Katedra wstawiennictwa Najświętszej Bogurodzicy jest cerkwią parafialną w Charkowie, diecezją charkowskiego Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego, pod wezwaniem Wstawiennictwa Najświętszej Bogurodzicy. Kamienny gmach Soboru Pokrowskiego został wzniesiony przez Kozaków poza ówczesnymi granicami twierdzy, w pobliżu jej północnego muru, w 1689 r. w miejsce drewnianego kościoła wstawienniczego (znanego od 1659 r.). W tym samym 1689 roku kościół został konsekrowany przez metropolitę Abrahama.
Katedra wstawiennicza jest cennym zabytkiem architektury ukraińskiej drugiej połowy XVII wieku. Jest to barokowa cerkiew z trzema kopułami („z trzema łaźniami”), posadowiona na ciepłym zimowym kościele, charakterystycznym dla rosyjskiej architektury sakralnej. Górny, zimny kościół otoczony jest galerią - "Strachu" i łączył go "żleb" z czterospadową dzwonnicą. Wzorzyste ceglane listwy przylegają do wieloprofilowych gzymsów z niewielkim przedłużeniem, pas prostokątnych zagłębień uzupełniają wizerunki słońca. Harmonia wyrastających z siebie brył, łatwo wznoszących się, sąsiaduje z surowymi, ciężkimi formami dzwonnicy, przypominającymi wieżę forteczną.
W 1726 r. z inicjatywy biskupa biełgorodskiego Epifaniusza Tichorskiego i gubernatora generalnego Ukrainy Słobodzkiej księcia MM Golicyna utworzono Klasztor Św. Bank.

Jednocześnie od 1729 r. kościół wstawienniczy stał się klasztorem i kolegium. Świątynia została wyremontowana, ozdobiona i wyposażona w naczynia kościelne.

W 1732 r. na dzwonnicy zainstalowano dzwon o wadze 1,6 tony. W latach 1799-1846 Katedra wstawiennicza była kościołem katedralnym Charkowa. W XIX i na początku XX wieku w kościele prowadzono prace mające na celu jego dekorację, naprawę i poprawę.

W latach dwudziestych katedra została zamknięta i wkrótce zaczęła się walić. W latach 50. podjęto próbę jego renowacji. W 1992 r. świątynia wraz z zespołem architektonicznym klasztoru Św. Wstawiennictwa została zwrócona Ukraińskiemu Kościołowi Prawosławnemu.