Приключения по-китайски!
Вы всегда мечтали отправится в космическое путешествие на другую планету, но межгалактические перелеты не для Вас? Теперь есть отличное решение – просто купите билеты в Китай! Полное погружение в другой мир гарантировано. Вы не знаете международный английский язык? Не проблема! В Китае его тоже практически никто не знает! Боитесь, что будете есть много острой еды? С китайскими многоразовыми палочками много съесть не получится! Но, насчет палочек это немного утрированно, еда настолько вкусная, что палочки не помеха. Да и китайский язык в общем-то понятен, практически все вам будут отвечать одно слово “ Мэйо! ” Что означает “ Нет! ”.
Но какие тут города, а какие горы! Не зря Джеймс Камерун именно на этой планете снимал Аватар! Это была одна из самых сложных и самых прекрасных поездок. Почему вообще китайцам нужно куда-то летать, когда у них в стране такие природные красоты. А город Сиань теперь вообще вне рейтинга. Это был первый раз, когда я хотел сидеть и писать рассказ о Китае, прямо во время поездки. Хотелось взобраться с ноутбуком на одну из величественных стен Сианя, и с видом на высотки писать о наших эмоциях. Ммм… Китай, такой сложный и такой прекрасный. Прекрасный как этот кофе: )
Сложность Китая очень хорошо описывается этими фотографиями
Из моего детства
- Ну дай!
- Дай уехал в Китай и сказал: “ Никому не давай! ”
Но куда же именно уехал тот Дай? Может в Сиань или в Шанхай? Или даже в городок Чжанцзяцзе? Это нам и предстоит теперь выяснить. Забегая на перед, скажу, что уехал он в Хуашань!
Это закрытая и очень необычная страна, которая развивается словно в параллельной реальности. Я бы не сказал, что Китай ушел вперед в будущее, он просто современный продвинутый и другой. По всей стране бесплатный туалеты, которые можно без труда найти в любой момент в радиусе 100 метров. Мусорники расположены на расстоянии видимости друг от друга, абсолютно везде. Все везде идеально чисто. Во время путешествия ты себя чувствуешь в полной безопасности, так как каждый шаг контролируется множеством камер. Любое передвижение в общественном транспорте и такси, в любое время суток в любом районе будешь себя чувствовать спокойно. Кроме того случая с обезьяной, что нас ожидает через недельку)))
Основная система оплаты — это сканирование QR кода своим смартфоном. Практически в любом месте, даже у бабушки с пирожками можно сосканировать код, и оплата засчитана. Но это плюшка нам была недоступна, и мы рассчитывались старинным красивым обычаем – передачей бумажных денег. Ещё непривычным моментом было количество времени, которое мы провели в метро.
В один из последних дней мы проехали около 60 станций за одну поездку) Для ощущения полного погружения в Китайскую культуру забанены все сервисы гугла, включая карты, гугл маркет и поиск. Вообще Китай очень подходит людям, незнающим английский язык. Практически никто его знать там тоже не будет.
Интересный факт, что китайцы в поездках очень громкий народ. Но в своей стране тихие) Так хочется сразу обо всем рассказать, но пойдем по порядку.
Давайте ещё раз повторим это путешествие, но теперь в уютной обстановке за компьютером.
Мы, наверное, лет пять приглядывались к этой необычной стране, не раз были акции, но постоянно находились отговорки. На этот раз настояла компания МАУ, которая прислала письмо о том, что накопленные мили скоро сгорят и надо бы их потратить на обычный тариф. Все другие акции словно ветром сдуло, а Пекин был ещё и в распродаже. Хватит боятся, надо просто взять билеты и сделать это! В очередной раз посмотрел на карту необъятной по размеру страны и дело сделано, билеты на руках, теперь отступать нельзя. Началась долгая полугодовая подготовка к путешествию на другую планету. Большая часть подготовки была моральной. Ещё и акций никаких не выпадало. Вторым важным этапом было получение визы. Получение визы в Китай построено таким образом, что надо ну очень сильно хотеть в страну, чтоб получить визу. Пакет документов не сложный, сложная сама процедура) В один из дней мы ужинали в суши ресторане и у меня остались с собой суши на завтрак. На следующее утро китайский посол был в восторге, когда заметил меня орудующего китайскими палочками в очереди на подачу документов в посольстве. Помню тот необычный момент, когда визы мы-таки получили! Даже несмотря на небольшое недоразумение в посольстве, когда я ляпнул, что в Китае не был, но был в Гонконге.
Составление маршрута поездки было словно пробирание сквозь непроходимые джунгли с пластмассовым ножом.
По техническим причинам (не было акций) пауза между поездками длилась 5 месяцев. У меня хоть Франкфурт по работе проскочил. Даше же было совсем тяжко. Но вот наконец день настал. Это было чувство легкого страха перед поездкой. Такое чувство было перед Южной Америкой. Нам казалось, что мы морально оцениваем всю сложность грядущей поездки. Но реально и половины сложности себе представить нельзя было) Началось все традиционно с ланж зоны Борисполя. Этакий релакс перед погружением. Правда почему-то все летело из рук. Самый пик фиаско был, когда я двигал столик и все его содержимое полетело словно птицы. Фруктовый салат на полу вообще выглядел как произведение искусства, мне даже было немного жаль, когда этот шедевр убирали. Чувство стыда меня испепеляло) Ещё пару бокалов вина и погружению готовы. Но нас ждал ещё один приятный сюрприз, перед посадкой в самолет наши билеты показали ошибку. Другими словами, овербукинг, нам не хватило мест! Но не хватило в эконом классе, в премиум классе как раз два уютных места у окошка нам были в самый раз. Это был бесплатный апгрейд уровня билетов на дальнемагистральном перелете. Это было круто, мы с Дашей не могли сдержать эмоции радости. Мы буквально кричали и прыгали по дороге к самолету. Лететь весь день, 9.5 часов в премиум классе! Перед взлетом налили сока, для разогрева аппетита, а вот после взлета начался гастрономический рай.
Стюардесса постелила нам на столики скатерть и порадовала нас шедеврами кулинарного искусства в прямом смысле этого слова. Во время перелета нас кормили два раза. Мне особенно запомнился запеченный лосось под каким-то там вкусным соусом. Начало путешествия просто сказочное. На планшете у нас было загружено аниме “ Психопаспорт”. Посмотрев первую серию, мы поняли, что это аниме будет нашим спутником по поездке.
Прилетели, в Пекине сейчас час ночи. Забрали все вещи с самолета, не забыв забрать с полки кофту. Пошли на контроль. По прилету все туристы обязательно сдают биометрию, отпечатки связывают с паспортным данным, делается это с помощью специальных автоматов. Причем автоматы очень не хотели принимать заграничные отпечатки пальцев. По дороге к офицеру, я заметил, что кофта у меня привязана к рюкзаку, но что же я тогда несу в правой руке? Это оказалось одеяло из самолета. Да длительный перелет видимо сильно давил на голову.
Первые сложности нас ждали на обмене валют. Была обменка с комиссией 9$ за обмен. Был очень своенравны й банкомат, который после долгих уговоров соглашался только сумму показывать, но не выдавать деньги. Ещё немного поисков и с банковской комиссией около двух процентов, мы все же сняли деньги с другого банкомата. Теперь я знаю, что надо было с комиссией 9$ просто менять суммы выше, чем комиссия 2%. Как оказалось в Китае очень маленький шанс, что с поменянных денег первого дня, хоть что-то останется на обратном пути. Сдача отпечатков и поиски банкомата были просто разогревом перед настоящим Китаем. А теперь наконец в город!
С погружением!
Так как мы прилетели среди ночи, на автобус рассчитывать не приходилось. На выходе из аэропорта надо было постоять минут 20 в очереди на такси. Пока вроде все цивильно и четенько. Правда водитель никак не может разобраться куда ехать, да и в отеле трубку не берут. Странно, ещё двух часов ночи даже нет, для Азии это вообще не время. Тем более отель наш в курсе о времени прилета и вчера подтвердил, что примет нас среди ночи. Ладно, едем. Главное, чтоб с GPS меткой совпадало. Эй, а что твориться с GPS? Почему мы едем не по трассе, а проламываемся сквозь здания. Хмм… Ну ладно. В отеле что-то придумаем. То, что координаты не совпадали с адресом я ещё в Киеве заметил, но поддержка букинга заверила, что все будет хорошо. Но по лицу водителя было видно, что что-то пошло не по плану. Его лицо глядело на металлический забор, которого явно быть не должно. В будке возле забора в будке спал охранник. Таксист разбудить его не решался, но что делать с возникшей преградой тоже не знал. Мы взяли ситуацию в свои руки и разбудили охранника. Когда парни начали общение, было понятно, что они друг друга не понимают. Они словно говорили на разных языках. Позже мы выяснили, что в связи с расхождением диалектов, китайцы не всегда могут понять друг друга, иногда просто не хотят понимать. Охранник жестами показал, как объехать забор, но через 10 минут мы были у другого забора. На этот раз более красивого с колючей проволокой по периметру. Второй охранник посоветовал ехать к первому. Поиски отеля на такси продолжались ещё длительное время, таксист даже из совести остановил счетчик. В какой-то момент стало ясно, что с таким транспортом нам отель не найти. Тут бы больше подошел конь чтоб на нем скакать через заборы. Распрощались с таксистом и начали сами искать отель. Геолокации было настолько плохо, что с ней тоже пришлось попрощаться и отключить. 4 утра, надо заселиться хоть куда-нибудь! Нашли здание под замком, возможно какой-то отель. Но сколько не таранились, нас никто не впустил. Смешной факт, что это здание как мы потом выяснили и оказалось нашим отелем. Нашли ещё похожие на отель здание без окон и дверей. Вернее, дверь была, но закрыта так, что без инструментов и снятия с петель точно не откроешь. С горем по полам мы попали в какой-то отель. Там сонный китаец сообщил, что мест нет. Зато есть интернет со скайпом. Связался с мамой, повезло, что на скайпе были настоящие деньги. Мама связалась с букингом и сообщила проблему. Но в данной ситуации букинг смог посоветовать искать другой отель. Ладно, вернемся из Китая разберемся с букингом, кто и что, кому должен будет. Через интернет в округе увидели множества отелей и все заняты. Поиски отеля длились до пяти утра. Каждый раз сценарий один и тот же. Сонный китаец на ресепшене не может въехать, что вообще происходит, а потом говорит мест нет. Вместе с системой геолокации сдох и офлайновый гугл переводчик. К счастью, у меня был майкрософтовский ещё установлен. В итоге в 5 утра пришлось ночевать в настолько роскошном и дорогом отеле, что его количество звезд не вместилось бы в этот рассказ. На ресепшене с китаянкой мы настолько долго пытались объясниться, что она начала говорить русские слова. Ещё есть теория, что длительный перелет и все сложности поиска отеля ранним утром перевели мозг в специальный режим, в котором мы начали воспринимать китайский за русский. Когда мы легли спать уже было светло.
Первое, что мы решали после подъема – срочный поиск более дешевого отеля на вторую ночь. Через букинг нашли значительно дешевле отель, забронировали. По его адресу оказался небоскреб. Но если разобраться с этажом и дверями, то можно попасть в небольшой офис, в котором четверо китайцев усиленно пишут что-то на компьютерах. Ребята с интересом смотрели на меня. Их распирало любопытство зачем я к ним явился в подпольный офис без вывесок. Я показал китайцу набор иероглифов и номер телефона отеля. Парень позвонил по номеру и сообщил, что отель есть рядом, но у отеля нет лицензии на прием туристов не из Китая. АААА!!! Да что же это за отельная поездка. То, что мы не вселились ночью в первый отель, нанесло сильный урон по нашему маршруту. Но неудачная попытка заселения во второй отель, чуть вообще не развалила все планы по Пекину. Пока Даша сидела с вещами на первом этаже, я выбирался из лабиринтов небоскреба. В голове был просто взрыв мыслей. Что-то и как-то надо было решать. То место, где я оставил Дашу оказалось тоже ресепшеном одного из отелей. И у них даже оказалась свободная комната по адекватной цене, и метро в минуте ходьбы. Отлично! Надо сразу здесь забронировать последнюю ночь нашей поездки. Объяснить это было очень сложно даже через переводчик. Ещё была проблема с разницей форматов дат. Но мы все побороли, два раза перепроверили наши записи о том, во сколько и когда мы к ним заедем. После чего они успешно забыли о бронировании и стоит-ли говорить, что в последнюю ночь в Пекине нас снова ждал сюрприз с заселением? Хотя тут этих сюрпризов будет ещё столько, что последняя ночь точно не является проблемой. Итак, мы имеем забаненые все сервисы гугла, запрещенный для нас интернет в общественных местах, нерабочую гугл карту и конечно же гугл маркет. То есть установить что-либо дополнительно не выйдет. К счастью, MAPS. ME определив нас в Китае с радостью предложил подтянуть все карты в офлайн и смог откалибровать GPS метку относительно карт. Я очень не люблю рекламу и никогда её не поддерживаю, все благодарности в пользу мапсми это действительно наши с Дашей благодарности за спасенную поездку.
Еда
Прямо возле отеля, нас ждал ресторанчик довольно приличного вида. Из всей еды Азии я всегда избегал именно китайской кухни, почему-то все попытки отведать эту кухню в других странах были для меня не самыми удачными. Но теперь либо понравится еда, либо её в любом случае придется есть. Вооружившись многоразовыми общественными палочками, мы делаем первую пробу. О вселенная!!! Это восхитительно! Как столько приятных вкусов может быть в первом же кусочке? У нас ещё недавно были проблемы с заселением в отель, да какие вообще могут быть проблемы в стране с такой вкусной и дешевой едой. А размеры порций могут посоревноваться с нашими карпатскими. Как же вкусно! А вдруг это просто удачный ресторан попался? Вдруг дальше будет не так? Но нет же, дальше было ещё лучше и лучше. Покушать это было всегда радостно. И даже столетние яички рулят! Правда через неделю нас ждет вегетарианский город, там мы немного приземлимся на землю от вкусовых радостей. Но то ещё будет не скоро, и мы даже не подозреваем об этом. О вселенная! О китайская еда! О остро, о очень остро! ООО! Но бывает, зато очень вкусно! Разнообразие блюд громаднейшее. Как хорошо, что у нас есть целых две недели, чтоб тут все перепробовать. Если в предыдущих поездках мы отточили мастерство владения палочками до виртуозности, то в этой поездке мы были повелителями палочек. Абсолютно любой тип еды, даже жаренный арахис или скользкий рис без проблем. За это мы получали одобрительные взгляды от китайцев. Я думаю, что некоторые остались разочарованными, ведь могло быть такое шоу, если бы мы первый раз брали палочки в руки. В Китае покушать это словно передышка от бесконечного потока задач.
Прогулка по Пекину
Первой точкой маршрута был запланирован Храм Неба. Мы спустились в метро. Увидели схему из кучи веток. Получили портативную схему на исконно китайском языке. Получили вторую схему на английском языке с размером шрифта близким к нулю. Объяснится с кассиром было нелегко. В итоге мы вышли ещё дальше от храма чем были изначально. Второй раз в метро возвращаться не хотелось. Пересадки между ветками сделаны на таком расстоянии, что ты проходишь минимум станцию пешком пока пересядешь с ветки на ветку. А веток много. Ещё нужно было внимательно следить, так как не все пересекающиеся станции являются пересадочными. Точнее одна была не пересадочной, но в очень удобном месте для пересадок.
Пройдемся пешочком до храма, заодно и познакомимся ближе с Пекином. Знакомство мы начали с кондитерки, а продолжили большим и тяжелым ананасом, который мы ели на протяжении полутора часов. Это был большой фруктовый маркет. Мы проходили мимо, когда чистили свежий ананас и не смогли удержаться. В общем с кондитеркой у них туго, а с ананасами все супер. Основная проблема кондитерки это там, где могла быть сгущенка – варенье из красных бобов. От станции метро, где нам сказали выйти, пешком до храма было идти несколько часов, как оказалось. Хорошо, что все истории с заселением нам оставили столь щедрый промежуток времени, что мы успеем даже до закрытия попасть на территорию храма. Храмовый комплекс большой, сами храмы, честно говоря, слабоваты. Но вот парковая зона на территории — это то, что ждешь от азиатских красот. Я бы назвал этот парк – безмятежностью.
Наконец-то никуда спешить не надо, просто бродишь, релаксируешь и впитываешь все вокруг в себя. Китайцы тоже получали релакс, одна женщина громко пела в портативный диктофон. Это довольно частое развлечение у китайцев - спеть песенку. Этот парк выполняет роль некого антистресса. Вот серьёзно, если всюду нервы и все достало – немедленно бери билеты в Китай и лети прямиком в парк храма неба.
Поверь читатель, нервы дороже! Из парка мы вышли перезагруженные.
Дубль два! Сделаем вид, что никаких ночных сложностей не происходило и продолжим путешествие. У входа в парк протянулся городской канал. Вдоль канала просто шедевры из цветов и деревьев. Видно, что на клумбах потрудились отдельно над каждым цветочком. Канал бесконечно длинный и клумбы с дорожками тоже. Нам надо добраться до центральной пешеходной улицы Пекина. Лучше всего подъехать на автобусе. А вот и расписание со списком остановок. Иногда по одному иероглифу, иногда по три. Это все, что мы выяснили с расписание. Зато мужчина с участием подключился к поиску нашей остановки “ Тяньмень”. Кстати, звучит как два иероглифа. Мужик указал жестом идти за ним, и мы отправились уже втроем. Отправились куда-то совсем далеко в поход. Так как языковой барьер был полный, то шли мы в задумчивой тишине. Как хорошо, когда есть о чем помолчать! Мужчина правда сделал попытку обсудить с нами важные части прогулки на китайском, но мы кроме слова “ Тяньмень” и “ Комутохеровато” вообще ни одного слова не знали. Наш поход закончился на одной из остановок, где китаец нас передал кондуктору в автобусе. Едем. Честно говоря, на карте пешая улица была отмечена совершенно в другом месте и другой части города. Но краем глаза в одном из поворотов мы увидели нечто туристическое и прекрасное.
Это к счастью и была та улица. Очень важным ориентиром для поиска улицы является????? . Мы сошли с автобуса и направились к началу улицы. Нас там ждал очень старинный трамвай, который сию же минуту отправлялся прямо по пешей улице. Кондуктор нас звал, чтоб мы успели. Мы без раздумий заскочили в ретро трамвай и отправились в путешествие. Одной из главных достопримечательностью ретро трамвая были мы сами. Прохожие китайцы были вдвойне счастливы видеть и трамвай и нас одновременно.
Конечная трамвая была на другой стороне пешей улицы. Теперь давай же пройдем улицу пешком. Пройти улицу и выйти из неё до ночи это настолько же сложная задача, как и вселится в отель Китая с первого раза. Тут есть все и стритфуды, и магазинчики со стритфудами, музеи посвящённые самобытности и еде и много-много бронзовых статуй. Каждая композиция статуй отражала фрагмент жизни древних китайцев. Особенно удачно подчеркивались фрагменты связанные со стритфудами. Помимо еды было множество магазинчиков и крытый большой базар. В одном из магазинов у меня появился двенадцатилетний почитатель. Мальчик настолько впечатлился моим размером носа и живота, что минут 10 от нас не отходил. Пришлось даже дать ему потрогать нос, чтоб он убедился в его подлинности.
Мальчик не этот
Мне кажется, что парень был уверен, что нос окажется накладным. У нас на этот день были ещё планы в городе. Но, честно говоря, когда ты попадаешь на эту улицу и начинаешь бродить по смежным улицам, ты получаешь бесконечную порцию удовольствия. Что же ещё надо от азиатской столицы. Никакие другие достопримечательности города не могут быть лучше.
Мы в Китае! Эта фраза была наполнена искренностью и радостью. По первой ночи было понятно, на сколько не легкий маршрут будет впереди. Но если нам и дальше будут попадаться подобные парки и такие улицы, то, что же может быть прекраснее в этой поездке. Среди тысячи кафешек, мы выбрали максимально похожую на ресторан для местных. Причем, официант нас увез на лифте ещё глубже в здание в ещё более китайскообразный ресторан. Честно говоря, ресторан выглядел стремно. С кухни доносился гул такой, что казалось, что там сотни китайцев собирают технику. Мы немного сомневались готовы-ли мы к такому глубокому погружению в первый день. Ай ладно, неси, что есть в печи!
У Даши был рис с помидорно-яичной начинкой. У меня был рис с количеством ингредиентов, превышающим количество звезд в дорогом ночном отеле. Как же круто, что мы почти две недели будем есть такую вкуснятину! Не один китайский ресторан за границей даже близко не приготовит того, что подают тут в местных ресторанчиках. Мы в Киеве после поездки специально пошли в ресторан Пекин и лишений раз убедились, что ни по ценам, ни по вкусу даже сравнивать нельзя эти кухни. Если не ошибаюсь, то два больших блюда и бутылка 0.5 пива в ресторане в центре Пекина нам обошлись в 42 юаня (6.5$). И то, мы явно погорячились, заказав два блюда. Можно было спокойно наестся и одним. Как я люблю это слово – поездка получила статус “ Гастрономично! ” в первый же день. Но в принципе такой статус в первый день и должны получать подобные поездки.
Великая Китайская стена
Я не знаю как туристы раньше добирались до Великой Китайской Стены, но нам очень помог рассказ одного блоггера. Парень посвятил целую поездку тому, чтоб детально описать свои маршруты с точностью до станций и фотографий. Мы заранее на планшет и телефон сохранили веб-страницы в офлайн. Скорость развития китайского метро приятно поражает. Рассказ, написанный пару лет назад, ссылался на конечные станции веток, которые уже были далеко не конечными. Перед тем как сесть на загородный автобус мы хорошенько подкрепились. Скорость обслуживания на фудкорте была настолько молниеносной, что Даше выдали все её блюда быстрее, чем кассир отсчитал сдачу. Я бы мог ещё раз описать очередную вкусную трапезу, состоящую из желейного густого супчика, 9 пирожков бао, большой миски мясного супа, пшеничного напитка, маслянистых лепешек и т. д. но нельзя же столько внимания уделять еде.
Даже несмотря на то, что она такая вкусная. Мне, наверное, стоит выпустить отдельно книгу “ О том, как мы с Дашей вкусно кушали в Китае”. Мне кажется, что книга по размеру выйдет не меньше этого рассказа) Мы ехали далеко за пределы Пекина. Стена очень длинная и имеет разные обзорные точки в разных частях города и страны. Мы выбрали для осмотра участок в Мутяньюй. В автобусе я помог разобраться с деньгами одной девушке, она оказалась украинкой, которая знает китайский. В один момент автобус остановился и нам китаец сказал, что мы должны были пересеть в такси. Мы в принципе и так знали, что нам пригодится такси на конечной. Водитель настаивал, чтоб мы вышли сейчас. Но так как в нашей команде была китайско-говорящая девушка, то вероятность лохотронов сильно снижалась. Так же с нами вышла девушка из Грузии и мексиканец Марио. Таксист попробовал заломить цену, но ответа на китайском никак не ожидал. В итоге мы поехали на стену значительно дешевле, чем должны были исходя из рассказа. Во время поездки мы начали синхронизировать между собой маршруты, кто где уже был и что надо посмотреть. Девушка внимательно посмотрела на меня и спросила не тот-ли я блогер, который писал в интернете рассказ про Гонконг? Меня снова узнали! Перед поездкой в Китай она читала про наш с Дашей рассказ о Гонконге, чтоб составить себе маршрут. Это было неожиданно и радостно!
На месте мы купили входные билеты и подъехали на автобусе к подъему на Великую китайскую стену. Подняться можно было пешком или на канатке. Канатка была самого классного типа, это когда скамеечка с которой свисают ножки. И да, мы на Великой Китайской стене!!! Она действительно такая прекрасная как её описывают. Уникальность и странность этой достопримечательности в том, что её нельзя всю пройти. Она тянется на сотни километров. Просто надо глазом себе отмерять расстояние, на которое хочешь прогуляться. Наш новый мексиканский друг Марио выбрал пеший подъем, вместо канатки. Мы с ним пересеклись наверху и гуляли по стене обмениваясь культурным опытом двух стран.
Он попросил Дашу сделать фотографию на фоне стены на его айфон X. Как только Даша его взяла в руки, телефон словно мыло выскочил вверх, а затем устремился к каменной стене. Со стороны выглядело, как будто Даша решила показать мексиканцу дорогой одноразовый трюк с жонглированием дорогим айфоном. К большому счастью, Даша таки смогла укротить зверя и айфон не пострадал. Прямо на стене мы устроили пикник. Парень нас угощал мексиканским марципаном, а мы его китайскими пирожками бао. Спуск со стены был не менее шикарным, чем сама стена. Это был длиннющий и скоростной бобслей! Я видел, что многие туристы тупят и настолько часто дергают тормоз, что просто застряют на трассе. Мы с Дашей намеренно долго садились в свои слей, чтоб впереди точно все уехали далеко. Но я на пол пути все-таки вписался в какого-то азиата. Обычно маршруты бобслеев сделаны так, что даже без тормоза ты не вылетишь с трассы, но зачем же его так часто дергать? Но было весело, стена просто прекрасна во всех аспектах. Обратные попытки словить такое же дешевое такси были сложноватыми. Не зная китайский не наторгуешь особо. Вот китайцам хорошо, в соседнюю машину только в багажник залезло около трех девушек.
Когда ехали в автобусе, то попали в настолько длинную китайскую пробку, что могли обсуждать стену целых 4 часа. Стена в Пекине заняла в итоге практически весь день. И уже самое время отправляться в бывшую столицу Сиань. Мы зашли в наш поезд и добрались до купе. В купе сидел китаец с китаянкой. Увидев нас, они начали буквально сиять от радости. Было видно, что пара в восторге, что заграничные туристы едут с ними в купе. Но главным козырем была китайская мивина, которую мы начали себе запаривать. Было видно, что китайцы очень одобряют наш выбор. Они даже помогли её запарить по всем правилам. В наше купе зашла проводница и на китайском рассказала правила безопасности и что делать в случае проблем (мы так думаем, что речь была об этом). В основном она говорила это китайской паре, но в конце жестом указала на нас мол “ И этих двух пожалуйста не забудьте захватить во время эвакуации”. Прямо радостно было что мы едем в китайском поезде с китайцами в одном купе. Я заметил, что все пассажиры ходят в тапках. Мы начали искать свои тапки, они оказались спрятаны под полкой. Запечатаны и очень мокрые, прямо с мыльной пеной. Ну ладно, будем без тапок, что нам. Но девушка сбегала к проводнице и принесла нам две пары сухих тапок. Какие же они милашечки. Жалко, что парень ночью не храпел так же мило. У меня даже было решительное желание выучить перевод фразы на китайском “ Не могли бы вы пожалуйста повернуться на бок? ” Но парень словно прочитал мои мысли, и повернулся храпеть на бок.
Ура! Мы едем в глубину Китая!
Сиань
Нету повести счастливее на свете чем повесть о Тимченках и Сиане! Путешествия по самому красивому городу началось с приезда на центральный ЖД вокзал. Карта, конечно, намекала нам, что рядом есть метро. Но кто ж в карту-то смотрит. Вначале мы на автобусе поехали не в ту сторону, а потом на такси. Таксист нас высадил на пол пути и сказал, что дальше ножками!
Ну ок, видимо не гоже иностранцев довозить до адреса. Мапсми нас повел дичайшими трущобами и руинами. Ощущение было словно мы попали в Китай после очередного монгольского набега. Отельчик оказался относительно уютный. Но полотенце, которое нам дали выглядело так, словно вся рота монголов им вытерлась после набега. Полотенце нам быстро заменили и на карте детально расписали что смотреть и куда идти. У Сианя есть одна приятна особенность – можно идти куда угодно и везде будет красиво, особенно вечером.
Главное не по той единственной заброшенной улице с монголами. Мы жили в самом сердце старого города, в этой части машины не ездили. Только электромопеды и тук туки. Улицы старого города погружают туриста в мир настоящей магии. Каждая улочка представляет собой множества торговых лотков и ресторанчиков. Продаются продукты. Но, что это за продукты и для чего они используются известно только верховным друидам и магам. Ощущение было словно я – Гарри Поттер первый раз, идущий по “ Косой Аллее” в поисках первого котелка и волшебной палочки. Синие большие яйца в каком-то прилипшем сене, дымящиеся напитки, любые органы неведомых животных, на больших сковородах все кипело и пылало над мощными фонтанами огня. Сотни китайских вывесок. А самое интересное, все ходят так, словно это обычное дело, а не магические ритуалы.
Все очень азиатское. Нас окутала густая волна позитива и радости. Мы, что в раю? Мы радовались, даже не зная, насколько красивый будет город ночью и какие красоты заготовила для нас современная часть города. В Китае нужно обязательно попробовать сианьские пельмени! Вот с них мы и начали трапезу в одном из местных забегаловок.
Я думаю мы там были одни из первых некитайских посетителей. Сианьские пельмешки чаще всего подаются в виде супчика, ещё мы взяли громадную порцию вареников на пару и луковую лепешку. Я радовался как дитя. Меня этот завтрак окончательно влюбил в Сиань. Порции мы еле осилили. Для пущей уверенности побольше острого соуса, так сказать контрольный для дезинфекции. Хозяйка очень гордилась, что мы выбрали её ресторан. Когда мы прощались, было понятно, что это наша не последняя с ней встреча.
Мы решили провернуть одну важную банковскую операцию. Банков много, но выполнить такую важную задачу может только центральный. Среди отделений центрального необходимо найти то отделение, которое имеет право совершать такую сложную операцию. В самом отделении надо взять номерок и сидеть в небольшой очереди до часа. Далее самое интересное - процесс. Наша очередь подошла, и мы подошли к окошку. Кассир сидела напротив. Началось заполнение анкеты и переписывание её в базу. Потом в другую базу, а затем в третью. Скан паспорта, ксерокопия паспорта. И ещё два раза скан паспорта в две других формы. С нашей стороны окна было ощущение, словно мы играем в покер против крупье. Наша крупье с покер фейсом сидела и пыталась перевести на китайский название нашей украинской улицы. Девушка видно было старалась, но порой на её лице читалось легкое отчаяние, судя по всему, трефа никак не хотела ложиться на пику. Вскоре к ней присоединилось ещё двое менеджеров. Совместными усилиями они заполнили ещё ряд форм. Затем настала процедура обмена множеством подписей на разных бланках. Видно, было, что все мы впятером очень нацелены на положительный результат в такой важной и комплексной процедуре. Спустя каких-то 40 минут трое менеджеров нам таки поменяли доллары на юани! Мы победители!
Фото из парка Tang Paradise
Чем дольше длилась вся эта процедура, тем больше денег мы решали поменять. Ещё раз проходить подобное не особо хотелось. В Китае есть одна сложность, деньги заканчиваются с большой скоростью. Даже когда кажется, что ты снял много денег в банкомате, через пару дней приходится срочно искать ещё один. Вот мы и решили избежать комиссий и поменять деньги в банке. Но сейчас-то мы поменяли с запасом. Как бы их обратно менять не пришлось потом. В итоге поменянных денег нам их хватило аж на 3 дня!
В центре города нас ждали две башни – колокольная и барабанная. В барабанной башне было множество барабанов самых разных размеров, а еще был и китайский концерт. Вначале сидела одна китаянка и играла примерно одну ноту в секунду. Было немного странно, но все молча сидели и смотрели. Между нотами не особенно прослеживалась связь. По расписанию до концерта ещё 15 минут, но они идут часто. Вполне возможно, что это предыдущий. В один момент китаянка ушла и вышли музыкантши, играющие интересную музыку на дивных инструментах.
Одна из китаянок била молотом в различные колокола. Сразу после концерта я зарядил головой в потолок с такой силой, что китаянки не могли удержать эмоций смеха и ужаса. В общем я тоже внес некую колокольную гармонию. С башен открываются отличные панорамы на бизнес центр. Между башнями парк и площадь. У многих китаянок на одежде часто встречается недовольный мишка и желтая уточка.
На площади девушка как раз продавала воздушные шарики с такой уточкой. Но расплатиться можно было только считыванием QR кода. Физические деньги тут бессильны. Девушка подарила Даше шар просто так. Как же это радостно, когда люди делятся своим позитивным настроением. Такие моменты всегда греют душу. Солнце, зеленые клумбы, синее небо и Даша с шариком – идиллия! Внезапно настало время обеда. Что для нас на этот раз приготовила старая столица Китая? На этот раз нас ждало жаркое из бекона, водорослей.
Маринованные китайские грибочки, рис в виде звездочки, помидорка чери, столетнее яичко, холодный чай, заваренный на цветочках, порция лапши с орехово-мясным соусом, кучей зелени и арахисом. Я уже во многих рассказах восхищался азиатской кухней, но мне кажется, что Китай тут бил большинство рекордов. Конечно же не в упрек вьетнамскому супу “ фо бо”, для него у нас всегда почетное место в желудке. В виду отсутствия хлеба тут можно наминать больший порции не боясь поправиться. Теперь наш путь лежал к старой пагоде дикого гуся!
Карты предательски показывали нам только одну ветку метро в городе. Видимо хотели нас ближе познакомить с Сианем. Возле непонятного государственного учреждения стояла большая толпа китайцев. Все с нетерпением чего-то ждали у открытых ворот. Причем контингент тут был самый разный. Мы тоже подождали около 10 минут за компанию, но ничего так и не произошло. Похожее мы ещё раз видели в другом городе. Похоже, что это родители ждут своих детей за территорией школы. Пагода находится на территории храмового комплекса. Гуляние по комплексу и самой пагоде ассоциируется с умиротворением. Даже не смотря на многоэтажную винтовую лестницу внутри пагоды. Ещё было около 17:00 и теплые лучики светили, ласково проскальзывая по телу. За пагодой начинался очень необычный город. Все улицы и парки пронизывала воздушная трасса старого монорельса.
Сам монорельс уже не работал, он тут существовал, похоже, до метро. Улицы и бульвары сделаны словно по фен-шую. Мы просто бродили от одной улицы к другой и получали море удовольствия. Тут мы официально видели самый красивый Starbucks.
Кстати, за путешествуя по Китаю, мы их видели самое большой количество, чем за все предыдущие поездки. В Китае очень дорогой кофе в кафе, около 30 юаней (4.6$). Цены в Старбаксе не особо отличаются от других ресторанов.
Tang Paradise
Китайцы там сидят толпами. Часто бывает, что Старбаксы стоят сразу по двое друг напротив друга. Мы думали, что на пагоде заканчивается наша программа по городу, но она только набирала обороты. Улицы нас привели ко входу в парк Tang Paradise. Вход был платный по 90 юаней (14$). Мы пошли смотреть, что же там кроется за вратами. А за вратами нас ждало одно из самых красивых творений человечества. Почему парк не занесен в список чудес света?
Парк имеет два образа – дневной и ночной. Это словно два разных парка. Мы попали в удачное время. Было около 18:00. Основную часть парка занимает широкое озеро. Вокруг озера десятки храмов, китайских коридоров, аллей и прочих красот. Начинается все с большого и мощного искусственного водопада. А дальше то чувство, когда фотографировать хочется все и везде.
Несмотря на то, что у нас в запасе 5 часов до закрытия, нам не хватит этого времени чтоб посмотреть полностью все. На красоту парка невозможно было насмотреться. Тут словно над каждым метром работали дизайнеры. Очень много разных троп и указателей. Выбираешь первую тропу в надежде вернуться и посмотреть вторую. Потом попадаешь на очередное разветвление и так до бесконечности. В парке у нас была настоящая фотосессия.
Даша в национальном платье осчастливила половину парка. Китайцы и так были рады с нами фотографироваться, а теперь так вообще с телефонами ходили за нами. Ещё мы взбирались на вершину китайского замка и провожали последние лучи китайского солнышка.
Когда казалось, что красивее некуда, в парке начала включаться подсветка. Теперь нужно было обойти все заново и увидеть, как оно светится. Мы словно вернулись в необычные сингапурские сады. Только от Сингапура мы этого ждали, а тут вау эффекта добавила именно неожиданность.
Почему у нас всего три дня заложено на этот город и его окрестности? Ночью люди встречались довольно редко. Все эти дорожки, фонарики и арки были наши. Мы начали идти на выход. Парк нас отпускать не хотел, мы повторно попадали в места, которые уже проходили, хотя были уверены, что идем прямо. Из замаскированных под камни динамиков доносилась успокаивающая музыка.
Фонарики на деревьях словно пытались нас уговорить остаться. Но уже около десяти вечера, а мы ещё не ужинали. Суммарно выход из парка у нас занял около часа. Затем мы пировали в одном из ресторанов старого города. На ужин у нас было одно из любимых китайских блюд рис с жареными помидорами и омлетом. Звучит это просто, но как же они его вкусно готовят.
Гора Хуашань
“ Дамы и господа, говорит капитан корабля, мы готовы к выходу в подпространство, пожалуйста приготовьтесь к гиперскачку”. К сожалению, машинист поезда эту фразу не говорил, но её очень не хватало. Утренний поезд начал свой разгон. На скорости 300 км в час мы всего за пол часа донеслись до нужного города, название которого никак не могли угадать, чтоб купить правильные билеты. К сожалению, название города, переведённое с китайского на другие языки, не имеет ничего общего с правильным произношением. Дальше на такси в другой город, где начало канатки. Маршрут, к счастью, хорошо налажен. Все таксисты прекрасно знают куда надо ехать всем туристам. Объяснять особо не пришлось. Впечатляющие расстояния для возможных очередей с бесконечными змейками. Но сейчас это все пустое! Очереди, которые могли затянуться на часы часов отсутствуют! Каков секрет успеха? Всего три пункта:
• Это были будние дни после китайских майских праздников.
• Мы начинали наши маршруты очень рано.
• Нам очень сильно повезло
Начался длиннющий подъем в горы в личном вагончике. Какой-то китаец, конечно, хотел к нам залезть, но я ему жестом показал, что он через 20 секунд может сесть в свой личный. Сначала было просто красиво и высоко, потом очень красиво и очень высоко, а потом открылись виды над “ бесконечными” высотами с умопомрачительной красотой. Мы так высоко ещё не были не на одной канатке. Чтоб мы могли больше насладиться красотой гор канатка остановилась.
Вагончик покачивался над километрами высоты. По динамику попросили не волноваться и пообещали все устранить. А вагончик все покачивался и покачивался… тишина. Тревожная тишина. Вроде ничего критично, но почему-то тревожно. Что же с нами будет на китайской “ Тропе смерти”? Впрочем, это мы уже сегодня узнаем. Дорога восстановила движение, и мы доехали до вершин. Свежий горный воздух принял нас в свои объятия. Куда идти? Столько троп, столько указателей… Ладно, пойдем туда, куда идет меньше всего китайцев. Начали подниматься вверх. Тропы сомкнулись, и мы снова с китайцами. Против системы тут особо не попрешь.
Хождение по маршрутным тропам сводится к посещению различных пиков гор. Причем высоты этих пиков очень и очень большие. Виды вниз захватывают. Мы были уже много раз в горах, но тут другое. Тут отчетливо понятно, что это необычные горы. Они какие-то полосатые что ли. Что-то в них китайское, чего не было ещё никогда раньше. Хвойные деревья частенько растут прямо над обрывом.
На деревьях сотни красных ленточек-желаний. Тропы на вершины достаточно крутые. Очень красиво наблюдать с одной вершины, как люди поднимаются на другую. Сами подъемы относительно короткие, канатная дорога уже проделала основной маршрут за нас. Где-то далеко горы заканчиваются и начинаются равнинные поля. Поля выглядят так же далеко как с иллюминатора самолета. В нашей истории путешествий именно гора Хуашань теперь всплывают при слове Китай. Это теперь для нас визитная карточка. На пути нам попадались камни с громадными красными иероглифами, отвесные скалы для фотосессий.
Все-таки надо сделать пару фоточек. Китайцы, конечно, накидывают на тебя страховку, но такая страховка может спасти разве что легкого и маленького китайчика, никак не бравого иностранца. Мы с Дашей так же являлись неотъемлемыми экспонатами в горах. Количество фотосессий с нами било рекорды. Одна из фотосессий было достаточно профессионального уровня. Китаянка показывала Даше в каких именно позах надо стоять. А другая китаянка, увидев меня, отложила меч и позвала меня на фотки. Скалы с иероглифами собой представляли руны, интересно, что же там было написано, что даже с мечом на их фоне фотографировались.
Ещё в горах я видел туалеты с самыми невероятными видами. Прямо из туалета ты смотришь вдаль, на красивые вершины гор. Как я уже говорил, что китайцы очень неравнодушны к моему носу. А значит нос тут надо держать в форме и намазать его кремом от сгорания. Когда я начал мазать нос, китаек порвало в приступе смеха. Такого трюка с носом они не ожидали. Теперь мой нос защищен и может дальше радовать все новые и новые города. От вершины к вершине мы приблизились к тому месту, на которое я и не знал, что когда-нибудь мы попадем – Тропа Смерти!
Тропа Смерти в горах Хуашань
Желающих пройти тропу было очень много. Азиаты вообще довольно неспешащие люди. А на тропе так вообще не спешат. Теперь придется пожертвовать половиной маршрутов в горах и постоять в очереди. За наши поездки мы ещё ни разу не стояли длинные очереди. Мы стараемся избегать таких мест, за счет этого посещаем много других. Но сейчас это будет впервые. Отстоять нужно 3 часа! С другой стороны, у нас есть целых три часа чтоб окончательно решить, что мы хотим туда. Со стороны было видно только маленькую часть дороги. Никаких других чувств, кроме раздирающего ужаса не всплывало. Это вообще может быть законно? Кто вообще такое смог придумать? Недалеко от нас был здоровенный колокол. Время от времени в него били китайцы, звуки разносились над горными высотами. Там вдали на обрыве стоит китайская беседочка.
Мы стоим и ждем в очереди осмысливая выбор. Один из китайцев уронил обертку, которая начала грациозно лететь вниз. Вроде бы всего лишь обертка, но сколько она вызвала страха у всех стоящих в толпе. Мысль о том, как можно лететь вниз пронеслась по каждой клеточке тела. Было видно, что все заволновались. Вот уже и на нас цепляют страховку с двумя карабинами. Судя по конструкции, страховка сможет удержать только две руки и голову, а вот не выскользнуть из неё – дело каждого. Вначале нужно спустится в обрыв метров на 20. По металлическим прутьям.
Прутья расположены очень круто. Ноги по ним скользят. Далее идем по ложбинке в горе. Правда ложбинка рассчитана на китайскую ногу. Мои пятки немного свисали над обрывом. Но зато в пальцах ног сосредоточилось все тело. Главное не забывать каждые несколько метро отцеплять и перецеплять карабины. Один разок забыл, меня как смыкнуло в сторону, что мало не показалось. Вниз уходят километры высоты с плоского обрыва. Вскоре ложбины сменились дощечками. Уже вроде из с горой сроднился, зачем на дощечки менять, и так пальцами ног неплохо держусь. Страшным моментом был переход на первую доску. Хотя, что значит страшным? Тут вся дорога сплошной страшный момент. Организм словно блокировал все мысли и ненужные инстинкты.
В голове только пару мыслей “ Что мы делаем со своей жизнью? ” и “ Первый карабин, второй карабин, первый карабин… ”. Пару раз попадались перчатки, чуть ниже ног. Словно кто-то пытался взобраться обратно на скалу. Причем однорукий. Настало время сделать фотографии. У тропы висели примеры того, как можно круто встать для фотографии. Но рука настолько сильно держалась, что разогнуть локоть было невозможно. Фотоаппарат без страховки. Каждое движение с фотоаппаратом было плавным и обдуманным. Иногда приходилось фотографировать не глядя, в надежде словить кадр. Наконец-то мы дошли до небольшой часовни, тут места много, можно даже снять страховки и походить.
Тем временем наша пачка китайцев дошла и можно было начинать обратную дорогу. На обратном пути, мы были уже более смелыми и фотографии начали выходить более удачными. Уже даже отрабатывали такой трюк, как передача фотоаппарата другому китайцу.
Мы дошли до начала. Теперь надо снять страховку и пройти узкую очередь из ста ожидающих китайцев и туристов. На нас смотрели как на героев. Многие, кто знал английский, волнуясь спрашивали страшно-ли и насколько нам понравилось. Ответ был один “ Да! Оно того стоит, это будет незабываемо”. Теперь надо бежать обратно - на первый подъемник, пока не поздно. Я не знаю, что мы дальше пропустили на тропах горы, но то, что мы прошли теперь будет нашим почетным достижением. Это было фантастически.
Обратная дорога была банальная автобус-такси-сверхскоростной поезд, и мы снова в Сиане. Мы пировали непревзойденными блюдами. На этот раз в мясных подливах было множество вкусных грибов. У Сианя есть своя очень большая китайская стена, что ограждает старый город. Стена настолько широкая, что по ней можно ездить на велосипедах. Если отдалится от основного скопления людей и пройти дальше по стене, то будут одинокие китайские фонарики. Когда становишься под фонариком в памяти начинают всплывать сцены из известных мультфильмов. Мы словно стоим на остановке с Тотторо в ожидании котобуса. Или даже находимся на станции “ Дно болота” ожидая встречу с призраком.
За стеной начинается современный бизнес-центр Сианя. Светящиеся высотки словно великаны, которых не пропускает стена в старый город. Мне хотелось усесться у обрыва стены и начать писать про наше путешествие прямо тут. Но у нас не было ни ноута, ни времени. Внутри нас переполняло множество положительных эмоций. В голове у меня уже звучали идеи заготовок для этого рассказа. Их достаточно было бы собрать просто в кучу и рассказ о Сиане готов.
Монорельс
Перед сном мы ещё посетили необычный парк. В парке множество речек и водопад. На одной из лавочек сидела Даша, я лежал головой у Даши на коленях. Над нами сияло ночное небо очень необычного ярко фиолетового цвета. Не может быть, что с нами все это происходит на нашей планете!
Мы точного минимум на кольцах Сатурна сейчас. Надеюсь, китайцы осознают насколько у них тут красиво.
Терракотовая армия
Эта достопримечательность мне хорошо известна с детства. Я знал одно, что армия находится где-то очень далеко. Но вот мы уже едем к ней в автобусе. На самом деле это ещё большое счастье, что мы едем в автобусе. Мапсми ещё раз отличился и повел нас через трущобы, прежде чем завести в автобус. Ехать было минут 40 в соседний город. Все вышли, и мы вышли. Автобус уехал. Минут через 20 мы с трудом выяснили, что вышли совсем не там. Вся толпа вышла, чтоб подниматься канаткой к храму, похоже. Снова едем в автобусе. Император запрятал свою армию настолько хорошо, что даже при наличии карты и кучи китайцев, у нас ушло около часа, чтоб найти вход. Вход на территорию был фактически под носом. Автобусы привозили толпы китайских туристов. Но даже по движению толп мы выбрали неправильный путь. Но зато вдосталь набродились по туристической улочке. Тут явно все ждали туристов. Такое скопление дорогих ресторанов и лотков мы ещё не видели. Складывалось ощущение, будто все прошедшие достопримечательности были непопулярны. Все ехали именно на терракотовую армию.
И знаете, что? Армия армией, а мы снова звезды фотосессий! Один мальчик не смог удержать удивленного вскрика увидев Дашу. Другие две девочки делали с нами селфи в режиме котята. Солдаты армии на фоне увиденных гор и города, особого восторга не вызывали. Но, я думаю невозможно пропустить одно из сохранившихся творений человечества, если ты уже добрался до Сианя. Да и повторная поездка в горы нанесла бы ощутимый удар по бюджету) А ещё сегодня самолет, так что особо не разгуляешься. В общем радостно, мы посетили уже очень важную часть сложного маршрута! Скорее в Сиань, ещё успеем погулять там. Пока мы ехали в Сиань, туда так же спешил ливневый дождь. Надо было срочно обзавестись зонтиками.
Написав на планшете “ Зонтик”, я получил в ответ иероглиф очень похожий на зонтик.
В ближайшем магазине мы купили два зонтика по 15 юаней (по 2.2$). Грустный кот, сидевший на привязи, проводил нас взглядом. Мы гуляли по паркам и улицам впитывая последние волны сианського счастья.
Напоследок даже по классическому китайскому парку погуляли. Парк был с озером мостами и камнями, все как положено. В общем красивый город даже ливнем не испортишь! Теперь мы уже едем по выделенной трассе напрямую в аэропорт. Горы Аватара уже совсем скоро!
Чжанцзяцзе
Мы прилетели среди дождливой ночи. Положительной чертой многих отелей является то, что у них есть услуга трансфера из аэропорта. Но они всегда присылают письмо, мол зачем вам наш дорогой трансфер. Воспользуйтесь такси, это дешевле будет, мы вам сейчас напишем до какой цены вы точно сможете сторговаться. В общем это удобный факт, когда знаешь стоимость с минимальной накруткой. Такси по всей стране должны работать по счетчикам, но тут таксисты не выключают счетчик и едут по фиксированному прайсу. Таким образом остаются в плюсе. А туристы в минусе, ведь по счетчику было бы совсем дешево. Каждый новый город — это новые поиски отеля. Карты не помогут. Такси нас привезло к указанному адресу. Это оказался, наверное, единственный небоскреб на весь городок. Где-то даже висел баннер с иероглифами нашего отеля “ Динг Динг”. Как попасть в эту крепость – загадка. На выручку нам пришли милые девушки из ночного кафе. Пока одна девушка вызванивала хозяина, вторая нас подключила к интернету и налила нам два стакана горячей воды. Спустя пять минут прибежал очень позитивный парень. Они с девушками о чем-то мило посмеялись. Он им дал наставления куда отправлять в дальнейшем туристов. Затем повел нас в номер, который находился совершенно в другом здании. Девушки-улыбашки нам радостно помахали и пожелали удачи. Одним словом, город нас принял очень тепло. Правда номер был в стиле ультра-минимализм. Но как же этот парень добродушно нам улыбался, ему однозначно надо выдать премию “ Хозяин года”. Теперь надо было определить наш дальнейший маршрут. Следующий самолет из Чжанцзяцзе через четыре полных дня. В окрестностях города есть парк с горами Аватара, являющийся главной целью всего путешествия. На парк надо минимум два не дождливых дня. Дождь — это тучи, тучи — это риск тумана. По прогнозу солнечные часы нам могут выпасть не скоро. Этот отель был специально забронирован двумя бронями на разные дни. Завтра солнца похоже вообще не будет, а значит и парка, а значит и отель не нужен, поедем пока дальше. Второй день отменили и теперь на ближайшие четыре дня мы вообще не привязаны к отелям.
Гора Тяньмэнь
С очень раннего утра мы направились к канатке. Ещё совсем никого не было, мы можем везде пройти без очередей. Но было одно большое но. В интернете нету расписания автобусов в наш следующий город Фенхуан. Надо сначала найти автовокзал и выяснить расписание. Как и во всем Китае, что-то найти и выяснить это все равно что добиться своей фотографии на обложке знаменитого журнала. Пока Даша стояла с вещами, я проделал часовой квест по городу, который чуть не кончился провалом. Карта не знает, где автовокзал, люди похоже тоже. Причем, все коммуникации только на китайском. Хочу отметить что в этой поездке без переводчика именно на этом месте закончилось бы наше путешествие в принудительном порядке. Хотя и в предыдущих городах мы бы банально не успели бы добраться до аэропорта. На самом деле историй о том, как мы куда-то пытались добраться намного больше, чем историй о том, как мы что-то посмотрели. Но, наверное, не нужно в красках описывать все сложности добираний, иначе сильно спадет туризм. А Китай очень красивый, так, что надо просто принять факт того – хочешь увидеть одни из самых лучших и труднодоступных красот земли, просто смирись. Людей на канатке была уже тьма. Хорошо, что сервис хранения багажа для туристов предусмотрели. Очередь прошла довольно быстро, и мы отправились в облака. Затея была потенциально провальная, ведь никаких видов в облаках не будет.
За стеклами кабинки все непроглядно белое. Эх, похоже пролетели с одной из достопримечательностей. Но тут произошло просто неожиданное. Кабинка минут на пять покинула нижний слой облаков. Перед нами открылись настолько красивые виды, что ширину глаз китайцев невозможно было отличить от европейцев. Мы словно в виртуальной реальности, где смоделирован идеально красивый ландшафт. Это официально самое красивое, что мы когда-либо видели на канатках. Пики множества гор, словно сдерживающие озера, наполненные облаками, высокие водопады, сочная зелень. Как такая красота может существовать на самом деле? Это все природное, без вмешательства человека. В кабинке нас было человек восемь, никто не скрывал свои эмоции, мы все вместе радовались. Но у такой монеты есть и обратная сторона. Дальше нас ждал только туман и никаких панорам. Не было бы тумана, не было бы и облаков. Национальный парк на горе говорят Тяньмэнь очень красивый. Но этого мы так и не узнаем.
Трезво оценили туманную ситуацию в парке. Надо корректировать маршрут. Мы начали спуск вниз. Вначале это был тоннель из эскалаторов. Мы минут 15 ехали вниз. Затем сотни ступеней. К счастью, тоже вниз. Тут где-то должна быть дыра в скале, на фоне которой все фотографируются. Одна китаянка набралась терпимости и смогла до нас донести, что в дыре мы прямо сейчас, а снизу её может быть красиво видно. Придется на дыру смотреть прямо внутри дыры)))) Спускаясь по ступенькам мы, к счастью, покинули плотный слой неба и снова нас ждут красоты нижнего слоя.
Было опять очень красиво. Но по факту, что же там было в парке на самой вершине мы так и не узнали. Важной ачивкой является фотография на фоне дыры в скале. Система работает просто – вначале тебя фотографируют на фоне тумана, потом в фотошопе стирают слой с туманом и открывается дырка в скале. Причем желающих было немало. Могли бы просто дома нафотошопить себя на фоне скалы) Хоть дорогая затея с подъемом на гору потерпела частичный провал, но тот момент на канатной дороге – не имеет цены. До города нас везла маршрутка по горному серпантину.
Дорога очень напоминала дорогу в горах Перу. Так как на хорошую погоду завтра можно не рассчитывать, решаем пока ехать в Фенхуан. До автобуса у нас было ещё целых 15 минут. Этого с головой хватит чтоб сходить в ресторанчик. Как я уже говорил со скоростью обслуживания в Китае проблем нет. На этот раз был супчик из сианьских пельмешек. В Китае есть одна странность. Если ты покупаешь билеты официально через кассу, то тебе всегда выдают места как можно ближе к задней части автобуса. С целью защиты от укачивания больше подходит передняя. На нашем месте сидела пара подростков, которые поспешили перейти вперед. Хм, если им нравится сзади, то можно просто поменяться. Но для этого надо с ними объясниться. Объясниться с кем-то в Китае, это все равно, что получить нобелевскую премию за достижения в каталонском языке. Эту нобелевскую премию пошла пробовать получать Даша. Ребята, ну совсем не могли понять нашего лауреата. В какой-то момент они уже и сами поверили, что-то были их места и покорно перешли. Теперь у нас есть около четырех часов переезда. Во всех автобусах Китая пристегивание пассажиров обязательно и жестко контролируется. Практически всю дорогу китайский гид, что-то рассказывала и даже давала дегустировать вкусняшки. Причем практика с гидами, похоже существует во всех междугородных автобусах. Когда ехали на терракотовую армию было тоже самое. Интересно, ведь автобус совершенно обычный, но тебе при этом что-то интересное рассказывают. Хотелось дико спать. Как на зло за окнами одни красоты сменялись другими. Мы постоянно друг друга будили, чтоб посмотреть на очередную интересность. А гид все рассказывала с ещё большим энтузиазмом. Она настолько громко говорила, что даже перекрикивала мне Onuku в наушниках.
Уже совсем скоро мы откроем мир Аватара
Фенхуан
Вроде уже столько всего за сегодня сделали, а только середина дня! Ничего, сейчас поиск отеля быстро прикончит вторую половину. В Китае отличить отель от обычного здания в большинстве случаев невозможно. Фраза “ Это отель? ” была очень популярна у нашего переводчика. Помимо отеля надо было найти автовокзал, откуда отправляются автобусы обратно и выяснить расписание. Нет повести сложнее на свете чем поиск отеля в Фенхуане.
Вроде бы даже ничего так номера, но дырки в полу вместо унитазов просто убивали. На вопрос, нет-ли номера с большим унитазом, китаец максимум мог сделать большие глаза. Он был удивлен, что нам не хватает размера дырки. Душ в лучшем случае льется просто на пол, а в стандартном случае – в унитазную дырку, над которой надо как-то мыться. Каким-то чудом мы-таки вселились в типа пафосный отель с унитазом. Поиски автовокзала для уезжающих автобусов проходили в два этапа – провальный, и успешный. Зато поиск еды и трапеза, как всегда, развеяли все сложности. На этот раз мы кушали в китайской бургерной. Заказали китайские бургеры и блюдо с рисом.
Как мы вычитали в одном рассказе – специально ехать в Фенхуан не стоит. Но нам кажется, что автор просто не добрался до старого города. Современная часть города – обычный город. И лишь редкие баннера с фотографией явного фотошопа указывают направления куда идти. Постепенно мы приблизились к старому городу. Вначале начались старинные торговые улицы, на которых было действительно интересно поглазеть и продегустировать. Очень понравилось желе из трав в подливе из чая масала.
Культ еды тут был на высоте. От рисовых пирожков в виде персонажей, до мини-заводов по автоматическому приготовлению пирожков с вареньем. Вот прямо сидит женщина с парнем, а перед ними налажено автоматическое производство прямо на столе. Улочки были только разогревом перед главной красотой. Старый город растянулся далеко вдоль реки. То, что на баннере казалось фотошопом, находилось прямо перед нами. Многие дома стоят на воде, каждые 100 метров мосты. но не просто мосты. Каждый мост словно старается переплюнуть по красоте предыдущего.
Этот город собрал в себя лучшие моменты городов Венеция и Порту. Тут народ словно постоянно находится в праздновании. Празднование похоже никогда не заканчивается. Длинна города позволяет гулять так долго, пока не закончатся силы. При этом интересные мосты будут продолжаться все дальше и дальше. А какой тут стрит-фуд! А закат, закат!
На город с горы величественно смотрит многоэтажная пагода с загнутыми крышами на каждом уровне. Надо срочно покататься по реке на лодке. Тем более цена на фоне Венеции совсем маленькая. Кассир продала билеты, но посоветовала дождаться темноты. Оки! Не проблема, тем более мы не против вообще тут навсегда остаться. Ко мне подошла девушка и попросила сделать групповое фото с большой группой детей 7 – 9 лет. Я с радостью согласился и повернулся к детям. Дети, увидев меня начали в панике кричать и бегать по сторонам.
Мне было немного неловко, будто я Гулливер, который собирается слопать лилипутов. Но желание сфоткаться со меной все же победило восторг-ужаса!
Над городом нависла ночь. Зажглось освещение. Словно в сианьском парке, город принял совершенно иной облик, ещё в несколько раз красивее предыдущего. Все пагоды, здания, рестораны, мосты словно соревновались кто красивее светится. Даже водяные пороги светились. Мини-круиз на лодке создает атмосферу полного погружения.
Один из китайцев безудержно пел китайские мотивы. Парень словил наш любопытный взгляд и начал петь на китайском языке “ Выходила на берег Катюша”. Он пел ещё какую-то явно русскую песню, но мы не смогли её узнать. Нас Китай просто не переставал удивлять красивыми городами. В голове не укладывается, как кто-то мог сказать, что в город не нужно целенаправленно ехать. Да это одно из маст си в Китае!
На ночь, конечно, не принято наедаться, но этот сладкий арбуз и мои любимые манные тягучие вкусняшки в кляре. Я не знаю как они называются, но первый раз мы их ели на Пенанге в Малайзии. Мы предприняли попытку дойти до конца старого города – тщетно. Он просто бесконечно будет генерировать красивые домики и мосты.
Было уже совсем поздно. Без задних ног мы сели в такси и отправились крепко-прекрепко спать. Может нам приснится ещё раз как мы гуляем по-старому Фенхуану. Последней изюминкой стала очень дешевая цена на такси.
Мы однозначно приняли правильное решение утром, срочно спускаться с горы и ехать в город-феникс Фенхуан.
Пещера Желтого Дракона
С раннего утра мы поехали в город Улинъюань. Этот город лучше всего подходит для посещения легендарного автаровского парка. Ехали мы порядка 5 часов. Во время длительной остановки, у нас кто-то спер полтора литровую бутылку воды. Взамен оставил кулек с литровой водой и литровой колой. Бутылки были не открыты, так, что в принципе мы не жалуемся. Чем ближе подъезжали, тем хуже становилась погода, которая в итоге перерастала в дождик. Горы были затянуты тучами. Значит в парке туманы. Сдвигаем парк на завтра, а сейчас такси в другой город, где гигантская пещера. Пещере погода не помеха.
Перед пещерой, мы решили по-быстрому перехватить местного стритфуда. Мы впервые попали на невкусную еду в Китае. У нас был шок и ужас. Это было очень неожиданно! Ближайший ресторанчик быстро исправил ситуацию. Правда сложно было выбрать ресторанчик, везде было накурено, словно туман в горах. Причем курили сами хозяева, которые готовят.
Пещера была настолько большая, что внутри мы даже на катере катались по подземной реке. Количества ходов и залов тут хватает на часы. Тут даже есть 30-метровый водопад, что льется среди просторного зала. Водопад, конечно, не полноводный, но освещение ему сделали так, словно луч с небес сходит на землю.
Возраст сталактитов тут измерялся в миллионах лет, особо старые имели соответствующие таблички. Особенно низкие наросты были обвязаны красными тряпочками для защиты от столкновения. Но я все-таки смог найти такой, на котором не было тряпочки. Я его словил четко лбом. И лоб, и сталактит проявили небывалую прочность.
На улице погода вовсе перешла в упадок – лил ливень. Мы планировали поселиться на ночлег в самом парке, но не успели туда попасть до закрытия. И это нам очень сильно повезло. Несмотря на несколько советов в других рассказов, по состоянию на 2018-й год поселиться в парке толи вообще невозможно, толи довольно сложно. Мы очень не советуем проворачивать такой трюк.
Если хочется попасть в парк без китайцев – просто проснитесь очень рано и придите к остановке в будний день, до открытия, за 20 минут. Решили ночевать две ночи в Улинъюане. Пропустим церемонию поиска отеля с унитазом. Перейдем к приятной части – мы заселились в действительно красивый арт-отель.
Причем, чем дальше мы заезжали в глубь страны, тем больше радовали цены. Ещё на входе отдыхал громадный зверь, отдаленно напоминающий собаку.
Китайские массажи
В этом городе процветают недорогие массажные пытки, то есть услуги. По всему Китаю массажи не встречались, а тут просто взрыв пустых массажных салонов. Цены тут совсем не высокие относительно киевских, ещё и торговаться можно. Есть небольшая сложность в объяснении как именно тебе будут массажировать. На массаж ног целый ряд прайсов с отличием в один иероглиф. Вроде как объяснились. Сначала ножки отпарились в китайских травах. Затем вышел флегматичный мужик со стремным лицом, сел, начал смотреть в сторону ног и минут на 5 провалился в себя. Потом вышли массажистки, парень ушел и начался массаж. Изюминка массажа — это маркетинг. В какой-то момент массаж перерастает из среднего в адский. Затем девушка достает флакончик жидкости, брызгает себе в рот. Потом из флакончика брызгает на ногу. Начинает массажировать немного под другим углом и о чудо! Теперь совсем не больно. После окончания массажа первой ноги, вторая нога должна пройти тот же ад. Или за доп деньги на вторую ногу могут попшыкать чудо средством и боли не будет. Причем языковой барьер побороть нелегко. Все, что знает девушка это “ Медицин! Мани мани, гив ми мани” размахивая по-шайтански купюрой у ног. Давай массажист, пытай меня полностью! Девушка пыталась сторговаться за более дешевую цену, но мазохисты ей ещё не попадались. Она меня больно схватила за мышцу на другой ноге. Ну давай же! Я требую, чтоб вынесли Флюгергехаймер!!! Перед началом массажа я в переводчике заготовил слово “ Сильнее, пожалуйста”. Пришлось в срочном порядке заменить на “ Просто не трогайте эту часть”. После этого было ещё пару попыток надавить на боль, но мы не сдались. После массажа я не был уверен в том, помог мне он перед завтрашними горами или наоборот.
Городок был строго вегетарианским.
Найти кафешку с мясной едой было не просто. В итоге мы пошли в ресторан по типу “ All you can eat! ” и сами себе жарили разные виды мяска на личной плите на столе. В ресторане встретили русского туриста и синхронизировались планами. Он в парке ещё не был, зато вместо пещеры побывал на стеклянном мосту. Мы стеклянный мост из маршрута исключили, так как по фотографиям он не внушает эффекта чего-то необычного. Да и какой там уже мост после тропы смерти. Теперь нужно хорошо выспаться – следующие два дня самые важные.
По дороге в номер, за нами следила нарисованная зебра. Зебры были на стенах и одна из них имела строго китайские корни, судя по глазам.
Национальный парк Чжанцзяцзе
Детальный маршрут с названием обзорок и деталями добирания до парка описаны в этом рассказе.
Года три назад, Даша отгуглила, что идея летающих гор из фильма Аватар была взята с китайского парка Чжанцзяцзе. Во время монтажа фильма, горам убрали основание и получились висящие. Мы смотрели много фотографий в интернете. Нас очень расстраивало местоположение парка. Оно казалось практически недоступным для туризма. Я, честно говоря, не верил, что тут побываю.
Единственная зацепка была в том, что 5 лет назад мы тоже смотрели фотографии перуанского Мачу Пикчу и не верили, что туда доберемся когда-нибудь. В Мачу Пикчу добрались, доберемся и до парка с не выговариваемым названием. Даже когда мы купили билеты в Китай и поставили себе за цель этот парк, то ещё долго не могли проложить к нему проходимый маршрут. Было действительно много присестов для составления маршрута. Казалось бы, взять самолет и полететь прямо в город. Но перелеты по стране стоят дороже, чем перелет из Киева в Китай. И без знания того, какие лоукостеры куда по Китаю летают, составить маршрут тяжело. Но мы теперь тут и готовы всем в мире помочь составлять маршруты по необъятной стране. Теперь мы в курсе кто, как и куда ездит/летает.
В этом парке можно словить настолько длинные очереди у входа, что длительные перелеты бюджетными авиалиниями покажутся мелочью. Так, что часть сна придется отложить до лучших времен. Было совсем раннее утро. Мы приняли правильное решение продлить отель на вторую ночь и не рисковать с поселением внутри парка. В пешей доступности от нас находится один из входов в парк.
Принцип такой – ты покупаешь пропуск, который действует четыре дня. В пределах парка все маршрутки и автобусы бесплатны. Парк имеет множество входов-подъемов. Сам парк находится на вершине гор. К входам надо ехать на автобусах от центральной станции. Кассу и проход на центральную станцию мы проскочили в первых десятках. И на первом же автобусе отправились в маршрут. Многие в парк ехали экскурсиями, и постоянно ждали, пока все соберутся у гида. Чего не стоит делать в этом парке, так это тратить время на ожидания, а то и недели не хватит. Карта парка была выполнена в старинном стиле, все маршруты и дороги на карте были настолько не явны, что невозможно было понять, как они вообще соединяются Правда к карте мы со временем привыкли. Тут нас снова выручил мапсми, который почему-то хорошо знал тропы парка. С автобуса мы пересели на мини-поезд, который нас повез вглубь к горам. На маршруте мы были первые, так как выбрали его для подъема. По маршруту обещались панорамы, но они ничего не стоят на фоне того, что нас ждет на самом верху. Подъем был сложный и уже длился более часа. Надо было выбирать маршрут с канаткой или лифтом, а этот оставлять на спуск. Когда казалось, что тяжелее некуда, ситуация приняла неожиданный оборот. Меня что-то сильно дёрнуло за пакет с едой. В какие-то секунды в голове пронеслась логическая цепочка мыслей, заканчивающаяся вспышкой в памяти под названием “ Привет из Индии”.
Знаю, на фотографии она выглядит значительно меньше
Схватил пакет максимально сильно, я начинаю кричать Даше о нападении обезьяны. Поворачиваюсь, обезьяна в половину моего роста и отступать не собирается. Попытки спугнуть её начали только усугублять ситуацию. Обезьяна своим видом показывала, что готовится к атаке. Мы отдалились метров на пять. Я схватил с земли камень, пригрозил зверю, что кину. Но животное словно просчитывало возможную траекторию. Я кинул камень в обезьяну, она ловко увернулась и началась погоня. Оставшиеся полтора километра по ступенькам вверх мы одолели за какие-то минуты, да ещё и с тяжелыми булыжниками в руках. На маршруте никого кроме нас не было, обезьяна не отступала. Мапсми нас предательски подвел, и мы оказались на красивой и очень высокой обзорке с единственным входом. Пока мы с обезьяной угрожали, друг другу делая диаметрально противоположные маневры, Даша пыталась найти тропу со спуском, но везде обрывы вниз. Отдать обезьяне еду тоже не вариант, тогда она точно не отстанет.
Описав пару полуокружностей, мы смогли прорваться ко входу. Я запустил очередной булыжник, а этот зверь запрыгнул на дерево прямо надо мной. К счастью, смелости прыгнуть на меня не хватило. Теперь мы бежали по ступенькам вниз. Китаец, живой китаец! Мы подбежали к работнице парка с большой метлой в руках. Я ей показал, что за нами охотится обезьяна. Низкая девушка подняла на меня голову и посмотрела косоглазым взглядом. Молча смотрела на меня, мне стало ещё страшнее от её взгляда. Девушка посмотрела в даль и увидела приближающуюся обезьяну. Китаянка отошла в сторону, как настоящий журналист, который не будет вмешиваться в разборке среди дикой фауны. Ей, наверное, просто показалось, что коричневая обезьяна решила напасть на двух белых. Спринт продолжался. Следующим был более адекватный китайский работник. Он смог отмахаться метлой.
Но обезьяна побежала по другой тропе, на перерез к нашему продолжению маршрута. Надо было быстро бежать, пока она не окажется на развилке первее нас. Мы пробежали развилку. Где-то шелестели деревья. Обезьяна сбилась с пути. Надо срочно оторваться. Навстречу нам шел китайский турист. Я ему попытался объяснить, что его ждет дальше, но он молча продолжил путь. Сколько надо обезьяне съесть китайцев, чтоб оставить нас в покое. К счастью для нас либо зверь потерял след, либо действительно переключился на того китайца. Когда мы убедились, что в безопасности, просто сели и отходили от того, как мы умеем быстро бегать с тяжелыми камнями в гору. Камни ещё какое-то время было страшно выпускать из рук. Но скажем, так – без обезьяны маршрут подъема был бы совсем унылым. Никогда! Слышите? Никогда не кладите банан в прозрачный пакет в парке с обезьянами!
Мы наконец-то наверху. Парк тянется десятками километров. Важно себе логически разделить маршруты на количество дней. Нам повезло с ясной погодой, горы были отчетливо видны. По началу виды были не особо впечатляющими. Но чем дальше мы продвигались к отдаленным смотровым площадкам, тем становилось красивее.
Китайцев было много. Ну, наверное, это мало, но для нас много. Но приятный момент – все китайцы ходят только группами и только по легкодоступным панорамным обзоркам. Если сесть на маршрутку и сойти на промежуточной станции, то можно найти красивейшие панорамы вообще без людей. И, к счастью, без обезьян. Одна из обзорок даже находилась на вершине столбиковой скалы. Эта скала отделялась всего на пару метров от материка. Переход сделан из металлической решетки. Посмотрев вниз можно увидеть гигантскую трещину. Пока мы любовались красотой, к ноге подсела красивая бабочка. Бабочка шла все ближе и ближе к моему большому пальцу ноги.
Я начал фотографировать её все ближе и ближе. Когда бабочка приблизила вплотную к пальцу, из её рта начал тянуться длинный и пугающий на вид хоботок. Даша в ужасе закричала, картина была действительно стремной. Что ж в этом парке вся живность так неравнодушна к нам. Бабочка обиженно улетела. Мы продолжили прокладывать маршрут по непопулярным среди китайцев тропам. Были даже заросшие обзорки. Но самое необычное, что мы видели за эту поездку – Макдональдс в горах!
Как он вообще сюда забрался? Среди сотен лотков со стритфудом пробрался единственный ресторан Макдональдс. Правда, туалет в нем не работал, воды в умывальнике не было. Мы в Китае уже находились длительное время, и перезагрузка от китайской еды была в самый раз. Это был вкуснейший даблчизбургер и латте. Даша не отступала от китайских вкусностей и заказала себе в маке рис с мясом???? . На маршрутке мы переехали в дальнюю часть парка.
Тут даже китайские туристы снова появились. Время летело быстро, кажется только недавно было 06:45, а уже 16:00. Парк будет скоро закрываться. Нужно в течении часа добраться до выхода-спуска. Но карты нам показывают, что мы можем постараться и посмотреть ещё одну из главных обзорок “ One step to the Haven”. Всего-лишь полтора километра по ступенькам. А что-же будет если не успеем вовремя выбраться?
На этот случай есть телефон автобусной службы, на который можно позвонить с китайского телефона. Вариант отпадал. Вся логика показывала, что делать этого не стоит, можно не успеть выбраться. Притом карта тоже может дать погрешность и завести не туда. Да и на маршруте мы уже около девяти часов. Но, с другой стороны, мы себе значительно упростим завтрашний маршрут, в общем вперед! Хорошо, что нас утренняя обезьяна научила бегать по горам. Мы двигались явно не так быстро, как требовал GPS трекер на картах, чтоб вложиться в прогнозируемое время. Но мы знали, что обзорка одна из лучших, об этом писал один блогер. По пути нам встречались работники, что закрывали магазинчики и двигались в обратном направлении. Когда мы добрались, мы поняли ради чего мы так старались. Это была не обычная обзорка на горы-столбики.
Тут были бесконечные дали, на очень большой высоте. Тут был словно другой парк и другие горы. Как же успеть обратно, времени уже осталась явно меньшая часть, чем мы потратили в одну сторону. На карте видно, что можно срезать через лес, но на пути будет речка. Толщина реки на карте совсем маленькая, и вроде как есть неявная тропинка. Но почему карта не соглашается проложить через тропинку маршрут? Но что нам, либо пан, либо пропал. На половине обратного пути мы свернули по тропинке в лес. Сразу же словили табличку, что вечером или в снег, по этой тропинке ходить нельзя. Раздумывать уже было совсем некогда, вперед. Может ещё и плыть сейчас придется. К нашему счастью толщина реки оказалась 10 сантиметров. Аж отлегло.
Перешагнули реку и выбрались на дорогу! Тут уже скопились такие же экстремалы в ожидании автобуса. Автобусов стояло много, в одном был даже водитель. Но он не особо спешил, надо было чтоб наверняка все с гор повылазили. Дорога к выходу была ещё довольно длинной. Парк закрывался явно позже заявленного времени. В самом конце нас ждал самый высокий прозрачный лифт в мире.
С самого верха гор мы пронеслись на сумасшедшей скорости вниз. Было видно, что пол уже близко, но лифт не сбавлял скорость. Оказывалось под полом было продолжение тоннеля, но, когда этого не знаешь, в момент пересечения уровня пола – адреналин. Так закончился наш первый день в парке. Мы ещё раз сходили на пытки массажем. Выбрали другой салон. Но принцип был примерно тот же с чудо пшыкалкой от боли.
Снова раннее утро, ещё даже не до конца посветлело. Мы сидим на кровати и запариваем китайскую мивинку. Ели и рыдали. Вермишелька была острой-преострой. Сегодня будет финальный поход в горы. Мы начали с того же места, где вчера вечером остановились. Мы были настолько первыми, что в лифте поднимались с первыми работниками парка. Мы читали что на этот лифт кто-то простоял 3 часа в очереди. Это учитывая, что лифта три и каждый поднимает за раз по 60 человек. На этот раз мы первые на самой вершине гор.
Вид из лифта
На самых популярных обзорках не было вообще никого! Наверное, это было максимально красиво и радостно за два дня. Реально вчерашняя вечерняя обзорка и утренние под названием “ Avatar” лучшие. Возможно, потому что тут никого вообще нет. Только я и Даша. « И я! » - добавили обезьяны. При виде обезьян внутри все сжалось. Но! Эти были значительно меньше и было видно, что они точно приближаться не рискнут к туристам. Глаз они, конечно, не сводили, но это были мирные обезьяны, которые тут находятся семьями. Что-то нам вчера не повезло с переростком-отшельником. На одной из аватаровских гор стоит храм. К горе переход над пропастью через природный мост.
Там Даша
Под мостом пропасть, и где-то далеко внизу торчат верхушки деревьев. Радостно!!! Красиво! Вот только фотоаппарат начиная с Фенхуана дает небольшие сбои. Держись фотик, всем нам тяжело тут) Китайские горные храмы с красными лентами — это нечто очень очаровывающее. Красота лент на фоне зеленых гор.
Над пропастью висят диски, в которые можно ударять, добавляй жизни в это тихое место. Потихоньку начали подтягиваться китайцы и обезьяны окончательно забили на нас. Тут в горах готовят просто восхитительные жаренные пельмешки. Я одну порцию съедал и сразу заказывал следующую.
Еда недорогая и максимально китайская. К сожалению, не все разделяли радость китайской трапезы. Мы встретили ребят из России, которые уже десятый день потерпают с голоду в Китае. Не могут найти еду по вкусу. А карта насильно не хочет выдавать, где именно запрятался Макдональдс в горах. Благо мы были уже опытные и поставили им метку в правильном месте. В этот день мы гуляли по самым лучшим видам парка. Не зря именно это место было отмечено как Аватар.
Тут даже птичка из Аватара сидела у обрыва. Когда я фотографировался отважным всадником на птице, у нас чуть не случилась очередная схватка с обезьяной. Я её решил попробовать согнать с птицы тем, что топнул по одному крылу ногой. Я думал обезьяна спрыгнет с другого. Но обезьяна сделала пару прыжков и так топнула по своему крылу, что с птицы побежал я. Ну а что я хотел. Все же мы тут только гости, а у животных – дом.
На вершину парка мы потратили менее трех часов за сегодня, а зарядились красотой как за вчерашний весь день. Хотя вчерашний вечерний “ One step to the Haven теперь на всегда останется в потайных воспоминаниях нашей памяти.
Там Я: )
На карте были ещё маршруты, но вершин насмотрелись вдосталь. Теперь пора исследовать реку “ Золотой Хлыст” у подножья парка. Она уже неоднократно дразнила нас с высоты. Спускались мы более часа по серпантинной дороге. Временами попадались пещеры и высокие, но узкие водопады. Мы даже не всегда могли увидеть куда именно улетает вода. На маршруте были стрит-фуд кафешки, которые явно не пользовались спросом. Либо ты позавтракал в отеле, либо поел наверху. Но тут одна кафешка все-же смогла зацепить меня. Парень выкрикнул “ Coffee 5 yuan! ” Кофе за 20 гривен в Китае? Я уже начинал немного верить, что кофе — это очень редкое ископаемое, которое дешевле 5 долларов просто не существует. А тут за 0.8$. Продавец этого кафе явно дипломированный маркетолог. Теперь ещё и от кофе получили заряд бодрости.
Река Золотой Хлыст
Внизу нас ждал живописнейший маршрут вдоль реки у подножья аватаровских гор. Очень зелено, очень рыбно, очень бирюзово!!! До нужного выхода из парка 3 км в одну сторону, до конца маршрута 3 км в другую сторону. Хм, значит идем вначале 3 км к концу, а потом 6 обратно! Это было прекраснейшее решение. Тут даже обезьянки совсем миленькие. Тут они гуляют семьями со своими маленькими обезьянками.
Солнечные зайчики ласково святят всем в глазки. Этот маршрут словно очищение организма от всех тех сложностей, что мы испытывали каждый день во время поездки. На этой реке все туристы делают популярную фотографию на фоне трех аватаровских гор. Наш фотоаппарат собрал все свои силы, сделал с трудом последнюю фотографию и склеил ласты. Надо отдать фотоаппарату должное. Он молодец, что не склеил ласты пока мы были на верхушках, иначе нам пришлось бы от такого резкого обломо-отчаяния развеять его пепел с гор. Попытки привести фотоаппарат к жизни были безуспешны. Начиная с Фенхуана, он словно пытался нас предупредить. Когда мы фотографировали там красоты, он временами кивал в разные стороны. Словно говорил нам: “ Нет, оставьте меня здесь”.
Кивал он на самом деле, видимо пропал контроль над стабилизатором, и объектив физически внутри корпуса двигался влево-вправо. Теперь понятно, что утром треск в объективе мне не показался. В общем фотоаппарат, на этом твое путешествие закончено. Просто додержись до сервисного центра. Дальше мы фотографировали с мобилки. По прохождению первых трех километров нас ждал сюрприз. Ещё один подъемник, но он не ведет в парк. У нас в записях числились обзорки, которых мы так и не нашли в парке. Похоже они все там. Ещё и с пометкой “ Must see! ”. Все усложнялось тем, что сегодня самолет из другого города, а у нас и 9 километрового маршрута в планах не было. У нас ещё была очень призрачная надежда повторить попытку подняться в небо на гору Тимьян, и увидеть-таки дыру в скале. Но это настолько было под вопросом времени…
Лучше Золотой Хлыст в руках, чем гора Тимьян в небе! Но теперь ещё и эта гора с подъемником. Эх, самолеты летают каждый день, а это единственный шанс увидеть, что скрывает канатка. Поехали! Must see виды оказались не такими уж и маст сии. Во всяком случае, после сотни увиденных скал, эти скалы ничем особо не отличались. Но есть один плюс, теперь-то мы уже наверняка посмотрели все главные обзорки. Миссия выполнена! Можно с горы спуститься пешком обратно к Хлысту. Мапсми нас предупредил, что спуск займет не один час. Эх, не успеваем, где наша канатка вниз.
Последним подарком гор, была кабинка со стеклянным дном. Все, горы на нашем маршруте закончились. Теперь только города, до самого Киева ленивый отдых. Обратные 6 километров вдоль реки были такими же не забываемыми и волшебными. Мы гуляли словно в стране из фильма “ Чарли и шоколадная фабрика”. Ещё и по дороге ели дивную для Китая еду - картошечку. Мы прощались с парком… прощались навсегда. Этот тот случай, когда понимаешь, что уже в жизни больше не побываешь на этих красотах. Почти 4 года назад мы так же прощались с Мачу-Пикчу. Когда-нибудь будем так же прощаться с островом Пасхи.
Это те достопримечательности, до которых вряд ли доберешься второй раз за одну жизнь. На память мы себе оставили пропуск в парк. В Китае интересно придумали, входные билеты на большинство достопримечательностей это открытки. Там даже оплаченная марка напечатана. Вернувшись с достопримечательности, можешь своим родственникам отправить фотографию по почте в виде открытки. Пропуск в парк представляет из себя пластиковую карточку, на которой хранится дата входа и отпечаток пальца.
Подытожу парк. Посетить такое необычное явление природы однозначно стоит. Для неспешного осмотра два дня будет в самый раз. Если избежать подъемов пешком, то можно уложиться и за день. Но лучше два более расслабленных дня. В запасе на непогоду нужно иметь ещё около двух дней. Но если честно сравнить парк Чжанцзяцзе и гору Хуашань в Сиане, то побеждает Хуашань. Но это наша личная оценка. Но, если ты уже добрался до глубины Китая, то посещать надо обе достопримечательности.
А теперь в Шанхай!
Шанхай
Мы вышли из парка в хлам уставшие. Но надо было собрать все силы и одолеть маршрут до Шанхая. Для достижения цели нам нужно четыре автобуса и один самолет. А ещё нам надо будет около двух часов ночи заселиться в китайский отель. Наш горький опыт подсказывал нам, что мы вряд ли вселимся. Нам просто надо было как-то пережить эти девять часов дороги. К моей банковской карточке подключена услуга “ Консьерж”. Тут консьерж сыграл четко. Мы написали эмейл в Киев, они из Киева каким-то чудом по телефону смогли объясниться с китайским отелем и отправили нам ответ, что отель будет ждать и не отдаст наш номер. Перед аэропортом были инсталляции в виде аватаровских гор метров по пять в высоту. Для тех, кому не хватило в горах) Наш лоукостер все никак не хотел прилетать в аэропорт. Сидим ждем. Китайцы вообще не парятся, словно и не должно быть никакого самолета. Я пошел к девушке за стойкой. Она с помощью переводчика показала мне фразу, что самолет сейчас падает. Как-то не очень воодушевляющее перед полетом такое читать. Отсутствие самолета означает для нас, что в отеле мы будем вообще неизвестно во сколько, да ещё и на общественный транспорт уже точно не попадем. В других странах я бы назвал это новым приключением. Но в Китае это может обернуться новым кошмаром среди ночи. Но тут случилось какое-то чудо. Мы вышли из самолета, подъехал ночной автобус. Автобус ехал минут 40 и остановился в 200 метрах от нашего отеля в необъятном городе. Мы подошли к отелю, а там нас ждали. Девушка правда спала, но прямо на ресепшене. Нас вселили в шикарнейший номер. Мне хотелось кушать, возле отеля работал круглосуточный магазин. Мы не могли поверить, впервые за всю поездку что-то сложилось само по себе в нашу пользу, да ещё и такой цепочкой. Причем это все произошло именно в тот день, когда сил вообще не было что-либо решать. Вся наша последующая программа довольно релаксовая. Теперь можно выспаться впервые за 10 дней.
Рано-рано утром в номере зазвонил телефон. Телефон звонил громко и настойчиво. А главное, классически неприятным звуком домашних телефонов. Я не мог понять, в каком измерении нахожусь, но смог дотянуться до трубки. Бодрая китаянка застенчивым китайско-английском голосом пожелала мне доброго утра и радостно добавила, что это услуга Будильник! Но я не просил никакого будильника! Девушка радостно ещё раз повторила, что это услуга будильник и положила трубку. Я думаю, что менеджер на ресепшене, видя, как мало дней у нас в Шанхае, просто переживала, что мы все не успеем посмотреть. Завтрак в отеле был ну очень странным. Я не знаю, как его описать, но, на этом шведском столе было все, против наших вкусовых чувств. Или это тяжелая ночная дорога плюс недосыпание так сказывается. Отель Шанхая был забронирован из трех разных броней, специально чтоб можно было варьировать длину поездки. На ресепшене нам сообщили, что нужно поменять номер на более дешевый согласно второму бронированию. Нас перевели в номер значительно проще и дешевле. В общем Китай, такой Китай. Погнали в город, ведь мы в Шанхае!
Погода была ясной, и солнечной. Зеленые парки в центре казались ещё зеленее и выразительнее. Но неполноценный завтрак и общая сложность всей поездки требовали пира! Мы пошли в торговый центр в поисках дорогой кондитерки. То есть, чтоб там продавались не пирожки с красными бобами. Как ни странно, но задача оказалась легкой. Теперь завтрак номер два. Большое пирожное со сливочным кремом и свежей клубникой, большая чашка кофе, щедрый шматок брауни и холодный лимонный чай. По заграничным ценам, конечно, 60 юаней (9.3$) за такое звучит не так много, но за перекус в Китае мы таких страшных сумм ещё не отстегивали на двоих.
Да и трапезы всего пару раз достигали такой суммы. Вот честно, как бы сложно во время путешествия по Китаю не было, но во время еды все проблемы путешествия уходят на второй план. От торгового центра протянулась длиннющая пешая улица. Во время прогулки по улице, я словно батарейка заряжался позитивом и энергией.
Тут так все по-азиатски! Я даже танец с медведем у магазина станцевал. Заряд нам сейчас пригодится. Нам нужно осилить очередное метро очередного города.
Метро Китая
Как говорилось в заметках “ Если расстояние, которое нужно проехать на метро превышает 95 километров… ” Вот расстояния метро меня действительно вводили в ужас. Поездки в метро Китая это словно вторая жизнь. Мне кажется, что за путешествие мы провели львиную долю времени именно в метро. Средняя поездка занимает две пересадки и внушительное количество станций. Станции искать на китайско-английской карте это целое искусство. Бывало такое, что названия станций мы искали на полностью китайской карте. Для просчета самых коротких маршрутов желательно хорошо считать косинусы и синусы углов веток. Ладно, шучу, тут даже сложная математика бессильна. В пересадках бывают исключения, например, пересекающиеся ветки в одной станции могут не иметь пересадки. Тут уже задача на внимательность, как именно выглядит кружочек пересечения веток. Был случай, когда для перехода на другую станцию нужно было выйти на улицу и купить новый билет, или же ехать с ещё пару пересадок в объезд. Но мы не знали этого факта. Более того, оплатили вход на пересадочную станцию, а пересесть нельзя. Объяснили китайско-говорящей девушке-оператору всю глубину проблемы. Она ничего не поняла. Мы объяснили ей проблему более стратегически, избегая слов. Она совсем ничего не поняла. Подошел её помощник, который все по решал. На следующей станции входа нам надо было просто уговорить другую девушку, позвонить первой. Другая девушка нас просто игнорировала, будто нас нет, но её помощница все порешала. И наконец, чтоб выйти с финальной станции без оплаченной карточки, мы подошли к финальной девушке, которая нас без слов выпустила. Фух, эти 0.8$ не пропали!
На самом деле тут было важно выяснить работает-ли система с явной проблемой в логике в пользу пассажиров, которые попали в эту логическую петлю. Работает! Ну и финальная демонстрация длинны метро была в наш последний день, когда мы в Пекине за день проехали более 50 станций. Самое интересное происходит в самих вагонах. На станциях расчерчены зоны входов и выходов из вагонов. Вагоны всегда останавливаются в одном и том же месте напротив раздвижных дверей. Входить в двери надо слева и справа, а пассажиры выходят по центру. Но когда открываются двери вагона начинается регби. Задача входящих пассажиров сводится к тому, что надо не дать выйти приехавшим. Задача приехавших состоит в том, что надо пробиться сквозь давящие по бокам плечи. Вход и выход происходит одновременно через узкие двери в три потока – два входящих и один исходящий. В вагоне начинается новый вид спорта – бег в стиле “ Рысь” или “ Шанхайский барс”. Кто первый добегает до места тот и садится. Например сидит весь ряд, вагон полупустой, стоят немногие. В начале ряда перед тобой освобождается место, шанс сесть на такое место практически нулевой, ведь китаянка, которая стояла в конце ряда уже взяла разгон и успеет сесть даже если ты уже начал маневр усаживания. Или схема тетриса. Перед тобой освобождается место и длинный ряд со скоростью света сдвигается так, чтоб китаянка с другого конца ряда не бежала.
Однажды освободилось место по центру. С одной стороны, летел мальчик-орел, с противоположной бабушка тигрица. До центра они добежали практически синхронно. Ситуацию можно было разрулить только фотофинишем. Но в метро такую фиксацию победителя ещё не изобрели. Мальчик и бабушка схватились за поручень возле сидения и на мгновения встретились взглядом. В этот момент мне показалось, что случится взрыв энергии и мы все отлетим. Этот миг нам казался вечностью. Кто же победит? Мы волнуемся! А представьте если бы кто-то из нас уже начал садится на это место? Минимум переломы и синяки от столкновения. Сегодня Тигрица победила Орла! Ещё были довольно интересные комбинации на ловкость, когда освобождается место возле Даши, но рядом стоит китаянка, которая смотрит в противоположную сторону. Причем, чем больше освобождается место, тем безразличнее начинает смотреть в даль стоящая девушка. Я думаю, все мы уже прекрасно поняли, что у Даше не было шансов сесть. Небольшой вывод: если вы в поездке не застрахованы – не лезьте на поле боя!
Район Qibao
А тем временем мы доехали в исторический район. Район находится на водных каналах и имеет множество сувенирных лавок. Район славится отсутствием туристов. Но так как основная часть туристов в Китае – китайцы, то замена китайских туристов обычными китайцами практически незаметна. Но часок скоротать в таком районе было приятно. Гастрономичность на высшем уровне. Ещё тут процветает вид лохотрона “ Золотые яйца”.
Вначале разводила что-то долго внушает в микрофон потенциальному участнику. Затем участник выбирает яичко, да не простое, а золотое! Платит деньги. Берет молоток. И бац… Выиграл приз на 5 юаней (0.8$). Опять длинная лекция от диктора. Второе яйцо! Бац. Уже приз за 10 юаней (1.6$). Причем диктор показывает специальную таблицу прогресса выигрышей. Видно, что наш товарищ не просто выиграл 5, а потом 10 юаней.
Исходя из таблицы мужчина уверенно идет по карьерной лестнице и уже скоро выиграет что-то важное. Интересно, что парень бил яйца очень аккуратно, видимо, чтоб случайно не разбить айфон, который может внутри оказаться. Самыми выдающимися приза там были игрушечные наборы и б/у гаджеты. На яйца спрос был просто невероятный.
Для нас гастрономический район запомнился схваткой с кальмаром на палочке.
Вроде как он жаренный и сопротивляться не может. Но нет же, его острота была настолько сильной, что до конца не было ясно осилим или нет. Но в любом случае это было вкусно. Даже не смотря на страшную остроту я бы съел ещё раз такого.
Пирожки бао
Следующей достопримечательностью у нас был запланирован большой загородный парк. Но расстояние на метро оказалось настолько чудовищным, что мы добрались лишь к закрытию парка. Можно, конечно, было от метро подъехать на автобусе и выиграть время, но ситуацию бы это не поменяло бы. Кто ж придумал закрывать в 17:00 громадный парк. Ужас прокатывался по телу от мысли, сколько же обратно ехать станций до центра. Нам надо было доехать обратно до исторического района, а потом ещё долго ехать в центр.
Район Танзифанг
Вот чем порадовал город, так это улицами района Танзифанг. Правда еда оказалась настолько дорогой, что нам пришлось покинуть на время район для трапезы в другом районе. Район состоит из десятка узких улиц, вдоль которых расположены разные интересности. Все оно выглядит настолько необычно, словно ты оказался в новой стране со своими обычаями и архитектурой. Это очень уютное и теплое место, туристический рай. Каждый магазинчик или кафе пытаются выделится в лучшую сторону. Сотни безделушек на стенах, и даже над головами туристов. Это место снова напоминает Гарри Поттера, будто среди мира маглов запрятались улицы для волшебников. Буквально за перекрестком широкий и строгий Шанхай, а тут совершенно узкий и другой. Нас поманило к себе розовое здание, из которого светил яркий розовый цвет. Внутри было множество игровых автоматов, наполненных плюшевыми игрушками. С портрета на нас смотрел лидер одной очень известной азиатской страны с мягкой игрушкой в руках. Все вокруг розовое и очень мимимишное. Можно было бы предположить, что это трехэтажный домик для Барби. Ватные облачка мне настолько замылили глаз, что я не заметил под ногой пластиковых шариков.
Я летел словно великан ворвался в домик Барби. Посетители, как и хозяйка заведения, очень напряглись наблюдая мой полет. Я не мог понять, что происходит, но летел я, к счастью, четко на мягкий розовый диван прямо к Патрику из Спанч Боба. Девушка нам объяснила, что в этом домике покупаешь игровую карту на автоматы и играешь.
Шанс выигрыша игрушки очень высокий. Живое доказательство — это посетители с пакетами игрушек в руках. Похоже мы только-что были в самом милом заведении Китая. Сегодня мапсми нас повел в отель через красивые парки с большими озерами. Очень необычная красота, когда мы вдвоем стоим у темного озера, вокруг густые деревья, за деревьями возвышаются яркие небоскребы. Спокойной ночи Китай.
Доброе утро Китай! Сегодня мы отправляемся в старый Шанхай. Говорят, он просто прекрасен, так-ли это мы уже скоро выясним. Надо просто пережить завтрак в отеле и метро) Все-таки после завтрака пришлось ещё раз идти в кондитерку чтоб уравновесить немного баланс. Старый город оказался действительно выделяющимся. Он был намного больше района Танзифанг и совсем не был похож на остальную часть. Вся архитектура резко сменилась на старинный выдержанный стиль. Тут можно шопиться, кушать и развлекаться в целых развлекательных центрах.
Мы же выбрали для себя довольно новое развлечение. Мы сели на стульчики и заглянули в отверстия для глаз. Там были изображения из китайских сказок на бумаге. Китаец в черных круглых очках рассказывал очень захватывающую сказку и дергал за веревочки. Изображения постоянно сменяли друг друга, даже были небольшие элементы магии, когда на картинках внезапно добавлялись элементы. Мы китайский понимали не сильно хорошо, но было ясно, что сказка бомбезная!
Там был и летающий тигр, и рыбаки. Ладно-ладно не буду спойлерить больше! На старый Шанхай подкупил своим парком. В принципе, парки в Китае делают на славу. Это был в основном каменный парк. Много башенок, мостов, река с золотой рыбой. Парк среднего размера, но очень узкий.
Путешественник оказывается в неком лабиринте. Это, наверное, не столько парк, сколько храмовый комплекс без храмов. Как-то так. Но там можно было найти действительно уютные места, несмотря на такое количество людей. Каждый день у нас была какая-нибудь провальная достопримечательность. Сегодня на другом конце города нас ждала очень старинная и закрытая для посещения пагода. Но опять-таки для восстановления мирового равновесия мы немедленно пошли в ресторан и заказали себе самое вкусное блюдо из рыбы во всем Китае.
Это не блюдо: )
Рыбное блюдо было настолько большое и настолько дорогое, что по цене было как два вчерашних десерта в кафе. На первый взгляд ресторан совершенно не вызвал доверия, но как выяснилось они все свои старания вкладывают в рыбку. После плотного обеда по нашему расписанию была сиеста. Мы завели мотор электрического катамарана и отправились в путешествие по рекам и островкам большого озера. Скорость была настолько безопасно медленной, что даже мексиканцы бы позавидовали нашей сиесте. Зато на соседних галерах толпы гребцов под ритм барабанщика, неслись словно на катере.
В зеленом парке, что был расположен внутри озера, собирались начинающие музыканты. В основном трубачи. Похоже, что каждый старался играть громче соседа и главное – противоположную по мотиву мелодию. Звучание в парке стояло достаточно странное. Но были и уединённые места, где мирно дремала китайская пара. После расслабляющей сиесты полагалось вкусно покушать. Ну а чё, у нас сиеста заняла наверное пол дня) Знаю, немного не похоже на наш темп, но тут не так много мест, которые надо посмотреть.
В последние дни поездок мы часто кушаем в ресторанах с кухней соседних стран. Через время нам выпадает акция и мы берем билеты в такую страну. Когда-то мы так ели сингапурскую еду. Теперь мы едим безумно острую и вкусную корейскую! Кто знает какие акции и в какую Корею нас ждут дальше.
Честно говоря, от Шанхая мы ожидали немного более прогрессирующего по эффектности города. На самом деле он выглядел довольно обычным и значительно уступал Гонконгу. Но вот чего у Шанхая не отнять, так это вечерней красоты на набережной. Уже было совсем темно и до набережной более километра. Но толпы уже шли больше, чем у нас в центре на праздниках. Было понятно, что набережная тут нравится абсолютно всем. Тот момент, когда перед тобой впервые открываются ночные высотки с противоположного берега - бесценный.
Складывалось впечатление, что небоскрёбы здесь построены только для того, чтобы радовать по ночам взор туристов. Даше набережная тоже понравилась, но мое моральное удовлетворение от высоток вряд ли кто-то может постичь в таком же объеме. А сколько же тут было ночных свадеб, и все с в ярко красных платьях. Просто так гулять у реки и любоваться высотками было недостаточно, надо срочно перебраться и погулять там. Перебраться можно было разными способами. Мы выбрали довольно странный. Это были небольшие кабинки, что идут по тоннелю под рекой. Тоннель интерактивный и сменяется разными зонами.
Лава, звезды и т. д. Во всяком случае нам так объяснял английский диктор из колонок. На практике там было что-то сломанное или недоделанное и немного по-детски наивное. Наконец-то мы гуляем по променаду, а вокруг сияющие небоскребы самых разных дизайнов. Облака были низкие и цеплялись за верхушки зданий. Если бы у меня была на выбор только одна достопримечательность Шанхая, то я бы однозначно выбрал эту прогулку. Жаль наш фотоаппарат этой красоты запечатлеть не может. Я бы, честно говоря, готов был всю ночь стоять и глазеть на них. Но холодный ураган нас быстро направил в отель. Обратно мы добирались на метро. Второй раз лицезреть « лаву» не пришлось.
Сегодня у нас был последний день в Шанхае. Утром было сразу понятно, чем заняться - мы отправились в район с высотками. Теперь надо увидеть, как все устроено днем. На этот раз за переправу мы выбрали городской паром. Ещё и получилась своеобразная экскурсия по реке. Днем бизнес центр оказался тоже достаточно привлекательным. Непонятно, что именно днем нравилось, но просто бродить туда-сюда было норм. У нас была ещё одна забавная ситуация. На протяжении трех дней мы пытались найти загадочный французский квартал в Шанхае. Но ничего даже близко похоже на Францию мы найти не могли. Хотя тот факт, что в маркете играла французская музыка, а на улицах не было ни одного дома в китайском стиле, видимо показывал таки, что это Франция.
Последним сюрпризом от Шанхая была шанхайская Доминос пицца)))))) Завтра финальный Пекин.
Пекин
Пекин от нас был на расстоянии более тысячи километров, но для китайских поездов это мелочи. Мы летели, рассекая воздух на скорости 350 км/час. Всего каких-то 4.5 часа, и ты в столице. Было немного тревожно, а вдруг укачает, и как тогда пережить поездку. Но, как ни странно, поезд шел очень спокойно и скорость внутри тела не ощущалась. Но дома вдали как-то подозрительно быстро пролетали. Ещё мы сравнялись с самолетом, параллельно идущим на посадку.
Хорошо, хоть две недели назад договорились с отелем и сейчас не надо будет искать среди ночи новый.
“ Как забронировали у нас номер? ” - спросила удивленно девушка. Вот честно, мы с Дашей даже не на секунду не удивились. Я бы наоборот был бы поражен до глубины души, если бы пекинский отель смог заселить нас без сюрпризов. Весь последний день мы провели в туманном летнем дворце.
Это территория настолько огромного сада, что при всем желании меньше дня тут не потратишь. Мы отъедались последней китайской едой изо всех сил, но всего Китая не съешь)
Итого, наше строго китайское заключение. Китай это одна из красивейших стран в Азии. Тут природа и города никого равнодушными не оставят. Мне всегда Китай представлялся не слишком заманчивым в плане туризма, мы думали, что Пекин окажется обычным советским городом. По факту это очень прогрессирующая страна первого мира с фантастическими транспортными коммуникациями. Но сложность заключается в том, что все красоты и невероятности на поверхности не лежат. Это все расположено глубоко-глубоко в сердце Китая. Если бы у нас был шанс перепланировать маршрут, то мы бы сняли практически все время с Пекина и Шанхая в пользу глубинных провинций и городов. Языковой барьер и изоляция интернета тут настолько сильная, что поездка побеждает в номинациях “ Индия 2”, “ Возвращение в Южную Америку” и “ Одного раза хватит”. Где было сложнее я точно не скажу, но красота китайских гор и Сианя навсегда останется с нами. Эта страна одна из самых уникальных в мире. Если из Киева запустят прямой перелет в Сиань, то в паспорте будет красоваться очередная китайская виза. А тем временем нам уже пора готовиться к поездке в Грузию. До встречи!
Туалетные истории
Поход в туалет — это всегда небольшая история. Туалетов в Китае много, все бесплатные и всегда можно с легкостью найти указатель на ближайший. Но иногда поиски туалета могли закончится тотальной потерей среди улиц. По рассказам Даши самое интересное происходило именно в женских туалетах. Самые эффектные туалеты состояли из 6 дырок в полу. Можно так присесть и смотреть китаянкам в глаза если стеснение осилить. Поэтому в туалеты лучше заходить, когда там никого нет. Если же туалеты в виде кабинок, то начинается самое интересное. Китаянка подходит к кабинке, толкает дверь. С другой стороны, сидящая китаянка, сопротивляясь толкает дверь обратно в закрытое состояние. Первая китаянка не отступает и через 5 секунд предпринимает вторую попытку по открытию двери. Справляющая нужду девушка тоже не намерена так просто сдать позицию и с ещё большей силой сопротивляясь закрывает дверь обратно. Возможно, китаянка просто затупила и не поняла в первый раз, что кабинка занята. Проходит ещё небольшое время и начинается третья попытка взятия крепости. Китаянка похоже не отступит от цели попасть именно в эту занятую кабинку несмотря на то, что есть свободные соседние. Но и сидящая девушка ни за, что не сдается! Когда Даша попала в подобную ситуацию с кабинкой без замка, то просто не закрывала дверь до конца, а стоящая китаянка с той стороны просто стояла и пялилась как Даша застегивает джинсы. Ну очень странное у них поведение в туалетах, но среди всей толпы похоже только нам казалось это странным. Возможно, когда-то давно один старый китайский мудрец сказал: “ То я ма то ка на ва”, что дословно означало “ Любишь в туалет сходить – люби и оборону держать! ”
Детальное описание маршрута и затраты в следующем рассказе.
Chiń ska przygoda!
Czy zawsze marzył eś o podró ż y w kosmos na inną planetę , ale loty mię dzygalaktyczne nie są dla Ciebie? Teraz jest ś wietne rozwią zanie - po prostu kup bilety do Chin! Gwarantowane jest peł ne zanurzenie się w innym ś wiecie. Nie znasz mię dzynarodowego angielskiego? Ż aden problem! W Chinach też prawie nikt go nie zna! Boisz się , ż e zjesz duż o pikantnego jedzenia? Z chiń skimi pał eczkami wielokrotnego uż ytku nie bę dziesz w stanie duż o zjeś ć ! Ale jeś li chodzi o pał eczki, to trochę przesada, jedzenie jest tak smaczne, ż e pał eczki nie są przeszkodą . Tak, a ję zyk chiń ski jest ogó lnie zrozumiał y, prawie wszyscy odpowiecie na jedno sł owo „Mayo! ” Co oznacza „Nie! ”.
Ale jakie są miasta i jakie gó ry! Nic dziwnego, ż e James Cameroon nakrę cił Avatar na tej planecie! Był a to jedna z najtrudniejszych i najpię kniejszych wypraw.
Dlaczego Chiń czycy muszą gdzieś latać , skoro mają takie naturalne pię kno w swoim kraju. A miasto Xi'an jest obecnie generalnie poza rankingiem. Po raz pierwszy chciał em usią ś ć i napisać historię o Chinach podczas podró ż y. Chciał em wspią ć się na jedną z majestatycznych ś cian Xi'an z laptopem i napisać o naszych emocjach z widokiem na drapacze chmur. Mmm...Chiny, takie zł oż one i takie pię kne. Cudowna jak ta kawa : )
Te zdję cia bardzo dobrze opisują zł oż onoś ć Chin
Z dzieciń stwa
- Dalej!
- Dai pojechał do Chin i powiedział : „Nie dawaj tego nikomu! ”
Ale gdzie dokł adnie poszedł Dai? Moż e Xi'an lub Szanghaj? A moż e nawet do miasta Zhangjiajie? Wł aś nie tego musimy się teraz dowiedzieć . Patrzą c w przyszł oś ć , powiem, ż e wyjechał do Huashan!
To zamknię ty i bardzo niezwykł y kraj, któ ry rozwija się jakby w ró wnoległ ej rzeczywistoś ci. Nie powiedział bym, ż e Chiny poszł y w przyszł oś ć , są po prostu nowoczesne, zaawansowane i inne. W cał ym kraju bezpł atne toalety, któ re moż na ł atwo znaleź ć w dowolnym momencie w promieniu 100 metró w. Kosze na ś mieci znajdują się w pewnej odległ oś ci od siebie, absolutnie wszę dzie. Wszystko jest idealnie czyste. Podró ż ują c czujesz się cał kowicie bezpiecznie, ponieważ każ dy krok jest monitorowany przez wiele kamer. Każ dy ruch w ś rodkach komunikacji miejskiej i taksó wkach, o każ dej porze dnia w dowolnej okolicy poczujesz spokó j. Z wyją tkiem sprawy z mał pą , któ ra czeka nas za tydzień ))))
Gł ó wnym systemem pł atnoś ci jest skanowanie kodu QR za pomocą smartfona. Prawie wszę dzie, nawet u babci z ciastami, moż na zeskanować kod, a pł atnoś ć się liczy.
Ale ta buł ka nie był a dla nas dostę pna, a opł aciliś my się starym pię knym zwyczajem - przelewem papierowych pienię dzy. Kolejnym niezwykł ym momentem był a iloś ć czasu spę dzonego w metrze.
Jednego z ostatnich dni przejechaliś my okoł o 60 stacji podczas jednej podró ż y) Aby cał kowicie zanurzyć się w chiń skiej kulturze, wszystkie usł ugi Google, w tym mapy, rynek Google i wyszukiwarka, są zakazane. Ogó lnie Chiny są bardzo odpowiednie dla osó b, któ re nie znają angielskiego. Tam też prawie nikt go nie pozna.
Ciekawostką jest to, ż e Chiń czycy są bardzo gł oś ni podczas podró ż y. Ale we wł asnym kraju są cicho) Wię c chcę ci od razu wszystko powiedzieć , ale chodź my w porzą dku.
Powtó rzmy tę podró ż jeszcze raz, ale teraz w przytulnym otoczeniu przy komputerze.
Przyglą damy się temu niezwykł emu krajowi chyba od pię ciu lat, był y akcje nie raz, ale zawsze był y wymó wki.
Tym razem nalegał a firma UIA, któ ra wysł ał a pismo z informacją , ż e zgromadzone mile wkró tce wygasną i należ y je przeznaczyć na normalną opł atę . Wydawał o się , ż e wszystkie inne akcje został y zdmuchnię te przez wiatr, a Pekin też był na wyprzedaż y. Przestań się bać , po prostu weź bilety i zró b to! Jeszcze raz spojrzał em na mapę ogromnego kraju i sprawa skoń czona, bilety w rę ku, teraz nie moż na się wycofać . Rozpoczę ł y się dł ugie, sześ ciomiesię czne przygotowania do podró ż y na inną planetę . Wiele przygotowań miał o charakter moralny. Nie był o też akcji. Drugim waż nym krokiem był o uzyskanie wizy. Uzyskanie wizy do Chin jest zbudowane w taki sposó b, ż e trzeba naprawdę chcieć jechać do kraju, aby uzyskać wizę . Paczka dokumentó w nie jest skomplikowana, sama procedura jest skomplikowana) Pewnego dnia zjedliś my kolację w restauracji sushi, a ja jadł em ze mną sushi na ś niadanie.
Nastę pnego ranka ambasador Chin był zachwycony, gdy zauważ ył , jak dzierzę pał eczki w kolejce do akt w ambasadzie. Pamię tam ten niezwykł y moment, kiedy dostaliś my wizy! Nawet pomimo drobnego nieporozumienia w ambasadzie, kiedy wypalił am, ż e nie był am w Chinach, a był am w Hongkongu.
Wytyczanie trasy był o jak brodzenie przez gę stą dż unglę z plastikowym noż em.
Ze wzglę dó w technicznych (nie był o promocji) przerwa mię dzy wyjazdami trwał a 5 miesię cy. Przynajmniej prześ lizgną ł em się przez Frankfurt w pracy. Dasha był a bardzo twarda. Ale w koń cu nadszedł ten dzień . To był o uczucie lekkiego strachu przed podró ż ą . Takie był o uczucie przed Ameryką Poł udniową . Wydawał o nam się , ż e moralnie oceniamy zł oż onoś ć nadchodzą cej podró ż y. Ale w rzeczywistoś ci nie moż na był o sobie wyobrazić nawet poł owy zł oż onoś ci) Wszystko zaczę ł o się tradycyjnie od strefy lounge Boryspil.
Rodzaj relaksu przed nurkowaniem. Z jakiegoś powodu wszystko wymknę ł o się spod kontroli. Szczyt fiaska nastą pił wtedy, gdy przesuną ł em stó ł i cał a jego zawartoś ć poleciał a jak ptaki. Sał atka owocowa na podł odze ogó lnie wyglą dał a jak dzieł o sztuki, był o mi nawet trochę przykro, kiedy to arcydzieł o został o usunię te. Wstyd mnie spalił ) Jeszcze kilka kieliszkó w wina i jesteś my gotowi do nurkowania. Ale czekał a nas kolejna mił a niespodzianka, przed wejś ciem na pokł ad, nasze bilety wykazywał y bł ą d. Innymi sł owy, overbooking, zabrakł o nam miejsc! Ale w klasie ekonomicznej to nie wystarczył o, w klasie premium tylko dwa przytulne fotele przy oknie był y dla nas w sam raz. To był o bezpł atne podniesienie standardu do poziomu biletu na lot dł ugodystansowy. Był o fajnie, Dasha i ja nie mogliś my powstrzymać emocji radoś ci. Dosł ownie krzyczeliś my i skakaliś my w drodze do samolotu. Lataj cał y dzień , 9.5 godziny w klasie premium!
Przed startem nalewali sok na podgrzanie apetytu, ale po starcie rozpoczą ł się gastronomiczny raj.
Stewardesa poł oż ył a na naszych stoł ach obrus i zachwycił a arcydzieł ami sztuki kulinarnej w dosł ownym tego sł owa znaczeniu. Podczas lotu zostaliś my dwukrotnie nakarmieni. Szczegó lnie pamię tam pieczonego ł ososia z pysznym sosem. Począ tek podró ż y jest po prostu bajeczny. Na tablecie pobraliś my anime „Psycho-Pass”. Po obejrzeniu pierwszego odcinka zdaliś my sobie sprawę , ż e to anime bę dzie naszym towarzyszem podró ż y.
Przybył em do Pekinu teraz o pierwszej w nocy. Zabrali wszystkie rzeczy z samolotu, nie zapominają c o zdję ciu kurtki z pó ł ki. Poszedł do kontroli. Po przyjeź dzie wszyscy turyś ci muszą przejś ć dane biometryczne, odciski palcó w są powią zane z danymi paszportowymi, odbywa się to za pomocą specjalnych maszyn. Co wię cej, maszyny naprawdę nie chciał y przyjmować obcych odciskó w palcó w.
W drodze do oficera zauważ ył em, ż e moja marynarka jest przywią zana do plecaka, ale co ja noszę w prawej rę ce? Okazał o się , ż e to koc z samolotu. Tak, dł ugi lot najwyraź niej wywierał duż y nacisk na gł owę .
Na kantorze czekał y nas pierwsze trudnoś ci. Doszł o do wymiany z prowizją.9 dolaró w za wymianę . Był bardzo kapryś ny bankomat, któ ry po dł ugich namowach zgodził się tylko pokazywać kwotę , ale nie wydawać pienię dzy. Trochę wię cej poszukiwań i przy prowizji bankowej w wysokoś ci okoł o dwó ch procent nadal pobieraliś my pienią dze z innego bankomatu. Teraz wiem, ż e przy prowizji 9$ trzeba był o po prostu zmienić kwoty wyż sze niż prowizja 2%. Jak się okazał o w Chinach jest bardzo mał a szansa, ż e z wymienianych pienię dzy pierwszego dnia przynajmniej coś zostanie w drodze powrotnej. Oddanie odciskó w palcó w i szukanie bankomatu był o tylko rozgrzewką przed prawdziwymi Chinami. A teraz wreszcie w mieś cie!
Zanurz się !
Ponieważ przyjechaliś my w ś rodku nocy, nie mogliś my liczyć na autobus. Przy wyjś ciu z lotniska trzeba był o stać.20 minut w kolejce po taksó wkę . Jak dotą d wszystko wydaje się uprzejme i jasne. To prawda, ż e kierowca nie moż e dowiedzieć się , doką d jechać , i nie odbiera telefonu w hotelu. Dziwne, nie ma nawet drugiej w nocy, dla Asi to wcale nie jest pora. Ponadto nasz hotel zna godzinę przyjazdu i wczoraj potwierdził , ż e przyjmie nas w ś rodku nocy. Dobra, chodź my. Najważ niejsze, ż e pasuje do tagu GPS. Hej, co się dzieje z GPS? Dlaczego nie jedziemy autostradą , tylko przebijamy się przez budynki. Hmm… Dobrze. Coś wymyś limy w hotelu. Zauważ ył em, ż e wspó ł rzę dne nie zgadzają się z adresem w Kijowie, ale obsł uga rezerwacji zapewnił a, ż e wszystko bę dzie dobrze. Ale z twarzy kierowcy jasno wynikał o, ż e coś poszł o nie tak. Jego twarz wpatrywał a się w metalowy pł ot, któ rego oczywiś cie nie powinno tam być . W budce przy pł ocie w budce spał straż nik.
Geolokalizacja był a tak zł a, ż e musiał a się też poż egnać i wył ą czyć . 4 nad ranem musisz się przynajmniej gdzieś zameldować ! Znalazł em budynek pod kluczem, moż e jakiś hotel. Ale bez wzglę du na to, ile staranowano, nikt nas nie wpuś cił . Zabawne jest to, ż e ten budynek, jak się pó ź niej dowiedzieliś my, okazał się naszym hotelem. Znaleź liś my też budynek, któ ry wyglą dał jak hotel bez okien i drzwi. A raczej drzwi był y, ale zamknię te tak, ż e bez narzę dzi i wyjmowania z zawiasó w na pewno nie da się ich otworzyć . Z ż alem na podł odze wylą dowaliś my w jakimś hotelu. Tam zaspany Chiń czyk powiedział , ż e nie ma miejsc. Ale jest internet ze skype. Skontaktował em się z mamą , miał em szczę ś cie, ż e na Skype był y prawdziwe pienią dze. Mama skontaktował a się z rezerwacją i zgł osił a problem. Ale w tej sytuacji rezerwacja był a w stanie doradzić w poszukiwaniu innego hotelu. No dobra, wracamy z Chin, zajmiemy się rezerwacją , kto i co, kto bę dzie musiał . Przez Internet widzieliś my wiele hoteli w okolicy i wszystkie są zaję te. Poszukiwania hotelu trwał y do pią tej rano.
Scenariusz jest za każ dym razem taki sam. Zaspany Chiń czyk w recepcji nie moż e się zameldować , co w ogó le się zdarza, a potem mó wi, ż e nie ma miejsc. Wraz z systemem geolokalizacji zmarł ró wnież offline tł umacz Google. Na szczę ś cie nadal miał em zainstalowany Microsoft. W rezultacie o 5 rano musiał em spę dzić noc w tak luksusowym i drogim hotelu, ż e jego iloś ć gwiazdek nie zmieś cił aby się w tej historii. Na przyję ciu z Chinką tak dł ugo staraliś my się tł umaczyć , ż e zaczę ł a mó wić po rosyjsku. Istnieje ró wnież teoria, ż e dł ugi lot i wszelkie trudnoś ci ze znalezieniem hotelu wczesnym rankiem wprawiają mó zg w specjalny tryb, w któ rym zaczę liś my postrzegać chiń skiego jako rosyjskiego. Kiedy poszliś my spać , był o już jasno.
Pierwszą rzeczą , na któ rą zdecydowaliś my się po przebudzeniu, był o pilne poszukiwanie tań szego hotelu na drugą noc. Dzię ki rezerwacji znalazł em znacznie tań szy hotel, zarezerwowany. Pod jego adresem znajdował się wież owiec.
Ale jeś li masz do czynienia z podł ogą i drzwiami, moż esz dostać się do mał ego biura, w któ rym czwó rka Chiń czykó w intensywnie pisze coś na komputerach. Chł opaki spojrzeli na mnie z zainteresowaniem. Pę kali z ciekawoś ci, dlaczego przyszedł em do nich w podziemnym biurze bez znakó w. Pokazał em Chiń czykom zestaw znakó w i numer telefonu do hotelu. Facet zadzwonił pod numer i powiedział , ż e hotel jest w pobliż u, ale hotel nie ma licencji na przyjmowanie turystó w spoza Chin. AAAA!! ! Czym jest wycieczka do hotelu? Fakt, ż e nie przeprowadziliś my się w nocy do pierwszego hotelu, spowodował poważ ne szkody na naszej trasie. Ale nieudana pró ba zakwaterowania się w drugim hotelu prawie cał kowicie zrujnował a wszystkie plany zwią zane z Pekinem. Podczas gdy Dasha siedział a z rzeczami na parterze, ja wychodził em z labiryntó w wież owca. W mojej gł owie po prostu wybuchł a eksplozja myś li. Coś trzeba był o jakoś zrobić . Miejsce, w któ rym wyjechał em z Dashy, okazał o się ró wnież recepcją jednego z hoteli.
Mieli nawet wolny pokó j w odpowiedniej cenie, a do metra był a minuta drogi. W porzą dku! Musimy natychmiast zarezerwować tutaj ostatnią noc naszej podró ż y. Bardzo trudno był o to wyjaś nić nawet przez tł umacza. Wystą pił ró wnież problem z ró ż nicą w formatach dat. Ale przezwycię ż yliś my wszystko, dwukrotnie sprawdziliś my nasze zapisy, o któ rej godzinie i kiedy ich zadzwonimy. Potem pomyś lnie zapomnieli o rezerwacji i czy warto powiedzieć , ż e ostatniej nocy w Pekinie znó w czekał a nas niespodzianka z osadą ? Chociaż tych niespodzianek bę dzie o wiele wię cej, ż e ostatnia noc na pewno nie jest problemem. Mamy wię c zbanowane wszystkie usł ugi Google, internet w miejscach publicznych, niedział ają cą mapę Google i oczywiś cie rynek Google. Oznacza to, ż e instalowanie czegokolwiek dodatkowo nie zadział a. Na szczę ś cie MAPY. ME, po zidentyfikowaniu nas w Chinach, z radoś cią zaoferował , ż e wył ą czy wszystkie mapy i był w stanie skalibrować tag GPS wzglę dem map.
Naprawdę nie lubię reklam i nigdy ich nie popieram, wszystko dzię ki mapom, tak naprawdę dzię kuję Daszy i mnie za uratowanie podró ż y.
Jedzenie
Tuż obok hotelu czekał a na nas restauracja o doś ć przyzwoitym wyglą dzie. Ze wszystkich potraw w Azji zawsze unikał am kuchni chiń skiej, z jakiegoś powodu wszelkie pró by jej spró bowania w innych krajach nie był y dla mnie najbardziej udane. Ale teraz albo lubisz jedzenie, albo i tak musisz je zjeś ć . Uzbrojeni w kije społ ecznoś ciowe wielokrotnego uż ytku, wykonujemy pierwszy test. O wszechś wiecie!! ! To jest niesamowite! Jak w pierwszym kę sie moż e być tyle dobrych smakó w? Do niedawna mieliś my problemy z zameldowaniem się w hotelu, a jakie problemy moż e być w kraju z tak smacznym i tanim jedzeniem. A wielkoś ci porcji mogą konkurować z naszymi Karpatami. Jakie smaczne! A jeś li to tylko dobra restauracja zł apana?
Nagle to nie bę dzie to samo? Ale nie, był o coraz lepiej. Jedzenie zawsze był o przyjemnoś cią . I rzą dzą nawet stuletnie ją dra! To prawda, ż e za tydzień czeka nas wegetariań skie miasto, w któ rym wylą dujemy trochę na ziemi ze smakowych radoś ci. Ale to nie nastą pi szybko i nawet tego nie podejrzewamy. O wszechś wiecie! O chiń skie jedzenie! O ostry, o bardzo ostry! OOO! Ale zdarza się , ale jest bardzo smaczny! Ró ż norodnoś ć dań jest ogromna. Dobrze, ż e mamy cał e dwa tygodnie na spró bowanie wszystkiego tutaj. Jeś li na poprzednich wyprawach szlifowaliś my swoje umieję tnoś ci posł ugiwania się ró ż dż kami do wirtuozerii, to na tej wyprawie byliś my mistrzami ró ż dż ek. Absolutnie każ dy rodzaj jedzenia, nawet praż one orzeszki ziemne czy ś liski ryż nie stanowią problemu. W tym celu otrzymaliś my od Chiń czykó w aprobują ce spojrzenia. Myś lę , ż e niektó rzy byli rozczarowani, bo to mogł o być takie przedstawienie, gdybyś my pierwszy raz wzię li pał eczki.
W Chinach jedzenie jest jak wytchnienie od niekoń czą cego się strumienia zadań.
Spacer po Pekinie
Pierwszym punktem trasy był a Ś wią tynia Nieba. Zeszliś my do metra. Widzieliś my schemat stosu gał ę zi. Otrzymaliś my przenoś ny schemat w ojczystym ję zyku chiń skim. Drugi schemat otrzymaliś my w ję zyku angielskim z rozmiarem czcionki bliskim zeru. Nie był o ł atwo porozumieć się z kasjerem. W rezultacie odeszliś my od ś wią tyni jeszcze dalej niż pierwotnie. Za drugim razem nie chciał em wracać do metra. Przesiadki mię dzy oddział ami odbywają się w takiej odległ oś ci, ż e przynajmniej jedną stację przechodzi się pieszo, aż do przesiadki z oddział u do oddział u. A oddział ó w jest wiele. Trzeba był o też uważ nie obserwować , ponieważ nie wszystkie przecinają ce się stacje są wę zł ami przesiadkowymi. Dokł adniej, nie był to transfer, ale w bardzo dogodnym miejscu dla transferó w.
Chodź my do ś wią tyni, a jednocześ nie lepiej poznajmy Pekin. Naszą znajomoś ć rozpoczę liś my od cukierni, a kontynuowaliś my od duż ego i cię ż kiego ananasa, któ rego jedliś my przez pó ł torej godziny. To był duż y targ owocowy. Przechodziliś my obok obierają c ś wież ego ananasa i nie mogliś my się oprzeć . Generalnie mają napię ty czas ze sł odyczami, ale z ananasami wszystko jest super. Gł ó wnym problemem cukierni jest to, gdzie mogł oby być mleko skondensowane – konfitura z czerwonej fasoli. Ze stacji metra, z któ rej kazano nam wysią ś ć , dojś cie do ś wią tyni zaję ł o, jak się okazał o, kilka godzin. Dobrze, ż e wszystkie historie z osadą pozostawił y nam tak hojny czas, ż e zdą ż ymy nawet dostać się na teren ś wią tyni przed zamknię ciem. Kompleks ś wią tynny jest duż y, same ś wią tynie, szczerze mó wią c, są raczej sł abe. Ale obszar parku na terytorium jest tym, czego oczekujesz od azjatyckich pię knoś ci. Nazwał bym to spokojem parku.
Wreszcie nie musisz się nigdzie spieszyć , po prostu wę drować , relaksować się i chł oną ć wszystko wokó ł siebie. Chiń czycy ró wnież otrzymali relaks, jedna kobieta gł oś no ś piewał a do przenoś nego dyktafonu. To doś ć powszechna rozrywka wś ró d Chiń czykó w - ś piewać piosenkę . Ten park sł uż y jako rodzaj antystresu. Poważ nie, jeś li wszę dzie są nerwy i wszystko wystarczy - od razu weź bilety do Chin i leć prosto do parku ś wią tyni nieba.
Uwierz czytelnikowi, nerwy są droż sze! Wyszliś my z parku przeł adowani.
Podwó jne dwa! Udawajmy, ż e nie był o nocnych trudnoś ci i kontynuujmy podró ż . Przy wejś ciu do parku cią gną ł się kanał miejski. Wzdł uż kanał u są po prostu arcydzieł a kwiató w i drzew. Widać , ż e w kwietnikach nad każ dym kwiatkiem pracował y osobno. Kanał jest nieskoń czenie dł ugi i kwietniki ze ś cież kami. Musimy dostać się na centralny deptak Pekinu.
Najlepiej jechać autobusem. A oto rozkł ad jazdy z listą przystankó w. Czasem jeden hieroglif, czasem trzy. To wszystko, co wywnioskowaliś my z harmonogramu. Ale czł owiek z udział em zwią zany z poszukiwaniem naszego przystanku „Tianmen”. Nawiasem mó wią c, brzmi to jak dwa hieroglify. Chł op dał znak, ż eby iś ć za nim, i ruszyliś my we tró jkę . Poszliś my gdzieś bardzo daleko na wę dró wkę . Ponieważ bariera ję zykowa był a kompletna, szliś my w zamyś lonej ciszy. Dobrze mieć o czym milczeć ! Mę ż czyzna naprawdę podją ł pró bę omó wienia z nami waż nych czę ś ci spaceru po chiń sku, ale nie znaliś my ani jednego sł owa poza sł owami „Tianmen” i „Komutoherovato”. Nasza podró ż zakoń czył a się na jednym z przystankó w, gdzie Chiń czycy przekazali nas konduktorowi w autobusie. Chodź my. Szczerze mó wią c, na mapie zaznaczono deptak w zupeł nie innym miejscu iw innej czę ś ci miasta. Ale ką tem oka na jednym z zakrę tó w zobaczyliś my coś turystycznego i pię knego.
Na szczę ś cie to był a ulica. Bardzo waż nym punktem odniesienia dla znalezienia ulicy jest ???? ? . Wysiedliś my z autobusu i poszliś my na począ tek ulicy. Czekał tam na nas bardzo stary tramwaj, któ ry zaraz odjechał w prawo wzdł uż deptaka. Dyrygent zadzwonił do nas, ż ebyś my mogli to zrobić . Bez wahania wskoczyliś my do retro tramwaju i wyruszyliś my w podró ż . Jedną z gł ó wnych atrakcji tramwaju retro byliś my my sami. Przechodzą cy Chiń czycy byli podwó jnie szczę ś liwi, widzą c zaró wno tramwaj, jak i nas jednocześ nie.
Koniec tramwaju znajdował się po drugiej stronie deptaku. Przejdź my teraz na drugą stronę ulicy. Przejś cie przez ulicę i wydostanie się z niej przed nocą jest tak trudne, jak zameldowanie się w hotelu w Chinach po raz pierwszy. Jest tam wszystko, od ulicznych sklepó w spoż ywczych i ulicznych, muzeó w poś wię conych toż samoś ci i jedzeniu, a takż e wielu posą gó w z brą zu.
Każ da kompozycja posą gó w odzwierciedlał a fragment ż ycia staroż ytnych Chiń czykó w. Szczegó lnie dobrze wyeksponowane fragmenty zwią zane z street foodem. Opró cz jedzenia znajdował o się tu wiele sklepó w oraz duż y zadaszony bazar. W jednym ze sklepó w miał em dwunastoletniego wielbiciela. Chł opak był tak pod wraż eniem mojego rozmiaru nosa i brzucha, ż e nie zostawił nas przez 10 minut. Musiał em nawet pozwolić mu dotkną ć nosa, ż eby był przekonany o jego autentycznoś ci.
Nie ten chł opiec
Wydaje mi się , ż e facet był pewien, ż e nos bę dzie fał szywy. Mieliś my inne plany na dzień w mieś cie. Ale szczerze mó wią c, kiedy dotrzesz na tę ulicę i zaczniesz wę drować po są siednich ulicach, dostaniesz nieskoń czoną dawkę przyjemnoś ci. Czego jeszcze potrzebujesz od stolicy Azji. Ż adne inne atrakcje w mieś cie nie mogł yby być lepsze.
Jesteś my w Chinach!
To zdanie był o przepeł nione szczeroś cią i radoś cią . Już od pierwszej nocy był o jasne, jak trudna bę dzie trasa. Ale jeś li nadal bę dziemy natykać się na takie parki i takie ulice, to có ż moż e być pię kniejszego na tej wycieczce. Spoś ró d tysię cy kawiarni wybraliś my najbardziej podobną do restauracji dla mieszkań có w. Co wię cej, kelner zabrał nas windą jeszcze w gł ą b budynku do jeszcze bardziej chiń skiej restauracji. Szczerze mó wią c, restauracja wyglą dał a przeraż ają co. Z kuchni rozległ się taki huk, ż e wydawał o się , ż e są setki chiń skich przyrzą dó w montaż owych. Mieliś my wą tpliwoś ci, czy już pierwszego dnia byliś my gotowi na tak gł ę bokie nurkowanie. No có ż , przynieś to, co jest w piekarniku!
Dasha miał a ryż z nadzieniem z jajek i pomidoró w. Miał em ryż z wię kszą iloś cią skł adnikó w niż gwiazd w drogim hotelu nocnym. Jak fajnie, ż e bę dziemy tak pysznie jeś ć przez prawie dwa tygodnie!
Ż adna chiń ska restauracja za granicą nie zbliż y się nawet do przygotowania tego, co serwowane jest tutaj w lokalnych restauracjach. W Kijowie po wycieczce wybraliś my się specjalnie do pekiń skiej restauracji i po raz kolejny byliś my przekonani, ż e tych kuchni nie da się nawet poró wnać pod wzglę dem ceny czy smaku. Jeś li się nie mylę , dwa duż e dania i butelka 0.5 piwa w restauracji w centrum Pekinu kosztował y nas 42 juany (6.5$). A potem oczywiś cie podekscytowaliś my się zamó wieniem dwó ch dań . Spokojnie moż na był o jeś ć samemu. Jak bardzo lubię to sł owo – wyjazd otrzymał status „Gastronomika! " pierwszego dnia. Ale w zasadzie taki status na pierwszy dzień powinien otrzymać takie wyjazdy.
Wielki Mur Chiń ski
Nie wiem, w jaki sposó b turyś ci dojeż dż ali pod Wielki Mur Chiń ski, ale historia jednego blogera bardzo nam pomogł a. Facet poś wię cił cał ą podró ż na szczegó ł owe opisanie swoich tras, z dokł adnoś cią do stacji i zdję ć.
Wcześ niej zapisywaliś my strony internetowe offline na tablecie i telefonie. Tempo rozwoju chiń skiego metra jest przyjemnie niesamowite. Historia, napisana kilka lat temu, dotyczył a stacji koń cowych oddział ó w, któ re już był y daleko od terminali. Przed wejś ciem do wiejskiego autobusu zjedliś my dobry posił ek. Szybkoś ć obsł ugi w strefie gastronomicznej był a tak szybka, ż e Dasha dostawał a wszystkie swoje dania szybciej, niż kasjer odliczał resztę . Mogł abym jeszcze raz opisać kolejny pyszny posił ek skł adają cy się z gę stej galaretki zupy, 9 pasztecikó w bao, duż ej miski zupy mię snej, napoju pszennego, tł ustego podpł omyka itp. , ale nie moż na tak bardzo zwracać uwagę na jedzenie.
Mimo, ż e jest tak pyszny. Powinienem chyba opublikować osobną ksią ż kę „O tym, jak Dasha i ja pysznie jedliś my w Chinach”.
Wydaje mi się , ż e ksią ż ka bę dzie nie mniejsza niż ta historia) Jechaliś my daleko poza Pekin. Mur jest bardzo dł ugi i ma ró ż ne punkty widokowe w ró ż nych czę ś ciach miasta i kraju. Wybraliś my do wglą du miejsce w Mutianyu. W autobusie pomogł em jednej dziewczynie uporać się z pienię dzmi, okazał a się Ukrainką znają cą chiń ski. W pewnym momencie autobus się zatrzymał i Chiń czyk powiedział nam, ż e musimy przesią ś ć się do taksó wki. W zasadzie już wiedzieliś my, ż e na koń cu bę dziemy potrzebować taksó wki. Kierowca nalegał , ż ebyś my teraz wysiadali. Ale ponieważ w naszym zespole był a dziewczyna mó wią ca po chiń sku, prawdopodobień stwo oszustw został o znacznie zmniejszone. Wyszł a z nami też dziewczyna z Gruzji i Meksykanin Mario. Taksó wkarz pró bował przebić cenę , ale nie spodziewał się odpowiedzi po chiń sku. W rezultacie podeszliś my do ś ciany znacznie taniej, niż powinniś my byli na podstawie historii.
W trakcie wyjazdu zaczę liś my synchronizować trasy ze sobą , kto już gdzie był i co zobaczyć . Dziewczyna spojrzał a na mnie uważ nie i zapytał a, czy jestem tym samym blogerem, któ ry napisał w Internecie artykuł o Hongkongu? Znowu został em rozpoznany! Przed wyjazdem do Chin przeczytał a o Daszy i mnie historię o Hongkongu, aby wytyczyć sobie trasę . To był o nieoczekiwane i radosne!
Na miejscu kupiliś my bilety wstę pu i pojechaliś my autobusem do wzniesienia pod Wielki Mur Chiń ski. Moż na był o podejś ć pieszo lub kolejką linową . Najfajniejszym typem był a kolejka linowa, to wtedy ł awka, z któ rej zwisają nogi. I tak, jesteś my na Wielkim Murze Chiń skim!! ! Naprawdę jest tak pię kna, jak ją opisano. Wyją tkowoś ć i dziwnoś ć tej atrakcji polega na tym, ż e nie da się przez nią przejś ć . Rozcią ga się na setki kilometró w. Wystarczy zmierzyć okiem odległ oś ć , któ rą chcesz przejś ć.
Nasz nowy meksykań ski przyjaciel Mario wybrał wę dró wkę zamiast kolejki linowej. Przekroczyliś my ś cież ki na gó rze i przeszliś my wzdł uż muru, wymieniają c doś wiadczenia kulturowe obu krajó w.
Poprosił Dashę o zrobienie zdję cia przy ś cianie na swoim iPhonie X. Gdy tylko Dasha je podnió sł , telefon podskoczył jak mydł o, a nastę pnie rzucił się na kamienną ś cianę . Z zewną trz wyglą dał o na to, ż e Dasha postanowił a pokazać Meksykaninowi kosztowną jednorazową sztuczkę z ż onglowaniem drogim iPhonem. Na szczę ś cie Dasha nadal zdoł ał a oswoić bestię i iPhone nie został ranny. Zorganizowaliś my piknik na ś cianie. Facet poczę stował nas meksykań skim marcepanem, a my poczę stowaliś my go chiń skimi bao plackami. Zejś cie ze ś ciany był o nie mniej szykowne niż sama ś ciana. To był dł ugi i szybki bobslej! Widział em, ż e wielu turystó w jest gł upich i tak czę sto pocią ga za hamulce, ż e po prostu utkną na torze.
Dasha i ja celowo wsiadaliś my na nasze sanie na dł ugi czas, aby wszyscy pojechali daleko do przodu. Ale w poł owie nadal pasuję do niektó rych Azjató w. Zazwyczaj trasy bobslejowe są zaprojektowane w taki sposó b, ż e nawet bez hamulca nie wylecisz z toru, ale po co tak czę sto go cią gną ć ? Ale był o fajnie, ś ciana jest po prostu pię kna pod każ dym wzglę dem. Odwrotne pró by zł apania tej samej taniej taksó wki był y trudne. Jeś li nie znasz chiń skiego, nie zarobisz duż o pienię dzy. To dobrze dla Chiń czykó w, tylko trzy dziewczyny wsiadł y do nastę pnego samochodu w bagaż niku.
Kiedy byliś my w autobusie, znaleź liś my się w tak dł ugim chiń skim korku, ż e mogliś my rozmawiać o ś cianie przez 4 godziny. Mur w Pekinie zają ł prawie cał y dzień . I czas pojechać do dawnej stolicy Xi'an. Wsiedliś my do naszego pocią gu i dotarliś my do przedział u. W przedziale siedział Chiń czyk z Chinką . Kiedy nas zobaczyli, dosł ownie promienieli radoś cią.
Widać był o, ż e para był a zachwycona, ż e zagraniczni turyś ci podró ż ują z nimi w przedziale. Ale gł ó wnym atutem był a chiń ska mivina, któ rą sami zaczę liś my parować . Widać był o, ż e Chiń czycy bardzo aprobują nasz wybó r. Pomogli jej nawet ugotować go na parze zgodnie ze wszystkimi zasadami. Konduktor wszedł do naszego przedział u i powiedział nam po chiń sku o zasadach bezpieczeń stwa i co robić w razie problemó w (myś limy, ż e o to chodził o). Powiedział a to gł ó wnie chiń skiej parze, ale na koniec wskazał a na nas, mó wią c: „I proszę , nie zapomnij zabrać tych dwó ch podczas ewakuacji”. To był o po prostu radosne, ż e jechaliś my chiń skim pocią giem z Chiń czykami w tym samym przedziale. Zauważ ył em, ż e wszyscy pasaż erowie chodzą w kapciach. Zaczę liś my szukać naszych kapci, schowano je pod pó ł ką . Zamknię ty i bardzo mokry, prosty z mydł em. Có ż , bę dziemy bez kapci, co my. Ale dziewczyna podbiegł a do konduktora i przyniosł a nam dwie pary suchych kapci. Jakie to ś licznotki.
Szkoda, ż e facet nie chrapał tak sł odko w nocy. Miał em nawet silne pragnienie, aby nauczyć się tł umaczenia chiń skiego zwrotu „Czy mó gł byś przewró cić się na swoją stronę ? ” Ale facet wydawał się czytać w moich myś lach i odwró cił się do chrapania po swojej stronie.
Hura! Jedziemy w gł ą b Chin!
Xi'an
Nie ma szczę ś liwszej historii na ś wiecie niż historia Timczenkó w i Sian! Podró ż owanie po najpię kniejszym mieś cie rozpoczę ł o się wraz z przybyciem na Dworzec Centralny. Mapa oczywiś cie dawał a nam do zrozumienia, ż e w pobliż u jest metro. Ale kto patrzy na mapę ? Najpierw pojechaliś my autobusem w zł ym kierunku, a potem taksó wką . Taksó wkarz wysadził nas w poł owie drogi i powiedział , ż e jedziemy na nogach!
No ok, widocznie nie jest dobrze przyprowadzać obcokrajowcó w pod adres. Mapsmi poprowadził a nas przez najdziksze slumsy i ruiny.
Czuł em się , jakbyś my byli w Chinach po kolejnym nalocie mongolskim. Hotel był stosunkowo wygodny. Ale rę cznik, któ ry nam dali, wyglą dał tak, jakby cał a kompania Mongoł ó w wytarł a się nim po nalocie. Zostaliś my szybko zastą pieni rę cznikiem i wyszczegó lniliś my na mapie, co warto zobaczyć i gdzie się udać . Xian ma jedną fajną cechę - moż esz pojechać wszę dzie i wszę dzie bę dzie pię knie, szczegó lnie wieczorem.
Najważ niejsze nie jest wzdł uż tej jednej opuszczonej ulicy z Mongoł ami. Mieszkaliś my w samym sercu starego miasta, w tej czę ś ci nie jeź dziliś my samochodami. Tylko elektryczne motorowery i tuk tuki. Ulice starego miasta zanurzają turystę w ś wiat prawdziwej magii. Każ da ulica to zbió r straganó w i restauracji. Produkty są w sprzedaż y. Ale czym są te produkty i do czego sł uż ą , wiedzą tylko najwyż si druidzi i magowie.
Czuł em się , jakbym był Harrym Potterem po raz pierwszy, idą c ulicą Poką tną w poszukiwaniu pierwszego melonika i ró ż dż ki. Duż e niebieskie jajka w jakimś lepkim sianie, parują ce napoje, wszelkie organy nieznanych zwierzą t, na wielkich patelniach wszystko gotował o się i pł onę ł o nad potę ż nymi fontannami ognia. Setki chiń skich znakó w. A najciekawsze jest to, ż e wszyscy chodzą tak, jakby to był a rzecz powszechna, a nie magiczne rytuał y.
Wszystko jest bardzo azjatyckie. Ogarnę ł a nas gę sta fala pozytywu i radoś ci. Czy jesteś my w raju? Cieszyliś my się , nie wiedzą c nawet, jak pię kne bę dzie miasto nocą i jakie pię knoś ci przygotował a dla nas nowoczesna czę ś ć miasta. W Chinach koniecznie trzeba spró bować pierogó w Xi'an! Zaczę liś my wię c z nimi posił ek w jednej z lokalnych jadł odajni.
Myś lę , ż e byliś my tam jednymi z pierwszych goś ci spoza Chin.
Knedle Xian najczę ś ciej podawane są w formie zupy, wzię liś my też ogromną porcję klusek gotowanych na parze i cebuli. Cieszył em się jak dziecko. To ś niadanie sprawił o, ż e zakochał am się w Xi'an. Porcje, któ re ledwo opanowaliś my. Dla wię kszej pewnoś ci, wię cej ostrego sosu, ż e tak powiem, kontrola dezynfekcji. Gospodyni był a bardzo dumna, ż e wybraliś my jej restaurację . Kiedy się poż egnaliś my, był o jasne, ż e to nie jest nasze ostatnie spotkanie z nią.
Postanowiliś my wykonać jedną waż ną operację bankową . Jest wiele bankó w, ale tylko centralny moż e wykonać tak waż ne zadanie. Wś ró d oddział ó w oddział u centralnego należ y znaleź ć oddział , któ ry ma prawo wykonać tak skomplikowaną operację . W samym dziale trzeba wzią ć numer i siedzieć w mał ej kolejce do godziny. Najciekawszą czę ś cią jest proces. Nadeszł a nasza kolej i podeszliś my do okna. Kasjer siedział naprzeciwko.
Rozpoczę to wypeł nianie kwestionariusza i przepisywanie go do bazy danych. Potem do innej bazy, a potem do trzeciej. Skan paszportu, kserokopia paszportu. I jeszcze dwa razy skan paszportu w dwó ch innych formularzach. Z naszej strony okna wydawał o się , ż e gramy w pokera przeciwko krupierowi. Nasz krupier z twarzą pokerzysty siedział i pró bował przetł umaczyć nazwę naszej ukraiń skiej ulicy na chiń ski. Dziewczyna wyraź nie pró bował a, ale czasami na jej twarzy wyczytano lekką rozpacz, najwyraź niej klub nie chciał iś ć na szczyt. Wkró tce doł ą czył o do niej jeszcze dwó ch menedż eró w. Razem wypeł nili szereg innych formularzy. Potem przyszł a procedura wymiany wielu podpisó w na ró ż nych formularzach. Widać był o, ż e cał a nasza pią tka był a bardzo skupiona na pozytywnym wyniku w tak waż nej i zł oż onej procedurze. Po okoł o 40 minutach trzech menedż eró w wymienił o dla nas dolary na juany! Jesteś my zwycię zcami!
Zdję cie z Tang Paradise
Im dł uż ej trwał a ta cał a procedura, tym wię cej pienię dzy zdecydowaliś my się wymienić . Naprawdę nie chciał em przez to ponownie przechodzić . W Chinach jest jedna trudnoś ć , pienią dze koń czą się w szybkim tempie. Nawet jeś li wydaje Ci się , ż e wypł acił eś duż o pienię dzy z bankomatu, po kilku dniach musisz pilnie poszukać kolejnego. Postanowiliś my wię c unikną ć prowizji i wymienić pienią dze w banku. Ale teraz zmieniliś my się z marginesem. Jak mieliby się pó ź niej nie zmieniać . W efekcie wymienione pienią dze wystarczył y nam aż.3 dni!
W centrum miasta czekał y na nas dwie wież e - dzwonnica i bę ben. W wież y perkusyjnej był o wiele bę bnó w ró ż nej wielkoś ci, a takż e odbył się koncert chiń ski. Na począ tku jedna Chinka siedział a i grał a okoł o jednej nuty na sekundę . To był o trochę dziwne, ale wszyscy siedzieli w milczeniu i patrzyli. Nie był o ż adnego szczegó lnego zwią zku mię dzy nutami. Zgodnie z harmonogramem do koncertu został o jeszcze 15 minut, ale czę sto jeż dż ą.
Moż liwe, ż e to poprzedni. W pewnym momencie Chinka wyszł a i wyszli muzycy grają cy ciekawą muzykę na cudownych instrumentach.
Jedna z Chinek uderza mł otkiem w ró ż ne dzwony. Zaraz po koncercie rzucił am gł ową w sufit z taką sił ą , ż e Chinki nie mogł y powstrzymać emocji ś miechu i przeraż enia. Ogó lnie wprowadził em też pewną harmonię dzwonkó w. Wież e oferują doskonał e panoramy centrum biznesowego. Pomię dzy wież ami znajduje się park i skwer. Wiele Chinek czę sto ma na ubraniach niezadowolonego niedź wiedzia i ż ó ł tą kaczkę.
Na placu dziewczyna wł aś nie sprzedawał a balony z taką kaczką . Ale jedynym sposobem zapł aty był o przeczytanie kodu QR. Pienią dz fizyczny jest tutaj bezsilny. Dziewczyna dał a Dashie taki balonik. Co za radoś ć , gdy ludzie dzielą się swoim pozytywnym nastrojem. Takie chwile zawsze rozgrzewają duszę.
Sł oń ce, zielone klomby, bł ę kitne niebo i Dasha z balonem - sielanka! Nagle przyszedł czas na obiad. Co tym razem przygotował a dla nas stara stolica Chin? Tym razem czekaliś my na pieczeń z boczku, wodorosty.
Marynowane grzyby chiń skie, ryż w kształ cie gwiazdy, pomidor koktajlowy, stuletnie jajko, mroż ona herbata parzona na kwiatki, porcja makaronu z sosem orzechowo-mię snym, duż o zieleniny i orzeszkó w ziemnych. Kuchnię azjatycką podziwiał em już w wielu opowieś ciach, ale wydaje mi się , ż e Chiny pobił y tutaj wię kszoś ć rekordó w. Oczywiś cie nie na wyrzuty wietnamskiej zupy „pho bo”, za nią zawsze mamy honorowe miejsce w ż oł ą dku. W zwią zku z brakiem chleba moż na tu wyrabiać wię ksze porcje bez obawy o poprawę . Teraz nasza droga wiodł a do starej pagody dzikich gę si!
Mapy zdradziecko pokazywał y nam tylko jedną linię metra w mieś cie.
Po prostu wę drowaliś my z jednej ulicy na drugą i ś wietnie się bawiliś my. Tutaj oficjalnie zobaczyliś my najpię kniejsze Starbucksy.
Nawiasem mó wią c, podró ż ują c po Chinach widzieliś my ich najwię cej niż we wszystkich poprzednich wyjazdach. W Chinach kawa w kawiarni jest bardzo droga, okoł o 30 juanó w (4.6 USD). Ceny w Starbucks nie ró ż nią się zbytnio od innych restauracji.
Tang Raj
Chiń czycy są tam tł umnie. Czę sto zdarza się , ż e Starbucks są dwa naprzeciw siebie. Myś leliś my, ż e pagoda zakoń czył a nasz program po mieś cie, ale tylko nabierał a rozpę du. Ulice doprowadził y nas do wejś cia do parku Tang Paradise. Wejś cie był o pł atne za 90 juanó w (14 dolaró w). Poszliś my zobaczyć , co jest za bramą . A za bramami czekał a na nas jedna z najpię kniejszych kreacji ludzkoś ci. Dlaczego parku nie ma na liś cie cudó w ś wiata?
Park ma dwa obrazy - dzień i noc.
To jak dwa ró ż ne parki. Przybyliś my w odpowiednim czasie. Był o okoł o 18:00. Gł ó wną czę ś ć parku zajmuje szerokie jezioro. Wokó ł jeziora znajdują się dziesią tki ś wią tyń , chiń skich korytarzy, zauł kó w i innych urokó w. Wszystko zaczyna się od duż ego i potę ż nego sztucznego wodospadu. A potem to uczucie, gdy chcesz sfotografować wszystko i wszę dzie.
Pomimo tego, ż e do zamknię cia został o nam 5 godzin, nie zdą ż ymy zobaczyć wszystkiego w cał oś ci. Trudno był o zobaczyć wystarczają co duż o pię kna parku. Tutaj, jakby projektanci pracowali nad każ dym metrem. Wiele szlakó w i znakó w. Wybierasz pierwszy szlak w nadziei powrotu i zobaczenia drugiego. Nastę pnie przechodzisz do nastę pnego rozgał ę zienia i tak dalej w nieskoń czonoś ć . Odbyliś my prawdziwą sesję zdję ciową w parku.
Dasha w narodowym stroju uszczę ś liwił a poł owę parku.
Chiń czycy już chę tnie robili z nami zdję cia, a teraz na ogó ł podą ż ają za nami z telefonami. Wspię liś my się ró wnież na szczyt chiń skiego zamku i odpiliś my ostatnie promienie chiń skiego sł oń ca.
Kiedy wydawał o się , ż e nie ma pię kniejszego miejsca, w parku zaczę ł o się wł ą czać podś wietlenie. Teraz musiał em ponownie wszystko obejś ć i zobaczyć , jak się ś wieci. Wydawał o się , ż e wró ciliś my do niezwykł ych ogrodó w Singapuru. Dopiero z Singapuru się tego spodziewaliś my, a tutaj efekt wow został dodany wł aś nie przez zaskoczenie.
Dlaczego na to miasto i jego okolice mamy tylko trzy dni? W nocy ludzie spotykali się doś ć rzadko. Wszystkie te ś cież ki, latarnie i ł uki był y nasze. Zaczę liś my iś ć w kierunku wyjś cia. Park nie chciał nas puś cić , ponownie weszliś my w miejsca, któ re już mijaliś my, chociaż byliś my pewni, ż e jedziemy prosto. Z gł oś nikó w przebranych za kamienie ryczał a koją ca muzyka.
Wydawał o się , ż e latarnie na drzewach namawiają nas do pozostania. Ale jest już okoł o dziesią tej wieczorem, a jeszcze nie jedliś my kolacji. W sumie wyjś cie z parku zaję ł o nam okoł o godziny. Nastę pnie ucztowaliś my w jednej z restauracji na starym mieś cie. Na obiad zjedliś my jedną z naszych ulubionych chiń skich potraw, ryż ze smaż onymi pomidorami i jajecznicą . Brzmi prosto, ale jak smacznie to gotują.
Gó ra Huashan
„Panie i panowie, tu kapitan statku, jesteś my gotowi do wejś cia w podprzestrzeń , proszę przygotować się na hiperskok”. Niestety maszynista nie powiedział tego zwrotu, ale bardzo go brakował o. Poranny pocią g zaczą ł przyspieszać . Z prę dkoś cią.300 km na godzinę w zaledwie pó ł godziny dotarliś my do wymarzonego miasta, któ rego nazwy w ż aden sposó b nie mogliś my odgadną ć , aby kupić odpowiednie bilety.
Niestety nazwa miasta, przetł umaczona z chiń skiego na inne ję zyki, nie ma nic wspó lnego z poprawną wymową . Nastę pnie weź taksó wkę do innego miasta, gdzie zaczyna się kolejka linowa. Trasa na szczę ś cie jest dobrze ugruntowana. Wszyscy taksó wkarze doskonale wiedzą , doką d powinni się udać wszyscy turyś ci. Tak naprawdę nie musiał em wyjaś niać . Imponują ce odległ oś ci dla moż liwych kolejek z niekoń czą cymi się wę ż ami. Ale teraz wszystko jest puste! Nie ma kolejek, któ re mogł yby cią gną ć się godzinami! Jaki jest sekret sukcesu? Tylko trzy punkty:
• Był y to dni powszednie po chiń skich ś wię tach majowych.
• Nasze trasy rozpoczę liś my bardzo wcześ nie.
• Mamy szczę ś cie
Rozpoczą ł się dł ugi podjazd w gó ry prywatną przyczepą . Jakiś Chiń czyk oczywiś cie chciał się do nas wspią ć , ale pokazał em mu gestem, ż e za 20 sekund moż e dostać się do swojego osobistego.
Najpierw był o po prostu pię knie i wysoko, potem bardzo pię knie i bardzo wysoko, a potem widoki na „nieskoń czone” wyż yny otworzył y się z zapierają cym dech w piersiach pię knem. Jeszcze nigdy nie byliś my tak wysoko na tej samej kolejce linowej. Abyś my mogli jeszcze bardziej cieszyć się pię knem gó r, kolejka linowa się zatrzymał a.
Przyczepa koł ysał a się na kilometrach wysokoś ci. Zgodnie z dynamiką poprosili, aby się nie martwić i obiecali wszystko naprawić . A przyczepa koł ysał a się i koł ysał a… cisza. Niespokojna cisza. Nie wydaje się to nic krytycznego, ale jakoś niepokoją cego. Co się z nami stanie na chiń skim „Szlaku Ś mierci”? Dowiemy się jednak dzisiaj. Droga przywró cił a ruch i dotarliś my do szczytó w. Otulał o nas ś wież e gó rskie powietrze. Gdzie iś ć ? Tyle szlakó w, tyle znakó w...Dobra, chodź my tam, gdzie idą najmniej Chiń czycy. Zaczę liś my się wspinać . Ś cież ki się zamknę ł y i znó w jesteś my z Chiń czykami.
Tak naprawdę nie moż na tutaj sprzeciwić się systemowi.
Spacerowanie po szlakach sprowadza się do zwiedzania ró ż nych szczytó w gó rskich. Co wię cej, wysokoś ci tych szczytó w są bardzo, bardzo duż e. Widoki w dó ł zapierają dech w piersiach. Byliś my już wiele razy w gó rach, ale to jest inne. Tutaj wyraź nie widać , ż e są to gó ry niezwykł e. Są trochę w paski. Jest w nich coś chiń skiego, czego nigdy wcześ niej nie widziano. Drzewa iglaste czę sto rosną tuż nad klifem.
Na drzewach są setki czerwonych wstą ż ek z ż yczeniami. Trasy na szczyt są doś ć strome. Bardzo pię knie jest patrzeć z jednego szczytu, jak ludzie wspinają się na drugi. Same podjazdy są stosunkowo kró tkie, kolejka zrobił a już za nas gł ó wną trasę . Gdzieś daleko koń czą się gó ry i zaczynają pł askie pola. Pola wyglą dają tak daleko, jak z okna samolotu.
W naszej historii podró ż y to wł aś nie gó ra Huashan pojawia się teraz przy sł owie Chiny. To teraz nasza wizytó wka. Po drodze natrafiliś my na kamienie z ogromnymi czerwonymi hieroglifami, strome klify na sesje zdję ciowe.
Nadal muszę zrobić kilka zdję ć . Chiń czycy oczywiś cie rzucają na ciebie ubezpieczeniem, ale takie ubezpieczenie moż e uratować tylko lekkiego i mał ego Chiń czyka, a nie odważ nego obcokrajowca. Dasha i ja ró wnież byliś my integralnymi eksponatami w gó rach. Liczba sesji zdję ciowych z nami bił a rekordy. Jedna z sesji zdję ciowych był a doś ć profesjonalna. Chinka pokazał a Dashie dokł adnie, w jakich pozycjach ma staną ć . A inna Chinka, widzą c mnie, odł oż ył a miecz i wezwał a mnie do zdję ć . Skał y z hieroglifami był y runami, ciekawe co był o tam napisane, ż e nawet mieczem został y sfotografowane na ich tle.
Nawet w gó rach widział em toalety z niesamowitymi widokami. Od razu z toalety patrzysz w dal, na pię kne szczyty gó r. Jak powiedział em, Chiń czycy są bardzo stronniczy w moim nosie. Oznacza to, ż e nos tutaj musi być utrzymywany w kształ cie i posmarowany kremem ze spalania. Kiedy zaczę ł am smarować nos, Chinki wybuchnę ł y ś miechem. Nie spodziewali się takiej sztuczki z nosem. Teraz mó j nos jest chroniony i moż e nadal zadowolić coraz wię cej nowych miast. Ze szczytu na szczyt zbliż aliś my się do miejsca, o któ rym nie wiedział em, ż e kiedykolwiek dotrzemy - Ś cież ka Ś mierci!
Ś cież ka ś mierci w gó rach Huashan
Był o wiele osó b, któ re chciał y przejś ć szlak. Azjaci są na ogó ł doś ć niespiesznymi ludź mi. A na szlaku wcale się nie spieszą . Teraz trzeba poś wię cić poł owę tras w gó rach i stać w kolejce. Podczas naszych wyjazdó w nigdy nie staliś my w dł ugich kolejkach.
Staramy się unikać takich miejsc, dzię ki temu odwiedzamy wiele innych. Ale teraz bę dzie to pierwszy raz. Musisz czekać.3 godziny! Z drugiej strony mamy cał e trzy godziny, ż eby w koń cu zdecydować , ż e chcemy tam pojechać . Z boku widoczny był tylko niewielki fragment drogi. Ż adne inne uczucia, z wyją tkiem rozdzierają cego horroru, nie pojawił y się . Czy to w ogó le moż e być legalne? Kto mó gł by wymyś lić coś takiego? Niedaleko od nas był potę ż ny dzwonek. Od czasu do czasu Chiń czycy go bili, dź wię ki niosł y się ponad szczytami gó r. W oddali na klifie znajduje się chiń ska altana.
Stoimy i czekamy w kolejce, zastanawiają c się nad wyborem. Jeden z Chiń czykó w upuś cił opakowanie, któ re zaczę ł o wdzię cznie opadać . Wydaje się , ż e to tylko opakowanie, ale ile strachu wywoł ał o u wszystkich stoją cych w tł umie. Myś l o tym, jak moż esz lecieć w dó ł , przetoczył a się przez każ dą komó rkę ciał a. Był o jasne, ż e wszyscy byli podekscytowani.
Tutaj już jesteś my uzależ nieni od ubezpieczenia z dwoma karabinkami. Są dzą c po projekcie, ubezpieczenie moż e trzymać tylko dwie rę ce i gł owę , ale nie wyś lizgnię cie się z niego jest sprawą każ dego. Najpierw musisz zejś ć na klif o wysokoś ci 20 m. Na metalowych prę tach.
Prę ty ustawione są bardzo stromo. Stopy ś lizgają się po nich. Dalej idziemy wzdł uż zagł ę bienia w gó rach. To prawda, ż e wgł ę bienie jest przeznaczone dla chiń skiej nogi. Moje obcasy zwisał y trochę nad urwiskiem. Ale z drugiej strony cał e ciał o był o skoncentrowane w palcach. Najważ niejsze, aby nie zapomnieć o odczepianiu i przepinaniu karabinkó w co kilka metró w. Kiedyś zapomniał em, jak zamkną ł em się na bok, co nie wydawał o mi się wystarczają ce. Kilometry wysokoś ci schodzą z pł askiego urwiska. Wkró tce zagł ę bienia został y zastą pione deskami. Wydaje mi się , ż e już zwią zał em się z gó rą , dlaczego miał bym zmienić ją na deski, wię c trzymam się dobrze palcami. Przeraż ają cym momentem był o przejś cie na pierwszą planszę . Ale co to znaczy przeraż ają cy?
W drodze powrotnej byliś my już odważ niejsi i zdję cia zaczę ł y wychodzić lepiej. Przeć wiczyli nawet taką sztuczkę , jak przeniesienie aparatu do innego Chiń czyka.
Dotarliś my do począ tku. Teraz trzeba wykupić ubezpieczenie i przejś ć przez wą ską kolejkę czekają cych stu Chiń czykó w i turystó w. Postrzegano nas jako bohateró w. Wielu znają cych angielski z niepokojem pytał o, czy jest przeraż ają cy i jak bardzo nam się podoba. Jedyna odpowiedź brzmiał a: „Tak! Warto, bę dzie niezapomniane. ” Teraz musimy biec z powrotem - do pierwszej windy, zanim bę dzie za pó ź no. Nie wiem, co przegapiliś my dalej na gó rskich ś cież kach, ale to, co przeszliś my teraz, bę dzie naszym zaszczytnym osią gnię ciem. To był o fantastyczne.
Droga powrotna był a banalnym pocią giem autobusowym, taksó wkowym i pociskami, i jesteś my z powrotem w Xi'an. Ucztowaliś my na niezró wnanych potrawach. Tym razem w sosach mię snych był o wiele pysznych grzybó w.
. Xian ma swó j wł asny bardzo duż y chiń ski mur, któ ry otacza stare miasto. Ś ciana jest tak szeroka, ż e moż na po niej jeź dzić na rowerach. Jeś li odejdziesz od gł ó wnego tł umu ludzi i pó jdziesz dalej wzdł uż muru, to pojawią się samotne chiń skie lampiony. Kiedy stoisz pod latarką , w Twojej pamię ci zaczynają pojawiać się sceny ze sł ynnych kreskó wek. To tak, jakbyś my stali na przystanku z Tottoro czekają cym na catbusa. Albo nawet jesteś my na stacji „Dno Bagna”, czekają c na spotkanie z duchem.
Za murem zaczyna się nowoczesne centrum biznesowe Xi'an. Ś wietliste drapacze chmur są jak olbrzymy, któ rych mur nie wpuszcza do starego miasta. Chciał em usią ś ć na skraju ś ciany i zaczą ć pisać o naszej podró ż y wł aś nie tam. Ale nie mieliś my laptopa ani czasu. Przepeł nił o nas wiele pozytywnych emocji. W gł owie miał em już pomysł y na puste miejsca do tej historii.
Wystarczył oby zebrać je po prostu na kupę i opowieś ć o Xi'an jest gotowa.
Jednotorowe
Przed pó jś ciem spać odwiedziliś my też niezwykł y park. W parku znajduje się wiele rzek i wodospad. Dasha siedział a na jednej z ł awek, ja leż ał em z gł ową na kolanach Dashy. Nad nami ś wiecił o nocne niebo o bardzo nietypowym, jasnofioletowym kolorze. Nie moż e być tak, ż e to wszystko dzieje się z nami na naszej planecie!
Jesteś my teraz na dokł adnym minimum na pierś cieniach Saturna. Mam nadzieję , ż e Chiń czycy zdają sobie sprawę , jak tu jest pię knie.
Armia z terakoty
Ta atrakcja jest mi dobrze znana od dzieciń stwa. Wiedział em jedno, ż e wojsko był o gdzieś bardzo daleko. Ale teraz jedziemy do niej autobusem. Tak naprawdę to wcią ż wielkie szczę ś cie, ż e podró ż ujemy autobusem. Mapsmee po raz kolejny wyró ż nił się i poprowadził nas przez slumsy, zanim zabrał nas do autobusu.
Pozostał e dwie dziewczyny zrobił y z nami selfie w trybie kotka. Ż oł nierze armii na tle gó r i miasta, któ re widzieli, nie wzbudzali wię kszego entuzjazmu. Ale myś lę , ż e nie moż na przegapić jednego z ocalał ych tworó w ludzkoś ci, jeś li już dotarł eś do Xi'an. Tak, a drugi wypad w gó ry zadał by spory cios budż etowi) A dziś jest samolot, wię c daleko nie zajedziesz. Generalnie cieszymy się , ż e odwiedziliś my już bardzo waż ny odcinek trudnej trasy! Raczej w Xi'an bę dziemy mieli jeszcze czas na spacer. Gdy jechaliś my do Xi'an, tam też ś pieszył się ulewny deszcz. Potrzebował em parasoli.
Po napisaniu na tablecie „Parasol” otrzymał em w odpowiedzi hieroglif bardzo podobny do parasola.
W najbliż szym sklepie kupiliś my dwa parasole za 15 juanó w (2.2 dolara za sztukę ). Smutny kot siedzą cy na smyczy patrzył na nas.
Szliś my przez parki i ulice, chł oną c ostatnie fale szczę ś cia Xian.
Wreszcie spacerowaliś my nawet po klasycznym chiń skim parku. Park był z jeziorkiem, mostami i kamieniami, wszystko był o tak jak powinno. W ogó le nie moż na zepsuć pię knego miasta nawet ulewą ! Teraz jedziemy już dedykowaną autostradą bezpoś rednio na lotnisko. Awatar Gó ry już wkró tce!
Zhangjiajie
Przyjechaliś my w ś rodku deszczowej nocy. Pozytywną cechą wielu hoteli jest to, ż e mają one usł ugę transferu na lotnisko. Ale zawsze wysył ają list z informacją , dlaczego potrzebujesz naszego drogiego przelewu. Weź taksó wkę , bę dzie taniej, teraz do Ciebie napiszemy w jakiej cenie na pewno moż esz się targować . Ogó lnie rzecz biorą c, jest to wygodny fakt, gdy znasz koszt z minimalnym narzutem. Taksó wki w cał ym kraju mają jeź dzić na licznikach, ale tutaj taksó wkarze nie wył ą czają licznika i jeż dż ą po stał ej cenie.
W ten sposó b pozostają na plusie. A turyś ci są na minusie, bo wedł ug licznika był oby bardzo tanio. Każ de nowe miasto to nowe poszukiwanie hotelu. Mapy nie pomogą . Taksó wka zawiozł a nas pod wskazany adres. Okazał o się , ż e to chyba jedyny wież owiec w cał ym mieś cie. Gdzieś był nawet transparent z hieroglifami naszego hotelu Ding Ding. Jak dostać się do tej fortecy jest tajemnicą . Na ratunek przyszł y nam urocze dziewczyny z nocnej kawiarni. Podczas gdy jedna dziewczyna zadzwonił a do wł aś ciciela, druga podł ą czył a nas do internetu i nalał a nam dwie szklanki gorą cej wody. Pię ć minut pó ź niej przybiegł bardzo pozytywny facet. Mił o się poś miali z dziewczynami. Dał im wskazó wki, gdzie w przyszł oś ci wysł ać turystó w. Nastę pnie zaprowadził nas do pokoju, któ ry znajdował się w zupeł nie innym budynku. Uś miechnię te dziewczyny radoś nie do nas machał y i ż yczył y powodzenia. Jednym sł owem miasto przyję ł o nas bardzo ciepł o. Prawdziwy pokó j utrzymany był w stylu ultraminimalizmu.
Ale jak dobrodusznie ten facet się do nas uś miechną ł , zdecydowanie potrzebuje nagrody „Mistrza Roku”. Teraz musieliś my wytyczyć naszą dalszą trasę . Nastę pny samolot odlatuje z Zhangjiajie za peł ne cztery dni. W pobliż u miasta znajduje się park z gó rami Avatar, któ ry jest gł ó wnym celem cał ej wycieczki. Park potrzebuje co najmniej dwó ch dni bezdeszczowych. Deszcz to chmury, chmury to ryzyko mgł y. Wedł ug prognoz zegar sł oneczny moż e wkró tce nie spaś ć . Ten hotel został specjalnie zarezerwowany z dwiema rezerwacjami na ró ż ne dni. Wyglą da na to, ż e jutro w ogó le nie bę dzie sł oń ca, co oznacza, ż e nie bę dzie parku, co oznacza, ż e nie ma potrzeby hotelu, pó jdź my na razie dalej. Drugi dzień został odwoł any i teraz przez nastę pne cztery dni nie jesteś my w ogó le zwią zani z hotelami.
Gó ra Tianmen
Od samego rana udaliś my się do kolejki linowej. Wcią ż nie był o nikogo, wszę dzie moż emy jechać bez kolejek. Ale był o jedno duż e ale.
W Internecie nie ma rozkł adu jazdy autobusó w do naszego nastę pnego miasta, Fenghuang. Musimy najpierw znaleź ć dworzec autobusowy i poznać rozkł ad jazdy. Jak w cał ych Chinach, znalezienie czegoś i odkrycie jest jak umieszczenie zdję cia na okł adce znanego magazynu. Podczas gdy Dasha stał a z rzeczami, zrobił em godzinną wyprawę po mieś cie, któ ra prawie zakoń czył a się niepowodzeniem. Mapa nie wie, gdzie jest dworzec autobusowy, ludzie też wydają się być . Co wię cej, cał a komunikacja odbywa się tylko w ję zyku chiń skim. Pragnę zaznaczyć , ż e na tej wycieczce bez tł umacza nasza wyprawa zakoń czył aby się w tym miejscu sił ą . Chociaż w poprzednich miastach nie mielibyś my czasu na dotarcie na lotnisko. W rzeczywistoś ci jest o wiele wię cej historii o tym, jak pró bowaliś my się gdzieś dostać , niż o tym, jak na coś patrzyliś my. Ale chyba nie trzeba kolorami opisywać wszystkich trudnoś ci w dotarciu do tego miejsca, w przeciwnym razie drastycznie spadnie turystyka.
A Chiny są bardzo pię kne, wię c trzeba po prostu zaakceptować fakt, ż e jeś li chcecie zobaczyć jedne z najlepszych i najbardziej niedostę pnych pię knoś ci ziemi, po prostu to zaakceptujcie. W kolejce był y już ciemno ludzie. Dobrze, ż e zapewniono usł ugę przechowalni bagaż u dla turystó w. Kolejka minę ł a doś ć szybko i ruszyliś my w chmury. Pomysł okazał się potencjalnie poraż ką , bo w chmurach nie bę dzie widokó w.
Za szybą kabiny wszystko jest nieprzeniknione. Ech, wyglą da na to, ż e polecieli z jednej z atrakcji. Ale potem stał o się nieoczekiwane. Kabina opuś cił a dolną warstwę chmur na okoł o pię ć minut. Otworzył y się przed nami tak pię kne widoki, ż e szerokoś ci oczu Chiń czykó w nie dał o się odró ż nić od Europejczykó w. Jesteś my jak w wirtualnej rzeczywistoś ci, gdzie modeluje się idealnie pię kny krajobraz. To oficjalnie najpię kniejsza rzecz, jaką widzieliś my w kolejkach linowych.
Szczyty wielu gó r, jak powstrzymują ce wypeł nione chmurami jeziora, wysokie wodospady, bujna zieleń . Jak takie pię kno moż e naprawdę istnieć ? To wszystko jest naturalne, bez ingerencji czł owieka. W budce był o nas oś mioro, nikt nie ukrywał swoich emocji, wszyscy razem się cieszyliś my. Ale ta moneta ma też wadę . Potem czekał a nas tylko mgł a i ż adne panoramy. Gdyby nie był o mgł y, nie był oby chmur. Park Narodowy na gó rze, jak mó wią Tianmen, jest bardzo pię kny. Ale nigdy się tego nie dowiemy.
Trzeź wo ocenił mglistą sytuację w parku. Musimy poprawić trasę . Zaczę liś my schodzić . Począ tkowo był to tunel schodó w ruchomych. Jechaliś my przez 15 minut. Potem setki krokó w. Na szczę ś cie ró wnież w dó ł . Gdzieś w skale musi być dziura, na tle któ rej wszyscy są fotografowani.
Jedna Chinka zyskał a tolerancję i był a w stanie nam przekazać , ż e jesteś my teraz w doł ku, a od spodu moż na to pię knie zobaczyć . Bę dziemy musieli spojrzeć na dziurę w ś rodku dziury)))) Schodzą c po schodach, na szczę ś cie opuś ciliś my gę stą warstwę nieba i znowu czekamy na pię kno niż szej warstwy.
Znowu był o bardzo mił o. Ale tak naprawdę , co był o w parku na samej gó rze, nigdy się nie dowiedzieliś my. Waż nym osią gnię ciem jest fotografia na tle dziury w skale. System dział a po prostu - najpierw fotografujesz się na tle mgł y, potem warstwa mgł y jest usuwana w Photoshopie i otwiera się dziura w skale. A był o wielu, któ rzy chcieli. Mogli po prostu zrobić sobie zdję cia w domu na tle skał y) Wprawdzie kosztowny pomysł wspinania się na gó rę ponió sł czę ś ciową poraż kę , ale ten moment w kolejce linowej nie ma ceny. Zawieziono nas minibusem wzdł uż gó rskiej serpentyny do miasta.
W pewnym momencie sami uwierzyli, ż e coś jest ich miejscem i posł usznie przekroczyli. Teraz mamy okoł o czterech godzin podró ż y. We wszystkich autobusach w Chinach pasy bezpieczeń stwa są obowią zkowe i ś ciś le kontrolowane. Prawie przez cał ą drogę chiń ski przewodnik coś mi powiedział , a nawet dał mi smakoł yki do smaku. Co wię cej, praktyka z przewodnikami wydaje się istnieć we wszystkich autobusach mię dzymiastowych. Kiedy poszliś my do armii z terakoty, był o tak samo. Ciekawe, bo autobusy są zupeł nie zwyczajne, ale jednocześ nie mó wią coś ciekawego. Chciał em spać dziko. Jeś li chodzi o zł o za oknami, niektó re pię knoś ci został y zastą pione innymi. Nieustannie budziliś my się , aby spojrzeć na kolejną ciekawą rzecz. A przewodnik opowiedział wszystko z jeszcze wię kszym entuzjazmem. Mó wił a tak gł oś no, ż e nawet przekrzyczał a do mnie Onuku w sł uchawkach.
Wkró tce otworzymy ś wiat Avatara
Fenghuang
Wyglą da na to, ż e dzisiaj tak wiele został o już zrobione, ale dopiero w ś rodku dnia! Nic, teraz poszukiwania hotelu szybko zakoń czą drugą poł owę . W Chinach w wię kszoś ci przypadkó w nie da się odró ż nić hotelu od zwykł ego budynku. Wyraż enie „Czy to jest hotel? ” był bardzo popularny wś ró d naszego tł umacza. Opró cz hotelu trzeba był o znaleź ć dworzec autobusowy, z któ rego odjeż dż ają autobusy i poznać rozkł ad jazdy. Nie ma na ś wiecie trudniejszej historii niż znalezienie hotelu w Fenghuang.
Wyglą da na to, ż e w niczym nie przypomina liczb, ale dziury w podł odze zamiast toalet wł aś nie zabite. Na pytanie, czy jest pokó j z duż ą toaletą , Chiń czycy mogli zrobić co najwyż ej wielkie oczy. Był zdziwiony, ż e brakował o nam rozmiaru dziury. Prysznic w najlepszym razie po prostu wylewa się na podł ogę , a w standardowym przypadku do dziury w toalecie, nad któ rą trzeba się jakoś umyć.
Jakimś cudem wprowadziliś my się do czegoś w rodzaju pretensjonalnego hotelu z toaletą . Poszukiwanie dworca autobusowego dla odjeż dż ają cych autobusó w przebiegał o w dwó ch etapach - nieudanym i udanym. Ale poszukiwanie poż ywienia i posił ku, jak zawsze, rozwiał o wszelkie trudnoś ci. Tym razem zjedliś my w chiń skiej knajpie z burgerami. Zamó wione chiń skie hamburgery i pó ł misek ryż u.
Jak czytamy w jednej historii, nie warto celowo jechać do Fenghuang. Ale wydaje nam się , ż e autor po prostu nie dotarł do starego miasta. Nowoczesna czę ś ć miasta to zwykł e miasto. I tylko rzadkie banery ze zdję ciem wyraź nego photoshopa wskazują , gdzie się udać . Stopniowo zbliż aliś my się do starego miasta. Począ tkowo zaczę ł y się stare ulice handlowe, na któ re naprawdę ciekawie był o się gapić i smakować . Uwielbiał em galaretkę zioł ową w sosie masala chai.
Kult jedzenia był tu na szczycie.
Od ciastek ryż owych w postaci znakó w, po mini-fabryki do automatycznego przygotowywania ciastek dż emowych. Tutaj kobieta z facetem siedzi tuż , a przed nimi na stole ustawia się automatyczna produkcja. Ulice był y tylko rozgrzewką przed gł ó wnym pię knem. Stare miasto cią gnę ł o się daleko wzdł uż rzeki. To, co wyglą dał o jak photoshop na banerze był o tuż przed nami. Wiele domó w stoi na wodzie, co 100 metró w są mosty. ale nie tylko mosty. Każ dy most wydaje się pró bować prześ cigną ć pię kno poprzedniego.
To miasto zebrał o najlepsze momenty miast Wenecji i Porto. Tutaj ludzie wydają się nieustannie ś wię tować . Ś wię towanie wydaje się nigdy nie koń czyć . Dł ugoś ć miasta pozwala chodzić tak dł ugo, aż zabraknie sił . Jednocześ nie ciekawe mosty bę dą kontynuowane coraz dalej. A co za uliczne jedzenie! I zachó d sł oń ca, zachó d sł oń ca!
Wielopię trowa pagoda z zakrzywionymi dachami na każ dym poziomie majestatycznie spoglą da na miasto z gó ry. Pilnie musimy popł yną ć ł odzią po rzece. Co wię cej, cena na tle Wenecji jest bardzo niska. Kasjer sprzedał bilety, ale poradził mi poczekać do zmroku. Dobra! Nie ma problemu, zwł aszcza, ż e nie mamy nic przeciwko zostaniu tu na zawsze. Podeszł a do mnie dziewczyna i poprosił a o zrobienie zdję cia grupowego z duż ą grupą dzieci w wieku 7-9 lat. Chę tnie się zgodził em i zwró cił em się do dzieci. Dzieci, widzą c mnie, zaczę ł y krzyczeć w panice i biegać.
Był em trochę zawstydzony, jakbym był Guliwerem, któ ry miał poż reć karł y. Ale chę ć zrobienia ze mną zdję cia wcią ż zwycię ż ył a nad zachwytem-horrorem!
Nad miastem zawisł a noc. Zapalił o się oś wietlenie. Jak w parku Xi'an miasto nabrał o zupeł nie innego wyglą du, kilkukrotnie pię kniejszego niż poprzednie.
Wszystkie pagody, budynki, restauracje, mosty zdawał y się konkurować , kto pię kniej ś wieci. Nawet wodne bystrza lś nił y. Minirejs ł odzią tworzy atmosferę cał kowitego zanurzenia.
Jeden z Chiń czykó w bez skrę powania ś piewał chiń skie melodie. Facet zł apał nasze zaciekawione spojrzenie i zaczą ł ś piewać po chiń sku „Katyusha wylą dował a”. Zaś piewał kolejną wyraź nie rosyjską piosenkę , ale nie mogliś my jej rozpoznać . Chiny po prostu nigdy nie przestał y nas zadziwiać pię knymi miastami. Nie pasuje mi do gł owy, jak ktoś mó gł by powiedzieć , ż e nie trzeba celowo jechać do miasta. Tak, to jeden z masztó w w Chinach!
Nocą oczywiś cie nie jest zwyczajowo napeł niać , ale ten sł odki arbuz i moje ulubione lepkie sł odycze z kaszy manny w cieś cie. Nie wiem, jak się nazywają , ale pierwszy raz jedliś my je w Penang w Malezji. Podję liś my pró bę dotarcia do koń ca starego miasta - na pró ż no.
Bę dzie po prostu w nieskoń czonoś ć generować pię kne domy i mosty.
Był o już bardzo pó ź no. Bez tylnych nó g wsiedliś my do taksó wki i spokojnie poł oż yliś my się spać . Moż e znó w bę dziemy ś nić , jak spacerujemy po starym Fenghuan. Ostatnią atrakcją był a bardzo niska cena taksó wki.
Zdecydowanie rano podję liś my wł aś ciwą decyzję , pilnie schodzimy z gó ry i jedziemy do feniksowego miasta Fenghuan.
Jaskinia ż ó ł tego smoka
Od samego rana pojechaliś my do miasta Wulingyuan. To miasto najlepiej nadaje się do zwiedzania legendarnego parku Avtarovsky. Jechaliś my okoł o 5 godzin. Podczas dł ugiego postoju ktoś ukradł nam pó ł toralitrową butelkę wody. Zamiast tego zostawił torbę z litrem wody i litrem coli. Butelki nie był y otwierane, wię c w zasadzie nie narzekamy.
Im bliż ej się zbliż aliś my, tym pogoda był a gorsza, co w koń cu przerodził o się w deszcz. Gó ry był y pokryte chmurami. Wię c w parku jest mgł a. Przesuwamy park na jutro, a teraz taksó wką do innego miasta, gdzie znajduje się gigantyczna jaskinia. Pogoda nie jest przeszkodą w jaskini.
Przed jaskinią postanowiliś my szybko przechwycić lokalne uliczne jedzenie. Po raz pierwszy natknę liś my się na zł e jedzenie w Chinach. Byliś my zszokowani i przeraż eni. To był o bardzo nieoczekiwane! Najbliż sza restauracja szybko naprawił a sytuację . To prawda, ż e trudno był o wybrać restaurację , wszę dzie był o zadymione, jak mgł a w gó rach. Ponadto sami wł aś ciciele, któ rzy gotują , palili.
Jaskinia był a tak duż a, ż e w jej wnę trzu pł ywaliś my nawet ł odzią po podziemnej rzece. Iloś ć przeprowadzek i sal wystarcza na godziny. W przestronnym holu przepł ywa nawet 30-metrowy wodospad.
Wodospad oczywiś cie nie jest peł ny, ale oś wietlenie został o dla niego stworzone, jakby promień z nieba schodził na ziemię.
Wiek stalaktytó w tutaj mierzony był w milionach lat, zwł aszcza te stare miał y odpowiednie tabliczki. Szczegó lnie niskie przyrosty wią zano czerwonymi szmatami, aby chronić przed kolizją . Ale i tak udał o mi się znaleź ć taką , któ ra nie miał a szmaty. Wyraź nie zł apał em go czoł em. Zaró wno czoł o, jak i stalaktyt wykazywał y niespotykaną sił ę.
Na zewną trz pogoda cał kowicie się pogorszył a - lał a ulewa. Planowaliś my zadowolić się noclegiem w samym parku, ale nie udał o nam się tam dotrzeć przed zamknię ciem. I mamy szczę ś cie. Pomimo kilku wskazó wek w innych historiach, od 2018 roku osiedlenie się w parku jest albo w ogó le niemoż liwe, albo doś ć trudne. Zdecydowanie odradzamy robienie takiej sztuczki.
Zł apał a mnie boleś nie za mię sień drugiej nogi. Pospiesz się ! Domagam się usunię cia Fluegergeheimera!! ! Przed rozpoczę ciem masaż u przygotował am w tł umaczu sł owo „silniej proszę ”. Musiał em pilnie zmienić to na „Tylko nie dotykaj tej czę ś ci”. Potem był o jeszcze kilka pró b wywarcia nacisku na bó l, ale nie poddaliś my się . Po masaż u nie był am pewna czy pomó gł mi przed jutrzejszymi gó rami czy odwrotnie.
Miasto był o ś ciś le wegetariań skie.
Znalezienie kawiarni z jedzeniem mię snym nie był o ł atwe. W koń cu poszliś my do restauracji typu „All you can eat! ” ” i smaż yliś my dla siebie ró ż ne rodzaje mię sa na osobistym piecu na stole. W restauracji spotkaliś my rosyjskiego turystę i zsynchronizowaliś my nasze plany. Nie był jeszcze w parku, ale zamiast jaskini odwiedził szklany most. Wykluczyliś my z trasy szklany most, bo na zdję ciach nie budzi on efektu czegoś niezwykł ego.
A jaki most jest po ś cież ce ś mierci. Teraz trzeba się dobrze wyspać – najważ niejsze są kolejne dwa dni.
W drodze do pokoju podą ż ał a za nami malowana zebra. Na ś cianach wisiał y zebry, a jedna z nich, są dzą c po oczach, miał a ś ciś le chiń skie korzenie.
Park Narodowy Zhangjiajie
Szczegó ł owa trasa z nazwami widokó w i szczegó ł ami dojazdu do parku jest opisana w tej historii.
Okoł o trzy lata temu Dasha wygooglował , ż e pomysł latają cych gó r z filmu Avatar został zaczerpnię ty z chiń skiego parku Zhangjiajie. Podczas montaż u filmu z gó r zdję to bazę i okazał o się , ż e wisiał y. Obejrzeliś my wiele zdję ć w Internecie. Byliś my bardzo rozczarowani lokalizacją parku. Wydawał o się prawie niedostę pne dla turystyki. Szczerze mó wią c nie wierzył em, ż e tu bę dę.
Jedyną wskazó wką był o to, ż e 5 lat temu oglą daliś my też zdję cia peruwiań skiego Machu Picchu i nie wierzyliś my, ż e kiedykolwiek tam dotrzemy. Dotarliś my do Machu Picchu, dojedziemy do parku o niewymawialnej nazwie. Nawet gdy kupiliś my bilety do Chin i ustawiliś my ten park jako nasz cel, nie mogliś my wytyczyć do niego przejezdnej trasy przez dł ugi czas. Do pokonania trasy był o naprawdę duż o posiedzeń . Wydawał oby się , ż e leci samolotem i leci prosto do miasta. Ale loty przez cał y kraj są droż sze niż lot z Kijowa do Chin. A nie wiedzą c, któ re tanie linie lotnicze latają gdzie w Chinach, trudno jest wyznaczyć trasę . Ale teraz jesteś my tutaj i jesteś my gotowi pomó c wszystkim na ś wiecie w wyznaczaniu tras przez ogromny kraj. Teraz wiemy kto, jak i gdzie podró ż uje/lata.
W tym parku moż na zł apać tak dł ugie kolejki przy wejś ciu, ż e dł ugie loty tanich linii lotniczych bę dą wydawać się drobnostką.
Wię c ta czę ś ć snu bę dzie musiał a zostać odł oż ona na lepsze czasy. Był o doś ć wcześ nie rano. Podję liś my sł uszną decyzję , aby przedł uż yć hotel na drugą noc i nie ryzykować osiedlania się w parku. W niewielkiej odległ oś ci od nas znajduje się jedno z wejś ć do parku.
Zasada jest taka – kupujesz karnet waż ny przez cztery dni. Na terenie parku wszystkie minibusy i autobusy są bezpł atne. Park posiada wiele wejś ć i wind. Sam park znajduje się na szczycie gó r. Musisz jechać autobusami z dworca centralnego do wejś ć . W pierwszej dziesią tce prześ lizgnę liś my się przez kasę biletową i przejś cie na dworzec centralny. A w pierwszym autobusie pojechaliś my na trasę . Wielu poszł o do parku na wycieczki i cią gle czekał o, aż wszyscy zgromadzą się u przewodnika. To, czego nie powinieneś robić w tym parku, to marnować czas na czekanie, a nawet tydzień to za mał o.
Mapa parku został a wykonana w starym stylu, wszystkie trasy i drogi na mapie był y tak niejasne, ż e nie moż na był o w ogó le zrozumieć , jak są ze sobą poł ą czone. To prawda, ż e z czasem przyzwyczailiś my się do mapy. Tutaj ponownie uratował nas Mapmee, któ ry z jakiegoś powodu dobrze znał ś cież ki parku. Z autobusu przenieś liś my się do mini-pocią gu, któ ry zabrał nas w gł ą b gó r. Byliś my pierwsi na trasie, bo wybraliś my ją na podjazd. Na trasie obiecano panoramy, ale są one bezwartoś ciowe na tle tego, co czeka nas na samym szczycie. Podejś cie był o trudne i trwał o już ponad godzinę . Trzeba był o wybrać trasę z kolejką linową lub windą i zostawić tę na zjeź dzie. Kiedy wydawał o się , ż e nigdzie nie jest trudniej, sytuacja przybrał a nieoczekiwany obró t. Coś mocno uderzył o mnie w torbę z jedzeniem. W cią gu kilku sekund przez moją gł owę przemkną ł logiczny ł ań cuch myś li, koń czą cy się bł yskiem w pamię ci zwanym „Pozdrowienia z Indii”.
Wiem, ż e na zdję ciu wyglą da na znacznie mniejszą
Chwycił em paczkę tak mocno, jak to moż liwe, zaczynam krzyczeć do Dashy o ataku mał py. Odwracam się , mał pa jest o poł owę mojego wzrostu i nie zamierza się wycofywać . Pró by odstraszenia jej tylko pogorszył y sytuację . Mał pa pokazał a swoim wyglą dem, ż e przygotowuje się do ataku. Odeszliś my okoł o pię ciu metró w. Zł apał em kamień z ziemi, zagroził em bestii, ż e go rzucę . Ale zwierzę wydawał o się , ż e oblicza moż liwą trajektorię . Rzucił em kamieniem w mał pę , ona zrę cznie uskoczył a i zaczę ł a się pogoń . Pozostał e pó ł tora kilometra w gó rę schodó w pokonaliś my w kilka minut, a nawet z cię ż kim brukiem w rę kach. Na trasie nie był o nikogo opró cz nas, mał pa nie cofał a się . Mapsme zdradziecko nas zawiodł a i wylą dowaliś my na pię knym i bardzo wysokim punkcie widokowym z jednym wejś ciem.
Podczas gdy mał pa i ja groziliś my sobie nawzajem, wykonują c diametralnie przeciwne manewry, Dasha pró bował a znaleź ć ś cież kę z zejś ciem, ale wszę dzie był y klify. Dawanie jedzenia mał pie też nie wchodzi w grę , wtedy na pewno nie zostanie w tyle.
Po opisaniu kilku pó ł okrę gó w udał o nam się przedrzeć do wejś cia. Wystrzelił em kolejny gł az i ta bestia wskoczył a na drzewo tuż nade mną . Na szczę ś cie nie miał em odwagi na mnie wskoczyć . Teraz zbiegaliś my po schodach. Chiń czyk, ż yją cy Chiń czyk! Podbiegliś my do pracownika parku z duż ą miotł ą w rę kach. Pokazał em jej, ż e ś ciga nas mał pa. Niska dziewczyna podniosł a na mnie gł owę i spojrzał a zezowatymi oczami. Patrzył em na mnie w milczeniu, jeszcze bardziej bał em się jej spojrzenia. Dziewczyna spojrzał a w dal i zobaczył a zbliż ają cą się mał pę . Chinka odsunę ł a się na bok, jak prawdziwa dziennikarka, któ ra nie bę dzie ingerować w demontaż wś ró d dzikiej fauny.
Pewnie pomyś lał a, ż e brą zowa mał pa postanowił a zaatakować dwie biał e. Sprint trwał dalej. Nastę pny był bardziej odpowiedni chiń ski robotnik. Był w stanie wymachiwać miotł ą.
Ale mał pa pobiegł a inną ś cież ką , do skrzyż owania z naszą kontynuacją trasy. Musieliś my szybko biec, aż znalazł a się na rozwidleniu przed nami. Przebiegliś my przez rozwidlenie. Gdzieś zaszeleś cił y drzewa. Mał pa zbł ą dził a. Musimy pilnie uciec. Podszedł do nas chiń ski turysta. Pró bował em mu wytł umaczyć , co go czeka dalej, ale cicho szedł dalej. Ile mał pa musi zjeś ć chiń skie, ż eby zostawić nas w spokoju. Na szczę ś cie dla nas bestia albo zgubił a trop, albo faktycznie przeszł a na tego Chiń czyka. Kiedy byliś my przekonani, ż e jesteś my bezpieczni, po prostu usiedliś my i odeszliś my od tego, jak szybko moż emy biegać z cię ż kimi kamieniami pod gó rę . Przez jakiś czas puszczanie kamieni był o przeraż ają ce.
Ta skał a był a oddzielona zaledwie kilka metró w od lą du. Przejś cie wykonane jest z metalowej kraty. Spoglą dają c w dó ł widać olbrzymią szczelinę . Podczas gdy my podziwialiś my pię kno, u stó p usiadł pię kny motyl. Motyl zbliż ał się coraz bardziej do mojego duż ego palca.
Zaczą ł em robić jej zdję cia coraz bliż ej. Kiedy motyl zbliż ył się do palca, z jego ust zaczę ł a wysuwać się dł uga i przeraż ają co wyglą dają ca trą ba. Dasha krzyknę ł a z przeraż enia, zdję cie był o naprawdę gł upie. Có ż , w tym parku wszystkie ż ywe stworzenia są nam tak oboję tne. Motyl obraź liwie odleciał . Kontynuowaliś my budowę trasy po niepopularnych wś ró d Chiń czykó w ś cież kach. Był y nawet przeroś nię te recenzje. Ale najbardziej niezwykł ą rzeczą , jaką widzieliś my podczas tej wyprawy, jest McDonald's w gó rach!
Jak się tu w ogó le dostał?
Wś ró d setek straganó w z ulicznym jedzeniem pojawił a się jedyna restauracja McDonald's. To prawda, ż e toaleta w nim nie dział ał a, w umywalce nie był o wody. W Chinach jesteś my już od dł uż szego czasu, a reboot z chiń skiego jedzenia był w sam raz. Był to pyszny podwó jny cheeseburger i latte. Dasha nie odeszł a od chiń skich przysmakó w i zamó wił a ryż z mię sem w maku??? ? . Minibusem przenieś liś my się w dalszą czę ś ć parku.
Tutaj ponownie pojawili się nawet chiń scy turyś ci. Czas leciał szybko, wydaje się , ż e dopiero niedawno był a 06:45, a już.16:00. Park zostanie wkró tce zamknię ty. Musisz dostać się do zjazdu w cią gu godziny. Ale mapy pokazują nam, ż e moż emy spró bować obejrzeć jeszcze jedną z gł ó wnych recenzji „Jeden krok do przystani”. Tylko pó ł torej mili po schodach. Co się stanie, jeś li nie wyjdziemy na czas?
W tym przypadku istnieje telefon autobusowy, na któ ry moż na zadzwonić z telefonu chiń skiego. Opcja zniknę ł a. Cał a logika pokazał a, ż e nie powinieneś tego robić , moż esz nie mieć czasu na wyjś cie. Co wię cej, mapa moż e ró wnież dawać bł ą d i prowadzić zł ą drogę . Tak, a na trasie mamy już okoł o dziewię ciu godzin. Ale z drugiej strony znacznie uproś cimy sobie jutrzejszą trasę , generalnie ś miał o! Dobrze, ż e poranna mał pka nauczył a nas biegać po gó rach. Oczywiś cie nie poruszaliś my się tak szybko, jak tracker GPS na mapach wymaganych do inwestowania w przewidywany czas. Ale wiedzieliś my, ż e recenzja jest jedną z najlepszych, napisał o niej jeden bloger. Po drodze spotkaliś my pracownikó w, któ rzy zamykali sklepy i szli w przeciwnym kierunku. Kiedy tam dotarliś my, zdaliś my sobie sprawę , dlaczego tak cię ż ko pracowaliś my. Nie był to zwykł y przeglą d gó r-kolumn.
Był y nieskoń czone odległ oś ci na bardzo duż ej wysokoś ci.
To był o jak kolejny park i inne gó ry. Jak wró cić , został o wyraź nie mniej czasu niż spę dziliś my w jednym kierunku. Mapa pokazuje, ż e moż esz przecią ć las, ale po drodze bę dzie rzeka. Mią ż szoś ć rzeki na mapie jest bardzo mał a i wydaje się , ż e istnieje ukryta ś cież ka. Ale dlaczego mapa nie zgadza się na wytyczenie trasy przez ś cież kę ? Ale czym jesteś my? W poł owie drogi skrę ciliś my ś cież ką w las. Od razu zł apali znak, ż e wieczorem lub w ś niegu nie moż na iś ć tą ś cież ką . Nie był o czasu na myś lenie, ś miał o. Moż e nawet teraz popł ywam. Na szczę ś cie dla nas gruboś ć rzeki okazał a się wynosić.10 centymetró w. To jest zł agodzone.
Przekroczyliś my rzekę i wyjechaliś my na drogę ! Te same ekstrema nagromadził y się już tutaj, czekają c na autobus. Był o wiele autobusó w, jeden miał nawet kierowcę . Ale nie spieszył się , na pewno wszyscy wspię li się z gó r.
Czytamy, ż e ktoś stał w kolejce do tej windy przez 3 godziny. Oznacza to, ż e są tam trzy windy, a każ da z nich jednorazowo przenosi 60 osó b. Tym razem jesteś my pierwsi na samym szczycie gó r.
Widok z windy
W najpopularniejszych recenzjach nie był o nikogo! To był o chyba najpię kniejsze i najradoś niejsze od dwó ch dni. Naprawdę wczorajsza wieczorna recenzja i poranna „Avatar” są najlepsze. Moż e dlatego, ż e w ogó le nikogo tu nie ma. Tylko ja i Dasha. " I ja! "- dodał mał py. Na widok mał p wszystko w ś rodku się zacisnę ł o. Ale! Był y znacznie mniejsze i był o jasne, ż e na pewno nie zaryzykują zbliż ania się do turystó w. Oczywiś cie nie odrywał y oczu, ale był y to spokojne mał py, któ re są tu rodzinami. Mieliś my wczoraj pecha z przeroś nię tym pustelnikiem. Na jednej z gó r Avatar znajduje się ś wią tynia. Do przejś cia gó rskiego przez przepaś ć przez naturalny most.
Dasha tam jest
Pod mostem jest przepaś ć , a gdzieś daleko pod nią wystają wierzchoł ki drzew. Szczę ś liwy!! ! Pię kna! Tyle, ż e aparat, począ wszy od Fenhuang, daje mał e awarie. Trzymaj się , tu wszystkim cię ż ko) Chiń skie gó rskie ś wią tynie z czerwonymi wstą ż kami to coś bardzo uroczego. Pię kno wstą ż ek na tle zielonych gó r.
Nad przepaś cią wiszą dyski, w któ re moż na uderzyć , oż ywić to spokojne miejsce. Powoli Chiń czycy zaczę li nadrabiać zaległ oś ci i mał py w koń cu nas strzelił y. Tu w gó rach gotują po prostu pyszne smaż one pierogi. Zjadł em jedną porcję i od razu zamó wił em nastę pną.
Jedzenie jest niedrogie i najbardziej chiń skie. Niestety nie wszyscy podzielali radoś ć z chiń skiego posił ku. Poznaliś my chł opakó w z Rosji, któ rzy już dziesią ty dzień cierpią gł ó d w Chinach. Nie mogę znaleź ć jedzenia, któ re im odpowiada.
A mapa na sił ę nie chce podawać dokł adnie, gdzie w gó rach ukrył się McDonald's. Na szczę ś cie byliś my już doś wiadczeni i postawiliś my na nich pię tno we wł aś ciwym miejscu. Tego dnia spacerowaliś my wzdł uż najlepszych widokó w parku. Nic dziwnego, ż e to miejsce został o oznaczone jako Avatar.
Tutaj nawet ptak z Avatara siedział na klifie. Kiedy został em sfotografowany jako dzielny jeź dziec na ptaku, prawie znowu pokł ó ciliś my się z mał pą . Postanowił em spró bować odpę dzić ją od ptaka, depczą c nogą jedno skrzydł o. Myś lał em, ż e mał pa zeskoczy z drugiej. Ale mał pa wykonał a kilka skokó w i nadepnę ł a na skrzydł o tak, ż e uciekł em przed ptakiem. Có ż , czego chciał em. A jednak jesteś my tu tylko goś ć mi, a zwierzę ta mają dom.
Spę dziliś my dziś mniej niż trzy godziny na szczycie parku i przez cał y dzień byliś my nał adowani pię knem, jakby na wczoraj.
Chociaż wczorajszy „Jeden krok do przystani” już na zawsze pozostanie w tajemnych wspomnieniach naszej pamię ci.
Jestem: )
Na mapie był o wię cej tras, ale szczytó w widzieliś my już doś ć . Teraz czas na zwiedzanie rzeki Golden Whip u podnó ż a parku. Wielokrotnie dokuczał a nam z gó ry. Zeszliś my ponad godzinę serpentyną drogą . Czasami był y jaskinie i wysokie, ale wą skie wodospady. Nie zawsze mogliś my nawet zobaczyć , gdzie leci woda. Na trasie znajdował y się kawiarnie z jedzeniem ulicznym, na któ re wyraź nie nie był o popytu. Albo jadł eś ś niadanie w hotelu, albo jadł eś na gó rze. Ale potem jedna kawiarnia wcią ż zdoł ał a mnie zaczepić . Facet krzykną ł „Kawa 5 juanó w! ” „Kawa za 20 hrywien w Chinach? Już zaczynał em trochę wierzyć , ż e kawa jest bardzo rzadką skamieliną , któ ra po prostu nie istnieje za mniej niż.5 dolaró w. A tutaj za 0.8 USD. Sprzedawca tej kawiarni jest wyraź nie certyfikowanym sprzedawcą.
Teraz otrzymali takż e ł adunek ż ywotnoś ci z kawy.
Zł ota rzeka bicza
Pod nami czekał a malownicza trasa wzdł uż rzeki u podnó ż a gó r Avatar. Bardzo zielony, bardzo rybi, bardzo turkusowy!! ! Do poż ą danego zjazdu z parku 3 km w jedną stronę , do koń ca trasy 3 km w drugą stronę . Hmm, wię c jedziemy najpierw 3 km do koń ca, a potem 6 z powrotem! To był a najwspanialsza decyzja. Nawet mał py są tutaj bardzo urocze. Tutaj chodzą ze swoimi rodzinami ze swoimi mał ymi mał pkami.
Sł oneczne kró liczki delikatnie lś nią w oczach wszystkich. Ta trasa jest jak oczyszczenie organizmu ze wszystkich trudnoś ci, któ rych doś wiadczaliś my na co dzień podczas podró ż y. Na tej rzece wszyscy turyś ci robią popularne zdję cie na tle trzech gó r Avatar. Nasz aparat zebrał wszystkie sił y, z trudem zrobił ostatnie zdję cie i skleił ze sobą pł etwy. Musisz przyznać kredyt kamerze.
Jest dobrze zrobiony, ż e nie przykleił pł etw, gdy byliś my na szczytach, inaczej musielibyś my odpę dzić jego prochy z gó r z tak ostrej desperacji. Pró by oż ywienia aparatu nie powiodł y się . Zaczynają c od Fenghuang, wydawał o się , ż e pró buje nas ostrzec. Kiedy fotografowaliś my tam pię knoś ci, czasami kiwał gł ową w ró ż nych kierunkach. Jakby nam mó wił : „Nie, zostaw mnie tutaj”.
Wł aś ciwie skiną ł gł ową , najwyraź niej stracił kontrolę nad stabilizatorem, a obiektyw fizycznie poruszał się wewną trz obudowy na lewo i prawo. Teraz jasne jest, ż e rano pę knię cie w obiektywie nie wydawał o mi się . Ogó lnie rzecz biorą c, aparat, twoja podró ż dobiegł a koń ca. Po prostu udaj się do centrum serwisowego. Potem robiliś my zdję cia telefonem komó rkowym. Po przejechaniu pierwszych trzech kilometró w czekał a nas niespodzianka. Kolejny wycią g, ale nie prowadzi do parku. W naszych aktach mieliś my ankiety, któ rych nigdy nie znaleź liś my w parku. Wyglą da na to, ż e wszyscy tam są.
Oznaczony ró wnież „Musisz zobaczyć! ” ”. Wszystko komplikował fakt, ż e dziś samolot był z innego miasta, a my nie mieliś my w planach nawet 9-kilometrowej trasy. Wcią ż mieliś my bardzo zł udną nadzieję , ż e powtó rzymy pró bę wspię cia się na Gó rę Tymianku i zobaczenia dziury w skale. Ale to był o tak poza kwestią czasu...
Lepszy zł oty bicz w rę ku niż gó ra tymianku na niebie! Ale teraz też ta gó ra z windą . Ech, samoloty latają codziennie, a to jedyna szansa, ż eby zobaczyć , co kryje kolejka linowa. Udać się ! Trzeba zobaczyć widoki okazał y się nie tak masztowe. W każ dym razie po setkach zaobserwowanych skał , skał y te nie ró ż nił y się zbytnio. Ale jest jeden plus, teraz prawdopodobnie przejrzeliś my wszystkie gł ó wne recenzje. Misja zakoń czona! Moż esz zejś ć z gó ry z powrotem do Whiplash. Mapsmee ostrzegł nas, ż e zejś cie zajmie ponad godzinę . Ech, nie mamy czasu, gdzie jest nasza kolejka linowa.
Po powrocie z zabytkó w moż esz wysł ać zdję cie swoim bliskim pocztą w formie pocztó wki. Przepustka do parku to plastikowa karta, na któ rej zapisana jest data wejś cia i odcisk palca.
Pozwó lcie, ż e podsumuję park. Zdecydowanie warto odwiedzić tak niezwykł e zjawisko przyrodnicze. Na spokojną inspekcję dwa dni bę dą w sam raz. Jeś li unikniesz wspinania się na piechotę , moż esz spotkać dzień . Ale dwa bardziej relaksują ce dni są lepsze. W rezerwie na zł ą pogodę trzeba mieć jeszcze okoł o dwó ch dni. Ale jeś li uczciwie poró wnamy Park Zhangjiajie i Mount Huashan w Xi'an, to Huashan wygrywa. Ale to jest nasza osobista ocena. Ale jeś li już dotarł eś w gł ą b Chin, to musisz odwiedzić obie atrakcje.
A teraz do Szanghaju!
Szanghaj
Wyszliś my z parku zmę czeni. Trzeba był o jednak zebrać wszystkie sił y i pokonać trasę do Szanghaju. Do osią gnię cia celu potrzebujemy czterech autobusó w i jednego samolotu. I bę dziemy musieli zameldować się w chiń skim hotelu okoł o drugiej w nocy. Nasze gorzkie doś wiadczenie powiedział o nam, ż e raczej się nie przeprowadzimy. Po prostu musieliś my jakoś przetrwać te dziewię ć godzin drogi. Usł uga „Concierge” jest poł ą czona z moją kartą bankową . Tutaj konsjerż grał wyraź nie. Napisaliś my maila do Kijowa, oni z Kijowa jakimś cudem byli w stanie porozumieć się z chiń skim hotelem telefonicznie i wysł ali nam odpowiedź , ż e hotel poczeka i nie odda nam pokoju. Przed lotniskiem znajdował y się instalacje w postaci gó r Avatar, wysokie na pię ć metró w. Dla tych, któ rzy nie mieli doś ć w gó rach) Nasza niskokosztowa linia nadal nie chciał a lecieć na lotnisko. Siedzimy i czekamy. Chiń czykom to wcale nie zależ y, jakby nie był o ż adnych samolotó w. Poszedł em do dziewczyny przy ladzie.
Z pomocą tł umacza pokazał a mi zdanie, ż e samolot wł aś nie spada. Jakoś niezbyt inspirują ce do przeczytania tego przed lotem. Brak samolotu oznacza dla nas, ż e nie bę dziemy wiedzieć , o któ rej bę dziemy w hotelu, a na pewno nie wsią dziemy do komunikacji miejskiej. W innych krajach nazwał bym to nową przygodą . Ale w Chinach moż e to zmienić się w nowy koszmar w ś rodku nocy. Ale wtedy zdarzył się cud. Wysiedliś my z samolotu, podjechał nocny autobus. Autobus jechał.40 minut i zatrzymał się.200 metró w od naszego hotelu w ogromnym mieś cie. Poszliś my do hotelu i tam na nas czekali. Dziewczyna naprawdę spał a, ale zaraz w recepcji. Umieszczono nas w najbardziej luksusowym pokoju. Chciał em coś zjeś ć , w pobliż u hotelu był sklep spoż ywczy. Nie mogliś my w to uwierzyć , po raz pierwszy w cał ej podró ż y coś samo się wydarzył o na naszą korzyś ć , a nawet w takim ł ań cuchu. Co wię cej, wszystko to wydarzył o się w tym samym dniu, w któ rym nie był o sił y, by cokolwiek postanowić.
Cał y nasz nastę pny program jest doś ć relaksują cy. Teraz moż esz spać po raz pierwszy od 10 dni.
Wcześ nie rano w pokoju zadzwonił telefon. Telefon zadzwonił gł oś no i natarczywie. A co najważ niejsze, klasycznie nieprzyjemny dź wię k telefonó w domowych. Nie mogł em zrozumieć , w jakim wymiarze się znajdował em, ale udał o mi się dotrzeć do tuby. Wesoł a Chinka ż yczył a mi dobrego dnia nieś miał ym chiń sko-angielskim gł osem iz radoś cią dodał a, ż e jest to usł uga Budzik! Ale nie prosił em o alarm! Dziewczyna z radoś cią powtó rzył a po raz kolejny, ż e to usł uga budzika i odł oż ył a sł uchawkę . Myś lę , ż e kierownik na recepcji, widzą c, jak mał o mamy dni w Szanghaju, po prostu martwił się , ż e nie zdą ż ymy zobaczyć wszystkiego. Ś niadanie w hotelu był o bardzo dziwne. Nie wiem, jak to opisać , ale ten bufet miał wszystko przeciwko naszym kubkom smakowym. A moż e jest to trudna nocna droga plus brak snu, tak to wpł ywa.
Hotel w Szanghaju został zarezerwowany z trzema ró ż nymi rezerwacjami, zwł aszcza w celu umoż liwienia ró ż nej dł ugoś ci podró ż y. W recepcji powiedziano nam, ż e musimy zmienić pokó j na tań szy zgodnie z drugą rezerwacją . Zostaliś my przeniesieni do pokoju o wiele ł atwiej i taniej. Ogó lnie Chiny, takie Chiny. Wjechaliś my do miasta, bo jesteś my w Szanghaju!
Pogoda był a pogodna i sł oneczna. Zielone parki w centrum wydawał y się jeszcze bardziej zielone i bardziej wyraziste. Ale niepeł ne ś niadanie i ogó lna zł oż onoś ć cał ej podró ż y wymagał y uczty! Poszliś my do centrum handlowego w poszukiwaniu drogich sł odyczy. To znaczy, aby nie sprzedawali ciast z czerwoną fasolą . Co dziwne, zadanie okazał o się ł atwe. Teraz ś niadanie numer dwa. Duż e ciasto z kremem maś lanym i ś wież ymi truskawkami, duż a filiż anka kawy, spory kawał ek brownie i mroż ona herbata cytrynowa. W cenach zagranicznych oczywiś cie 60 juanó w (9.
3 dolary za to nie brzmi tak bardzo, ale na przeką skę w Chinach jeszcze nie odpię liś my tak okropnych sum dla dwojga.
Tak, a posił ki tylko kilka razy osią gnę ł y tę kwotę . Szczerze mó wią c, nieważ ne, jak trudno jest w podró ż y do Chin, ale podczas jedzenia wszystkie problemy zwią zane z podró ż owaniem schodzą na dalszy plan. Od centrum handlowego rozcią ga się dł uga ulica spacerowa. Idą c ulicą był em jak bateria nał adowana pozytywnoś cią i energią.
Wszystko jest takie azjatyckie! Tań czył em nawet z niedź wiedziem w sklepie. Potrzebujemy teraz opł aty. Musimy opanować kolejne metro w nastę pnym mieś cie.
Metro w Chinach
Jak napisano w notatkach: „Jeś li odległ oś ć do pokonania metrem przekracza 95 kilometró w…” Oto odległ oś ci metra, któ re naprawdę mnie przeraził y. Podró ż owanie metrem w Chinach jest jak drugie ż ycie.
Wyjaś nili chiń skoję zycznej dziewczynie-operatorce cał ą gł ę bię problemu. Nie rozumiał a. Wyjaś niliś my jej problem bardziej strategicznie, unikają c sł ó w. W ogó le nie rozumiał a. Podszedł jej asystent, któ ry zdecydował o wszystkim. Na nastę pnej stacji wjazdowej musieliś my tylko przekonać drugą dziewczynę , ż eby zadzwonił a pierwsza. Inna dziewczyna po prostu nas zignorował a, jakby nas tam nie był o, ale jej asystentka decydował a o wszystkim. I wreszcie, aby opuś cić stację koń cową bez pł atnej karty, podeszliś my do ostatniej dziewczyny, któ ra wypuś cił a nas bez sł owa. Uff, te 0.8$ nie zniknę ł y!
W rzeczywistoś ci waż ne był o, aby dowiedzieć się , czy system dział a z oczywistym problemem logicznym na korzyś ć pasaż eró w, któ rzy wpadli w tę logiczną pę tlę . Pracuje! Có ż , ostatnia demonstracja dł ugoś ci metra miał a miejsce ostatniego dnia, kiedy przejechaliś my ponad 50 stacji w Pekinie w cią gu dnia. Najciekawsza rzecz dzieje się w samych samochodach.
Na stacjach wyznaczono strefy wjazdó w i wyjazdó w z samochodó w. Wó zki zawsze zatrzymują się w tym samym miejscu przed drzwiami przesuwnymi. Musisz wejś ć drzwiami po lewej i prawej stronie, a pasaż erowie wysią ś ć poś rodku. Ale kiedy drzwi powozu się otwierają , zaczyna się rugby. Zadaniem przylatują cych pasaż eró w jest uniemoż liwienie przylotom odjazdu. Zadaniem tych, któ rzy przybyli, jest to, ż e trzeba przebić się przez ramiona naciskają c na boki. Wejś cie i wyjś cie odbywa się jednocześ nie przez wą skie drzwi w trzech strumieniach - dwó ch przychodzą cych i jednym wychodzą cym. W samochodzie zaczyna się nowy sport - bieganie w stylu „Lynx” lub „Shanghai Leopard”. Kto pierwszy dotrze na miejsce, siada. Na przykł ad cał y rzą d siedzi, samochó d jest w poł owie pusty, niewielu stoi. Na począ tku rzę du miejsce przed Tobą jest wolne, szansa na to, ż eby na nim usią ś ć jest prawie zerowa, bo Chinka, któ ra stał a na koń cu rzę du już nabrał a przyspieszenia i bę dzie miał a czas na usią dź , nawet jeś li już rozpoczą ł eś manewr siedzenia.
Albo Tetris. Miejsce przed tobą zwalnia, a dł ugi rzą d porusza się z prę dkoś cią ś wiatł a, aby Chinka z drugiego koń ca rzę du nie biegł a.
Kiedyś miejsce w centrum został o zwolnione. Z jednej strony leciał chł opiec-orzeł , z drugiej babcia tygrysica. Dotarli do centrum niemal jednocześ nie. Sytuację rozwią zał o jedynie fotofinisz. Ale w metrze taka fiksacja zwycię zcy nie został a jeszcze wynaleziona. Chł opak i babcia chwycili porę cz przy siedzeniu i na chwilę spojrzeli im w oczy. W tym momencie wydawał o mi się , ż e nastą pi eksplozja energii i wszyscy odlecimy. Ta chwila wydawał a się wiecznoś cią . Kto wygra? Martwimy się ! Wyobraź sobie, ż e któ ryś z nas zaczą ł już siadać na tym siedzeniu? Minimalne zł amania i siniaki od zderzenia. Dziś Tygrysica pokonał a Orł a!
Był y też doś ć ciekawe kombinacje dla zrę cznoś ci, kiedy miejsce w pobliż u Daszy zostaje zwolnione, ale niedaleko stoi Chinka, któ ra patrzy w przeciwnym kierunku. Co wię cej, im wię cej wolnej przestrzeni, tym bardziej oboję tnie stoją ca dziewczyna zaczyna patrzeć w dal. Myś lę , ż e wszyscy już doskonale zrozumieliś my, ż e Dasha nie miał a szansy usią ś ć . Mał y wniosek: jeś li nie jesteś ubezpieczony na wycieczce, nie mieszaj się na polu bitwy!
Dzielnica Qibao
W mię dzyczasie dotarliś my do zabytkowej dzielnicy. Obszar poł oż ony jest nad kanał ami wodnymi i posiada wiele sklepó w z pamią tkami. Okolica sł ynie z braku turystó w. Ale ponieważ wię kszoś ć turystó w w Chinach to Chiń czycy, zastą pienie chiń skich turystó w zwykł ymi Chiń czykami jest prawie niezauważ alne. Ale mił o był o spę dzić godzinę w takiej okolicy. Gastronomia na najwyż szym poziomie. Kwitnie tu ró wnież rodzaj oszustwa „Zł ote Jajka”.
Począ tkowo wyhodował a coś przez dł ugi czas, inspiruje potencjalnego uczestnika do mikrofonu. Nastę pnie uczestnik wybiera jajko, i to nie proste, ale zł ote! Pł aci pienią dze. Bierze mł otek. I bam… Wygrał nagrodę w wysokoś ci 5 juanó w (0.8 USD). Znowu dł ugi wykł ad spikera. Drugie jajko! Bam. Już nagroda za 10 juanó w (1.6 $). Ponadto komentator pokazuje specjalną tabelę postę pó w wygranych. Widać , ż e nasz przyjaciel wygrał nie tylko 5, ale potem 10 juanó w.
W oparciu o stó ł mę ż czyzna pewnie wspina się po szczeblach kariery i wkró tce wygra coś waż nego. Co ciekawe, facet ubił jajka bardzo ostroż nie, podobno po to, by przypadkiem nie rozbić iPhone'a, któ ry mó gł by być w ś rodku. Najwybitniejszymi nagrodami był y zestawy zabawek i uż ywane gadż ety. Popyt na jajka był niesamowity.
Dla nas dzielnica gastronomiczna został a zapamię tana z powodu walki z kał amarnicą na patyku.
Wyglą da na to, ż e jest usmaż ony i nie moż e się oprzeć.
Ale nie, jego ostroś ć był a tak silna, ż e do koń ca nie był o jasne, czy to mistrzostwo, czy nie. Ale i tak był o pyszne. Nawet pomimo okropnej ostroś ci, zjadł abym to ponownie.
Bao paszteciki
Naszą kolejną atrakcją był duż y park wiejski. Ale odległ oś ć na metrze okazał a się tak potworna, ż e dotarliś my dopiero do zamknię cia parku. Moż na był o oczywiś cie wsią ś ć do autobusu z metra i zyskać na czasie, ale nie zmienił oby to sytuacji. Kto wpadł na pomysł zamknię cia ogromnego parku o godzinie 17:00. Przeraż enie ogarnę ł o ciał o od myś li, ile stacji ma wró cić do centrum. Musieliś my jechać z powrotem do zabytkowej dzielnicy, a potem jeszcze dł ugo jechać do centrum.
Powiat Tanzifang
To wł aś nie ucieszył o miasto, wię c to ulice dzielnicy Tanzifang.
To prawda, ż e jedzenie okazał o się tak drogie, ż e musieliś my opuś cić teren na posił ek w innym miejscu. Okolica skł ada się z kilkunastu wą skich uliczek, wzdł uż któ rych znajdują się ró ż ne ciekawe rzeczy. To wszystko wyglą da tak nietypowo, jakbyś był w nowym kraju z wł asnymi zwyczajami i architekturą . To bardzo przytulne i ciepł e miejsce, turystyczny raj. Każ dy sklep czy kawiarnia stara się wyró ż niać na lepsze. Setki bibelotó w na ś cianach, a nawet nad gł owami turystó w. To miejsce ponownie przypomina Harry'ego Pottera, jakby ulice dla czarodziejó w był y ukryte wś ró d mugolskiego ś wiata. Dosł ownie za skrzyż owaniem jest szeroki i surowy Szanghaj, a tutaj jest zupeł nie wą sko i inaczej. Zostaliś my przywoł ani przez ró ż owy budynek, z któ rego ś wiecił o jasnoró ż owe ś wiatł o. Wewną trz znajdował y się ró ż ne automaty do gry wypeł nione pluszowymi zabawkami. Z portretu przywó dca bardzo znanego azjatyckiego kraju patrzył na nas z mię kką zabawką w dł oniach.
Wszystko dookoł a jest ró ż owe i bardzo urocze. Moż na by są dzić , ż e jest to trzypię trowy dom dla Barbie. Baweł niane chmury tak bardzo zmę czył y mi oczy, ż e nie zauważ ył am pod stopą plastikowych kulek.
Wleciał em jak olbrzym wł amał się do domu Barbie. Odwiedzają cy, a takż e gospodyni placó wki, obserwowali mó j lot w duż ym napię ciu. Nie mogł em zrozumieć , co się dzieje, ale na szczę ś cie wyraź nie poleciał em na mię kką ró ż ową sofę prosto do Patricka ze SpongeBoba. Dziewczyna wyjaś nił a nam, ż e w tym domu kupujesz kartę do gry na automaty i grasz.
Szansa na wygranie zabawki jest bardzo duż a. Ż ywym dowodem są goś cie z paczkami zabawek w rę kach. Wyglą da na to, ż e wł aś nie byliś my w najsł odszym miejscu w Chinach. Dziś Mapsme zabrał a nas do hotelu przez pię kne parki z duż ymi jeziorami.
Bardzo niezwykł e pię kno, gdy we dwoje stoimy nad ciemnym jeziorem, wokó ł rosną gę ste drzewa, za drzewami wznoszą się jasne drapacze chmur. Dobranoc Chiny.
Dzień dobry Chiny! Dziś jedziemy do starego Szanghaju. Mó wią , ż e jest po prostu pię kny, wię c wkró tce się dowiemy. Trzeba tylko przeż yć ś niadanie w hotelu i metrze) Jednak po ś niadaniu musiał am znowu iś ć do cukierni, ż eby trochę zró wnoważ yć ró wnowagę . Stare miasto był o naprawdę wyją tkowe. Był znacznie wię kszy niż obszar Tanzifang i wcale nie wyglą dał jak reszta. Cał a architektura został a nagle zastą piona starym, wytrawnym stylem. Tutaj moż esz robić zakupy, jeś ć i bawić się w cał ych centrach rozrywki.
Wybraliś my dla siebie cał kiem nową rozrywkę . Usiedliś my na krzesł ach i zaglą daliś my przez otwory na oczy.
Codziennie mieliś my jaką ś nieudaną atrakcję . Dziś na drugim koń cu miasta czekał a na nas bardzo stara i zamknię ta pagoda. Ale znowu, aby przywró cić ś wiatu ró wnowagę , od razu poszliś my do restauracji i zamó wiliś my sobie najsmaczniejsze danie rybne w cał ych Chinach.
To nie jest danie: )
Danie rybne był o tak duż e i tak drogie, ż e był o tak drogie, jak dwa desery z kawiarni wczoraj. Na pierwszy rzut oka restauracja wcale nie budził a zaufania, ale jak się okazał o, w rybę wł oż yli cał y swó j wysił ek. Po obfitym obiedzie mieliś my w planie sjestę . Uruchomiliś my silnik elektrycznego katamaranu i wyruszyliś my w podró ż wzdł uż rzek i wysp duż ego jeziora. Prę dkoś ć był a tak bezpieczna, ż e nawet Meksykanie zazdroś ciliby naszej sjesty.
Kto wie na jakie promocje i na jaką Koreę czekamy dalej.
Szczerze mó wią c, spodziewaliś my się nieco bardziej efektownego miasta z Szanghaju. W rzeczywistoś ci wyglą dał doś ć zwyczajnie i był znacznie gorszy od Hongkongu. Ale to, czego nie moż na oderwać od Szanghaju, to wieczorne pię kno na nabrzeż u. Był o już doś ć ciemno, a nasyp był ponad kilometr dalej. Ale już w czasie wakacji tł umy był y wię ksze niż w naszym oś rodku. Widać był o, ż e absolutnie każ demu podoba się tutaj nasyp. Moment, w któ rym nocne drapacze chmur z przeciwległ ego brzegu otwierają się po raz pierwszy, jest bezcenny.
Odnosił o się wraż enie, ż e drapacze chmur zbudowano tutaj tylko po to, by nocą cieszyć oczy turystó w. Dasha ró wnież polubił nasyp, ale mał o kto moż e poją ć moją moralną satysfakcję z drapaczy chmur w tym samym tomie. I ile był o tu ś lubó w nocnych, a wszystkie w jaskrawoczerwonych sukienkach.
Wró ciliś my metrem. Drugie zobaczenie „lawy” nie był o konieczne.
Dzisiaj był nasz ostatni dzień w Szanghaju. Rano od razu był o wiadomo, co robić - pojechaliś my w okolice drapaczy chmur. Teraz musimy zobaczyć , jak wszystko ukł ada się w cią gu dnia. Tym razem na przeprawę wybraliś my prom miejski. Okazał o się to ró wnież rodzajem wycieczki wzdł uż rzeki. W cią gu dnia centrum biznesowe ró wnież był o doś ć atrakcyjne. Nie jest jasne, co konkretnie lubili w cią gu dnia, ale zwykł e wę drowanie tam iz powrotem był o normą . Mieliś my kolejną zabawną sytuację . Przez trzy dni pró bowaliś my odnaleź ć tajemniczą Dzielnicę Francuską w Szanghaju. Ale nie mogliś my znaleź ć niczego nawet blisko Francji. Chociaż fakt, ż e na rynku grał a francuska muzyka, a na ulicach nie był o domó w w stylu chiń skim, najwyraź niej wskazywał , ż e to Francja.
Cał y ostatni dzień spę dziliś my w mglistym letnim pał acu.
To teren tak ogromnego ogrodu, ż e z cał ą chę cią nie spę dzisz tu mniej niż jednego dnia. Jedliś my najnowsze chiń skie jedzenie z cał ych sił , ale nie moż esz jeś ć cał ych Chin)
Razem, nasz ś ciś le chiń ski wniosek. Chiny to jeden z najpię kniejszych krajó w Azji. Tutaj przyroda i miasta nie pozostawią nikogo oboję tnym. Chiny zawsze wydawał y mi się mał o atrakcyjne pod wzglę dem turystycznym, myś leliś my, ż e Pekin okaż e się zwykł ym sowieckim miastem. W rzeczywistoś ci jest to bardzo postę powy kraj pierwszego ś wiata z fantastyczną komunikacją transportową . Ale trudnoś ć polega na tym, ż e cał e pię kno i nieprawdopodobień stwo nie leż ą na powierzchni. Wszystko to znajduje się gł ę boko, gł ę boko w sercu Chin.
Wedł ug opowieś ci Dashy najciekawsza rzecz wydarzył a się w damskich toaletach. Najbardziej spektakularne toalety skł adał y się z 6 otworó w w podł odze. Moż esz usią ś ć i spojrzeć Chinkom w oczy, jeś li przezwycię ż ysz zakł opotanie. Dlatego lepiej iś ć do toalety, gdy nikogo tam nie ma. Jeś li toalety są w formie kabin, zaczyna się zabawa. Chinka podchodzi do budki, pcha drzwi. Z drugiej strony siedzą ca Chinka opiera się pchnię ciu drzwi z powrotem do pozycji zamknię tej. Pierwsza Chinka nie wycofuje się i po 5 sekundach podejmuje drugą pró bę otwarcia drzwi. Oddają ca mocz dziewczyna też nie zamierza tak ł atwo zrezygnować ze swojej pozycji i, stawiają c opó r jeszcze mocniej, zamyka drzwi z powrotem. Być moż e Chinka był a po prostu nudna i nie rozumiał a, kiedy po raz pierwszy stoisko był o zaję te. Mija jeszcze trochę czasu i rozpoczyna się trzecia pró ba zdobycia twierdzy.
Wydaje się , ż e Chinka nie rezygnuje z celu, jakim jest wejś cie do tej konkretnej budki, mimo ż e są wolni są siedzi. Ale siedzą ca dziewczyna nigdy się nie poddaje! Kiedy Dasha znalazł a się w podobnej sytuacji z budką bez zamka, po prostu nie zamykał a drzwi do koń ca, a stoją ca po drugiej stronie Chinka po prostu stał a i gapił a się na Dashę zapinają cą dż insy. Có ż , ich zachowanie w toaletach jest bardzo dziwne, ale wś ró d cał ego tł umu tylko nam wydawał o się , ż e wydawał o się to dziwne. Być moż e kiedyś pewien stary chiń ski mę drzec powiedział : „Ż e jestem ma to ka na wa”, co dosł ownie znaczył o „Jeś li lubisz chodzić do toalety - kochaj i trzymaj obronę ! ”
Szczegó ł owy opis trasy i kosztó w w nastę pnym artykule.