ulica Chreszczatyk
ulica Chreszczatyk
Ukraina, Kijów
Chreszczatyk, ukraiński Chreszczatyk to główna ulica Kijowa. Długość - 1,2 km, kierunek - z północy na południe. Zaczyna się od Placu Europejskiego, przechodzi przez Majdan Niepodległości, a kończy na Placu Besarabskim.
Nazwa ulicy pochodzi od Chreszczatego Jaru (czyli przeciętej poprzecznymi wąwozami). W dokumentach z XVII wieku cały ten obszar nazywano Doliną Kreszczataja. Ulica powstała na początku XIX wieku. Do tego czasu Chreszczatyk nosiła nazwę naddnieprzańskiej okolicy, w której Włodzimierz Wielki ochrzcił swój dom (obecnie przebiega tam ulica Nabierieżno-Chreszczatycka). Przed II wojną światową Chreszczatyk był zabudowany budynkami, głównie 3-4 piętrami, które stanowiły solidną fasadę. Szerokość ulicy wynosiła około 35 metrów.
Budowę Chreszczatyka rozpoczęto na przełomie XVIII i XIX wieku. Początkowo zaczyna się budowa odcinka od placu Konnaya (europejskiego) do ulicy Proreznaya, głównie po prawej stronie. W 1803 r. zaczęto dobudowywać lewą stronę ulicy. Wtedy ulica nazywała się Teatralnaja (tutaj był pierwszy teatr w mieście). Ostateczny kształt ulica nabiera w planach Kijowa z 1837 r., przedłużona do placu Besarabskiego i nosi nazwę Chreszczatycka, od 1869 r. ustala się nazwę Chreszczatyk. W 1876 r. wybudowano tu gmach Dumy Miejskiej; W 1892 r. uruchomiono pierwszą w Imperium Rosyjskim linię tramwaju elektrycznego, która połączyła Chreszczatyk z Podolem. W 1936 r. ulica została wyasfaltowana, tramwaj zastąpiono trolejbusem.
W okresie od 14.05.1923 do 13.07.1937 ulica nosiła imię Wacława Worowskiego. Podczas okupacji Kijowa w latach 1941-43 Niemcy zmienili nazwę ulicy Eichhornstrasse (na cześć feldmarszałka von Eichhorna). 24 września 1941 r., kilka dni po zajęciu Kijowa przez wojska niemieckie, na Chreszczatyku rozpoczęła się seria wybuchów (amunicja podkładała NKWD podczas odwrotu z miasta). Świat Dziecka jako pierwszy eksplodował (architekt V.V. Gorodecki) na rogu Chreszczatyk i Prorizna, amunicja zdetonowana w innych budynkach z fali uderzeniowej. Wybuchy i kolejne pożary były tak silne, że centrum miasta spłonęło doszczętnie i nie zostało odbudowane w czasie wojny. Kilka dni później, 27-29 września 1941 r., komendant Kijowa Kurt Eberhard wykorzystał podpalenie Chreszczatyka jako formalny pretekst do eksterminacji kijowskich Żydów w Babim Jarze.
Po wojnie podjęto decyzję o odbudowie centrum z zachowaniem układu ulic, ale budynki wzniesiono zupełnie od nowa, w stylu „cesarstwa stalinowskiego”. Ulica jest zabudowana jako jeden zespół architektoniczny. Szerokość Chreszczatyka została zwiększona do 75 metrów. Profil ulicy jest asymetryczny - jezdnia ma 24 metry, dwa chodniki po 14 metrów każdy, oddzielone od jezdni szpalerem drzew, oraz bulwar po prawej stronie, oddzielający osiedle od jezdni. Od końca lat 90. w weekendy i święta ruch pojazdów wzdłuż Chreszczatyku jest zabroniony - ulica stała się deptakiem.
Na Chreszczatyku znajdują się: Kijowska Rada Miejska i Kijowska Miejska Administracja Państwowa, Poczta Główna, Ministerstwo Polityki Agrarnej, Państwowy Komitet Telewizji i Radiofonii, Centralny Dom Towarowy, Dom Ukraiński, metro Chreszczatyk i Majdan Niepodległości stacje.
