Тунис? Однозначно – да!
Начнем с того, что в Тунис можно вылететь только из Киева, аэропорт Борисполь. Дорога, очень неожиданно для нас, была не так утомительна, как могло показаться. Наоборот, все было очень весело. Туда мы ехали с полным автобусом каких-то таджиков, ожиданий и планов насчет отдыха, в легком алкогольном опьянении до Полтавы и вполудреме после.
Долетели до Туниса мы очень даже неплохо! Между прочим на Аэробусе, а не на летающем «икарусе» МД-82, как все те, которые летают из нашего родного Харькова. Рейс, правда, часа на 2 задержали. Но нас это нисколько не встревожило, поэтому мы преспокойненько отправились гулять в киевское дьюти-фри, зависли там возле камешков «Сваровски», затем возле очечков и, наконец, подле последнего пункта нашего назначения на сей момент – алкоголя.
Виски или ром? мартини или мартини «Асти»? текила или бейлис? – что взять с собой в поездку – вопрос, который заставил нас призадуматься прежде, чем правильно ответить. Но затем на выручку пришел хохляцкий мозг и ответил: что выгоднее! - и мы взяли 3 по цене 2-ух литровых бутылок Бэйлиса и экономичную 3-литровую бутыль Martini Bianco. Ну и попробовать Bacardi Mohito, конечно же!! !
Время мы убили, но посадку все не объявляли. Пока обзвонили всех друзей и родственников, прошло еще немного. Повезло мне с друзьями все-таки! ! ! Одна моя подружка, очень опытная путешественница, была крайне удивлена тем, что мы еще не пили ничего с утра и посоветовала начать эту увлекательную поездку с алкоголя. После следующего захода в дьюти-фри у нас организовалось немецкое шампанское брют, при том холодненькое. Кому в голову пришла эта чудная мысль открыть еще попробовать Бакарди Мохито? А затем смешать его с шампанским?
Эффект был достигнут: вот мы вроде, как только открыли бутылки и в следующее мгновенье – мы уже на борту самолета. Да, немного сначала подташнивало, зато потом спать было хорошо.
Странно, что нас вообще пустили в страну, ведь на паспортном контроле мы гоготали на всю очередь, пели песни и кокетничали со всеми мужчинами)))
На таможне в г. Монастир немного удивились количеству алкоголя на душу прибывающих в мусумальманскую страну, но потом просто поулыбались, а вскоре рассмеялись, когда я пыталась протиснуться в автоматически открывающуюся дверь. (Все таки оказывается мы немного превысили законодательно разрешенное для ввоза количество))))) Кстати, Тунис – безвизовая страна.
Спасибо тур-оператору, трансфер был вполне благополучным, а расселение быстрым (номера почти во всех гостиницах в национальном бело-голубом стиле с неизменной цветной плиточкой), и даже с холодным грейпфрутовым соком и какими-то фруктами в номере. Мы сходили в душ, одели летние сарафаны и вышли на ужин....
Вот тут-то я и поняла, что с выбором страны мы не ошиблись!! !
Учитывая, то, что мы были мягко говоря не в форме: сказывалась полубессоная ночь в автобусе до Киева, часы ожидания в аэропорту, перелет и переезд, но как только мы зашли в ресторан на нас сразу обратили внимание все официанты, повара, работники отеля и остальные отдыхающие. Это был фурор!
После ужина, который поразил нас обилием разнообразных блюд и их количеством, а отель всего-лишь 3+, мы отправились осмотреть территорию. Было правда очень темно, но мы хотя бы разобрались где мы находимся, и где пляж, и где все остальное...например, кальян и бар. Побродили мы порядочо, т. к. на территории в 16 Га находится еще отель «Soul Azur» 4 и «Royal Azur» 5, у которых общая инфрастуктура.
Хотели, в общем, быстренько пройтись, но то там где-то зацепились, то там поговорили и обнаружили, что наш балкон в номере оказывается выходит на море!
Утром, на завтраке, нас ожидало продолжение вчерашней эпопеи: а кто это к нам пожаловал? ! От этих взглядов иногда становилось не по себе, но ко всему привыкаешь! Омлет, поджаренный на твоих глазах, был потрясающий, а блинчики с расплавленным сыром просто таяли во рту! Затем была встреча с отельным гидом и мы купили 2-ух дневную поездку в Сахару (215 динаров с джипами и верблюдами) , уговорили ехать пару, с которыми летели на одном рейсе, познакомились и договорились встретиться позже на пляже.
На пляж мы уже отправились с Бэйлисом, поэтому неудивительно, что и солнце было восхитительным, и море перелестным. Еще тогда, в первый день, я поняла, что отдых удастся! Подтянулись наши новые знакомые и первую половину дня мы провели на пляже, а после обеда отправились к бассейну. Я немного потанцевала сальсу на анимации, а потом мы нашли 10 динаров и быстренько решили их пропить. Холодненькое пиво после горячей сальсы было как нельзя кстати. Ужин был, уже как всегда, восхитительным и мы отправились вчетвером курить кальян, который оказался подозрительно дешевым – 3.5 динара, на наши деньги что-то около 20 грн.
Поездка в Сахару началась с того, что и мы, и наши друзья проспали. И как, у нас у четверых могли не прозвонить будильники?? ?
А дело было так: проснулась я под утро от того, что мула запел призыв на молитву, видно где-то рядом была мечеть. Лежу я, слушаю эти восточные напевы, думаю: «Нет, ну точно, как в Турции. Там тоже ближе к утру взывали…» и от этой мысли меня немного прострелило, что сейчас не раньше, чем половина пятого. Смотрю на часы, на них четко так написано 4.37. А встать нам надо было в 4.10, и вещи у нас были на 2 дня поездки не собраны, и мы не умыты, и Мартини в дорогу не перелито… уужжжаассс.
-Лиля!! ! ! Сколько у тебя времени на часах? У меня 4.37
- А у меня 4.38, - сказала Лиля.
- Суть в том, что мы все равно проспали и опоздали на завтрак!! !
И началось: табунами в ванную, табунами на балкон за полотенцами и купальниками, галопом одеваться. И тут нас осенило: интересно, а соседи наши проснулись? И если проснулись, то почему не заходят? Побежали к ним, и выяснилось, что встали они 5 минут назад потому, что у них не прозвонили будильники! Какой-то полтергейст! В общем, выбегали из номеров мы уже взмыленные, но как же пропустить святое – завтрак?
Завтрак был похож на художественное жонглирование булками, персиками и печеньем, а кто-то еще по быстрому пытался влить в себя йогурт))) Потом все закончилось тем, что открылась моя сумка и в неё свалилось все из тарелок, и это все тем временем пока нас ждал у входа автобус с гидом.
А поездка была шикарная. Ну, во-первых, нам попался обалденный гид, у которого мама из Москвы, а папа – тунисец. Алексею из Картаж Плюс - привет! Поэтому он основательно знаком с русскими особенностями и традициями, в совершенстве разговаривает на русском и естественно на арабском, а также на французском, английском и еще нескольких языках. К компетенции его знаний также относится весь арабский колорит и история Древнего мира, обычаи, культура, кухня многих стран – за что он получил от нас прозвище «Википедия». А еще он приятно поразил нас своими фирменными дудками и национальными берберскими нарядами: в первый день он был во всем белом - просторной рубахе, штанах-алладинах, чудных сандалях-сабах и мужском головном уборе; вечером он переоделся в наряд цвета кофе с молоком – длинное платье, огромный шарф на плечах и какие-то такие же смешные сандалики; а на утро фасон наряда совпадал со вчерашним белым, только предстал во всем черном!! !
Полный национальный колорит!
Мы посетили 4-ый по священности город мусульман после Мекки, Медины и Иерусалима – Кайруан, по дороге пообедали, пересели на джипы и отправились на горный водопад. Познакомились с местными жителями, которые хотели за n количество джипов купить мою подругу))). Затем на джипах мы поехали по пустынным барханам и песочным дюнам. Это было достаточно экстремально и задорный крик водителя на ломаном русском: «Держись! » перед крутой горкой заставлял нас немного попотеть))) Оттуда мы переехали в звездный городок, где голливудский режиссер Лукас построил декорации к фильму «Звездные войны».
Но нас ждал еще один вид транспорта – конные повозки, которые доставили нас в оазис финиковых пальм, где произрастает 389 тыс. этих самых пальм. Там нам показали, как растут финики, дали попробовать фиников свежего урожая, а также сока финиковой пальмы. Еще нам дали что-то покурить, какое-то местное зелье, от которого очень першило в горле. Там же мы все купили этих самых фиников свежего урожая и довольные и счастливые отправились на ужин и ночевку в транзитный отель. Отель оказался довольно приличным с небольшими уютными номерами, просторной ванной и огромным балконом, а также круглосуточно работающими двумя бассейнами (обычным и термальным).
Услуга «будильник» была достаточно смешной – в 3.50 утра нам просто постучали в дверь. Позавтракав, наша автобус повез нас в пустыню на соленое озеро встречать « …в Африке рассвет…», после чего нас ожидала 45-минутная поездка на верблюдах и свободное время, которое некоторые потратили на катание на багги, квадроциклах, мотодельтапланах, а некоторые, т. е. мы, решили покурить кальян с местным бедуином, который был невероятно похож на верблюда и разговаривал на смеси арабского и французского языков. Но как сказала Лиля: «Все было понятно по глазам», к тому же язык жестов еще никто не отменял.
Ну и как истинные женщины, мы не смогли отказать себе в покупке местных тряпочек и сразу решили все на себя нацепить, как обезьянки. После чего я стала совершенно похожа на арабку))) И в этом распрекрасном виде мы отправились обедать в национальный берберский ресторан – стилизованную пещеру троглодитов. Кстати, берберы – это обобщающее название племен, проживающих на юге Тунизии, которое включает в себя бедуинов, троглодитов, туарегов и многих др. А с питанием в Тунисе у нас связано много смешных моментов, которые в основном заключались в том, что мы везде боялись не доесть! Например, принесли нам бриков – национальных чебуреков с картошкой и яйцом – по числу сидящих за столом, и риса с овощами, мы поделили их на присутствующих, заели багетами, боялись, что будем голодными, и тут же, сразу приносят огромное блюдо кус-куса (я называю это блюдо «все, что есть в холодильнике» – каша, картошка, горох, морковка, тыква, капуста, мясо и приправы), на которое мы уже не рассчитывали и наш желудок тоже. А потом еще и дыньки… И так везде: пошли мы с Лилей в ресторан – нет, пожалуй, ресторан – это отдельная история, закончу лучше про Сахару.
Конечной точкой нашей двухдневной экскурсии был Эль-Джемский амфитеатр, второй по величине амфитеатр в мире, после Колизея. Кстати, в Эль-Джеме снимался фильм «Гладиатор». Он действительно очень большой и впечатляющий.
Сил у нас осталось очень мало, нам правда очень помогло виски с колой, и оставшаяся часть пути была такой же занимательной, как и вся поездка: мы донимали нашего замечательного гида своими дурацкими вопросами: например, почему он женится на девушке из Туниса, а не на русской, или симпатичный ли принц, который построил соколиную ферму? По приезду в отель, нашего энтузиазма хватило только на ужин, после чего все задрыхли, как сурки.
На следующий день у нас было запланировано тупое лежание на пляже у моря, что мы с удовольствием и сделали. А на обед мы решили отправится в город поесть «шапати» – как нам сказали, это местные гамбургеры с тунцом, яйцом и помидорами. Через 15 минут мы потерялись: мы с Лилей пошли глазеть на обувь и сумочки, а программеров занесло в продуктовый магазин – и кто, где, кого ждал до сих пор загадка. Гамбургеры мы не очень нашли, а проголодались уже достаточно, поэтому решили зайти в ресторан «Кап Азур» недалеко от отеля, где было меню на 4 языках: русском, английском, немецком и французском. Нас смущало только одно: то, что шли в город прямо с пляжа в купальниках, сарафанах и зализанными мокрыми головами. А арабов это не смущало! Казалось, что для них мы самые прекрасные девушки на планете! Мы заказали лазанью и местного пойла – тибарина. И очень рассчитывали, что алкоголь нам принесут сразу, но официант сразу дал нам понять, что сначала поешьте, а потом пейте. «Как-то не по-нашему», - обменялись мы между собой удивленными взглядами. Нам принесли сразу багеты, оливки, салат, местную аджику – хариссу, приправы…. И…. через 10 минут поинтересовались, почему мы не едим? Я попыталась ответить, что мы ждем основное блюдо (безрезультатно, для меня) и тут же вспомнила рассказ гида о местной кухне, где принято употреблять эти легкие закуски, смачивая багет в хариссе, разбавленной с оливковым маслом. Мы тут же исправились и наелись до такой степени, что когда нам принесли лазанью – было уже не до неё. Все это время 2 официанта крутились вокруг нас и пытались узнать «мадамы мы или мадемуазели»)))) Но когда принесли тибарин, по вкусу напоминающий мне смесь виски, самбуки и бехеровки, к которому прилагалась еще и фруктовое ассорти из дыни, арбуза и винограда, – это было выше наших сил! К отелю мы ползли, как мишки Гамми, а за нами еще долго гнался чудак из ресторана, оказывается, чтобы просто попрощаться! (обед обошелся нам в 30 динаров).
Возле бассейна мы нашли потерянных в городе «гавриков», которые обложились своей чудо-техникой, которой они привезли из Киева больше, чем у меня вообще есть дома: телефон, смартфон, приставка pcp, электронная книга, огромный фотоаппарат со штативом и ноутбук. Знаете, зачем ноутбук? Даже не для инета! Внимание! Чтобы заряжать приставку!
Кто-то сгонял за мартини и праздник жизни продолжился. Мы сдвинули шезлонги возле бассейна кругом, включили музыку и наслаждались приятным общением, теплым сентябрьским вечером и возможностью расслабиться, не думая о тех вещах, которые занимают наши головы на родине. На ужин мы пошли ради приличия, т. к. обед в ресторане, наверное, переварился только к следующему обеду, поэтому поели мы только мороженого и то через силу. Зато наши друзья за обе щеки уплетали креветок и цветную капусту в кляре, а мы на них просто смотрели и завидовали.
На утро у нас была оплачена морская прогулка на пиратском корабле (45 динаров), день обещал быть пасмурным, а лицо у меня уже было такое после вчерашнего позднего прихода) А после того, как в автобус стали набиваться, розовые от загара, фрицы, нам совсем расхотелось ехать. Но нашего неважного настроения хватила ровно до морского порта: как только мы увидели пиратские корабли, услышали громкую заводную музыку и почувствовали, что не зря приехали – ощущение праздника жизни снова пришло) Передать словами наши чувства практически невозможно – мы просто пищали от восторга. Началось все по старой схеме с мартини, потом мы познакомились с половиной команды пиратов, которые были на корабле. Кстати, они устроили незабываемое шоу на палубе. В начале, они, как настоящие обезьяны, лазали по канатам и палубам, перепрыгивая с одной мачты на другую и держась, порой одной ногой, висели вниз головами. Одного из пиратов звали Антонио, и, по-моему, он услышал запах мартини еще с другого конца палубы и шел на нюх. Мы выпили, покурили и он вытащил меня танцевать на подиум! Затем была замечательная танцевальная анимация, в конце которой всех облили с брандспойта огромной струей соленой воды. Еще было купание в открытом море. Да что там, нас еще и покормили! И даже не пришлось стоять в очереди! Один из пиратов принес нам все с доставкой на дом! Я потеряла сандалик, мы познакомились с безумцами из Алжира, веселой парой эммигрантов из Казахстана и, конечно же, как можно забыть эти глаза! ! ! Да, это пират-факир. Мужчина с большой буквы «М». Эмоционально эта поездка была наиболее насыщенной из всего отдыха, впечатления незабываемы и нестираемы из памяти! После обеда, кстати, вышло солнышко и мы пошли на пляж, где нас уже ждали наши воображаемые друзья. Мы решили все отправиться в Медину, но в последний момент я передумала и где-то в районе ужина я, наконец, привела себя в порядок, одела вечернее платье и накрасилась. Как раз к 20.00 вернулись чудики с прогулки и мы пошли на ужин, анимация, кальян, бейлис.... и нам предложили поехать на дискотеку в Южный Хаммамет. Согласились мы быстро, прыгнули в такси с почти полной бутылочкой Бэйлиса и половиной бутылки джина в моей сумке. Наш путь лежал в Латино-Бар. Людей там было не протолкнуться, веселье в самом разгаре! Натанцевались мы до зеленых помидоров. Кстати, тунисская дискотека – это отдельное действие, заслуживающее части моего повествования. Начнем с того, что еще в Харькове я хотела посетить какие-нибудь танцы, чтобы сравнить их, например, с нашими дискотеками или турецкими. И вот я попала туда: сразу хотелось бы отметить девушек там процентов 10 из всех присутствующих, остальные – полуголодные парни, правда не все арабы, но большинство. Чуть дальше за полночь танцуют все где придется: на стульях, столах, в проходах – везде))) А еще постоянно все пытаются тебя срезать, так что если пришли не сами – просто держитесь постоянно за руки, и то не всегда помогает)
В гостиницу мы вернулись утром и все вместе пошли на море. Во второй половине дня мы все таки выбрались все вместе в Медину, зашли покушать в пивной паб (ели пиццу с тунцом – довольно вкусную – 8 динаров), затем гуляли по городу, покупали сладости и даже ходили по магазинам. Молодой араб на мотороллере, пропуская меня на дороге, непроизвольно создал пробку))) А вообще в городе очень колоритно: магазинчики свежих специй, пряностей и оливок (в Тунисе очень много оливок и фиников), восточных, арабских и французских сладостей, национальных поделок и украшений и много-много чего другого.
На ужин в последний день мы шли грустные – прегрустные, кальян в этот день не работал, поэтому посидев немного на анимации, мы переоделись, собрали сразу вещи и отправились на облюбованные нами давно шезлонги возле бассейна с покрывалами и Бэйлисом. До нашего отъезда оставалось часа 2 времени и это время запомнилось мне не менее сильно, чем Сахара, морская прогулка и все время пребывания в Тунисе: ночное небо, свет звезд, нигде ни души, шум волн в абсолютной тишине, и полное непонимание того, что на самом деле это все уже закончилось, подошло к своему логическому завершению и пора взять себя в руки и настроится на обратную поездку и возвращение домой. Все это я говорю сейчас по прошествии месяца с момента приезда, а тогда я ничего не понимала, только чувствовала, что прерывается что-то хорошее, что-то необычайно радостное и волнительное, и судорожно пыталась задержать эти минуты, запомнить их навсегда и не заплакать. Потому, что плакать хотелось до безобразия...
Я получила от этой поездки такой максимум и позитив, что до сих пор жизнь в Украине мне кажется несуществующей и какой-то ненастоящей, а настоящее еще будет – где-то через год, я знаю...
До свидания, Тунизия!
Tunezja? Zdecydowanie tak!
Zacznijmy od tego, ż e do Tunezji moż na lecieć tylko z lotniska Kijó w-Boryspol. Droga, bardzo nieoczekiwanie dla nas, nie był a tak mę czą ca, jak mogł oby się wydawać . Wrę cz przeciwnie, wszystko był o bardzo zabawne. Pojechaliś my tam z peł nym busem kilku Tadż ykó w, oczekiwaniami i planami na wakacje, w lekkim upojeniu alkoholowym do Poł tawy i pó ł ś nie potem.
Do Tunezji polecieliś my bardzo dobrze! Nawiasem mó wią c, na Airbusie, a nie na latają cym „karusie” MD-82, jak wszyscy, któ rzy latają z naszego rodzinnego Charkowa. Lot był opó ź niony o 2 godziny. Ale to nam wcale nie przeszkadzał o, wię c spokojnie poszliś my na spacer do Kijowa bezcł owego, zawisliś my tam przy kamieniach Swarovskiego, potem przy kieliszkach i wreszcie w pobliż u naszego ostatniego celu na ten moment - alkoholu.
Whisky czy rum? martini czy asti martini? tequila czy baileys?
- co zabrać ze sobą w podró ż - pytanie, któ re skł onił o nas do zastanowienia się przed poprawną odpowiedzią . Ale wtedy mó zg Khokhlyatsky przyszedł na ratunek i odpowiedział : co jest bardziej opł acalne! - i wzię liś my 3 w cenie 2-litrowych butelek Baileys i ekonomiczną.3-litrową butelkę Martini Bianco. Có ż , spró buj oczywiś cie Bacardi Mohito! ! !
Zabiliś my czas, ale lą dowanie nie został o ogł oszone. Podczas gdy dzwonili do wszystkich przyjació ł i krewnych, minę ł o trochę wię cej. Miał em szczę ś cie z przyjació ł mi! ! ! Jeden z moich znajomych, bardzo doś wiadczony podró ż nik, był niezwykle zdziwiony, ż e rano nic nie wypiliś my i poradził nam rozpoczą ć tę ekscytują cą podró ż z alkoholem. Po kolejnej wizycie w strefie wolnocł owej zorganizowaliś my niemieckiego brut szampana i był o zimno. Kto wpadł na ten wspaniał y pomysł , aby otworzyć kolejny smak Bacardi Mojito? A potem wymieszać z szampanem?
Efekt został osią gnię ty: oto jesteś my, jak tylko otworzyliś my butelki, a za chwilę już jesteś my na pokł adzie samolotu. Tak, na począ tku był o trochę mdł oś ci, ale potem dobrze był o spać.
Dziwne, ż e nawet wpuszczono nas do kraju, bo przy kontroli paszportowej ś mialiś my się z cał ej kolejki, ś piewaliś my piosenki i flirtowaliś my ze wszystkimi mę ż czyznami)))
Na odprawie celnej w Monastyrze byli trochę zaskoczeni iloś cią alkoholu na mieszkań ca przybywają cego do kraju muzuł mań skiego, ale potem tylko się uś miechali i wkró tce ś miali się , gdy pró bował em przecisną ć się przez automatycznie otwierają ce się drzwi. (Jednak okazuje się , ż e nieznacznie przekroczyliś my iloś ć prawnie dozwoloną na import))))) Swoją drogą Tunezja jest krajem bezwizowym.
Dzię ki organizatorowi wycieczki transfer był doś ć bezpieczny, a przesiedlenie szybkie (pokoje w prawie wszystkich hotelach są w narodowym stylu niebiesko-biał ym z tymi samymi kolorami kafelkó w), a nawet z zimnym sokiem grejpfrutowym i jakimś rodzajem owocó w w pokoju. Wzię liś my prysznic, zał oż yliś my letnie sukienki i wyszliś my na kolację....
Wtedy zdał em sobie sprawę , ż e nie pomyliliś my się z wyborem kraju ! ! !
Biorą c pod uwagę , ż e byliś my, delikatnie mó wią c, bez kondycji: pó ł przespana noc w autobusie do Kijowa, godziny oczekiwania na lotnisku, loty i transfery zakł ó cone, ale gdy tylko weszliś my do restauracji, wszyscy kelnerzy, kucharze, pracownicy hoteli i inni wczasowicze. To był odlot!
Po kolacji, któ ra zachwycił a nas obfitoś cią przeró ż nych dań i ich iloś cią , a hotel ma tylko 3+, udaliś my się na zwiedzanie okolicy. Był o naprawdę bardzo ciemno, ale przynajmniej zorientowaliś my się , gdzie jesteś my, gdzie jest plaż a i gdzie jest wszystko inne...jak fajka wodna i bar.
Trochę tuł aliś my, bo na terenie 16 hektaró w znajduje się też hotel „Soul Azur” 4 i „Royal Azur” 5, któ re mają wspó lną infrastrukturę.
Ogó lnie rzecz biorą c, chcieliś my zrobić szybki spacer, ale potem gdzieś się zł apaliś my, potem tam rozmawialiś my i okazał o się , ż e nasz balkon w pokoju okazał się z widokiem na morze!
Rano przy ś niadaniu czekał a na nas kontynuacja wczorajszej epopei: a kto do nas przyszedł ? ! Z tych widokó w czasami robił o się niekomfortowo, ale do wszystkiego się przyzwyczajasz! Omlet smaż ony przed tobą był niesamowity, a naleś niki z roztopionym serem po prostu rozpł ywał y się w ustach! Potem był o spotkanie z przewodnikiem hotelowym i wykupiliś my 2-dniową wycieczkę na Saharę (215 dinaró w z jeepami i wielbł ą dami), namó wiliś my parę , któ ra poleciał a tym samym lotem, aby pojechać , spotkaliś my się i zgodziliś my się spotkać pó ź niej na plaż y .
Na plaż ę wybraliś my się już z Baileys, nic wię c dziwnego, ż e zaró wno sł oń ce grzał o, jak i morze wezbrał o. Już pierwszego dnia zdał em sobie sprawę , ż e reszta się uda!
Nasi nowi znajomi podjechali i pierwszą poł owę dnia spę dziliś my na plaż y, a po obiedzie poszliś my na basen. Zatań czył em salsę na animacji, a potem znaleź liś my 10 dinaró w i szybko postanowiliś my je wypić . Zimne piwo po gorą cej salsie był o w sam raz. Kolacja był a jak zawsze pyszna, a we czwó rkę poszliś my na fajkę wodną , któ ra okazał a się podejrzanie tania - 3.5 dinara, za nasze pienią dze okoł o 20 UAH.
Wyprawa na Saharę zaczę ł a się od tego, ż e my i nasi przyjaciele zaspaliś my. A jak nasza czwó rka mogł a nie dzwonić budzikó w? ?
I był o tak: obudził em się rano z tego, ż e muł a zaś piewał wezwanie do modlitwy, był o jasne, ż e gdzieś w pobliż u jest meczet. Kł adę się , sł ucham tych orientalnych melodii, myś lę : „Nie, no, tak jak w Turcji. Tam też zawoł ali bliż ej rana ...”i ta myś l trochę mnie uderzył a, ż e teraz jest nie wcześ niej niż wpó ł do czwartej. Patrzę na zegar, wyraź nie pokazuje 4.37.
I musieliś my wstać o 4.10, a nasze rzeczy nie był y zapakowane przez 2 dni podró ż y, nie myliś my się , a Martini nie wylewano na drogę ...uuzhzhzhaassss.
- Lila! ! ! ! Ile masz czasu na zegarku? mam 4.37
- A ja mam 4.38 - powiedział a Lily.
- Najważ niejsze jest to, ż e i tak zaspaliś my i spó ź niliś my się na ś niadanie! !
I zaczę ł o się : stada do ł azienki, stada na balkon po rę czniki i kostiumy ką pielowe, ubieranie się w galopie. I wtedy olś nił o nas: zastanawiam się , czy nasi są siedzi się obudzili? A jeś li się obudzisz, to dlaczego nie wejdą ? Podbiegliś my do nich i okazał o się , ż e wstali 5 minut temu, bo ich budziki nie zadzwonił y! Jakiś poltergeist! W ogó le zabrakł o nam już spł ukanych pokoi, ale jak moż emy przegapić sacrum – ś niadanie?
Ś niadanie był o jak artystyczna ż onglerka buł eczkami, brzoskwiniami i ciasteczkami, a ktoś inny szybko pró bował wlać w siebie jogurt))) Potem skoń czył o się otwarciem mojej torby i wszystko z talerzy wpadł o do niej, a na razie to wszystko przy wejś ciu czekał na nas autobus z przewodnikiem.
A podró ż był a ś wietna. Có ż , najpierw trafiliś my na super przewodnika, któ rego matka jest z Moskwy, a jej ojciec jest Tunezyjczykiem. Aleksiej z Kartaginy Plus - witaj! Dlatego doskonale zna rosyjskie cechy i tradycje, mó wi pł ynnie po rosyjsku i naturalnie po arabsku, a takż e po francusku, angielsku i kilku innych ję zykach. Kompetencje jego wiedzy obejmują ró wnież cał y smak arabski i historię staroż ytnego ś wiata, obyczaje, kulturę , kuchnię wielu krajó w – za co otrzymał od nas przydomek „Wikipedia”.
I mile zaimponował nam swoimi markowymi fajkami i narodowymi berberskimi strojami: pierwszego dnia był cał y biał y - obszerna koszula, spodnie Aladyna, cudowne sandał y-sabki i mę skie nakrycie gł owy; wieczorem przebrał się w stró j w kolorze kawy z mlekiem - dł ugą sukienkę , ogromny szal na ramionach i kilka ró wnie zabawnych sandał ó w; a rano styl stroju pokrywał się z wczorajszą bielą , pojawił się tylko w cał ej czerni ! ! !
Peł en narodowy smak!
Odwiedziliś my Kairouan, czwarte najś wię tsze miasto muzuł mań skie po Mekce, Medynie i Jerozolimie, po drodze zjedliś my lunch, przenieś liś my się do jeepó w i pojechaliś my do gó rskiego wodospadu. Spotkaliś my się z lokalnymi mieszkań cami, któ rzy chcieli kupić moją dziewczynę za n jeepó w))). Nastę pnie jechaliś my jeepami przez wydmy i wydmy. To był o doś ć ekstremalne, a ż arliwy krzyk kierowcy w ł amanym rosyjskim: „Trzymaj się!
„pod stromym wzgó rzem trochę się pociliś my))) Stamtą d przenieś liś my się do miasta gwiazd, gdzie hollywoodzki reż yser Lucas zbudował scenografię do filmu „Gwiezdne wojny”.
Ale czekał na nas inny ś rodek transportu - wozy konne, któ re zawiozł y nas do oazy palm daktylowych, gdzie roś nie 389 tysię cy takich samych palm. Tam pokazano nam, jak rosną daktyle, dał y nam posmakować ś wież ych daktyli, a takż e soku z palmy daktylowej. Dali nam też coś do palenia, jakiś lokalny eliksir, któ ry bardzo ł askotał nas w gardł o. W tym samym miejscu wszyscy kupiliś my te bardzo ś wież e terminy zbioró w i zadowoleni i szczę ś liwi poszliś my na kolację i nocleg w hotelu tranzytowym. Hotel okazał się cał kiem przyzwoity z mał ymi przytulnymi pokojami, przestronną ł azienką i ogromnym balkonem, a takż e dwoma basenami (normalnym i termalnym), któ re dział ają cał ą dobę.
Usł uga budzenia był a wystarczają co zabawna - o 3.50 po prostu zapukaliś my do drzwi.
Po ś niadaniu nasz bus zabrał nas na pustynię nad sł one jezioro na spotkanie „…ś wit w Afryce…”, po któ rym mieliś my 45 minutową przejaż dż kę na wielbł ą dach i czas wolny, któ ry niektó rzy spę dzili jeż dż ą c buggy, quadami , zmotoryzowane lotnie, a niektó re np. postanowiliś my zapalić fajkę wodną z miejscowym Beduinem, któ ry wyglą dał niesamowicie jak wielbł ą d i mó wił mieszanką arabskiego i francuskiego. Ale jak powiedział a Lilya: „Wszystko był o jasne w oczach”, poza tym nikt jeszcze nie odwoł ał ję zyka migowego.
Otó ż jako prawdziwe kobiety nie mogliś my sobie odmó wić zakupu lokalnych szmat i od razu postanowiliś my zał oż yć wszystko na siebie, jak mał py. Potem stał em się zupeł nie podobny do Araba))) I w tej pię knej formie poszliś my na lunch do narodowej restauracji berberyjskiej - stylizowanej jaskini troglodytó w.
Nawiasem mó wią c, Berberowie to ogó lna nazwa plemion ż yją cych na poł udniu Tunezji, do któ rej zaliczają się Beduini, troglodyci, Tuaregowie itp. A mamy wiele zabawnych momentó w zwią zanych z jedzeniem w Tunezji, któ re polegał y gł ó wnie na tym, ż e baliś my się wszę dzie nie jeś ć ! Na przykł ad przynieś li nam cegł y - narodowe paszteciki z ziemniakami i jajkami - wedł ug iloś ci osó b siedzą cych przy stole i ryż z warzywami dzieliliś my mię dzy obecnych, jedliś my bagietki, baliś my się , ż e bę dziemy gł odni, i wł aś nie tam, od razu przynoszą ogromne danie z kuskusem (nazywam to danie „wszystko w lodó wce” - owsianka, ziemniaki, groszek, marchewka, dynia, kapusta, mię so i przyprawy), na któ re już nie liczyliś my i nasz ż oł ą dek też . A potem melony...I tak jest wszę dzie: Lily i ja poszliś my do restauracji - nie, moż e restauracja to osobna historia, lepiej skoń czę o Saharze.
Punktem koń cowym naszej dwudniowej wycieczki był Amfiteatr El Jem, drugi co do wielkoś ci amfiteatr na ś wiecie po Koloseum. Nawiasem mó wią c, film „Gladiator” został nakrę cony w El Jem. Jest naprawdę bardzo duż y i imponują cy.
Został o nam bardzo mał o sił , whisky i cola naprawdę bardzo nam pomogł y, a reszta podró ż y był a ró wnie zabawna jak cał a podró ż : drę czyliś my naszego wspaniał ego przewodnika naszymi gł upimi pytaniami: na przykł ad, dlaczego poś lubia dziewczynę z Tunezji, a nie po rosyjsku, czy moż e przystojny ksią ż ę , któ ry zbudował farmę sokolnictwa? Po przybyciu do hotelu nasz entuzjazm wystarczył tylko na obiad, po któ rym wszyscy zasnę li jak ś wistaki.
Nastę pnego dnia zaplanowaliś my sobie gł upie leż enie na plaż y nad morzem, co zrobiliś my z przyjemnoś cią . A na obiad postanowiliś my wybrać się na miasto na „shapati” – jak nam powiedziano, to lokalne hamburgery z tuń czykiem, jajkiem i pomidorami.
Po 15 minutach zgubiliś my się : Lilya i ja poszliś my popatrzeć na buty i torebki, a programiś ci zostali przywiezieni do sklepu spoż ywczego - a kto, gdzie, kto nadal był tajemnicą . Hamburgeró w za bardzo nie znaleź liś my, ale byliś my już wystarczają co gł odni, wię c postanowiliś my udać się do restauracji Cap Azur niedaleko hotelu, gdzie był o menu w 4 ję zykach: rosyjskim, angielskim, niemieckim i francuskim. Zawstydził o nas tylko jedno: jechali do miasta prosto z plaż y w strojach ką pielowych, sundressach i lizanych mokrych gł owach. A Arabowie nie byli zakł opotani! Wydawał o się , ż e dla nich jesteś my najpię kniejszymi dziewczynami na ś wiecie! Zamó wiliś my lasagne i lokalne pomyje - tibarina. I naprawdę mieliś my nadzieję , ż e alkohol zostanie nam natychmiast przyniesiony, ale kelner od razu dał nam do zrozumienia, ż e najpierw należ y zjeś ć , a potem wypić . „Jakoś to nie jest nasza droga” – wymieniliś my mię dzy sobą zdziwione spojrzenia. Od razu przynieś li nam bagietki, oliwki, sał atkę , lokalną adż ykę - harissę , przyprawy....ORAZ….
po 10 minutach zapytał em, dlaczego nie jemy? Pró bował am odpowiedzieć , ż e czekamy na danie gł ó wne (dla mnie bezskutecznie) i od razu przypomniał am sobie historię przewodnika o lokalnej kuchni, gdzie zwyczajowo jada się te lekkie przeką ski, zwilż ają c bagietkę w harissie rozcień czonej oliwą z oliwek . Natychmiast poprawiliś my się i zjedliś my do tego stopnia, ż e kiedy przynieś li nam lasagne, to już nie był o do tego. Przez cał y ten czas 2 kelneró w krę cił o się wokó ł nas i pró bował o dowiedzieć się „jesteś my madams lub mademoiselles”)))) Ale kiedy przynieś li tibarin, smakuje jak mieszanka whisky, sambuca i becherovka, któ rej towarzyszył ró wnież pó ł misek owocó w melona, arbuza i winogron, - to był o ponad nasze sił y! Wczoł galiś my się do hotelu jak ż elki, a ekscentryk z restauracji dł ugo nas gonił , jak się okazuje, tylko po to, ż eby się poż egnać ! (obiad kosztował nas 30 dinaró w).
Przy basenie znaleź liś my zagubionych w mieś cie „Gawrikó w”, któ rzy otoczyli się swoim cudownym sprzę tem, któ ry przywieź li z Kijowa bardziej niż ja mam w domu: telefon, smartfon, prefiks pcp, e-book, ogromny aparat ze statywem i laptopem. Czy wiesz, dlaczego laptop? Nawet w Internecie! Uwaga! Aby nał adować konsolę!
Ktoś pojechał na martini i ś wię towanie ż ycia trwał o dalej. Przestawiliś my leż aki wokó ł basenu, wł ą czyliś my muzykę i cieszyliś my się przyjemną rozmową , ciepł ym wrześ niowym wieczorem i moż liwoś cią relaksu bez myś lenia o rzeczach, któ re zajmują nam gł owę w domu. Poszliś my na obiad ze wzglę du na przyzwoitoś ć , bo obiad w restauracji strawił chyba dopiero nastę pny obiad, wię c jedliś my tylko lody, a potem na sił ę . Ale nasi przyjaciele jedli krewetki i kalafior w cieś cie na oba policzki, a my tylko na nie patrzyliś my i zazdroś ciliś my im.
Rano zapł aciliś my za rejs statkiem pirackim (45 dinaró w), dzień zapowiadał się pochmurny, a moja twarz już tak wyglą dał a po przybyciu wczoraj pó ź no) Naprawdę nie chciał o mi się jechać . Ale nasz nieważ ny nastró j trwał dokł adnie w porcie morskim: gdy tylko zobaczyliś my pirackie statki, usł yszeliś my gł oś ną fajną muzykę i poczuliś my, ż e przybyliś my z jakiegoś powodu - uczucie wakacji ż ycia znó w nadeszł o) Przekazanie naszych uczuć jest prawie niemoż liwe sł ownie - po prostu piszczaliś my z zachwytu. Wszystko zaczę ł o się wedł ug starego schematu z martini, potem spotkaliś my się z poł ową zał ogi pirató w, któ rzy byli na statku. Nawiasem mó wią c, wystawiają na pokł adzie niezapomniane show. Na począ tku, jak prawdziwe mał py, wspinał y się po linach i pokł adach, przeskakują c z jednego masztu na drugi i trzymają c się , czasem jedną nogą , zwisał y do gó ry nogami.
Jeden z pirató w miał na imię Antonio i chyba wyczuł martini z drugiej strony pokł adu i poszedł pową chać . Piliś my, paliliś my, a on wycią gną ł mnie do tań ca na podium! Potem był a wspaniał a animacja taneczna, na koniec któ rej wszyscy zostali oblani ogromnym strumieniem sł onej wody z wę ż a. Nie zabrakł o ró wnież ką pieli na otwartym morzu. Co wię cej, nakarmili nas! I nawet nie musiał em stać w kolejce! Jeden z pirató w przywió zł nam wszystko z dostawą do domu! Zgubił am sandał , poznaliś my szalonych ludzi z Algierii, wesoł ą parę imigrantó w z Kazachstanu i oczywiś cie jak moż na zapomnieć te oczy! ! ! Tak, to piracki fakir. Mę ż czyzna przez duż e „M”. Emocjonalnie ta podró ż był a najbardziej intensywna z cał ej reszty, wraż enia są niezapomniane i nieusuwalne z pamię ci! Nawiasem mó wią c, po obiedzie wyszł o sł oń ce i poszliś my na plaż ę , gdzie nasi wymyś leni przyjaciele już na nas czekali.
Wszyscy postanowiliś my pojechać do Medyny, ale w ostatniej chwili zmienił am zdanie i gdzieś w strefie obiadowej w koń cu się uporzą dkował am, ubrał am wieczorową sukienkę i zrobił am makijaż . W samą porę na 20.00 dziwacy wró cili ze spaceru i poszliś my na obiad, animację , fajkę wodną , baileys....i zaproponowano nam pó jś cie na dyskotekę w South Hammamet. Szybko się zgodziliś my, wskakują c do taksó wki z prawie peł ną butelką Baileys i pó ł butelką dż inu w torbie. Nasza ś cież ka wiodł a w Latino Bar. Nie był o przepeł nionych ludzi, zabawa szł a peł ną parą ! Tań czyliś my do zielonych pomidoró w. Nawiasem mó wią c, tunezyjska dyskoteka to osobna akcja, któ ra zasł uguje na czę ś ć mojej historii. Zacznijmy od tego, ż e jeszcze w Charkowie chciał em pó jś ć na tań ce, ż eby poró wnać je na przykł ad z naszymi dyskotekami lub tureckimi.
I tak tam dotarł em: od razu chciał bym zauważ yć tam dziewczyny, 10 procent wszystkich obecnych, reszta to na wpó ł zagł odzone chł opaki, choć nie wszyscy Arabowie, ale wię kszoś ć . Nieco dalej po pó ł nocy wszyscy tań czą , gdzie mogą : na krzesł ach, stoł ach, w przejś ciach - wszę dzie))) I wszyscy cią gle pró bują cię odcią ć , wię c jeś li nie przyszedł eś sam, po prostu trzymaj się Twoje rę ce cał y czas, a to nie zawsze pomaga)
Rano wró ciliś my do hotelu i wszyscy razem poszliś my nad morze. Po poł udniu wszyscy razem wyszliś my do Medyny, poszliś my zjeś ć w piwiarni (zjedliś my pizzę z tuń czykiem - cał kiem smaczną - 8 dinaró w), potem spacerowaliś my po mieś cie, kupowaliś my sł odycze, a nawet poszliś my na zakupy.
Mł ody Arab na skuterze, przepuszczają c mnie po drodze, mimowolnie stworzył korek))) Ogó lnie miasto jest bardzo kolorowe: sklepy ze ś wież ymi przyprawami, przyprawami i oliwkami (w Tunezji jest duż o oliwek i daktyli ), orientalne, arabskie i francuskie sł odycze, narodowe rę kodzieł o i biż uterię oraz wiele, wiele wię cej.
Ostatniego dnia poszliś my na kolację smutno - bardzo smutno, fajka nie zadział ał a tego dnia, wię c po chwili siedzenia na animacji przebraliś my się , od razu spakowaliś my swoje rzeczy i poszliś my na leż aki, któ re wybraliś my na dł ugo przy basenie z narzutami i baileyami.
Do wyjazdu został y 2 godziny, a pamię tam ten czas nie mniej niż Sahara, rejs statkiem i cał y czas był em w Tunezji: nocne niebo, ś wiatł o gwiazd, nigdzie nie ma duszy, dź wię k fal w absolutnej ciszy i zupeł nym brakiem zrozumienia, ż e w rzeczywistoś ci wszystko się skoń czył o, doszł o do logicznego zakoń czenia i nadszedł czas, aby zebrać się w sobie, dostroić się do podró ż y powrotnej i wró cić do domu. Mó wię to wszystko teraz po miesią cu od mojego przybycia, a potem nic nie rozumiał em, czuł em tylko, ż e coś dobrego został o przerwane, coś niezwykle radosnego i ekscytują cego i gorą czkowo pró bował em te minuty opó ź nić , zapamię tać je na zawsze i nie pł akać . Bo chciał em pł akać na hań bę...
Wycią gną ł em z tej podró ż y tak maksimum i pozytywne, ż e do tej pory ż ycie na Ukrainie wydaje mi się nieistnieją ce i jakoś nierealne, a teraź niejszoś ć nadal bę dzie - gdzieś za rok, wiem ...
Ż egnaj Tunezji!