Pierwsza pisemna wzmianka o kościele Archanioła Michała pochodzi z 1712 roku. Najprawdopodobniej był to kościół drewniany, gdyż nowa wzmianka o kościele wskazuje na jego budowę w 1762 roku, która również była drewniana. Tak kościół jest opisany w oświadczeniach duchowieństwa za 1804 r. „Kościół jest drewniany. Zbudowany w 1762 roku. Niezbyt silny. Na jego miejscu budowana jest kamienna. Jest tylko jeden tron ​​Archanioła Michała. Dzwonnica jest drewniana, mocna, jest na niej pięć dzwonów: 1 - 14 funtów i 15 funtów, 2 - 2 funty i 2 funty, 3 - 1 pud i 20 funtów, 4 i 5 po pół funta każdy”.
W 1805 r. na koszt pułkownika Michaiła Matwiejewicza Kulikowskiego zbudowano nowy murowany kościół, konsekrowany 8 listopada (według starego stylu) przez Jego Łaskawość Krzysztofa (Sulima) biskupa słobosko-ukraińskiego i charkowskiego. Nowy budynek to prawdziwy cud architektury. Na zewnątrz świątynia jest okrągła z dwoma portykami wystającymi z boku kruchty i ołtarza. Pierwszy portyk posiada gzyms, drugi przylega ściślej do bryły budynku z jego kolumnami. Zwieńczony jest kopułą na bębnie z wyciętymi w nim oknami. Grigorij Łukomski pisał: „Kościół jest połączony z domem w jedną architektoniczną całość. Jej kompozycja jest bardzo szlachetna i piękna. Świątynia była bardzo bogato zdobiona. Wnętrze zdobiły: empirowa krata pulpitu, duży srebrny żyrandol, mały żyrandol w stylu elżbietańskiego baroku, lokalne ikony w antycznych rzeźbionych ramach (oczywiście lokalne szkoły), twarz Zbawiciela, np. Guido Reni, w srebrnej oprawie. Ikonostas był niebieski ze złotymi paskami (później cały złocony). Zamiast ikony „Ostatnia Wieczerza” była gwiazda, zamiast „Golgoty” – „Władca Zastępów”. Później te ikony zostały zastąpione innymi. Należy zauważyć, że w kościele pochowano szereg osób z rodziny Kulikowskich i postawiono im pomniki-nagrobki.
Jeszcze bardziej wdzięczna była dwupoziomowa kamienna dzwonnica wzniesiona w pobliżu świątyni w 1827 roku. Jej pierwszą kondygnację otaczały kolumny, drugą ozdobiono płaskimi pilastrami. W korpusie dzwonnicy wycięte są nisze, proporcje okna dzwoniącego to wąski łuk. Łuk sprawiał wrażenie lekkości. Na kamiennej dzwonnicy, podobnie jak na starej drewnianej, było też pięć dzwonów: pierwszy – 46 funtów i 30 funtów, drugi – 9 funtów i 31 funtów, trzeci – 4 funty, czwarty – 1 funt , 5 - 30 funtów. W 1828 r. wybudowano nowe kamienne ogrodzenie zamiast drewnianego.
W latach 1849-1895 w kościele znajdowały się trzy ołtarze: główny w imię Archanioła Michała był zimny, a dwa w chórze były ciepłe: po prawej stronie ku czci Obrazu Zbawiciela Niewykonanego Rękami i Matka Boża Achtyrka, a po lewej - w imię świętych męczenników Zofii, Klemensa i Agafangela.( F40, inwentarz 110, poz. 1129, 1138, 1142, 1144a, 1146, 1148, 1787, 1796) dwa trony na nich. Trzeba przyznać, że widok zewnętrzny kościoła został poważnie uszkodzony w 1895 roku, kiedy profil gzymsów został zniekształcony w wyniku napraw, w wyniku czego zyskały one surowy wygląd. Uszkodzeniu uległy także kopuły kościoła i dzwonnicy. Wcześniej były one dokładnie kuliste, przy wymianie krokwi i łat stały się wieloaspektowe. Kopuła na górnym bębnie, zamiast być okrągła, była zrobiona jak cebula. Dwukolorową kolorystykę świątyni zastąpiła jednolita biel. Wcześniej białe kolumny pięknie kontrastowały z ciemnoczerwonym odcieniem tynkowych ścian. Przebudowa, jakby spowodowana pęknięciami od silnego nacisku ciężkich (400-500 funtów) pieców, znalazła również odzwierciedlenie w wyglądzie wewnętrznym świątyni: z błogosławieństwem biskupa Ambrożego usunięto nie tylko chóry, ale także bramy królewskie, które uległy „zniszczeniu”, zostały przerobione. Kościół i dzwonnicę były wielokrotnie remontowane.„W 1878 r. odnowiono ikonostas z kościoła głównego, ułożono nową posadzkę, urządzono też nowy tron, który został konsekrowany 4 listopada staraniem księdza, starszyzny i parafian”
„W 1900 r. wyremontowano kościół i dzwonnicę: ponownie przeszklono krzyże i kopuły, dachy pomalowano zieloną farbą. W 1904 ikonostas został naprawiony, pomalowany białą farbą i wypolerowany. Ikony w ikonostasie zostały ponownie namalowane. W ikonostasie zaaranżowano także nowe Bramy Królewskie. Podłoga w Ołtarzu Świętym i na soli jest ponownie wykonana. Wewnątrz świątyni ściany pobielono, a tynk naprawiono. W 1905 r. pomalowano posadzkę w Ołtarzu Świętym i w całym kościele, wszystkie drzwi zewnętrzne i wewnętrzne, okna, kraty i cztery szafy na ikony, ściany poniżej wewnątrz kościoła pomalowano farbą olejną. Budynki kościoła i dzwonnicy są bardzo trwałe. Wokół kościoła zbudowano solidne kamienne ogrodzenie, które w 1905 r. naprawiono i pobielono. Do pochówku zmarłych są specjalnie wyznaczone cmentarze wymagane przez prawo, ogrodzone.

W 1989 r. świątynia znalazła prawowitych właścicieli. Budynek został przekazany wspólnocie wierzących.