И опять и снова аэропорт Уфа. Отправная точка очередного моего путешествия. Позади хлопоты по организации отъезда, впереди неизвестность. И вроде как такое уже не в первый раз, но все же признаки душевного волнения присутствуют. Не тремор, конечно, а так, некоторое беспокойство. И на это есть причины. Главная - нестабильность на рынке туруслуг. На тот момент тысячи клиентов вдруг разорившихся операторов, (якобы из-за санкций запада), оказались кинутыми. Одни не могли вылететь на отдых, другие вернуться домой. И я опасался, что эта тенденция может затронуть и мое агентство. Невеселые думы портили настрой. Пытаюсь отвлечься от грустной темы, но как-то не очень получается. Замечаю, что сама обстановка аэропорта не способствует этому. Как-то здесь неуютно. Почему-то пол не устлан ковровыми дорожками. На стенах отсутствует живопись и фотоискусство одаренностей. Нет большой плазменной панели с показом чего-либо оптимистического, жизнеутверждающего. А что мешает, в паузах, между объявлениями, транслированию спокойной электронной музыки? Учитывая нервно-психическое состояние пассажиров, это было бы вполне уместно.
Однако, наконец, с часовым опозданием, подали самолет и пора в салон. Ощущения от полета не отличаются новизной и описаны в предыдущих отзывах. И вот, через четыре с половиной часа, идем на посадку. Справа море, слева здание аэропорта Ираклион. Всего одна взлетно-посадочная полоса. Приземлились. Томительное ожидание окончания маневров самолета. И вот я на трапе. В нос бьет горячий морской воздух. Каков букет! Жаль, что пока не придумано такое устройство, чтобы записывать и потом воспроизводить ароматы вкупе с изображением и звуком, как на видео. Полагаю, что в этом случае ощущения от просмотра картинки приморского пейзажа были бы весьма реалистичными. Спускаюсь по трапу. Настроение начинает улучшаться. После прохождения таможенных формальностей и получения багажа выхожу на улицу, к представителю моей турфирмы - девушке, которая направляет меня к нужному автобусу. По пути приглядываюсь к работникам аэропорта, водителям. В лицах и манерах потомков легендарной нации пытаюсь уловить что-то особенное.
Вскоре автобус тронулся. Смотрю в окно. В архитектуре и ландшафте много общего с Турцией ( см. путешествие зануды-ворчуна в Аланию). Все те же двух - трехэтажные дома с плоскими крышами, с длинными балконами - лоджиями. Такая же жиденькая растительность (вне населенных пунктов). Въезжаем в Херсониссос. Главная улица по полосе в каждую сторону. Наблюдать, как на этой улице разъезжаются автобусы, квадрациклы, скутеры, багги и прочие транспортные средства на первых порах весьма увлекательно. Дома стоят очень плотно. Некоторые из них являются отелями, но сразу это не заметишь. Первые этажи занимают магазины, кафе, турбюро и автопрокаты.
Мой отель - Димитрион по турецким меркам весьма скромен. Территория - небольшая лужайка во внутреннем дворике с детским городком и обеденными столиками. Один бассейн и тот без горки. Зато есть бар. Бармен по имени Сокол тут за распорядителя, и, в общем, контролирует ситуацию в отеле. Обед - шведский стол, где не менее трех мясных блюд с различными гарнирами. Овощных салатов только два. Есть фрукты. Напитков около пяти видов. Еда приготовлена качественно. Номер стандартный со всеми удобствами. По телевизору есть русскоговорящие каналы. Среди постояльцев в основном молодые люди и девушки из Италии, Германии, Англии, Франции, Словакии. Молодежь меня приятно удивила своей позитивной энергетикой. Приходя на завтрак, только и слышишь в свою сторону - "Хелло, хелло...". Приятно! Межгосударственные торговые санкции и завязанная на это пропаганда не повлияли на взаимоотношения простых людей. Интересно было общаться с иностранцами. Тут пришлось вспомнить все, что знаешь по-немецки, английски, использовать язык жестов. После завтрака, как обычно, спешу на море. Выходя из отеля, попадаю на узенький тротуар. Город уже проснулся. Открылись магазинчики, кафе. Проезжую часть уже так просто не перейти. Поток образуют по большей части скутеры и квадрациклы. За рулем чаще девушки и парни, но нередко бабки и деды. Вот проехал бородатый весь в тату "Демис Руссос"...О-о-о!
По узенькому переулку направляюсь к морю. Дохожу до набережной и упираюсь в бесконечную полосу ресторанов. Ресторан здесь - одноэтажное, состоящее из колонн и крыши, строение. В ресторане столики и стулья, а кухня в капитальном здании, в противоположной стороне улицы. Там же бутики, сувенирные лавки, кабаре и т. д. Между ресторанами нахожу прогал и спускаюсь по трапу на пляж. Слышу, как с ресторана кого-то окликают - Димитрион, Димитрион!... Оборачиваюсь, оказывается это меня. Мужчина средних лет оказался с моего же отеля. Представился: - Иван, итальяно. Иван так Иван, пусть будет так. Как я понял, Ивану претило потребление пива в одиночестве, и тут я на его счастье. После того как набрались пива, пошли в море. Пятиминутного купания Ивану было достаточно и он вернулся в ресторан. Я же остался на море. Чуть штормило. Вода прозрачная. Вход в море несколько затруднителен из-за неровного каменистого дна. Лежаки на пляже платные (3 евро), и некоторые предпочли свои циновки. Нормально. Подоспело время обеда, и я собрался в отель. Нашел Ивана и позвал его с собой: - "коммен, отель, ланч! Бир дисконт! " Иван отказался, у него уже был новый собеседник. Нет, так нет. Ну и ладно.
После обеда многие в отеле предпочли млеть на бесплатных лежаках у бассейна. Ближе к вечеру, те, которые не пошли гулять на набережную, начали подтягиваться к бару. Здесь сложилась особая атмосфера доброжелательности. Играла музыка, люди пили пиво, показывали друг другу фото своих родственников и не важно, что общались на уровне моего "итальянского", ну или чуть лучше. Вот семья из Словакии, более-менее, как-то по-русски делились впечатлениями от посещения Санкт-Петербурга. Душевные люди. Начало темнеть. Вскоре появился Иван и с ходу присоединился к компании молодых итальянцев. Я тоже оказался рядом. И тут один из компании, по виду и темпераменту "харизматичный" итальянец, показывая на девушку, заявляет мне на чисто русском - "мы молодожены и у нас медовый месяц". От удивления моя челюсть отвисла. Позже парень признался, что русский знает потому, что родом с Украины, а вот жена всамделишная итальянка. Как романтично... Вот две девчушки, похоже, из "наших". Выясняется, что они француженки. Ух-ты! А где шарм? Или, как его, - гламур? В какой-то момент мне стало скушно и я начал организовывать пространство для танцев, но, не найдя поддержки, бросил эту затею. Жаль... Впрочем, скучал я недолго. Словаки собрались на прогулку и уговорили меня. Вне отеля вечером жизнь только начинается. Толпы праздных людей заполняют тротуары. Кто-то идет в ближайшее кафе и бутики, остальные же направляются на пешеходную набережную, где человеческая масса превращается уже в демонстрацию с двухсторонним движением. Вечером на набережной многолюднее и праздничнее. Люди никуда не спешат и наслаждаются созерцанием окружающего мира.
Солнце давно село и в небе полная луна. Воздух недвижим. Южная ночь очаровывает. Я включаю фотоаппарат в режим "видео" и, выставив его перед собой, прохожу большую часть набережной до маяка. Просматриваю отснятое. Захватывающий получился материал. Вот бы еще заснять утреннюю зарю! Для этого надо заставить себя встать пораньше. И на следующее утро мне это удается. В пять часов я вышел из отеля и направился на набережную. Было темно и пустынно. По улице, кое-где, бродили небольшие группы подвыпившей молодежи. Те, которые "перебрали", и уже не могли ходить, отдыхали на пляжных лежаках. Вот девушки, пошатываясь, вышли из барного заведения и расселись на квадрациклы. Удивительно, но все надели и застегнули шлемы. Когда ты в таком состоянии, шлем, конечно, не будет лишним. Продолжаю движение к намеченному месту. По пути наблюдаю пустующие рестораны и официантов, заискивающе заглядывающих в глаза. Чуть погодя, замечаю одинокого посетителя, лицо которого мне показалось знакомым. Тот узнает меня раньше и окликает - "Бон джорно, бон джорно, Димитрион! " – Ба! Да ведь это Иван. Присаживаюсь. На столе два фужера, тарелка с остатками мидии. Рядом шампанское в ведерке со льдом. Иван подзывает официанта. Тот заменяет фужер и наливает мне шампанское. Принимаю угощение. Объясняю Ивану: - "Ай, комме фотосессия! Сани ауфштеен! И жестами пытаюсь продемонстрировать природный процесс. Иван понимающе кивает и просит мои солнцезащитные очки (они у меня высовывались из кармана). Сколько он их уже потерял! ? Очки не вопрос. Чуть посидели и я откланялся. Надо торопиться, уже обозначился горизонт… В отеле мои рассветные снимки одобрили. А вот Ивана я больше не видел. Иван убыл, не попрощавшись. Скоро и мне домой. Надо еще набраться впечатлений. И экскурсия будет кстати. Я выбрал пятичасовую прогулку на Sussi (прибрежный курортный городок восточнее Херсониссоса). В мероприятии участвует несколько катеров, один из которых стилизован под пиратскую шхуну “Black Rose” из известного фильма. Есть и персонаж очень похожий на Джони Деппа. Выход шхуны в море происходит в торжественной обстановке, под музыку из того же фильма. Эффектное зрелище. Катера идут вдоль берега, открывая путешественникам панорамный вид. Конечная точка – уютная бухта. С одной стороны пальмы, с другой множество ресторанчиков, удобно расположившихся на склоне. Все очень красиво и аккуратно. В программу входит бесплатный обед. А в оставшееся время можно искупаться тут же в бухте. В назначенное время катер отправился обратно, с остановкой в море для купания уже с катера. Sussi современный город. И если кого интересует средневековье, нужно выбирать другую экскурсию. И еще: в морской прогулке нежелательно пить пиво: до и во время путешествия (укачает).
Настало время отъезда. Меня и еще двоих с отеля забрало такси "Мерседес" Е-класса. Круто!
ВЫВОДЫ. Конечно, курорты Херсониссоса во многом уступают турецким. В первую очередь размерами. Не везде есть горки в бассейнах. Непонятная ситуация с аниматорами. Нет закрепленной за отелями береговой линии (пляжа). А еще: вход на море каменистый. Но есть и плюсы. Небольшие отели удобно скомпонованы. Все в шаговой доступности. К тому же в них как-то уютнее. Все друг друга знают и душевно общаются. И хотя, к примеру, в нашем отеле аниматор не предусмотрен, бармен Сокол успешно замещал эту должность. Ну, а эта набережная с ресторанами? ! Надо видеть выражение лиц людей, уплетающих морские деликатесы. Кстати, за вполне умеренную плату. При известных плюсах, что же так притягивает сюда европейцев, у которых и своего моря полно? Думаю, это царящая здесь атмосфера раскованности, внутренней свободы, какого-то благоденствия, которую, в какой-то степени создают сами же туристы. Ну, а что же греки? А греки похожи на нас, есть блондины и брюнеты. Где-то бесшабашные, как и мы, но однозначно миролюбивые. Поехал бы я еще на Крит? Наверное, но уже в другой город, где буду искать другие фотосюжеты.
Рамилен Икеев сентябрь 2014г
I znowu i znowu lotnisko Ufa. Punkt wyjś cia do kolejnej podró ż y. Za kł opotami z organizacją wyjazdu, przed nieznanym. I wyglą da na to, ż e to nie pierwszy raz, ale wcią ż pojawiają się oznaki emocjonalnego podniecenia. Oczywiś cie nie drż enie, ale tylko niepokó j. I są ku temu powody. Gł ó wnym z nich jest niestabilnoś ć na rynku usł ug turystycznych. W tym czasie porzucono tysią ce klientó w nagle zbankrutowanych operatoró w (podobno z powodu zachodnich sankcji). Niektó rzy nie mogli polecieć na odpoczynek, inni nie mogli wró cić do domu. I bał am się , ż e ten trend moż e wpł yną ć ró wnież na moją agencję . Smutne myś li psuł y nastró j. Pró buję odwró cić uwagę od smutnego tematu, ale jakoś nie wychodzi to zbyt dobrze. Widzę , ż e sama atmosfera lotniska nie przyczynia się do tego. Tu jest trochę niewygodnie. Z jakiegoś powodu podł oga nie jest pokryta wykł adziną . Na ś cianach nie ma malarstwa i sztuki fotograficznej talentó w. Nie ma duż ego panelu plazmowego pokazują cego coś optymistycznego, afirmują cego ż ycie. A co uniemoż liwia, w przerwach, mię dzy zapowiedziami, nadawanie spokojnej muzyki elektronicznej? Biorą c pod uwagę stan psychiczny pasaż eró w, był oby to cał kiem odpowiednie.
Jednak w koń cu z godzinnym opó ź nieniem samolot został obsł uż ony i nadszedł czas, aby udać się do kabiny. Wraż enia z lotu nie są nowe i został y opisane w poprzednich recenzjach. A teraz, po czterech i pó ł godzinach, lą dujemy. Po prawej stronie widać morze, po lewej budynek lotniska w Heraklionie. Jest tylko jeden pas startowy. Wylą dował . Bolesne oczekiwanie na zakoń czenie manewró w samolotu. I oto jestem na drabinie. Gorą ce morskie powietrze uderza w nos. Co za bukiet! Szkoda, ż e nie wymyś lono jeszcze takiego urzą dzenia do nagrywania, a nastę pnie odtwarzania zapachó w wraz z obrazem i dź wię kiem, jak na wideo. Uważ am, ż e w tym przypadku wraż enie oglą dania obrazu nadmorskiego krajobrazu był oby bardzo realistyczne. Schodzę po drabinie. Nastró j zaczyna się poprawiać . Po zał atwieniu formalnoś ci celnych i odebraniu bagaż u wychodzę na zewną trz do przedstawicielki mojego biura podró ż y - dziewczyny, któ ra kieruje mnie do wł aś ciwego autobusu. Po drodze patrzę na pracownikó w lotniska i kierowcó w. Staram się uchwycić coś wyją tkowego w twarzach i manierach potomkó w legendarnego narodu.
Wkró tce autobus ruszył . Wyglą dam przez okno. W architekturze i krajobrazie ma wiele wspó lnego z Turcją (zobacz podró ż nudnego marudnika do Alanyi). Wszystkie te same dwu - trzypię trowe domy z pł askimi dachami, z dł ugimi balkonami - loggie. Ta sama cienka roś linnoś ć (poza osadami). Jedziemy do Hersonissos. Pas gł ó wnej ulicy w każ dym kierunku. Oglą danie autobusó w, quadó w, skuteró w, buggy i innych pojazdó w na tej ulicy jest począ tkowo bardzo ekscytują ce. Domy są bardzo ciasne. Niektó re z nich to hotele, ale nie od razu tego nie zauważ ysz. Pierwsze pię tra zajmują sklepy, kawiarnie, biura podró ż y i wypoż yczalnie samochodó w.
Mó j hotel - Dimitrion jest bardzo skromny jak na tureckie standardy. Terytorium - mał y trawnik na dziedziń cu z placem zabaw i stoł ami jadalnymi. Jeden basen i ten bez zjeż dż alni. Ale jest bar. Barman o imieniu Sokó ł jest tu dla kierownika i na ogó ł kontroluje sytuację w hotelu. Obiad - bufet, w któ rym co najmniej trzy dania mię sne z ró ż nymi dodatkami. Są tylko dwie sał atki warzywne. Są owoce. Istnieje okoł o pię ciu rodzajó w napojó w. Jedzenie jest dobrej jakoś ci. Standardowy pokó j ze wszystkimi udogodnieniami. W telewizji są kanał y rosyjskoję zyczne. Wś ró d goś ci są gł ó wnie mł odzi ludzie i dziewczyny z Wł och, Niemiec, Anglii, Francji, Sł owacji. Mł odzież mile mnie zaskoczył a swoją pozytywną energią . Jadą c na ś niadanie, jedyne co sł yszysz w swoim kierunku to „Witam, witam…”. Mił y! Mię dzystanowe sankcje handlowe i zwią zana z nimi propaganda nie wpł ynę ł y na relacje zwykł ych ludzi. Ciekawie był o komunikować się z obcokrajowcami. Tutaj musiał em zapamię tać wszystko, co znasz po niemiecku, angielsku, uż ywaj ję zyka migowego. Po ś niadaniu jak zwykle pę dzę nad morze. Wychodzą c z hotelu, znajduję się na wą skim chodniku. Miasto już się obudził o. Otwarto sklepy i kawiarnie. Jezdnia nie jest tak ł atwa do przejś cia. Przepł yw tworzą gł ó wnie skutery i quady. Najczę ś ciej jeż dż ą dziewczę ta i chł opcy, ale czę sto babcie i dziadkowie. Tu zawió zł brodaty mę ż czyzna w tatuaż u "Demis Roussos". . . O-o-o!
Idę wą ską uliczką w kierunku morza. Docieram do nasypu i wpadam na niekoń czą cy się pas restauracji. Tutejsza restauracja jest parterową konstrukcją zł oż oną z kolumn i dachu. Restauracja posiada stoł y i krzesł a, a kuchnia znajduje się w gł ó wnym budynku, po przeciwnej stronie ulicy. Są też butiki, sklepy z pamią tkami, kabarety itp. Znajduję przerwę mię dzy restauracjami i schodzę po drabinie na plaż ę . Sł yszę , jak ktoś woł a z restauracji - Dimitrion, Dimitrion!...Odwracam się , okazuje się , ż e to ja. Okazał o się , ż e mę ż czyzna w ś rednim wieku pochodził z mojego hotelu. Przedstawił się : - Ivan, Italiano. Iwan, wię c Iwan, niech tak bę dzie. Jak rozumiem, Iwan był zniesmaczony piciem samego piwa, a ja tu jestem dla jego szczę ś cia. Po wpisaniu piwa udaliś my się nad morze. Iwanowi wystarczył a pię ciominutowa ką piel i wró cił do restauracji. Został em na morzu. Był o trochę burzowo. Woda jest przejrzysta. Wejś cie do morza jest nieco utrudnione ze wzglę du na nieró wne kamieniste dno. Leż aki na plaż y są pł atne (3 euro), a niektó rzy woleli wł asne maty. W porzą dku. Nadeszł a pora kolacji, a ja przygotował em się do hotelu. Znalazł em Ivana i zadzwonił em do niego ze mną : - "polecam, hotel, lunch! Zniż ka na piwo! " Iwan odmó wił , miał już nowego rozmó wcę . Nie, nie jest. No dobrze.
Po kolacji wielu w hotelu zdecydował o się wygrzewać na bezpł atnych leż akach przy basenie. Pod wieczó r ci, któ rzy nie wybrali się na spacer po nasypie, zaczę li podcią gać się do baru. Panuje tu szczegó lna atmosfera dobrej woli. Grał a muzyka, ludzie pili piwo, pokazywali sobie zdję cia swoich bliskich i nie miał o znaczenia, ż e komunikowali się na poziomie mojego „wł oski”, no lub trochę lepiej. Oto rodzina ze Sł owacji mniej wię cej, jakoś po rosyjsku podzielił a się swoimi wraż eniami z wizyty w Petersburgu. Uduszni ludzie. Zaczyna się ś ciemniać . Wkró tce pojawił się Ivan i od razu doł ą czył do grona mł odych Wł ochó w. Ja też się zbliż ył em. I wtedy jeden z towarzystwa, z wyglą du i temperamentu, „charyzmatyczny” Wł och, wskazują c na dziewczynę , oś wiadcza mi po rosyjsku – „jesteś my nowoż eń cami i mamy miesią c miodowy”. Moja szczę ka opadł a ze zdziwienia. Pó ź niej facet przyznał , ż e zna rosyjski, bo pochodzi z Ukrainy, ale jego ż ona jest prawdziwą Wł oszką . Jakie to romantyczne. . . Oto dwie dziewczyny, zdaje się , z "naszych". Okazuje się , ż e są Francuzami. Wow! Gdzie jest urok? A moż e, jak on, glamour? W pewnym momencie znudził em się i zaczą ł em organizować przestrzeń do tań ca, ale nie znajdują c wsparcia, zrezygnował em z tego pomysł u. Szkoda. . . Jednak dł ugo się nie nudził em. Sł owacy zebrali się na spacer i mnie namó wili. Poza hotelem wieczorne ż ycie dopiero się zaczyna. Tł umy bezczynnych ludzi wypeł niają chodniki. Jedni udają się do najbliż szych kawiarni i butikó w, pozostali udają się na bulwar dla pieszych, gdzie masa ludzka zamienia się w dwukierunkową demonstrację . Wieczorem nabrzeż e jest bardziej zatł oczone i bardziej odś wię tne. Ludzie nie spieszą się i cieszą kontemplacją otaczają cego ich ś wiata.
Sł oń ce już dawno zaszł o, a na niebie jest peł nia księ ż yca. Powietrze jest nieruchome. Poł udniowa noc jest czarują ca. Wł ą czam kamerę w trybie „wideo” i stawiają c ją przed sobą , idę wię kszoś ć nasypu do latarni morskiej. Patrzę na materiał filmowy. Materiał jest ekscytują cy. Za fotografowanie porannego ś witu! Aby to zrobić , musisz zmusić się do wczesnego wstawania. A nastę pnego ranka mi się udaje. O pią tej wyszedł em z hotelu i udał em się na nasyp. Był o ciemno i opustoszał o. Wzdł uż ulicy w niektó rych miejscach wę drował y mał e grupki pijanej mł odzież y. Ci, któ rzy „przeszli” i nie mogli już chodzić , odpoczywali na leż akach. Tu dziewczyny zataczają c się opuś cił y bar i usiadł y na quadach. Co zaskakują ce, wszyscy zał oż yli i zapię li heł my. Kiedy jesteś w tym stanie, kask oczywiś cie nie bę dzie zbę dny. Idę dalej w wyznaczone miejsce. Po drodze obserwuję puste restauracje i kelneró w, któ rzy przymilnie patrzą mi w oczy. Nieco pó ź niej dostrzegam samotnego goś cia, któ rego twarz wydawał a mi się znajoma. Rozpoznaje mnie wcześ niej i woł a: „Bon giorno, bon giorno, Dimitrion! ” - Ba! Tak, to Iwan. Siadam. Na stole dwa kieliszki do wina, talerz z resztkami mał ż y. Obok szampana w wiaderku z lodem. Ivan dzwoni do kelnera. Odstawia kieliszek i nalewa mi szampana. Biorę posił ek. Wyjaś niam Iwanowi: - "Och, przyjdź na sesję zdję ciową ! Sanie aufstein! I staram się zademonstrować naturalny proces za pomocą gestó w. Ivan ze zrozumieniem kiwa gł ową i prosi o moje okulary przeciwsł oneczne (wystawał y z mojej kieszeni). Poż egnał em się . My trzeba się spieszyć , horyzont już zarysowany. . . W hotelu moje zdję cia wschodu sł oń ca został y zatwierdzone. Ale Iwana już nie widział am. Ivan wyszedł bez poż egnania. Niedł ugo wró cę do domu. Muszę jeszcze zdobyć wraż enia A wycieczka się przyda. Wybrał em pię ciogodzinny spacer po Sussi (nadmorskie miasteczko wypoczynkowe na wschó d od Hersonissos). W wydarzeniu bierze udział kilka ł odzi, z któ rych jedna jest stylizowana na piracki szkuner „Czarna Ró ż a” z sł ynny film. Jest też postać bardzo podobna do Johnny'ego Deppa. Szkuner wypł ywa na morze w uroczystej atmosferze, przy muzyce z tego samego filmu. Spektakularne widowisko. Ł odzie pł yną wzdł uż wybrzeż a, otwierają c panoramiczny widok na podró ż nych. Punktem koń cowym jest przytulna zatoka, palmy z jednej strony, z drugiej i wiele restauracji, dogodnie zlokalizowanych na stoku. Wszystko jest bardzo ł adne i zadbane. W programie darmowy obiad. A w pozostał ym czasie moż esz pł ywać wł aś nie w zatoce. O wyznaczonej godzinie ł ó dź wró cił a, z przystankiem w morzu na ką piel już z ł odzi. Sussi to nowoczesne miasto. A jeś li kogoś interesuje ś redniowiecze, trzeba wybrać inną wycieczkę . I jeszcze jedno: niepoż ą dane jest picie piwa w podró ż y morskiej: przed i w trakcie podró ż y (choroba).
Czas odejś ć . Taksó wka Mercedes klasy E zabrał a mnie i dwie inne osoby z hotelu. Fajny!
WNIOSKI. Oczywiś cie kurorty Hersonissos są pod wieloma wzglę dami gorsze od tureckich. Przede wszystkim rozmiar. Nie wszę dzie są zjeż dż alnie w basenach. Dziwna sytuacja z animatorami. Nie ma linii brzegowej (plaż a) przypisanej do hoteli. A takż e: wejś cie do morza jest kamieniste. Ale są też plusy. Mał e hotele są dogodnie rozmieszczone. Wszystko jest w zasię gu spaceru. Dodatkowo są trochę wygodniejsze. Wszyscy się znają i szczerze się komunikują . I choć np. nasz hotel nie zapewnia animatora, to barman Sokol z powodzeniem obją ł to stanowisko. No a ten nasyp z restauracjami? ! Trzeba zobaczyć wyraz twarzy ludzi jedzą cych przysmaki z owocó w morza. Przy okazji, za bardzo rozsą dną opł atę . Z pewnymi zaletami, co przycią ga tutaj Europejczykó w, któ rzy mają duż o wł asnego morza? Myś lę , ż e panuje tu atmosfera luzu, wewnę trznej wolnoś ci, pewnego rodzaju dobrobytu, któ ry w pewnym stopniu tworzą sami turyś ci. A co z Grekami? A Grecy są tacy jak my, są blondynki i brunetki. Gdzieś tak lekkomyś lny jak my, ale zdecydowanie spokojny. Czy nadal pojechał bym na Kretę ? Prawdopodobnie, ale już w innym mieś cie, gdzie poszukam innych fotoreportaż y.
Ramilen Ikeev wrzesień.2014