Kościół i klasztor św. Onufrego we Lwowie (ul. Bogdana Chmielnickiego 36) to pomnik historii i architektury we Lwowie.

W 1550 r. wybudowano murowany kościół, który stał się rdzeniem obecnego, aw 1585 r. klasztor. Klasztor był wielokrotnie palony i dewastowany, ale ponownie odbudowywany. Doznał znacznych zniszczeń podczas oblężenia tureckiego w 1672 r. Odbudowano go w 1680 r. W 1701 r. dobudowano do kościoła od strony południowej kaplicę św. Trójcy, a wschodnią część ukończono w 1821 r. Ostatnie zmiany dotyczą restauracji z 1902 roku. Architekt I. Levinsky według projektu architekta E. Kovacsa dobudowuje nawę północną. Jest to kamienna, trójnawowa, trójapsydowa świątynia, typowa dla architektury ukraińskiej, z dwiema kopułami nad nawami bocznymi i ozdobną kopułą nad częścią środkową. Nakryte sklepieniami krzyżowymi.
Kościół św. Onufrego jest zabytkiem o szczególnym znaczeniu kulturowym i historycznym. W tym klasztorze Iwan Fiodorow stworzył pierwsze drukowane książki na Ukrainie „Apostoł” i „Elementarz”. Tutaj też został pochowany w 1583 roku. Do 1883 roku nad jego grobem stała kamienna płyta z napisem „Ioan Fedorovich drukarch Moskwitin, który swoją pracowitością aktualizował ją. Spoczywał we Lwowie na los AFPG dekamvria Є. Drukar książek przed niewidzialnym.

W 1977 r. na dziedzińcu zainstalowano trzyfigurową kompozycję przedstawiającą wielkiego pierwszego drukarza z pomocnikami (rzeźbiarz A. Galyan). Po restauracji w latach 1972-1974. Otwarto tu Muzeum Iwana Fiodorowa, oddział Lwowskiej Galerii Sztuki. Muzeum zostało zamknięte na początku lat 90. XX wieku.

Klasztor, XVII-XIX wiek. Budynek powstał w 1683 r. Przebudowa z końca XVIII wieku. i początek XIX wieku. zmienił układ wnętrza budynku. Ceglana, dwukondygnacyjna, w planie - wydłużony prostokąt. Od północy do budynku przylega dzwonnica. Częściowo zachowane sklepienia w pomieszczeniach pierwszego i drugiego piętra.
Dzwonnica, 1681-1822 W budowie brał udział architekt Pavel Romanin. Znajduje się na tej samej osi z kościołem i jest głównym wejściem na teren klasztoru. Od ulicy do bramy prowadzą okazałe schody z 1780 r. Dzwonnica została dobudowana w latach 1820-1822. Jest to kamienna, na planie kwadratu, czterokondygnacyjna wieża z przelotowym przejściem łukowym w pierwszej kondygnacji. Nakryty czterospadowym dachem. Nisze na fasadzie mają kształt zbliżony do nisz przecinających ściany kościoła.