Иногда на короткие расстояния я езжу на попутках, ну, есть у меня такая экстравагантная привычка, хотя в нашей провинции это и не считается чем-то экстраординарным. Но сейчас не об этом :). Так вот. Однажды таким образом я возвращалась домой, порешав какие-то служебные дела. И откликнувшаяся на мою вскинутую руку случайная попутчица, с которой в дороге мы болтали „за жизнь”, поведала мне, что несмотря на достаточно частые поездки заграницу (в силу работы в какой-то фармакологической компании) она любит путешествовать по Украине. И задалась целью посетить все областные центры Украины и столицу АР Крым. И вот после этого разговора и в моей голове занозой засела шальная мысль: а не посмотреть ли и мне на все 25 городов? Ведь как еще можно сложить полное впечатление об Украине, прекрасній і незалежній? При этом под «посмотреть» я подразумеваю пожить хотя бы день, а не погулять 2 часа, будучи проездом. На сегодняшний день из 25 я видела, ой, а сколько же? Получается, всего 11 городов. По факту больше конечно. Но те, в которых проведено меньше 12 часов, я не считаю.
В некоторых из этих городов я бывала в гостях у родственников. Другие получалось посетить по работе или будучи штурманом при „личном водителе”. Но вот Тернополь стал первым, включенным в wish-лист :) городом, в который я ехала сознательно, и 12-м областным центром в списке.
Много ли вы знаете городов, гимном которых стала бы песТня рок-группы, причем постсоветской, слегка уже прозападной, но все еще щироукраїнської? Да еще чтоб автором гимна были братья? Гадюкины? Я сейчас не шучу. Песня про „файне місто Тернопіль” українського рок-гурту „Брати Гадюкіни” действительно считается неофициальным гимном города. Но, конечно, не то чтобы все тернопольчане посеместно ее распевали.
Я не могу объяснить, почему так хотелось в Тернополь. Может, отчасти оттого, что лет 8 назад мы чудесно съездили на Тернопольщину в чертКовски привлекательный городок Чортков. И ту поездку до сих пор вспоминаем, как одну из лучших. А может потому, что Тернополь часто называют «сердцем» Западной Украины. А еще совсем недавно в какой-то телепередаче упоминалось о том, что на Тернопольщине одних только зАмков больше 20 (правда, не все они выглядят достойно в силу почтенного возраста и абсолютного равнодушия властей к их судьбе), а уж церквей и костелов не пересчитать… И что хотя Тернопольская область меньше по площади, чем Львовская, но исторических и архитектурных памяток на ее территории не меньше (если не больше)… И что… Вобщем, решение на длинные пасхально-первомайские выходные съездить в Тернополь было не спонтанным, а зрелым, и, как показала поездка, абсолютно правильным.
Никак не могла определиться с программой. Поскольку это Западная Украина, и поездка совпадала с Пасхой, были сомнения в отношении того, будут ли работать музеи-рестораны (намеченные к посещению улицы, по которым мы собирались гулять, ясно было, что „работать” будут. Как и пруд в самом центре Тернополя). Ну и долго колебалась в выборе отеля. Потому что никак не могла решить: нужно ли нам идти в тернопольский аквапарк (я в аквапарке еще не была ни разу в жизни, а тут вдруг захотелось). А раз в аквапарк, то и отель нужно выбирать поблизости. Или ну его, этот аквапарк, когда и в самом Тернополе, и рядом с ним поле непаханное «работы» (то бишь есть на что приятно посмотреть). Но тогда и жить лучше ближе к центру города.
Но, как говорится, человек предполагает, а Бог располагает. Когда уже вечером четверга (выезд намечался на суботу) я решила бронирнуть нам пристанище в Тернополе, оказалось, что в „аквапарковском” отеле уже мест нет. И вообще, все более-менее недорогое с завтраком и парковкой уже расхватали более расторопные визитеры. В легкой панике я почему-то убежала с привычного мне бронировщика Hotels24ua, прискакала на Букинг, где и отхватила по «Суперпредложению» номер за 390 грн./сутки (около 13 евро) со всеми необходимыми параметрами. Получив подтверждение бронирования на почту, удивилась фразе «Цена за человека за ночь» и для подстраховки перезвонила в отель по указанному в брони номеру.
Приятный такой тернопольчанин (судя по голосу, не юнец), опроверг и развеял все мои сомнения и так уже гостеприимно приглашал приезжать поскорее, что я растаяла и минут 10 покалякала с ним. Дескать, давно хотелось, вот едем, но Пасха, а у вас же там греко-католики, а мне бы посмотреть «як там у вас правиться», а далеко ли церковь и т.д. Получив ответы на все вопросы и вербальную гарантию личного сопровождения в храм на службу, весьма довольная собой и визави, положив трубку, решила еще раз глянуть, какаяжямолодец и как удачно все себе забронировала. И опа-на! Оказывается, на Hotels24ua этот же номер продается по такой же цене безо всяких «Суперпредложений» (т.е. это его «родная цена, а не скидочная). Мало того, оказывается, в наличии номера по цене 350 грн./за сутки. Оно, конечно, 80 грн. (почти 3 ойро) за два дня непринципиально совершенно (ну, это разок кофе выпить на ОККО). Но в очередной раз убедиться в собственной невнимательности было обидно. Отсюда вже вкотре сделала вывод, что торопиться нельзя вообще никогда. И засим продолжила подготовку к путешествию.
Предвкушая поездку, невзначай вспомнила, что где-то на ТП читала о микулинецком пиве, а это ж нам как раз по дороге. Но какое пиво рекомендовали, и главное, где об этом написано, вспомнить не могла. Но, несмотря на аврал на работе, решила, что пиво мне важнее :-). Пролистав купу страниц на Турправде и так и не найдя искомой информации (при том, что я даже помнила визуально, как выглядит пост), решила, что допытаю местных по приезду. Прихватив с собой местных сувениров, с распечатанной бумажной книжкой про Тернополь-Збараж, но без карты, утром субботнего последнеапрельского дня мы двинулись в путь.
На меня в принципе любая езда в машине с „личным водителем” действует бодряще и эйфорически. А уж если это путешествие!.. Короче, уровень эндорфинов в крови просто зашкаливал. И я, по привычке „работающая радиВоМ”, всю дорогу и болтала, и читала вслух книгу, и веселила и веселилаСЬ, и грызла семечки и конфетки, причем все это почти одновременно ))). Короче, сама себе крепко напоминала Машу из „Маша и Медведь” (хоть я и не блондинка, и годочков мне отнюдь не... :-)). А „Медведь” знай себе „рулил”, время от времени снисходительно на меня поглядывал, улыбался и...
И ехал при этом по совершенно потрясающе красивой дороге. Да, это были какие-то совсем лесные дебри Житомирщины. Но какие!
И так неспешно, с остановками на пофотографировать-подышать-перекусить, любуясь совершенно пасторальними пейзажами:
а также модерном:
и всякими занятными деталями:
Журавль...
...и журавЕль
мы прибыли в Тернополь в самом что ни на есть распрекрасном расположении духа:
Сразу направились в отель. Нужно сказать, что в этот раз случилась промашечка: ошиблась я в выборе. Нет, не то, чтобы все было совсем ужасно. Но именно отель подпортил немного впечатление о „файном” городе. Стенания и сетования по поводу отеля тут Паллада. Но не богиня :(
Но как говорится, война войной, а обед по расписанию. В нашей связке что хорошо, так это общность интересов :). И насчет вкусно покушать мы оба не дураки. Потому предложение похлебать на ужин какой-нибудь таки похлебки, например, в концептуальном ресторанчике „Ковчег” было встречено весьма благосклонно.
О „Ковчеге” я узнала совершенно случайно, бороздя просторы интернета перед поездкой. Другой ресторан – „Старий млин” – это да, это была мечта и совершенно конкретная цель. Но по итогу оказалось, что как раз очень здОрово получилось, что в „Ковчег” мы попали раньше. Он нам понравился гораааздо больше.
Подробнее о ковчежных гастрономических излишествах – в первом репортаже Про еду. Ресторан-пивоварня «Ковчег» (Тернополь).
Отличительной особенностью Тернополя оказалось совершенно фантасмагорическая нумерация домов. Когда в поисках заветного дома 5А (где и расположен ресторанчик) мы в третий раз приехали к дому № 5, и уже решили, что наша планшетная навигаторша просто из вредности «водить нас манівцями» и наверное нужно просто пройти пешком в дворы, все же остановили проходящего мимо хлопца. Спросили, не знает ли он, где тут ресторан „Ковчег”. Он с улыбкой объяснил, что ехать нужно в прямо противоположную сторону. Дойти же ножками, как я намерилась, будет весьма затруднительно, поскольку ехать нужно „в тому керунку, попри заправку, потім попри торговельний центр” (этот образчик тернопольской речи привожу специально для говорящих на украинском. Вот у нас никогда в жизни никто не употребит слово «керунок» в значении «направление», скорее скажут «напрямок». Т.е. это такой очевидный полонизм. И «пОпри» в значении «мимо» у нас тоже не употребляется совсем). Это я так, отвлекалась на специфику західноукраїнського мовлення :-). Так вот, когда мы уселись обратно в машину, чтобы ехать в указанном „керунку”, оказалось, что в наших тщетных блужданиях вовсе не планшетная навигаторша виновата. А очень даже непланшетная „штурманша”, по бестолковости собственной задавшая адрес без буковки „А”, за что и поплатилась следующим образом.
Поскольку дело было накануне Пасхи, я еще дома замыслила сходить в местный храм на пасхальную службу. Но в отеле мы выяснили, что освящать традиционную пасхальную корзинку здесь принято с вечера. Причем независимо от конфессии. И в многократных „витках” вокруг городского рынка в поисках „Ковчега” мы видели множество принаряженых горожан, с невероятно красивими корзинками явно спешащих в храмы либо возвращающихся из них. Пристав к молодой паре с прямым вопросом: „А ви йдете до церкви чи вже вертаєтесь з неї?” услышали в ответ, что идут как раз В церкву. Зелену. Но ближе отсюда другая. Жовта (желтая). Я сначала думала, что то название какое местное у церквей. На поверку же оказалось, что это точная характеристика цветового решения их фасадов (жовта) или крыш (зелена).
Поэтому решили, что раз уж я не спромоглась нормально договориться с навигатором, схожу-ка я в церковь до ужина. В этом был еще и тот резон, что идти в храм после ужина с пивом как-то не совсем прилично. А отказаться от пива тоже не было сил.
В поисках ресторана мы все время колесили вокруг городского рынка. И давно уже приметили возвышающийся на холме греко-католический храм, церковь Успения Пресвятой Богородицы (по-другому его еще называют Монастырской церковью). Поскольку все происходило очень быстро, у меня немного фотографий храма снаружи.
А внутрь я постеснялась идти, потому что народу было много и не хотелось мешать верующим своим праздным любопытством.
При входе в церковный двор обратила внимание на то, что практически все прихожане фотографируются прямо возле храма со своими пасхальными корзинками:
У нас такого не встретишь точно. А тут фотосессия не прекращалась ни на минуту. Как и само освящение корзинок, временной промежуток между очередным проходом священника среди рядов верующих не превышал и 15 минут.
И если бы вы видели только эти корзинки! Они были украшены и ленточками, и кружевами, и тончайшими накидками, и полотенцами, и живыми цветами…
Ясно, что фотографировать чужие корзинки было некрасиво. Эти же две случайно попались на глаза. Как две кумушки, присели отдохнуть на обочине J))
А в корзинках ну чего только не было! Вот вроде не такая большая у нас страна. А как интересно, что даже в корзинки кладут разное содержимое. Здесь были творог и сметана (!), колбаски и хлеб, огурцы-помидоры (!), пасхальные куличи и крашенки, сыр и конфеты. И молитву немного нетрадиционную для меня говорил священник: „І освяти ці дари, і інші м’ясні продукти...”
Моя скромная корзинка путешественника выглядела сироткой на королевском балу. Как собственно и я, явившаяся на церковное подворье в джинсах и кедиках :(, а не на каблуках и в парадных платьях, как местные дамы :)
В церковном дворе рядом со мной оказалась пожилая пара. В ожидании священника они тихонько обсуждали, что еще сохранился в памяти момент, когда эту церковь взрывали. Сначала подумала, что может в войну. Но вроде на вид люди в не столь почтенном возрасте. И уже вернувшись домой, залезла в Вики. Откуда узнала, что поначалу Успенская (или Монастырская, т.к. при ней имелся монастырь) церковь была деревянной. Через 200 лет ее разобрали и построили каменную. И церковь и монастырь разрушили в 1962 (!) году. И то, что мы видим сейчас – это современная постройка, отличающаяся от оригинала.
Раз уже все пасхальные формальности были соблюдены, облегченно выдохнули и помчались ужинать. В «Ковчег»:
Откуда вернулись в полной нирване от увиденного и съеденного. Посмотрели футбол. И приготовились к завтрашнему свиданию с Тернополем.
Да, вот еще что. В отеле, зайдя на Турправду, я практически сразу нашла то, что так долго искала: тот самый рассказ о Тернополе По следам новогоднего календаря, который где-то и подтолкнул на поездку в файне місто. И в комментариях к которому как раз и обсуждаются производимые местным «Микулинецьким броваром» пиво, а также виски (!). Расправила «крылья», размечталась о том, как прикуплю этого добра домой на подарки. Но… Оказалось, что в пасхальный праздник в Западной Украине закрыто ВСЕ: рынки, магазины, аптеки и пр. В итоге пива домой мы конечно купили. Но в «Ковчеге». А за вискариком придется снова ехать! :-)
Далі буде...
Czasem jeż dż ę na kró tkie odległ oś ci, no có ż , mam taki ekstrawagancki zwyczaj, choć w naszym wojewó dztwie nie uważ a się tego za coś nadzwyczajnego. Ale teraz nie o to chodzi : ). Wię c oto jest. Jakoś tak wró cił em do domu, zał atwiają c pewne sprawy biznesowe. A przypadkowa towarzyszka, któ ra odpowiedział a na moją podniesioną rę kę , z któ rą rozmawialiś my „na cał e ż ycie” w drodze, powiedział a mi, ż e mimo czę stych wyjazdó w za granicę (z powodu pracy w firmie farmaceutycznej) uwielbia podró ż ować na Ukrainę . Postawił a sobie za cel odwiedzenie wszystkich regionalnych oś rodkó w Ukrainy i stolicy Autonomicznej Republiki Krymu. I po tej rozmowie utkwił a mi w gł owie szalona myś l: czy nie powinienem spojrzeć na wszystkie 25 miast? W koń cu jak inaczej moż na uzyskać peł ne wraż enie Ukrainy, pię knej i niezależ nej? Tak wię c pod "spojrzeniem" mam na myś li ż yć przynajmniej jeden dzień , zamiast chodzić.2 godziny, bę dą c w podró ż y.
Do tej pory na 25 widział em, a ile?
I wcią ż wspominamy tę podró ż jako jedną z najlepszych. A moż e dlatego, ż e Tarnopol jest czę sto nazywany „sercem” zachodniej Ukrainy. A do niedawna w programie telewizyjnym wspominano, ż e w samym Tarnopolu jest ponad 20 Amkó w (choć nie wszyscy wyglą dają na godnych ze wzglę du na swó j szacowny wiek i absolutną oboję tnoś ć wł adz na ich los), nie mó wią c już o koś cioł ach ко A co Chociaż obwó d Tarnopolski jest mniejszy obszarem niż Lwó w, to zabytki historyczne i architektoniczne na jego terenie nie są mniej (jeś li nie wię cej)… I to… dojrzał e i, jak pokazał a podró ż , absolutnie poprawne.
Nie moż na zdecydować się na program.
Ponieważ jest to Ukraina Zachodnia, a wyjazd zbiegł się z Wielkanocą , pojawił y się wą tpliwoś ci, czy muzea-restauracje bę dą dział ać (planowano odwiedzić ulice, któ rymi jechaliś my, był o jasne, ż e bę dą „dział ać ”. Jak staw w centrum Tarnopola). Có ż , dł ugo wahał am się z wyborem hotelu. Bo nie mogł em się zdecydować , czy powinniś my iś ć do parku wodnego Tarnopol (nigdy wcześ niej nie był em w parku wodnym, ale nagle chciał em). A jeś li park wodny, to hotel należ y wybrać w pobliż u. Albo dobrze, ten park wodny, gdy jest w samym Tarnopolu, a obok niego pole nieodoranej „pracy” (czyli jest na co popatrzeć ). Ale wtedy lepiej mieszkać bliż ej centrum miasta.
Ale, jak mó wią , czł owiek zakł ada, a Bó g tak. Kiedy w czwartek wieczorem zdecydował em się zarezerwować schronienie w Tarnopolu (wyjazd był zaplanowany na sobotę ), okazał o się , ż e w hotelu aquaparku już nie ma miejsc.
I ogó lnie mniej lub bardziej niedrogie ze ś niadaniem i parkingiem już porwali bardziej zwinnych goś ci. W lekkiej panice, z jakiegoś powodu uciekł em ze swojego zwykł ego samochodu pancernego Hotels24ua, wskoczył em na Booking, gdzie zł apał em numer za 390 UAH wedł ug Super Oferty. / dzień (okoł o 13 euro) ze wszystkimi niezbę dnymi parametrami. Po otrzymaniu mailem potwierdzenia rezerwacji zaskoczył o mnie sformuł owanie „Cena za osobę za noc” i dla ubezpieczenia zadzwonił em do hotelu pod numer wskazany w rezerwacji.
Taki sympatyczny mieszkaniec Tarnopola (są dzą c po jego gł osie, a nie mł ody czł owiek), obalił i rozwiał wszelkie moje wą tpliwoś ci i tak goś cinnie zaprosił mnie do przybycia wcześ niej, ż e rozpł ynę ł am się i spę dził am z nim 10 minut. Niby od dawna chciał em, tutaj jedziemy, ale Wielkanoc, a tam masz grekokatolikó w, a ja chciał abym zobaczyć "jak ty tam robisz", a jak daleko do koś cioł a itp.
Po otrzymaniu odpowiedzi na wszystkie pytania i sł ownej gwarancji osobistego towarzyszenia ś wią tyni na naboż eń stwo, bardzo zadowolona z siebie i vis-a-vis, odł oż ył a sł uchawkę , postanowił a jeszcze raz sprawdzić , jaki dobry czł owiek i jak dobrze wszystko zarezerwował . I ups! Okazuje się , ż e na Hotels24ua ten sam numer jest sprzedawany w tej samej cenie bez ż adnych „Superofert” (czyli jest to jego natywna cena, a nie rabat). Dodatkowo okazuje się , ż e są pokoje w cenie 350 UAH. / na dzień . Jest to oczywiś cie 0.80 UAH. (Prawie 3 oiro) przez dwa dni w ogó le bez zasad (no, tym razem na kawę w OKKO). Ale po raz kolejny smutno był o zobaczyć jego nieuwagę . Stą d po raz kolejny doszł a do wniosku, ż e w ogó le nie moż na się spieszyć . A potem kontynuował em przygotowania do podró ż y.
Uprzedzają c wyjazd niechcą cy przypomniał em sobie, ż e gdzieś na TP czytał em o piwie Mikulinec, a to wł aś nie dla nas po drodze. Ale jakie piwo był o polecane i co najważ niejsze, gdzie jest napisane, nie pamię tam.
Ale mimo poś piechu w pracy uznał em, ż e waż niejsze jest dla mnie piwo : -). Po przerzuceniu kilku stron o Turpravdzie i nie znalezieniu informacji, któ rych szukał em (pomimo tego, ż e nawet wizualnie pamię tał em, jak to wyglą dał o), postanowił em przesł uchać miejscowych po przyjeź dzie. Zabierają c ze sobą lokalne pamią tki, z wydrukowaną ksią ż ką papierową o Tarnopolu-Zbaraż u, ale bez mapy, rano w sobotę , ostatniego dnia kwietnia, wyruszyliś my.
W zasadzie każ da jazda samochodem z „osobistym kierowcą ” wydaje mi się radosna i euforyczna. A jeś li ta podró ż ! . . Kró tko mó wią c, poziom endorfin we krwi po prostu wzró sł . A ja, zgodnie z nawykiem „chę tnie pracują cego”, przez cał ą drogę i rozmawiał em, i czytał em na gł os ksią ż kę , i bawił em się i bawił em, i gryzł em nasiona i sł odycze, a wszystko to prawie jednocześ nie))). Kró tko mó wią c, mocno przypominał a sobie Maszę z „Maszy i Niedź wiedzia” (choć nie jestem blondynką , a rzek nie mam…: -)).
A „Niedź wiedź ” umiał „jeź dzić ”, od czasu do czasu pobł aż liwie na mnie spoglą dał , uś miechał się i…
I jechał cudowną drogą . Tak, to był y jakieś cał kowicie leś ne slumsy regionu Ż ytomierza. Ale co!
I tak powoli, z przerwami na robienie zdję ć , odetchnię cie, przeką skę , podziwianie absolutnie pasterskich krajobrazó w:
a takż e nowoczesne:
i wszelkie interesują ce szczegó ł y:
Ż uraw...
...i dź wig
przybyliś my do Tarnopola w najlepszym nastroju:
Natychmiast udał em się do hotelu. Muszę powiedzieć , ż e tym razem był bł ą d: popeł nił em bł ą d w swoim wyborze.
Nie, nie ż eby wszystko był o straszne.
Ale to hotel zepsuł wraż enie „ł adnego” miasta. Ję ki i narzekania na hotel tutaj Palada. Ale nie bogini: (
Ale jak mó wią , wojna to wojna, a lunch jest zgodnie z planem. W naszym zwią zku to co dobre to wspó lne interesy : ). I oboje nie jesteś my gł upi, jeś li chodzi o pyszne jedzenie. Dlatego propozycja popijania zupy na obiad np. w konceptualnej restauracji „Arka” spotkał a się z duż ym poparciem.
O „Arce” dowiedział em się zupeł nie przypadkowo, przeglą dają c internet przed wyjazdem. Kolejna restauracja - "Stary Mł yn" - tak, to był o marzenie i bardzo konkretny cel. Ale w koń cu okazał o się , ż e bardzo dobrze okazał o się , ż e do „Arki” dotarliś my wcześ niej. Polubiliś my go znacznie bardziej.
Wię cej o arce gastronomicznych ekscesó w - w pierwszym raporcie O jedzeniu. Arka Restauracja-Browar (Ternopol) .
Charakterystyczną cechą Tarnopola był a fantasmagoryczna numeracja domó w. Kiedy w poszukiwaniu cenionego domu 5A (gdzie znajduje się restauracja) trafiliś my do domu в 5 po raz trzeci i już zdecydowaliś my, ż e nasz tabletowy nawigator tylko ze zł oś liwoś ci "sprowadzi nas na manowce" i chyba po prostu trzeba iś ć na podwó rko, wcią ż przestawał mijać faceta. Zapytali, czy wie, gdzie jest restauracja Ark. Wyjaś nił z uś miechem, ż e należ y iś ć dokł adnie odwrotnie. Bę dzie bardzo trudno chodzić , tak jak zamierzał em, bo trzeba iś ć „w tamtą stronę , mimo stacji benzynowej, potem mimo centrum handlowego” (ten przykł ad ję zyka tarnopolskiego podaję szczegó lnie dla tych, któ rzy mó wią po ukraiń sku).
Tutaj w naszym ż yciu nikt nigdy nie uż yje sł owa „kierunek” w znaczeniu „kierunek”, najprawdopodobniej powie „kierunek”. To znaczy, to taki oczywisty polonizm. I „mimo” w sensie „przeszł oś ci” też w ogó le nie uż ywamy).
Zgadza się , rozproszył a mnie specyfika mowy zachodnioukraiń skiej : -). Kiedy wię c wró ciliś my do auta, aby jechać we wskazanym „kierunku”, okazał o się , ż e w naszych daremnych wę dró wkach nie jest to wina tabletu nawigatora. I nawet nietabletkowy „nawigator”, zgodnie z wł asnymi bzdurami, ustawił adres bez litery „A”, za któ ry zapł acił a w nastę pują cy sposó b.
Ponieważ był a Wigilia, postanowił em udać się do lokalnego koś cioł a na naboż eń stwo wielkanocne w domu. Ale w hotelu dowiedzieliś my się , ż e zwyczajowo wieczorem poś wię ca się tu tradycyjny koszyczek wielkanocny. I bez wzglę du na religię.
A w wielu „zakrę tach” wokó ł miejskiego rynku w poszukiwaniu „Arki” widzieliś my wielu udekorowanych mieszkań có w, z niesamowicie pię knymi koszami, wyraź nie spieszą cych do ś wią tyń lub z nich wracają cych. Zwracają c się do mł odej pary z bezpoś rednim pytaniem: „Idziesz do koś cioł a, czy już z niego wracasz? „W odpowiedzi usł yszał em, ż e chodzą do koś cioł a.
Zielony. Ale bliż ej tutaj jest inny. Ż ó ł ty (ż ó ł ty). Na począ tku myś lał em, ż e nazwa jest lokalna do koś cioł a. Kontrola wykazał a, ż e jest to trafna charakterystyka kolorystyki ich elewacji (ż ó ł ty) lub dachó w (zielony).
Zdecydowali wię c, ż e kiedy nie mogę się zgodzić z nawigatorem, udam się do koś cioł a na obiad. Sensowne był o też to, ż e chodzenie do koś cioł a po obiedzie z piwem jakoś nie był o zbyt przyzwoite. A ja też nie miał am sił y zrezygnować z piwa.
W poszukiwaniu restauracji cał y czas jeź dziliś my po miejskim rynku.
I dawno temu zauważ ono wznoszą cą się na wzgó rzu cerkiew greckokatolicką , koś ció ł Wniebowzię cia Najś wię tszej Marii Panny (zwany też koś cioł em klasztornym). Ponieważ wszystko wydarzył o się tak szybko, mam kilka zdję ć ś wią tyni na zewną trz.
A wstydził em się wejś ć do ś rodka, bo był o duż o ludzi i nie chciał em przeszkadzać wiernym swoją ciekawoś cią .
Przy wejś ciu na cmentarz zauważ ył a, ż e prawie wszyscy parafianie są sfotografowani tuż obok koś cioł a z koszyczkami wielkanocnymi:
Nie znajdziesz tego na pewno tutaj. I tutaj sesja zdję ciowa nie zatrzymał a się na minutę . Podobnie jak w przypadku konsekracji koszy, odstę p czasowy mię dzy kolejnym przejś ciem kapł ana w szeregi wiernych nie przekraczał.15 minut.
A gdybyś tylko widział te kosze! Był y ozdobione wstą ż kami, koronkami, najlepszymi pelerynami i rę cznikami oraz ś wież ymi kwiatami…
Oczywiś cie brzydko był o robić zdję cia koszom innych ludzi. Te dwa przypadkiem wpadł y mi w oko. Jak dwa kosy usiadł y, by odpoczą ć na poboczu J ))
A w koszach po prostu nie był o!
Wyglą da na to, ż e nasz kraj nie jest taki duż y. A jak ciekawe, ż e nawet w koszach umieszcza się ró ż ną zawartoś ć . Był y sery i ś mietana (! ), kieł baski i pieczywo, ogó rki i pomidory (! ), wielkanocne ciasta i farby, ser i sł odycze. I nieco niekonwencjonalną modlitwą za mnie ksią dz powiedział : „I poś wię cić te dary i inne produkty mię sne…”
Koszyk mojego skromnego podró ż nika wyglą dał jak sierota na kró lewskim balu. Jak ja, któ ra pojawił a się na cmentarzu w dż insach i tenisó wkach: (a nie w szpilkach i formalnych sukienkach, jak miejscowe panie: )
Na cmentarzu obok mnie pojawił o się starsze mał ż eń stwo. W oczekiwaniu na księ dza cicho dyskutowali, ż e wcią ż pamię ta się moment, w któ rym ten koś ció ł został wysadzony w powietrze. Na począ tku myś lał em, ż e pó jdę na wojnę . Ale wyglą da na to, ż e ludzie są w tak szacownym wieku. A kiedy wró cił a do domu, wspię ł a się na Vicky.
Ską d dowiedział a się , ż e pierwotnie koś ció ł Wniebowzię cia NMP (lub klasztor, bo miał klasztor) był drewniany. 200 lat pó ź niej został rozebrany i zbudowany z kamienia. Zaró wno koś ció ł , jak i klasztor został y zniszczone w 1962 roku (! ). A to, co teraz widzimy, to nowoczesny budynek, któ ry ró ż ni się od oryginał u.
Gdy wszystkie formalnoś ci wielkanocne został y dopeł nione, odetchnę li z ulgą i pospieszyli na obiad. W Arce:
Ską d wró ciliś my w kompletnej nirwanie z tego, co zobaczyliś my i zjedliś my. Oglą daliś my pił kę noż ną.
I przygotowaliś my się do jutrzejszego spotkania z Tarnopolem.
Tak, oto co. W hotelu, jadą c do Turpravdy, prawie od razu znalazł em to, czego szukał em od tak dawna: tę samą historię o Tarnopolu. ś lady kalendarza noworocznego, któ re skł onił y do wyjazdu do fajnego miasta. A w komentarzach do któ rych wł aś nie dyskutuję o piwie i whisky (! ).
Rozł oż ył a swoje „skrzydł a” i marzył a o kupieniu tego dobrego domu na prezenty. Ale… Okazał o się , ż e podczas Ś wią t Wielkanocnych na Zachodniej Ukrainie WSZYSTKO był o zamknię te: targi, sklepy, apteki itp. W efekcie kupiliś my oczywiś cie domowe piwo. Ale w „Arce”. I znowu bę dę musiał iś ć na vyskarik! : -)
Nastę pny bę dzie...