Кастилия и Леон. Красный город Асторга
Мы снова в пути: зелёные плодородные холмы и эвкалиптовые рощи Галисии остались позади, перед нами - равнинный и однообразный пейзаж Кастилии и Леона - самого крупного региона Испании (9.223 км², население - 2.5 млн. чел. ). Монотонность рельефа лишь изредка нарушается небольшими холмами. Пейзаж по дороге к Асторге - жёлтое полотно полей и алые лоскуты вспаханной земли - напоминают испанский флаг.
Кастилия и Леон - это колыбель Реконкисты. Именно с этих земель началось объединение всех испанских земель и развитие испанского языка (castellano). В средние века, в северной части плоскогорья находились два самостоятельных королевства - Леон и Кастилия, которые были объединены королем Фернардо I в 1037 году. Современная провинция Кастилия и Леон была создана в результате принятия постановления о независимости 1983 года, когда произошло объединение двух исторических районов (Леон и Старая Кастилия, от которой отделились Сантандер и Логроньо). Столицей этого автономного сообщества является город Вальядолид.
Асторга - город и муниципалитет в Испании с население 12 тыс. человек, расположен на левом берегу реки Туэрта. Входит в провинцию Леон и является центром области Марагатерия, которую населяет племя марагато, этнически отличное от испанцев. Считается, что в давние времена в Марагатерии, и в том числе на территории нынешней Асторги, жили марагатос – народ, который занимался разведением мулов. Возможно, марагатос были потомками североафриканских берберов, которые попали в Испанию во времена первых набегов мавров. Этот народ тщательно оберегал свою индивидуальность и традиции долгие десятилетия. В наши дни во время праздников жители Асторги и других городков Марагатерии одеваются в традиционную одежду марагатос. И если Испания чаще всего ассоциируется с гитарой и фламенко, то в Марагатерии традиционным народным инструментом, популярным и в наши дни является флейта.
Экскурсию начинаем с осмотра главного готического собора Асторги - Санта-Мария-дель-Камино, построенного в XV веке, перестроенного в XVIII веке, в результате приобрёвшего черты барокко.
Самые ценные экспонаты собора и музея, расположенного в здании собора, – часть креста, на котором распяли Иисуса, и статуя Богоматери-покровительницы паломников.
Выйдя из собора, направляемся к стоящему рядом величественному епископскому дворцу, построенному в 1887-1893 годах в виде рыцарского замка архитектором Антонио Гауди. Дворец называют самым лучшим в Испании зданием в стиле неоготики.
Ныне во дворце размещается музей паломничества. Впечатляюще оформлен интерьер дворца, интересны экспозиции, выставленные в его залах и комнатах. Во дворе епископского дворца выстроены в ряд скульптуры ангелов.
Дальше просто прошлись по городу, благо расстояния тут небольшие. На одной из площадей стоит памятник защитникам города во время войны Испании против наполеоновской Франции. Он представляет собой льва (Испания) который давит орла (Франция). Автор композиции - Энрике Марин Игуэро (1876-1951).
Главная городская площадь - площадь Испании - располагается примерно в 500 м от Кафедрального собора. На площади стоит позднеренессанское здание городской мэрии. Мэрию венчает интересная колокольня.
Обогнув ратушу, мы попали в самую южную часть старого города. Находящийся на холме исторический центр Асторги представляет собой небольшую территорию площадью около 25 гектаров. Это бывшая столица римской провинции и центр военных операций императора Августа. Здесь объединялись шесть древнеримских дорог, город надёжно был защищён благодаря окружавшим его хорошо сохранившимся и до наших дней крепостным стенам. Неплохо сохранились старинные церкви, монастыри и множество других зданий, связанных с римской эпохой Асторги, а также несколько памятников. Весь квартал выдержан в одной красной цветовой гамме, т. к. кирпич и черепица зданий сделаны из местной красной глины, поэтому город часто называют красным.
Подходим к старинной церкви Сан-Бартоломей XI века, которая в течение веков несколько раз существенно перестраивалась. Результатом этих достроек стал необычный несимметричный вид церкви. Судя по гигантским трещинам, здание церкви неуклонно разрушается.
В средние века город стал транзитной остановкой тысяч паломников, направляющихся в Сантьяго-де-Компостела. Обязательным пунктом посещения паломников была церковь Санта-Мария-дель-Камино, где и сегодня можно увидеть статую Богоматери - покровительницы паломников. Здесь во «Французский путь» вливается «Серебряная дорога» - ещё один путь в Сантьяго, пересекающий Испанию с юга на север. С интересом наблюдаем, как к нему долго-долго приближаются пилигримы, а потом, пройдя через разрушенные готами Ворота Солнца, так же бесконечно долго поднимаются по его улицам. В Асторге 24 приюта для паломников. Заходим в один из них, наблюдаем как размещаются паломники и чем их кормят. У входа в центр паломников стоит памятник, скорее напоминающего переселенца, чем пилигрима.
Ещё одна достопримечательность Асторги, мимо которой вряд ли пройдёт любой сладкоежка, – Музей шоколада, открытый в 1994 году. Производство и продажа шоколада в XVIII - XIX веках приносило жителям города основной доход. К 1914 году в Асторге насчитывалось 49 шоколадных фабрик. Экспонаты четырёх залов Музей шоколада расскажут о том, с помощью какой техники производили шоколад, как развивалась культура потребления сладкого лакомства на севере Испании. Шоколад в Европу завезли испанцы во времена исследования и покорения американского континента. Говорят, что в середине XVI века учёный-монах Бенцони представил королю Испании доклад о полезных свойствах жидкого шоколада. Доклад тут же засекретили, а шоколад объявили государственной тайной. Жители Асторги уверяют, что первый шоколад в Испании появился именно в их городе. Город прочно хранит традицию и до сих пор существуют шоколадные фабрики, в которой его производят по старинным рецептам. По дороге в Музей шоколада не меньше искушений - фабрики и магазины шоколада с великолепными витринами и заманчивыми ароматами.
Театр кукол в витрине одного из магазинов торгующего местной выпечкой.
Асторга – небольшой, но очень приятный город. Вместе с хорошо сохранившимися старинными зданиями пригоже выглядят и современные дома горожан.
Бургос - бывшая столица Кастилии
Этот небольшой (180 тысяч жителей) уютный средневековый город расположен в сердце области Кастилия и Леон. Возвышаясь на 800-метровом холме над живописными кастильскими равнинами, Бургос считается одним из красивейших испанских городов.
Город был основан в 884 году по приказу короля Альфонса III графом Диего как один из бастионов на пути арабского вторжения. Почти весь Пиренейский полуостров в те времена принадлежал маврам, они не смогли завоевать только северные края на побережье Бискайского залива. Там, на границе между христианским и арабским мирами, для защиты испанских земель строится в конце IX века крепость Бургос. Через пару веков укрепленный и защищённый город становится столицей, и в нём начинают короновать кастильских королей. Занимая привилегированное географическое положение, Бургос приобрёл важное место в торговле шерстью, которая отсюда направлялась через порты Кантабрии во Фландрию.
В исторический центр Бургоса можно попасть через городские ворота Арко де Санта-Мария, украшенные статуями кастильских королей.
Сразу за воротами открывается квадратная площадь, за которой высится грандиозный собор Санта-Мария - один из наиболее значительных средневековых памятников в Испании, внесенный во Всемирный Список наследия ЮНЕСКО. Это внушительное здание поражает своей неожиданной воздушной лёгкостью, противоречащей его огромным размерам.
Собор был заложен в 1221 году королём Фернандо III Кастильским (1217-1252) и епископом Маурисио. Прототипами храма стали знаменитые французские соборы в Реймсе и Бурже. Автором проекта является испанский архитектор Энрике, строитель собора в Леоне. Не смотря на то, что сооружение собора растянулось на три столетия, и над его строительством трудились, сменяя друг друга, несколько поколений архитекторов, он выглядит удивительно гармоничным. Каждая его часть имеет значение и вносит свой вклад в красоту всего ансамбля. Дополнением к храму служит Музей собора, где посетители имеют возможность узнать об истории сооружения и полюбоваться на старинные полотна.
Под сводами Бургосского собора покоится вместе со своей женой Хименой легендарный Сид Кампеадор - национальный герой Испании. Многие думают, что история о Сиде - лишь красивая легенда. На самом деле, Сид, живший в XI веке и носивший имя Родриго Диас де Бивар, появился на свет в окрестностях Бургоса. Его облик, воплощённый в лице каменного всадника, сегодня украшает одно из центральных мест Бургоса.
А ещё городу удалось разбогатеть из-за дороги, так как он оказался на перекрестке важнейших путей: он превратился в транзитный пункт на торговой средневековой трассе, соединявшей юг Пиренейского полуострова с севером, и стал одним из городов популярнейшего паломнического маршрута "Путь Сантьяго", по которому пилигримы двигались с востока на запад. В прежние времена в Бургосе было около трёх сотен приютов для них, один, отмеченный особым опознавательным знаком - ракушкой морского гребешка, - до сих пор сохранился в центре города.
Многие страницы испанской истории связаны с Бургосом. Так, во дворце Касса-дель-Кордон католические короли Изабелла и Фердинанд встретились с прибывшим из Америки Колумбом. Благодаря экспедициям в Новый Свет Бургос стал ещё богаче, и потому в XV веке были построены самые красивые соборы и здания. В историческом квартале Бургоса сосредоточены уникальные средневековые здания, особо надо отметить Главную площадь (Plaza Mayor).
Дворец генерал-капитанства расположен в центре исторической части Бургоса, в 400 метрах к северо-востоку от Кафедрального собора, на площади plaza de Alonso Martí nez.
Здание было возведено в 1904-1907 г. г. на месте дворца XVI века, известного под названием Дворца четырех башен. В 1908-1931 г. г. здесь располагалось генерал-капитанство — канцелярия VI военного округа Испании. Дворец построен в неоготическом стиле. Особенно интересен нарядный фасад с многочисленными стрельчатыми арками, а также парадная лестница с художественными витражами. Фасад примечателен также и тем, что вплоть до 2010 года здесь можно было увидеть две мемориальных доски периода франкистской диктатуры. Первая доска сообщала, что 1 октября 1936 года в этом здании состоялась церемония передачи верховной власти генералиссимусу Франсиско Франко. Вторая надпись говорила о том, что в этом дворце, ставшем колыбелью «славного мятежа» 1936 года, «в эти героические дни жил выдающийся генерал, благодетель Родины Эмилио Мола, отсюда руководивший первыми военными операциями, кульминацией которых стала блестящая кампания в Бискайе». Сейчас эти таблички, вызывавшие негодование многих жителей Бургоса, сняли, а на их месте появились две новых, повествующих об истории строительства дворца и его судьбе на протяжении XX века. С 2006 года здание принадлежит военной комендатуре Бургоса. В настоящее время парадные салоны и прочие помещения дворца стали частично доступны для осмотра: здесь проводятся выставки, посвященные истории вооруженных сил, а в будущем планируется разместить Военно-исторический музей.
Обращают на себя внимание многочисленные скульптурные композиции, которые в центре города встречаются на каждом шагу.
Вдоль реки Арлансон проходит живописный пешеходный проспект Эсполон, окружённый деревьями. Это прекрасное место для прогулки. Вдоль проспекта тянется аллея с декоративно подстриженными деревьями.
Бургос считается одним из наиболее ярких и очаровательных городов области Кастилия и Леон, восхищая гостей своей утончённостью и элегантностью архитектурного стиля. Он отражает в себе многие достоинства региона и позволяет получить массу позитивных впечатлений от пребывания в этих живописных местах Испании. Особо он интересен для тех, кто хочет увидеть "самые испанские" земли.
Саламанка – город-рай для студентов
В предыдущей поездке мне посчастливилось побывать ещё в одном городе области Кастилия и Леон - Саламанке. Город существовал ещё во времена иберов. Упоминается как ваккейский город Гельмантика при захвате его в 217 до н. э. Ганнибалом. Христианское население сменило арабов в ходе Реконкисты 1087-1102 годов, а в 1178 году король Фердинанд II собрал в Саламанке свои кортесы и предоставил городу (как второму по величине в королевстве) особые привилегии (фуэро).
«Под небом голубым есть город золотой» - это о Саламанке. Она построена из золотистого песчаника, который добывается неподалеку, в селенье Вильямайор де Арунья. Мокрый камень очень мягок в обработке, поэтому фасады здесь буквально кружевные, будто выполненные рукой ювелира.
Этот средневековый город, не большой город, но и не маленький - более 160 тысяч жителей. расположен в западной части области Кастилии и Леон, по праву считается жемчужиной студенческой жизни Испании. Здесь находится крупнейший, и к тому же старейший (основан в 1218 году) университет Испании, известнейший в Европе, куда каждый год приезжают тысячи и тысячи иностранцев. Помимо государственного университета здесь есть ещё и крупнейший католический – Pontificia. Не зря практически 40 % населения города составляют именно студенты. Здесь есть всё для весёлой и удобной студенческой жизни. Саламанка - неофициальная столица испанского языка, безусловный лидер этой формы туризма в Испании и, пожалуй, один из мировых лидеров этого направления. Язык Саламанки - это не только образцовый испанский, но и язык города, его устоев, его стен, башен, крыш, улыбок его обитателей.
Главная городская площадь - Пласа-Майор - оформлена (в 1729-1733 г. г. ) в стиле радикального барокко его крупнейшим представителем, Чурригерой. На площади, окружённой аркадами с изображениями испанских королей и генерала Франко (в годы гражданской войны избравшего своей резиденцией епископский дворец в Саламанке), высится ратуша в стиле чурригереско.
В значительной степени сохранился древнеримский мост через Тормес, давший начало современному городу. От снесённых стен средневекового города уцелела только Гвоздичная башня конца XV века. Из сохранившихся готических особняков прославлен Дом украшенный ракушками (Каса де лас Кончас), построенный в 1514 году канцлером богатейшего ордена Святого Иакова Талавера Мальдонадо, который украсил фасад своего дома многочисленными створками раковин - символами ордена. Необычный декор замечателен ещё и тем, что в зависимости от угла падения солнечных лучей свет и тень создают эффект изменения узора. На окнах особняка установлены изящные решётки. Посетители могут пройти вокруг дома и полюбоваться на его изумительный двухъярусный внутренний двор, лестницу и чудесный кессонный потолок.
В небольшом городе много различных церковных сооружений: церковь августинцев в стиле барокко (1636-87) с «Непорочным зачатием» кисти Риберы; доминиканский монастырь святого Стефана с ренессансным собором (1524-1610) и останками зала, где перед богословами в 1486 году выступал Колумб; монастырь кармелиток, основанный в 1570 году Терезой Авильской; романская церковь святого Фомы Кентерберийского (перестроена в XV веке); церковь святого Мартина (XII век); церковь святого Киприана с пещерой под ней, где, по преданию, сам дьявол проповедовал чёрную магию. Но наиболее знамениты старый собор в романском стиле (заложен в 1140 г. ) и новый собор (заложен в 1513 г. и строился больше 200 лет).
Портал главного корпуса университета, выстроенного в 1415-33 г. г., обращён фасадом к новому собору. Особенно славится его западный фасад в стиле платереско (1494 год). Рядом - дом-музей ректора Мигеля де Унамуно. Чуть южнее собора - коллегиумы Анайя (1760-1768 г. г. ) и Фонсека (1527-1578 г. г. ), который также называют Ирландским.
Cаламанка находится под защитой ЮНЕСКО как народное достояние. Мы убедились, что город просто уникальный по красоте. Средневековая архитектура сохранена практически полностью. Даже современные постройки города выдержаны в том же стиле, что и средневековые. Древние улицы и фасады абсолютно естественно вписываются в ежедневную деловую жизнь города, здесь просто нет других зданий. Саламанка - это небольшой город с долгой историей и молодым взглядом на жизнь. В Саламанке нет фабрик, она добывает свой хлеб только умственным трудом. Столетиями город жил тем, что растил, образовывал, кормил молодых интеллектуалов, давал им кров и дарил любовь.
Толедо – столица Кастилии-Ла-Манча
Мы продолжаем своё знакомство с Испанией и переезжаем в самый центр страны, где расположена автономия Кастилия - Ла-Манча – одна из самых больших автономий Испании, на территории 8.595 кв. км которой проживает почти 2 млн. человек. Название La Mancha имеет арабское происхождение и означает «Сухая земля», что соответствует действительности, так как большая её часть – бесплодна и засушлива.
Знакомство начинаем с города Толедо - столицы автономного сообщества Кастилия - Ла-Манча, расположенного на высоком берегу реки Тахо. Толедо с населением 85 тысяч жителей когда-то называли «Корона Испании и свет всего мира», т. к. город был столицей страны до 1561 года, пока Филипп II не перенёс свою резиденцию на 71 км в Мадрид, лежащий ровно в центре Пиренейского полуострова. Здесь сохранены памятники почти всех эпох испанского искусства: арабские, стиля мудехар, еврейские (синагоги Трансито и Санта Мария Ла Бланка); готические (кафедральный собор), и памятники эпохи Возрождения. В XVI веке здесь поселился Эль Греко, картины которого во множестве хранятся в Толедо, как "Похороны графа Оргаса", одно из лучших его произведений, хранящееся в церкви мудехар Санто Томе. Среди других музеев особенно примечателен музей, размещённый в старинной Больнице Санта Крус. Город объявлен национальным заповедником старинного зодчества, современное строительство здесь практически не ведётся, а в 1986 году исторический город Толедо был включён в Список Всемирного наследия ЮНЕСКО.
Это древний город, первые упоминания о котором относятся к 192 году до н. э., когда римлянин Марк Фульвий Нобилиор сломил отчаянное сопротивление жившего здесь племени карпетанов и основал форпост Толетум. Благодаря залежам железной руды вблизи города, Толедо превратился в значимый посёлок, чеканящий собственные монеты. После первых нападений варваров античные стены были укреплены. В 411 году город кратковременно захватили аланы. В 418 году он перешёл к вестготам и оставался их столицей до 711 года. За это время Толедо сделался центром католического архиепископства. В Средние века толедские архиепископы имели собственное войско и принимали участие в Реконкисте и в других военных операциях испанских королей. Мавры завоевали столицу государства вестготов в 712 году. Расцвет Толедо под именем Толайтола пришёлся на время их правления. Альфонс VI Кастильский завоевал город в 1085 году и начал укреплять стены города.
Крепость возникла в изгибе реки Тахо, обрывистые берега которой обеспечивали городу естественную защиту с юга. Наиболее мощные защитные сооружения крепости испокон века возводились с северной стороны. От старой крепости в Толедо до наших дней сохранились крепостные стены, восемь ворот и два моста.
Мост Святого Мартина был построен в XIII веке и восстановлен в XIV после того, как центральный пролёт моста был разрушен в ходе войны между Педро I Жестоким и его сводным братом Энрике. Мост имеет пять пролётов: изящный свод центрального пролёта обрамлён с каждой стороны парой более узких сводов. По обеим сторонам моста стоят ворота-башни, самая поздняя из которых датируется XVI веком. На внутренней башне моста помещён гранитный барельеф с гербом города, на внешней - установлена статуя архиепископа святого Юлиана.
До XIII века единственным мостом, ведущим в город, являлся мост Алькантара. Первое сооружение на месте современного моста было возведено маврами в 866 году всего в нескольких метрах от старого римского моста, построенного во времена Римской империи по приказу императора Траяна. Нзвание моста происходит от арабского Al Cantara, означающего арка или мост. Этому мосту не повезло и он был сметён наводнением 1257 года. Следующий мост был построен при кастильском короле Альфонсо X и именно он сохранился до наших дней. Мост длиной 194 метра имеет два арочных пролёта, под главным и красивейшим из которых протекает река Тахо. По обе стороны моста в X-XI веке были возведены две башни. С него открываются потрясающие виды на город. Ворота моста долгое время выполняли функцию защиты и служили главным входом в город. Движение на автомобилях по нему запрещено, мост предназначен только для пеших прогулок.
Из любой точки города виден Алькасар – королевский дворец. Как только ни использовалось это громадное квадратное сооружение за многие века своего существования. Построенный на месте древнеримского форта, замок служил надежным укрытием от врагов и банкетным залом кастильских королей: здесь они принимали дорогих гостей из других стран, устраивали пышные балы и приемы. Позже Алькасар превратился в тюрьму для политзаключенных, а в гражданскую войну в его подвалах укрывались местные путчисты, поддерживающие генерала Франко (эти подземные комнаты, кстати, доступны для посещения). Замок много раз разрушался, осаждался и даже несколько раз горел, но всегда восставал из пепла и продолжал украшать своим величием Толедо. В наши времена в замке разместился Музей вооруженных сил.
В 1226 году по инициативе Хименеса де Рада, архиепископа Толедо, начали возводить величественный готический собор, строительство которого продолжалось более двух веков. По своим размерам собор в Толедо уступает только соборам в Милане и Севилье, а по роскоши превосходит все храмы Европы. С течением веков в нем накопилось столько произведений искусства, что это сказочное богатство приводит в изумление. Этот прекрасный католический храм в форме креста можно назвать международным творением, поскольку к его строительству приложили руку и французы, и голландцы, и немцы, и итальянцы. Продолжался этот архитектурный марафон целых 300 лет. Получились внушительные размеры: высота - 44 метра, длина - 112 метров, ширина - 56 м, и характерное смешение стилей - готики, Ренессанса, барокко и чисто испанского "мудехара", когда в готике угадываются мавританские особенности зодчества: узорчатые стены, своды в форме звезды, арки-подковы, цветная плитка на стенах и полу и все время повторяющиеся абстрактные рисунки. У входа в центральный хор Trascoro стоит Белая Дева и жизнерадостно улыбается всяк сюда входящему, в сокровищнице хранится трёхметровая башня из 18 кг золота и почти 200 кг серебра, а в ризнице собора висят на стенах бесценные сокровища мирового художественного искусства - произведения великих Рафаэля, Эль Греко, Веласкеса, Гойи, Тициана, Рубенса и других живописцев.
Среди других архитектурных памятников Толедо осматриваем монастырь ордена францисканцев Сан-Хуан-де-лос-Рейес, возведенный в честь Святого Иоанна. Он строился по заказу католических монархов Фердинанда и Изабеллы, которые хотела видеть монастырь как памятник своей победы над португальским монархом Альфонсом V при Торо (1476 год). Изначально предполагалось, что Сан-Хуан-де-лос-Рейес должен стать королевской усыпальницей, чем объясняется великолепие сооружения и многочисленные гербы и геральдические щиты, но потом они были погребены в Гранде, а монастырь, ставший одной из самых известных в стране построек в стиле испанской готики – исабелино, передали ордену францисканцев. Рядом со скульптурами святых висят цепи узников-христиан, освобожденных из мавританского плена после захвата Толедо войсками Альфонса VI.
Главный храм обители разнообразно декорирован: святые, геральдические звери, химеры, всевозможные эмблемы, гербы, надписи, фантастические узоры. Клуатр монастыря - один из самых красивых в Толедо.
Улочки средневековых городов Испании нередко очень узки, а улицы в Толедо к тому же коротки и запутанны, найти дорогу без карты очень непросто. Город очень уплотнён. Исключение – центральная площадь, которая здесь называется Сокодовер (от арабского Suk-aldawad – рынок скота), в отличие от центральных площадей в любом городе Испании, которые обычно носят название «Пласа Майор». На неё обычно попадают туристы, которые потерялись в переулках песчано-розового Толедо. Треугольная площадь в окружении симпатичных особняков с балконами, кажется, не изменилась с позапрошлого века. В левой части площади можно пройти через Кровавую Арку - под ней находится церковь Христа на Крови, где в последний раз каялись смертники. Ведь в давние времена на площади Сокодовер не только продавали скот, но ещё и казнили осужденных. За аркой, ближе к реке, можно найти Постоялый двор севильца, где бывал сам дон Мигель де Сервантес.
Толедо прославился своими клинками и доспехами, которые во все времена ценились не ниже дамасских и сегодня Толедо – признанный мировой центр производства сувенирного оружия. В этом мы убедились, посетив одну из оружейных мастерских и многочисленные сувенирные магазины.
Мадрид – центральная автономия Испании
Мадрид – область Испании, в состав которой входят одноимённая провинция, расположенная в центре Пиренейского полуострова; её сосредоточием является город, ставший в XVI веке столицей страны. Территория области – 8026 кв. км, численность населения – около 6 млн. человек. Значительную часть Мадридской автономии занимает довольно пустынный горный район Алькария. На территории Мадридской автономии, в пустынной долине реки Мансанарес, находится монастырь Сан Лоренсо де Эль Эскориал. Этот грандиозный дворец-монастырь у подножия гор Сьерра-де-Гвадаррама часто называют одновременно и «восьмым чудом света», и «архитектурным кошмаром».
Его строительство закончилось в 1584 году в правление короля Филиппа II и в настоящее время он сочетает в себе монастырь, музей и дворец. Монастырь был построен в честь победы армии Филиппа II над французами в битве у Сент-Кантена во Фландрии 10 августа 1557 года, в День святого Лоренса Место для будущего монастыря выбирали с условием, чтобы оно являлось не слишком жарким, не слишком холодным и располагалось недалеко от новой столицы. Филипп II, отличавшийся глубокой религиозностью и слабым здоровьем, хотел жить в окружении монахов, а не придворных. Поэтому Эскориал должен был стать в первую очередь монастырём, а уж затем королевской резиденцией.
Эскориал построен из голубоватого гранита и представляет собой прямоугольник. В нём 15 галерей, 16 внутренних двориков, 13 часовен, 300 келий, 86 лестниц, 9 башен, 2673 окна, 1200 дверей и коллекция из более 1600 картин. Некоторые считают, что здание по форме напоминает перевёрнутую жаровню в память о святом Лоренсе, которого сожгли живым. Северную и западную стены монастыря окружает большая площадь, а с южной и восточной стороны расположены сады, откуда отрывается великолепный вид на монастырские поля и окрестности Мадрида. Там же стоит и статуя короля Филиппа II в саду Фрайлес, где монахи отдыхали после своих трудов.
Библиотека Эскориала по богатству уступает лишь ватиканской - в ней хранятся рукописи св. Августина, Альфонсо Мудрого и св. Терезы, а также собрана крупнейшая в мире коллекция арабских манускриптов, иллюстрированных сборников гимнов и работ по естественной истории и картографии начиная со средневековья. Кстати, у библиотеки Эскориала есть интересная отличительная черта - все её книги стоят на полках корешками внутрь). Такая мера была предпринята для того, чтобы сохранить древние украшения переплётов, хотя сегодня большая часть томов заменена копиями.
На территории Эскориала располагается роскошный пантеон из бронзы, мрамора и яшмы. мавзолей, в котором покоится прах всех королей Испании начиная с отца Филиппа II, императора Карла V, чьи останки были перенесены сюда в 1586 году, за исключением Филиппа V, который не любил мрачный Эскориал и велел похоронить себя в Сеговии, и Фердинанда VI, чья могила находится в Мадриде. Королевы, которые дали жизнь наследникам мужского пола, также захоронены здесь. Две гробницы в Эскориале пустуют. Последним здесь был погребён единственный не король, удостоенный такой чести, - Дон Хуан Бурбон. Его сын и нынешний король Хуан Карлос I, да и весь народ Испании чувствовали, что он заслужил подобный знак признания своей поддержкой демократии при Франко и отказом от трона в пользу сына ради мирной передачи власти. В круглом помещении друг на друге в четыре ряда размещены чёрные гробы с блестящими ручками. Вся композиция напоминает огромный комод или с выдвижными ящиками. Интересна и необычна технология захоронения: на протяжении длительного времени специальная служба наблюдает за тлением королевских останков в отдельном помещении: должно пройти несколько десятилетий, чтобы тело превратилось в «пудрео», т. е. прах, затем их перемещают сюда и помещают в заранее приготовленные гробы. Напротив находится возведённый в XIX веке Пантеон принцев, где хоронят принцев, принцесс и королев, чьи дети не унаследовали трона.
Вблизи монастыря во время царствования Бурбонов были возведены два небольших дворца, используемых как охотничьи, и домики для гостей – Павильон принцев.
Недалеко от Эскориала лежит Долина Павших, примечательная своей подземной базиликой, над которой возвышается крест, который считают самым большим в мире (150 м - виден с расстояния до 40 км), Сооружён в 1940-х годах по приказу Франко как памятник погибшим в гражданской войне. При строительстве использован низкооплачиваемый труд заключённых, изъявивших добровольное желание участвовать в работах (для них сроки заключения значительно сокращались). Комплекс, над которым возвышается украшен скульптурами работы Авалоса, открывается огромной эспланадой. На высоте 25 метров на первой базовой площадке расположены скульптуры четырёх апостолов-евангелистов, выполненные Хуаном де Авалосом. На второй базовой площадке на высоте 42 метров также четырьмя скульптурами представлены основные христианские добродетели. Решётка, находящаяся за входной дверью, декорирована изображениями 40 святых, в центре её выделяется фигура апостола Иакова. Подземная галерея, длина которой 88 метров, разделена на четыре отрезка; в её боковых нишах имеются 6 часовен, а стены украшены восемью гобеленами работы Вильгельма Паннемейтера (XV век) с изображениями сцен из Апокалипсиса. При подходе к главному алтарю можно увидеть восемь гранитных статуй работы Санррино и Антонио Мартина. Главный алтарь представляет собой гранитный блок, у подножия которого располагаются могилы каудильо Франсиско Франко и организатора и руководителя движения фалангистов - Хосе Антонио Примо де Ривера. Главный алтарь венчает гигантский купол высотой 42 м, имеющий в диаметре 40.75 м и декорированный мозаикой из 6 миллионов керамических элементов. По бокам от главного алтаря расположены входы в две часовни, в которых покоятся останки 3.872 жертв с обеих сторон гражданской войны в Испании. Официальное открытие комплекса состоялось 1 апреля 1959 года. За скалой, несущей на себе и в себе основные элементы комплекса, расположен монастырь бенедиктинцевмонахам которого было поручено обслуживание базилики. От церкви фуникулёром можно подняться к основанию креста и насладиться роскошной панорамой Сьерра-де-Гвадарама.
Экскурсия по столице страны
Мы въезжаем в главный и самый большой город страны Мадрид (3.2 млн. чел. ), находящийся в самом центре Пиренейского полуострова. Нас встречают два наклонившихся друг к другу здания-башни – мадридские «Ворота в Европу».
Город основан арабским «альмадаином» Мухаммедом I в IX веке как крепость Маджирит, первое упоминание о которой относится к 852 году. Её предназначением являлась защита Толедо, столицы Испании того времени. Название «Мадрид» происходит от арабского слова «majra» - водный источник. При добавлении частицы it (обилие) получается слово «majer-it», обозначающее «источник полных вод». После отвоевания города христианами его название получило кастильское звучание «Magerit», превратившись впоследствии в «Madrid». Во время Реконкисты, в 1085 году, Мадрид был покорён королём Альфонсом VI и становится христианским. Ничто не предвещало великую судьбу города до тех пор, пока в 1561 году король Филипп II не решил сделать его столицей королевства. Важным этапом в развитии Мадрида была война за независимость после нашествия наполеоновских войск. Героической страницей в истории столицы в XX веке стало сопротивление войскам Франко.
Исторические и культурные памятники сконцентрированы в центральной части, ограниченной тремя площадями. Первая из них - знаменитая площадь Пуэрта-дель-Соль (Ворота Солнца), которую считают центром города и географическим центром страны, от которой радиально отходят 10 улиц.
Медвежонок с земляничным деревом на этой площади – геральдический символ Мадрида.
Вторая площадь – Главная (Plaza Major), обрамленная колоннадами, с конной статуей Филиппа III, похожая на театральную сцену с эффектными декорациями. Здесь чувствуется старинный дух Мадрида – города благородных кавалеров, знатных любовников и еретиков, скрывающихся от инквизиции. Раньше на площади устраивали корриду, казни еретиков и народные гулянья. Абсолютно квадратная, она застроена невысокими зданиями в великолепном, типично испанском стиле платереско, отличительной чертой которого являются высокие крыши со слуховыми оконцами и башни со шпилями. Первые этажи зданий сделаны в виде галерей, где открыты многочисленные кафе и ресторанчики.
Пройдя по улице Принцессы, мы оказались на третьей из центральных, наиболее красивой и самой большой в стране площадей Мадрида - площади Испании. В центре площади расположен фонтан с памятником. Сложная композиция памятника включает фигуру Сервантеса, сидящего у основания стелы, и два бронзовых изваяния его самых известных персонажей - Дона Кихота Ламанчского и Санчо Пансы, восседающих, соответственно, на старой кобыле и осле. Вершину стелы украшает собой глобус с пятью континентами, как аллегория распространения испанского языка по всему миру. Среди прочих, заметны статуи Реальности и Вымысла. С обратной стороны колонны расположена статуя королевы Изабеллы Португальской и фонтан, украшенный гербами стран, использующих язык Сервантеса. Кроме этого, композиция памятника включает индейца, подобного описанным Алонсо де Эрсилья-и-Суньига в поэме Араукана и Персея, символизирующего классическую лирику. Кроме этого, площадь обрамляют здания, являющиеся визитными карточками Мадрида: Мадридская башня (1957 г. ) и здание «Испания» (1953 г. ).
Продолжаем знакомство с городом, направляясь к Королевскому дворцу. Вместо сгоревшего в 1734 году старого дворца Алькасар при Филиппе V началось строительство нового королевского дворца.
В настоящее время Королевский дворец, окружённый садами и частично открытый для публики, -замечательный образец дворцовой архитектуры. Хотя король Испании Хуан Карлос I живёт в более скромном загородном дворце, эта резиденция используется для государственных приёмов и торжеств.
Серьёзная перестройка города произошла в конце XIX - начале XX века. На месте старых были проложены новые, широкие улицы и бульвары, построено много зданий в стиле модерн.
Экскурсию по городу продолжаем у самой большой в Европе арены для корриды (9 тыс. зрителей). На площади у арены воздвигнут памятник тореадору.
В Мадриде нельзя не посетить железнодорожный вокзал «Аточа». Своё название вокзал получил 9 февраля 1851 года в честь снесённых ворот Аточа. В переводе с испанского это слово означает испанский дрок, низкорослый кустарник с мелкими жёлтыми цветами. Их тут раньше росло много, отсюда и название вокзала. Сейчас здесь вполне современный, довольно крупный вокзальный комплекс, откуда ежедневно отправляются более 125 поездов.
То, что делает вокзал особенным, - это ошеломляющий тропический сад площадью в 4000 кв. м с пальмами и другими тропическими растениями, а также водоёмом с 22 видами рыб и большой колонией черепах, который находится внутри станционного здания под его огромной арочной крышей. Более чем 7 тысяч рас
Kastylia i Leon. Czerwone Miasto Astorga
Znowu jesteś my w drodze: zielone, ż yzne wzgó rza i eukaliptusowe gaje Galicji pozostają w tyle, przed nami pł aski i monotonny krajobraz Kastylii i Leonu, najwię kszego regionu Hiszpanii (9.223 km² , ludnoś ć - 2.5 mln osó b) . Monotonię reliefu tylko sporadycznie przerywają niewielkie pagó rki. Krajobraz na drodze do Astorgi - ż ó ł te pł ó tno pó l i szkarł atne ł aty zaoranej ziemi - przypominają hiszpań ską flagę.
Kastylia i Leon to kolebka rekonkwisty. To wł aś nie z tych ziem rozpoczę ł o się zjednoczenie wszystkich ziem hiszpań skich i rozwó j ję zyka hiszpań skiego (kasztelana). W ś redniowieczu w pó ł nocnej czę ś ci pł askowyż u istniał y dwa niezależ ne kró lestwa – Leon i Kastylia, któ re w 1037 roku zjednoczył kró l Fernardo I.
Nowoczesna prowincja Kastylia i Leó n powstał a w wyniku dekretu niepodległ oś ciowego z 1983 roku, kiedy to poł ą czono dwa historyczne regiony (Leó n i Stara Kastylia, od któ rych oddzielił y się Santander i Logroñ o). Stolicą tej wspó lnoty autonomicznej jest miasto Valladolid.
Astorga to 12-tysię czne miasto i gmina w Hiszpanii, poł oż one na lewym brzegu rzeki Tuerta. Jest czę ś cią prowincji Leon i stanowi centrum regionu Maragateria, któ ry zamieszkuje plemię Maragato, odmienne etnicznie od Hiszpanó w. Uważ a się , ż e w czasach staroż ytnych w Maragatherii, w tym na terenie dzisiejszej Astorgi, ż yli Maragatos - lud, któ ry zajmował się hodowlą muł ó w. Być moż e Maragato byli potomkami Berberó w z Afryki Pó ł nocnej, któ rzy przybyli do Hiszpanii podczas pierwszych najazdó w Mauró w. Ci ludzie przez wiele dziesię cioleci pilnie strzegli swojej indywidualnoś ci i tradycji.
Dziś , w czasie ś wią t, mieszkań cy Astorgi i innych miejscowoś ci Maragatherii przebierają się w tradycyjny stró j maragató w. A jeś li Hiszpania kojarzy się najczę ś ciej z gitarą i flamenco, to w Maragaterii tradycyjnym instrumentem ludowym, do dziś popularnym, jest flet.
Zwiedzanie rozpoczynamy od wizyty w gł ó wnej gotyckiej katedrze Astorgi - Santa Maria del Camino, zbudowanej w XV wieku, przebudowanej w XVIII wieku, w wyniku czego nabrał a cech barokowych.
Do najcenniejszych eksponató w katedry i muzeum znajdują ce się w budynku katedry należ ą fragment krzyż a, na któ rym został ukrzyż owany Jezus, oraz figura Matki Boż ej, patronki pielgrzymó w.
Opuszczają c katedrę , kierujemy się do stoją cego nieopodal majestatycznego pał acu biskupiego, wybudowanego w latach 1887-1893 w formie zamku rycerskiego przez architekta Antonio Gaudiego. Pał ac nazywany jest najlepszą budowlą neogotycką w Hiszpanii.
Obecnie w pał acu mieś ci się muzeum pielgrzymkowe.
Wnę trze pał acu jest efektownie udekorowane, ciekawie prezentują się ekspozycje w jego salach i salach. Rzeź by anioł ó w ustawione w rzę dzie na dziedziń cu pał acu biskupiego.
Potem po prostu spacerowaliś my po mieś cie, ponieważ odległ oś ci tutaj są niewielkie. Na jednym z placó w znajduje się pomnik obroń có w miasta w czasie wojny Hiszpanii z Francją napoleoń ską . Przedstawia lwa (Hiszpania) miaż dż ą cego orł a (Francja). Autorem kompozycji jest Enrique Marin Higuero (1876-1951).
Gł ó wny plac miasta - Plaza de Españ a - znajduje się okoł o 500 metró w od katedry. Na rynku stoi pó ź norenesansowy budynek ratusza. Ratusz wień czy ciekawa dzwonnica.
Po okrą ż eniu ratusza wylą dowaliś my w najbardziej wysunię tej na poł udnie czę ś ci starego miasta. Historyczne centrum Astorgi, poł oż one na wzgó rzu, to niewielki obszar o powierzchni okoł o 25 hektaró w. To dawna stolica prowincji rzymskiej i centrum dział ań wojennych cesarza Augusta.
Sześ ć staroż ytnych rzymskich dró g zjednoczył o się tutaj, miasto był o niezawodnie chronione dzię ki otaczają cym je murom twierdzy, dobrze zachowanym do dziś . Nieź le zachował y się antyczne koś cioł y, klasztory i wiele innych budowli zwią zanych z epoką rzymską Astorgi, a takż e kilka zabytkó w. Cał a dzielnica utrzymana jest w tej samej czerwonej kolorystyce, ponieważ cegł y i dachó wki budynkó w wykonane są z lokalnej czerwonej gliny, przez co miasto czę sto nazywane jest czerwienią.
Zbliż amy się do antycznego koś cioł a ś w. Bartł omieja z XI wieku, któ ry na przestrzeni wiekó w był kilkakrotnie znaczą co przebudowywany. Efektem tych uzupeł nień był niezwykł y asymetryczny wyglą d koś cioł a. Są dzą c po gigantycznych pę knię ciach, budynek koś cioł a stopniowo się zawala.
W ś redniowieczu miasto stał o się przystankiem tranzytowym dla tysię cy pielgrzymó w w drodze do Santiago de Compostela.
Obowią zkowym punktem odwiedzin dla pielgrzymó w był koś ció ł Santa Maria del Camino, w któ rym do dziś moż na zobaczyć figurę Matki Boż ej, patronki pielgrzymó w. Tutaj „Srebrna Droga” ł ą czy się z „Drogą Francuską ” – kolejną drogą do Santiago, przecinają cą Hiszpanię z poł udnia na pó ł noc. Z zainteresowaniem obserwujemy, jak pielgrzymi zbliż ają się do niej bardzo, bardzo dł ugo, a potem, po przejś ciu przez zniszczone przez Gotó w Bramy Sł oń ca, wspinają się też jej ulicami przez nieskoń czenie dł ugi czas. Astorga posiada 24 schroniska pielgrzymkowe. Wchodzimy do jednego z nich, obserwujemy jak pielgrzymi są zakwaterowani i czym są karmieni. Przy wejś ciu do centrum pielgrzymkowego stoi pomnik, któ ry bardziej przypomina migranta niż pielgrzyma.
Kolejną atrakcją Astorgi, obok któ rej nie ominą ż adne sł odycze, jest otwarte w 1994 roku Muzeum Czekolady. Produkcja i sprzedaż czekolady w XVIII - XIX wieku przynosił a mieszkań com miasta gł ó wny dochó d. Do 1914 roku w Astordze był o 49 fabryk czekolady.
Eksponaty czterech sal Muzeum Czekolady opowiedzą o technice produkcji czekolady, o tym, jak rozwinę ł a się kultura konsumpcji sł odkich smakoł ykó w w pó ł nocnej Hiszpanii. Czekolada został a przywieziona do Europy przez Hiszpanó w podczas eksploracji i podboju kontynentu amerykań skiego. Mó wi się , ż e w poł owie XVI wieku naukowiec-mnich Benzoni przedstawił kró lowi Hiszpanii raport o dobroczynnych wł aś ciwoś ciach pł ynnej czekolady. Raport został natychmiast utajniony, a czekoladę uznano za tajemnicę pań stwową . Mieszkań cy Astorgi twierdzą , ż e w ich mieś cie pojawił a się pierwsza czekolada w Hiszpanii. Miasto mocno podtrzymuje tradycję i wcią ż istnieją fabryki czekolady, w któ rych wytwarza się ją wedł ug starych receptur. W drodze do Muzeum Czekolady nie mniej pokus – fabryki czekolady i sklepy ze wspaniał ymi witrynami i kuszą cymi aromatami.
Teatr lalek w oknie jednego ze sklepó w sprzedają cych lokalne wypieki.
Astorga to mał e, ale bardzo przyjemne miasto. Wraz z dobrze zachowaną starą zabudową bardziej atrakcyjnie prezentują się nowoczesne domy mieszczan.
Burgos - dawna stolica Kastylii
To mał e (180 tys. mieszkań có w) przytulne ś redniowieczne miasteczko poł oż one jest w sercu Kastylii i Leó n. Wznoszą ce się na 800-metrowym wzgó rzu nad malowniczymi kastylijskimi ró wninami Burgos jest uważ ane za jedno z najpię kniejszych hiszpań skich miast.
Miasto został o zał oż one w 884 roku na rozkaz kró la Alfonsa III przez hrabiego Diego jako jeden z bastionó w na drodze arabskiej inwazji. Prawie cał y Pó ł wysep Iberyjski należ ał w tym czasie do Mauró w, nie mogli oni podbić tylko pó ł nocnych regionó w na wybrzeż u Zatoki Biskajskiej. Tam, na pograniczu ś wiata chrześ cijań skiego i arabskiego, w celu ochrony ziem hiszpań skich zbudowano pod koniec IX wieku fortecę Burgos.
Po kilku stuleciach ufortyfikowane i chronione miasto staje się stolicą , a kró lowie kastylijscy zaczynają w nim koronować się . Zajmują c uprzywilejowane poł oż enie geograficzne Burgos zdobył o waż ne miejsce w handlu weł ną , któ ra stamtą d był a wysył ana przez porty Kantabrii do Flandrii.
Do historycznego centrum Burgos moż na dotrzeć przez bramę miasta Arco de Santa Maria, ozdobioną posą gami kró ló w kastylijskich.
Tuż za bramą otwiera się kwadratowy plac, za któ rym wznosi się wielka katedra Santa Maria – jeden z najważ niejszych ś redniowiecznych zabytkó w w Hiszpanii, wpisany na Listę Ś wiatowego Dziedzictwa UNESCO. Ten imponują cy budynek zachwyca nieoczekiwaną lekkoś cią , któ ra przeczy jego ogromnym rozmiarom.
Katedra został a zał oż ona w 1221 przez kró la Fernanda III Kastylii (1217-1252) i biskupa Mauricio. Prototypami ś wią tyni był y sł ynne francuskie katedry w Reims i Bourges.
Autorem projektu jest hiszpań ski architekt Enrique, budowniczy katedry w Leon. Pomimo tego, ż e budowa katedry trwał a trzy wieki, a nad jej budową pracował o kilka pokoleń architektó w, zastę pują c się nawzajem, prezentuje się ona zaskakują co harmonijnie. Każ da jego czę ś ć ma znaczenie i przyczynia się do pię kna cał ego zespoł u. Uzupeł nieniem ś wią tyni jest Muzeum Katedralne, gdzie zwiedzają cy mają moż liwoś ć poznania historii budowli i podziwiania starych pł ó cien.
Pod podziemiami katedry w Burgos spoczywa wraz ze swoją ż oną Jimeną legendarny Cid Campeador, narodowy bohater Hiszpanii. Wiele osó b uważ a, ż e historia Side to po prostu pię kna legenda. W rzeczywistoś ci Sid, któ ry ż ył w XI wieku i nosił imię Rodrigo Diaz de Bivar, urodził się w okolicach Burgos. Jego wyglą d, ucieleś niony w obliczu kamiennego jeź dź ca, zdobi dziś jedno z centralnych miejsc Burgos.
A miasto zdoł ał o wzbogacić się takż e dzię ki szosie, ponieważ znajdował o się na skrzyż owaniu najważ niejszych szlakó w: zamienił o się w punkt tranzytowy na ś redniowiecznym szlaku handlowym ł ą czą cym poł udnie Pó ł wyspu Iberyjskiego z pó ł nocą i stał o się jednym miast najpopularniejszego szlaku pielgrzymkowego „Droga Santiago”, wedł ug któ rego pielgrzymi przemieszczali się ze wschodu na zachó d. W dawnych czasach w Burgos był o dla nich okoł o trzystu schronó w, jeden oznaczony specjalnym znakiem identyfikacyjnym - muszlą przegrzebkó w - zachował się do dziś w centrum miasta.
Z Burgos wią ż e się wiele kart historii Hiszpanii. Tak wię c w pał acu Cassa del Cordon katoliccy kró lowie Izabela i Ferdynand spotkali się z Kolumbem, któ ry przybył z Ameryki. Dzię ki wyprawom do Nowego Ś wiata Burgos stał o się jeszcze bogatsze, dlatego w XV wieku powstał y najpię kniejsze katedry i budowle.
W zabytkowej dzielnicy Burgos skupione są unikatowe ś redniowieczne budowle, na szczegó lną uwagę zasł uguje Rynek Gł ó wny (Plaza Mayor).
Pał ac Kapitana Generalnego znajduje się w centrum historycznej czę ś ci Burgos, 400 metró w na pó ł nocny wschó d od katedry, na placu Alonso Martí nez.
Budynek powstał w latach 1904-1907 na miejscu XVI-wiecznego pał acu zwanego Pał acem Czterech Wież . W latach 1908-1931 mieś cił się tu generalny kapitanat - biuro VI okrę gu wojskowego Hiszpanii. Pał ac wybudowano w stylu neogotyckim. Na szczegó lną uwagę zasł uguje elegancka fasada z licznymi ostroł ukowymi ł ukami, a takż e gł ó wna klatka schodowa z artystycznymi witraż ami. Fasada jest ró wnież godna uwagi z tego, ż e do 2010 roku moż na tu zobaczyć dwie tablice pamią tkowe z okresu dyktatury frankistowskiej. Pierwszy zarzą d poinformował , ż e 1 paź dziernika 1936 r. w tym budynku odbył a się ceremonia przekazania najwyż szej wł adzy generalissimusowi Francisco Franco.
Drugi napis gł osił , ż e w tym pał acu, któ ry stał się kolebką „chwalebnego buntu” 1936 roku, „w tych heroicznych dniach ż ył wybitny generał , dobroczyń ca Ojczyzny Emilio Mola, stą d prowadził pierwsze operacje wojskowe, któ rych kulminacją był o we wspaniał ej kampanii w Biscay”. Teraz te tablice, któ re wywoł ał y oburzenie wielu mieszkań có w Burgos, został y usunię te, a na ich miejsce pojawił y się dwie nowe, opowiadają ce o historii budowy pał acu i jego losach na przestrzeni XX wieku. Od 2006 roku budynek należ y do komendy wojskowej Burgos. Obecnie salony ceremonialne i inne pomieszczenia pał acu został y czę ś ciowo udostę pnione do wglą du: odbywają się tu wystawy poś wię cone historii sił zbrojnych, aw przyszł oś ci planowana jest siedziba Muzeum Historii Wojskowoś ci.
Uwagę zwracają liczne kompozycje rzeź biarskie, któ re na każ dym kroku odnajdujemy w centrum miasta.
Wzdł uż rzeki Arlanç on znajduje się malowniczy deptak Espolon Avenue, otoczony drzewami. To ś wietne miejsce na spacer. Wzdł uż alei cią gnie się aleja z ozdobnie przystrzyż onymi drzewami.
Burgos jest uważ ane za jedno z najbardziej kolorowych i urokliwych miast regionu Kastylii i Leó n, zachwycają c goś ci wyrafinowaniem i elegancją stylu architektonicznego. Odzwierciedla wiele atutó w regionu i pozwala uzyskać wiele pozytywnych wraż eń z pobytu w tych malowniczych miejscach Hiszpanii. Jest to szczegó lnie interesują ce dla tych, któ rzy chcą zobaczyć „najbardziej hiszpań skie” ziemie.
Salamanka – raj dla studentó w
Podczas poprzedniej podró ż y miał em szczę ś cie odwiedzić inne miasto w regionie Kastylii i Leó n - Salamankę . Miasto istnieje od czasó w Iberyjczykó w. Jest wymieniane jako wakacyjne miasto Helmantica, kiedy został o zdobyte w 217 pne. mi. Hannibala.
Ludnoś ć chrześ cijań ska zastą pił a Arabó w podczas rekonkwisty w latach 1087-1102, aw 1178 roku kró l Ferdynand II zebrał w Salamance swoje Kortezy i nadał miastu (jako drugiemu co do wielkoś ci w kró lestwie) specjalne przywileje (fuero).
„Pod bł ę kitnym niebem znajduje się miasto ze zł ota” – mowa o Salamance. Zbudowany jest ze zł otego piaskowca, któ ry wydobywany jest w pobliż u, we wsi Villamayor de Aruñ a. Mokry kamień jest bardzo mię kki w obró bce, wię c elewacje tutaj są dosł ownie koronkowe, jakby wykonane rę ką jubilera.
To ś redniowieczne miasto nie jest duż ym, ale też nie mał ym - ponad 160 tys. mieszkań có w. poł oż ony w zachodniej czę ś ci regionu Kastylii i Leó n, uważ any jest za perł ę studenckiego ż ycia w Hiszpanii. Oto najwię kszy, a zarazem najstarszy (zał oż ony w 1218 r. ) uniwersytet w Hiszpanii, najsł ynniejszy w Europie, do któ rego co roku przyjeż dż ają tysią ce obcokrajowcó w.
Opró cz uczelni pań stwowej istnieje ró wnież najwię ksza uczelnia katolicka – Pontificia. Nic dziwnego, ż e prawie 40% mieszkań có w miasta to studenci. Ma wszystko, co potrzebne do przyjemnego i wygodnego ż ycia studenckiego. Salamanka to nieoficjalna stolica ję zyka hiszpań skiego, niekwestionowany lider tej formy turystyki w Hiszpanii i być moż e jeden ze ś wiatowych lideró w w tym kierunku. Ję zykiem Salamanki jest nie tylko wzorcowy hiszpań ski, ale takż e ję zyk miasta, jego fundamentó w, muró w, wież , dachó w, uś miechó w jego mieszkań có w.
Gł ó wny plac miejski – Plaza Mayor – został udekorowany (w latach 1729-1733) w radykalnym stylu barokowym przez jego najwię kszego przedstawiciela, Churriguerę . Na placu, otoczonym arkadami z wizerunkami kró ló w hiszpań skich i generał a Franco (w czasie wojny domowej, któ ry na swoją rezydencję wybrał pał ac biskupi w Salamance), wznosi się ratusz w stylu Churrigueresco.
W duż ej mierze zachował się staroż ytny rzymski most nad Tormes, któ ry dał począ tek nowoczesnemu miastu. Z rozebranych muró w ś redniowiecznego miasta przetrwał a jedynie Wież a Goź dzikowa z koń ca XV wieku. Z zachowanych gotyckich rezydencji sł awiony jest Dom ozdobiony muszlami (Casa de las Conchas), zbudowany w 1514 r. przez kanclerza najbogatszego zakonu ś w. Jakuba Talavera Maldonado, któ ry ozdobił fasadę swojego domu licznymi szarfami z muszli - symbole zamó wienia. Niezwykł y wystró j odznacza się ró wnież tym, ż e w zależ noś ci od ką ta padania promieni sł onecznych ś wiatł o i cień tworzą efekt zmiany wzoru. W oknach rezydencji zainstalowane są peł ne wdzię ku kraty. Odwiedzają cy mogą spacerować po domu i podziwiać niesamowity dwupoziomowy dziedziniec, klatkę schodową i wspaniał y kasetonowy sufit.
W mał ym miasteczku znajduje się wiele ró ż nych budowli sakralnych: barokowy koś ció ł augustianó w (1636-87) z „Niepokalanym Poczę ciem” Ribery; klasztor dominikanó w ś w. Stefana z renesansową katedrą (1524-1610) i pozostał oś ciami sali, w któ rej Kolumb przemawiał do teologó w w 1486 r. ; Klasztor Karmelitó w, ufundowany w 1570 r. przez Teresę z Avila; romań ski koś ció ł ś w. Tomasza z Canterbury (przebudowany w XV w. ); koś ció ł ś w. Marcina (XII w. ); koś ció ł ś w. Cypriana z jaskinią pod nim, gdzie wedł ug legendy sam diabeł gł osił czarną magię . Ale najbardziej znane to stara katedra w stylu romań skim (zał oż ona w 1140 r. ) i nowa katedra (zał oż ona w 1513 r. i budowana ponad 200 lat).
Portal gł ó wnego gmachu uniwersytetu, zbudowanego w latach 1415-33, zwró cony jest w stronę nowej katedry. Szczegó lnie sł ynna jest jego platereskowa fasada zachodnia (1494). W pobliż u znajduje się dom-muzeum rektora Miguela de Unamuno. Nieco na poł udnie od katedry znajdują się kolegia Anaya (1760-1768) i Fonseca (1527-1578).
), któ ry jest ró wnież nazywany irlandzkim.
Salamanka jest pod ochroną UNESCO jako skarb narodowy. Byliś my przekonani, ż e miasto jest po prostu wyją tkowe w swoim pię knie. Architektura ś redniowieczna jest prawie cał kowicie zachowana. Nawet wspó ł czesne budynki miasta są zaprojektowane w tym samym stylu, co ś redniowieczne. Staroż ytne ulice i fasady idealnie wpisują się w codzienne biznesowe ż ycie miasta, po prostu nie ma tu innych budynkó w. Salamanka to mał e miasto o dł ugiej historii i mł odym spojrzeniu na ż ycie. W Salamance nie ma fabryk, chleb dostaje tylko dzię ki pracy umysł owej. Miasto przez wieki ż ył o wychowaniem, edukacją , karmieniem mł odych intelektualistó w, dawaniem im schronienia i dawaniem mił oś ci.
Toledo jest stolicą Kastylii-La Mancha
Kontynuujemy naszą znajomoś ć z Hiszpanią i przenosimy się w samo centrum kraju, gdzie znajduje się autonomia Kastylii - La Mancha - jedna z najwię kszych autonomii w Hiszpanii, na terenie 8.595 mkw.
km z czego mieszka prawie 2 miliony ludzi. Nazwa La Mancha ma pochodzenie arabskie i oznacza „suchy lą d”, co jest prawdą , ponieważ wię kszoś ć z nich jest jał owa i sucha.
Naszą znajomoś ć rozpoczynamy od miasta Toledo – stolicy autonomicznej wspó lnoty Kastylii – La Manchy, poł oż onej na wysokim brzegu rzeki Tag. Toledo z populacją.85 tys. mieszkań có w był o kiedyś nazywane „Koroną Hiszpanii i ś wiatł em cał ego ś wiata”, ponieważ miasto był o stolicą kraju do 1561 roku, do czasu, gdy Filip II przenió sł swoją rezydencję.71 km do Madrytu, któ ry leż y dokł adnie w centrum Pó ł wyspu Iberyjskiego. Zachował y się tu zabytki niemal wszystkich epok sztuki hiszpań skiej: arabskiej, w stylu mudejar, ż ydowskiej (synagogi Transito i Santa Maria La Blanca); Zabytki gotyckie (katedralne) i renesansowe.
W XVI wieku osiedlił się tu El Greco, któ rego obrazy są przechowywane w obfitoś ci w Toledo, takie jak „Pogrzeb hrabiego Orgaza”, jedno z jego najlepszych dzieł , przechowywane w koś ciele Mudejar w Santo Tome. Wś ró d innych muzeó w na szczegó lną uwagę zasł uguje muzeum mieszczą ce się w starym szpitalu Santa Cruz. Miasto został o ogł oszone narodowym rezerwatem staroż ytnej architektury, nowoczesne budownictwo praktycznie nie jest tu prowadzone, aw 1986 historyczne miasto Toledo został o wpisane na Listę Ś wiatowego Dziedzictwa UNESCO.
To staroż ytne miasto, o któ rym pierwsza wzmianka pochodzi z 192 p. n. e. e. kiedy rzymski Marek Fulvius Nobilior zł amał desperacki opó r zamieszkują cego tu plemienia Carpetan i zał oż ył przyczó ł ek Toletum. Dzię ki zł oż om rudy ż elaza w pobliż u miasta Toledo stał o się znaczą cą wioską , biją cą wł asne monety. Po pierwszych atakach barbarzyń có w staroż ytne mury został y ufortyfikowane.
W 411 miasto został o na kró tko zdobyte przez Alanó w. W 418 przeszł a w rę ce Wizygotó w i pozostał a ich stolicą do 711. W tym czasie Toledo stał o się centrum arcybiskupstwa katolickiego. W ś redniowieczu arcybiskupi Toledo posiadali wł asną armię i brali udział w rekonkwiś cie i innych operacjach wojskowych kró ló w hiszpań skich. Maurowie zdobyli stolicę pań stwa Wizygotó w w 712 roku. Okres rozkwitu Toledo pod nazwą Tolaytola przypada na czas ich panowania. Alfons VI z Kastylii podbił miasto w 1085 roku i zaczą ł umacniać mury miasta.
Twierdza powstał a w zakolu rzeki Tag, któ rej strome brzegi zapewniał y miastu naturalną ochronę od poł udnia. Od niepamię tnych czasó w najpotę ż niejsze budowle obronne twierdzy wznoszono po stronie pó ł nocnej. Ze starej twierdzy w Toledo zachował y się do dziś mury twierdzy, osiem bram i dwa mosty.
Kolejny most został zbudowany za kró la kastylijskiego Alfonsa X i to on przetrwał do dziś . Most o dł ugoś ci 194 metró w ma dwa ł ukowe przę sł a, pod gł ó wnym i najpię kniejszym z nich przepł ywa rzeka Tag. Po obu stronach mostu wzniesiono w X-XI wieku dwie wież e. Oferuje wspaniał e widoki na miasto. Bramy mostu przez dł ugi czas peł nił y funkcję ochronną i sł uż ył y jako gł ó wne wejś cie do miasta. Na moś cie nie mogą wjeż dż ać pojazdy, most jest przeznaczony wył ą cznie dla pieszych.
Z każ dego miejsca w mieś cie moż na zobaczyć Alcazar - pał ac kró lewski. Gdy tylko ta ogromna kwadratowa konstrukcja był a uż ywana przez wiele wiekó w swojego istnienia. Zbudowany na miejscu staroż ytnego rzymskiego fortu zamek sł uż ył jako niezawodne schronienie przed wrogami i sala bankietowa dla kró ló w kastylijskich: tutaj przyjmowali drogich goś ci z innych krajó w, urzą dzali wspaniał e bale i przyję cia.
Pó ź niej Alcazar zamienił się w wię zienie dla wię ź nió w politycznych, a w czasie wojny domowej w jego piwnicach schronili się miejscowi puczyś ci, któ rzy popierali generał a Franco (te podziemne pomieszczenia, nawiasem mó wią c, są dostę pne dla publicznoś ci). Zamek był wielokrotnie niszczony, kilkakrotnie oblegany, a nawet palony, ale zawsze powstawał z popioł ó w i nadal ozdabiał Toledo swoją wielkoś cią . Obecnie w zamku mieś ci się Muzeum Sił Zbrojnych.
W 1226 r. z inicjatywy arcybiskupa Toledo Ximé neza de Rada rozpoczę to budowę majestatycznej katedry gotyckiej, któ rej budowa trwał a ponad dwa stulecia. Pod wzglę dem wielkoś ci katedra w Toledo ustę puje jedynie katedrom w Mediolanie i Sewilli, a luksusem przewyż sza wszystkie ś wią tynie w Europie. Na przestrzeni wiekó w zgromadził o się w nim tak wiele dzieł sztuki, ż e to bajeczne bogactwo jest niesamowite.
Ten pię kny koś ció ł katolicki w kształ cie krzyż a moż na nazwać dzieł em mię dzynarodowym, ponieważ Francuzi, Holendrzy, Niemcy i Wł osi mieli swó j udział w jego budowie. Ten maraton architektoniczny trwał.300 lat. Efektem był y imponują ce wymiary: wysokoś ć - 44 metry, dł ugoś ć - 112 metró w, szerokoś ć - 56 m oraz charakterystyczna mieszanka styló w - gotyku, renesansu, baroku i czysto hiszpań skiego "mudejar", kiedy w gotyku odgaduje się mauretań skie cechy architektoniczne: wzorzyste ś ciany, sklepienia w formie gwiazd, ł uki podkowiaste, kolorowe kafelki na ś cianach i podł odze oraz powtarzają ce się abstrakcyjne wzory.
Przy wejś ciu do centralnego chó ru Trascoro stoi Biał a Dziewica i radoś nie uś miecha się do każ dego, kto tu wchodzi, w skarbcu przechowywana jest trzymetrowa wież a z 18 kg zł ota i prawie 200 kg srebra, a bezcenne skarby sztuki ś wiatowej wiszą na ś cianach w zakrystii katedry - dzieł a wielkiego Rafaela, El Greco, Velasqueza, Goi, Tycjana, Rubensa i innych malarzy.
Wś ró d innych zabytkó w architektury Toledo zwiedzamy klasztor franciszkanó w San Juan de los Reyes, zbudowany na cześ ć ś w. Jana. Został zbudowany na polecenie monarchó w katolickich Ferdynanda i Izabeli, któ rzy chcieli zobaczyć klasztor jako pomnik zwycię stwa nad portugalskim monarchą Alfonsem V pod Toro (1476).
Wyją tkiem jest centralny plac, któ ry tutaj nazywa się Socodover (od arabskiego Suk-aldawad – targ bydł a), w przeciwień stwie do centralnych placó w w każ dym mieś cie w Hiszpanii, któ re zwykle nazywane są „Plaza Mayor”. Zwykle odwiedzają go turyś ci zagubieni w alejkach piaskowo-ró ż owego Toledo. Tró jką tny plac, otoczony ł adnymi rezydencjami z balkonami, wydaje się nie zmieniać od ostatniego stulecia. Po lewej stronie placu moż na przejś ć przez Krwawy Ł uk - pod nim znajduje się Koś ció ł Chrystusa na Krwi, w któ rym zamachowcy-samobó jcy po raz ostatni pokutowali. Rzeczywiś cie, w czasach staroż ytnych na Placu Sokodover sprzedawano nie tylko bydł o, ale takż e dokonywano egzekucji skazań có w. Za ł ukiem, bliż ej rzeki, znajduje się Gospoda Sewilla, w któ rej bywał sam Don Miguel de Cervantes.
Toledo zasł ynę ł o z ostrzy i zbroi, któ re przez cał y czas był y cenione nie mniej niż te z Damaszku, a dziś Toledo jest uznanym ś wiatowym centrum produkcji broni pamią tkowej.
Przekonaliś my się o tym odwiedzają c jeden z warsztató w zbrojeniowych oraz liczne sklepy z pamią tkami.
Madryt jest centralną autonomią Hiszpanii
Madryt to region Hiszpanii, któ ry obejmuje prowincję o tej samej nazwie, poł oż oną w centrum Pó ł wyspu Iberyjskiego; koncentruje się na mieś cie, któ re w XVI wieku stał o się stolicą kraju. Terytorium regionu wynosi 8026 mkw. km, populacja wynosi okoł o 6 milionó w ludzi. Znaczną czę ś ć autonomii Madrytu zajmuje raczej opustoszał y gó rzysty region Alcaria. Na terenie Autonomii Madrytu, w pustynnej dolinie rzeki Manzanares, znajduje się klasztor San Lorenzo de El Escorial. Ten wspaniał y pał ac-klasztor u podnó ż a Sierra de Guadarrama jest czę sto nazywany zaró wno „ó smym cudem ś wiata”, jak i „architektonicznym koszmarem”.
Jego budowę ukoń czono w 1584 roku za panowania kró la Filipa II i obecnie ł ą czy w sobie klasztor, muzeum i pał ac.
Klasztor został zbudowany na cześ ć zwycię stwa wojsk Filipa II nad Francuzami w bitwie pod Saint-Quentin we Flandrii 10 sierpnia 1557 r. , w dzień ś w. Filip II, wyró ż niają cy się gł ę boką religijnoś cią i sł abym zdrowiem, chciał ż yć w otoczeniu mnichó w, a nie dworzan. Escorial miał wię c stać się przede wszystkim klasztorem, a dopiero potem kró lewską rezydencją.
Escorial zbudowany jest z niebieskawego granitu i ma kształ t prostoką ta. Ma 15 galerii, 16 dziedziń có w, 13 kaplic, 300 cel, 86 schodó w, 9 wież , 2673 okien, 1200 drzwi i kolekcję ponad 1600 obrazó w. Niektó rzy uważ ają , ż e budynek ma kształ t przewró conego kosza na pamią tkę spalonego ż ywcem ś w. Wawrzyń ca.
Pó ł nocną i zachodnią ś cianę klasztoru otacza duż y plac, a od strony poł udniowej i wschodniej znajdują się ogrody, z któ rych otwiera się wspaniał y widok na klasztorne pola i okolice Madrytu. W ogrodzie Frailes, gdzie mnisi odpoczywali po pracy, znajduje się ró wnież pomnik kró la Filipa II.
Biblioteka Escorial jest drugą pod wzglę dem bogactwa po Watykanie - zawiera rę kopisy ś w. Augustyna, Alfonsa Mą drego i ś w. Teresa, a takż e najwię kszy na ś wiecie zbió r rę kopisó w arabskich, ilustrowane ś piewniki oraz dzieł a z zakresu historii naturalnej i kartografii się gają ce ś redniowiecza. Nawiasem mó wią c, biblioteka Escorial ma ciekawy wyró ż nik – wszystkie jej ksią ż ki znajdują się na pó ł kach z grzbietami w ś rodku). Podję to ten zabieg w celu zachowania dawnych zdobień opraw, choć dziś wię kszoś ć tomó w został a zastą piona kopiami.
Cał oś ć przypomina ogromną komodę lub z szufladami. Technika pochó wku jest ciekawa i niezwykł a: od dawna specjalna sł uż ba obserwuje tlą ce się kró lewskie szczą tki w osobnym pomieszczeniu: ciał o zamienia się w „proszek”, czyli kurz, po kilkudziesię ciu latach, potem są tu przenoszone i umieszczone w przygotowanych wcześ niej trumnach. Naprzeciwko Panteon Ksią ż ą t, wzniesiony w XIX wieku, gdzie pochowani są ksią ż ę ta, księ ż niczki i kró lowe, któ rych dzieci nie odziedziczył y tronu.
W pobliż u klasztoru za panowania Burbonó w wybudowano dwa niewielkie pał ace, wykorzystywane jako pał ace myś liwskie oraz pensjonaty - Pawilon Ksią ż ą t.
Niedaleko Escorial leż y Dolina Poległ ych, wyró ż niają ca się podziemną bazyliką , nad któ rą wznosi się uważ any za najwię kszy na ś wiecie krzyż (150 m - widoczny z odległ oś ci nawet 40 km), wybudowany w latach czterdziestych XX wieku z rozkazu Franco jako pomnik poległ ym w wojnie domowej. Podczas budowy wykorzystano niskopł atną pracę wię ź nió w, któ rzy dobrowolnie wyrazili chę ć udział u w pracy (dla nich znacznie skró cono kary pozbawienia wolnoś ci). Kompleks, w któ rym dominują rzeź by Avalosa, otwiera ogromna esplanada. Na wysokoś ci 25 metró w na pierwszym podeś cie podstawy znajdują się rzeź by czterech apostoł ó w-ewangelistó w, wykonane przez Juana de Avalos. Na drugim podeś cie bazowym, na wysokoś ci 42 metró w, gł ó wne cnoty chrześ cijań skie są ró wnież reprezentowane przez cztery rzeź by.
Krata za drzwiami wejś ciowymi ozdobiona jest wizerunkami 40 ś wię tych, w jej centrum wyró ż nia się postać Apostoł a Jakuba. Podziemna galeria o dł ugoś ci 88 metró w podzielona jest na cztery segmenty; w jego bocznych niszach znajduje się.6 kaplic, a ś ciany zdobi osiem gobelinó w autorstwa Wilhelma Pannemeitera (XV w. ) przedstawiają cych sceny z Apokalipsy. Zbliż ają c się do gł ó wnego oł tarza, moż na zobaczyć osiem granitowych posą gó w autorstwa Sanrrino i Antonio Martina. Oł tarz gł ó wny to granitowy blok, u podnó ż a któ rego znajdują się groby caudillo Francisco Franco oraz organizatora i przywó dcy ruchu falangistó w Jose Antonio Primo de Rivera. Oł tarz gł ó wny wień czy olbrzymia kopuł a o wysokoś ci 42 mi ś rednicy 40.75 m ozdobiona mozaiką z 6 milionó w elementó w ceramicznych. Po bokach oł tarza gł ó wnego znajdują się wejś cia do dwó ch kaplic, w któ rych pochowane są szczą tki trzech.
872 ofiar po obu stronach hiszpań skiej wojny domowej. Oficjalne otwarcie kompleksu odbył o się.1 kwietnia 1959 roku. Za skał ą , któ ra niesie na sobie i w sobie gł ó wne elementy kompleksu, znajduje się klasztor benedyktynó w, któ rych zakonnikom powierzono utrzymanie bazyliki. Z koś cioł a moż na wjechać kolejką linową do podstawy krzyż a i podziwiać wspaniał ą panoramę Sierra de Guadarama.
Zwiedzanie stolicy kraju
Wjeż dż amy do gł ó wnego i najwię kszego miasta kraju, Madrytu (3.2 mln osó b), poł oż onego w samym centrum Pó ł wyspu Iberyjskiego. Spotykają nas dwa pochylone do siebie budynki-wież e - madrycka "Brama do Europy".
Miasto został o zał oż one przez arabskiego „almadaina” Mohammeda I w IX wieku jako twierdza Majirit, o któ rej pierwsza wzmianka pochodzi z 852 roku. Jej celem był a ochrona Toledo, ó wczesnej stolicy Hiszpanii. Nazwa „Madryt” pochodzi od arabskiego sł owa „majra” – ź ró dł o wody.
Po dodaniu czą stki to (obfitoś ć ) otrzymuje się sł owo „majer-it”, oznaczają ce „ź ró dł o peł nych wó d”. Po odzyskaniu miasta przez chrześ cijan jego nazwa otrzymał a kastylijski dź wię k „Magerit”, któ ry pó ź niej przekształ cił się w „Madryt”. Podczas rekonkwisty, w 1085, Madryt został podbity przez kró la Alfonsa VI i stał się chrześ cijaninem. Nic nie zapowiadał o wielkich losó w miasta, aż w 1561 roku kró l Filip II postanowił uczynić je stolicą kró lestwa. Waż nym etapem rozwoju Madrytu był a wojna o niepodległ oś ć po inwazji wojsk napoleoń skich. Bohaterską kartą w historii stolicy w XX wieku był opó r wobec wojsk Franco.
W centralnej czę ś ci, ograniczonej trzema placami, skupione są zabytki historii i kultury. Pierwszym z nich jest sł ynna Puerta del Sol (Brama Sł oń ca), uważ ana za centrum miasta i geograficzne centrum kraju, od któ rej promieniś cie odchodzi 10 ulic.
Niedź wiadek z drzewem truskawkowym na tym placu to heraldyczny symbol Madrytu.
Drugi plac to Gł ó wny (Plaza Major), otoczony kolumnadami, z konnym posą giem Filipa III, podobnym do sceny teatralnej ze spektakularnymi dekoracjami. Tutaj moż na poczuć staroż ytnego ducha Madrytu – miasta szlacheckich dż entelmenó w, szlachetnych kochankó w i heretykó w ukrywają cych się przed Inkwizycją . Wcześ niej na placu odbywał y się walki bykó w, egzekucje heretykó w i festyny. Cał kowicie kwadratowy, zabudowany niskimi budynkami we wspaniał ym, typowo hiszpań skim stylu Plateresque, któ rego znakiem rozpoznawczym są wysokie dachy z lukarnami i wież e z iglicami. Pierwsze pię tra budynkó w wykonane są w formie galerii, w któ rych otwarte są liczne kawiarnie i restauracje.
Spacerują c Princess Street, znaleź liś my się na trzecim z centralnych, najpię kniejszych i najwię kszych placó w w Madrycie - Plaza de Españ a.
Na ś rodku placu znajduje się fontanna z pomnikiem. Zł oż ona kompozycja pomnika obejmuje postać Cervantesa siedzą cego u podstawy steli oraz dwie brą zowe posą gi jego najsł ynniejszych postaci – Don Kichota z La Manchy i Sancho Pansy, siedzą cych odpowiednio na starej klaczy i osioł ku . Wierzchoł ek steli zdobi globus z pię cioma kontynentami, jako alegoria rozprzestrzeniania się ję zyka hiszpań skiego na ś wiecie. Widać mię dzy innymi posą gi Rzeczywistoś ci i Fikcji. Na odwrocie kolumny znajduje się posą g kró lowej Izabeli Portugalii oraz fontanna ozdobiona herbami krajó w posł ugują cych się ję zykiem Cervantesa. Ponadto w skł ad pomnika wchodzi Indianin, podobny do tych opisanych przez Alonso de Ercilla y Zú ñ iga w poemacie Araukana i Perseusza, symbolizują cy klasyczne teksty. Ponadto plac otaczają budynki, któ re są znakiem rozpoznawczym Madrytu: Madrid Tower (1957) i budynek „Hiszpania” (1953).
Kontynuujemy naszą znajomoś ć z miastem, kierują c się do Pał acu Kró lewskiego. Zamiast starego pał acu Alcazar, któ ry spł oną ł w 1734 roku za Filipa V, rozpoczę to budowę nowego pał acu kró lewskiego.
Obecnie Pał ac Kró lewski, otoczony ogrodami i czę ś ciowo udostę pniony do zwiedzania, jest niezwykł ym przykł adem architektury pał acowej. Chociaż kró l Hiszpanii Juan Carlos I mieszka w skromniejszym wiejskim pał acu, ta rezydencja jest wykorzystywana do pań stwowych przyję ć i uroczystoś ci.
Poważ na przebudowa miasta nastą pił a na przeł omie XIX i XX wieku. W miejsce starych wytyczono nowe, szerokie ulice i bulwary, wybudowano wiele budynkó w w stylu secesyjnym.
Zwiedzanie miasta kontynuujemy na najwię kszej arenie walk bykó w w Europie (9 tys. widzó w). Na placu przy arenie staną ł pomnik torreadora.
W Madrycie nie moż na pominą ć dworca kolejowego Atocha. Stacja otrzymał a swoją nazwę.9 lutego 1851 roku na cześ ć zburzonej bramy Atocha.
W tł umaczeniu z ję zyka hiszpań skiego sł owo to oznacza kolcolist hiszpań ski, nisko rosną cy krzew o mał ych ż ó ł tych kwiatach. Kiedyś był o ich tu duż o, stą d nazwa stacji. Obecnie znajduje się tu doś ć nowoczesny, doś ć duż y kompleks dworcowy, z któ rego codziennie odjeż dż a ponad 125 pocią gó w.
To, co czyni stację wyją tkową , to oszał amiają ce 4 000 mkw. mz palmami i innymi roś linami tropikalnymi, a takż e staw z 22 gatunkami ryb i duż ą kolonią ż ó ł wi, któ ry znajduje się wewną trz budynku stacji pod ogromnym ł ukowym dachem. Ponad 7 tysię cy wyś cigó w
