Jaskinia ta została odkryta w XIX wieku, ale pierwszą ekspedycję speleologiczną wysłano tu dopiero w czasach sowieckich, w 1927 roku. . . W latach 60. rozpoczęto poważną eksplorację jaskini. Popularność jej konkurenta, Jaskini Marmurowej, spowodowała, że ​​w Emine-Bair-Khosar wyposażono również ścieżki dla turystów, zapewniono oświetlenie i zaczęto organizować trasy wycieczkowe. Emine-Bair-Khosar zachwyca ogromnymi salami. . . W jaskini można wyróżnić trzy kondygnacje - górną, środkową i dolną, całkowita długość jaskini wynosi 2 kilometry, głębokość 125 metrów. Oczy podnoszą się z różnych dziwacznych stalaktytów, stalagmitów, kolumn, różnych kryształów. . . W jaskini znaleziono szczątki zwierząt z epoki lodowcowej i postanowiono wyposażyć tutaj małe muzeum znalezisk paleontologicznych i geologicznych znalezionych w różnych jaskiniach Krymu. Różne sale jaskini mają najbardziej niesamowite nazwy. Na przykład sala, w której znajduje się muzeum paleontologiczne, nazywana jest Salą Tygrysów. Nazwa pojawiła się po odkryciu tu szczątków prehistorycznych. .. nie, wcale nie tygrys, ale niedźwiedź jaskiniowy! Ale grotołazi naprawdę wzięli go początkowo za tygrysa szablozębnego. Wkrótce wykryto błąd, ale nazwa pozostała ta sama - Sala Tygrysów. Kolejna z najpiękniejszych sal - Czapka Monomacha, została nazwana na cześć niezwykłego stalagmitu (stalagmity to kamienne narośla wyrastające od dołu do góry z dna jaskini) o dziwacznym kształcie - i naprawdę przypominającym majestatyczny kapelusz monarchy. Stalagmit od razu rzuca się w oczy ze względu na swój jasnobiały kolor - pokryty jest tzw. "mlekiem księżycowym" - specyficzną substancją, której przyczyny pojawiania się i rozmieszczenia w jaskiniach wciąż nie są znane badaczom. W jaskini można podziwiać przejrzyste jeziora, z których najgłębsze osiąga głębokość 8 metrów. . .