Posiadłość Popowa to jedyny ziemski budynek zamkowy w regionie Zaporoża, który przetrwał do dziś. Jest to uderzający zabytek architektoniczny XIX wieku.

Posiadłość znajduje się 36 km na południe od Zaporoża w mieście Wasiljewka, które otrzymało swoją nazwę na cześć właściciela zamku, generała dywizji Wasilija Popowa. Osiedle zostało zbudowane podobnie do pałacu Woroncowa w Ałupce (Krym).

Budowę rozpoczęto w 1864 roku i zakończono dopiero w 1884 roku. Budynki łączą elementy stylu romańskiego, gotyckiego i barokowego. Pałac był oryginalny również od wewnątrz. Znajdowały się w nim słynne pomieszczenia lustrzane i mechaniczne. Teren posiadłości, położonej na wysokim wzgórzu, ogrodzono eleganckim ogrodzeniem przypominającym szaniec. Jego elementami były trzy oficyny, wieża widokowa i stajnia, której fasada była fragmentaryczną kopią moskiewskiego Kremla. W centrum posiadłości znajdował się majestatyczny pałac o obwodzie 42 na 45 metrów.
Cały kompleks, którego budowa trwała ponad 5 lat, zbudowali miejscowi rzemieślnicy z lokalnych materiałów. Pałac zaprojektował melitopolski architekt Aleksander Aggeenko. Autorami pozostałych budynków byli inni architekci, których nazwiska wciąż nie są znane. Istnieją sugestie, że stajnia została zbudowana według projektu Leontego lub Nikołaja Benoisa. Autorytatywny profesor orientalista Hovhannes Bayramyan nie ma wątpliwości, że w Europie Wschodniej jest to druga po Kremlu budowla, wybudowana ściśle według kanonów architektury północnowłoskiej.

Niestety, podczas rewolucji październikowej 1917 r. na majątek posiadłości spadły bardzo trudne procesy. Jak wspominają starzy, bynajmniej nie najbardziej pracowici abstynenci nie doszli do władzy w mieście. Do tego czasu Popowom udało się wywieźć ładunek z majątku, a wszystkim pozostałym miejscowym bolszewikom nakazano podzielić. A ogniska płonęły z unikatowych ksiąg, obrazów, mebli, które nie miały praktycznej wartości w chłopskich gospodarstwach, a także marmurowych rzeźb zrzucanych z najwyższej wieży pałacu.
Kiedy pod koniec listopada 1925 A.S. Makarenko odwiedził posiadłość Popowa, zamierzając tam założyć swoją kolonię, przed jego oczami otworzył się następujący obraz. „Przez bramę w dwupiętrowej koronkowej wieży weszliśmy na ogromny dziedziniec wyłożony kwadratowymi płytami, między którymi sterczały z ponurą bezczelnością suche łodygi ukraińskich chwastów, drżące mrozem, a na które rzucały się krowy, świnie, kozy, diabeł wie co. Weszliśmy do pierwszego pałacu. Nic już w nim nie było, z wyjątkiem przeciągów pachnących wapnem, a w holu na kupie śmieci leżała gipsowa Wenus z Milo, nie tylko bez rąk, ale i bez nóg W innych pałacach, równie wysokich i pełnych wdzięku, wciąż unosił się silny zapach rewolucji. Takie były konsekwencje posiadania majątku gminy, który według Antona Semenowicza „miał obrzydliwy zarząd”. „Niekończąca się stajnia była pełna obornika, a w hałdach, już od dawna bez ściółki i sprzątania, stały tu i ówdzie klasyczne kuki z wystającymi ostrymi kośćmi i brudnymi grzbietami, wiele łysych. dziury, świń było mało, a były świnie Na zmarzniętych kępach podwórka zabłąkane wozy, siewniki, koła, poszczególne części wystawały i leżały dookoła, a wszystko to było pokryte jak werniks dziką, oszałamiającą dezercją . Nawiasem mówiąc, nie było przypadkiem, że pisarz nie powiedział ani słowa o parku dworskim, ponieważ do tego czasu już nie istniał. Wielowiekowe drzewa były bezlitośnie nękane o drewno na opał przez żołnierzy 364. pułku uralskiego. Słowem, jak konkluduje Makarenko: „Komuna była ciężko chora, ale nie miała umrzeć…” I niestety ta choroba okazała się zbyt długa w czasie.
Dziś pomnik ten jest w opłakanym stanie. Na jego terenie znajduje się budynek mieszkalny, szkoła z internatem i muzeum „Osiedle Popowa”. Muzeum znajduje się w skrzydle zachodnim. Wcześniej w jego murach mieszkała służba, ale teraz są tam wystawy stałe. Otwarto salę etnograficzną, salę poświęconą wydarzeniom II wojny światowej, wystawę lokalnych artystów oraz salę eksponującą eksponaty związane z zamkiem Popowa: fotografie, dokumenty, model-rekonstrukcję majątku, elementy wystroju wewnętrznego zamku, niektóre przedmioty z jego pomieszczeń. Na lewo od muzeum znajduje się opuszczony budynek kompleksu.
Teraz z dala od głównego budynku. była tylko wieża do obserwacji księżyca i gwiazd oraz stos cegieł. W 19-stym wieku tutaj były pokoje mechaniczne i lustrzane, mieszkali członkowie rodziny Popowów. Na prawo od fundamentu po pałacu znajduje się tzw. „Dom Angielski”, zbudowany dla służby. Pomiędzy „Domu Angielskim” a skrzydłem zachodnim znajduje się wieża widokowa. Jej wysokość wynosi około 5 m. Wieża jest ciekawa ze względu na unikatowe murowanie. Zaraz za fundamentem znajduje się imponująca powozownia. Dziś mieści się w nim część mieszkalna internatu. Za wozownią znajduje się spektakularny budynek z dwiema wieżami na krawędziach, przypominający fortecę. To są stajnie. W czasach sowieckich budynek ten był halą sportową. Pomieszczenia pierwszego piętra wieży południowej zajmuje „Kościół Wstawiennictwa Najświętszej Bogurodzicy” Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Kijowskiego.