W pobliżu Kerczu znajduje się wiele starożytnych kamieniołomów, które ciągną się pod ziemią przez wiele kilometrów: Adzhimushkaysky, Starokarantinnye, Bagerovsky. Już w starożytności wydobywano tu skałę muszlową do budowy mieszkań, konstrukcji obronnych i innych budynków. Często podziemne labirynty kamieniołomów służyły ludności Kerczu jako niezawodne schronienie przed wrogiem. Tak było w czasie wojny domowej, kiedy w kamieniołomach ukrywały się oddziały partyzanckie i podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.
20 maja 1942 r., gdy wojska hitlerowskie po raz drugi zdobyły Półwysep Kerczeński, oddziały zajmujące się przeprawą wojsk Frontu Krymskiego na Półwysep Taman zstąpiły do ​​kamieniołomów Adżhimuszki. Dziś nie wiadomo dokładnie, ilu z nich zgromadziło się w sztolniach: wymieniają inną liczbę - od 10 do 15 tysięcy osób. Tu, w sztolniach, znajdowali się także mieszkańcy Kerczu, którzy schronili się przed bombardowaniem - kobiety, starcy, dzieci. Sto siedemdziesiąt dni trwało bezprecedensową walkę z wrogiem dobrze zorganizowanych podziemnych garnizonów Centralnych Kamieniołomów pod dowództwem pułkownika P.M. Yagunov i małe kamieniołomy - pod przewodnictwem porucznika M.G. Ważny. Żyli i walczyli - bez światła słonecznego, wody, prawie bez jedzenia. Podczas ataku gazowego 24 maja 1942 r. zginęło kilka tysięcy osób - żołnierzy, dzieci, kobiet, starców. Od maja do końca października 1942 r. Adżhimuszki utrzymywały się niezłomnie. Kiedy hitlerowcy podjęli ostatni atak na kamieniołomy, żyła w nich tylko garstka wyczerpanych bojowników. W maju 1967 r. otwarto podziemne muzeum Bohaterskiej Obrony Kamieniołomów Adżhimuszki w 1942 r. Zwiedzanie muzeum tylko dla grup w towarzystwie przewodników. Przy wejściu do podziemnego muzeum - pomnik ku czci bohaterów. Autorami są rzeźbiarze kijowscy B.E. Klimuszki i E.E. Gorbań, architekt S.N. Mirgorodski.