Historia cerkwi wstawiennictwa (rejon wasylkiwski, wieś Rubanowskie) związana jest z legendą o Trzech Synach, o której mowa w „Pieśni leśnej” Lesji Ukrainki oraz w wierszu „Tremsyn” Iwana Manżury. Świątynia została zbudowana na pięknym brzegu dawnej rzeki Rostavitsa przez założycielkę klasztoru Znamenovsky, księżną Elżbietę, ku pamięci jej syna dekabrysty (według miejscowej legendy). W kościele pochowane są relikwie czczonego w okolicy Hieromęczennika księdza Aleksandra, zamęczonego w 1918 roku, oraz ksieni Elżbiety. Tutaj pracował znany mnich Jan i Chrystus ze względu na świętego głupca Andrzeja.
W 1776 r Powołano komisję do zbierania informacji o rozdanych ziemiach zaporoskich oraz o tym, czy nowi właściciele zdążyli je zasiedlić. Do tej komisji wszedł także kapitan nowo sformowanych wojsk czarnomorskich Grigorij Wasilenko. Oto, co wiemy z rodzinnych gazet o tej pierwszej „statystyce” naszego regionu. Pojechał do Zaporoża jeszcze młody. Przed upadkiem Siczy spotykamy go już wśród „brygadzisty wojskowego” „urzędnika” promu Kodatsky na Dnieprze. Po zniszczeniu Siczy – kapitan Armii Czarnomorskiej i „statystyk” naszego regionu. W latach 60-tych XX wieku świątynia została zamknięta i częściowo zniszczona. W 1991 roku na prośbę mieszkańców wsi Rubanowskie z błogosławieństwem biskupa Gleba otwarto cerkiew i zarejestrowano wspólnotę kościelną. Teren jest ulepszany, nasadzono sad, powstał ogród warzywny, założono rabaty kwiatowe, wybudowano mały niższy kościółek, a na podwórku studnię. W pobliżu świątyni zachowały się miejsca pochówku księży i ​​założyciela wsi, kozackiego Rubana.
Wcześniej świątynia nazywana była Czerwonym Kościołem, naprawdę jest piękna, dumnie wznosi się nad wioską, zadziwiając swoim spokojem, wielkością i niesamowitym biciem dzwonów, oddając ludziom nadzieję, wiarę, miłość i życzliwość.

Do świątyni przyjeżdżają ludzie z wielu miast obwodu dniepropietrowskiego i sąsiednich regionów, aby pokłonić się relikwiom księdza Aleksandra i ksieni Elżbiety. Dlatego zawsze jest tu tłoczno, zwłaszcza w święta i weekendy. Ta świątynia ma jedną ciekawą cechę. Musisz wejść na teren świątyni… bez butów (lub na zmianę butów). Faktem jest, że podłogi w świątyni pokryte są dywanami podarowanymi świątyni przez wieśniaków. Dlatego jeśli zdecydujesz się wziąć udział w usłudze, zabierz ze sobą kapcie na zmianę.