Pałac Lubomirskich to zabytek architektury barokowej we Lwowie. Znajduje się w centralnej części miasta, na Placu Rynok, 10.

Pałac Lubomirskich jest jednym z najbardziej udanych przykładów architektury publicznej Lwowa w XVIII wieku. Od strony ul. I. Fiodorowa znajduje się portal kamienny, w zworniku którego znajduje się rzeźbiony kartusz z datą 1695. Jednak układ piwnic i zachowane w nich gotyckie sklepienia ostrołukowe świadczą o wcześniejszym fundowaniu budowli.
Budynek został przebudowany w latach 60. XVIII w. przez architektów B.Meretina i M.Urbanika według projektu Jana de Wita na miejscu kilku drobnomieszczańskich kamienic (m.in. dom lwowskiego poety łacińskojęzycznego Szymona Szymonowicza) . Klientem i właścicielem pałacu był Stanisław Lubomirski (1709-1793), wojewoda bracławski. Wygląd budynku jest lekki, uroczysty. Budynek murowany z cegły, otynkowany, w planie wydłużony prostokąt z małym dziedzińcem, trzykondygnacyjny. Zajmuje całą przecznicę między placem Rynok, ulicami Rosyjską i Iwana Fiodorowa. Pałac posiada trzy otwarte do oglądania fasady. Fasada frontowa, najbardziej elegancka, wychodzi na Rynek. Zdobią go pilastry z ozdobnymi, stiukowymi kapitelami, okna obramowane listwami z girlandami, balkony z ażurowymi metalowymi prętami wspartymi na figurowych wspornikach. Dno Pałacu Lubomirskich jest obciążone, górne piętra są rytmicznie podzielone pilastrami i łopatkami. Budynek kończy się wzorzystym poddaszem złożonym z owalnych włazów i rzeźby. Fasady wychodzące na ulice Russką i I. Fiodorowa są znacznie prostsze. Gładką powierzchnię ścian rozcinają płaskie pilastry z kapitelami, okna obramowane surowymi listwami.
Dekoracja rzeźbiarska budynku należy do S. Fesingera i została wykonana przez mistrza S. Kodeckiego. Alegoryczny charakter wystroju wyraża się wyraźnie w projekcie zaokrąglonego narożnika, złożonego z herbów wojskowych i rycerskich.

W 1895 roku budynek został zakupiony przez towarzystwo "Prosvita" i stał się znany jako dom "Prosvita". W budynku mieściło się szereg ukraińskich instytucji kulturalnych i edukacyjnych. Odwiedzili ją Iwan Franko, Lesja Ukrainka, Ethel Voynich, Wasilij Stefanik i inni. W okresie sowieckim fundusze muzeum lwowskiego oddziału Instytutu Historii Sztuki, Folkloru i Etnografii im. I. M. T. Rylsky z Akademii Nauk Ukraińskiej SRR (obecnie Instytut Etnologii).