Ławra Wniebowzięcia Poczajowskiego znajduje się na zachodzie Ukrainy, 70 km od miasta Tarnopol i 24 km od miasta Krzemieniec. Ławra znajduje się na wysokiej skalistej górze, której wysokość przekracza 75 m. Góra jest z trzech stron otoczona przez miasto Nowy Poczaj.
Pierwsze historyczne informacje o Ławrze pochodzą z początku XIII wieku, kiedy Batu-chan zdobył Kijów. Mnisi Kijowsko-Pieczerscy udają się na Wołyń w poszukiwaniu schronienia i znajdują je na skalistej górze porośniętej gęstym lasem, gdzie osiedlają się. Wtedy objawiła się im Matka Boża, pozostawiając ślad swojej prawej stopy na kamieniu, z którego zaczęła płynąć uzdrawiająca woda. Pogłoski o tym zjawisku gromadzą tu coraz więcej chrześcijan na modlitwę, niektórzy z nich pozostają, zostają mnichami i budują Kościół Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny.
W 1597 roku klasztor otrzymał w darze od miejscowej właścicielki ziemskiej Anny Goyskiej znaczące działki, majątki ziemskie i najdroższy skarb – cudowny obraz Matki Boskiej. A w swojej długiej i chwalebnej historii rozpoczyna się nowa era. Hiob Żelezo, który żył dokładnie sto lat, zostaje hegumenem klasztoru. Był mądrym człowiekiem o niezrównanej sile woli. Wszędzie przychodzili do niego ludzie leczeni z różnych chorób (był słynnym kręgarzem). Dzięki jego staraniom otwarto szkołę i drukarnię. W 1649 roku na samym szczycie góry wybudowano kościół ku czci Trójcy Świętej ze stopą Matki Boskiej pośrodku świątyni - wcześniej ślad stopy pozostawał pod gołym niebem przez ponad 400 lat. W tym samym czasie klasztor otoczono murem obronnym, wybudowano inne świątynie, mieszkanie dla mnichów i różne konstrukcje gospodarcze.
Sto lat później porywczy hrabia Nikołaj Potocki trzykrotnie zastrzelił woźnicę, ponieważ jego konie się o coś zaniepokoiły, rzuciły się i przewróciły powóz. Tylko woźnica zdążył skręcić w kierunku widocznego na górze klasztoru – i… niewypał; pierwszy, drugi i trzeci raz. Rozwścieczony Potocki spogląda na swój pistolet, który nigdy go nie zawiódł, po czym przenosi wzrok na woźnicę, na wpół umarłego ze strachu, ale z iskierką jakiejś ratującej nadziei w oczach, wciąż zwróconego na sylwetkę klasztoru . Ten cud wywarł na hrabiach wielkie wrażenie. Ze łzami skruchy pada na kolana przed cudownym obrazem Matki Boskiej Poczajowskiej i obiecuje od tej pory poświęcić swoje życie klasztorowi i zadbać o powiększanie swego majestatu i chwały. A już w 1771 roku na miejscu dawnych kościołów zaczął, według projektu architekta Gottfrieda Hoffmanna, budować w stylu późnego baroku majestatyczną trójołtarzową katedrę ku czci Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
W 1833 roku klasztorowi nadano nazwę Ławra. Wybudowano Bramy Święte, dzwonnicę, dom biskupi, fabrykę świec, biały i ratuszowy hotel, aptekę. W 1906 r. rozpoczęto budowę dużej katedry Trójcy Świętej w stylu staroruskim, który został namalowany w latach 70-tych. Na zewnątrz znajduje się ikona mozaiki zaprojektowana przez Nicholasa Roericha. Przy wejściu, na Świętych Bramach, Najświętsza Bogurodzica jest przedstawiona w słupie ognia, gdy po raz pierwszy pojawiła się i zostawiła ślad swojej prawej stopy na skale, z której potem zaczęła sączyć się święta uzdrawiająca woda. Ta świątynia jest przechowywana w kościele Zaśnięcia w Ławrze. Osoby odwiedzające Ławrę piją i zabierają ze sobą wodę, która leczy dolegliwości psychiczne i cielesne. W tej świątyni, nad królewskimi bramami, w kształcie gwiazdy, lśniącej drogocennymi kamieniami, kiot - Cudowna Ikona Matki Boskiej - druga wielka świątynia Ławra. W święta obniżana jest dwa razy dziennie, w dni powszednie raz. W pobliżu znajduje się Kościół Jaskiniowy, gdzie w srebrnej kapliczce spoczywają nietknięte relikwie św. Hioba. Nad świątynią wznosi się baldachim z białego włoskiego marmuru. Ludzie przychodzą tu po błogosławieństwa. Przeczytaj w całości ↓
