Rozległe obszary Wzgórz Kerczeńskich są pełne oryginalnych ukształtowań terenu związanych z aktywnością wulkaniczną. Niektóre z aktywnych wzgórz błotnych są ciekawymi zjawiskami naturalnymi, jakby imitowały prawdziwe wulkany w miniaturze. Wyrzucające zimne błoto wyciśnięte z głębi skorupy ziemskiej pod naporem palnych gazów naturalnych ilustrują potencjał naftowo-gazowy Półwyspu Kerczeńskiego.
Wzgórza i pola błotne, których jest ponad 50, są zazwyczaj niewielkie, urozmaicone w kształcie i wznoszą się ponad okolicę na wysokość od 2-3 do 50 metrów. Z powodu okresowych wylewów błota, rozchodzących się daleko na boki od otworów kraterów, obszar przylegający do stożków wzgórz ma nudny i pozbawiony życia wygląd. Tylko w kraterach, jakby oddychając, płynne błoto powoli pulsuje pod naporem gazów. W skład błota wzgórza wchodzą: krzemionka, tlenek glinu, ruda żelaza czerwonego, jony wapnia i magnezu. Błota te są wykorzystywane do produkcji keramzytu oraz do celów leczniczych. Najciekawsze wzgórza błotne Półwyspu Kerczeńskiego muszą być zachowane w stanie nienaruszonym jako przykłady współczesnego kształtowania rzeźby terenu, cenne obiekty naukowe i edukacyjne. Znaleziska wielu rzadkich minerałów związane są ze wzgórzami błotnymi, a także ze złożami rudy żelaza na Półwyspie Kerczeńskim. Spośród ponad dwustu gatunków minerałów znanych na Krymie około tuzina po raz pierwszy znaleziono tutaj, na ziemi krymskiej. Wśród nich są alfa-, beta-, gammakerchenity, reedburunity, mitrydatyty, bosforyty...
„JAU-TEPE” – wulkan błotny. Pomnik przyrody o znaczeniu krajowym (1975). Największy wulkan błotny na Półwyspie Kerczeńskim. Wysokość wzgórza nad poziomem morza wynosi 116 metrów. Wznoszący się 60 metrów nad okolicą jest dobrze widoczny z daleka. Jeden z pionierów Krymu, PS Pallas, odnosząc się do naocznych świadków, wskazuje, że Dzhau-Tepe powstało podczas dużej erupcji w XVIII wieku. Całkowita objętość błota wyrzucanego przez ten wulkan szacowana jest na 55 milionów metrów sześciennych.