Znajduje się w naturalnej granicy otoczonej zalesionymi wzgórzami Dniepru, na półwyspie omywanym od południowego wschodu przez jeziora. Nazwa traktatu pochodzi najwyraźniej od tureckiego słowa „kitai” („wzmocnienie”, „twierdza”). Jedno z tych wzgórz, które ogranicza trakt od wschodu i jest oddzielone od klasztoru jeziorami, nosi nazwę China Mountain. Zachowały się tu wały starożytnej rosyjskiej osady, która była placówką na południowym podejściu do Kijowa. Twierdzę tę poprzedziła niewielka fortyfikacja na miejscu obecnej pustyni, chroniona od północnego zachodu fosą i wałem, a z pozostałych stron wodą. W trakcie budowy na początku 11 wiek fortece na górze, opisany rów i wał zostały zniszczone, a na półwyspie powstała osada, która ostatecznie osiągnęła ogromne rozmiary. Mieszkali w nim ludzie po najeździe mongolskim, w XV wieku.

W wiekach ХV1-ХVП. Miłośnicy pustelni z Ławry Kijowsko-Peczerskiej założyli klasztor jaskiniowy na górze Kitay, a na miejscu obecnej zabudowy pustyni - naziemny klasztor Ławra.
W XVIII wieku. w Kitaev mnich Dosithea (+1776) zasłynął swoimi wielkimi czynami. Urodziła się w 1721 r. w rodzinie szlachty Ryazan Tiapkins (pochodzili od Wasilija Wargosa, uczestnika bitwy pod Kulikowem, który stał się przebiegłym św. księciem Dymitrem Donskojem). W wieku od 2 do 9 lat Daria (światowe imię wielebnego) była wychowywana na moskiewskim moskiewskim monastyrze Wniebowstąpienia przez swoją babcię, zakonnicę Porfirię, która była tam zakonnica (klasztor został założony przez wdowę po św. Don, Czcigodny Euphrosyne, m. Porfiria odszedł na emeryturę za modlitewnym wstawiennictwem świętej księżniczki, od której męża przodkowie Tiapkinów otrzymali bogactwo i szlachetność za wierną służbę). Daria, będąc w ciągu 7 lat prawdziwą zakonnicą, po powrocie do domu rodziców nie chciała prowadzić świeckiego, szlacheckiego życia i pracowała w pobożności. W wieku 15 lat, obawiając się małżeństwa i zanikania pragnienia Boga, Daria potajemnie opuściła swoich krewnych. Obawiając się, że zostanie odnaleziona i siłą sprowadzona, ascetka wzięła przykład ze świętych Eufrozyny i Mariny, które uciekały pod męskimi imionami w męskich klasztorach: kupowała chłopskie ubrania, obcinała włosy i nazywała siebie zbiegłym pańszczyźnianym Dozyteuszem. Niski głos, równomierny chód i wychudzona opalona twarz uniemożliwiały rozpoznanie dziewczyny z "Dosifeji". Przez trzy lata pracowała w Trinity-Sergius Lavra. Kiedy krewni Darii przybyli do klasztoru i zidentyfikowali zbiega, ale ten natychmiast zniknął i udał się do Kijowa, gdzie na górze Kitaj, nie chcąc korzystać z owoców cudzej pracy, wykopała dla siebie osobną jaskinię i osiedliła się w niej . Dziesiątki lat surowego życia na puszczy przyciągnęło uwagę świata, pełnego szacunku dla „Dozyteusza”. Z ascetą można było jednak porozmawiać tylko przez okno jaskini. W 1744 cesarzowa Elżbieta Pietrowna odwiedziła Dozyteusza. W jej obecności Daria została ubrana w sutannę z imieniem Dozyteusz (jak wcześniej nikt nie znał tajemnicy ascety: z surowych czynów, pojawienie się Wielebnego mogło z czasem coraz mniej wzbudzać podejrzenia).
Pochodzi od ks. Dozyteusz otrzymał błogosławieństwo w Kitaev, aby udać się do klasztoru Sarov, przyszły starszy starszy, Ven. Serafin. Pewnego dnia odwiedziła wielebnego siostra i powiedziała, że ​​Daria, która kiedyś zniknęła, nie została jeszcze odnaleziona. Ascetka, oczywiście nierozpoznana (rozmowa odbywała się przez to samo okno), poradziła siostrze, by nie szukała Darii, która opuściła dom dla Pana, ale radowała się swoim duchowym powołaniem.

Kiedy w Imperium Rosyjskim zakazano pustelni, wielebny przeniósł się do Jaskiń Dalekich w Ławrze i wychował tu duchowo przyszłego słynnego teofana ascetę Sołowieckiego (zm. 1819; z błogosławieństwem ascety był przez pewien czas w posłuszeństwie Św. sama wskazała Feofanowi, aby udał się na Sołowki). Ascetka spędziła ostatnie cztery lata swojego ziemskiego życia w lądowym skete Kitajewskim.
„Starszego Dozyteusza” znaleziono w swojej celi, leżąc na kolanach przed mównicą (w ten sam sposób św. Serafin z Sarowa czci w Panu). W ręku „starego człowieka” była notatka z prośbą o sprowadzenie przygotowanego do pochówku ciała „bez dotykania go”, co spełnili bracia Kitaev. Kiedy później siostra księdza odwiedziła po raz drugi Kijów i zobaczyła portret „starego człowieka”, wszyscy wreszcie poznali tajemnicę ascety.

Wszystkie R. 19 wiek na pustyni pracował dla Chrystusa dla dobra głupiego hieroschemamonka Teofila (zm. 1853), powszechnie znanego i głęboko szanowanego starszego, który miał dar jasnowidzenia i cudów. Władimir Szepelew, przyszły asceta kijowsko-pieczerska, często odwiedzał w dzieciństwie bł. Teofila z matką. Alexy (zmarł w 1917). Starszy Wołodia przewidział ascezę w randze hieromnicha.

Na drugim piętrze. 19 wiek w klasztorze pracował i pochował swoją matkę Marię i innego świętego głupca kijowskiego, uwielbionego w obliczu świętych Chrystusa ze względu na Chrystusa, mnicha sutanny Ławry Kijowsko-Peczerskiej Paisius (zm. 1893). Przed przeniesieniem z Ławry do Kitaevo odwiedził także św. Teofil.
Na pustyni został pochowany asceta pobożności, święty głupiec Jan Bosyi (Kowaliewski, zm. 1855), znany w swoim czasie w Kijowie.
W latach 30. XX wiek klasztor został zniesiony. Odrodzenie pustyni zaczęło się wraz z odkryciem na początku. Parafia z lat 90. XX wieku w kamiennym cerkwi ołtarzowej (wzniesiona w latach 1763-1767 w stylu ukraińskiego baroku na miejscu zniszczonej drewnianej cerkwi pw. Sergiusza z Radoneża i Demetriusza z Rostowa, zachowany status parafii). Na placu na północ od świątyni relikwie św. Dosifej. W pobliżu znajdują się nagrobki na dawnym grobie św. Teofil (relikwie zostały znalezione w 1993 roku i jawnie spoczywają na pustyni) oraz na grobie pierwszego opata odrodzonego klasztoru, Starszego Schema-Archimandryty Teofila (zm. 1996). Na północny zachód od kościoła Trójcy znajduje się kościół św. 12 Apostołów (1835; bez kopuły), a od południa stała czterokondygnacyjna dzwonnica (1835; klasycyzm), która do nas nie dotarła. Ulica Kitaevskaya oddziela kościół św. Serafin z Sarowa (w klasztorze znajdują się poręcze i epitrachelion tego Przyjemnego), dobudowany w 1904 r. do budynku przytułku Ławra (1871 r., rozbudowany w 1900 r.; parterowy, drewniany, wyłożony cegłą). Na Kitai Gora zachowały się klasztorne jaskinie, z których część została zbudowana w latach 1990-1993. oczyszczone i zagospodarowane do zwiedzania staraniem pracowników działu naukowego „Kijów-Podziemia” Muzeum Historii Kijowa i braci pustyni (wymieniony dział zajmuje się badaniami i ochroną klasztornych lochów). Na drugim piętrze. 19 wiek Urządzono tu podziemne pomieszczenie świątyni wyłożone cegłami. Podczas prac budowlanych do mnichów pracujących na górze podszedł nieznany mnich i powiedział: „To dobry pomysł, miły Bogu, i rzeczywiście będzie kościół, ale niedługo go nie zbuduje”, po czym został niewidzialny. I rzeczywiście, tylko w naszych czasach w opisywanej podziemnej komnacie znajdował się kościół konsekrowany pod wezwaniem św. Dozyteusz Kijowsko-Kitaevskaya. W jaskiniach zachowały się klasztorne komórki z glinianymi ścianami i ławkami. Tak pierwotnie wyglądały jaskinie Lavra. Klasztor posiada przytułek i hotel pielgrzymkowy.