«В момент рождения нашей планеты,
самая прекрасная из встреч земли и
моря произошла в Черногории…
Когда сеялись жемчужины природы, на эту землю пришлась целая пригорошня…»
(Лорд Байрон)
Очень красивая страна, почти вся её территория находится под защитой ЮНЕСКО! Здесь чистейшее Адриатическое побережье, пляжи с песком и очень мелкой галькой (её здесь называют "гречневой крупой"), доброжелательный народ. Природу Чeрногории часто сравнивают со швейцарской – такие же чистые озёра, зелёные горы, горные речки с водопадами и форелью, вот только швейцарские красоты стоят как минимум вдвое дороже.
О двух столицах
Рассказ об одном из самых молодых государств мира начну со столиц: современной столицы Подгорицы и старой столицы Цетине, благо между ними всего 30 км. Поразительно, что в этой небольшой стране с площадью 14 тыс. кв. км и населением 650 тыс. человек две столицы. В соответствии со статьёй 7 конституции страны, официальной столицей Черногории является город Цетине. Однако большинство государственных учреждений, в том числе правительство и Скупштина (парламент) и Верховный суд, расположены в Подгорице, которая определена конституцией Черногории как «главный город».
Подгорица - административный центр одноименного муниципалитета, крупнейший по населению город Черногории и её деловая столица.
Подгорица расположена у слияния рек, в плодородной долине, на равнинной местности (что не очень характерно для Черногории). Своим названием город обязан нескольким невысоким холмам, возвышающимся в его историческом центре, самый крупный из которых называется «Горица».
Название Подгорица впервые упоминается в 1326 году в судебных документах Которского архива. Город был богат, так как через него велась торговля между Дубровником и Сербией, в те времена очень оживленная.
В 1474 году Подгорицей завладели турки, они заложили её архитектурную основу на нынешнем месте. В 1878 году решением Берлинского конгресса была признана независимость Черногории как суверенного княжества, и Подгорица стала частью новой страны. Это был конец четырёх веков турецкого владычества и начало новой эры в истории города и всей Черногории.
Во время Второй мировой войны Подгорица подвергалась обстрелу свыше 70 раз и была разрушена до основания. Погибло более 4100 жителей. 19 декабря 1944 года город был освобождён. После освобождения началась реконструкция города в стиле советской архитектуры, с безликими «коробками». В этом ключе построено большинство зданий на правом берегу реки Морача. Даже в старой части города некоторые участки были застроены такими домами.
13 июля 1946 года под новым названием Титоград (в честь маршала Тито) город стал столицей Социалистической Республики Черногория. После этого город полностью преобразился. Были построены современные дороги и аэропорт. 2 апреля 1992 года городу было возвращено историческое название Подгорица
В настоящее время это самый большой город страны (170 тысяч жителей), основной транспортный узел, хозяйственный, административный и научный центр. Через Подгорицу проходит железная дорога Бар-Белград, автомобильные дороги с побережья в Белград и Сараево. Международный аэропорт связывает Черногорию со многими европейскими городами (Париж, Цюрих, Вена, Любляна, Москва, Рим и др. ).
Основными культурно-историческими памятниками являются: раскопки античной Доклеи (там же базилика и церковь с основанием в виде трилистника - VI век); церковь Святого Георгия под горой Горица (IX-XI в. в. ), старый мост Визиря и башня Сахат (XVIII век). Из эпохи династии Петрович-Негош сохранился дворец короля Николы (1891 год).
Подгорица ничем особенным не запомнилася: современный облик Подгорицы сформировался в 50-е годы XX века, так как во время Второй мировой войны город был практически уничтожен. Сохранились лишь немногие исторические достопримечательности, свидетельствующие о важном месте этого города в истории Черногории, поэтому её обходят стороной экскурсионные маршруты. Понравилось, что город расположен на берегах красивой горной реки Морач, через которую недавно переброшен Мост Тысячелетия.
Гораздо больше запомнился и понравился Цетине – город, живописно расположенный на широком Цетиньском поле в обрамлении живописных карстовых гор, словно в причудливой морской раковине притаилась главная «королевская жемчужина» Черногории. Это город у подножия горы Ловчен с невысокими зданиями, и очень высокой концентрацией духовности.
Возникновение Цетине было обусловлено историческими, политическими и экономическими условиями XV века. Натиск турецких завоевателей вынудил Ивана Черноевича, правителя Зеты, переместить столицу из укреплённого города Жабляк Черноевича в новое место - в 1475 году в Обод, а вскоре после этого к подножию горы Ловчен. В 1482 году в Цетинской долине расположился двор Черноевичей, а двумя годами позже основан Цетинский монастырь, ставший резиденцией митрополита Зеты. Так был основан город, получивший своё название по протекавшей по долине реке Цетина, и ставший светским и духовным центром Черногории. Это одна из причин, по которой именно Цетине является официальной столицей Черногории, а не превосходящая её по численности населения и экономическому потенциалу Подгорица. Из-за героического сопротивления постоянным посягательствам Османской империи Цетине прозвали «Сербской Спартой». Здесь находится Президентский дворец.
Город и сегодня знаменит своим мужским монастырём Рождества Пресвятой Богородицы, в котором хранятся частица Креста Господня и десница Иоанна Крестителя, крестившего Иисуса Христа.
После Первой мировой войны, когда Черногория вошла в состав Королевства Сербов, Хорватов и Словенцев, Цетине значительно вырос территориально. Но когда после завершения Второй мировой войны парламент Черногории 13 июля 1946 года перенес столицу в Титоград, город вступил в полосу затяжного кризиса. В 2006 году Черногория вновь обрела независимость. С этого момента начинается новый период в истории города.
Герцег-Нови – город солнца и цветов
Въезжаем в северную часть страны из Хорватии. Ещё совсем недавно это были части одной страны под названием Югославия, а теперь между странами граница и пограничный пост.
Первый город – совсем небольшой Игало, который считается самым крупным в Европе центром волнотерапии и профилактической медицины, где успешно лечат ревматизм и артриты, остеопороз и кардиологические заболевания. Он буквально сливается с семикилометровый бульваром «Семь Даниц» с разнообразными ресторанчиками, кафе и магазинчиками, связывающий Игало с Герцег-Нови, крупным туристическим центром с 42-тысячным населением. Останавливаемся в хорошем 4* отеле «Sun Resort», состоящем из многоэтажных корпусов и небольших симпатичных бунгало, расположенном на побережье.
Утром начинаем знакомство с городом, называемом за обилие и разнообразие растительности «Ботаническим садом Черногории». В роскошном городском парке нас встречает около ста видов субтропических и тропических растений, а также, множество различных видов мимозы, в честь которой в конце февраля, провожая зиму и открывая новый сезон, проводится фестиваль. Герцег-Нови – город солнца и ветров. Шесть веков хранят город Герцег-Нови, воздвигнутый напротив входа в Боко-Которскую бухту Адриатического моря, стены крепостей Мара, Цитадель, Шпанска и башни Канили. Город строился с XIV по XVII века. Стены города со временем покрылись экзотическими растениями. На протяжении шести веков моряки привозили из дальних странствий семена и рассады самых разных растений.
Посещаем старый город, расположенный между двумя крепостями (Спаньола и Цитадель) и являющийся настоящей сокровищницей художественного и культтурного наследия.
Котор, Пераст, Боко-Которская бухта и Храм Богородицы на рифе
Боко-Которская бухта – это место потрясающей красоты, бережно охраняемое окружающими горами и холмами, удивительный и очаровательный оазис, где цветут прекрасные олеандры и нежные мимозы, плодоносят киви и гранаты и, конечно же, по-хозяйски чувствуют себя неизменные средиземноморские пальмы и агавы.
Боко-Которская бухта - место, о котором Бернард Шоу написал своей жене: "Приветствую тебя из красивейшего уголка всего мира". Боко-Которский залив – самый большой и красивейший фьорд, который врезается в сушу на 28 километров. Этот залив всегда был прибежищем моряков, где они скрывали свои корабли от бурь и штормов открытого моря.
Расположенные по берегам бухты средневековые города напоминают красочные иллюстрации к сказкам и легендам об отважных мореплавателях.
Отправляемся на экскурсию, которая включает в себя включает в себя посещение уникального города Котор, старый центр которого включен в список всемирного наследия ЮНЕСКО, а поднимающиеся ввысь крепостные стены будоражат воображение… Посещаем Кафедральный собор Святого Трифона XII века, который является символом города.
От Котора переезжаем к городу Пераст, буквально зажатому между горами и заливом. Со стороны моря видна прекрасная панорама Пераста с его высокой колокольней.
Напротив Пераста расположены два рукотворных острова и на катере осуществляем переезд на остров Госпа од Шкрпела, где находится красивейшая церковь “Богородицы на рифе”, с музеем «искренних подарков», где всё дышит стариной, красотой и благоговением…
Из острова хорошо виден и другой рукотворный остров Святого Джорджа, являющегося частной собственностью.
После чудесной экскурсии с величайшим удовольствием отдыхаем на берегу залива и купаемся в тёплых прозрачных его водах, ещё и ещё раз любуясь потрясающим пейзажем.
Монастырь Морача
Направляемся вглубь континентальной части Черногории к каньону реки Морача. Монастырь Морача, основанный в 1252 г. , является действующим и в настоящее время, расположен на правом берегу Каньона Морача, на естественном плато в живописной гористой местности. Монастырский комплекс состоит из большой церкви собора, посвященной Успению Богоматери, маленькой церкви святого Николы и нескольких строений с монашескими кельями.
Монастырская стена – из грубого камня. Дорожки тоже мощены камнем. Внутрь ведут характерные арочные ворота. А внутри монастыря – множество цветов. Наружность собора довольно проста и даже аскетична, но это с лихвой компенсируется внутренним убранством храма, который богато украшен фресками. К сожалению, от первоначальной росписи остался только один фрагмент — остальное было утрачено в то время, когда храм стол без крыши. Но и по этому фрагменту можно оценить искусство художников XIII века.
Отдых на Будванской ривьере
Из Подгорицы на адриатическое побережье едем по ещё недавно единственной дороге, живописно вьющейся по горным серпантинам. Дальше пользуемся услугами открывшегося в 2005 г. самого длинного тоннеля Черногории Созина протяжённостью 4 189 метров. Тоннель был построен для того, чтобы сократить путь от Подгорицы до южной части побережья (Бар, Ульцинь, Будва). Теперь на данном направлении тоннель экономит порядка 22 км, а учитывая высокую скорость движения, порядочно экономит и время. Старая же дорога из Подгорицы на побережье, которая выводит к Петровцу, поддерживается в хорошем состоянии и сейчас. По километражу путь из Будвы в Подгорицу почти одинаков и через тоннель, и через перевал. Но через тоннель больше прямых и комфортных дорог, а через перевал ведет петлявый серпантин. Но с него открываются прекрасные виды и на побережье, и на Скадарское озеро.
Выезжаем на Будванскую ривьеру, встречаемся с Адриатическим морем. Наблюдаем в сумерках как горят горы, точнее сказать деревья в горах (на протяжении нескольких дней на пляже будем наблюдать как лётчики с самолётов тушат очаги пожара, возникшего из-за очень знойного лета). Будванская ривьера, пользующаяся огромной популярностью, начинается в уютном городке Петровац и занимает центральную часть Черногорского побережья. Это одно из самых солнечных мест на Адриатике и в Европе. Останавливаемся на вилле «АЦД» посёлка Рафаиловичи, пользующегося особой популярностью у туристов как колыбель уюта, спокойствия, великолепных пейзажей, а также активного и интересного отдыха.
Рафаиловичи – небольшой, но очень живописный рыбацкий посёлок, расположенный на берегу моряна окраине известного курорта Бечичи (1.5 км). Близость к морю, возможность пешком прогуляться по изумительной красоты приморскому бульвару до Будвы – всё это привлекает сюда отдыхающих.
Отели расположены непосредственно у побережья, очень уютные и комфортабельные. Вдоль пляжа располагаются разнообразные кафе и рестораны. Самым популярным у туристов является морской ресторан "Три рыбака". Рядом с курортом располагаются спортивные комплексы, площадки и теннисные корты, где можно заниматься разными видами спорта. До города Будва добираемся на специальном туристическом автопоезде (2 евро), который делает остановки около каждого отеля. Некоторые из нас совершают променад до Будвы вдоль берега.
Будва – главный туристический центр страны. Здесь есть практически всё: дискотеки, множество ресторанов и баров, казино, спортивные площадки, теннисные корты. Это место идеально подходит для любителей активного и веселого отдыха, жизнь здесь не умолкает ни на минуту, улицы города никогда не безлюдны. Город, словно райский парк, в котором собраны различные субтропические растения.
Древний город, с его узенькими улочками и маленькими площадями, многочисленными кафе, ресторанами и магазинчиками, опоясан крепостными стенами с городскими воротами в сторону моря и берега.
Из иллирийского периода сохранилась легенда о том, что Будву основал финикийский герой Кадмо, который после изгнания из Тебы, здесь нашел приют вместе со своей женой Гармонией. В период от 1442 до 1797 года Будва принадлежала Венецианской республике, а затем, с небольшими перерывами, Австрии до 1918 года, после чего вошла в состав Черногории. Одна из достопримечательностей старой Будвы – каменные стол и стул, летом там проходят фестивали, и, сидя за этой «мебелью», поэты читают свои опусы. В июле-августе древняя крепость Цитадель, которая так же находится в старом городе, становится сценой для выступления театральных трупп из Сербии и Черногории, а также из других стран. Здесь же проходит ежегодный фестиваль «Град-Театр».
В 9 км (или в 15 минутах езды) к востоку от Будвы находится небольшой остров Святой Стефан - самая крупная жемчужина в ожерелье Будванской Ривьеры, визитная карточка Черногории. Построенный в XV столетии на каменистом островке в качестве убежища для местного населения перед турецкой угрозой, город-крепость впервые упоминается в 1442 году. Поселение получило название по церкви, посвященной Святому Стефану, которая находится на самой высокой отметке скалы. Кроме нее, здесь находятся еще две церкви. Ещё 50 лет назад здесь был обычный рыбацкий посёлок на скалистом островке, с 80 одноэтажными домами и действующей православной церковью. В 1957 году Св. Стефан превратился в город-гостиницу. До наших дней сохранилась уникальная архитектура Св. Стефана – первоначальный облик домов, крепостных стен и узких улочек. Остров Святого Стефана славится своим необыкновенным мелкогалечным пляжем с розовым песком. В настоящее время курорт объединяет отель «Святой Стефан» и посёлок Св. Стефан, застроенный частными виллами высокой категории, остров соединен с материком перешейком. Выразительность и оригинальность архитектурной среды подчеркивают особенную красоту и необыденный наружный вид острова.
Распространено мнение посещающих туристов, что остров Святой Стефан - это копия Монте-Карло в Черногории. Оно сложилось из-за высокой комфортабельности и соответственно дорогостоящего проживания в них.
Сказочный остров Святого Стефана в Черногории, помимо прекрасных отелей, располагает пляжем, равного которому нет ни в Адриатическом, ни в Эгейском морях. Остров буквально утопает в зелени. Здесь полно каменных дорожек, лестниц, тоннелей и тенистых садов, которые придают острову особое очарование.
Начинаем своё знакомство с островом со смотровой площадки на пути из Будвы, где и делаем свои первые снимки острова. Крыши красно-коричневого цвета соединяются с сухопутным миром узенькой дорожкой - песчаным перешейком, смешиваются с серыми камнями и зеленью, образовывая монолитное целое пространство. Со всех сторон остров Святой Стефан обрамляет Адриатическое море, оно и придаёт величие законченности картины.
Гостями курорта побывало много знаменитостей, среди которых английская королева Елизавета II, нидерландская королева Кристина, космонавт Гагарин, известная актриса Марина Влади, кинорежиссер Сергей Бондарчук и многие другие. Здесь гости находят уникальную возможность уединенного отдыха среди сказочных пейзажей на пляже розового цвета.
Монастырь Острог
На экскурсию в Цетине и монастырь Острог отправилась самостоятельно, воспользовавшись услугами рейсового автобуса «Герцег-Нови – Никшич», маршрут которого пролегал через Боко-Которскую бухту и две столицы страны Цетине и Подгорицу. Поделюсь своими впечатлениями. От автобусной станции города Герцег-Нови точно по расписанию, купив билет за 10 евро и сев в пустой большой комфортабельный автобус (в нём помимо меня была ещё одна пассажирка) отправилась на экскурсию охватывающую практически всю центральную часть страны. До Котора к нам подсело ещё несколько пассажиров. При входе в автобус каждый из них обменивался приветствиями с водителем Славко, видно, что все друг друга хорошо знали и уважали. На вокзалах в городах транзитным пассажирам лучше не выходить из автобуса или далеко от него не отходить, т. к. войти в здание автовокзала или выйти в город без билета с указанием данной станции нельзя. На вокзалах водитель обязательно отмечал маршрутный лист, а у пассажиров проверяли билеты. Такой строгий контроль за соблюдением графика и перевозкой пассажиров обязателен для всех частных перевозчиков. При этом между проверяющими и водителем царит доброжелательная атмосфера. Узрев во мне иностранного туриста, пассажиры автобуса спрашивают откуда я и куда еду. Также охотно отвечают на мои вопросы, стараются чем-то угостить. В целом, за всё время поездки на этом и в других автобусах царила дружеская атмосфера. Благо, что черногорцы славяне и поэтому трудностей в общении практически не было. У меня от общения с водителями и пассажирами ещё больше укрепилось мнение о черногорцах как гостеприимных, приветливых и очень доброжелательных людях, позволило лучше познать и ощутить страну и её людей.
Теперь непосредственно о целях поездок. О столицах я уже рассказала, а на посещении Острожского монастыря остановлюсь подробнее, т. к. это святое место заслуживает повышенного внимания.
Монастырь Острог - действующий православный монастырь, вырубленный в скале высоко в горах на высоте 950 м над уровнем моря в XVII веке, находится на дороге между городами Подгорица - Никшич. Он хорошо виден издалека в любое время суток и впервые привлёк моё внимание во время моей первой поездки к побережью Адриатики. Тогда меня, помимо этого монастыря, вырубленного в скале, поразила также в этом месте железная дорога с проходящим пассажирским поездом «Белград – Бар», проложенная среди крутых скал. Это были незабываемые первые впечатления об этой необыкновенно красивой стране, которые породили во мне желание обязательно посетить эти места. Последняя часть дороги к монастырю идёт серпантином и, покинув автобус, далее добираюсь на легковушке поджидающего туристов местного «таксиста», который стал моим экскурсоводом по монастырю, а также охотно рассказывал о жизни местных жителей. Первое впечатление, которое складывается у путешественника, то, что монастырь буквально висит в воздухе. Вспоминаются слова неизвестного автора:
Как орёл, воспаривший в небе,
Белы крылья широко раскинул
Монастырь на вершине горной –
Светлый символ духовной веры…
В монастыре хранятся мощи его основателя – исцелителя и чудотворца Святого Василия Острожского, известного далеко за пределами своей страны, как целитель и заступник православной веры. Сюда стремятся паломники со всего мира – верующие и неверующие, православные и католики, мусульмане и иудеи в ожидании чудес и исцеления… Здесь не имеет значения кто ты – важно зачем ты сюда пришёл. Для того, чтобы человеку были прощены его грехи, несколько сот метров до монастыря нужно подыматься пешком. Около монастыря находится и источник святой воды.
Вид, открывающийся нашему взору из монастыря, просто потрясающий.
Скадарское озеро
Ещё одно место, которое мы посетили, чтобы лучше познакомиться с природой Черногории, - Скадарское озеро – самое большое озеро на Балканах (длина – 43 км, максимальная ширина – 14 км). Две трети его принадлежат Черногории, а одна треть – Албании. Черногорская часть озера с прибрежной полосой является одним из четырёх национальных парков страны. Некоторые представители флоры и фауны, обитающие в озере, встречаются только здесь, например, кудрявый пеликан и зеленая лягушка.
Совершаем круиз на катере по Скадарскому озеру с остановками для купания. На территории рыбачьего посёлка Карич, окружённого буйной растительностью, был устроен пикник с традиционными блюдами черногорской кухни, как рыбная чорба, копчёный карп и, конечно же, великолепное красное вино. Приятный отдых на лоне спокойной чудесной природы оставил хорошее впечатление.
О стране, её истории и народе
Славянские племена – предки современных черногорцев – в Vii веке заселили часть Балкан, считавшуюся с IV века Восточной Римской империей и называвшуюся тогда Диоклея (или Дукла). В этническом отношении они были близки племенам сербов, живших в области Рашка. Отличия объяснялись изолированностью (связанной с природными условиями) и ориентацией на скотоводство (в отличие от сербов-земледельцев). В IX веке жители Дуклы (названной в XII веке Зета) вместе с жителями Рашки приняли из Византии христианство, а вместе с ним и кириллическую письменность. В XI веке территория Черногории подпала под власть Византии, но вскоре не только освободилась от вассалитета, но и существенно расширила свою территорию. В XIII веке Черногория входила в состав Сербии, а в XIV веке стало самостоятельным государством, к концу столетия относится и первое упоминание этнонима «черногорцы» (самоназвание – црногорци). Даже когда большая часть сербской территории была завоёвана турками (1389 г. ), черногорцам ещё в течение века удавалось отстаивать независимость. Даже когда сопротивление было сломлено, турки так и не смогли утвердить свою власть. Значительная часть населения ушла в горные районы, где в начале XVIII века образовала особое государство во главе с владыкой (митрополитом), сохранив православную веру и изгоняя всех «потурченцев» (принявших ислам). В 1863 г. в результате унифицирующей реформы южнославянских языков черногорский язык был переведен на единый сербско-хорватский язык. В результате Русско-турецкой войны 1877-1978 г. г. черногорцы обрели полную независимость, в 1910 г. их земля была провозглашена королевством. После Первой мировой войны вошла в 1918 г. в состав Королевства сербов, хорватов и словенцев. После государственного переворота 1929 г. и установления военно-монархической диктатуры в государстве, получившем название Югославия, черногорцы лишились самостоятельного административного образования, их язык был официально запрещён и «подогнан» под сербский. В апреле 1941 г. , когда Черногория была захвачена итальянскими фашистами, на её территории было создано «губернаторство Монтенегро». После освобождения от оккупантов в 1944 г. и провозглашения в 1945 г. Социалистической Федеративной Республики Югославии стала одной из её 6 республик и занимала 13.5 % от совокупной площади государства. Во время войны 1991-1995 г. г. черногорцы воевали вместе с сербами против своих соседей-хорватов. После военной капитуляции образовали с сербами отдельное Государственное сообщество Сербии и Черногории, а 3 июня 2006 г. Черногория заявила о своей независимости.
Черногория (или Монтенегро) – красивая, комфортная, дешёвая страна, которая понравилась с первого взгляда, навсегда останется в памяти как страна с волшебно-красивой природой, с тёплым ласковым морем и неприступными горами, с древними городами с незабываемой архитектурой, с приветливым и гордым народом. Отличительными чертами национального характера остаются коммуникабельность, юмор, гостеприимство, честность, сознание высокого национального достоинства, преданность традициям. Страна очень близка нам единой православной религией и схожим языком, поэтому нам легко общаться и понимать друг друга. В этой маленькой стране можно прекрасно отдохнуть, просто понежившись на пляже или провести отдых активно, сплавляясь на рафтинге по каньону реки Тара, и есть что посмотреть.
„W momencie narodzin naszej planety
najpię kniejsze ze spotkań na ziemi i
morze wystą pił o w Czarnogó rze...
Kiedy posiano perł y natury, cał a garstka spadł a na tę ziemię …”
(Lord Byron)
Bardzo pię kny kraj, prawie cał e jego terytorium jest pod ochroną UNESCO! Oto najczystsze wybrzeż e Adriatyku, plaż e z piaskiem i bardzo mał ymi kamykami (tu nazywają to „kaszą gryczaną ”), przyjaź ni ludzie. Przyroda Czarnogó ry jest czę sto poró wnywana do Szwajcarii – te same czyste jeziora, zielone gó ry, gó rskie rzeki z wodospadami i pstrą gi, tylko szwajcarskie pię knoś ci kosztują co najmniej dwa razy wię cej.
O dwó ch stolicach
Opowieś ć o jednym z najmł odszych pań stw ś wiata zacznę od stolic: nowoczesnej stolicy Podgoricy i starej stolicy Cetinje, gdyż dzieli je tylko 30 km. To niesamowite, ż e w tym mał ym kraju o powierzchni 14 tysię cy metró w kwadratowych. km i 650 tys. mieszkań có w, dwie stolice.
Zgodnie z art. 7 konstytucji kraju oficjalną stolicą Czarnogó ry jest miasto Cetinje. Jednak wię kszoś ć instytucji rzą dowych, w tym rzą d i Skupsztina (parlament) oraz Są d Najwyż szy, znajduje się w Podgoricy, któ ra jest okreś lona przez czarnogó rską konstytucję jako „gł ó wne miasto”.
Podgorica jest centrum administracyjnym gminy o tej samej nazwie, najwię kszym miastem Czarnogó ry i jej stolicą biznesu.
Podgorica poł oż ona jest u zbiegu rzek, w ż yznej dolinie, na pł askim terenie (co nie jest zbyt typowe dla Czarnogó ry). Miasto zawdzię cza swoją nazwę kilku niskim wzgó rzom, któ re wznoszą się w jego historycznym centrum, z któ rych najwię ksze nazywa się Goritsa.
Pierwsza wzmianka o nazwie Podgorica pochodzi z 1326 r. w dokumentach są dowych z archiwum Kotor. Miasto był o bogate, ponieważ odbywał się przez nie handel mię dzy Dubrownikiem a Serbią , któ ry w tamtych czasach był bardzo ruchliwy.
W 1474 r. Turcy zaję li Podgoricę , w jej obecnym miejscu poł oż yli jej architektoniczne podwaliny. W 1878 roku decyzją Kongresu Berliń skiego Czarnogó ra został a uznana za suwerenne księ stwo, a Podgorica stał a się czę ś cią nowego pań stwa. Był to koniec czterech wiekó w tureckich rzą dó w i począ tek nowej ery w historii miasta i cał ej Czarnogó ry.
W czasie II wojny ś wiatowej Podgorica był a ostrzeliwana ponad 70 razy i doszczę tnie zniszczona. Zginę ł o ponad 4100 mieszkań có w. 19 grudnia 1944 miasto został o wyzwolone. Po wyzwoleniu rozpoczę to odbudowę miasta w stylu architektury sowieckiej, z „pudeł kami” bez twarzy. Wię kszoś ć budynkó w na prawym brzegu rzeki Moraca został a zbudowana w tym duchu. Nawet w starej czę ś ci miasta niektó re obszary został y zabudowane takimi domami.
13 lipca 1946, pod nową nazwą Titograd (na cześ ć marszał ka Tito), miasto stał o się stolicą Socjalistycznej Republiki Czarnogó ry.
Od tego czasu miasto cał kowicie się zmienił o. Wybudowano nowoczesne drogi i lotnisko. 2 kwietnia 1992 roku miastu przywró cono historyczną nazwę Podgorica.
Obecnie jest najwię kszym miastem w kraju (170 tys. mieszkań có w), gł ó wnym wę zł em komunikacyjnym, oś rodkiem gospodarczym, administracyjnym i naukowym. Linia kolejowa Bar-Belgrad, autostrady z wybrzeż a do Belgradu i Sarajewa przechodzą przez Podgoricę . Mię dzynarodowy port lotniczy ł ą czy Czarnogó rę z wieloma miastami europejskimi (Paryż , Zurych, Wiedeń , Lublana, Moskwa, Rzym itp. ).
Gł ó wnymi zabytkami kulturalnymi i historycznymi są : wykopaliska staroż ytnego Doclea (jest tu takż e bazylika i koś ció ł z podstawą w kształ cie tró jliś ci - VI wiek); koś ció ł ś w. Jerzego pod Gó rą Gorica (IX-XI w. ), stary most Wezyra i wież a Sachat (XVIII w. ). Z czasó w dynastii Petrović -Njegoš zachował się pał ac kró la Nikoli (1891).
Podgorica nie jest pamię tana z niczego szczegó lnego: nowoczesny wyglą d Podgoricy ukształ tował się w latach 50. XX wieku, ponieważ podczas II wojny ś wiatowej miasto został o prawie zniszczone. Zachował o się tylko kilka zabytkó w, ś wiadczą cych o waż nym miejscu tego miasta w historii Czarnogó ry, dlatego omijają je trasy wycieczkowe. Podobał o mi się , ż e miasto leż y nad brzegiem pię knej gó rskiej rzeki Morac, przez któ rą niedawno przerzucono Most Milenijny.
O wiele bardziej pamię tam i podobał o mi się Cetinje – miasto malowniczo poł oż one na szerokim polu Cetinje, otoczone malowniczymi gó rami krasowymi, jakby gł ó wna „kró lewska perł a” Czarnogó ry czaił a się w dziwacznej muszli. Jest to miasto u podnó ż a gó ry Lovcen z niską zabudową i bardzo duż ą koncentracją duchowoś ci.
Powstanie Cetinje był o spowodowane warunkami historycznymi, politycznymi i gospodarczymi XV wieku. Natarcie tureckich zdobywcó w zmusił o wł adcę Zeta Ivana Chernojevicia do przeniesienia stolicy z ufortyfikowanego miasta Zabljak Chernojević w nowe miejsce - w 1475 roku w Obodzie, a wkró tce potem u podnó ż a gó ry Lovcen. W 1482 r. w dolinie Cetinje znajdował się dwó r Czernojević , a dwa lata pó ź niej powstał klasztor Cetinje, któ ry stał się rezydencją metropolity Zeta. Tak powstał o miasto, któ re swoją nazwę wzię ł o od przepł ywają cej przez dolinę rzeki Cetina i stał o się ś wieckim i duchowym centrum Czarnogó ry. To jeden z powodó w, dla któ rych Cetinje jest oficjalną stolicą Czarnogó ry, a nie Podgoricy, któ ra przewyż sza ją pod wzglę dem ludnoś ci i potencjał u gospodarczego. Ze wzglę du na bohaterski opó r wobec cią gł ych wkroczeń Imperium Osmań skiego Cetinje zyskał przydomek „Serbska Sparta”.
Oto Pał ac Prezydencki.
Miasto do dziś sł ynie z klasztoru Narodzenia Najś wię tszej Bogurodzicy, w któ rym znajduje się czą stka Krzyż a Ś wię tego i prawa rę ka Jana Chrzciciela, któ ry ochrzcił Jezusa Chrystusa.
Po I wojnie ś wiatowej, kiedy Czarnogó ra stał a się czę ś cią Kró lestwa Serbó w, Chorwató w i Sł oweń có w, Cetinje znacznie rozrosł a się terytorialnie. Ale kiedy po zakoń czeniu II wojny ś wiatowej parlament Czarnogó ry przenió sł stolicę do Titogradu 13 lipca 1946 r. , miasto wkroczył o w okres przedł uż ają cego się kryzysu. W 2006 roku Czarnogó ra odzyskał a niepodległ oś ć . Od tego momentu rozpoczyna się nowy okres w historii miasta.
Herceg Novi – miasto sł oń ca i kwiató w
Na pó ł noc kraju wjeż dż amy od strony Chorwacji. Niedawno był y to czę ś ci jednego kraju zwanego Jugosł awią , a teraz mię dzy krajami jest granica i posterunek graniczny.
Pierwszym miastem jest bardzo mał e Igalo, któ re uważ ane jest za najwię kszy oś rodek terapii falowej i medycyny prewencyjnej w Europie, gdzie z powodzeniem leczy się reumatyzm i artretyzm, osteoporozę i choroby kardiologiczne. Dosł ownie ł ą czy się z siedmiokilometrowym Bulwarem Siedmiu Danitó w z licznymi restauracjami, kawiarniami i sklepami, ł ą czą c Igalo z Herceg Novi, gł ó wnym oś rodkiem turystycznym liczą cym 4.000 mieszkań có w. Zatrzymujemy się w dobrym 4* hotelu Sun Resort, skł adają cym się z wież owcó w i mał ych ł adnych bungalowó w, poł oż onych na wybrzeż u.
Rano rozpoczynamy poznawanie miasta, zwanego „Ogrodem Botanicznym Czarnogó ry” ze wzglę du na obfitoś ć i ró ż norodnoś ć roś linnoś ci.
W luksusowym parku miejskim spotykamy się z okoł o stu gatunkami roś lin subtropikalnych i tropikalnych, a takż e wieloma ró ż nymi odmianami mimozy, na cześ ć któ rych pod koniec lutego spę dzimy zimę i otwieramy nowy sezon, odbywa się festiwal. Herceg Novi to miasto sł oń ca i wiatru. Przez sześ ć wiekó w zachował o się miasto Herceg Novi, wzniesione naprzeciwko wejś cia do Zatoki Kotorskiej nad Adriatykiem, muró w twierdz Mara, Cytadeli, Szpanskiej i wież y Kanili. Miasto był o budowane od XIV do XVII wieku. Ostatecznie mury miasta został y pokryte egzotyczną roś linnoś cią . Przez sześ ć wiekó w marynarze przywozili z odległ ych wę dró wek nasiona i sadzonki ró ż nych roś lin.
Odwiedzamy stare miasto, poł oż one pomię dzy dwiema fortecami (Spagnola i Cytadela), któ re jest prawdziwą skarbnicą dziedzictwa artystycznego i kulturowego.
Kotor, Perast, Zatoka Kotorska i Koś ció ł NMP na Rafie
Zatoka Kotorska to miejsce oszał amiają co pię kna, starannie strzeż one przez otaczają ce gó ry i wzgó rza, niesamowita i urocza oaza, w któ rej kwitną pię kne oleandry i delikatne mimozy, owocują kiwi i granaty oraz, oczywiś cie, czuć niezmienne ś ró dziemnomorskie palmy i agawy jak mistrz.
Zatoka Kotorska to miejsce, o któ rym Bernard Shaw napisał do swojej ż ony: „Pozdrowienia z najpię kniejszego zaką tka cał ego ś wiata”. Zatoka Kotorska to najwię kszy i najpię kniejszy fiord, któ ry wcina się w lą d na 28 kilometró w. Ta zatoka zawsze był a schronieniem dla ż eglarzy, gdzie ukrywali swoje statki przed sztormami i sztormami na peł nym morzu.
Ś redniowieczne miasta poł oż one nad brzegami zatoki przypominają kolorowe ilustracje do bajek i legend o dzielnych ż eglarzach.
Wybieramy się na wycieczkę , któ ra obejmuje wizytę w wyją tkowym mieś cie Kotor, któ rego stare centrum wpisane jest na Listę Ś wiatowego Dziedzictwa UNESCO, a wznoszą ce się mury twierdzy pobudzają wyobraź nię … Zwiedzamy Katedrę ś w. Tryfon z XII wieku, któ ry jest symbolem miasta.
Z Kotoru przenosimy się do miasta Perast, dosł ownie wciś nię tego mię dzy gó ry a zatokę . Z morza moż na zobaczyć pię kną panoramę Perastu z wysoką dzwonnicą.
Naprzeciw Perastu znajdują się dwie sztuczne wyspy i ł odzią przenosimy się na wyspę Gospa od Shkrpela, gdzie znajduje się najpię kniejszy koś ció ł „Dziewicy na Rafie”, z muzeum „szczerych daró w”, gdzie wszystko tchnie staroż ytnoś cią , pię knem i czcią...
Inna sztuczna wyspa ś w. Jerzego, któ ra jest wł asnoś cią prywatną , jest ró wnież wyraź nie widoczna z wyspy.
Po wspaniał ej wycieczce, z najwię kszą przyjemnoś cią odpoczywamy nad brzegiem zatoki i pł ywamy w jej ciepł ych, przejrzystych wodach, wcią ż od nowa podziwiają c przepię kny krajobraz.
Klasztor Moraca
Udajemy się w gł ą b kontynentalnej czę ś ci Czarnogó ry do kanionu rzeki Moraca. Klasztor Moraca, zał oż ony w 1252 roku, jest nadal czynny, poł oż ony na prawym brzegu kanionu Moraca, na naturalnym pł askowyż u w malowniczym gó rzystym terenie. Kompleks klasztorny skł ada się z duż ego koś cioł a katedralnego pod wezwaniem Wniebowzię cia Najś wię tszej Marii Panny, mał ego koś cioł a ś w. Mikoł aja i kilku budynkó w z celami klasztornymi.
Mur klasztorny wykonany jest z surowego kamienia. Ś cież ki są ró wnież wył oż one kamieniem. Do ś rodka prowadzą charakterystyczne bramy ł ukowe. A w klasztorze - duż o kwiató w. Wyglą d katedry jest doś ć prosty, a nawet ascetyczny, ale z nawią zką rekompensuje to wnę trze ś wią tyni, któ re jest bogato zdobione freskami.
Niestety z pierwotnego obrazu pozostał tylko jeden fragment - reszta zaginę ł a w czasie, gdy ś wią tynia był a stoł em bez dachu. Ale już z tego fragmentu moż na docenić sztukę artystó w XIII wieku.
Odpocznij na Riwierze Budva
Jedziemy z Podgoricy na wybrzeż e Adriatyku jedyną drogą , malowniczo wiją cą się po gó rskich serpentynach. Nastę pnie korzystamy z usł ug najdł uż szego tunelu w Czarnogó rze Sozina, otwartego w 2005 roku, o dł ugoś ci 4189 metró w. Tunel został zbudowany w celu skró cenia drogi z Podgoricy do poł udniowej czę ś ci wybrzeż a (Bar, Ulcinj, Budva). Teraz w tym kierunku tunel oszczę dza okoł o 22 km, a biorą c pod uwagę duż ą prę dkoś ć ruchu, oszczę dza ró wnież duż o czasu. Stara droga z Podgoricy na wybrzeż e, któ ra prowadzi do Petrovaca, jest do dziś utrzymana w dobrym stanie. Pod wzglę dem przebiegu droga z Budvy do Podgoricy jest prawie taka sama przez tunel i przez przeł ę cz.
Ale są bardziej bezpoś rednie i wygodniejsze drogi przez tunel, a przez przeł ę cz prowadzi krę ta serpentyna. Ale oferuje pię kne widoki zaró wno na wybrzeż e, jak i na Jezioro Szkoderskie.
Wyjeż dż amy na Riwierę Budva, spotykamy Morze Adriatyckie. Oglą damy o zmierzchu, jak pł oną gó ry, a raczej drzewa w gó rach (przez kilka dni na plaż y bę dziemy obserwować , jak piloci samolotó w gasili poż ary, któ re powstał y z powodu bardzo upalnego lata). Riwiera Budva, któ ra jest bardzo popularna, zaczyna się w przytulnym miasteczku Petrovac i zajmuje centralną czę ś ć czarnogó rskiego wybrzeż a. To jedno z najbardziej sł onecznych miejsc nad Adriatykiem iw Europie. Zatrzymujemy się w willi „ACD” we wsi Rafailovichi, któ ra jest szczegó lnie popularna wś ró d turystó w jako kolebka komfortu, spokoju, wspaniał ych krajobrazó w oraz aktywnego i ciekawego wypoczynku.
Rafailovici to mał a, ale bardzo malownicza wioska rybacka poł oż ona nad brzegiem morza na obrzeż ach sł ynnego kurortu Becici (1.5 km). Bliskoś ć morza, moż liwoś ć spaceru po niesamowitej urodzie nadmorskiego bulwaru do Budvy - to wszystko przycią ga tutaj wczasowiczó w.
Hotele poł oż one bezpoś rednio na wybrzeż u, bardzo przytulne i wygodne. Wzdł uż plaż y znajdują się ró ż ne kawiarnie i restauracje. Najbardziej popularna wś ró d turystó w jest restauracja morska „Trzej rybacy”. W pobliż u oś rodka znajdują się kompleksy sportowe, place zabaw i korty tenisowe, gdzie moż na uprawiać ró ż ne sporty. Do Budvy dojeż dż amy specjalną turystyczną kolejką drogową (2 euro), któ ra zatrzymuje się w pobliż u każ dego hotelu. Niektó rzy z nas robią promenadę do Budvy wzdł uż wybrzeż a.
Budva jest gł ó wnym oś rodkiem turystycznym kraju.
Jest tu prawie wszystko: dyskoteki, wiele restauracji i baró w, kasyna, boiska sportowe, korty tenisowe. To miejsce idealne dla mił oś nikó w aktywnego i wesoł ego wypoczynku, ż ycie nie zatrzymuje się tu ani na chwilę , ulice miasta nigdy nie są puste. Miasto jest jak rajski park, w któ rym znajdują się ró ż ne roś liny subtropikalne.
Staroż ytne miasto, z wą skimi uliczkami i mał ymi placami, licznymi kawiarniami, restauracjami i sklepami, otoczone jest murami twierdzy z bramami miejskimi w kierunku morza i wybrzeż a.
Z okresu iliryjskiego zachował a się legenda, ż e Budvę zał oż ył fenicki bohater Kadmo, któ ry po wygnaniu z Teby znalazł tu schronienie wraz ze swoją ż oną Harmonią . W okresie od 1442 do 1797 Budva należ ał a do Republiki Weneckiej, a nastę pnie, z kró tkimi przerwami, do Austrii, aż do 1918, po czym stał a się czę ś cią Czarnogó ry.
Jedną z atrakcji starej Budvy jest kamienny stó ł i krzesł o, latem odbywają się tam festiwale, a siedzą c przy tych „meblach” poeci czytają swoje dzieł a. W lipcu-sierpniu staroż ytna twierdza Cytadela, któ ra ró wnież znajduje się na starym mieś cie, staje się sceną dla wystę pó w zespoł ó w teatralnych z Serbii i Czarnogó ry, a takż e z innych krajó w. Odbywa się tu ró wnież coroczny festiwal Grad-Theatre.
9 km (lub 15 minut jazdy) na wschó d od Budvy znajduje się mał a wyspa Sveti Stefan - najwię ksza perł a w naszyjniku Riwiery Budva, wizytó wka Czarnogó ry. Zbudowane w XV wieku na skalistej wyspie jako schronienie dla miejscowej ludnoś ci w obliczu tureckiego zagroż enia, pierwsze wzmianki o warownym mieś cie pochodzą z 1442 roku. Osada został a nazwana na cześ ć koś cioł a pod wezwaniem ś w. Szczepana, któ ry znajduje się na najwyż szym punkcie klifu. Opró cz tego są jeszcze dwa koś cioł y.
Jeszcze 50 lat temu na skalistej wyspie istniał a zwykł a wioska rybacka z 80 parterowymi domami i dział ają cą cerkwią . W 1957 r. ś w. Szczepan zamienił się w miasto hotelowe. Do dziś zachował a się wyją tkowa architektura ś w. Szczepana – pierwotny wyglą d domó w, muró w twierdzy i wą skich uliczek. Wyspa ś w. Szczepana sł ynie z niezwykł ej plaż y ż wirowej z ró ż owym piaskiem. Obecnie oś rodek ł ą czy w sobie hotel "Saint Stefan" i wioskę St. Stefan, zabudowaną prywatnymi willami wysokiej kategorii, wyspa jest poł ą czona z lą dem przesmykiem. Wyrazistoś ć i oryginalnoś ć otoczenia architektonicznego podkreś lają szczegó lne pię kno i niezwykł y wyglą d wyspy.
Przyjezdni turyś ci powszechnie uważ ają , ż e wyspa Sveti Stefan jest kopią Monte Carlo w Czarnogó rze. Rozwiną ł się ze wzglę du na wysoki komfort, a co za tym idzie, drogie ż ycie w nich.
Bajeczna wyspa ś w. Wyspa jest dosł ownie pogrą ż ona w zieleni. Jest peł na kamiennych ś cież ek, schodó w, tuneli i zacienionych ogrodó w, któ re nadają wyspie wyją tkowego uroku.
Znajomoś ć wyspy zaczynamy od tarasu widokowego w drodze z Budvy, gdzie robimy pierwsze zdję cia wyspy. Dachy w kolorze czerwono-brą zowym poł ą czone są ze ś wiatem lą dowym wą ską ś cież ką - piaszczystym przesmykiem, pomieszanym z szarymi kamieniami i zielenią , tworzą c monolityczną cał oś ć . Ze wszystkich stron wyspa Sveti Stefan otacza Morze Adriatyckie i nadaje cał oś ci cał oś ci obrazu.
Kurort odwiedził o wiele osobistoś ci, w tym kró lowa Anglii Elż bieta II, kró lowa Holandii Krystyna, kosmonauta Gagarin, sł ynna aktorka Marina Vladi, reż yser Siergiej Bondarczuk i wielu innych. Tutaj goś cie znajdują niepowtarzalną okazję do wypoczynku wś ró d bajecznych krajobrazó w na ró ż owej plaż y.
Klasztor Ostrog
Na wł asną rę kę wybrał a się na wycieczkę do Cetinje i klasztoru Ostrog, korzystają c z usł ug regularnego autobusu Herceg Novi - Niksic, któ rego trasa przebiegał a przez Zatokę Kotorską oraz dwie stolice kraju, Cetinje i Podgorica. Podzielę się swoimi wraż eniami. Z dworca autobusowego miasta Herceg Novi, zgodnie z planem, kupiwszy bilet za 10 euro i wsiadają c do pustego duż ego, wygodnego autobusu (opró cz mnie był jeszcze jeden pasaż er), wybrał em się na wycieczkę obejmują cą prawie cał e centrum czę ś ć kraju.
Przed Kotorem usiadł o z nami jeszcze kilku pasaż eró w. Przy wejś ciu do autobusu każ dy z nich wymienił pozdrowienia z kierowcą Slavko, widać , ż e wszyscy dobrze się znali i szanowali. Na dworcach w miastach pasaż erom tranzytowym lepiej nie wysiadać z autobusu ani nie oddalać się od niego, ponieważ nie moż na wejś ć do budynku dworca autobusowego lub wyjechać z miasta bez biletu wskazują cego ten dworzec. Na stacjach kierowca musi oznaczyć kartę trasy, a bilety pasaż eró w został y sprawdzone. Tak ś cisł a kontrola przestrzegania rozkł adu jazdy i przewozu pasaż eró w jest obowią zkowa dla wszystkich prywatnych przewoź nikó w. Jednocześ nie mię dzy kontrolerami a kierowcą panuje przyjazna atmosfera. Widzą c mnie jako zagranicznego turystę , pasaż erowie autobusó w pytają ską d jestem i doką d jadę . Chę tnie też odpowiadają na moje pytania, pró bują mnie czymś potraktować . Generalnie podczas cał ej podró ż y tym i innymi autobusami panował a przyjazna atmosfera.
Na szczę ś cie Czarnogó rcy to Sł owianie i dlatego praktycznie nie był o trudnoś ci w komunikacji. Od komunikacji z kierowcami i pasaż erami moja opinia o Czarnogó rze jako goś cinnych, przyjaznych i bardzo przyjaznych ludziach umocnił a się jeszcze bardziej, pozwolił a mi lepiej poznać i poczuć ten kraj i jego mieszkań có w.
Teraz bezpoś rednio o celach wyjazdó w. O stolicach już mó wił em, ale o zwiedzeniu klasztoru Ostroh skupię się bardziej szczegó ł owo, bo to ś wię te miejsce zasł uguje na szczegó lną uwagę.
Klasztor Ostrog – funkcjonują cy klasztor prawosł awny, wykuty w skale wysoko w gó rach na wysokoś ci 950 m n. p. m. w XVII wieku, znajduje się przy drodze pomię dzy miastami Podgorica – Niksic. Jest dobrze widoczny z daleka o każ dej porze dnia i po raz pierwszy zwró cił moją uwagę podczas mojej pierwszej podró ż y na wybrzeż e Adriatyku.
Potem, opró cz tego wykutego w skale klasztoru, uderzył a mnie też w to miejsce kolej z przejeż dż ają cym pocią giem pasaż erskim „Belgrad-Bar”, uł oż ona wś ró d stromych skał . To był y niezapomniane pierwsze wraż enia z tego niezwykle pię knego kraju, któ re sprawił y, ż e na pewno chciał em odwiedzić te miejsca. Ostatni odcinek drogi do klasztoru biegnie serpentynami i wysiadają c z autobusu, wsiadam do samochodu osobowego lokalnego „taksó wkarza” czekają cego na turystó w, któ ry stał się moim przewodnikiem po klasztorze, a takż e chę tnie o nim opowiadał . ż ycie mieszkań có w. Pierwsze wraż enie, jakie odczuwa podró ż nik, to fakt, ż e klasztor dosł ownie wisi w powietrzu. Przypominam sobie sł owa nieznanego autora:
Jak orzeł szybują cy na niebie
Biał e skrzydł a szeroko rozpostarte
Klasztor na szczycie gó ry
Jasny symbol duchowej wiary...
Czarnogó rska czę ś ć jeziora z pasem przybrzeż nym jest jednym z czterech parkó w narodowych kraju. Niektó rzy przedstawiciele flory i fauny ż yją cej w jeziorze wystę pują tylko tutaj, np. pelikan kę dzierzawy i ż aba zielona.
Wykonujemy rejs statkiem po Jeziorze Szkoderskim z postojami na ką piel. Na terenie wioski rybackiej Karić , w otoczeniu bujnej roś linnoś ci, urzą dzono piknik z tradycyjnymi czarnogó rskimi potrawami, takimi jak rybna czorba, wę dzony karp i oczywiś cie doskonał e czerwone wino. Przyjemny pobyt na ł onie spokojnej i cudownej przyrody pozostawił dobre wraż enie.
O kraju, jego historii i ludziach
Plemiona sł owiań skie - przodkowie wspó ł czesnych Czarnogó rcó w - w VII wieku zasiedlił y czę ś ć Bał kanó w, któ ra od IV wieku był a uważ ana przez Cesarstwo Wschodniorzymskie i nosił a wó wczas nazwę Dioklea (lub Dukla). Etnicznie byli blisko plemion Serbó w ż yją cych w rejonie Raski.
Ró ż nice tł umaczono izolacją (zwią zaną z warunkami naturalnymi) i orientacją na hodowlę bydł a (w przeciwień stwie do serbskich rolnikó w). W IX w. mieszkań cy Dukli (zwanej w XII w. Zetą ) wraz z mieszkań cami Raski przyję li chrześ cijań stwo z Bizancjum, a wraz z nim cyrylicę . W XI wieku terytorium Czarnogó ry znalazł o się pod panowaniem Bizancjum, ale wkró tce nie tylko wyzwolił o się spod podległ oś ć , ale takż e znacznie powię kszył o swoje terytorium. W XIII wieku Czarnogó ra był a czę ś cią Serbii, a w XIV wieku stał a się niepodległ ym pań stwem, pod koniec stulecia obowią zuje ró wnież pierwsza wzmianka o etnonimie „Czarnogó ry” (wł asne imię – tsrnogortsy). Nawet gdy wię kszoś ć terytorium Serbii został a podbita przez Turkó w (1389), Czarnogó rcy zdoł ali obronić swoją niepodległ oś ć przez kolejny wiek. Nawet gdy opó r został zł amany, Turcy nigdy nie byli w stanie zapewnić sobie wł adzy.
, kiedy Czarnogó ra został a zdobyta przez wł oskich faszystó w, na jej terytorium utworzono „Gubernatorstwo Czarnogó ry”. Po wyzwoleniu od najeź dź có w w 1944 r. i proklamacji Socjalistycznej Federalnej Republiki Jugosł awii w 1945 r. stał a się jedną z jej 6 republik i zaję ł a 13.5% cał kowitej powierzchni pań stwa. Podczas wojny 1991-1995 Czarnogó rcy walczyli u boku Serbó w przeciwko swoim chorwackim są siadom. Po kapitulacji wojskowej utworzyli wraz z Serbami odrę bną pań stwową wspó lnotę Serbii i Czarnogó ry, a 3 czerwca 2006 r. Czarnogó ra ogł osił a niepodległ oś ć.
Czarnogó ra (lub Czarnogó ra) to pię kny, wygodny, tani kraj, któ ry polubił eś od pierwszego wejrzenia, na zawsze zostanie zapamię tany jako kraj o magicznie pię knej przyrodzie, z ciepł ym, ł agodnym morzem i niezdobytymi gó rami, ze staroż ytnymi miastami o niezapomnianej architekturze, z przyjaź ni i dumni ludzie.
Towarzyskoś ć , humor, goś cinnoś ć , uczciwoś ć , ś wiadomoś ć wysokiej godnoś ci narodowej, przywią zanie do tradycji pozostają cechami wyró ż niają cymi charakter narodowy. Kraj jest nam bardzo bliski z jedną religią prawosł awną i podobnym ję zykiem, wię c ł atwo nam się porozumiewać i rozumieć . W tym mał ym kraju moż na wspaniale wypoczą ć , po prostu odpoczywać na plaż y lub aktywnie spę dzać wakacje, spł ywają c kanionem rzeki Tary, a jest co zobaczyć .