Cerkiew św. Droga Połtawska, 124.
Kaplica na dawnej granicy miasta (obecnie teren małego placu przed domem nr 118 z afiszami kina Chołodnogorskiego) została wzniesiona w 1847 r. w związku z Uchwałą Najwyższą Świętego Synodu powziętą na inicjatywa arcybiskupa charkowskiego Innokentego (Borysowa) 16 października 1843 r. procesje w Charkowie: 30 września (13) w przeddzień święta świątynnego klasztoru wstawienniczego przeniesiono czczoną Ozeryanskaya Ikona Matki Bożej (Hodegetria) tam na zimę, która była tam po zamknięciu Pustelni Ozerianskiej koło Merefy w latach 1788-1797 oraz 22 (5) kwietnia, w przeddzień święta świątynnego w klasztorze Kuryazhsky, gdzie przebywała nieprzerwanie od 1797 roku, wrócił tam. Miejsce spotkań duchowieństwa miejskiego z mnichami Kuryazh i przeniesienia ikony wyznaczała kaplica, w której odprawiono nabożeństwo modlitewne. W 1874 roku w odbudowanej kaplicy zainstalowano ołtarz, ale regularne nabożeństwa w nowym kościele (w niedziele i święta) zaczęto odprawiać dopiero od końca lat 80. XIX wieku przez zakonników z klasztoru wstawienniczego, który opiekował się kościołem .
Budynek o pojemności 100-150 osób był ciasny dla rosnącej ludności prawosławnej Chołodnej Góry, gdzie oprócz niego w tym czasie znajdował się tylko kościół cmentarny Wszystkich Świętych (od 1845 r., obecnie teren niedokończonej Stadion rezerw przy ulicy Muranowa). Na dodatek zbudowano go niedostatecznej jakości, przez długi czas w ścianach i sklepieniu świątyni pojawiły się pęknięcia. Od maja 1889 r. świątynia oficjalnie stała się parafią i przeszła w ręce kurateli parafialnej, która w 1890 r. zwróciła się do architekta diecezjalnego W. Ch. Nemkina z prośbą o czasową rozbudowę cerkwi i sporządzenie planu budowy nowy kościół. Po zatwierdzeniu planu projektu przez arcybiskupa Charkowa Ambrożego (Klyucharev) i przeszukaniu przez opiekę niezbędnych środków (piętnaście tysięcy rubli - jedna trzecia wymaganej kwoty), 24 czerwca 1892 r. Położono nowy kościół (na terenie sklepu chlebowego Towarzystwa Chłopów Państwowych w Charkowie). Brakującą sumę miał pozyskać z prywatnych darowizn, podczas gdy odbyła się swoista licytacja: ofiarodawca największej sumy miał możliwość wybrania imienia świętego, na którego cześć miałby zasiąść tron ​​południowej nawy bocznej. być konsekrowanym (północny został poświęcony w imię św. Ambrożego z Mediolanu, patrona arcybiskupa Ambrożego). Dzięki staraniom księdza Maxima Ponomareva budowa cerkwi Ozeryanskaya została ukończona dziewięć lat później, 23 września 1901 roku. W tym samym czasie wokół niego wzniesiono kamienne ogrodzenie z żelaznymi prętami.
Świątynia, zaprojektowana przez V. Kh. Nemkina, wykonana jest z czerwonej nieotynkowanej cegły w eklektycznych formach w stylu bizantyjsko-ruskim. Apsydy boczne w formie trójścianów wystają nieco z płaszczyzn ściany północnej i południowej, podkreślając półkolistą absydę ołtarza głównego ku czci Ozeryjskiej Ikony Najświętszej Bogurodzicy. Elewacje budynku są pełne detali architektonicznych zapożyczonych ze starożytnej rosyjskiej architektury sakralnej. Masywnej, na planie kwadratu, czterosłupowej bryły kościoła, zwieńczonej lekkim bębnem z kulistą kopułą, przeciwstawia się smukła, czterokondygnacyjna dzwonnica (około 40 metrów), połączona z przedsionkiem zachodnim. Położony na wzniesieniu, organicznie dopełniający sylwetkę wysokiego płaskowyżu Zimnej Góry, kościół dzięki swojej wdzięcznej sylwetce odegrał dominującą rolę w rozwoju zachodniej części miasta jako jeden z głównych elementów panorama dzielnicy z historycznego centrum miasta.
Następnie świątynia przeszła gruntowną przebudowę według projektu nowego architekta diecezjalnego V.N. Pokrovsky'ego. Przed 1906 r. na terenie podarowanym przez chłopów z woły charkowskiej na dwór dla świątyni (która znajdowała się już poza granicami miasta) znajdowały się dwa drewniane domy wyłożone cegłą dla księdza i duchownych. Murowany budynek dla duchowieństwa, wysoki na półtora piętra, powstał w 1912 r., a istniejące wówczas do 1914 r. skrzydło wymagało już gruntownego remontu. Na terenie świątyni znajdował się także budynek szkoły parafialnej, otwartej 1 września 1902 r., w której do 1914 r. było 89 uczniów (52 chłopców i 37 dziewcząt). Duchowni nie otrzymywali pensji, utrzymując się z procentu datków. Obaj proboszczowie prowadzili również odpłatną działalność dydaktyczną.
Po rewolucji upaństwowiony majątek świątynny i kościelny został przekazany wspólnocie parafialnej do stałego nieodpłatnego użytku na mocy porozumienia zawartego z Guberniańskim Komitetem Wykonawczym 20 lutego 1925 r. Życie parafii regulowało obowiązujące prawodawstwo dotyczące kultów, w gminie wybierano Radę, odbywały się walne zgromadzenia, na których wybierano duchownych i starszych. Do 1933 r. cerkiew należała do jurysdykcji renowatorów, jesienią 1933 r. stała się rezydencją egzarchy Ukrainy metropolity Konstantina, a po jego przeniesieniu do nowej stolicy Ukraińskiej SRR, Kijowa, katedry diecezji charkowskiej . W 1938 r. świątynia została zamknięta, biskupstwo przeniesiono do kościoła kazańskiego na Łysej Górze (ul. Leningradzka, 78).
Służbę wznowiono w 1942 r. podczas okupacji hitlerowskiej, początkowo pod jurysdykcją metropolity Serafina (Buldovsky) UAOC. Po wyzwoleniu Charkowa (sierpień 1943) w kościele prowadzono prace patriotyczne, zbierano fundusze na obronę i rodziny żołnierzy. W latach 1943-1945. Świątynia Ozeryansky została przebudowana. Odrestaurowana kaplica północna została poświęcona w imię Wszystkich Świętych (na pamiątkę zniszczonego kościoła cmentarnego). W 1954 r. zainstalowano w świątyni centralne ogrzewanie.
Po 1991 roku w kościele zaktualizowano ikonostas, wybudowano stołeczny dwupiętrowy budynek baptysterium ze szkółką niedzielną i sklepem z ikonami oraz przerobiono ogrodzenie.