Я, Надежда, отдыхала в Турции в г. Кемере поселок Гёйнык с 03.09 по 15.09. 2005г. в гостинице «CLUB SIESTA GARDEN» со своей подругой Ниной ее дочкой Аллой. В пятницу 09.09 после обеда мы решили пойти на базар с местным молодым человеком, Кадиром, с которым познакомились в ковровом магазине. Он пообещал показать, где можно купить хорошие подарки, сувениры нашим близким и друзьям. Особенно хотелось купить настоящий турецкий фруктовый чай, которым нас угощали местные жители, и который нам очень понравился. Но Кадир сказал, что чай лучше купить не на базаре, а в супермаркете, поэтому на обратном пути в гостиницу мы зашли в единственный супермаркет нашего поселка «AFRA». Я взяла пачку чая и жестяную банку оливкового масла всего на сумму 9 долларов, подошла к кассе и расплатилась 100-долларовой купюрой. Кассирша взяла деньги, и что-то сказав по-турецки, ушла в непонятном направлении. Как мы поняли, для того чтобы проверить деньги. Ее не было в течение 10 минут. За это время моя подруга успела рассчитаться за свой товар на другой кассе, выйти на улицу, купить ребенку мороженое, вернуться. А ее все не было. Мы начали волноваться. В конце концов, она появилась, очень веселая, довольная и протянула мне совершенно другую купюру: помятую, исписанную какими то знаками, со словами « Эта фальшивка». Я была в шоке. Стала возмущаться, говорить, что это не мои деньги, что мои были чистые, новые, даже не помятые, не говоря уже о надписях на ней. Но она была неприступна и стояла на своем. Тогда мы потребовали отвести нас к менеджеру магазина и уже ему попытались объяснить, что это не моя банкнота, что у нас в Украине, в отличие от Турции, доллары и другие иностранные валюты свободно не ходят. Мы не можем прийти в магазин и расплатиться долларами. Только национальной валютой- гривной. Поэтому все деньги я меняла только в банке и они все настоящие. Но разговор с менеджером тоже не получился: он не понимал ни по-русски, ни по-английски, которым мы владеем свободно. Или просто не хотел понимать. Тогда мы попросили прокрутить видеокамеру, которая находилась у него в кабинете, но он отказался, сказав, что функции «review» нет. Прибора для проверки денег в его кабине тоже не было. Интересно куда она ходила проверять деньги и чем? Когда мы поняли, что нас пытаются надуть на ровном месте, мы попросили Кадира вызвать полицию, что он и сделал. Милиция приехала минут через 10, забрала пописанную купюру, посадила нас 4-х в машину (меня, Нину, ее дочь и Кадира) и отвезла в полицейский участок. Менеджер с кассиршей приехали намного позже на своей машине. В полицейском участке сначала допросили их, затем Кадира, и в последнюю очередь нас. Если это можно назвать допросом. Так как переводчика нам не предоставили. Нам пришлось объяснять на пальцах солдату, который вроде бы, как он сказал, понимал нас, но перевести и сказать толком по-русски ничего не мог. Мы рассказали ситуацию, они набрали наш рассказ на турецком языке на компьютере, распечатали и попросили расписаться под показаниями, что мы и сделали по доброте душевной. Но мы не унывали, так как находились в полицейском участке и наивно надеялись на справедливость, на то что «милиция нас бережет». Затем нас отвезли в гостиницу и забрали у меня паспорт, как я не сопротивлялась, объясняя, что это единственный документ, который подтверждает, что я являюсь гражданкой Украины и нахожусь в чужой стране на отдыхе. Но меня заверили, что они имеют на это полное право, что все будет хорошо, что в понедельник 12.09 меня отвезут в г. Кемер, где состоится суд, после чего и отдадут паспорт. Старший по званию попросил, чтобы мы были готовы к 07.30 утра 12.09. Мы с Ниной переспросили:
- «успеем ли мы все решить до 10 утра, так как у нас куплена экскурсия в Аквалэнд. Или же нам лучше забрать деньги»? На что они дали положительный ответ и уехали.
Два дня, субботу и воскресенье, я находилась в напряжении. Я в чужой стране, без документов, со мной может случиться все что хочешь. Мне было страшно.
В понедельник 12.09, как нас и попросили, мы подошли на reception к 07.30 утра. Но никто за нами во время не приехал, как обещали. Не завтракая, мы с подругой прождали до 09 утра, когда милиция появилась. Мы поняли, что никто уже в Аквалэнд не успеет, но они пообещали нам вернуть деньги, что обратятся в экскурсионное бюро, где мы покупали экскурсию. Чего, в конце концов, тоже не сделали.
Нас повезли в полицейский участок, где мы тупо просидели около час, правда, под надзором. Потом мы поехали в банк за фальшивой купюрой, затем снова в полицейский участок. И все это происходило без объяснений: куда, зачем, почему, что нас ждет? Только к 13 часам дня мы попали в суд г. Кемера. Ни менеджер супермаркета, ни кассирша в суд не приехали. Их просто не было. Когда я спросила: - «Где же они? Какой это суд без всех причастных к этому делу»? мне ответили, что с ними разбираться будут потом, они же местные, а ты скоро улетаешь.
Меня завели в кабинет, где уже находились мужчина, как я поняла судья, потому что он был одет в мантию; молодая девушка, (как тоже потом я узнала, уже по дороге в Анталию), это был мой адвокат, который даже не соизволил подойти ко мне, представиться; и все тот же «солдат-переводчик». Судья и девушка пообщались между собой на турецком языке и вынесли мне приговор:
- « Вы арестована, вас повезут в Анталию, где вы проведете ночь в «квартире». А завтра состоится высший суд после, которого вас отпустят». - так мне перевел солдат.
Я была в недоумении: за что? какой высший суд? какой арестована? Я ни в чем не виновата! Но меня даже не слушали.
Нас посадили в машину и привезли в гостиницу за моими вещами. Уже в гостинице я попросила нашего гида перевести и рассказать правильно полиции, что со мной произошло, но было уже поздно, приговор вынесен. Семих, наш гид, вызвал по телефону регионального менеджера туристической фирмы TEZ-TOUR, от которой мы поехали в Турцию. Он быстро приехал и стал вымогать у меня 500 долларов. Показывал номер телефона судьи, который решит мою проблему через 10 дней. Я сказала: «ребята, какие 10 дней, у меня самолет через 2 дня; какие 500 долларов, где я их возьму, меня и так уже надули на 100$; какая тюрьма, я ни в чем не виновата». Но их это не волновало, им было все равно. Они просто-напросто кинули меня, как слепого котенка.
Я пошла, собирать свои вещи. При мне все время находился полицейский: в коридоре гостинице, пока я укладывала чемодан. Меня сопровождали под конвоем по территории гостиницы, как какую то преступницу. Было ужасно стыдно перед людьми, отдыхающими нашей гостиницы; я чувствовала себя, униженной, грязной, мне было стыдно. Полицейские, наверное, боялись, что я убегу. Но куда, зачем, без документов? Я простая девушка, приехала в Турцию всего на 12 дней в отпуск: отдохнуть, поваляться на солнышке, покупаться, посмотреть достопримечательности, поездить на экскурсии. А тут такое, какой кошмар.
В общем, меня посадили в машину и повезли в г. Анталия в настоящую тюрьму, а не в квартиру, как переводил мне солдат. В машине со мной уже был переводчик, которого мне предоставил региональный менеджер фирмы TEZ-TOUR. Он успокаивал меня, говорил, что мне нечего бояться, что они верят, в мою невиновность, у меня куча преимуществ. Во-первых, кассирша проверяла деньги не в моем присутствии; во-вторых, она отсутствовала 10 минут; в-третьих, они проверили мои остальные деньги, они были в порядке; в-четвертых, у нас в стране доллары свободно не ходят; в-пятых, мы сами вызвали полицию. Он внушил мне уверенность, что меня на следующий день, во вторник отпустят. Он даже рассказал мне, как добраться из тюрьмы в Кемер в гостиницу. И смех и грех.
В тюрьму мы приехали около четырех дня. И вот тут начался настоящий кошмар. Все мои вещи проверили с помощью рентгенотелевизионного оборудования, а затем еще провели физический досмотр вещей. Со мной проделали тоже самое. Потом, забрав все необходимые мне вещи: зубную щетку, пасту, туалетную бумагу, другие гигиенические предметы, отвели в камеру. Было очень страшно: в камере находилось, помимо меня, еще 13 турчанок, разного возраста, арестованных бог знает за что. Я не знала чего мне от них ждать, за что они сидят. Я просто легла на кровать, которую мне выделили и тихонько, лежала. Вечером, когда я уже засыпала, я услышала сильный звук, как что- то упало. Потом были крики, плач, истерика, падания в обморок. Оказывается, одна из заключенных сбросила с лестницы, со второго этажа другую девушку. Я очень испугалась, я думала, что мое сердце вырвется из груди. Я боялась, что на меня просто покажут пальцем и скажут: это сделала она. Всю ночь я не сомкнула глаз, я лежала, тряслась от страха и молилась.
Следующий день, вторник 13.09, был самым длинным днем моей жизни. Потому что я ждала. Я ждала, что за мной приедут, что ко мне придут, меня отпустят, как и обещали. Но они не сдержали своего обещания, опять. Я не знала, знают ли обо мне мои родные, что со мной случилось, где я; я переживала за маму, за ее больное сердце. Уже вечером, одна из девочек, которая немного говорила по-английски и знала пару слов по-русски, объяснила мне, что все, что мне говорили и в милиции, и переводчик- это вранье, они всем так говорят. Суд состоится только через месяц и что надо надеяться только на себя. Она же вечером написала мне два заявления на имя начальника тюрьмы. Одно на разрешение позвонить в посольство Украины, другое – на разрешение обменять мои деньги на турецкие лиры, для того, чтобы купить телефонную карточку, нужные мне гигиенические предметы и продукты питания (так как за три дня, которые я провела в тюрьме, меня не кормили, я только пила воду). Утром на построении я отдала заявления и опять стала ждать. К обеду, узнав, что карточку мне принесут только через 3-4 дня, потеряв все свое терпение, я обратилась за помощью к девушкам, попросив у них телефонную карточку для звонка в посольство Украины. И вот около 16-17 часов дня я дозвонилась до украинского консула, который сказал, что они знают обо мне и занимаются моим делом. После разговора с ним я разрыдалась навзрыд от счастья, от сознания того, что меня не бросили, что мои родители знают, где я, и уже не важно улечу я своим рейсом или нет, но они вытащат меня из тюрьмы. На вечернем построении мне сказали, чтоб я собирала вещи, меня выпускают. Освободили меня около 22 часов вечера. Меня вывезли за территорию тюрьмы, где меня встречала моя подруга Нина и представители TEZ-TOUR, которые забегали, после того как на них надавили свыше. Но меня не отвезли назад в гостиницу, а повезли в пансионат при милиции, где опять проделали всю ту же процедуру досмотра моих вещей. Подруга купила мне поесть: 2 яблока, 2 маленьких пакета сока и шоколадку, и увезли в Кемер.
На следующее утро у меня был самолет в 10.35 утра. Я очень боялась не успеть, потому что меня сначала отвезли в милицию на оформление, каких то бумаг. Потом мы поехали опять в тюрьму за моими вещами, так как вечером, когда меня отпускали, кладовщика уже не было, и вещи мои мне не отдали. Потом снова в милицию. И только около 10 дня вы помчались в аэропорт. В общем, я успела на свой самолет.
Уже в автобусе на перроне я встретилась с подругой и ее дочкой. Оказывается, ей все то время тоже было не сладко. Помимо того, что она не знала где я и что со мной, наша гостиница обанкротилась. Но людей продолжали заселять, а затем перевозить, а тех кому оставалось несколько дней то отъезда просто возили на обеды в другие гостиницы. Последнюю ночь подруга с дочкой ночевала в магазине у Кадира, поскольку весь персонал покинул гостиницу, в ней отключили свет, и началось прямое мародерство. В ней было страшно оставаться с ребенком.
Вот такой был отдых.
Спасибо турфирме TEZ-TOUR, которой было наплевать на ее клиентов, которая отправила нас в обанкротившуюся гостиницу, которая дала неправильный номер телефона нашего консульства в Турции, которая по возвращению домой, даже не захотела с нами разговаривать, обозвав нас фальшивомонетчиками.
Спасибо моей подруге, родителям и всем тем, кто вытащил меня из ада.
Прошло время, я успокоилась, немного восстановила здоровье, после перенесенного мною эмоционального стресса и ярой несправедливости.
Так что уже все нормально, уже все позади.
Ja, Nadież da, odpoczywał em w Turcji w mieś cie Kemer, wsi Gojnyk od 03.09 do 15.09. 2005 w hotelu CLUB SIESTA GARDEN z przyjació ł ką Niną i có rką Allą . W pią tek 09.09 po obiedzie postanowiliś my wybrać się na targ z miejscowym mł odzień cem Kadirem, któ rego poznaliś my w sklepie z dywanami. Obiecał pokazać , gdzie moż na kupić dobre prezenty, pamią tki dla naszych bliskich i przyjació ł . Szczegó lnie chciał em kupić prawdziwą turecką herbatę owocową , któ rą poczę stowali nas miejscowi i któ ra bardzo nam się spodobał a. Kadir powiedział jednak, ż e herbatę lepiej kupić nie na bazarze, tylko w supermarkecie, dlatego w drodze powrotnej do hotelu udaliś my się do jedynego w naszej wiosce supermarketu AFRA. Wzią ł em paczkę herbaty i 9-dolarową puszkę oliwy z oliwek, podszedł em do kasy i zapł acił em 100-dolarowym rachunkiem. Kasjer wzią ł pienią dze i mó wią c coś po turecku wyszedł w niezrozumiał ym kierunku. Jak rozumieliś my, ż eby sprawdzić pienią dze. Nie był o jej na 10 minut.
W tym czasie koleż anka zdoł ał a zapł acić za swó j towar w kolejnej kasie, wyjś ć na dwó r, kupić lody dla dziecka i wró cić . A jej tam nie był o. Zaczę liś my się martwić . W koń cu pojawił a się bardzo pogodna, zadowolona i wrę czył a mi zupeł nie inny rachunek: zmię ty, pokryty jakimiś znakami, z napisem „To podró bka”. Był em zszokowany. Zaczę ł a mieć pretensje, ż e to nie moje pienią dze, ż e moje są czyste, nowe, nawet nie pomarszczone, nie mó wią c już o napisach na nich. Ale był a nie do zdobycia i nie ustę pował a. Potem zaż ą daliś my, ż eby zaprowadzono nas do kierownika sklepu, a oni już pró bowali mu wytł umaczyć , ż e to nie jest mó j banknot, ż e na Ukrainie, w przeciwień stwie do Turcji, dolary i inne obce waluty nie krą ż ą swobodnie. Nie moż emy przyjś ć do sklepu i zapł acić dolarami. Tylko waluta krajowa - hrywna. Dlatego wymienił em wszystkie pienią dze tylko w banku i wszystkie są prawdziwe.
Ale rozmowa z kierownikiem też nie wyszł a: nie rozumiał ani rosyjskiego, ani angielskiego, w któ rym mó wimy pł ynnie. Albo po prostu nie chcieli zrozumieć . Potem poprosiliś my o przewinię cie kamery wideo, któ ra był a w jego biurze, ale odmó wił , mó wią c, ż e nie ma funkcji „przeglą du”. W jego kajucie też nie był o urzą dzenia do sprawdzania pienię dzy. Ciekawe gdzie poszł a sprawdzić pienią dze iz czym? Kiedy zdaliś my sobie sprawę , ż e pró bują nas oszukać zniką d, poprosiliś my Kadira, aby zadzwonił na policję , co zrobił . Policja przyjechał a 10 minut pó ź niej, zabrał a podpisany banknot, wsadził a nas do samochodu 4 (mnie, Ninę , jej có rkę i Kadirę ) i zabrał a nas na komisariat. Kierownik i kasjer przyjechali samochodem znacznie pó ź niej. Na posterunku najpierw przesł uchiwano ich, potem Kadira, a na koń cu nas. Jeś li moż esz to nazwać przesł uchaniem. Ponieważ nie dostaliś my tł umacza.
Musieliś my tł umaczyć się na palcach ż oł nierzowi, któ ry, jak powiedział , zdawał się nas rozumieć , ale nie mó gł nic przetł umaczyć i powiedzieć po rosyjsku. Opowiedzieliś my sytuację , napisali naszą historię po turecku na komputerze, wydrukowali ją i poprosili o podpisanie zeznania, co zrobiliś my z ż yczliwoś ci naszych serc. Ale nie traciliś my serca, bo byliś my na komisariacie i naiwnie liczyliś my na sprawiedliwoś ć , za to, ż e „policja nas chroni”. Potem zabrano nas do hotelu i odebrano mi paszport, bo nie stawiał em oporu tł umaczą c, ż e to jedyny dokument, któ ry potwierdza, ż e jestem obywatelem Ukrainy i przebywam na wakacjach w obcym kraju. Ale zapewniano mnie, ż e mają do tego wszelkie prawo, ż e wszystko bę dzie dobrze, ż e w poniedział ek 12.09 zabiorę mnie do Kemer, gdzie odbę dzie się proces, po czym oddadzą mi paszport. Senior w rankingu poprosił nas, abyś my byli gotowi do godziny 07.30 w dniu 12.09. Nina i ja zapytaliś my:
- „Czy zdą ż ymy zadecydować o wszystkim przed 10 rano, skoro kupiliś my wycieczkę do Aqualandu. A moż e lepiej, jeś li weź miemy pienią dze? Na co udzielili pozytywnej odpowiedzi i wyszli.
Przez dwa dni, sobotę i niedzielę , był em w napię ciu. Jestem w obcym kraju, bez dokumentó w, wszystko, co chcesz, moż e mi się przydarzyć . Był em przeraż ony.
W poniedział ek 12.09, jak nas poproszono, dotarliś my do recepcji o 07.30 rano. Ale zgodnie z obietnicą nikt nie przyszedł po nas na czas. Bez ś niadania czekaliś my z koleż anką do 9 rano, kiedy pojawił a się policja. Zdaliś my sobie sprawę , ż e nikt nie bę dzie miał czasu na Aqualand, ale obiecali nam zwró cić pienią dze, ż e skontaktują się z biurem informacji turystycznej, w któ rym kupiliś my wycieczkę . Któ rego w koń cu też nie zrobili.
Zabrano nas na komisariat, gdzie siedzieliś my gł upio przez okoł o godzinę , choć pod nadzorem. Potem poszliś my do banku po fał szywy banknot, a potem z powrotem na posterunek policji. A wszystko to wydarzył o się bez wyjaś nienia: gdzie, dlaczego, dlaczego, co nas czeka?
Dopiero o 13 po poł udniu dotarliś my na dwó r Kemer. Ani kierownik supermarketu, ani kasjer nie przyszli do są du. Po prostu nie istniał y. Kiedy zapytał em: „Gdzie oni są ? Co to za są d bez wszystkich zaangaż owanych w tę sprawę ? Powiedziano mi, ż e zajmą się nimi pó ź niej, są lokalni i wkró tce wyjeż dż asz.
Zabrano mnie do biura, gdzie był już mę ż czyzna, jak rozumiał em sę dziego, bo miał na sobie togę ; mł oda dziewczyna (o czym też pó ź niej się dowiedział em, już w drodze do Antalyi), to był mó j prawnik, któ ry nawet nie raczył do mnie podejś ć , przedstawić się ; i cał y ten sam „ż oł nierz-tł umacz”. Sę dzia i dziewczyna rozmawiali ze sobą po turecku i skazali mnie:
- „Jesteś aresztowany, zostaniesz przewieziony do Antalyi, gdzie spę dzisz noc w „mieszkaniu”. A jutro odbę dzie się są d najwyż szy, po któ rym zostaniesz zwolniony. - wię c ż oł nierz mnie przetł umaczył.
Był em zdezorientowany: dlaczego? co to jest są d najwyż szy? któ ry jest aresztowany? Nie jestem za nic winny! Ale nawet mnie nie sł uchali.
Wsadzono nas do samochodu i przywieziono do hotelu po moje rzeczy. Już w hotelu poprosił em naszego przewodnika o przetł umaczenie i prawidł owe opowiedzenie policji, co się ze mną stał o, ale był o już za pó ź no, werdykt zapadł . Nasz przewodnik Semih zadzwonił do kierownika regionalnego firmy turystycznej TEZ-TOUR, z któ rej udaliś my się do Turcji. Szybko przybył i zaczą ł wył udzać ode mnie 500 dolaró w. Pokazał em numer telefonu sę dziego, któ ry rozwią ż e mó j problem za 10 dni. Powiedział em: „Chł opaki, co za 10 dni, za 2 dni mam samolot; jakie 500$, gdzie mogę je dostać , już został em oszukany na 100$; co za wię zienie, nie jestem niczego winny. Ale ich to nie obchodził o, nie obchodził o ich to. Po prostu rzucali mną jak ś lepym kotkiem.
Poszedł em odebrać swoje rzeczy. Policjant był ze mną cał y czas: na korytarzu hotelu, kiedy pakował em walizkę . Został em eskortowany pod eskortą przez terytorium hotelu, jak jakiś przestę pca.
To był o strasznie krę pują ce przed ludź mi odpoczywają cymi w naszym hotelu; Czuł em się upokorzony, brudny, wstydził em się . Policjanci chyba bali się , ż e ucieknę . Ale gdzie, dlaczego bez dokumentó w? Jestem prostą dziewczyną , przyjechał am do Turcji tylko na 12 dni na wakacje: odpoczą ć , wylegiwać się na sł oń cu, pł ywać , zwiedzać zabytki, jeź dzić na wycieczki. I to jest koszmar.
Ogó lnie wsadzili mnie do samochodu i zabrali do miasta Antalya do prawdziwego wię zienia, a nie do mieszkania, jak przetł umaczył mi ż oł nierz. W samochodzie był już ze mną tł umacz, któ rego zapewnił mi kierownik regionalny TEZ-TOUR. Uspokoił mnie mó wią c, ż e nie mam się czego bać , ż e wierzyli w moją niewinnoś ć , mam wiele zalet.
Po pierwsze, kasjer nie sprawdzał pienię dzy w mojej obecnoś ci; po drugie, był a nieobecna przez 10 minut; po trzecie, sprawdzili moją resztę pienię dzy, wszystko był o w porzą dku; po czwarte, dolary nie krą ż ą swobodnie w naszym kraju; Po pią te, sami wezwaliś my policję . Zainspirował mnie przekonaniem, ż e wypuszczę mnie nastę pnego dnia, we wtorek. Powiedział mi nawet, jak dostać się z wię zienia w Kemer do hotelu. I ś miech i grzech.
Do wię zienia dotarliś my okoł o czwartej po poł udniu. I tu zaczą ł się prawdziwy koszmar. Wszystkie moje rzeczy został y sprawdzone za pomocą sprzę tu telewizyjnego rentgenowskiego, a nastę pnie przeprowadzili ró wnież fizyczną rewizję rzeczy. To samo zrobili ze mną . Potem, zabrawszy wszystkie potrzebne mi rzeczy: szczoteczkę do zę bó w, pastę , papier toaletowy i inne artykuł y higieniczne, zabrali mnie do celi. To był o bardzo przeraż ają ce: opró cz mnie w celi był o 13 innych Turczynek, w ró ż nym wieku, aresztowanych za Bó g wie za co. Nie wiedział em, czego się po nich spodziewać , po co siedzieli.
Poł oż ył em się tylko na ł ó ż ku, któ re mi podarowano i poł oż ył em się spokojnie. Wieczorem, kiedy już zasypiał em, usł yszał em mocny dź wię k, jakby coś spadł o. Potem był y krzyki, pł acz, histeria, omdlenia. Okazuje się , ż e jeden z wię ź nió w zrzucił ze schodó w inną dziewczynę z drugiego pię tra. Bardzo się bał am, myś lał am, ż e serce wyleci mi z piersi. Bał em się , ż e po prostu wskaż ą na mnie palcem i powiedzą : ona to zrobił a. Cał ą noc nie zamykał em oczu, leż ał em drż ą c ze strachu i modlą c się.
Nastę pny dzień , wtorek 13.09, był najdł uż szym dniem w moim ż yciu. Ponieważ czekał em. Spodziewał em się , ż e przyjdą po mnie, ż e przyjdą do mnie, ż e pozwolą mi odejś ć , jak obiecano. Ale znowu nie dotrzymali obietnicy. Nie wiedział em, czy moja rodzina o mnie wiedział a, co się ze mną stał o, gdzie jestem; Martwił em się o matkę , o jej chore serce.
Już wieczorem jedna z dziewczyn, któ ra trochę mó wił a po angielsku i znał a kilka sł ó w po rosyjsku, wyjaś nił a mi, ż e wszystko, co mi powiedzieli policja i tł umacz, był o kł amstwem, mó wią to wszystkim. Proces odbę dzie się dopiero za miesią c i musimy polegać tylko na sobie. Wieczorem napisał a do mnie dwa oś wiadczenia skierowane do naczelnika wię zienia. Jeden o zgodę na telefon do ambasady Ukrainy, drugi o zgodę na wymianę pienię dzy na liry tureckie w celu zakupu karty telefonicznej, artykuł ó w higienicznych i ż ywnoś ci, któ rych potrzebuję (ponieważ w cią gu trzech dni spę dzonych w wię zieniu nie był em karmiony pił em tylko wodę ). Rano na budowie zł oż ył em wnioski i znó w zaczą ł em czekać . W porze lunchu, dowiedziawszy się , ż e karta zostanie mi przyniesiona dopiero po 3-4 dniach, stracił em cał ą cierpliwoś ć , zwró cił em się do dziewczą t o pomoc, proszą c je o kartę telefoniczną , aby zadzwonić do ambasady Ukrainy.
I okoł o 16-17 dodzwonił em się do konsula ukraiń skiego, któ ry powiedział , ż e wiedzą o mnie i zajmują się moją sprawą . Po rozmowie z nim rozpł akał am się ze szczę ś cia, ze ś wiadomoś ci, ż e nie został am porzucona, ż e moi rodzice wiedzą , gdzie jestem i nie ma znaczenia, czy odlecę wł asnym lotem, czy nie, ale bę dą wycią gnij mnie z wię zienia. Na wieczornym apelu kazali mi się spakować , wypuś cili. Wypuś cili mnie okoł o 22. Został em wyprowadzony z wię zienia, gdzie spotkali mnie moja przyjació ł ka Nina i przedstawiciele TEZ-TOUR, któ rzy pobiegli za presją z gó ry. Ale nie zabrali mnie z powrotem do hotelu, ale zabrali mnie do pensjonatu pod policją , gdzie ponownie przeszli tę samą procedurę sprawdzania moich rzeczy. Koleż anka kupił a mi coś do jedzenia: 2 jabł ka, 2 mał e opakowania soku i tabliczkę czekolady i zabrali mnie do Kemer.
Nastę pnego ranka miał em samolot o 10.35.
Bardzo się bał em, ż e nie zdą ż ę na czas, ponieważ najpierw zabrano mnie na policję w celu przetworzenia niektó rych dokumentó w. Potem wró ciliś my do wię zienia po moje rzeczy, bo wieczorem, gdy mnie wypuś cili, sklepikarza już nie był o, a rzeczy mi nie zwró cono. Potem z powrotem na policję . I tylko okoł o 10 dni pognał eś na lotnisko. Generalnie udał o mi się wsią ś ć do samolotu.
Już w autobusie na peronie spotkał em koleż ankę i jej có rkę . Okazuje się , ż e przez cał y czas nie był a też sł odka. Opró cz tego, ż e nie wiedział a, gdzie jestem i co się ze mną stał o, nasz hotel zbankrutował . Ale ludzie nadal byli osiedlani, a nastę pnie przewoż eni, a tych, któ rym został o kilka dni do wyjazdu, po prostu zabierano na obiad do innych hoteli. Ostatniej nocy koleż anka z có rką spę dził a noc w sklepie niedaleko Kadir, ponieważ wszyscy pracownicy opuś cili hotel, wył ą czono w nim prą d i rozpoczę ł o się bezpoś rednie grabież e. Strasznie był o zostać z dzieckiem.
To był a reszta.
Podzię kowania dla biura podró ż y TEZ-TOUR, któ re nie dbał o o swoich klientó w, któ re wysł ał o nas do upadł ego hotelu, któ re podał o bł ę dny numer telefonu do naszego konsulatu w Turcji, któ ry po powrocie do domu nawet nie chciał rozmawiać nas, nazywają c nas fał szerzami.
Dzię kuję mojej dziewczynie, rodzicom i wszystkim, któ rzy wycią gnę li mnie z piekł a.
Czas mijał , uspokoił em się , trochę przywró cił em zdrowie, po emocjonalnym stresie, któ ry znosił em i raż ą cej niesprawiedliwoś ci.
Wię c wszystko jest w porzą dku, wszystko jest już za sobą .