Очень хочется, чтоб люди, которые не хотят суеты и множество гостей вокруг, отдохнули именно здесь! В этом месте отдыхаешь на все 100% от всех проблем.
Когда собираешь в отпуск, всегда не покидает чувство того, что будет что то новенькое, необыкновенное и интересное. Но какие чувства испытывать, если едешь в то место где вроде бы был уже не один раз, какие можно испытать новые ощущения? Я, если честно, об этом даже и не подумала, когда отправлялась с мужем уже в третий, счастливый раз, в наш любимый отель «Карпатские полонины», так как ни разу чувства неудовлетворённости от отдыха у нас не было!
Это не просто отдых, это сказка! Я полюбила это место с первого раза нашего там пребывания с детками, и когда повторно туда возвращаюсь - такое ощущение, что приезжаю в гости к добрым друзьям. Места необыкновенно красивы, воздух настолько чист, что по утрам, там нет никаких примесей выхлопных газов или очередного выброса завода. Просто набираешь в лёгкие его побольше, и хочется его в себе держать не выпуская. Вечером же есть романтический запах горящих дров, и после посещения ужина в кафе, так и тянет поскорее в домик распалить камин и упасть в кресло-качалку помедитировать возле огня.
Как я писала выше, казалось бы, что ожидать от места, где уже был не один раз. Вот что скажу: в каждую пору года – это место нельзя назвать одинаковым и предсказуемым. В этом году нам посчастливилось увидеть там зиму. Посещая такие места, понимаешь, насколько богата природа нашей страны. Этот белоснежный снег, который лежит уже не один день, и он не покрыт слоем грязи или пыли, как у нас в Донецкой области - уже через пару часов на него страшно смотреть, и тем более лепить из него снежки. Снежок там переливается и слепит своей чистотой, в него хочется упасть и подурачится как в детстве. В эту поездку нас ждали наши первые горные лыжи в нашей жизни – это было непередаваемо!
Мне так смешно и весело не было уже очень давно (умиление от своих деток я не беру в учёт). В первый день обучения спуска с горы, я провисела в прямом смысле слова на инструкторе как минимум час, и думала, что лыжи это вообще не мой вид спорта. Но когда инструктор сказал: «Всё мне пора по делам», я впала в транс. Как же дальше быть… А как быть? Я стала на лыжи и поехала. И, о чудо – получилось! P. S. Муж провёл с инструктором всего пол часа, и своими силами освоил это чудесное развлечение. Когда я ранее смотрела на людей, которые катились с горы, мне казалось это так просто, зачем инструктор, всё понятно стал на лыжи, и поехал. Как оказалось, в принципе, ничего сложного, но пока овладеешь своим телом на лыжах стресс от того, что ты никогда не научишься этому, не покидал кусочек моего мозга. Короче, отбрасывая все мелочи, в первый день мы уже катались на лыжах! На второй день мы даже съезжали с нашей горы, о чём я не могла даже и мечтать к концу отдыха, но мы это сделали!
Так как за два дня наших упорных тренировок тело давало о себе знать (мягко говоря, мы были все поломаны, а по ощущениям нас как минимум час били битами по всему телу), а мы катались больше чем все гости отеля вместе взятые, то в третий день нам необходим был отдых. Но отдых на диване в этом прекрасном месте просто немыслим, и как по чудесному стечению обстоятельств только в третий раз пребывания в отеле мы узнали, что рядом есть местечко Тустань, где стоит побывать. Долго мы не думали, хотя нас предупреждали, что идти далеко, но нас с мужем тяжело запугать дальними прогулками и мы после завтрака двинули в путь.
По дороге нам встретились нефтяные вышки, как бы ничего интересного, но мы их видели первый раз в жизни, поэтому шли и как дикари их разглядывали, на нас, наверное, с таким же удивлением смотрели рабочие на этих вышках.
Дорога оказалась интересная, было полно следов животных, и мы с мужем пытались отгадать где чьи. А когда дорога уже пошла вниз с очередной горы, мы решили, если ничего не
найдём, то придётся возвращаться, так как время обеда приближалось, а такой обед как в «Карпатских полонинах» пропускать нельзя. Их кухня - это нечто, наверно можно легко поместить в отдельный рассказ, так как всё вроде просто, но настолько вкусно и красиво подано, что каждый кусочек хочется смаковать подольше. Правда потом очень тяжело ходить, так как кладут там порции вроде не большие, но хочется попробовать и то и так с каждого блюда съедаешь по чуть-чуть, а потом встать из-за стола проблематично. (Как по мне, там ещё б тренажёрный зал, чтоб сгонять миллион калорий набранных за время отдыха).
Что то увлеклась кухней… Так вот, когда почти спустились с горы сквозь деревья внезапно нарисовался такой устрашающий вид скалы. Так прикольно среди гор как говорится из земли увидеть скалы. Если бы была хотя бы весна, и были кроссовки, мы бы только там час провели, исследуя каждый камешек, но в зимних ботинках и по скользкому снегу много не на лазишь, хотя лишить себя этой возможности мы не могли. Казалось бы, и всё облазили, но выйдя на полянку погреться на солнышке. А солнышко было совершенно не февральское, а скорее апрельское, мы увидели разрушенную крепость. Вид был просто завораживающий: огромные холмы елового леса, как раньше в мультиках рисовали дремучие леса, и с краю разрушенная крепость.
Как я поражаюсь всё-таки этим людям, которые там живут! Это место Тустань было сделано для туристов: и столики под навесом (всё из дерева), и заборчик, и мангальчики, и статуя Девы Марии рядом с бьющим источником, ну всё-всё- всё в идеальном порядке, ничто не сломано, не украдено, всё чисто, так и призывает к отдыху в этом месте. Не стану описывать, что было бы у нас, в нашем краю, но я думаю, что о туристах у нас бы думали в последнюю очередь, так как менталитет наших людей какой-то неправильный что ли…
Я не знаю как описывать всю поезду, так как каждый день нам приносил веселье, счастье, радость, столько эпитетов просто не влезет на страницу от того что мы там получили. Катание на коньках был настолько романтичен, просто класс: тишина, поздний вечер, замёрзшее озеро и горящие фонари вокруг него, и мы, вспоминаем из детства как стоять на коньках. Моему счастью не было предела, когда я поняла, что ничего не забыто, и мы ни разу не упали! Даже простой пинг-понг с мужем после ужина нас по-детски веселил. Воздух что ли так действовал, или еда, или просто отрешения от всех проблем?
Мы чудесно отметили День Рождения мужа: под дождём покатались на лыжах. А вечером погрели свои замёрзшие косточки в великолепной бане, которой я не могу не восхищаться. Там, ну вот каждый шаг, каждое движение, и каждый вздох доставляли удовольствие. Люди добрые, ни одного гостя не было с пасмурным лицом, как обычно у нас в городе идешь, смотришь в лица, а там, в глазах куча забот, печали и чего то ещё. Здесь всё по-другому! Печальным наши вздохи были только тогда, когда настал день отправки домой, но, не ощутив радости, не поймешь, как хочется сюда ещё вернуться, а мы обязательно сюда вернёмся!
Читать полностью на:
http://www.turpravda.com/uc/livadija/Livadija-h10670.html
Naprawdę chcę , aby ludzie, któ rzy nie chcą zamieszania i wielu goś ci wokó ł , odpoczywali tutaj! W tym miejscu odpoczywasz 100% wszystkich problemó w.
Wyjeż dż ają c na wakacje, zawsze ma się wraż enie, ż e pojawi się coś nowego, niezwykł ego i ciekawego. Ale jakich uczuć doś wiadczyć , jeś li udasz się do miejsca, w któ rym wydajesz się być wię cej niż raz, jakie nowe doznania moż esz doś wiadczyć ? Powiem szczerze, ż e nawet o tym nie pomyś lał am, kiedy pojechał am z mę ż em po raz trzeci, szczę ś liwy, do naszego ulubionego hotelu „Karpackie Ł ą ki”, bo nigdy nie mieliś my poczucia niezadowolenia z reszty!
To nie tylko wakacje, to bajka! Zakochał am się w tym miejscu od pierwszego pobytu z dzieć mi, a kiedy tam wracam, czuję się , jakbym odwiedzał a dobrych znajomych. Miejsca są niezwykle pię kne, powietrze jest tak czyste, ż e rano nie ma zanieczyszczeń spalin ani innego zrzutu z fabryki. Po prostu bierzesz go wię cej do pł uc i chcesz go zatrzymać w sobie, nie wypuszczają c go. Wieczorem unosi się romantyczny zapach palą cego się drewna na opał , a po wizycie na kolacji w kawiarni po prostu chce się szybko podpalić dom i opaś ć na bujany fotel, by pomedytować przy ognisku.
Jak pisał am powyż ej, wydawał oby się , czego się spodziewać po miejscu, w któ rym był am już nie raz. Powiem Ci co: o każ dej porze roku - tego miejsca nie moż na nazwać tak samo i przewidywalnym. W tym roku mieliś my szczę ś cie zobaczyć tam zimę . Odwiedzają c takie miejsca, rozumiesz, jak bogata jest przyroda naszego kraju. Ten ś nież nobiał y ś nieg, któ ry leż ał dł uż ej niż jeden dzień i nie jest pokryty warstwą brudu ani kurzu, jak mamy w regionie Doniecka - po kilku godzinach strasznie na to patrzeć , a tym bardziej, ż eby zrobić z tego ś nież ki. Ś nieg tam mieni się i oś lepia swoją czystoś cią , chce się w niego wpaś ć i wygł upiać jak w dzieciń stwie. Na tej wycieczce czekał o na nas pierwsze w ż yciu narciarstwo alpejskie – to był o nie do opisania!
Dawno nie był am tak zabawna i zabawna (nie biorę pod uwagę czuł oś ci moich dzieci). Pierwszego dnia treningu zjazdowego dosł ownie wisiał em na instruktorze przez co najmniej godzinę i myś lał em, ż e jazda na nartach wcale nie jest moim sportem. Ale kiedy instruktor powiedział : „Czas, ż ebym robił interesy”, wpadł em w trans. Jak dalej być...A jak być ? Wsiadł em na narty i pojechał em. I oto i oto zadział ał o! PS Mą ż spę dził z instruktorem tylko pó ł godziny i sam opanował tę wspaniał ą rozrywkę . Kiedy wcześ niej patrzył em na ludzi, któ rzy zjeż dż ali z gó ry, wydawał o mi się to takie proste, dlaczego instruktor, wszystko jasne, wsiadł em na narty i pojechał em. Jak się okazał o w zasadzie nic skomplikowanego, ale dopó ki nie opanujesz swojego ciał a na nartach, stres zwią zany z tym, ż e nigdy nie nauczysz się tego robić , nie opuś cił mojego mó zgu. Kró tko mó wią c, odrzucają c wszystkie drobiazgi, już pierwszego dnia jeź dziliś my na nartach! Drugiego dnia zjechaliś my nawet z naszej gó ry, o któ rej nie mogł em nawet marzyć do koń ca wakacji, ale zrobiliś my to!
Ponieważ w cią gu dwó ch dni naszego cię ż kiego treningu ciał o dał o się odczuć (delikatnie mó wią c, wszyscy byliś my zł amani i czuliś my, jakbyś my byli bici nietoperzami po cał ym ciele przez co najmniej godzinę ) i jechaliś my ponad wszyscy goś cie hotelowi poł ą czyli się , potem trzeciego Potrzebowaliś my dnia odpoczynku. Ale relaks na kanapie w tym pię knym miejscu jest po prostu nie do pomyś lenia i jako cudowny zbieg okolicznoś ci, dopiero za trzecim razem, gdy zatrzymaliś my się w hotelu, dowiedzieliś my się , ż e w pobliż u jest miejsce, któ re warto odwiedzić . Dł ugo nie myś leliś my, chociaż ostrzegano nas, ż e zajdziemy daleko, ale cię ż ko był o mnie i mę ż owi onieś mielić dł ugimi spacerami i po ś niadaniu ruszyliś my.
Po drodze spotkaliś my platformy wiertnicze, niby nic ciekawego, ale widzieliś my je po raz pierwszy w ż yciu, wię c szliś my i patrzyliś my na nie jak na dzikusó w, chyba robotnicy na tych wież ach patrzyli na nas z takim samym zdziwieniem.
Droga okazał a się ciekawa, był a peł na tropó w zwierzą t, a ja i mó j mą ż pró bowaliś my odgadną ć , gdzie czyj. A gdy droga zeszł a już z kolejnej gó ry, uznaliś my, ż e jeś li nic
Jeś li go znajdziemy, bę dziemy musieli wró cić , bo zbliż ał się czas na obiad, a takiego obiadu jak na karpackich ł ą kach nie moż na przegapić . Ich kuchnia to coś , co pewnie spokojnie da się uł oż yć w osobną historię , bo wszystko wydaje się proste, ale jest tak smaczne i pię knie podane, ż e chce się dł uż ej delektować się każ dym kę sem. To prawda, wtedy bardzo trudno jest chodzić , bo umieszczają tam porcje, któ re nie wydają się duż e, ale chcę spró bować zjeś ć po trochu z każ dego dania, a wtedy trudno jest wstać od stoł u. (Jeś li chodzi o mnie, to i tak był aby sił ownia, aby przerobić milion kalorii zdobytych podczas reszty).
Coś poniosł o się w kuchni… Kiedy wię c prawie zeszliś my z gó ry, przez drzewa, nagle pojawił się taki niesamowity widok na skał ę . Tak fajnie wś ró d gó r, jak mó wią z ziemi, aby zobaczyć skał y. Gdyby był a chociaż wiosna i był y trampki, spę dzilibyś my tam tylko godzinę , badają c każ dy kamyk, ale w zimowych butach i ś liskim ś niegu nie moż na się duż o wspinać , chociaż nie mogliś my się pozbawić tej okazji. Wydawał oby się , ż e wspię li się na wszystko, ale wyszli na polanę , by wygrzewać się na sł oń cu. A sł oń ce wcale nie był o w lutym, a raczej w kwietniu, widzieliś my zrujnowaną fortecę . Widok był po prostu hipnotyzują cy: ogromne wzgó rza ś wierkowego lasu, jak kiedyś rysowano gę ste lasy, i zrujnowaną fortecę na skraju.
Jak bardzo jestem zdumiony jednocześ nie tymi ludź mi, któ rzy tam mieszkają ! To miejsce Tustań został o stworzone dla turystó w: i stoł y pod baldachimem (wszystko z drewna), i pł ot, i grille, i figura Matki Boskiej obok ź ró dł a bicia, no có ż , wszystko, wszystko, wszystko jest w idealnym stanie porzą dek, nic nie jest zepsute, nie skradzione, wszystko jest czyste i wzywa do odpoczynku w tym miejscu. Nie bę dę opisywał tego, co byś my mieli w naszym regionie, ale myś lę , ż e turyś ci byliby ostatnią rzeczą , o któ rej pomyś lelibyś my, bo mentalnoś ć naszych ludzi jest jakoś niewł aś ciwa, czy coś …
Nie wiem, jak opisać cał y pocią g, bo każ dy dzień przynosił nam frajdę , szczę ś cie, radoś ć , tak wiele epitetó w po prostu nie zmieś ci się na stronie z tego, co tam dostaliś my. Jazda na ł yż wach był a taka romantyczna, po prostu klasa: cisza, pó ź ny wieczó r, zamarznię te jezioro i pł oną ce latarnie wokó ł niego, a my od dzieciń stwa pamię tamy, jak jeź dzić na ł yż wach. Moje szczę ś cie nie miał o granic, gdy zdał em sobie sprawę , ż e nic nie został o zapomniane i nigdy nie upadliś my! Nawet prosty ping-pong z mę ż em po obiedzie sprawił , ż e dziecinnie się bawiliś my. Czy powietrze tak się zachowywał o, czy jedzenie, czy po prostu wyrzeczenie się wszystkich problemó w?
Cudownie obchodziliś my urodziny mę ż a: jeź dziliś my na nartach w deszczu. A wieczorem grzali zmarznię te koś ci we wspaniał ej ką pieli, któ rą nie mogę nie podziwiać . No có ż , każ dy krok, każ dy ruch, każ dy oddech był przyjemnoś cią . Dobrzy ludzie, ani jeden goś ć nie miał ponurej twarzy, jak zwykle w naszym mieś cie jeź dzisz, patrzysz w twarze, a tam w twoich oczach jest duż o zmartwień , smutku i coś jeszcze. Tutaj wszystko jest inne! Nasze westchnienia był y smutne dopiero, gdy nadszedł dzień odesł ania do domu, ale bez radoś ci nie zrozumiesz, jak chcesz tu wró cić , a my na pewno tu wró cimy!
Przeczytaj w cał oś ci na:
http://www.turpravda.com/uc/livadija/Livadija-h10670.html