Обычно, мы, ведомые международными слухами и телевизионными заголовками и заманухами агентств, если и выбираемся «по заграницам», то непременно едем в город-контрастов, ну или хотя бы туристический центр какого-нибудь лазурного побережья. В пригороды, деревни, да и просто города, указанные на карте более мелким шрифтом заезжаем нехотя, и в основном проездом.
Вот так вот и я, чуть было не обманулся всеобщей догмой и чуть было не проскочил «райский оазис» Ландскрону, расположившуюся на юге Швеции в аккурат между более весомыми мегаполисами как Мальме и Хелсингборгом. А если вы вдруг выскочите на чудное побережье этого небольшого городка, чтобы потренироваться в плевках на дальнюю дистанцию, то, не особо напрягаясь, сможете разглядеть вдалеке сказочную родину Ганца Христиана – Копенгаген.
Именно из-за соседства таких гигантов, Ландскрона скромно ужимается посерединке, давая расправить плечи локомотивам шведской и датской экономики. Но это не просто какой-то аутсайдер. Между прочем городу в следующем году будет 600 лет. А это как бы «Ого! ». Да и по количеству достопримечательностей и просто уютных мест смело может и отобрать пальму первенства. Но, по порядку.
Первая наша встреча была запланирована на вечер. Она прихорашивалась в вечерние краски, а я калибровал фотик, готовясь к съемке ландшафтных пейзажей. Совершенно случайно наткнувшись на туристический офис, мне только и оставалась как тоскливо расплющится о холодную гладь бездушного остекленения. Всхлипывая от волнения, я сокрушался о закрытую калитку галактики информационных услуг. И даже мое незаурядное зрение выкинуло белый флаг, после тщетных попыток разглядеть наименование улиц, на картах местности, притаившихся на тускловатых стендах. И вот, когда я уже был готов разрыдаться от перезаполнявших меня чувств, как тургеневская героиня, я и заметил небрежно выброшенную бесплатную копию печатного оттиска города-героя Ландскроны. Утеря эмоции рукавом, я снова был в седле, так как данный образец заполнил все мои пробелы информации о шведской кокетке.
После такой удачной находки, моя жизнь снова обрела смысл, а мои перемещения четкую направленность и теперь, не теряя более ни минуты, я отправился в парк скульптур.
Парк не поражал размерами или пышностью красок, но обладал всем необходимым парковым набором, согласно госта. Он дарил летнюю прохладу, разделял зеленые островки со скульптурками удобными тропинками и был очень благосклонен для прогуливающихся, посматривая на них с высоты крон огромных деревьев.
Парк достаточно молодой и радует жителей и гостей города своими скульптурами от 19 авторов с 1998 года. Как и все современное искусство, скульптуры не однозначны, но имеют право на существование. А при детальном рассмотрении явно найдут своих поклонников, как и моя в меру упитанная, окаменевшая от восторга, новая знакомая.
Парк вплотную примыкает и подготавливает к посещению очаровательной Цитадели, расположенной на небольшом островке по соседству. На остров ведут 2 деревянных моста, один из которых автомобильный. Хоть машин там я почти и не видел, но мост поражает своей выносливостью, громко заявляя о 40 тоннах своей грузоподъемности. Для такого деревянного малого это довольно таки громкий показатель, как и заявленная в ТТХ Буратино длина его носа. На родине я встречал железобетонные изваяния с куда меньшими способностями.
Цитадель была построена датским королем в далеком 1550 году для оборонительных целей. С тех пор она часто меняла назначения, вплоть до незавидного положения в виде женской тюрьмы. Сейчас туда 3 раза в день водят экскурсии, где за 60 крон вам объяснят те самые вопросы, которые вы сейчас задаете себе. Как звали того короля, каких еще целей и почему именно в 1550-м? Если ни один из этих вопросов у вас так и не сформировался, то экскурсию вы можете пропустить, но не помешает, как минимум, просто насладится чудной картиной, открывающейся перед глазами. Более успокаюващего и тантрического места я не видел. Насыщенный коричневый цвет башни удачно контрастирует с зелеными лужайками и прекрасно отражается в зеркальной поверхности канала вокруг. А мое изумление довершили огромные деревья, смотрящие на тебе с высоты своего более чем столетнего возраста.
Между прочим, вода в канале оказалась соленая. И как я не пытался выследить тот самый путь, которым канал обогащается солью, я так и не преуспел в этом. Не ожидая подвоха, я приблизился к воде и увидел там… медуз, потом вдоль берега присосавшихся мидий и расторопных крабов. Крабы начали хаотически шарахаться по дну, как новобранцы в армии после сигнала подъем, как только моя неумытая удивленная физиономия начала отражаться в кристально чистых водах. И самое главное, никто ни кого не ловит. Шведские подростки без капли интереса спокойно прогуливаются вокруг крепости и не кидаются с матерными криками и закатанными рукавами на несчастных обладателей клешней и глаз на независимой подвеске. .
Кстати, в тот вечер от меня разбегалась вся живность. Может они почувствовали во мне иногордца, может моя красная рубаха, а может и блеск моих начищенных Колгейтом зубов. Но после крабов, от меня бегством спасалась нутрия (чи хорек какой) и дал деру не в меру трусливый заяц. Не знаю, читают ли зайцы молитвы, когда им очень страшно, но это точно молился уже не по-детски. Дело в том, что когда я неумолимо приближался в его направлении, угрожающе выдвинув в его сторону объектив, он, обученный с детства, ловко прыгнул в сторону огородов и пытался просочиться среди штакетин забора. Но толи он как Вини Пух, съел чего лишнего, либо штакетины попались не стандартные, в общем, он застрял. И надо было видеть его лапы, которыми он скреб по земле со сверхзвуковой скоростью ни на миллиметр, не удаляясь от такого ужасного с виду преследователя как я. В конце концов, он, уподобившись пробке от бутылки из-под шампанского, со свистом выскочил из заборной западни и скрылся в близлежащих грядках.
А вот утки только брезгливо хохлились, при моем приближении. Ну а, натерпевшись вдоволь, и они, неловко вспорхнув, перемещались на водные просторы неподалеку. Кстати, заходя на посадку не хуже наших выпускников Харьковского авиационного.
Город радует количеством парков и озер. Ведь даже удалившись от воды на приличное расстояние, всегда можно найти пару прудов с резвящимися там лебедями. А если вам позарез нужно покумекать с чайками, то это можно организовать на побережье, где неширокая песочная полоска протянулась вдоль всей морской границы Ландскроны.
Поняв, что крепость не единственная здесь достопримечательность, я направился в центр, где жизнь гудела куда громче. Тут была и тусящая со скейтами молодежь, и потягивающая пиво в уютных кафе более взрослая популяция. Взгляд упал на огромное барачное сооружение, которое при сверке с указателями карты, оказалось хранилищем городского музея. Двери его к тому времени уже были закрыты, а в рабочие часы за этими дверями вещали слушателям об истории города, его развитии, предлагали выставки, креативные мастерские, лекции и другие виды интеллектуального досуга.
Через дорогу можно полюбоваться на городскую ратушу, отстроенную в готическом стиле в начале 19-го века. Сейчас там располагается городской совет, суд и чьи-то рабочие кабинеты. Сдается, здание продолжают использовать на полную катушку и по ныне.
По следам не виданных зверей я вышел к совершенно бесподобной постройке, которую я заметил еще на расстоянии. Здание поражало своей сказочной архитектурой и было очень похоже, на здание из рассказов дочери про Златовласку. Маленькие окошки, находящиеся высоко вверху, под крышей незаурядной постройки явно скрывали от меня какие-то тайны. К своему удивлению я так и не смог найти хоть чайную ложку информации об этом ни в красноречивом путеводителе ни в обзорных буклетах о садах и парках города. Единственная ниточка была найдена на мемориальной доске прямо на здании, что это какая-то семинария и после 16.00 все двери тут закрываются. Башня весьма эффектна и манит взгляд за сотни метров.
День подходил к концу, и попрощаться с солнцем я решил на побережье, расположенном недалеко от Цитадели. Рядом с местом моего базирования я увидел какого-то парня на камушке, который непонятно зачем задрал голову явно выше, чем-то было необходимо для созерцания заката. Решив объяснить ему, где уровень горизонта, я решительно приблизился к нему, и только тут, заметил, что он бронзовый и прикреплен к камню каким-то неизвестным составом. Вот так мы вдвоем и встретили чудный шведский закат.
Уже чуть позже, когда я решил сориентироваться на местности, я заметил, что дом рядом с которым мы с парнем прощались с солнышком, был удачно приобретен Салмой Лагерлеф. Той самой первой женщине, получившей Нобелевскую премию. Похоже, лет 250 назад, она также сидела тут и наслаждалась закатными пейзажами. Вот интересно, а парень та, когда сюда пристроился?
Когда солнце спряталось за Копенгагеном, я решил возвращаться, чтобы завтра буквально с петухами взяться за обследование чудных закоулков. Для пущей важности я позаимствовал у соседей велосипед. При помощи моего железного коня я смогу увеличить количество увиденных квадратных километров в час в 10, а то и в 11 раз.
В 6 утра я выбрался на пляжик недалеко от бухты. Велосипед по пустынным утренним дорогам доставил меня туда в два счета. Ласковая прохладная вода приятно обволакивала ноги, как бы приветствуя, в столь ранний час. Понаблюдав, как пассажирский пароход расходится с грузовым судном в узких водах Саунда (местный залив), я отправился вдоль западного побережья, чтобы насладится морским бризом и понаблюдать, как ранние шведские пташки спускают свои човны на воду для воскресной прогулки. Природа заставляла петь и танцевать, но, едя на велосипеде, я мог позволить себе только первое.
По дороге мне попалась странная табличка с информацией о планете Плутон. Ознакомившись с фактами, я поехал далее, не заметив какого либо подвоха. Чтобы не попасть впросак, я вернулся и ее сфотографировал. Мало ли что. На самом деле это была часть очень интересной задумки, о которой мы поговорим позже, когда я транспортируюсь на остров Ван.
Вот так крутя и наслаждаясь, я добрался до пограничной кэмпинг-деревни Борстахусен. Здесь есть все, что необходимо шведам, чтобы выходные удались. Здесь есть домики, яхт-клуб, песчаные пляжики, высокие кедры и местечки, оборудованные для отдыха. Улица с домиками проходит прямо в 30 метрах от воды. Что-то есть в этом созерцании неподвижной водной глади под пение птичек и неназойливое пригревание утреннего солнца. Я наблюдал за танцами ворон неподалеку. А когда ниспослал им остатки моего сочного яблока, то одна из них, презрительно фыркнув, вспорхнула ввысь, а вот другая, любезно поблагодарив, с удовольствием принялась за завтрак. Чуть далее сидел какой-то дедушка, думавший, наверное, о том же самом, что и я, но только на шведском. Минут через десять вышла его супруга и начала ему что-то назойливо объяснять. Думаю, суть вопроса интернациональна – чего, мол, сидеть, пошел бы и сделал что полезное! Хотя, может и нет. Может у них так не принято.
Понаблюдав за шведской деревней, в голове сразу возникает много параллелей с нашим дачным хозяйством. Воспитанный на грядках с малиной и картошкой, мне всегда хочется все спроецировать на садовое хозяйство. Помню как соседи по даче, увесистого возраста, в одном из кооперативов активно переговаривались.
Она ему: «Петь, ёпст, сколько ждать», - дальше идут женские причитание с сутью «тащи свой бесчувственный зад в заданную точку».
На что сосед ей отвечает фразой, которую услышал только я, так как обрывал малину через забор в 2-х шагах: «Да пошла ты на …» и уже погромче добавил, что он уже идет. Вот за такими насыщенными диалогами и проходит жизнь.
Шведский рационализм приятно радует глаз. Не под стать нашему полунатуральному дачному хозяйству. И не сказать, что люди у нас ленивые. Да нет, видели бы вы моих родителей на даче - трактор так не пашет. Но все как-то бездумно и бездушно. Понаставим нефункциональных коробок, в которых только вилы, да лопаты хранить, огородим сад колючей проволокой, и насадим грядок не по ранжиру, да и еще как всегда, больше чем нужно. Все лето и здоровье будет оставлено на даче. А потом треть урожая медведка съест, треть в автобусе милые соседи раздавят, а треть в бутыльках скиснет. Чему столько сил и энергии отдали не понятно. Да плюс эти вечные ремонты дачных особняков. Везде такое ощущение, что туда только что переехали, хотя дачи то по наследству передаем. Ну да ладно. Отвлеклись.
Колеся дальше вдоль берега, я пересек территорию гольф-клуба, помахав важным седовласым мажорам в коротких шортиках, и попал в самое настоящее поле пшеницы. Вот тут я и понял, почему у шведов флаг тоже желто-голубой. Такого восхитительного союза голубого неба и желтой пшеницы я еще не встречал. Добавьте к этому великолепные деревья и фоном синие море, с проплывающими по нему корабликами, то сразу захочется писать стихи про то, что жизнь прекрасна и все люди братья, целовать землю и бегать голышом по полю. Именно в таких местах стоит проводить всякого рода стратегические переговоры, чтобы в процессе заседания люди начали обниматься и целоваться друг с другом от нахлынувшего счастья, а в конце закрепили соглашение шумным хороводом в пшеничном поле. В венках из спелых колосьев.
Смахнув рукавом романтику, я напал на след дороги, которая вела в более серьезно настроенный Хельсингборг, и, если бы я и дальше продолжал безответственно крутить педали в заданном направлении, то попал бы туда часа через полтора. Но у меня были другие планы. Я завернул по проселочной дороге к детскому парку, который перемежался с другими площадками для развлечений. Это была рекреационная зона Карслунд с мини-зоопарком, зонами отдыха, кафе и другими атрибутами релакса.
Парк грамотно перемежался с лесом и отличными детскими площадками, на удивление, в которых не было детей. Может рано еще. У нас в любом дворе стоит захудалая качелька, окрашенная в зелено-облезжий цвет, вокруг которой кружится около 20 карапузов. Здесь, в Ландскроне, каждому шведскому ребенку можно было бы отдать в личное пользование горку или качельку. Всем бы хватило.
За сеткой спокойно наслаждались воскресным утром, небольшая животная популяция. Самым интересным из которых был козел, который неморгающим взглядом отслеживал все мои движения. А когда, при смене батареек в фотоаппарате, я перепутал плюс с минусом, то он даже, кажется, ухмыльнулся. Козлы с такой умной физиономией мне еще не встречались. Отделавшись от него последним яблоком, я отправился к городской набережной, откуда отправлялись паромы на остров Вен.
Остров Вен находится почти посередине между Швецией и Данией, чуть больше прижимаясь к шведскому побережью. Так как сегодня было воскресение, то помимо туристов, насладиться природой на острове собрались и несколько сотен местных жителей.
Билеты продавались рядом с туристическим центром и стоили по 60 крон в каждую сторону. Паромы отправляются с интервалом 40-60 минут и ходят по выходным до 6 вечера. В будние дни они заканчивают немногим позже. За велосипед придется заплатить 90 крон в обе стороны, либо арендовать за те же деньги велосипед уже на острове.
Пересекал шведские территориальные воды я исключительно на верхней палубе вместе с фотоаппаратом наперевес. Переход занимает 30 минут, после чего вы попадаете в чудную гавань приветливого острова.
Пройдя метров 200, на глаза попадается огромное поле с прокатными велосипедами. Каких тут только нет. На все возраста и способности. Есть даже и 2-х местные и семейные 2+1. Цены стартуют с 80 за одноместный велик. Также можно приобрести различные велоаксессуары, как сетка для вещей или сиденье для малышей. Клиентам выдают ключики, которые отпирают замочные скобы фиксирующие движение заднего колеса. С таким инструментом пристегивать велик замком не обязательно, хотя исходя из опыта – в Швеции чужими великами не интересуются.
Так как остров был всего размерами 5 на 3 км, то я гордо решил сэкономить честно заработанные гроши и отправился в путь пешком. На удивление всем вытянутым шведским физиономиям.
Все прокатные велосипеды желтого цвета. Поэтому по ним легко можно отслеживать перемещение и остановки гостей острова. Вот не прошло и 300 метров, как видно, что с десяток проголодавшихся уже обосновались в первом же кафе на ланч. А вот еще около 20 припарковавшихся велолюбителей уже подыскивают себе сувенирчики в сувенирной лавке. Ресторанчики здесь очень привлекательные и выполнены в стили летних домиков деревенского стиля. Вокруг яблони, прутиковые заборы и деревянные столы. Как будто к бабушке в деревню на блины заехал.
Пройдя около километра от паромной переправы, мы попадаем практически в центр острова. Кстати это и сосредоточение жизни острова, так как именно здесь находится музей великого датского астронома Тихо Браха. Ученый рос в довольно влиятельной семье и получил свое образование в лучшем университете Германии. После того как Тихо в 1572 году нащупал новую звезду в созвездии Кассиопея, невооруженным глазом, только при помощи своих измерений и врожденных диоптрий, датский король Фридрих II понял, что малый не шутит и презентовал ему для разработок весь остров Ван. Здесь был построен замок Уранеборг, названный в честь Урана, где Тихо занимался своими исследованиями. Можно сказать, что весь остров был в его распоряжении, где он с его ассистентами неустанно проводил измерения и делали новые открытия.
Тихо был первым, кто усомнился в правильности теории Коперника с его Солнцем в центре Вселенной. Чтобы не быть голословным, он не жалея помощников и зрения, работал над измерениями и своей теорией об устройстве Вселенной. Он преуспел в изготовлении точных измерительных инструментов, так как первый телескоп был направлен в небо Галилеем Галилео аж 5 лет после того как Тихо покинул этот мир. Благодаря его научным исследованиям в последствие Кеплер смог установить, что планеты все-таки движутся по эклиптике, а не бог знает как, а Ньютон сумел разобраться со своими яблоками и сочинил свой уже второй по счету закон.
Замок и прекрасные сады, к сожалению, не сохранились до наших времен. Но посмотреть на инструменты восстановленные инструменты Тихо, его труды и многое другое вы сможете в посвященном ему музее.
В принципе, это самая главная достопримечательность на острове, так что пропустить ее нельзя. Билет стоит 60 крон и на 10 крон меньше, если вы не пойдете в подземную лабораторию посмотреть 11 минутное мультимедийное шоу о работе ученного под аккомпанимент голоса, который, скорее всего до этого читал закадровый текст к играм в духе Resident Evil. Но это будет не совсем рациональная экономия. Из разряда экономии на спичках и влажных салфетках.
Музей включает в себя небольшую территорию, на которой расположена старая бывшая церковь, копия средневекового сада, несколько информационных беседок и поле для игр тех времен. На поле можно ознакомиться и поупражняться в играх времен 16-го века и потренироваться в хождении на ходулях. После 15-минут занятных приземления и отчаянных ругательств, мне все-таки удалось освоить принцип хождения на ходулях и намотать пару кругов вокруг площадки. Через дорогу находится уже озвученная мной обсерватория, где шоу в определенное время демонстрируется на разных языках. Сеансы вам укажут при покупке билета.
В здании церкви вы обнаружите всю информацию касательно жизни и работы ученного, ознакомитесь воочию с его инструментами и макетом замка, а также посмотрите 2 фильма о замке и исследованиях Тихо. Фильмы идут каждые 15 минут на шведском, датском и английском. Звук в фильмах довольно захватывающий. Я смотрел на шведском, не понял ни слова, но был заворожен зрелищем и просмотрел весь фильм практически не моргая. Возле каждого стенда с информацией об этапе жизни ученого, расположена электронная книга с перелистываемыми страницами.
В подземной лаборатории автор будет звучать от имени самого Тихо. Где он в сопровождении правильной подсветки и завораживающих звуков создаст вам хорошее настроение на целый день. А особо впечатлительные могут закрыть уши и присесть, чтобы не мешать остальным получать кайф от захватывающего повествования.
Вернемся к планете Плутон, увиденной мной на побережье Ландскроны. Добираясь до центра острова, мне по дороге попадались похожие стенды о других планетах, которые, как я думал, расположены в произвольном порядке. Но не все так просто.
Перед входом в церковь я заметил металлическую конструкцию изображающую Солнце. Так вот это все шведская задумка расположить все планеты солнечной системы в пропорции с реальными расстояниями в космосе здесь на Земле и начать прямо от музея великого астронома. По мере приближения к музею, вам будут встречаться планеты в зависимости от их приближения к Солнцу. Кстати земля по-шведски Jorden. Это вам подсказка для поисков.
Но не только музеем богат остров. Здесь и музей, посвященный самому острову, его истории и отношениях с датскими и шведскими королевствами. Есть очень романтичная церковь 12-го века святого Ибба, стоящая над самым обрывом. Песчаные пляжи, шикарные фазенды, луговые поля и травяные оазисы с прямым доступом к морским водам. А солидные зеленые массивы позволили и здесь организовать гольф-клуб.
Все это откроется взору, если не поленится и прогуляться по прибрежным окраинам острова.
Особенно мне понравились яблоки, растущие на острове. Шведы и их соседи, почему то не позволяют себе их рвать. Покупая по 3 евро в магазине яблоки, они не удосуживаются взглянуть на щедро усыпанные деревья, даже ударяясь лбом о наклонившиеся от тяжести ветви. Пропустив первую шикарную яблоню, под которой не уместно суетилась группа туристов, я не выдержал на второй и позволил себе отведать запретный плод.
Яблочки были сто процентов молодильные, настолько сочный и свежий был их вкус. Только удивленные взгляды, проходивших мимо, отделили меня от обноса урожая этой кормилицы. И не то, чтобы яблоки росли у кого-то в саду, хотя в детстве и это была не помеха. Впитавшие страсть к дачным набегам вместе с обучением езды на 3-х колесном велосипеде, мы даже в зрелом возрасте без тени сомнения обносим соседские ветви с фруктами, неосторожно свешенные по нашу сторону забора. А когда соседи долго не появляются, то и по другую сторону тоже. А чего? Чего добру пропадать.
А у шведов яблоки будут спелыми падать на землю, а они предпочтут проверенный вариант в магазине.
Стараясь не опоздать на последний паром, я завершал свою прогулку в более напряженном темпе, а руки за целый день уже просто устали вскидывать камеру. Назад мы ехали на грузовом пароме, где пришлось разделить пространство вместе с автомобилями.
На следующее утро, в день отъезда, я с грустью поколесил ранним утром по полюбившимся мне улочкам, заехал проститься с Цитаделью и местными обитателями. Город оставил о себе восхитительное впечатление, подкрепляемое его разноплановостью и удачным расположением. А цветущая и пахнущая зелень довершили прелестный образ, сохранившийся в моей базе данных. Думаю, собранных на фотоаппарате фактов будет достаточно, чтобы в следующее путешествие заманить и мою семью.
Zwykle my, kierują c się mię dzynarodowymi plotkami i nagł ó wkami telewizyjnymi i nakł anianiami agencji, jeś li wyjedziemy „za granicę ”, z pewnoś cią udamy się do miasta kontrastó w, a przynajmniej turystycznego centrum jakiegoś lazurowego wybrzeż a. Na przedmieś ciach, wsiach i po prostu miastach zaznaczonych na mapie mniejszą czcionką zatrzymujemy się niechę tnie, a najczę ś ciej przejeż dż ają c.
A wię c oto jestem, niemal oszukał mnie uniwersalny dogmat i prawie prześ lizgną ł em się przez „rajską oazę ” Landskrony, poł oż onej na poł udniu Szwecji, dokł adnie pomię dzy bardziej znaczą cymi megamiastami, takimi jak Malmö i Helsingborg. A jeś li nagle wyskoczysz na cudowne wybrzeż e tego mał ego miasteczka, by ć wiczyć plucie z duż ej odległ oś ci, to bez wię kszego wysił ku moż esz zobaczyć w oddali bajeczną ojczyznę Gantza Christiana - Kopenhagę.
Wł aś nie ze wzglę du na bliskoś ć takich gigantó w Landskrona skromnie kurczy się poś rodku, pozwalają c lokomotywom gospodarki szwedzkiej i duń skiej wyprostować ramiona. Ale to nie tylko jakiś outsider. Nawiasem mó wią c, w przyszł ym roku miasto bę dzie miał o 600 lat. A to jak: „Och! ”. Tak, a pod wzglę dem iloś ci atrakcji i po prostu przytulnych miejsc moż e spokojnie zają ć palmę pierwszeń stwa. Ale w porzą dku.
Na wieczó r zaplanowaliś my nasze pierwsze spotkanie. Ubierał a się w wieczorne kolory, a ja skalibrował em aparat, przygotowują c się do fotografowania pejzaż y. Zupeł nie przez przypadek, natkną wszy się na biuro turystyczne, musiał em tylko smutno rozpł aszczyć się na zimnej przestrzeni bezdusznego przeszklenia. Szlochają c z podniecenia ubolewał em nad zamknię tą bramą galaktyki sł uż b informacyjnych.
I nawet moja niezwykł a wizja wyrzucił a biał ą flagę , po pró ż nych pró bach odczytania nazw ulic, na mapach okolicy, czają cych się na nudnych trybunach. I wł aś nie kiedy był am gotowa rozpł akać się od uczuć , któ re mnie ogarniał y, jak bohaterka Turgieniewa, zauważ ył am niedbale wyrzuconą darmową kopię drukowanej ryciny bohaterskiego miasta Landskrony. Straciwszy emocje rę kawa, wró cił em do siodł a, ponieważ ta pró bka wypeł nił a wszystkie moje luki informacyjne na temat szwedzkiego jarzma.
Po tak udanym odkryciu moje ż ycie na nowo nabrał o sensu, a ruchy stał y się jasne i teraz, nie tracą c wię cej niż minuty, udał em się do parku rzeź b.
Park nie zachwycał ani wielkoś cią , ani przepychem koloró w, ale wedł ug goś cia posiadał cał y niezbę dny zestaw parkowy.
Dał letni chł ó d, zielone wyspy z rzeź bami oddzielał dogodnymi ś cież kami i był bardzo przychylny spacerowiczom, patrzą c na nie z wysokoś ci koron ogromnych drzew.
Park jest doś ć mł ody i od 1998 roku zachwyca mieszkań có w i goś ci miasta rzeź bami 19 autoró w. Jak cał a sztuka wspó ł czesna, rzeź by nie są jednoznaczne, ale mają prawo istnieć . A po bliż szym przyjrzeniu się wyraź nie odnajdą swoich fanó w, jak mó j w miarę dobrze odż ywiony, skamieniał y z zachwytu, nowy znajomy.
Park są siaduje i przygotowuje do wizyty w urokliwej Cytadeli, poł oż onej na niewielkiej wysepce w są siedztwie. Na wyspę prowadzą.2 drewniane mosty, z któ rych jeden jest samochodowy. Choć prawie nie widział em tam samochodó w, most imponuje wytrzymał oś cią , gł oś no deklarują c noś noś ć.40 ton.
Jak na takiego drewnianego faceta jest to doś ć gł oś ny wskaź nik, podobnie jak dł ugoś ć jego nosa deklarowana w charakterystyce wykonania Pinokia. W domu spotkał em rzeź by ż elbetowe o znacznie mniejszych zdolnoś ciach.
Cytadela został a zbudowana przez kró la duń skiego w 1550 roku w celach obronnych. Od tego czasu czę sto zmieniał a zadania, aż do godnej pozazdroszczenia pozycji w postaci wię zienia dla kobiet. Teraz są tam wycieczki z przewodnikiem 3 razy dziennie, gdzie za 60 koron wyjaś nią ci te same pytania, któ re teraz sobie zadajesz. Jak nazywał się ten kró l, jakie inne cele i dlaczego w 1550 roku? Jeś li ż adne z tych pytań jeszcze się nie uformował o, moż esz pominą ć wycieczkę , ale przynajmniej nie zaszkodzi po prostu cieszyć się wspaniał ym obrazem, któ ry otwiera się przed twoimi oczami. Nigdy nie widział em bardziej koją cego i tantrycznego miejsca.
Bogata brą zowa barwa wież y dobrze kontrastuje z zielonymi trawnikami i doskonale odbija się w lustrzanej tafli otaczają cego kanał u. A moje zdumienie dopeł nił y ogromne drzewa, patrzą ce na Ciebie z wysokoś ci swojego ponad stuletniego wieku.
Nawiasem mó wią c, woda w kanale okazał a się sł ona. I bez wzglę du na to, jak bardzo starał em się wyś ledzić sposó b wzbogacania kanał u w só l, nigdy mi się to nie udał o. Nie spodziewają c się brudnej sztuczki podszedł em do wody i zobaczył em tam… meduzy, a potem wzdł uż brzegu ssą ce mał ż e i szybkie kraby. Kraby zaczę ł y chaotycznie biegać po dnie, jak rekruci w wojsku na sygnał do wstania, gdy tylko moja nieumyta, zdziwiona twarz zaczę ł a odbijać się w krystalicznie czystej wodzie. A co najważ niejsze, nikt nikogo nie ł apie.
Szwedzkie nastolatki spokojnie chodzą po fortecy bez utraty zainteresowania i nie spieszą się z nieprzyzwoitymi okrzykami i podwinię tymi rę kawami na nieszczę snych posiadaczy pazuró w i oczu na niezależ nym zawieszeniu. .
Nawiasem mó wią c, wszystkie ż ywe stworzenia uciekł y ode mnie tego wieczoru. Moż e wyczuli we mnie cudzoziemca, moż e moją czerwoną koszulę , a moż e bł ysk wypolerowanych zę bó w Colgate. Ale po krabach nutria (co za fretka) uciekł a przede mną i dał a rozdartemu nadmiernie tchó rzliwemu zają cemu. Nie wiem, czy zają ce czytają modlitwy, kiedy są bardzo przestraszone, ale na pewno nie jest to modlitwa dziecka. Faktem jest, ż e kiedy nieubł aganie zbliż ał em się w jego kierunku, groź nie popychają c w jego stronę obiektyw, on szkolony od dzieciń stwa zrę cznie skakał w kierunku ogrodó w i pró bował przenikną ć przez paliki ogrodzenia. Ale jeś li jest jak Kubuś Puchatek, zjadł coś ekstra, albo pikiety nie był y standardowe, w ogó le utkną ł.
Powinieneś zobaczyć jego ł apy, któ rymi drapał ziemię z prę dkoś cią ponaddź wię kową niecał y milimetr dalej, nie oddalają c się od tak strasznie wyglą dają cego prześ ladowcy jak ja. W koń cu jak korek z butelki szampana wybiegł z gwizdkiem z pł otowej puł apki i znikną ł w pobliskich ł ó ż kach.
Ale kaczki tylko pisnę ł y z obrzydzenia, kiedy się zbliż ał em. Có ż , wytrwali wystarczają co i trzepotali niezrę cznie, przenieś li się do pobliskich przestrzeni wodnych. Nawiasem mó wią c, lą dowanie nie jest gorsze niż nasi absolwenci Lotnictwa w Charkowie.
Miasto cieszy się liczbą parkó w i jezior. W koń cu, nawet oddalają c się od wody na przyzwoitą odległ oś ć , zawsze moż na znaleź ć kilka stawó w, w któ rych bawią się ł abę dzie. A jeś li desperacko potrzebujesz porozmawiać z mewami, moż esz to zorganizować na wybrzeż u, gdzie wą ski pas piasku cią gnie się wzdł uż cał ej morskiej granicy Landskrony.
Zdają c sobie sprawę , ż e forteca nie był a tu jedyną atrakcją , skierował em się do centrum, gdzie ż ycie toczył o się znacznie gł oś niej. Mł odzi ludzie krę cili się na deskorolkach, a bardziej dorosł a populacja popijał a piwo w przytulnych kawiarniach. Wzrok padł na ogromny budynek koszarowy, któ ry w zestawieniu ze wskaź nikami mapy okazał się skł adnicą muzeum miejskiego. W tym czasie jego drzwi był y już zamknię te, a w godzinach pracy za tymi drzwiami nadawali sł uchaczom historię miasta, jego rozwoju, oferowali wystawy, warsztaty twó rcze, wykł ady i inne formy wypoczynku intelektualnego.
Po drugiej stronie ulicy moż na podziwiać ratusz, przebudowany w stylu gotyckim na począ tku XIX wieku. Teraz jest rada miasta, są d i czyjeś urzę dy. Pod wynajem budynek do dziś jest w peł ni wykorzystywany.
Podą ż ają c ś ladami niewidzialnych zwierzą t dotarł em do zupeł nie nieporó wnywalnego budynku, któ ry zauważ ył em nawet z daleka.
Budynek uderzył bajeczną architekturą i był bardzo podobny do budynku z opowieś ci có rki o Zł otowł osej. Niewielkie okienka, umieszczone wysoko nad, pod dachem wybitnego budynku, wyraź nie skrywał y przede mną pewne tajemnice. Ku mojemu zdziwieniu nie mogł em znaleź ć choć by ł yż eczki informacji na ten temat ani w wymownym przewodniku, ani w ksią ż eczkach ankietowych o ogrodach i parkach miasta. Jedyny wą tek został znaleziony na tablicy pamią tkowej na budynku, ż e to jest jakieś seminarium i po godzinie 16.00 wszystkie drzwi są tu zamknię te. Wież a jest bardzo efektowna i przycią ga wzrok z setek metró w.
Dzień dobiegał koń ca, a ja postanowił em poż egnać się ze sł oń cem na wybrzeż u, poł oż onym w pobliż u Cytadeli. Niedaleko miejsca mojej bazy zobaczył em jakiegoś goś cia na kamyku, któ ry z niewiadomego powodu podnió sł gł owę ewidentnie wyż ej, coś był o potrzebne do kontemplacji zachodu sł oń ca.
Decydują c się wytł umaczyć mu, gdzie jest poziom horyzontu, zdecydowanie podszedł em do niego i dopiero wtedy zauważ ył em, ż e jest z brą zu i przymocowany do kamienia jakimś nieznanym skł adem. W ten sposó b poznaliś my we dwoje cudowny szwedzki zachó d sł oń ca.
Nieco pó ź niej, kiedy zdecydował am się orientować w terenie, zauważ ył am, ż e dom, obok któ rego ż egnaliś my się ze sł oń cem z moim chł opakiem, z powodzeniem przeję ł a Salma Lagerlö f. Pierwsza kobieta, któ ra zdobył a Nagrodę Nobla. Wyglą da na to, ż e 250 lat temu też tu siedział a i cieszył a się scenerią zachodu sł oń ca. To ciekawe, ale ten facet, kiedy się tu osiedlił?
Gdy sł oń ce schował o się za Kopenhagą , postanowił am wró cić , aby jutro, dosł ownie z kogutami, zaczą ć odkrywać cudowne zakamarki. Dla wię kszego znaczenia poż yczył em rower od są siadó w. Z pomocą mojego ż elaznego konia mogę zwię kszyć liczbę kilometró w kwadratowych na godzinę , któ rą widzę.10, a nawet 11 razy.
O 6 rano dotarł em na plaż ę niedaleko zatoki. Rower na opustoszał ych porannych drogach dowió zł mnie tam w mgnieniu oka. Delikatna chł odna woda przyjemnie otulał a nogi, jakby zapraszają c, o tak wczesnej porze. Po obejrzeniu parowca pasaż erskiego oddalają cego się od frachtowca na wą skich wodach Sound (lokalna zatoka), wyruszył em wzdł uż zachodniego wybrzeż a, aby cieszyć się morską bryzą i obserwować , jak ranne ptaszki unoszą swoje ł odzie na wodzie na niedzielny spacer. Natura zmusił a mnie do ś piewania i tań ca, ale jeż dż ą c na rowerze stać mnie był o tylko na to pierwsze.
Po drodze natkną ł em się na dziwną tabliczkę z informacjami o planecie Pluton. Po zapoznaniu się z faktami poszedł em dalej nie zauważ ają c ż adnego haczyka. Aby nie wpaś ć w kł opoty, wró cił em i sfotografował em ją . Nigdy nie wiesz. Wł aś ciwie był a to czę ś ć bardzo ciekawego pomysł u, o któ rym porozmawiamy pó ź niej, kiedy bę dę przetransportowany na Van Island.
Tak krę cą c się i cieszą c się , dotarł em do granicznej wioski kempingowej Borstahusen. Ma wszystko, czego potrzebują Szwedzi, aby weekend był udany. Znajdują się tu domy, klub jachtowy, piaszczyste plaż e, wysokie cedry i miejsca przystosowane do wypoczynku. Ulica z domami biegnie dokł adnie 30 metró w od wody. Jest coś w tej kontemplacji nieruchomej tafli wody pod ś piewem ptakó w i dyskretnym nagrzewaniem się porannego sł oń ca. Patrzył em, jak w pobliż u tań czą wrony. A kiedy posł ał am im resztki soczystego jabł ka, jedna z nich parskają c pogardliwie zatrzepotał a się , a druga, uprzejmie dzię kują c, z przyjemnoś cią zabrał a się do ś niadania. Jakiś dziadek siedział trochę dalej, pewnie myś lą c to samo co ja, ale tylko po szwedzku. Jakieś dziesię ć minut pó ź niej wyszł a jego ż ona i zaczę ł a mu coś irytują cego wyjaś niać . Myś lę , ż e istota problemu jest mię dzynarodowa – po co, jak mó wią , siedzieć , iś ć i zrobić coś poż ytecznego! Chociaż moż e nie.
Zamontujemy niefunkcjonalne boksy, w któ rych przechowywane są tylko widł y i ł opaty, ogrodzimy ogró d drutem kolczastym, a grzą dki zasadzimy nie w porzą dku i jak zawsze wię cej niż to konieczne. Cał e lato i zdrowie zostaną w kraju. A potem niedź wiedź zje jedną trzecią zbioró w, cudowni są siedzi zmiaż dż ą trzecią w autobusie, a trzeci zakwasi się w butelkach. Dlaczego dano tyle sił y i energii, nie jest jasne. Tak, plus te wieczne naprawy wiejskich rezydencji. Wszę dzie jest poczucie, ż e wł aś nie się tam przeprowadzili, chociaż daczy przekazujemy w spadku. Tak czy siak. Byli rozkojarzeni.
Jadą c dalej wzdł uż wybrzeż a, przekroczył em teren klubu golfowego, machają c waż nym siwowł osym majorom w kró tkich spodenkach i wylą dował em na prawdziwym polu pszenicy. Wtedy zdał em sobie sprawę , dlaczego Szwedzi też mają ż ó ł to-niebieską flagę . Nigdy nie widział em tak zachwycają cego poł ą czenia bł ę kitnego nieba i ż ó ł tej pszenicy.
Dodaj do tego wspaniał e drzewa i bł ę kitne morze w tle, po któ rym pł yną ł ó dki, to od razu chcesz pisać wiersze o tym, ż e ż ycie jest pię kne, a wszyscy ludzie są brać mi, cał uj ziemię i biegaj nago po polu. To w takich miejscach warto prowadzić wszelkiego rodzaju strategiczne negocjacje, aby podczas spotkania ludzie z powodzi szczę ś cia zaczę li się przytulać i cał ować , a na koniec utrwalić porozumienie hał aś liwym, okrą gł ym tań cem w pole pszenicy. W wień cach dojrzał ych uszu.
Odgarniają c rę kawem romans, trafił em na trop drogi prowadzą cej do poważ niejszego Helsingborga i gdybym dalej nieodpowiedzialnie pedał ował w danym kierunku, dotarł bym tam w pó ł torej godziny. Ale miał em inne plany. Skrę cił em wiejską drogą do parku dla dzieci, któ ry był poprzeplatany innymi placami zabaw.
Był to teren rekreacyjny Karslund z mini-zoo, terenami rekreacyjnymi, kawiarniami i innymi atrybutami wypoczynku.
Park był inteligentnie przeplatany lasem i wspaniał ymi placami zabaw, na któ rych nie był o dzieci, o dziwo. Moż e jest jeszcze wcześ nie. Na naszym podwó rku znajduje się obskurna huś tawka, pomalowana na zielono-parszywy kolor, wokó ł któ rej krą ż y okoł o 20 maluchó w. Tutaj w Landskronie każ de szwedzkie dziecko mogł o mieć wł asną zjeż dż alnię lub huś tawkę . Każ dy miał by dosyć.
Za siatką spokojnie cieszył się niedzielny poranek, niewielka populacja zwierzą t. Najciekawszą z nich był a koza, któ ra ś ledzą c wszystkie moje ruchy nie mrugają c oczami. A kiedy przy wymianie baterii w aparacie pomylił em plus z minusem, nawet się uś miechną ł . Nigdy nie spotkał em kó z o tak inteligentnej fizjonomii.
Pozbywszy się go z ostatnim jabł kiem, udał em się na nabrzeż e miejskie, ską d odpł ywał y promy na wyspę Ven.
Wyspa Ven znajduje się prawie poś rodku mię dzy Szwecją a Danią , przylegają c nieco bardziej do szwedzkiego wybrzeż a. Ponieważ dzisiaj był a niedziela, opró cz turystó w zebrał o się też kilkuset mieszkań có w, aby cieszyć się naturą na wyspie.
Bilety był y sprzedawane w pobliż u centrum turystycznego i kosztował y 60 koron w jedną stronę . Promy odpł ywają co 40-60 minut i kursują w weekendy do 18:00. W dni powszednie koń czą trochę pó ź niej. Za rower w obie strony trzeba bę dzie zapł acić.90 koron lub wypoż yczyć rower za te same pienią dze już na wyspie.
Szwedzkie wody terytorialne przekroczył em wył ą cznie na gó rnym pokł adzie z aparatem w pogotowiu. Przejś cie trwa 30 minut, po czym znajduje się w cudownym porcie przyjaznej wyspy.
Po przejś ciu 200 metró w uwagę przykuwa ogromne pole z wypoż yczalnią roweró w. Tu po prostu nie ma. Dla wszystkich grup wiekowych i umieję tnoś ci. Są nawet 2-osobowe i rodzinne 2+1. Ceny zaczynają się od 80 za jeden rower. Moż esz takż e zakupić ró ż ne akcesoria rowerowe, takie jak siatka na rzeczy czy fotelik dla niemowlą t. Klienci otrzymują klucze, któ re odblokowują zamki, któ re unieruchamiają ruch tylnego koł a. Przy takim narzę dziu nie jest konieczne zapinanie roweru na zamek, choć z doś wiadczenia wynika, ż e w Szwecji nie interesują się rowerami innych ludzi.
Ponieważ wyspa miał a tylko 5 na 3 km, z dumą postanowił em odł oż yć uczciwie zarobione grosze i wyruszyć na piechotę . Ku zaskoczeniu wszystkich wydł uż onych szwedzkich twarzy.
Wszystkie wypoż yczone rowery są ż ó ł te. Dlatego ł atwo jest ś ledzić ruch i postoje korzystają cych z nich goś ci wyspy.
Nie minę ł o nawet 300 metró w, jak widać , w pierwszej kawiarni na lunch zasiadł o już kilkanaś cie gł odnych ludzi. A oto okoł o 20 zaparkowanych rowerzystó w szuka już pamią tek w sklepie z pamią tkami. Tutejsze restauracje są bardzo atrakcyjne i wykonane w stylu rustykalnych domkó w letniskowych. Wokó ł jabł oń pł oty z gał ą zek i drewniane stoł y. Jakbym odwiedzał a babcię w wiosce na naleś niki.
Po przejś ciu okoł o kilometra od przeprawy promowej znajdujemy się prawie w centrum wyspy. Nawiasem mó wią c, jest to koncentracja ż ycia wyspy, ponieważ to tutaj znajduje się muzeum wielkiego duń skiego astronoma Tycho Bracha. Naukowiec dorastał w doś ć wpł ywowej rodzinie i zdobył wykształ cenie na najlepszej uczelni w Niemczech.
Po tym, jak Tycho w 1572 roku goł ym okiem odnalazł nową gwiazdę w gwiazdozbiorze Kasjopei, jedynie za pomocą swoich pomiaró w i wrodzonych dioptrii, duń ski kró l Fryderyk II zorientował się , ż e mał a nie ż artuje i przedstawił cał ą wyspę Van go do rozwoju. Tutaj zbudowano zamek Uraneborg, nazwany na cześ ć Urana, gdzie Tycho prowadził swoje badania. Moż na powiedzieć , ż e do jego dyspozycji był a cał a wyspa, na któ rej on i jego pomocnicy niestrudzenie dokonywali pomiaró w i dokonywali nowych odkryć.
Tycho jako pierwszy zakwestionował poprawnoś ć teorii Kopernika z jego Sł oń cem w centrum wszechś wiata. Aby nie być bezpodstawnym, nie oszczę dzają c swoich pomocnikó w i wizji, pracował nad pomiarami i swoją teorią o budowie Wszechś wiata. Wyró ż niał się w produkcji precyzyjnych przyrzą dó w pomiarowych, ponieważ pierwszy teleskop został skierowany w niebo przez Galileo Galileo już.5 lat po tym, jak Tycho opuś cił ten ś wiat.
Dzię ki swoim badaniom naukowym Keplerowi udał o się pó ź niej ustalić , ż e planety nadal poruszają się po ekliptyce, a nie Bó g wie jak, a Newtonowi udał o się uporać ze swoimi jabł kami i skomponować swoje drugie prawo.
Zamek i pię kne ogrody niestety nie dotrwał y do naszych czasó w. Ale moż esz obejrzeć odrestaurowane instrumenty Tycho, jego prace i wiele wię cej w muzeum mu poś wię conym.
W zasadzie jest to gł ó wna atrakcja na wyspie, wię c nie moż na jej przegapić . Bilet kosztuje 60 koron i 10 koron mniej, chyba ż e udasz się do podziemnego laboratorium, aby obejrzeć.11-minutowy pokaz multimedialny o pracy naukowca, któ remu towarzyszy gł os, któ ry najprawdopodobniej wcześ niej czytał lektorki do gier w duch Resident Evil. Ale to nie bę dzie cał kowicie racjonalna gospodarka. Z kategorii oszczę dzania na zapał kach i wilgotnych chusteczkach.
W skł ad muzeum wchodzi niewielki teren, na któ rym znajduje się dawny dawny koś ció ł , kopia ś redniowiecznego ogrodu, kilka pawilonó w informacyjnych oraz boisko do gier z tamtych czasó w. Na boisku moż na zobaczyć i poć wiczyć gry z XVI wieku oraz poć wiczyć chodzenie na szczudł ach. Po 15 minutach zabawnego lą dowania i desperackich przekleń stw udał o mi się jeszcze opanować zasadę chodzenia na szczudł ach i zataczania kilku kó ł ek wokó ł miejsca. Po drugiej stronie ulicy znajduje się obserwatorium, o któ rym już mó wił em, w któ rym program jest pokazywany w okreś lonych godzinach w ró ż nych ję zykach. Sesje zostaną wskazane podczas zakupu biletu.
W budynku koś cioł a znajdziesz wszystkie informacje o ż yciu i pracy naukowca, zapoznasz się z jego narzę dziami i modelem zamku oraz obejrzysz 2 filmy o zamku i badaniach Tycho. Filmy wyś wietlane są co 15 minut w ję zyku szwedzkim, duń skim i angielskim. Dź wię k w filmach zapiera dech w piersiach.
To wszystko jest szwedzkim pomysł em, aby rozmieś cić wszystkie planety Ukł adu Sł onecznego proporcjonalnie do rzeczywistych odległ oś ci w kosmosie na Ziemi i zaczą ć od muzeum wielkiego astronoma. Zbliż ają c się do muzeum, napotkasz planety w zależ noś ci od ich podejś cia do Sł oń ca. Nawiasem mó wią c, ziemia po szwedzku to Jorden. To jest Twoja wskazó wka dotyczą ca wyszukiwania.
Ale wyspa jest nie tylko bogata w muzea. Znajduje się tu ró wnież muzeum poś wię cone samej wyspie, jej historii oraz zwią zkom z kró lestwami duń skim i szwedzkim. Na samym skraju urwiska stoi bardzo romantyczny XII-wieczny koś ció ł ś w. Ibb. Piaszczyste plaż e, luksusowe hacjendy, ł ą ki i trawiaste oazy z bezpoś rednim dostę pem do wó d morskich. A solidne tereny zielone umoż liwił y zorganizowanie tu klubu golfowego.
Wszystko to ukaż e się waszym oczom, jeś li nie bę dziecie zbyt leniwi i wybierzecie się na spacer wzdł uż przybrzeż nych obrzeż y wyspy.
Szczegó lnie podobał y mi się jabł ka rosną ce na wyspie.
A dla Szwedó w dojrzał e jabł ka spadną na ziemię , a oni wolą sprawdzoną opcję w sklepie.
Starają c się nie spó ź nić na ostatni prom, zakoń czył em spacer w bardziej forsownym tempie, a moje rę ce był y po prostu zmę czone rzucaniem kamery przez cał y dzień . Powró t pojechaliś my promem towarowym, gdzie musieliś my dzielić przestrzeń z samochodami.
Nastę pnego ranka, w dniu wyjazdu, niestety jechał em wczesnym rankiem po ulicach, któ re kochał em, zatrzymują c się , by poż egnać się z Cytadelą i okolicznymi mieszkań cami. Miasto pozostawił o na sobie zachwycają ce wraż enie, wzmocnione ró ż norodnoś cią i dobrą lokalizacją . Kwitną ca i pachną ca zieleń dopeł nił a pię kny obraz, któ ry zachował się w mojej bazie danych. Myś lę , ż e fakty zebrane w aparacie wystarczą , aby zwabić moją rodzinę na kolejną wyprawę .