Czerwonohrad to zaginione miasto w obwodzie tarnopolskim na Ukrainie, niedaleko wsi Nyrków w rejonie Zalishchitsky. Położony w pobliżu rzeki Dzhurin. Również w pobliżu miasta znajduje się wodospad Dzhurinsky.

W chwili obecnej z budynków na terenie Czerwonogradu zachowały się pozostałości zamku Czerwonogradskiego z XVII wieku i kościoła katolickiego z XVIII wieku. Na wzgórzu w pobliżu zamku znajduje się opuszczony cmentarz z kaplicą, w której pochowano szczątki rodu Ponińskich.

Nazwa miasta wzięła się ze specyfiki gleby na tym terenie – tutejsze piaskowce nadają mu czerwony kolor. Wśród historyków (głównie polskich) panuje opinia, że ​​Czerwonograd można kojarzyć z miastami czerwieńskimi, od których później wzięła się nazwa Czerwona Ruś. Sowiecka, a później ukraińska historiografia zaprzecza tej wersji, uważając, że nazwa Czerwona Rusi pochodzi od miasta Czerwen.
Po raz pierwszy Czerwonograd jest wymieniony w kronikach jako Castrum rubrum (Czerwony Zamek) w IX wieku. Do XIII wieku w Czerwonogradzie istniał zamek (prawdopodobnie drewniany), wymieniany jako przedmiot sporów między książętami Rusi Kijowskiej. W 1240 r. Czerwonograd, podobnie jak inne miasta Podola, został poddany najazdowi tatarsko-mongolskiemu. W 1313 r. Podole zdobył książę litewski Olgierd, a cały region przeszedł w ręce braci Koriatowiczów. Litwini ufortyfikowali zamek, aw 1331 r. założono w mieście klasztor dominikanów. W 1340 r. Kazimierz Wielki zdobył miasto.
W 1434 r. Czerwonograd otrzymał status miasta królewskiego, a w 1448 r. prawa magdeburskie. W tym okresie w mieście rozwinął się handel i rzemiosło, do miasta powrócili dominikanie. Na początku XVII wieku właściciele okolicznych ziem Daniłowicze wznieśli na miejscu drewnianej twierdzy zamek ufortyfikowany wałem obronnym. W 1615 r. obok zamku wzniesiono kościół, zbudowany na koszt pary Lisieckich. W latach 1621-1672 Czerwonograd wraz z okolicznymi ziemiami znajdował się pod panowaniem Imperium Osmańskiego. Miasto podupadło, a pod koniec okupacji osmańskiej Czerwonograd był tylko małą wioską.
Do pierwszego rozbioru Polski w 1771 r. zamek Czerwonograd był ośrodkiem starostwa czerwonogrodzkiego, jednego z trzech starostów województwa podolskiego. Po rozbiorze Polski miasto trafiło do Austrii, straciło na znaczeniu i weszło w skład powiatu zalishchitskiego województwa tarnopolskiego. W 1778 r. Czerwonograd przeszedł w posiadanie księcia Karola Ponińskiego, który odkupił go od rządu austriackiego. W 1820 r. Poninsky wzniósł na pozostałościach zrujnowanego zamku wspaniały zamek-pałac zaprojektowany przez architekta Juliana Zacharowicza. Syn Karola Ponińskiego, Kalist Poninsky kontynuuje budowę pałacu, w tym odbudowuje ocalałe wieże zamkowe, podczas gdy pozostałości starego zamku są rozbierane na ziemię. Wokół nowego zamku-pałacowego znajduje się park w stylu włoskim, ozdobiony fontannami i klombami. W 1835 roku Helena Poninsky zamówiła u słynnego rzeźbiarza Bertela Thorvaldsena rzeźbę upamiętniającą zmarłych dzieci. Siedem lat później, w 1842 roku, mistrz zakończył dzieło. Obecnie rzeźba jest przechowywana we Lwowskiej Galerii Sztuki.
W 1846 r. Helena Poninskaya otwiera w Czerwonogradzie klasztor Sióstr Miłosierdzia, które zajmowały się wychowywaniem sierot i opieką nad chorymi. W 1880 r. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego opisuje Czerwonograd jako miasto liczące 465 mieszkańców, w mieście działała parafia greckokatolicka, działał młyn wodny. Na pograniczu XIX i XX wieku miasto przeszło w posiadanie księżnej Marii Lubomirskiej, która została ostatnią właścicielką Czerwonogradu. Na początku lat 40. w Czerwonogradzie mieszkało około 500 osób. W dniach 2-3 lutego 1945 bojownicy OUN-UPA przystąpili do walki ze stacjonowanymi w mieście polskimi jednostkami samoobrony. W wyniku bitwy zginęło ponad 50 Polaków, zamek doznał znacznych zniszczeń.
Po wojnie miasto nie zostało odbudowane i zniknęło z map. W drugiej połowie XX wieku na polecenie kierownika kołchozu we wsi Nyrków, położonej w pobliżu ruin Czerwonogradu, pałac został częściowo rozebrany na materiały budowlane do budowy chlewni. W latach 70. w pobliżu ruin Czerwonogradu zbudowano obóz dla dzieci „Romashka”. W 2003 roku w pobliżu rozpoczęto budowę klasztoru należącego do Ukraińskiej Autokefalicznej Cerkwi Prawosławnej.