Klasztor Dominikanów w Kamienicu Podolskim to zabytek architektury XVI-XVIII w., którego współczesny wizerunek kształtował się na przestrzeni kilku stuleci pod wpływem różnych tradycji architektonicznych. W miejsce drewnianego kościoła, który spłonął w 1420 r., zbudowano murowany kościół katolicki. W XVI wieku do nawy środkowej głównej świątyni klasztoru dobudowano trzy kaplice, a zamiast drewnianej celi wzniesiono kamienną. Podczas panowania tureckiego w latach 1672-1699 kościół został przebudowany na meczet, wewnątrz zainstalowano zachowaną do dziś muzułmańską ambonę z białego kamienia, na dziedzińcu urządzono fontannę i ambonę do piątkowych modlitw.
W celu usunięcia śladów obecności muzułmanów w murach świątyni chrześcijańskiej, pod przewodnictwem komendanta twierdzy Jana de Witte i przy wsparciu finansowym M.F. Potockiego, rozpoczęto zakrojone na szeroką skalę prace budowlane, które zakończyły się w 1754 roku. Dobudowano drugi poziom cel, połączono budynki w jeden kompleks, do kościoła dostawiono piętrowy dom, w którym mieszkał Potocki, przebudowano dzwonnicę w stylu barokowym. W czasach sowieckich klasztor został zamknięty i zaczął się zapadać, a także przetrwał pożar. W 1994 roku zespół klasztorny został przekazany Zakonowi Paulinów Kościoła Rzymskokatolickiego, który rozpoczął jego odbudowę.