Po stłumieniu kolejnego powstania narodowowyzwoleńczego pod wodzą hetmana Tarasa Tryasila w 1631 r. Rzeczpospolita próbowała przejąć kontrolę nad Zaporożem. W lutym 1635 król Władysław IV WAZA i sejm podjęli decyzję o budowie twierdzy w pobliżu pierwszego progu Dniepru - Kodackiego, w celu zablokowania floty zaporoskiej z Samary. Sama nazwa „Kodak” w tłumaczeniu z języka tureckiego oznacza „osiedle na górze”.

Budowę twierdzy miał nadzorować komtur, hetman koronny Stanisław Kontsepolski, a wybudować ją miał francuski inżynier de Beauplan. Plan samej twierdzy służył później jako N.V. Gogol jako model fortyfikacji wojskowej przy tworzeniu opowieści „Taras Bulba”.
Twierdza Kodak została zbudowana w rekordowym czasie – od wiosny do sierpnia 1635 roku. Wzdłuż obwodu prostokąt bastionowy miał 1800 m. Od zachodu twierdza wznosiła się nad Dnieprem, od stepu otaczała ją fosa. Od południa po polu (przeciwko kawalerii) rozrzucone były żelazne ciernie. Garnizon liczył do 1000 osób. Powstał katolicki klasztor i osada handlowa, osada. Pierwszym komendantem był francuski oficer Jean Marion – „stary wojownik”, jak nazywał go wielki kanclerz litewski Albrecht Radziwiłł. „Stary Wojownik” zabronił Kozakom nie tylko opuszczania Samary, ale także angażowania się w rzemiosło nad Dnieprem. Ale już w nocy 12 sierpnia Kozacy pod wodzą Sulimy, wracający z kampanii krymskiej, nagle pojawili się w twierdzy. Garnizon został wymordowany. Złapali Mariona żywcem, wsypali mu proch w ubranie, położyli go na stosie i podpalili. Eksplozja zepchnęła Marion do Dniepru.
W grudniu 1635 r. stłumiono powstanie Sulimy, a 7 marca 1636 r. wydano uniwersalizm Władysława IV: wysłać ludzi do wszystkich miast i osiedli Ukrainy w celu przywrócenia twierdzy Kodak. Prace zakończono w lipcu 1639 roku. Twierdza została prawie potrojona. Teraz czuwanie nocne zostało wzmocnione. Gubernatorem Kodaka został Jan Zholtovsky, komendantem siostrzeniec hetmana koronnego Adama Kontsepolskiego. Sam hetman koronny przybył na inspekcję twierdzy. Po drodze zaprosił niektórych szlachciców, aby na własne oczy pokazali potęgę Polski. Tak więc Bogdan Chmielnicki, centurion pułku Czygirinskiego, został otoczony przez Kontsepolskiego. Zadowolony z hetmana koronnego zaczął kpić z Kozaków, mówiąc, że nie ma już powodów do powstań (tj. słabych stron), na co B. Chmielnicki odpowiedział: „Utworzony ręcznie, ręcznie zniszczony”. Te słowa stały się prorocze.
Oprócz B. Chmielnickiego odwiedzili Kodaka także inni przywódcy przyszłej wojny wyzwoleńczej. Tak więc jeden z bohaterów, Iwan Bogun, służył tu przez dwa lata, otrzymując za swoją służbę 30 sztuk złota rocznie. Wraz z wybuchem wojny wyzwoleńczej wiosną 1648, polski oddział został wysłany do Kodak, aby uderzyć stąd na Sicz, która znajdowała się na Nikitin Rog (Nikopol). Ale inicjatywę przejął Bogdan Chmielnicki, organizując swój obóz w twierdzy Nowy Kodak (założonej w 1645 r.) i pokonał Polaków w bitwie pod Żowtimi Wodami. W 1998 roku, z okazji 350. rocznicy wybuchu wojny o wyzwolenie, na polu bitwy pod Żowtimi Wodami wzniesiono pomnik ku czci zwycięstwa. Kodak był oblężony. W 1910 r. D. Jawornicki w napisie na pomniku ku czci zdobycia twierdzy określił datę tego wydarzenia na wiosnę 1648 r. W rzeczywistości Kozacy nie zdobyli szturmem twierdzy Kodak. Bogdan Chmielnicki wysłał tu trzy wybrane pułki pod dowództwem M. Niestierenko, znanego jako jeden z organizatorów wywiadu i kontrwywiadu, oraz P. Szumejki, Czigińskiego i nie-pułkownika. Oblężenie najwyraźniej nie trwało długo. Mimo przechwałek polscy dowódcy wojskowi szybko wyrzucili białą flagę. 1 października 1648 r. w zamian za swobodny wyjazd opuścili twierdzę wraz z działami.
W artykułach marcowych traktatu rosyjsko-ukraińskiego z 1654 r. Kodak jest opisany jako miasto na granicy z Krymem: „w którym hetman zawsze przetrzymuje 400 osób i karmi je”. Do 1656 r. Kodak podlegał rządom hetmańskim, a następnie przeszedł pod jurysdykcję Siczy Zaporoskiej i odegrał ważną rolę w okresie ruin (1661-1688). W 1688 r. hetman Iwan Mazepa zlecił budowę na prawym brzegu rzeki twierdzy Nowobogoriditskaja. Samara u zbiegu z Dnieprem (obecnie terytorium wsi imienia Szewczenki, która jest częścią miasta). Położony na pograniczu hetmanatu w Zaporożu Kodak stał się ważnym ośrodkiem działalności politycznej.
Poparcie proszwedzkiej orientacji Iwana Mazepy przez Kozaków doprowadziło do tego, że wiosną 1709 r. oddział karny armii moskiewskiej zniszczył Kodaka i Sicz Zaporoską. Jednak zgodnie z Traktatem Prut z Turcją (1711) granica przebiegała wzdłuż rzeki Samary. Twierdze miały zostać zniszczone. Terytorium przejął chan krymski, który w latach 20. XVIII wieku. przekazał prawa do ruin rządowi polskiemu. Jednak samo miasto się rozwinęło. W latach 1736-1737 w Starym Kodaku budowane są dwa kościoły. Od 1739 roku przenoszą się tu ludzie z Połtawy i Czernihowa. Centrum przenosi się do Nowego Kodaka - centrum namiotu kozackiego Zastępu Zaporoskiego. Jest urząd, sąd, administracja, szkoła, przeprawa przez Dniepr, kościół katedralny, przy którym było siedmiu księży i ​​czterech diakonów (1773). Dalsze losy Starego Kodaka są tragiczne. Jej badania archeologiczne przeprowadził D. Jawornicki, ale wszystkie wyniki tej pracy zaginęły podczas II wojny światowej. W 1944 r. na terenie twierdzy położono kamieniołom granitu, który do 1994 r. zniszczył około 90% Kodaka.