Sama Bali. Część 1.
Na Bali pojechaliś my bez touroperatora. Wyją tkową przyjemnoś cią jest samodzielne planowanie podró ż y, ł ą czenie lotó w, wybieranie hoteli, granie w pasjansa widokó w i robienie koronek swoich przygó d wł asnymi rę kami, rozumieją c ryzyko i przewidują c rozkosze.
Bali był o trzecim przystankiem na naszej peł nej wraż eń , pierwszej samotnej wyprawie. I wcale nie najważ niejsze w moich snach. Ale zatopił się w mojej duszy bardziej niż cokolwiek innego. Bardziej elegancki Singapur, bardziej zrelaksowany Lombok, bardziej dynamiczny Bangkok. I bardziej niż moje poprzednie wyjazdy do cudownych miejsc na ś wiecie.
Chyba nie ma ludzi oboję tnych na Bali. Są tacy, któ rzy są zafascynowani i tacy, któ rzy są rozczarowani. Ale na pewno nikt nie jest oboję tny. Co sprawia, ż e ludzie na Bali są rozczarowani? Moż e brud, moż e wł asne ambicje, moż e niewł aś ciwa lokalizacja. Ale wydaje mi się , ż e z każ dym rozczarowaniem wią ż ą się wysokie oczekiwania. A w sercu zawoalowanych oczekiwań leż ą kł amstwa touroperatoró w. Ś nież nobiał e plaż e, palmy pochylone nad wodą – czyż nie tak Bali przedstawia się w broszurach reklamowych? Widzimy siebie w snach „piją cych sok bez wychodzenia z basenu” i wokó ł oż ywionego obrazu Wyspy Bounty. W rzeczywistoś ci Bali jest inne. Nie jest gorszy, po prostu oczekujemy od niego tego, czego nie moż e dać . Obraż anie się przez Bali za to, ż e nie jest Bounty, jest jak bycie obraż onym przez delfina za to, ż e nie lata lub przez orł a za to, ż e nie nurkuje.
Ale nie chciał em odpoczywać na Bali, chciał em poczuć Bali. I się udał o. Jeś li bę dę miał okazję , na pewno jeszcze tam wró cę . Ale wró cę na dł uż ej.
Tym razem miał em trzy peł ne dni i dwa mał e ogonki - wieczó r w dniu przyjazdu i poranek w dniu wyjazdu. Plany był y trochę inne, ale problem z linią lotniczą , któ ra zbankrutował a pod moim nosem, skró cił mó j dzień przylotu do niemoż liwego poziomu i po drodze musiał em wpasować się w realia.
Zaledwie pię ć dni temu polecieliś my na Lombok przez Bali i pierwsza znajomoś ć , moż na by rzec, odbył a się już na transferze. Nastę pnie opuś ciliś my terminal mię dzynarodowy i przenieś liś my się do terminalu lotó w lokalnych. Lotnisko na Bali nazywa się Ngurah Rai. Ten raj był trochę brudny, trochę gł upi, ale bardzo zrelaksowany i uduchowiony. Wszę dzie był y ofiary bogom, widział am je po raz pierwszy i wyglą dał y jak sał atka na talerzu. Bogowie lotniska Ngurah Rai są peł ni i szczę ś liwi, wię c wszyscy byli szczę ś liwi. Ucieszył em się też , chociaż wtedy dowiedział em się , ż e nie ma z czym lecieć , ż e nikt mi nie odda pienię dzy, ż e muszę wzią ć nowy bilet i szybko pobiec do lą dowania, bo tak był o. wkró tce zostanie ogł oszony. Był em szczę ś liwy, mimo ż e wszyscy nie ogł osili lą dowania, a czas odlotu miną ł . Siedział em wł aś nie w hali odlotó w dziwnego, brudnego lotniska i czuł em, ż e sł owo raj w imię tego cudu nie pojawił o się przypadkiem. ) Có ż , abyś cie nie wą tpili w moje zdrowie psychiczne, powiem jednak: ż e jeszcze przed wyjazdem wiedział em, ż e przy krajowych lotach w tym kraju jest wieczna zasadzka i nic nie leci na czas, a bę dą c już w Singapurze dowiedział em się , ż e Merpati, od któ rego wzią ł em bilety za 17-19 dolaró w jeden droga, jest na skraju ruiny. Dlatego sytuacja nie przyniosł a mi specjalnych niespodzianek.
I znowu jestem na Bali. Lot z linią lotniczą Garuda Indonesia trwał tylko 22 minuty, zostali nakarmieni w samolocie, był o cał kiem zabawnie – stewardesy przebiegł y po kabinie, rozdają c torby z jedzeniem i niemal natychmiast rzucił y się z powrotem, zbierają c ś mieci.
W locie spotkaliś my zachó d sł oń ca, pró bował em go nawet sfotografować , wylą dowaliś my w gę stym zmierzchu i już w nocy wyszliś my na ulicę . W gorą cą , wilgotną , pachną cą , zapierają cą dech w piersiach noc balijską . Taksó wki został y zabrane przy kasie. Nie wiem dlaczego nawet nie zapytał em ile chcą prywatni handlarze, ale ta taksó wka zabrał a nas do Jimbaran za 10.000 rupii, co wydawał o mi się rabunkiem) Ale jechaliś my jednak dł ugo, jakoś z niespodzianką , a gdy szukaliś my naszego hotelu, ż ał ował em na tyle, ż e nie zarezerwował em transferu z hotelu. Ale w koń cu przyjechaliś my, mł oda dziewczyna, któ ra wyszł a nam na spotkanie, ż wawo zł apał a nasze 20-kilogramowe walizki i zaniosł a je do pokoju. Beł kotał em zdumiony, ż e fajnie by był o zadzwonić do jakichś „mę ż czyzn”, ale dziewczyna uś miechają c się przedziurawił a nam walizki i powiedział a, ż e wszyscy mę ż czyź ni tego domu są w pracy i ż e nie ma pracy w tych walizkach, ż ebym ja nawet się nie martw. Mó wię tak gł adko, ale tak naprawdę nie znam tylu angielskich sł ó w, a ona też moim zdaniem) Wesoł o gawę dziliś my, machaliś my koń czynami, praktycznie się zaprzyjaź niliś my, a potem zaczę ł o padać i dzień dobiegł koń ca tak szybko. . . Generalnie nie mieliś my czasu na oglą danie się wstecz, bo wylą dowaliś my w restauracji lobbowanej przez tę dziewczynę .
Droga wyglą dał a okropnie. Jako dziecko widział em, jak zburzyli dom w Odessie i tak droga do restauracji był a cał kowicie zawalona gruzem tego domu) Domowe ś mieci szybko przyklejają się do takich miejsc u nas, a na Bali wszystko co leż y ź le się krę ci do kosza na ś mieci, z prę dkoś cią wiatru. Jechaliś my i jechaliś my, reflektory wyrywał y odcinki dziwnej drogi, ciemnoś ć wirował a wokó ł belki i był a to najwię ksza fantasmagoria, jaką widział em w ż yciu. Silne emocje są bardzo przydatne dla ś wiadomoś ci, myś lę , ż e dlatego poszliś my do tej restauracji, któ ra okazał a się nie do koń ca restauracją , a tam zabrał a nas dziewczyna, któ ra okazał a się nie do koń ca dziewczyną …
Cią g dalszy nastą pi: )
