В Гатчине находится несколько парков. В прошлом году я была на джазовом фестивале у Большого гатчинского дворца (справа на плане). В этом году решила добраться до Приоратского дворца своим ходом (прежде попадала туда на автобусной экскурсии).
Доехать до Гатчины можно либо на электричке, либо на маршрутке, либо на своем автомобиле. Гатчина растет, строится. Видимо, дальше будут не только пробки на центральной улице, но и проблемы с парковками. Пока даже в выходной место найти можно. Маршрутки в Гатчину отправляются от м. Московская или м. Пр. Ветеранов. Электрички с Балтийского вокзала – на Гатчину Балтийскую и Варшавскую (последние чаще). Цена маршрутки и электрички примерно одинаковая.
В Приоратском дворце мне бесплатно дали аудиогид. Бесплатно же я присоединилась к той экскурсии, на которую приехала, – о Николае Львове.
С аудиогидом успела только обойти зал, посвященный тому периоду в жизни Мальтийского ордена, когда его приором был Павел I.
Мы были в Валетте – столице ордена госпитальеров с XVI века (до этого орден располагался в Иерусалиме, потом на Родосе). Правда, оригинального зала я не помню. Видимо, в него не заходили. От Мальты орден получил свое название, сохраняющееся и сегодня – Мальтийский, хотя сегодня орден «прописан» в Италии. Впрочем, кажется, на Мальте есть принадлежащие ордену здания. Кажется, нам говорили о крепости Сент-Анжело.
В первом зале есть макет госпиталя. Любопытная деталь: на макете видны ниши возле кроватей больных. Оказывается, это индивидуальные туалеты. Вряд ли в XVI веке в других странах такие удобства уже существовали. Кстати, рыцари лечили всех, вне зависимости от национальности и вероисповедания.
Здесь же выставлены предметы того времени, когда орден обосновался на Мальте: стул и кассоне (от итальянского cassa) – сундук, в которое помещалось приданое невесты. Именно в век появления ордена такие сундуки стали украшать резьбой.
Книга об ордене, которой зачитывался Павел I, тоже есть в витрине.
В следующем зале помещаются портреты политических деятелей времен Павла и его самого. Эту информацию я дважды прослушала. Потому что фамилии очень известные. А вот чем знамениты, мне было не известно.
Там есть изображение друга детства Павла I – "бриллиантового" князя Александра Борисовича Куракина. Прозвище свое он получил из-за любви князя к бриллиантам (они украшали его одежду). Впрочем, однажды благодаря изобильно украшенной ими одежде он меньше других пострадал во время пожара. Он был дипломатом (учился сначала вместе с Павлом у своего дяди Панина, потом за границей, бывал там по поручениям и Павла, и Александра I). При Павле был вице-канцлером. Его отец владел Гатчиной. Был дружен с женой Павла Марией Федоровной. Был противником Ростопчина, чье изображение тоже есть в зале. Мне показалось любопытным написанное в Википедии: считают, что он ввел service a la russe (блюда подают друг за другом, горячими) вместо привычного до этого service a la francaise (все блюда выставляются одновременно).
Там же изображение адмирала времен Павла I, графа Григория Григорьевича Кушелева. Вторым браком женился на Безбородко (богатейшей невесте того времени). А его сын уже стал Кушелевым-Безбородко. Усадьбу Кушелева-Безбородко в Петербурге знают все, кто видел «Итальянцев в России»: это вдоль нее в ряд сидят львы перед оградой из цепей.
В том же зале есть изображение Безбородко – «министра иностранных дел», инициатора переговоров с послом Мальтийского ордена о переносе приората в Россию. Он был как бы министром иностранных дел у Павла. Вел переговоры с послом Мальтийского ордена в России Литтой, чей портрет тоже есть в зале. Еще один «министр ин. дел» Ростопчин – противник и преемник Безбородко на посту. Он считал необходимым сближение с Францией, а Павел был сторонником всего немецкого.
Здесь же есть карта последнего раздела Польши. Рядом карикатура на Павла. А над витриной картина, показывающего участников перекраивания Европы тех времен.
На втором этаже показывают орудия труда, которыми создавался глинобитный Приоратский дворец. Там висит портрет Николая Львова, выставлен макет дворца, есть витрина, рассказывающая о его потомках, об архитектурных памятниках, построенных Львовым и сохранившимся до наших дней.
Николай Александрович Львов, «русский Леонардо», построивший землебитный Приоратский дворец. Впрочем, он был не только архитектором, но и музыкантом, поэтом, переводчиком. Увлекался точными науками, рисовал.
Работы Львова сохранились в Тверской области (там у него было имение, там он был похоронен) и в Петербурге и окрестностях: ворота Петропавловской крепости, церковь «Кулич и Пасха» в селе Александровском (ныне у м. Пролетарская), церковь в Мурине (быстро застраиваемая окраина СПб). Ну и в Тверской области, где было его имение.
W Gatchinie jest kilka parkó w. W zeszł ym roku był em na festiwalu jazzowym w pobliż u Pał acu Great Gatchina (po prawej na planie). W tym roku postanowił am dostać się do Priory Palace na wł asną rę kę (zanim dotarł am tam na wycieczkę autobusową ).
Moż esz dostać się do Gatchiny pocią giem, minibusem lub samochodem. Gatchina roś nie, jest budowana. Podobno na gł ó wnej ulicy pojawią się nie tylko korki, ale takż e problemy z parkowaniem. Jak dotą d nawet w weekendy moż na znaleź ć miejsce. Minibusy do Gatchina odjeż dż ają ze stacji metra Moskovskaya lub stacji metra Pr. Weterani. Pocią gi elektryczne z Dworca Bał tyckiego - do Gatchina Baltic i Warszawy (ta druga czę ś ciej). Cena minibusa i pocią gu elektrycznego jest mniej wię cej taka sama.
Pał ac Priory dał mi bezpł atny przewodnik audio. Za darmo doł ą czył em do trasy, na któ rą przyjechał em - o Nikoł aju Lwowie.
Z audioprzewodnikiem udał o mi się tylko ominą ć salę poś wię coną temu okresowi w ż yciu Zakonu Maltań skiego, kiedy Paweł I był jego przeorem.
Byliś my w Valletcie, stolicy Zakonu Szpitalnikó w od XVI wieku (wcześ niej zakon znajdował się w Jerozolimie, potem na Rodos). To prawda, ż e oryginalnej sali nie pamię tam. Najwyraź niej nie weszli. Z Malty zakon otrzymał swoją nazwę , któ ra pozostaje do dziś - maltań ska, chociaż dziś zakon jest „zarejestrowany” we Wł oszech. Wydaje się jednak, ż e na Malcie znajdują się budynki należ ą ce do zakonu. Wydaje się , ż e powiedziano nam o twierdzy ś w. Anioł a.
W pierwszej sali znajduje się makieta szpitala. Ciekawy szczegó ł : na makiecie widoczne są nisze przy ł ó ż kach pacjentó w. Okazuje się , ż e są to toalety prywatne. Jest mał o prawdopodobne, aby w XVI wieku takie udogodnienia istniał y już w innych krajach. Nawiasem mó wią c, rycerze traktowali wszystkich, bez wzglę du na narodowoś ć i religię.
Wystawione są tu ró wnież przedmioty z czasó w, gdy zakon osiadł na Malcie: krzesł o i cassone (z wł oskiej cassy) - skrzynia, w któ rej umieszczono posag panny mł odej. To wł aś nie w wieku, kiedy pojawił się zakon, takie skrzynie zaczę to zdobić rzeź bami.
Ksią ż ka o zakonie, któ rą czytał em Paweł , jest ró wnież w oknie.
W kolejnej sali znajdują się portrety postaci politycznych z czasó w Pawł a i jego samego. Dwukrotnie wysł uchał em tych informacji. Ponieważ imiona są bardzo znane. Ale z czego sł yną , nie wiedział em.
Jest obraz przyjaciela z dzieciń stwa Pawł a I - „diamentowego” księ cia Aleksandra Borisowicza Kurakina. Swó j przydomek otrzymał z powodu zamił owania księ cia do diamentó w (ozdabiali jego ubrania). Jednak raz, dzię ki bogato zdobionym przez nich ubraniom, ucierpiał mniej niż inni podczas poż aru. Był dyplomatą (począ tkowo studiował u Pawł a u swojego wuja Panina, potem za granicą był tam z ramienia Pawł a i Aleksandra I).
Za Pawł a był wicekanclerzem. Jego ojciec był wł aś cicielem Gatchiny. Przyjaź nił się z ż oną Pawł a, Marią Fiodorowną . Był przeciwnikiem Rostopchina, któ rego wizerunek znajduje się ró wnież w hali. Wydawał o mi się ciekawe, co napisano na Wikipedii: uważ ają , ż e wprowadził usł ugę a la russe (dania są podawane jedno po drugim, na gorą co) zamiast zwykł ego serwisu a la francaise (wszystkie dania są wyś wietlane jednocześ nie).
Jest też wizerunek admirał a z czasó w Pawł a I, hrabiego Grigorija Grigoriewicza Kuszelewa. Drugie mał ż eń stwo poś lubił Bezborodko (najbogatsza panna mł oda tamtych czasó w). A jego syn już stał się Kuszelew-Bezborodko. Posiadł oś ć Kushelev-Bezborodko w Petersburgu jest znana każ demu, kto widział „Wł ochó w w Rosji”: to wzdł uż niej lwy siedzą w rzę dzie przed ogrodzeniem z ł ań cuchó w.
W tej samej sali wisi wizerunek „ministra spraw zagranicznych” Bezborodka, inicjatora negocjacji z ambasadorem Zakonu Maltań skiego w sprawie przeniesienia Zakonu do Rosji. Był jakby ministrem spraw zagranicznych Pawł a.
Negocjował z ambasadorem Zakonu Maltań skiego w Rosji Littą , któ rej portret ró wnież znajduje się w holu. Kolejny „minister afery "Rostopchin jest przeciwnikiem i nastę pcą Bezborodka na urzę dzie. Uważ ał za konieczne zbliż enie z Francją , a Paweł był zwolennikiem wszystkiego, co niemieckie.
Istnieje ró wnież mapa ostatniego rozbioru Polski. W pobliż u znajduje się karykatura Pawł a. A nad gablotą znajduje się zdję cie ukazują ce uczestnikó w przebudowy ó wczesnej Europy.
Na drugim pię trze pokazują narzę dzia, któ re został y uż yte do stworzenia adobe Priory Palace. Wisi tam portret Mikoł aja Lwowa, wystawiona jest makieta pał acu, jest gablota, któ ra opowiada o jego potomkach, o zabytkach architektonicznych zbudowanych przez Lwó w i zachowanych do dziś.
Nikoł aj Aleksandrowicz Lwó w, „Rosyjski Leonardo”, któ ry zbudował ubity ziemią Pał ac Przeorat. Był jednak nie tylko architektem, ale takż e muzykiem, poetą i tł umaczem. Lubił nauki ś cisł e, rysował.
Dzieł a lwowskie zachował y się w rejonie Tweru (miał tam mają tek, w któ rym został pochowany) oraz na zabudowanych przedmieś ciach St. Petersburga. Có ż , w regionie Tweru, gdzie znajdował a się jego posiadł oś ć .