Amfiteatr rzymski w Rimini został zbudowany w II wieku naszej ery. Budowa amfiteatru była swego rodzaju krokiem w kierunku uzyskania statusu miasta. Tradycyjnie dla tego typu budowli amfiteatr zbudowano na peryferiach miasta w malowniczym miejscu nad brzegiem morza. Podobnie jak wiele innych amfiteatrów epoki starożytnego Rzymu, miał kształt elipsy.

Zachowane ruiny pozwalają wyobrazić sobie wielkość konstrukcji. Jej wymiary zewnętrzne wynosiły 118 na 88 metrów. Amfiteatr mógł pomieścić około 10 000 widzów, którzy wchodzili i wychodzili dwoma głównymi wejściami połączonymi licznymi korytarzami i schodami prowadzącymi na trybuny. W centrum znajdowała się arena walk gladiatorów. Jego wartość wynosiła 76,40 na 47,40 metra.
W czasie upadku Cesarstwa Rzymskiego amfiteatr był otoczony murami. Stał się fortyfikacją, która miała stawić czoła coraz groźniejszym najazdom barbarzyńców. Fasada od strony morza została pokryta łukami o wysokości 63 m. Amfiteatr, utraciwszy swoją widowiskową funkcję i przestał pełnić rolę militarną, zamieniono na infirmerię. Ostatecznie został wykorzystany jako kamieniołom do budowy nowych domów. W średniowieczu z ogromnej budowli pozostał tylko stos ruin.

Pierwsze wykopaliska w amfiteatrze wykonano w 1763 roku. W 1843 roku, dzięki historykowi Luigiemu Toniniemu (1807–1874), ruiny antycznej budowli zostały częściowo zaprezentowane publiczności. Sto lat później, w czasie II wojny światowej, amfiteatr został przystosowany do składowania gruzu. Prawdziwy program odrestaurowania i wzmocnienia zabytku architektonicznego został uruchomiony w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku.

Dziś w amfiteatrze odbywają się różnorodne imprezy rozrywkowe.