Путевые заметки
В напряжённом рабочем графике замаячила недельная пауза, которую захотелось провести не только интересно, но и «познавально-гастрономически». Здраво рассудив, что дальние дистанции для совмещения пляжно-экскурсионного отдыха требует более длительного времени, стали искать что-либо поближе. Для разнообразия решили мотнуть в автомобильный тур – ведь ради впечатлений можно отклоняться от маршрута сколько душе угодно. Шенген отпал сразу по нескольким причинам: очереди до таможни и беженцы после неё. Да и ценовая политика как-то не всегда здраво дружит с качеством. И тут будто озарило: а ведь рядом – Белоруссия! Сколько разноречивых слухов вокруг неё: и в разговорах, и в прессе… Вот и решили проверить, как там, «у батьки»?
В колокола не звонить!
Началось всё для нас не совсем обычно. Если раньше первым пунктом был аэропорт, то сейчас – страховая компания. Ведь для выезда за границу на автомобиле необходима «зелёная карта» (та же «автогражданка», только действующая за рубежом). Потом «бак до полног
Въезд в город
о» - и вперёд! Впервые ничего не планируя и заранее не бронируя…
Бодро выехав из Днепропетровска, устремились по киевской трассе. С болью можно констатировать, что по некоторым участкам дороги (особенно, в районе пресловутой Решетиловки) приходилось, буквально «ползти» и «переступать», чтобы не порвать резину. Разбито всё до грунта. Когда, спустя некоторое время, справа на живописной горе замаячили купола Мгарского мужского монастыря – свернули туда, не задумываясь. С удовольствием размявшись, выпив под колокольный перезвон монастырский чай, понаблюдали за живущими там постоянно крупными вОронами, совами и павлинами, и затем отправились дальше.
По традиции заехали в фирменный пирятинский магазин, купили свежайшего сыра и повернули на Чернигов. Промелькнули Прилуки и Нежин, начались колоритные сёла. В одном из таких остановились и обомлели – возле каждой хаты жили аисты. Одни были в больших гнёздах, другие легкокрыло летали вокруг и гуляли по траве. Металлическую основу для их жилищ делают и устанавливают на столбах местные жители.
Проложенная среди бескрайних полей главная дорога, с каким-то минимальным количеством указателей, казалась бесконечной… Но вскоре она расширилась и впереди на возвышенности буквально упёрлась в храм. Въехав в Чернигов, мы не стали искать гостиницу а, как говорится, на втором дыхании буквально ринулись осматривать этот, как оказалось, уютный городок. Путь к нему занял почти 8 часов, из которых около двух ушли на бездорожье.
Узнав, что колокольня Троицкого собора, с верхнего яруса которой открывается панорама города, открыта только до 17, направились туда. Нашли без труда, так как все, у кого спрашивали, с удовольствием помогали. Именно с удовольствием – ведь, как оказалось, люди здесь вежливые и доброжелательные. Заплатив по две гривны за вход, стали преодолевать 195 старинных ступеней. Проходя мимо колоколов, пришлось себя пересилить, вспомнив предусмотрительно размещённое на кассе объявление: «Не звонить!».
Насладившись видами, спустились и отправились дальше колесить по городу. Посетили Елецкий монастырь и поехали к древнейшей святыне Чернигова, входящей в состав Троицко-Ильинского монастыря на Болдиных горах. Это не только самый большой в Украине подземный храм, но и первый пещерный монастырь, основанный преподобным Антонием Печерским в 1069 году, когда он покинул учреждённую им же Киево-Печерскую Лавру. Через Ильинскую церковь попали в пещерную часть (заплатив за вход по 20 гривен), протяжённость которой более 300 метров. В подземельях с невероятной энергетикой, где находятся подземные храмы Святых Антония, Феодосия и Николая Святоши, ещё продолжаются археологические раскопки. Иногда шли по туннелям в потёмках. В дальнем зале буквально замираешь при виде иконы огромной силы с ликом Николая Святоши. Она не старинного письма, но богомаз, и это чувствуется, вложил в неё душу. Некоторые даже утверждают, что когда смотрят в глаза, то древний святой начинает с ними беседовать… При выходе в кассе купили традиционные магнитики.
Сверху на горе, над монастырём, находятся славянские курганы Безымянный и Гульбище, а также могила Михаила Коцюбинского.
Отобедали в кафе «Вареничная» на проспекте Мира, 51 (цены, в среднем, 30 гривен за большую порцию), которое, судя по золотистому диплому программы «Ревизор», пришлось по вкусу не только нам. Затем отправились на пешую прогулку по центру. Прекрасные дороги, качественно нанесённая разметка, чистые мощёные тротуары, кованные «под старину» фонарные столбы, видные и понятные указатели, отсутствие несанкционированной торговли и спокойные улыбающиеся люди создавали тёплую атмосферу. Повсюду по чистым улицам вдоль ухоженных домов неторопливо гуляют опрятно одетые горожане. Дойдя к храму, который нас «встретил» на въезде, в раскинувшемся рядом парке осмотрели уникальную экспозицию старинных чугунных орудий и насладились открывшемся со смотровой площадки видом.
Ночлег искали в центре. Увидев забавное название «Парасолька» (напротив отеля «Украина»), остановились и позвонили директору, номер телефона которого был написан прямо на двери. Цены, конечно, не днепропетровские. Апартаменты здесь от 200 и до 400 гривен за две комнаты со всеми удобствами и балконом.
Встав пораньше, направились в сторону пограничного пункта Новые Яриловичи, перейдя через который попадаешь в Новую Гуту уже в Гомельской области. Здесь можно остановиться всего на паре моментов: не стоит заправляться на Украине и, опять же, дорожное покрытие. К границе езды порядка часа. Но в пути такое чувство, что тебя тянут в телеге по шпалам, вдоль которых убирают только по большим праздникам. А ведь «с той стороны» к нам, с отличной дороги, съезжают на «стиральную доску», белорусы, прибалты, поляки и прочие европейцы.
Миллион за проезд
Прохождение двух таможен занимает около часа. Это при условии, что оформлена «зелёная карта», нет проблем с документами и вы не перекупщик, извините, предприниматель. В очереди можно занять себя заполнением миграционных карт. Львиная часть времени уходит на оформление декларации в двух экземплярах, в которой нужно указать не только наличные и количество багажа, но и все технические характеристики автомобиля. И хранить этот документ нужно как зеницу ока, так как без него машину назад не пропустят. Рядом с бланками деклараций можно взять бесплатно карту Белоруссии с указанием платных дорог. Посещение Duty Free возможно только на обратном пути. Формальности таможенников и пограничников особо не напрягают. Больше нервов уйдёт, если придётся долго стоять в очереди, ведь «коридоров» не много, а украинцам проходить нужно только через «красный».
Предъявив к осмотру салон и багажник, отдав на последнем посту выписанный пограничниками контрольный талон, шлагбаум поднимается: «Добро пожаловать в Беларусь!»
Классная дорога, чистая обочина и металлическая сетка (как оказалось на сотни километров) отгораживает лес, чтобы не выбегали дикие животные. И вот мы на первой заправке «Белоруснефть». Литр 95-го бензина пятого класса стоит на 8 гривен дешевле, чем у нас. АЗС не так много, как мы привыкли, и нигде нет заправщиков. Сперва, нужно оставить в кассе деньги или карточку, а уж потом самому «накормить своего железного коня» и либо доплатить, либо взять сдачу. Здесь же в специальном окошке необходимо заключить договор на нескольких страницах для проезда по платным дорогам. Минимальная сумма эквивалентна 45 евро (чуть больше миллиона БР). Сюда входят аванс и аренда специального прибора размером со спичечный коробок, который на липучке крепится на лобовое стекло. На трассах установлены специальные рамки с датчиками и камерами, проезжая под которыми раздаётся сигнал о том, что прошло списание за проезд (два сигнала – малый остаток на счету, три-четыре – что-то не так). Можно обойтись и без датчика, но тогда при выезде из страны предъявят штрафы, суммы которых шокируют кого угодно. Платные дороги обычно по 2-3 ряда в каждую сторону с идеальным покрытием и отличной разделительной полосой. Деревни вдоль них отгорожены специальным высоким пыле- и шумопоглощающим барьером. Скоростной режим – 100 для грузовых и 120 километров в час для легковых авто. Машин не много. Бил-бордов, растяжек и тому подобного нигде нет, ничего не отвлекает от езды.
Вернёмся к договору: при его заключении рассчитаться можно только местными наличными или нечипованными карточками, так как прибор не распознаёт Gold или Platinum. Ближайший обменник в отделении «Беларусбанка», которое находится в небольшом населённом пункте в пяти минутах езды. Ориентир для поворота к нему – забавный знак «Увага дзеці». В банке сразу вспоминаешь 90-е, потому что курс 20 000 белорусских рублей за один доллар. Но скоро миллионеры у них переведутся, так как с 1 июля 2016 года начнётся деноминация, в результате которой уберут четыре ноля.
Возвращаясь для внесения платы, нужно выехать на трассу в противоположном от заправки направлении, развернуться, и уж потом назад. Возникает желание сократить путь и воспользоваться выездом с АЗС в посёлок, но здесь установлены камеры. Они везде. Абсолютно. Даже на съездах в лес. И это вместе с культурой водителей, снизило количество даже лёгких ДТП. Никто не подрезает, не пересекает сплошную «даже если никто не видит» и т.п. Пешеходы трассу не перебегают – ведь под ней освещённые и чистые подземные переходы. Если есть необходимость в надземном, то перед ним яркая разметка, знаки снижения скорости, предупреждающие диодные огни над дорогой и, естественно, фонари. Последние набирают энергию днём при помощи солнечных батарей.
Нет смысла съезжать на обочину ради нужды – через каждые несколько десятков километров оборудованы специальные «карманы», в которых расположены туалет, беседки, открытие лавочки и столики, урны и, опять же, видеонаблюдение. Доступ к «открытой природе» по-прежнему за сеткой.
Немного забегая вперёд, отметим, что в начале путешествия в местных новостях мы увидели, как президент распорядился в ближайшее время построить на основных трассах более ста капитальных комплексов с кафе, зонами отдыха и мотелями. Спустя, буквально, несколько дней работа уже вовсю кипела: на каждом участке десятки рабочих с помощью новой техника Hyundai качественно выполняли поставленную задачу.
Святая вода из креста
В Жлобин решили не заезжать, хотя манила слава его знаменитого мясокомбината. Направились прямиком в Гомель. В городе сразу бросилась в глаза чистота и ухоженность. Возле озера из снопов пшеницы, выкрашенных в зелёный цвет, было сложено признание горожан «Я ЛЮБЛЮ ГОМЕЛЬ». По дороге к центру обратили внимание на интересный контраст: впритык к современным домам стояли бревенчатые избы, которые уже отметили как минимум два столетия. Подобных, кстати, очень много и вдоль трасс. Да и в Минске они не редкость. Обратили внимание на их большое количество и когда заезжали в ближайшие к трассе деревеньки.
Остановившись на краю центральной площади с традиционным бронзовым памятником лысого человека с кепкой в руке, мы так и не дождались «сборщика дани». Парковки-то повсюду в стране бесплатные. Правда, если вдруг машину оставишь в неположенном месте или, не дай Бог, вдоль дороги – сразу эвакуатор и огромный штраф. Это и способствует практически «беспробочному» движению. Удобен и проезд сложных перекрёстков. В центре каждого выложен красивый каменный круг, огороженный цепями, а вокруг яркие пояснительные знаки, что способствует предотвращению ДТП. Да и пешеходы везде и всегда, независимо от времени суток и наличия или отсутствия машин, переходят исключительно по зебре и только на зелёный сигнал светофора. И терпеливо его ждут, даже если вокруг ни души.
Вернёмся к площади с монументом. Огромная – с одной стороны театр, с другой отель и казино, ну а дальше вход в гомельский парково-архитектурный ансамбль. Между прочим, игральный бизнес здесь разрешён официально. Но это больше для приезжих, которые, удовлетворяя свой азарт, пополняют государственную казну. Люди здесь понимают, что азарт и игромания – это болезни, такие же, как и трата времени в социальных сетях или за компьютерными играми. Здесь другой социальный настрой: читать, учиться и работать. Потому днём на улицах практически пусто, зато в многочисленных книжных магазинах всегда есть покупатели.
Спустившись в парк, попадаешь будто в сказку. Могучие деревья, подстриженные кустарники, ухоженные клумбы и газоны с цветами, удобно проложенные дорожки, чугунные урны в виде средневековых пушек и повсюду лавочки. Среди всего этого великолепия – церкви, замки, музеи, детский городок и смотровая башня 1840 года постройки. Вот с её площадки на 40-метровой высоте и решили осмотреть парк. Купив билеты по 15 000 рублей, стали подниматься по крутой винтовой лестнице. Сверху открылся поистине ни с чем несравнимый вид.
В Гомельском дворцово-парковом ансамбле шесть музейных объектов и памятники архитектуры XVIII-XIX веков, среди которых дворец Румянцевых и Паскевичей, в котором действуют 16 экспозиционных и 8 выставочных залов.
Не оставил нас равнодушными Петропавловский собор, ныне являющийся кафедральным Гомельско-Жлобинской епархии, который внешне напомнил днепропетровский Преображенский. На его территории в оригинальном сооружении находится источник со святой водой. Внутри между фигурами в человеческий рост Иисуса Христа и Марии Магдалины установлен крест, и которого и льётся святая вода. Утолили жажду, умылись, взяли с собой. Даже спустя несколько недель вода не испортилась. Рядом в церковной лавке можно купить сувениры и магниты. Если ни один не приглянулся, то советуем зайти на почту или в книжный. Выйдя на площадь, можно, спускаясь по улице Советской, зайти в магазин белорусской косметики, ЦУМ (напоминающий по ассортименту и количеству хрусталя советский), кафе быстрого питания с национальной кухней (два первых, вторых и компот обошлись в 5 долларов). Ниже – уютный отель «Центральный», в котором всего 4 номера от 35 до 70 метров по цене от 35 до 70 долларов, большая гостиница «Сож» (одноименная с рекой), фирменный колбасный и небольшой супермаркет «Аркада». Если свернуть в сторону концертного зала, то рядом с билетной кассой рекомендуем посетить отдел жлобинского мясокомбината. Колбасы, сосиски, сардельки (сливочные, молочные, языковые и т.д.) изготовлены из натурального сырья по старой проверенной технологии. Конечно, они не такие ярко-завлекательные, как мы привыкли, потому что в них нет красителей, но зато какой вкус! Забытый и незабываемый!
Крамбамбуля и колдуны
В целом, Гомель – это аккуратный, ухоженный городок, с отличными дорогами, брусчаткой на тротуарах, покрашенными в яркие цвета домами (например, первый этаж синий, второй и третий – зелёные, а верхние – жёлтые) и отзывчивыми людьми. Гулять по нему одно удовольствием в любую погоду и в любое время. Вечером кроме фонарей красиво подсвечиваются все здания, что создаёт романтическое настроение. Преступности практически нет.
Приятно расслабляет и отсутствие навязчивой рекламы. Нет сити-лайтов, бил-бордов, неоновых, да и вообще любых крупных и ярких «раздражителей». Возле каждой торговой точки небольшая вывеска. Афиши и реклама расположены на специальных стойках возле остановок общественного транспорта. Причём они не развёрнуты в сторону дороги, а находятся перпендикулярно ей. И вообще ни в одном белорусском городе нет ларьков, мафов, киосков, палаток и т.д. и т.п. Исключение составляют только «Белсоюзпечать». Никакой выносной торговли, кроме мороженного (ни шаурмы, пиццы, пирожков, пива). А пломбиры здесь знатные. Изготовленные по тем самым, лучшим и правильным ГОСТам «из раньшего времени». На этикетках так и написано: "Морозпродукт" пломбир "28 копеек".
В опрятных современных троллейбусах можно добраться практически в любое место. В целом город тихий и одно из самых оживлённых мест это Привокзальная площадь. В пяти минутах ходьбы от неё находится магазин фирменной торговли кондитерской фабрики «Красный мозырянин». Это – рай для сладкоежки. Несколько видов вафель, мармелада, зефира, пастилы и конфет, изготовленных по ГОСТам из натуральных компонентов без ГМО, добавок, усилителей и прочей химии. Далее на Привокзальной улице находится «Карчма Будзьма», стилизованная под интерьер белорусской хаты. Персонал довольно приветлив, а национальные блюда большие и вкусные. «Харчовы спic», то есть меню, предлагает более десяти наименований драников и колдунов в горшочках (картофельники с добавлением мяса), салаты, холодные закуски, например «Язык в ухе» и многое другое. Цены – от 3 до 7 долларов за порцию (естественно, на редкие деликатесы другие цифры) Здесь же варят чудесный узвар и квас с мятой, а любителей крепких напитков удивят спотыкач, хреновуха и крамбамбуля – старобелорусская медовая настойка с пряностями.
Отобедав, без труда нашли нужное направление и, следуя указателям, по отличной трассе направились в Минск. Триста километров могли серьёзно расслабить – ведь на дороге ни одной эктремальной ситуации, прекрасная разделительная и всё по правилам. Не нужно разгоняться, тормозить, обгонять и уворачиваться от встречных. Исходя из этого, средний расход топлива сократился в полтора раза. ГАИ видели всего один раз. Остановили, проверили «зелёную карту» и пожелали счастливого пути. Не нарушаешь – нет проблем!
Бобёр у рынка
Чтобы как-то взбодриться, свернули в Бобруйск. Прогулка по центру резко контрастировала с Гомелем. Вокруг помещения продовольственного рынка с кучей пристроенных рядов с одеждой, обувью и прочим ширпотребом, бродило много разного люда. Вид некоторых, почему-то не внушал доверия. Вроде как и аккуратно вокруг, но не так… И вот, наконец, он! Символ города – бронзовый бобёр! Модный, прикольный, огромный. Некоторые его части сияют на солнце, потому что люди прикасаются к нему на удачу. Далее по центральной площади пошли по подсказке на поиски его сородича. По дороге заприметили неплохой супермаркет и книжный магазин, в котором, опять же, можно приобрести магнитики. Пройдя мимо памятника воинам-освободителям, возле казино увидели ещё одного бобра – этот сидел на лавочке и одежда у него была раскрашена.
Быстро осмотрев основные достопримечательности, отметили, что красивые и старинные здания, впрочем, как и весь городок, ещё нужно доводить до ума. Издали – красиво, но вблизи… Решив в Бобруйске не задерживаться, поспешили к машине.
В поисках столичного отеля
Минск встретил нас восьмирядным движением и яркими большими новостройками. Первый же водитель, к которому мы обратились, с удовольствием «посадил нас на хвост» и «довёл» в центр.
Удивило, что в двухмиллионном городе оказалась проблемой найти приемлемый отель. Планшет предлагал различные апартаменты и ряд гостиниц. Первый вариант отбросили сразу, так как хотелось пожить именно в минской гостинице. Варианты, типа, «Турист», расположенные в 30 минутах езды на машине от центра тоже не рассматривали. Интересно было выйти и сразу окунуться в культурно-историческую среду, а не на шоссе.
В центре нам многие были рады помочь, но где ближайшая гостиница указать не могли. Знать им это было просто без надобности. По ценовой причине «Президент Отель» отпал сам собой. В тупике спального квартала замаячило что-то современно-экзотическое, явно выбивающееся из общей картинки. Оказался «Пекин» с самым дешёвым номером за 160 и завтраком за 30 долларов. И вдруг удача – две мамочки, прогуливающиеся с колясками, знали всё в округе. По их совету в 10 минутах от «ГУМа», «Дворца Независимости» и других достопримечательностей во дворах есть отель «40 лет Победы». Номера: от 10 долларов без ремонта до двухкомнатного «люкса» за 50 долларов. В последнем – простенькие обои, немного просиженный диван и неотчищающийся ковролин. Но, зато два балкона с отличным видом с 9 этажа, телевизор, холодильник и два санузла! Wi-fi странный – нужно оплатить на рецепшене минимум 10 часов и входить через специальный сайт, на котором нужно запаролиться. Причём, если выключить доступ в планшете или смартфоне, деньги всё равно будут сниматься. Нужно «выйти» на том сайте, где вход.
В целом уютно, внизу кафешка, в которой можно за 3 доллара позавтракать, либо заказать бизнес-ланч.
На входе всегда швейцар с военной выправкой и хорошо поставленным голосом. В любом отеле всегда берут паспорта «на 10 минут пока заселитесь…» Обязательно нужно показать миграционные карточки.
Танцы и доспехи
Спустившись с 9 этажа за документами, расспросили у приветливых сотрудниц, где можно провести вечер. Посоветовали прогуляться 10 минут на Першамайскую 18 в кафе «Камяніца», что рядом с парком Горького. Не пожалели! Ресторан, оформленный в стиле средневекового замка, очаровал национальной кухней. Среди дикого камня и рыцарских доспехов нас встретила красивая девушка в платье «под старину». Проводив к массивному деревянному столу, предложила горячий ароматный «Белорусский сбор». Из соседнего зала слышалась необычная зажигательная музыка.
В тот вечер нас обслуживала доброжелательная Алёна Климова, которая с невероятным терпением и удовольствием рассказала нам о каждом блюде. А выбрать было из чего: уши свиные с чесноком в сметане, драники фаршированные грибами с домашней колбасой, деруны, колдуны и многое другое. Всё готовится в керамической посуде и никаких разогреваний. Порции очень большие, поэтому заказывать много разносолов не стоит.
Пока ожидали, в зал вошли музыканты. Девушка на белорусском пригласила всех в центр. Собрав гостей, она старательно принялась учить всех основным движениям старинных танцев. И уже спустя 15 минут все как будто перенеслись на машине времени в средневековье: под звуки живой музыки в пляске перед глазами мелькали колоритные исполнители, каменные своды, национальные костюмы и доспехи. Атмосфера старинного праздника ярко дополнила субботний ужин.
Интересно, что в обиходе белорусский слышится не так часто. В основном по-русски и без всякого акцента. Конечно, вывески на улицах, учреждениях или в метро – на государственном. Есть и пару телеканалов на нём. А так: каждый выбирает удобный для него язык и стиль общения.
На улицу вышли уже после 9 вечера. Тихо, чисто, спокойно и светло – освещены и дорога, и тротуар. На столбах синие почтовые ящики для писем, которые никто не «вандалит». И нигде, ни в одном городе не то, что нет граффити, даже заборы не разрисованы. Подсвечены все исторические постройки. Вообще, полюбоваться монументальной архитектурой сталинской застройки сюда приезжают со всей Европы. Отреставрированные, отпескоструенные, покрашенные и ухоженные здания завораживают. Днём – по-своему, а с наступлением сумерек – ненавязчивой, но, в то же время, потрясающей подсветкой. По проспекту Независимости можно гулять в любое время. Но в рабочее время он также практически пуст, поэтому могут получиться замечательные фото на пустынной площади перед одноименным дворцом, или Домом Правительства. Возле последнего находится Красный костел Святых Симеона и Елены – памятник архитектуры и одна из визитных карточек Минска. Выйдя из него можно спуститься в «подземный город», как его называют минчане. На площади виден только прозрачный купол, под которым находится торговый центр «Столица» - роскошный и многоуровневый, попав в который как будто перемещаешься в европейский мегаполис.
На другой стороне майдана открытый для каждого вход в городской совет и главпочтамт – впечатляющее здание, которое стоит посетить, чтобы полюбоваться внутренней красотой! Весьма поразило Министерство энергетики на параллельной проспекту улице Карла Маркса. Шок был от того, что возле него не было охраны, свободно паркуются любые автомобили, а перед входом в перерыве прогуливаются чиновники и стоят их велосипеды. Не для журналистов или камер, просто так действительно удобно ездить на работу. И машины вокруг не новые и не дорогие, и в министерских дворах такие же. Хотя цены на них завидные для нас. Услышав рекламу по радио, удивились: Аутлендер 2016 года от 19500 и «Вольво» V40 от 22500 долларов. Вот так-то. Такие цифры говорят лучше всяких слов.
Во время прогулки снова удивились отсутствие пыли и грязи. Разгадка оказалась проста: тысячи коммунальщиков ранним утром изо дня в день подметают улицы, протирают цветочные тумбы, урны и цоколи зданий, а проезжую часть тщательнейшим образом убирает и моет спецтранспорт. А удивление это вызывает, почему-то, только у туристов.
Немного дальше мы увидели здание Конституционного суда Республики Беларусь, аккурат возле входа в которое минчанин копался в двигателе старенького заглохнувшего авто. И никого это не смущало, да и секьюрити не было видно. Прошли к метро, «уваход» в которое через дорогу от «Президент-отеля». Недалеко расположены железнодорожный и Центральный автовокзалы, Национальный академический большой театр оперы и балета, художественный музей, парк культуры и отдыха им. М.Горького. А на самом проспекте Независимости, конечно же, нужно посетить «ГУМ», который находится напротив Национального Банка.
Пирожное «на салфетке»
Крупнейший в стране универсальный магазин поражает архитектурой и внутренней роскошью. Пройдя под невзрачной вывеской, попадаешь в огромные залы с колонами, лепниной, позолотой и огромными люстрами. Здесь не сдают уголки в аренду: всё размеренно и много пространства. Приходится отгонять мысли: «какие простаивают площади». Красивые сувениры, потрясающий натуральный шоколад фабрики «Коммунарка», ликёро-водочные изделия завода «Крышталь», функционирующего с 1893 года, конечно же, отделы хрусталя, качественного белорусского трикотажа и невероятный выбор фирменной косметики и средств по уходу за телом. Есть также небольшие секции электроники и товаров для дома. Знаменитую «кристальную» водку или другие алкогольные напитки лучше покупать в фирменных магазинах, в которых всё значительно дешевле. Есть такой, например, рядом с Комаровским рынком.
Рядом с «ГУМом» находится Центральный гастроном, попав в который как бы переносишься в прошлое. Такие прежде были в каждом крупном городе. С одной стороны холодильные витрины, а с другой длинная, но узкая стойка-стол, расположенная вдоль всей стены с окнами. Огромные бронзовые люстры освещают колоны и позолоченные рамы, обрамляющие яркие и «сочные» бытовые сцены в стиле соцреализма. Выбрав лимонад, классическое мороженное (на молоке, а не со льдом) или пирожное, которое предложат «на салфетке» или «на блюдце», можно присесть на высокий стул и наблюдать за проспектом. Для полноты картины, пожалуй, не хватает только двадцать первых «Волг»…
И ещё немного классики – самая вкусная выпечка, конечно же, в магазине «Каравай», в витринах которого выставлены аппетитные караваи, бублики и связки баранок…
Продукты здесь качественные абсолютно во всех магазинах. Это может быть сеть «Постторг», замечательный магазин «Океан» на Козлова, 2 и другие. Внимание стоит обратить на консервы: местная тушёная конина и рыбные (печень минтая, лосось, горбуша, сайра и др.) дальневосточного и прибалтийского производства. А вот привычные нам одноразовые пакетики почти везде платные – от 1500 до 3000 рублей (примерно, 8-15 центов).
Кстати, на метро очень быстро и комфортно можно добраться практически ко всем туристическим объектам столицы, но центр, всё-таки лучше обойти пешком. И советуем сделать это неоднократно – каждый раз это будет как мини-путешествие с новыми открытиями.
И какое же путешествие без посещения главного продовольственного рынка. В Минске – это Комаровский. На него смело можно потратить полдня и не пожалеть об этом. Машину можно оставить на многоуровневом паркинге в сотне метров от него. Возле открытых рядов и крытым павильоном центрального рынка – бронзовые скульптуры дамы с собачкой, старинного фотографа и «Бабки с семечками». Зайдя в крытую часть, неподготовленный турист замирает: десятки тематических рядов и сотни продавцов. Все виды и сорта выпечки, конфет, печенья, пряников. Дальше – рыба и морские деликатесы из Прибалтики и РФ. Свежее мясо, множество «молочных» витрин с каким-то невероятным выбором сыров, творога, ряженки и т.п. Поразили своим разнообразием сотни метров прилавков с мясными деликатесами: сыровяленая говядина и индюшиная вырезка, колбасы и прочие изделия, изготовленные по лучшим национальным рецептам. Вся продукция только в чистых, хорошо освещённых холодильных ларях. Единственный минус – как только достаёшь фотоаппарат, то рядом возникают молчаливые люди… Да и продавцы против.
Почувствуй себя князем
Конечно, можно бесконечно долго описывать белорусские красоты. Ведь достаточно только начать рассказ о Беловежской Пуще и Резиденции Деда Мороза, которые находятся менее чем в 400 километрах от Минска, и остановиться будет невозможно. А недалеко от заповедника, на окраине которого, кстати, можно пожить в комфортабельных коттеджах, находится героический Брест с легендарной крепостью. Но это уже совсем другая история.
В конце хотелось бы остановиться на Несвиже. Ведь не зря же перед отъездом мы посмотрели комедию «Вот это любовь», кульминация которой развернулась именно в этих местах. Проехав всего 120 километров, мы оставили машину возле живописного озера, и пошли по дороге, проложенной буквально среди его вод.
В уютном городке есть на что посмотреть. Это первый в Восточной Европе храм в стиле барокко Костёл Божьего Тела, построенная в 1596 году ратуша, Дом ремесленника и многое другое. Но наша основная цель – это Несвижский замок. Дворцово-парковый ансамбль XVI-XIX веков, служивший резиденцией могущественного и богатейшего рода Радзивиллов Великого княжества Литовского, затем Речи Посполитой, Российской империи и Пруссии. За 400 лет своей истории в архитектуре и внутреннем убранстве дворца нашли своё отражение эпохи ренессанса, классицизма, барокко и модерна. Это поистине сказочное сооружение не оставляет никого равнодушным. Приобретя билеты и взяв бесплатные карты, мы направились навстречу истории. За массивными воротами перед взором предстал огромный внутренний двор. Помещения поразили ещё больше: библиотека с оригинальными средневековыми фолиантами и документами, охотничий зал с чучелами птиц и зверей, белоснежная бальная комната, роскошные, меблированные сотни лет назад кабинеты и многое другое. В одной из комнат стоит уникальный бильярд «Монарх». Он изготовлен из красного дерева в 1896 году германским филиалом американской фирмы «Brunswiсk». Под его сукном — каменная плита. Каждая массивная ножка состоит из сотен элементов, собранных в единый пазл Этот стол уникален тем, что когда шар попадал в лузу, звучали фанфары, издаваемые сложнейшим музыкальным механизмом.
Что только не видел за свой век этот уникальный стол: в 1917 году здесь били кием и невпопад революционеры, во время второй мировой на нём разбивали пирамиды летчики люфтваффе. При отступлении немцы вывезли из замка все что могли, но… кроме бильярда. Ведь его в своё время собирали здесь, на месте, и, учитывая вес и размер, пронести его через двери не представлялось возможным. После войны в Несвижском дворце была устроена "Белмежколхоз-здравница" и шары здесь гоняли отдыхающие колхозники.
Наконец, правительство Белоруси обратило внимание на это произведение искусства и с 2002 по 2004 годы мастера из жодинской компании "Руптур» по крупицам восстановили уникальный бильярдный стол.
Целого дня мало, чтобы осмотреть весь замок. Здесь есть свой костёл, оружейная комната с мечами, доспехами, капсульными пистолетами и пушками, коллекции резной мебели из ценных пород дерева, каминов и часов на них, монет, посуды и много другого. А чего стоят средневековые игрушки: деревянный механический театр или, например, бревно, которое наполовину испещрено волнами и окрашено в синий цвет, а с другой стороны на нём парусники. Когда его медленно вращали княжеские слуги, то создавалось впечатление, что из-за волн выплывают корабли.
И напоследок, не забудьте почувствовать себя князем – возле гардероба приветливые сотрудники за 30000 рублей с удовольствием наденут на вас костюмы, в которых можно погулять по замку и выйти во двор. И действительно, идя в этих нарядах по старинным коридорам, даже поступь меняется, ведь ощущаешь себя древним правителем.
Вместо послесловия
Каждый для себя делает выводы сам: куда ему ехать, что смотреть, как воспринимать или ощущать увиденное. Мы не будем описывать чувства, проводить параллели, ругать или хвалить кого-либо. А на вопрос «Как там, у Батьки?» ответим просто: «Понравилось».
Андрей ЦУРКАНОВ,
фото Ирины ЦУРКАНОВОЙ
Notatki podró ż nicze
Był a tygodniowa przerwa w napię tym grafiku pracy, któ rą chciał em spę dzić nie tylko ciekawie, ale takż e „poznawczo i gastronomicznie”. Zdają c sobie sprawę , ż e dł ugie dystanse, aby poł ą czyć wakacje na plaż y, trwają dł uż ej, zaczę li szukać czegoś bliż szego. Dla odmiany postanowiliś my wró cić na wycieczkę samochodową – bo dla wraż enia moż na zbaczać z trasy do woli. Schengen odpadł o z kilku powodó w: kolejki w urzę dzie celnym i uchodź cy po nim. A polityka cenowa jakoś nie zawsze jest ś wietnym przyjacielem jakoś ci. I tutaj zdawał o się ś wiecić : w koń cu - Biał oruś ! Ile wokó ł niej sprzecznych plotek: zaró wno w rozmowach, jak iw prasie… Postanowili wię c sprawdzić , ską d są „rodzice”?
Nie dzwoń w dzwony!
Wszystko się dla nas zaczę ł o nie jest cał kiem normalne. Jeś li przed pierwszym punktem był o lotnisko, teraz firma ubezpieczeniowa.
Bł ysnę ł y Prył uki i Niż yn, zaczę ł y się jasne wioski. W jednym z nich zatrzymali się i zamarli - przy każ dym domu mieszkał y bociany. Niektó re był y w duż ych gniazdach, inne latał y z lekkimi skrzydł ami i chodził y po trawie. Metalowa podstawa obudowy jest wykonywana i instalowana na sł upach przez miejscowych.
Gł ó wna droga, wytyczona wś ró d niekoń czą cych się pó l, z minimalną liczbą znakó w, wydawał a się nieskoń czoną … Ale wkró tce poszerzył a się i dosł ownie oparł a się o ś wią tynię przed wzgó rzem. Wjeż dż ają c do Czernihowa nie szukaliś my hotelu, ale, jak mó wią , na drugi oddech dosł ownie rzuciliś my się na zwiedzanie tego, jak się okazał o, przytulnego miasteczka. Podró ż do niego zaję ł a prawie 8 godzin, z czego okoł o dwie pojechał y w teren.
Dowiedziawszy się , ż e trafił a tam dzwonnica katedry Tró jcy Ś wię tej, z któ rej gó rnej kondygnacji roztacza się panoramiczny widok na miasto, otwartej tylko dla 17. Znaleź li to bez wysił ku, ponieważ każ dy, kogo poproszono, chę tnie pomó gł.
Z przyjemnoś cią - bo jak się okazał o ludzie są tu uprzejmi i ż yczliwi. Po zapł aceniu dwó ch hrywien za wejś cie, zaczą ł pokonywać.195 staroż ytnych stopni. Przechodzą c obok dzwonó w musiał em się obezwł adnić , przypominają c sobie starannie umieszczone w kasie ogł oszenie: „Nie dzwoń ! ».
Cieszą c się scenerią , zeszliś my na dó ł i pojechaliś my na przejaż dż kę po mieś cie. Odwiedziliś my klasztor Yelets i udaliś my się do najstarszej ś wią tyni w Czernihowie, któ ra jest czę ś cią klasztoru Trinity-Elijah w Gó rach Boldy. To nie tylko najwię kszy podziemny koś ció ł na Ukrainie, ale takż e pierwszy klasztor jaskiniowy, ufundowany przez ś w. Antoniego Peczerskiego w 1069 roku, kiedy opuś cił zał oż oną przez siebie Ł awrę Kijowsko-Peczerską.
Przez koś ció ł ś w. Eliasza dotarli do czę ś ci jaskiniowej (za wejś cie pł acili 20 hrywien), któ rej dł ugoś ć wynosi ponad 300 metró w.
W lochach z niesamowitą energią wcią ż trwają wykopaliska archeologiczne, w któ rych znajdują się podziemne koś cioł y ś w. Antoniego, Teodozjusza i Mikoł aja Ś wię tego. Czasami szli tunelami w ciemnoś ci. W odległ ej sali dosł ownie zamarzasz, gdy widzisz ikonę wielkiej mocy z twarzą Mikoł aja Svyatosha. Nie jest staroż ytnym listem, ale darem niebios i czuje się wł oż ony w jej duszę . Niektó rzy twierdzą nawet, ż e kiedy patrzą w oczy, antyczny ś wię ty zaczyna z nimi rozmawiać … Wychodzą c do kasy kupili tradycyjne magnesy.
Na szczycie gó ry, nad klasztorem, znajdują się sł owiań skie kopce Bezimenny i Gulbyshche, a takż e gró b Mychajł a Kocyubyń skiego.
Lunch zjedliś my w kawiarni „Varenichna” przy Myru Avenue 51 (ceny ś rednio 30 hrywien za duż ą porcję ), któ ra są dzą c po zł otym dyplomie programu „Inspektor” był a nie tylko dla nas smak. Nastę pnie udaliś my się na spacer po centrum.
Pię kne drogi, oznaczenia jakoś ci, czyste brukowane chodniki, kute latarnie, widoczne i zrozumiał e znaki, brak nieuprawnionego handlu i spokojni uś miechnię ci ludzie stworzyli ciepł ą atmosferę . Starannie ubrani obywatele spacerują spokojnie po czystych ulicach wzdł uż zadbanych domó w. Przybywają c do ś wią tyni, któ ra „spotkał a” nas przy wejś ciu, w pobliskim parku, zwiedziliś my wyją tkową wystawę staroż ytnych narzę dzi ż eliwnych i cieszyliś my się widokiem z tarasu widokowego.
Szukam noclegu w centrum.
Widzą c zabawną nazwę „Parasol” (naprzeciw hotelu „Ukraina”), zatrzymali się i zadzwonili do dyrektora, któ rego numer telefonu był wypisany na drzwiach. Ceny oczywiś cie nie są cenami Dniepropietrowska. Apartamenty tutaj od 200 do 400 hrywien za dwa pokoje ze wszystkimi udogodnieniami i balkonem.
Wstają c wcześ niej, skierowaliś my się w stronę przejś cia granicznego Novi Yarilovichi, przez któ re moż na dostać się do Novaya Guta w regionie Homel. Tutaj moż esz zatrzymać się tylko na kilka chwil: nie tankować na Ukrainie i znowu nawierzchnia drogi. Okoł o godziny jazdy. Ale po drodze ma się wraż enie, ż e cią gnie się na wó zku na podkł adach, po któ rych sprzą ta się tylko w waż ne ś wię ta. Przecież „z drugiej strony” do nas, z cudownej drogi, do „myjni” chodzą Biał orusini, Bał tyk, Polacy i inni Europejczycy.
Miliony na przejazd
Przejś cie dwó ch celnikó w zajmuje okoł o godziny.
Pod warunkiem, ż e wystawiona jest „zielona karta”, nie ma problemó w z dokumentami i nie jesteś sprzedawcą , przepraszam, przedsię biorcą . W kolejce moż esz zają ć się wypeł nianiem kart migracyjnych.
Lwia czę ś ć czasu poś wię ca się na deklarację w dwó ch egzemplarzach, któ re muszą wskazywać nie tylko gotó wkę i bagaż , ale takż e wszystkie parametry techniczne samochodu. A ten dokument trzeba zachować jak oczko w gł owie, bo bez niego samochó d nie przejedzie z powrotem. Obok formularzy deklaracji moż na otrzymać bezpł atną mapę Biał orusi z pł atnymi drogami. Zwiedzanie bezcł owe jest moż liwe tylko w drodze powrotnej. Formalnoś ci celnikó w i pogranicznikó w nie są szczegó lnie stresują ce. Wię cej nerwó w pó jdzie, jeś li trzeba bę dzie dł ugo stać w kolejce, bo „korytarzy” jest niewiele, a Ukraiń cy muszą przejś ć tylko „czerwonym”.
Po okazaniu kabiny i kufra, wrę czeniu kwitu kontrolnego wystawionego przez pogranicznikó w na ostatniej pozycji, szlaban podnosi się : „Witamy na Biał orusi! »
Fajna droga, czyste pobocze i metalowa siatka (jak się okazał o na setki kilometró w) odgradzają las od dzikich zwierzą t. I oto jesteś my na pierwszej stacji benzynowej Bieł orusnieft'. Litr benzyny 95 klasy jest o 8 hrywien tań szy od naszego. Nie ma tylu stacji benzynowych, do jakich jesteś my przyzwyczajeni i nigdzie nie ma tankowcó w. Najpierw trzeba zostawić pienią dze lub kartę w kasie, a dopiero potem „nakarmić ż elaznego konia” i albo dopł acić , albo wzią ć resztę . Tutaj, w specjalnym oknie, musisz zawrzeć kilkustronicową umowę na pł atne drogi. Minimalna kwota to ró wnowartoś ć.45 euro (nieco ponad milion BR).
Obejmuje to zaliczenie i wypoż yczenie specjalnego urzą dzenia wielkoś ci pudeł ka zapał ek, któ re jest przymocowane do przedniej szyby za pomocą rzepa.
Na torach znajdują się specjalne ramki z czujnikami i kamerami, pod któ rymi przechodzą sygnał , ż e miną ł odpis na przejazd (dwa sygnał y - mał e saldo na koncie, trzy lub cztery - coś jest nie tak). Moż esz obejś ć się bez czujnika, ale wtedy przy wyjeź dzie z kraju zostanie nał oż ona grzywna, któ rej wysokoś ć każ dego szokuje. Drogi pł atne są zwykle 2-3 rzę dami w każ dą stronę , z doskonał ym pokryciem i doskonał ym pasem dzielą cym. Wioski wzdł uż nich są ogrodzone specjalną barierą pochł aniają cą kurz i hał as. Tryb prę dkoś ci - 100 dla cię ż aró wek i 120 kilometró w na godzinę dla samochodó w. Mał o samochodó w. Nigdzie nie ma billboardó w, streameró w itp. , nic nie odwraca uwagi od jazdy.
Wró ć my do umowy: w momencie jej zawarcia moż na pł acić tylko lokalną gotó wką lub kartami bez chipa, ponieważ urzą dzenie nie rozpoznaje Gold ani Platinum.
Najbliż szy kantor znajduje się w oddziale Belarusbank, któ ry znajduje się w mał ym miasteczku pię ć minut jazdy samochodem. Punkt orientacyjny, w któ rym moż na się do niego zwró cić - zabawny znak „Uwaga dzieci”. W banku od razu pamię tasz lata 90. , bo kurs wymiany 2.000 rubli biał oruskich za jednego dolara. Ale milionerzy wkró tce zostaną im przeniesieni, ponieważ denominacja rozpocznie się.1 lipca 2016 r. , W wyniku czego zostaną odebrane cztery zera.
Wracają c do zapł aty, musisz udać się na tor w przeciwnym kierunku od stacji benzynowej, zawró cić , a potem z powrotem. Jest chę ć skró cenia trasy i skorzystania z wyjś cia ze stacji benzynowej do wsi, ale są kamery. Są wszę dzie. Absolutnie. Nawet na konwentach w lesie. A to, wraz z kulturą kierowcó w, zmniejszył o liczbę nawet drobnych wypadkó w.
Nikt nie tnie, nie przecina brył y „nawet jeś li nikt nie widzi” i tak dalej. Piesi nie przechodzą przez trasę – bo jest oś wietlona i czyste przejś cia podziemne.
Jeś li jest potrzeba nad gł ową , to przed nim jasne oznaczenia, znaki zwalniania, ostrzegawcze ś wiatł a LED nad drogą i oczywiś cie ś wiatł a. Te ostatnie pozyskują energię w cią gu dnia za pomocą paneli sł onecznych.
Nie ma sensu schodzić na ubocze ze wzglę du na koniecznoś ć – co kilkadziesią t kilometró w pojawiają się specjalne „kieszenie”, w któ rych znajdują się toalety, altany, ł awki i stoł y, urny i znowu monitoring wideo. Dostę p do „otwartej natury” jest nadal online.
Patrzą c nieco dalej, na począ tku wyjazdu widzieliś my w lokalnych wiadomoś ciach, jak Prezydent zarzą dził w najbliż szym czasie budowę ponad stu stoł ecznych kompleksó w z kawiarniami, terenami rekreacyjnymi i motelami przy gł ó wnych drogach.
W cią gu zaledwie kilku dni praca ruszył a peł ną parą : dziesią tki pracownikó w w każ dym miejscu przy pomocy nowego sprzę tu Hyundai dobrze wykonał o zadanie.
Woda ś wię cona z krzyż a
Postanowiono nie odwiedzać Ż ł obina, chociaż kusił y sł awy jego sł ynnego zakł adu przetwó rstwa mię sa. Pojechaliś my prosto do Homla. Miasto od razu wpadł o w oko czystoś cią i zadbanymi. W pobliż u jeziora ze snopó w pszenicy, pomalowanych na zielono, dokonano uznania obywateli "KOCHAM GOMELA". W drodze do centrum zauważ yli ciekawy kontrast: obok nowoczesnych domó w stał y domy z bali, któ re obchodził y już co najmniej dwa stulecia. Nawiasem mó wią c, na trasach jest wiele podobnych. A w Miń sku nie są rzadkoś cią . Zauważ yli też duż ą ich liczbę , gdy przybyli do wiosek poł oż onych najbliż ej szosy.
Nawiasem mó wią c, hazard jest oficjalnie dozwolony. Ale to bardziej dla goś ci, któ rzy zaspokajają swoją pasję do uzupeł niania skarbu pań stwa. Ludzie tutaj rozumieją , ż e pasja i hazard to choroby, podobnie jak spę dzanie czasu w sieciach społ ecznoś ciowych lub granie w gry komputerowe.
Oto inny nastró j społ eczny: czytanie, nauka i praca. Dlatego w cią gu dnia ulice są prawie puste, podczas gdy w wielu księ garniach zawsze są klienci.
Idą c do parku, czujesz się jak w bajce. Potę ż ne drzewa, przystrzyż one krzewy, zadbane klomby i trawniki, wygodnie utwardzone ś cież ki, ż eliwne skrzynie w postaci ś redniowiecznych karabinó w i wszę dzie ł awki. Wś ró d cał ego tego przepychu - koś cioł y, zamki, muzea, plac zabaw dla dzieci i wież a widokowa 1840 budynkó w. Tutaj z jej platformy na wysokoś ci 40 metró w postanowiliś my zwiedzić park. Kupiwszy bilety za 1.000 rubli, zaczę li wspinać się po stromych spiralnych schodach.
Z gó ry otworzył się naprawdę niezró wnany widok.
Zespó ł Pał acowo-Parkowy Homel skł ada się z sześ ciu obiektó w muzealnych i zabytkó w architektury z XVIII-XIX wieku, w tym Pał acu Rumiancewa i Paskiewicza, któ ry ma 16 sal wystawowych i 8 sal wystawowych.
Nie byliś my oboję tni na katedrę Piotra i Pawł a, któ ra jest obecnie katedrą diecezji homelsko-ż ł obiń skiej, któ ra na pozó r przypominał a Przemienienie Dniepropietrowskie. Na jego terenie w oryginalnym budynku znajduje się ź ró dł o z wodą ś wię coną . Wewną trz, pomię dzy ludzkimi postaciami Jezusa Chrystusa i Marii Magdaleny, znajduje się krzyż , na któ rym wylewa się woda ś wię cona. Ugasić pragnienie, umyć , zabrać ze sobą . Nawet w kilka tygodni woda się nie zepsuł a. Pamią tki i magnesy moż na kupić w pobliskim sklepie koś cielnym. Jeś li któ ryś z nich Ci się nie podoba, radzimy udać się na pocztę lub do ksią ż ki.
Idą c na plac, moż na iś ć ulicą radziecką , iś ć do biał oruskiego sklepu kosmetycznego, Centralnego Domu Towarowego (przypomina asortyment i iloś ć sowieckiego kryształ u), kawiarni typu fast food z kuchnią narodową (pierwsze dwa, drugie i kompot kosztują $ 5).
Poniż ej - przytulny hotel "Central", któ ry ma tylko 4 pokoje od 35 do 70 metró w za 35 do 70 dolaró w, duż y hotel "Soż " (ta sama nazwa z rzeką ), markowa kieł basa i mał y supermarket "Arcade". Skrę cają c w stronę sali koncertowej, polecamy zajrzeć do oddział u Zakł adu Mię snego Ż ł obin obok kasy biletowej. Kieł basy, paró wki, kieł basy (ś mietankowe, mleczne, ję zykowe itp. ) są wytwarzane z naturalnych surowcó w przy uż yciu starej sprawdzonej technologii. Oczywiś cie nie są tak jasne i atrakcyjne, jak do tego przywykliś my, bo nie mają barwnikó w, ale co za smak! Zapomniane i niezapomniane!
Krambambula i Czarownicy
Ogó lnie Homel to schludne, zadbane miasto z doskonał ymi drogami, brukiem, jaskrawymi domami (na przykł ad pierwsze pię tro jest niebieskie, drugie i trzecie zielone, a gó rne pię tra są ż ó ł te) i responsywne ludzie. Chodzenie po nim przy każ dej pogodzie io każ dej porze jest przyjemnoś cią.
Wieczorem, poza latarniami, wszystkie budynki są pię knie oś wietlone, co tworzy romantyczny nastró j. Prawie nie ma przestę pstwa.
Przyjemny relaks i brak natrę tnej reklamy. Nie ma tu ś wiateł miejskich, billboardó w, neonó w, w ogó le nie ma wielkich i jasnych „bodź có w”. W pobliż u każ dego gniazdka znajduje się mał y znak. Plakaty i reklamy umieszczone są na specjalnych stojakach w pobliż u przystankó w komunikacji miejskiej. I nie są rozstawione w kierunku drogi, ale są do niej prostopadł e. I w ogó le ż adne biał oruskie miasto nie ma rzeź ni, mafii, kioskó w, namiotó w itp.
Jedynymi wyją tkami są Belsoyuzdruk. Zakaz handlu zdalnego, z wyją tkiem lodó w (bez shawarmy, pizzy, ciast, piwa). A lody są tu szlachetne. Wykonane wedł ug tego samego, najlepszego i poprawnego GOST "z poprzednich czasó w". Etykiety mó wią : lody „Morozprodukt” „28 kopiejek”.
Do schludnych, nowoczesnych trolejbusó w moż na dojechać niemal wszę dzie. Ogó lnie miasto jest ciche, a jednym z najbardziej ruchliwych miejsc jest Plac Dworcowy. Pię ć minut spacerem od niego znajduje się sklep markowej fabryki sł odyczy „Czerwony Mozyrianin”. To raj dla koneseró w. Kilka rodzajó w gofró w, marmolady, pianek, pastylek i cukierkó w, wykonanych wedł ug GOST z naturalnych skł adnikó w bez GMO, dodatkó w, wzmacniaczy i innych chemikalió w. Dalej na ulicy Privokzalnej znajduje się Karczma Budzma, stylizowana na wnę trze biał oruskiego domu.
GAI widział tylko raz. Zatrzymali się , sprawdzili „zieloną kartę ” i ż yczyli szczę ś liwej podró ż y. Nie naruszasz - nie ma problemu!
Rynek bobró w
Aby się pocieszyć , zwró cili się do Bobrujska. Spacer po centrum ostro kontrastował z Homelem.
Po rynku spoż ywczym krą ż ył o wiele ró ż nych osó b z kilkoma przyczepionymi rzę dami ubrań , butó w i innych towaró w konsumpcyjnych. Pojawienie się niektó rych z jakiegoś powodu nie wzbudzał o zaufania. Wydaje się , ż e jest schludnie, ale nie tak ...I oto on, w koń cu! Symbolem miasta jest bó br brą zowy! Modne, fajne, ogromne. Niektó re jego czę ś ci ś wiecą w sł oń cu, ponieważ ludzie dotykają ich na szczę ś cie. Nastę pnie po centralnym placu pojawił a się wskazó wka w poszukiwaniu jego krewnego. Po drodze zauważ yliś my dobry supermarket i księ garnię , gdzie znowu moż na kupić magnesy.
Mijają c pomnik wyzwolicieli, w pobliż u kasyna ujrzeli kolejnego bobra - siedział na ł awce, a jego ubranie był o pomalowane.
Rzut oka na gł ó wne atrakcje, zauważ ył em, ż e pię kne i antyczne budowle jednak, podobnie jak cał e miasto, wcią ż wymagają zrozumienia. Z daleka – pię knie, ale z bliska… Decydują c się nie zostawać w Bobrujsku, pospieszył em do samochodu.
W poszukiwaniu hotelu w stolicy
Miń sk przywitał nas oś miorzę dowym ruchem i jasnymi, duż ymi nowymi budynkami. Pierwszy kierowca, do któ rego podjechaliś my, z radoś cią wsadził nas na ogon i zaprowadził do centrum.
Zaskoczony, ż e w dwumilionowym mieś cie trudno był o znaleź ć odpowiedni hotel. Tablet oferował ró ż ne apartamenty i kilka hoteli. Pierwsza opcja został a od razu odrzucona, ponieważ chciał em mieszkać w hotelu w Miń sku.
Nie uwzglę dniono ró wnież opcji, takich jak „Turysta”, poł oż ony 30 minut jazdy samochodem od centrum. Ciekawie był o wyjś ć i od razu zanurzyć się w kulturowym i historycznym ś rodowisku, a nie na autostradzie.
W centrum wielu chę tnie nam pomagał o, ale gdzie najbliż szy hotel nie był w stanie okreś lić . Po prostu nie musieli wiedzieć . Ze wzglę du na cenę hotel President sam zrezygnował . W ś lepym zauł ku sypialni czaił o się coś nowoczesnego i egzotycznego, co wyraź nie wyró ż nia się na zdję ciu.
Okazał o się , ż e to „Pekin” z najtań szym numerem za 160 i ś niadaniem za 30 dolaró w. I nagle powodzenia - dwie matki na wó zkach inwalidzkich wiedział y wszystko w dzielnicy. Za ich radą.10 minut od "GUM", "Pał acu Niepodległ oś ci" i innych atrakcji na dziedziń cach hotelu "40 lat Zwycię stwa". Pokoje: od 10$ bez remontu do dwupokojowego "apartamentu" za 50$. Na koń cu prosta tapeta, mał a kanapa do siedzenia i dywan, któ ry nie jest sprzą tany.
Ale, ale dwa balkony z pię knymi widokami z 9. pię tra, telewizor, lodó wka i dwie ł azienki! Wi-fi jest niesamowite - trzeba zapł acić co najmniej 10 godzin w recepcji i zalogować się przez specjalną stronę , na któ rej trzeba podać hasł o. Co wię cej, jeś li wył ą czysz dostę p na tablecie lub smartfonie, pienią dze i tak zostaną wypł acone. Musisz zalogować się na stronie, na któ rej się logujesz.
Generalnie jest przytulnie, na dole jest kawiarnia, w któ rej moż na zjeś ć ś niadanie lub zamó wić lunch biznesowy za 3 dolary.
Przy wejś ciu zawsze stoi portier w wojskowym mundurze i dobrze ustawionym gł osie. Paszporty są zawsze zabierane w dowolnym hotelu (na 10 minut do momentu zameldowania…) Należ y okazać karty migracyjne.
Taniec i zbroja
Po zejś ciu z 9. pię tra, zgodnie z dokumentami, zapytali przyjazny personel, gdzie mogą spę dzić wieczó r. Radzimy wybrać się na 10-minutowy spacer 18 maja w kawiarni Kamyanytsia w pobliż u Parku Gorkiego. Nie ż ał ował em!
Restauracja urzą dzona w stylu ś redniowiecznego zamku, zauroczona kuchnią narodową . Wś ró d dzikiego kamienia i rycerskiej zbroi spotkał a nas pię kna dziewczyna w antycznej sukience. Po doprowadzeniu do masywnego drewnianego stoł u zaproponował a gorą cą pachną cą „kolekcję biał oruską ”. Z są siedniej sali dobiegał a niezwykł a muzyka zapalają ca.
Tego wieczoru obsł uż ył a nas sympatyczna Olena Klimova, któ ra z niesamowitą cierpliwoś cią i przyjemnoś cią opowiadał a nam o każ dym daniu.
A był o w czym wybierać : uszy wieprzowe z czosnkiem w ś mietanie, draniki faszerowane pieczarkami i domową kieł basą , placki ziemniaczane, czarodzieje i wiele wię cej. Wszystko przygotowywane w naczyniach ceramicznych i bez podgrzewania. Porcje są bardzo duż e, dlatego nie należ y zamawiać duż ej iloś ci soli.
Gdy czekali, muzycy weszli do sali. Dziewczyna zaprosił a wszystkich do centrum po biał orusku.
Zbierają c goś ci, pilnie zaczę ł a uczyć wszystkich podstawowych ruchó w staroż ytnych tań có w. A w cią gu 15 minut wszyscy wydawali się przenosić wehikuł em czasu w ś redniowieczu: barwni wykonawcy, kamienne sklepienia, stroje ludowe i zbroje migotał y przed dź wię kami muzyki na ż ywo w tań cu. Atmosferę dawnego ś wię ta dopeł niał a sobotnia kolacja.
Co ciekawe, biał oruski nie jest tak czę sto sł yszany w ż yciu codziennym. Przeważ nie po rosyjsku i bez akcentu. Oczywiś cie znaki na ulicach, instytucjach czy metrze – na pań stwo. Jest na nim kilka kanał ó w telewizyjnych.
I tak: każ dy wybiera dogodny dla siebie ję zyk i styl komunikacji.
Wyszliś my na zewną trz po 21:00. Cicho, czysto, spokojnie i jasno - oś wietlona oraz droga i chodnik. Na sł upach znajdują się niebieskie skrzynki na listy, któ rych nikt nie „wandali”. I nigdzie, w ż adnym mieś cie, nie ma graffiti, nie maluje się nawet pł otó w.
Wszystkie zabytkowe budynki są podś wietlone. Przyjeż dż ają tu ludzie z cał ej Europy, aby podziwiać monumentalną architekturę stalinowskich budynkó w. Odrestaurowane, wypiaskowane, pomalowane i zadbane budynki hipnotyzują . W dzień – na swó j sposó b, ao zmierzchu – dyskretne, ale jednocześ nie niesamowite oś wietlenie. Aleją Niepodległ oś ci moż na spacerować w dowolnym momencie. Ale w godzinach pracy jest też prawie pusty, wię c moż na zrobić ś wietne zdję cia na pustynnym placu przed pał acem o tej samej nazwie, czy Domem Rzą dowym.
Obok tego ostatniego znajduje się Czerwony Koś ció ł Ś wię tych Symeona i Heleny – zabytek architektury i jedna z wizytó wek Miń ska. Opuszczają c ją moż na zejś ć do „podziemnego miasta”, jak nazywają je Miń ski.
Na placu widać tylko przezroczystą kopuł ę , pod któ rą znajduje się centrum handlowe „Capital” – luksusowe i wielopoziomowe, w któ rym wydaje się , ż e przenosimy się do europejskiego miasta.
Po drugiej stronie placu wejś cie do urzę du miasta i poczta gł ó wna są otwarte dla wszystkich - imponują cy budynek, któ ry warto odwiedzić , aby podziwiać wewnę trzne pię kno! Ministerstwo Energii na ró wnoległ ej Alei Karola Marksa był o pod wielkim wraż eniem. Szok był taki, ż e w pobliż u nie był o ż adnej ochrony, wszelkie samochody był y zaparkowane swobodnie, a urzę dnicy i rowery na czas przerwy przed wejś ciem. Nie dla dziennikarzy ani kamer, po prostu naprawdę wygodnie jest iś ć do pracy.
A samochody wokó ł nie są nowe i nie są drogie, a na podwó rkach ministerialnych takie same. Chociaż ceny za nie są nam godne pozazdroszczenia. Gdy usł yszeli ogł oszenie w radiu, byli zaskoczeni: Outlander 2016 z 19500 i Volvo V40 od .22500 dolaró w. Zgadza się.
Takie liczby mó wią lepiej niż jakiekolwiek sł owa.
Podczas spaceru ponownie zaskoczył mnie brak kurzu i brudu. Rozwią zanie okazał o się proste: tysią ce robotnikó w komunalnych wcześ nie rano zamiata ulice, czyś ci klomby, urny i cokoł y budynkó w, a jezdnię dokł adnie czyszczą i myją specjalne pojazdy. I z jakiegoś powodu zaskakuje to tylko turystó w.
Nieco dalej zobaczyliś my gmach Są du Konstytucyjnego Republiki Biał oruś , tuż przy wejś ciu, do któ rego mieszkaniec Miń ska kopał w silniku starego, zgasł ego samochodu. I nikt się nie wstydził , a bezpieczeń stwo nie był o widoczne. Poszliś my do metra "odjazdowego" w któ rym po drugiej stronie ulicy znajduje się "Hotel President".
W pobliż u znajduje się Dworzec PKP i PKS, Narodowy Akademicki Bolszoj Teatr Opery i Baletu, Muzeum Sztuki, Park Kultury i Wypoczynku. M. Gorkiego.
A na samej Alei Niepodległ oś ci oczywiś cie warto odwiedzić GUM, któ ry znajduje się naprzeciwko Narodowego Banku.
Serwetka
Najwię kszy dom towarowy w kraju zachwyca architekturą i luksusem wnę trz. Przechodzą c pod niepozornym znakiem, trafiasz do ogromnych sal z kolumnami, sztukaterią , zł oceniami i ogromnymi ż yrandolami. Nie ma ką cikó w do wynaję cia: wszystko jest mierzone i duż o miejsca. Trzeba odpę dzić myś li: „któ re stoją bezczynnie”.
Pię kne pamią tki, oszał amiają ca naturalna czekolada z fabryki Kommunarka, napoje alkoholowe z zakł adó w Krystal, któ re dział ają od 1893 roku i oczywiś cie kryształ owe, wysokiej jakoś ci biał oruskie dzianiny dziewiarskie i niesamowity wybó r markowych kosmetykó w i produktó w pielę gnacyjnych. Są też mał e dział y elektroniki i artykuł ó w gospodarstwa domowego.
Sł ynną „kryształ ową ” wó dkę lub inne napoje alkoholowe lepiej kupić w markowych sklepach, gdzie wszystko jest znacznie tań sze. Jest na przykł ad w pobliż u rynku Komarovsky.
Obok „GUM” znajdują się delikatesy Central, w któ rych wydaje się , ż e przenosisz się w przeszł oś ć . Te był y kiedyś w każ dym duż ym mieś cie. Po jednej stronie znajdują się witryny chł odnicze, a po drugiej dł ugi, ale wą ski stolik-regał , rozmieszczony wzdł uż cał ej ś ciany z oknami. Ogromne ż yrandole z brą zu oś wietlają kolumny i zł ocone ramy obramowują ce jasne i „soczyste” domowe sceny w stylu socrealizmu.
Wybierają c lemoniadę , klasyczne lody (z mlekiem, nie z lodem) lub ciasto, któ re bę dzie podawane na serwetce lub spodeczku, moż esz usią ś ć na wysokim krzeseł ku i obserwować aleję . Być moż e dla kompletnoś ci obrazu tylko pierwsze dwadzieś cia „Woł gi” nie wystarczy…
I jeszcze kilka klasykó w - najsmaczniejsze wypieki oczywiś cie w sklepie "Kawai", w któ rego oknach wystawiane są pyszne bochenki, bajgle i zawinią tka jagnię ce…
Produkty tutaj są wysokiej jakoś ci w absolutnie wszystkich sklepach. Moż e to być sieć „Posttorg”, wspaniał y sklep „Ocean” na Kozlova, 2 i inne. Należ y zwró cić uwagę na konserwy: lokalne duszone konie i ryby (wą troba mintaja, ł osoś , ł osoś , czarniak itp. ) pochodzenia dalekowschodniego i bał tyckiego. Ale zwykł e torby jednorazowe są pł acone prawie wszę dzie - od 1500 do 3000 rubli (okoł o 8-15 centó w).
Swoją drogą metrem moż na bardzo szybko i wygodnie dojechać do prawie wszystkich atrakcji turystycznych stolicy, ale centrum i tak lepiej spacerować . I radzimy robić to wiele razy – za każ dym razem bę dzie to jak mini-podró ż z nowymi odkryciami.
A co za wycieczka bez wizyty na gł ó wnym targu spoż ywczym.
W Miń sku to Komarowski. Moż esz spokojnie spę dzić na nim popoł udnie i nie ż ał ować . Samochó d moż na zostawić na wielopoziomowym parkingu sto metró w od niego. W pobliż u otwartych rzę dó w i zadaszonego pawilonu rynku centralnego znajdują się rzeź by z brą zu przedstawiają ce damę z psem, starego fotografa i „Babcię z nasionami”. Wchodzą c do zadaszonej czę ś ci, nieprzygotowany turysta zastyga: dziesią tki tematycznych ł awek i setki sprzedawcó w. Wszystkie rodzaje i odmiany wypiekó w, cukierkó w, ciastek, piernikó w. Potem - ryby i owoce morza z krajó w bał tyckich i Rosji.
Ś wież e mię so, wiele „mlecznych” witryn z niesamowitym wyborem seró w, seró w, ryazhenki i nie tylko. Setki metró w lad z mię snymi przysmakami imponuje ró ż norodnoś cią : surowa polę dwica woł owa i indycza, kieł baski i inne wyroby. Wszystkie produkty tylko w czystych, dobrze oś wietlonych lodó wkach.
Jedyny minus - jak tylko dostaniesz aparat, w pobliż u pojawiają się cisi ludzie… Tak, a sprzedawcy są temu przeciwni.
Poczuj się jak ksią ż ę
Oczywiś cie biał oruskie pię kno moż na opisywać nieskoń czenie dł ugo. W koń cu wystarczy rozpoczą ć opowieś ć o Puszczy Biał owieskiej i Rezydencji Ś wię tego Mikoł aja, któ re znajdują się niecał e 400 kilometró w od Miń ska, a zatrzymanie się nie bę dzie moż liwe. A nieopodal rezerwatu, na obrzeż ach któ rego notabene moż na zamieszkać w wygodnych chatach, znajduje się bohaterski Brześ ć z legendarną fortecą . Ale to zupeł nie inna historia.
Na koniec chciał bym zatrzymać się na Nieś wież u.
Nie bez powodu przed wyjazdem obejrzeliś my komedię „To jest mił oś ć ”, któ rej kulminacja miał a miejsce w tych miejscach. Po przejechaniu zaledwie 120 kilometró w zostawiliś my samochó d przy malowniczym jeziorze i ruszyliś my drogą wybrukowaną dosł ownie wś ró d jego wó d.
W przytulnym miasteczku jest co zobaczyć.
To pierwsza barokowa ś wią tynia w Europie Wschodniej. > , zbudowany w 1596 r. ratusz , Dom Rzemieś lnika i nie tylko. Ale naszym gł ó wnym celem jest zamek w Nieś wież u. Zespó ł pał acowo-parkowy z XVI-XIX wieku, któ ry sł uż ył jako rezydencja moż nych i najbogatszych Radziwił ł ó w z Wielkiego Księ stwa Litewskiego, nastę pnie Rzeczypospolitej, Cesarstwa Rosyjskiego i Prus. Przez 400 lat jego historia w architekturze i wystroju wnę trz pał acu znalazł a odzwierciedlenie w renesansie, klasycyzmie, baroku i nowoczesnoś ci. Ten naprawdę bajeczny budynek nie pozostawia nikogo oboję tnym.
Po zakupie biletó w i wzię ciu darmowych biletó w ruszyliś my w stronę historii. Za potę ż ną bramą pojawił się duż y dziedziniec.
Lokal robił jeszcze wię ksze wraż enie: biblioteka z oryginalnymi ś redniowiecznymi księ gami i dokumentami, sala myś liwska z wypchanymi ptakami i zwierzę tami, biał a sala balowa, luksusowe, umeblowane biura sprzed setek lat i wiele wię cej. W jednej z sal znajduje się wyją tkowy bilard „Monarcha”. Wykonany jest z mahoniu w 1896 roku przez niemiecki oddział amerykań skiej firmy "Brunswisk". Pod jego ubraniem znajduje się kamienna pł yta. Każ da masywna noga skł ada się z setek elementó w poł ą czonych w jedną ukł adankę . Ten stó ł jest wyją tkowy pod tym wzglę dem, ż e gdy kula trafił a w kieszeń , rozbrzmiał y fanfary, któ re wydają się najbardziej skomplikowanym mechanizmem muzycznym.
Czego ten wyją tkowy stó ł nie widział jak na swó j wiek: w 1917 roku rewolucjoniś ci bili kijem, a podczas II wojny ś wiatowej piloci Luftwaffe rozbijali na nim piramidy. W czasie odwrotu Niemcy wynieś li z zamku wszystko, co mogli, ale… opró cz bilarda.
Przecież kiedyś był tu zbierany na miejscu, a biorą c pod uwagę jego wagę i rozmiary, nie da się go przewieź ć przez drzwi. Po wojnie w pał acu w Nieś wież u zorganizowano „Mię dzyspó ł dzielcze gospodarstwo-uzdrowisko”, a kule ś cigali odpoczywają cy koł choź nicy.
Wreszcie biał oruski rzą d zwró cił uwagę na to dzieł o sztuki i w latach 2002-2004 mistrzowie z firmy Ruptur z Ż odino odrestaurowali unikalny stó ł bilardowy.
Cał y dzień to za mał o, ż eby zobaczyć cał y zamek. Znajduje się tu koś ció ł , pokó j z bronią z mieczami, zbrojami, pistoletami kapsuł owymi i armatami, kolekcja rzeź bionych mebli wykonanych z cennego drewna, kominki i zegary na nich, monety, naczynia i wiele innych.
A co to są zabawki ś redniowieczne: drewniany teatr mechaniczny lub na przykł ad kł oda, któ ra jest w poł owie usiana falami i pomalowana na niebiesko, az drugiej strony ż agló wki.
Kiedy powoli został odwró cony przez sł ugi księ cia, wydawał o się , ż e statki wynurzają się z fal.
I na koniec nie zapomnij poczuć się jak ksią ż ę - przy garderobie przyjazny personel za 3.000 rubli z przyjemnoś cią ubierze Cię w kostiumy, w któ rych bę dziesz mó gł spacerować po zamku i wyjś ć na podwó rko. I rzeczywiś cie, spacerują c w tych strojach przez antyczne korytarze, nawet kurs się zmienia, bo czujesz się jak antyczny wł adca.
Zamiast posł owia
Każ dy wycią ga wł asne wnioski: gdzie iś ć , co zobaczyć , jak postrzegać lub czuć to, co widzi. Nie bę dziemy opisywać uczuć , wycią gać paraleli, skarcić , nikogo nie chwalić . I na pytanie „Jak się masz, Ojcze? „Odpowiedzmy po prostu: „ Podobał o mi się ”.
Andrij TSURKANOV,
zdję cie: Irina TURKANOVA