Pamukkale
Pamukkale (w pasie z trasą baweł nianej fortecy) ź ró dł a termalne (temperatura 30 C) w Turcji. Wspó ł rzę dne: 3.54′ s. cii. 2.06′ c. / . 37.9 pkt. cii. 29.1c. d.
Pamukkale zasł ynę ł o ze ś nież nobiał ych trawertynó w. Gorą ce, mineralne ź ró dł a (o temperaturze (+30-+36 st. ) okoł o 15 tys. lat, wyrywają ce się z duż ej gł ę bokoś ci, spł ywają po zboczach gó r, tworzą c biał e osady przypominają ce zamarznię te wodospady. • Trawertyn: Trawertyn to wapień tuf, polikrystaliczna skał a hemogenna utworzona przez minerał y wę glanu wapnia Powstaje w wyniku wytrą cania się wę glanu wapnia z wody o ź ró dł ach wę gla Uwalniana ró wnież z wó d gruntowych w jaskiniach, tworzą c stalaktyty i stalagmity Tuf wapienny charakteryzuje się porowatą strukturą , gą bczastoś cią , niską twardoś cią , jasny kolor (biał y, szarawy, ż ó ł tawy, brą zowy ).
Znajduje szerokie zastosowanie jako kamień budowlany i licowy, a takż e do dekoracji wnę trz. Najwię kszym budynkiem zbudowanym w cał oś ci z trawertynu jest Koloseum. W Rosji stacja metra Wyborgskaja w Petersburgu jest ozdobiona trawertynem.
• O wodzie. To cudowne miejsce, poł oż one 150 metró w nad doliną Menderes, powstał o w wyniku tego, ż e wody pozostawił y kopce i niewielkie zbiorniki, przypominają ce swego rodzaju fortecę , od któ rej nazwa tego miejsca to Baweł niana Twierdza. Sł ynne trawertyny są mieszaniną dwutlenku wę gla (C02) i wapnia (Ca). Kiedy wody wypł ywają na powierzchnię ziemi, wapno wapniowe oddziela się od dwutlenku wę gla, wytrą ca się i pozostawia biał e warstwy.
Trawertyny są począ tkowo biał e, ale pod wpł ywem powietrza stopniowo ciemnieją . Od momentu zał oż enia Hieropolis gorą ce ź ró dł a są gł ó wnym powodem napł ywu tu ludzi.
W staroż ytnoś ci leczyli się zwykle hydroterapią i hipnozą , a w leczeniu prosili o pomoc boga medycyny i uzdrawiania Asklepiosa. Asklepios (starogrecki Ἀ σ κ λ η π ι ό ς , „otwarcie”) w staroż ytnej mitologii greckiej, bó g medycyny i uzdrawiania. Począ tkowo urodził się ś miertelnikiem, ale za najwyż szą sztukę medyczną otrzymał nieś miertelnoś ć.
NarodzinyWedł ug legendy ojcem Asklepiosa był bó g Apollo, a jego matką w jednej wersji był a nimfa lub bohaterka Coronida, w innej Arsinoe. Pytia, w odpowiedzi na proś bę arkadyjskiego Apollofanesa, potwierdził a, ż e Asklepios był synem Koronisa, có rki Flegiusza.
Ta kobieta, po zajś ciu w cią ż ę , zakochał a się w ś miertelnym Ischiusie. Kruk poinformował o tym Apolla, a on, bardzo zł y, wysł ał swoją siostrę Artemidę , by zabił a Coronisa.
Kiedy ciał o kobiety został o spalone na stosie (podczas tego spalania kruk, któ ry wcześ niej nosił biał e pió ra, na zawsze zrobił o się czarne od sadzy z ognia), Apollo wyrwał mał ego Asklepiosa z ognia w jej ł onie i dał go być wychowywany przez centaura Chirona lub Hermes wyrwał go z ognia Wedł ug Sokratesa z Argos i Tarquitii Asklepios urodził się z nieznanych rodzicó w, wyrzucony, znaleziony przez myś liwych, karmiony psim mlekiem i oddany Chironowi, któ ry go uczył medycyna. Wedł ug niektó rych autoró w urodził się w pobliż u Trikki, gdzie pł ynie Lefeuy.
Tradycje. Asklepios poprosił mentora, aby nauczył go sztuki uzdrawiania, ale wkró tce przewyż szył nie tylko Chirona, ale wszystkich ś miertelnikó w w tej sztuce. Przybył na Kos i nauczył miejscowych, jak leczyć.
W mał ż eń stwie z Epione Asklepios miał synó w Telesfora, Podaliriusa i Machaona (wspomnianych przez Homera jako znakomitych lekarzy) oraz có rki czczone jako boginie, Hygieię („zdrowie”), Panaceę (Panakeię ) („wszystko uzdrowiciel”) i Iaso („leczenie ") , a takż e Agleia, Akeso i Meditrina.
Argonauta. Wedł ug wersji był Argonautą i wró cił wzrok do Phineusa. Wedł ug przemó wienia Cotty był y trzy Asklepie:
Syn Apolla, czczony w Arkadii. Wynalazł sondę medyczną i zaczą ł bandaż ować rany. Brat Hermesa, trafiony piorunem i pochowany w Kinosurach. Syn Arsippusa i Arsinoe odkrył sposoby na oczyszczenie ż oł ą dka i usunię cie zę bó w. Jego gró b i zagajnik w pobliż u rzeki Luzia w Arkadii.
Ś mierć . Asklepios stał się tak wielkim lekarzem, ż e nauczył się wskrzeszać zmarł ych, a ludzie na Ziemi przestali umierać . Dokonał zmartwychwstania za pomocą krwi z prawej poł owy ciał a Gorgona, któ rą otrzymał od Ateny. Wedł ug Ferecydesa w Delfach wskrzesił wszystkich zmarł ych.
Wedł ug Stesichora wskrzesił niektó rych poległ ych w Tebach, a takż e wskrzesił Hipolita. Wskrzesił martwego czł owieka za opł atą.
Bó g ś mierci, Tanatos, tracą c swoją zdobycz, poskarż ył się Zeusowi na Asklepiosa, któ ry naruszył porzą dek ś wiata. Zeus zgodził się , ż e gdyby ludzie stali się nieś miertelni, nie ró ż niliby się już od bogó w. Swoim piorunem Gromowł adny uderzył Asklepiosa (o czym wspominają Hezjod, Pisander, Ferekides, Paniasid, Andron i Akusilaos), któ ry został zabity przez Zeusa wś ró d Hiperborejczykó w. Apollo pomś cił ś mierć swojego syna, zabijają c Cyklopó w, któ rzy spę tali piorun Zeusa.
Ale wielki lekarz, z woli Moira, powró cił z kró lestwa zmarł ych i stał się bogiem uzdrawiania.
Asklepios jest przedstawiony z laską oplecioną wę ż ami. Kiedyś szedł , opierają c się na lasce, i nagle wą ż owiną ł się wokó ł laski. Przestraszony Asklepios zabił wę ż a. Ale wtedy pojawił się drugi wą ż , któ ry nió sł w pysku jaką ś trawę . To zioł o wskrzeszał o zmarł ych.
Asklepios znalazł to zioł o i przy jego pomocy zaczą ł wskrzeszać zmarł ych (ten sam mit opowiadano o Poliidzie, patrz też Glaukus (syn Minosa)). Laska Asklepiosa spleciona z wę ż em sł uż y jako symbol medyczny.
pó ź niejsza tradycja. Stał się konstelacją Wę ż ownika.
Wspomniany w Iliadzie. Poś wię cono mu XVI hymn Homera i LXVII hymnu orfickiego. Bohater tragedii Arystarcha z Tegey „Asklepios”, komedii Antyfanesa i Fileterusa „Asklepios”.
Rodziny lekarzy w staroż ytnej Grecji wywodził y swó j rodowó d od Asklepiosa. Za jego potomkó w uważ ano w szczegó lnoś ci Hipokratesa i Arystotelesa.
Wedł ug opowieś ci sikyoń skiej bó g (tj. jego wizerunek) został przywieziony do nich z Epidauros na parze muł ó w i był jak smok, w ś wią tyni był y ś wię te wę ż e. Polityk Arata był uważ any za jego syna. Wą ż Asklepiosa przybył do Rzymu. Osoby, któ re przyjechał y do Pamukkale, opró cz czasu spę dzonego na leczeniu, miał y jeszcze czas wolny, któ ry spę dzili
dla rozrywki.
Hieropolis dzię ki swojemu szpitalowi zaczę ł o się wię c wzbogacać i rozwijać kulturowo. Wś ró d wydarzeń kulturalnych i rozrywkowych wyró ż niał y się festiwale. Ś wię ta (ś wię ta) odbywał y się zwykle na cześ ć jakiegoś boga lub cesarza. Wydarzenia te finansowane był y z reguł y albo przez wł adze miasta, albo przez jedną z zamoż nych osó b (któ ra sł uż ył a im do utrzymania wł adzy).
Ś wię ta staroż ytnej Grecji był y liczne i zdarzał o się , ż e w jednym dniu przypadał o kilka na raz. Powodem wię kszoś ci był y pory roku i zwią zana z nimi dział alnoś ć rolnicza. Pó ź niej legenda o bogach i dni waż nych wydarzeń historycznych zaczę ł y stanowić podstawę akcji ś wią tecznych. Generalnie uroczystoś ci miał y bardzo ró ż norodny charakter i cel. W tych dniach zawieszono wszelkie sprawy prywatne, publiczne, są downicze i polityczne.
A ludzie poś wię cali cał y swó j czas na uczestnictwo w kultowych dział aniach lub stawanie się ich widzami.
Dział ania kultowe był y ró wnież bardzo zró ż nicowane i obejmował y uroczyste procesje, skł adanie ofiar i ceremonie przebł agania. W ś wię ta odbywał y się zawody zaró wno lekkoatletyczne, jak i gimnastyczne, a takż e zawody w ś piewie, wersyfikację i spektakle teatralne.
Na cześ ć bogini Ateny Grecy corocznie obchodzili Lesser Panathenei, co oznacza „ś wię to dla wszystkich Ateń czykó w”, ale co pię ć lat był o obchodzone ze szczegó lnym blaskiem, jak Wielkie Panathenei. Jeś li mał e trwał y od 25 do 28 dnia miesią ca hekatombeonu wedł ug kalendarza ateń skiego, to duż e trwał y od 21 do 29. Przygotowania do Wielkiego Panathenaic rozpoczę ł y się dziewię ć miesię cy przed ich rozpoczę ciem, a Punkt kulminacyjny przypada na ostatni dzień uroczystoś ci, kiedy w uroczystej procesji wzię li udział wszyscy obywatele Aten, bez wzglę du na pł eć , wiek i status społ eczny.
Na czele procesji jechał specjalny wó z – tzw. statek panatenajski – w szafranowej szacie bogini Ateny. Czyny bogini został y umieję tnie wyhaftowane na ubraniach.
Po procesji Ateń czycy odprawili rytuał ofiarny – hekatombę , po któ rej nastą pił a wspó lna uczta, któ ra zakoń czył a program panatenajski. Przez cał y festiwal odbywał y się ró ż ne konkursy, któ rych zwycię zcom nagrodzono wieniec z gał ę zi konsekrowanego drzewa oliwnego oraz duż e pię kne gliniane dzbany – tzw. amfory panatenajskie wypeł nione ś wię tym olejem.
Ś wię ta poś wię cone bogu Dionizosowi był y bardzo liczne. Tak wię c na wsi, zimą , ś wię towano Mał ą Dionizję . Podczas nich delektowali się ś wież o wyciskanym winem i urzą dzali falliczne procesje, prezentowali mł ode wino jako dar Bogu i skł adali w ofierze kozę . Był y też konkursy ró ż nych chó ró w.
Tak wię c z poważ nych i wesoł ych wystę pó w chó ralnych rozwinę ł a się tragedia i komedia. Jednak najwię kszym ś wię tem był a miejska Wielka Dionizja, któ ra odbył a się w marcu. Najwspanialszym momentem w cał ym roku był y wielkie dionizy, tutaj dytyramby i sztuki teatralne uwielbił y boga.
Specjalnie na to ś wię to skomponowano wiele najpię kniejszych kreacji teatru greckiego. O mieś cie. Pamukkale znajduje się na wysokoś ci 150m. nad doliną Menderes i na 350m. nad poziomem morza i 15 km. od miasta Denizli. W staroż ytnoś ci dolina Menderes nazywana był a Lykos, a osada poł oż ona na miejscu dzisiejszych ruin miasta w Pamukkale zwana był a Svaura (miejsce ś wię te). Pierwsze osadnictwo rozpoczę ł o się tutaj w 3000 roku. pne mi. Mieszkają cy tu ludzie czcili boginię -matkę Kybele.
Kybele – Wikipedia, wolna encyklopedia
Statua Kybele w Madrycie
Kybele (gr. Κ υ β έ λ η , ł ac. Cybele), Kybele, czasem Kibeba (gr.
Κ υ β ή β η ) - w mitologii greckiej bogini pochodzenia frygijskiego, zbliż ona w swych funkcjach do bogini Rei i czasami utoż samiana z nią . Nosił a też imiona: Kiveva, Dindimena, Matka Idei, Wielka Matka Bogó w. Wedł ug Strabona swoje imię wzię ł a od Cybele. O jej ś wią tyni w Sardes wspomina Herodot.
Mity o CybeleMity o Cybele zwią zane są z historią Attisa.
Cybele urodził a Iasiona Korybanta. Po ś mierci Iasion Dardanus, Kybele i Corybantes przenieś li ś wię te obrzę dy Matki Bogó w do Azji i udali się do Frygii. Kybele z Olimpu urodził a Alkę , któ rą nazwał a boginią Kybele. Albo jest to dziewczyna, karmiona w gó rach przez zwierzę ta i nazwana na cześ ć gó ry Kybele, przyjaciela Marsjasza, ukochanego Attisa. Gdy jej ojciec zabił Attisa, przebiegł a kraj z tympanonami, dotarł a do Nysy, gdzie zakochał się w niej Apollo i ś cigał ją do Hyperborejczykó w [7].
Pindar napisał jej pochwał y. Wś ró d autoró w elegii niezwykle popularna był a historia kapł ana Kybele i lwa.
KibebaKibeba to staroż ytna nazwa Kybele. W inskrypcjach luwiań skich z IX wieku. pne mi. bó stwo Ati Kupap jest wymienione na pł askorzeź bie przedstawiają cej Tarkhunta.
Matka bogó w W tekstach mykeń skich wystę puje te-i-ja ma-te-re (? Theiai matrei, Matka bogó w).
Wspomina o tym Pindar. Jej posą g został stworzony przez Fidiasza. Jej ś wią tynia w Pessinunte, zwana Agdistis, gdzie pochowany jest Attis, a takż e ś wią tynia w Anagyrunta (Attyka). Jej poś wię cony jest XIV hymn Homera i 27 hymn orficki.
DindimenaDindimena (Dindimida) to powszechny epitet Matki Bogó w, od nazwy gó ry Dindim nad miastem Pessinunt. Sanktuarium Dindimena na gó rze nad Kyzikosem został o zał oż one przez Argonautó w. Ś wią tynia bogini matki Dindimeny w Tebach został a wzniesiona przez Pindara. Kult Kybele
Pierwotnie frygijska bogini, uosobienie matki natury, czczona w wię kszoś ci obszaró w Azji Mniejszej (zwł aszcza w okolicach Gó ry Ida, w Lidii, Bitynii i Galacji).
Towarzyszami bogini, któ rej imię frygijskie był o Ammas, byli Corybantes, Kuretes i Idean Dactyls; jej ulubionym jest pię kny mł ody mę ż czyzna Attis; Kabiry są ró wnież w pewnym stopniu zwią zane z jej kultem. Poprzez kolonie greckie w Azji Mniejszej kult Kybele wcześ nie przenikną ł do Grecji, gdzie utoż samiano ją z kreteń ską matką Zeusa, Reą i zwykle nazywano ją „wielką matką bogó w”.
Bogini zaż ą dał a od swych sł ug cał kowitego poddania się jej, zapominają c się w rozkoszy i ekstazie, gdy kapł ani zadawali sobie nawzajem krwawe rany, a neofici kastrowali się w imię Kybele, opuszczają c ś wiat codziennoś ci i zdradzają c się w rę ce ponurej i strasznej bogini.
Kybele zawsze pojawiał a się na zł otym rydwanie, z koroną w formie postrzę pionej wież y na gł owie, otoczona szalonymi korybantami i kiretami, dzikimi lwami i panterami (lwy też był y zaprzę gnię te do jej rydwanu).
Jest panią gó r, lasó w i zwierzą t, regulują cą ich niewyczerpaną pł odnoś ć.
W Atenach poś wię cono jej ś wią tynię noszą cą jej imię , dzieł o Fidiasza lub Agorakryta.
Kult Kybele w Rzymie został wprowadzony w 204 p. n. e. mi. pod koniec II wojny punickiej, w okresie aktywnej ekspansji Rzymu na wschó d. Zgodnie z powiedzeniem Księ gi Sybilli, staroż ytny symbol kultu bogini, ciemny kamień (prawdopodobnie meteoryt), został uroczyś cie przeniesiony przez specjalną ambasadę z jej ś wią tyni w Pessinunte. Od tego czasu kult bogini pod nazwą „wielkiej matki” (Mater magna) stał się pań stwem; kierowali specjalnym kolegium księ ż y. Sami Rzymianie mieli począ tkowo zakaz udział u w obrzę dach kultu Kybele; zaczą ł się mię dzy nimi rozprzestrzeniać dopiero w czasach Imperium.
Szczegó lnie wielu ludzi przycią gnę ł y pokutne ofiary Kybele: taurobolia i kriobolia (wtajemniczenie do kultu przez nawadnianie krwią byka lub barana).
Kult Kybele poł ą czył się z czysto rzymską ideą bogini upraw i zbioró w Ops. Uroczystoś ci na cześ ć Kybele był y najwspanialsze w epoce cesarstwa, kiedy szczegó lny rozwó j zyskał synkretyzm religijny, a Kybele zaczę ł a być czczona jako patronka dobrobytu miast i cał ego pań stwa.
Sztuka antyczna przedstawiał a Kybele w postaci bogato ubranej matrony, z koroną wież y na gł owie; w jednej rę ce ma bę benek, w drugiej czasem uszy lub berł o; siedzi na tronie otoczonym przez lwy lub w rydwanie cią gnię tym przez lwy; czasami przedstawiany jako jadą cy na lwie. Z czasem miejscowi zaczę li asymilować się z przybył ymi tu ludź mi innych narodó w. Wię c gdzieś w XII wieku. pne mi. Terytorium to należ ał o do Frygii.
Frygia - Wikipedia, wolna encyklopedia
Historyczne regiony Azji Mniejszej w staroż ytnoś ci
Frygia (grecki Φ ρ υ γ ί α , Tur.
Frigya) to historyczny region wewnę trzny w zachodniej Azji Mniejszej.
Nazwa „Frygia” pochodzi od imienia Frygó w – ludu, któ ry przybył tu z terytorium Macedonii okoł o 1200 roku p. n. e. mi. Frygowie, któ rzy udali się na wschó d, zmieszali się z rdzenną ludnoś cią i dali począ tek ormiań skiej grupie etnicznej. Od czasu przył ą czenia czę ś ci Frygii do Likaonii i Galacji tzw. Wielka Frygia oznaczał a obszar (jej granice nieco się zmienił y), otoczony przez Karię , Lidię , Myzję , Bitynię , Galację , Likaonię i Pizydię ; Mał e lub hellesponckie lub epiktetań skie Frygia nazywano pasami przybrzeż nymi na poł udnie od Hellespontu i Prepontis.
Istniał y jeszcze dwie nazwy Frygii: „Frygia gó rska” z gł ó wnymi miastami Tyria i Filomelia oraz „Frygia Pizydyjska” z miastem Antiochii Pizydyjskiej. W Cesarstwie Bizantyjskim istniał y nazwy Frygia Pierwsza i Frygia Druga.
We Frygii najprawdopodobniej znaleziono zł oto, o czym ś wiadczą lokalne legendy o Midasie. Plemię frygijskie zajmował o się gł ó wnie rolnictwem; staroż ytne prawo frygijskie nakazywał o egzekucję za zabicie woł u lub uszkodzenie narzę dzia rolniczego; Wedł ug legendy pierwszy kró l był prostym chł opem, któ ry miał tylko dwa woł y. Wraz z rolnictwem, dzię ki bogatym pastwiskom, rozwinę ł a się hodowla bydł a: weł na i sukno frygijskie sł ynę ł y już w czasach rzymskich.
Handel, któ ry zaczą ł się rozwijać pod panowaniem Persó w, osią gną ł znaczny poziom prosperity w czasach Cesarstwa Rzymskiego: w Hierapolis, we wnę trzu Frygii, fabrykant nakazał opisać jego grobowiec, ż e podró ż ował.72 razy do Wł och podczas jego ż ycie. Pomimo wpł ywó w perskich, macedoń skich, helleń skich i rzymskich nawet w czasach rzymskich Frygia miał a wł asne monety, a ję zyk frygijski był nadal zachowany (do VI wieku).
Wskazanie gł ó wnego miasta Frygii jest prawie niemoż liwe, ponieważ gł ó wną rolę odgrywał y liczne miasta ś redniej wielkoś ci.
Najbardziej godne uwagi są : Keleny, staroż ytna stolica kró lestwa frygijskiego i gł ó wne miasto wielkiej satrapii frygijskiej za panowania Persó w, u ź ró deł Meander; Kolosy (Chonas), Kidrara, pó ź niej Perapolis, Pelty, Kaistrupedion, Dorilei i Cotia, w czasach Seleucydó w Apamea-Cybot, a w czasach Rzymian - Laodycea, Apollonia, Seleucia, Sinnada, któ re stał y na szlaku karawan od wybrzeż a Azji Mniejszej do ś rodkowego Eufratu. Szczegó lnie ciekawy jest zwyczaj Frygó w, by mieszkać w skał ach i rzeź bić w nich cał e miasta. W czasach staroż ytnych sł yną ł we Frygii frygijski kult Astarte, zapoż yczony od plemion syrofenickich. Gł ó wnymi bogami Frygii są Bogaios (tego samego korzenia co sł owiań ski bó g), bogini matka Amma (Cybele), Adgistis i Sabazius (= Bachus).
Mityczni kró lowie Frygii
TantalHierapolis.
Pamukkale. Brama w Hierapolis. Hierapolis lub Hierapolis (tur. Hierapolis, gr. Ἱ ε ρ ά π ο λ ι ς 'ś wię te miasto') to staroż ytne miasto, któ rego ruiny znajdują się.17 km od tureckiego miasta Denizli. Wspó ł czesna nazwa lokalizacji Hierapolis to Pamukkale. Waż ny oś rodek turystyki w Turcji. Obiekt ś wiatowego dziedzictwa UNESCO, obiekt nr 485 Historia Pierwsze budowle na terenie Hierapolis pojawił y się w II tysią cleciu p. n. e. mi. Kró l Eumenes II z Pergamonu w 190 rpne mi. zbudował w tym miejscu nowe miasto i nazwał je Hierapolis (od gr. - miasto ś wię te). Miasto został o nastę pnie zniszczone przez trzę sienie ziemi i odbudowane.
W 133 pne. mi. Miasto znalazł o się pod ochroną Rzymu. Miasto został o nastę pnie poważ nie zniszczone przez trzę sienie ziemi w 17 AD. mi. Hierapolis zostaje ponownie odbudowane, aw latach 60. staje się znane w rzymskich krę gach arystokratycznych jako kurort. Miasto kwitnie. Miasto odegrał o waż ną rolę w szerzeniu się chrześ cijań stwa.
Jeden z 12 apostoł ó w ś w. Filip W 395 miasto przechodzi pod kontrolę Bizancjum. Konstantyn Wielki uczynił miasto stolicą regionu frygijskiego i jednocześ nie centrum biskupstwa. W 1097 r. miasto został o przekazane suł tanowi tureckiemu jako rekompensata wojskowa.
W przyszł oś ci Hierapolis, wraz z pobliskimi miastami Laodyce i Kolossi, jest obszarem spornym i kilkakrotnie przechodzi z rą k do rą k. Miasto ostatecznie przechodzi pod patronatem Turkó w w 1210 roku. W 1534 roku silne trzę sienie ziemi cał kowicie zniszczył o miasto. Historia badań Pierwsze wykopaliska w Hierapolis prowadzone był y od 1887 roku przez niemiecką grupę archeologó w kierowaną przez Karla Humanna. Wyniki opublikowano w 1897 roku.
Wspó ł czesny etap eksploracji Hierapolis rozpoczą ł się w 1957 roku. Instytut Archeologii Wł och wysł ał zespó ł archeologó w pod kierunkiem prof. Dr Paola Verzone.
Od 1973 roku grupa ta prowadził a ró wnież prace konserwatorskie. Prace archeologiczne i konserwatorskie trwają do dziś . Wdzię ki kobiece
Nekropolia - najwię ksza antyczna nekropolia w Turcji
Basen Kleopatry - ką piele operacyjne z wodą mineralną.
Teatr jest jednym z trzech zachowanych staroż ytnych amfiteatró w w Turcji. Pojemnoś ć - 15 tys. widzó w.
Ś w. Mę czennika Filipa – ruiny martyrii – budowle ku czci ludzi poległ ych w imię wiary – ś w. Filip, jeden z apostoł ó w, któ ry zmarł w Hierapolis w 87 r. n. e. mi.
Ś wią tynia Apolla - Ruiny Ś wią tyni Apolla, najwię kszej ś wią tyni w mieś cie.
Trawertyn - osady wapienne o duż ej skali
