Malmaison
Chateau de Malmaison, rezydencja Napoleona Bonaparte i Josephine Beauharnais
Francja, Rueil-Malmaison
Malmaison to posiadłość na przedmieściach Paryża, znana jako rezydencja Napoleona Bonaparte i Josephine Beauharnais.
W X wieku Normanowie przywieźli tu swoje łupy. Stąd według legendy wzięła się nazwa: mal maison – „zły dom”.
Pałac Malmaison został zbudowany w 1610 roku i został ukończony do 1686 roku. Od 1737 r. pałac wynajmowany był zamożnym dzierżawcom. W 1763 roku kupił go syn kanclerza d’Aguesso, a w 1771 roku zamożny bankier Jacques-Jean le Couteau du Molay. Rodzina bankiera nieco rozbudowała skrzydła domu z widokiem na ogród. Madame du Molay zorganizowała w Malmaison salon literacki, w którym uczestniczyli Abbe Delisle, Madame Vigée-Lebrun, filozof oświecenia Melchior Grimm i pisarz Bernardin de Saint-Pierre. Burzliwe wydarzenia rewolucji francuskiej zmusiły bankiera do sprzedaży Malmaison. Kupującą była Józefina Bonaparte. 21 kwietnia 1799 roku nabyła majątek płacąc z góry 15 tysięcy franków.
Napoleon Bonaparte potwierdził ten zakup po powrocie z kampanii egipskiej i ostatecznie zapłacił za pałac (pełna cena od 250 do 300 tysięcy franków). Napoleon, już pierwszy konsul, lubił tu przyjeżdżać, aby odpocząć lub popracować. Kazał zrobić sobie na zamku mały gabinet-bibliotekę i salę konferencyjną. W latach 1800-1802 spotykał się tu rząd francuski, a ministrowie konsulatu spotykali się nieformalnie.
W 1802 roku rodzina pierwszego konsula przeniosła się do zamku Saint-Cloud, ale Josephine nadal odwiedzała Malmaison. Napoleon zatrudnił architektów, którzy rozpoczęli odbudowę i dekorację pałacu, trafiając w gust Madame Bonaparte.
Zainteresowana botaniką Józefina stworzyła na osiedlu piękny ogród ze szklarnią, w którym uprawiano rzadkie i egzotyczne rośliny.
Około 1803 roku zdecydowała się stworzyć katalog swojej kolekcji i powierzyła opisy botaniczne Etienne Pierre'owi Vantenatowi, a ilustracje Pierre-Josephowi Redoute. W rezultacie powstało dwutomowe dzieło Jardin de La Malmaison (1803–1805): jeden z najwybitniejszych przykładów ilustrowanej książki botanicznej wszechczasów.
W 1809 roku, po rozwodzie z Józefiną, cesarz zachował jej tytuł cesarzowej i przekazał jej na własność Malmaison. Wiosną 1814 roku Józefina przyjęła w Malmaison cesarza Rosji Aleksandra I. Józefina przeziębiła się podczas spaceru z Aleksandrem I. 29 maja 1814 roku zmarł właściciel Malmaison.
Majątek odziedziczył syn Józefiny, książę Eugeniusz Beauharnais, który pospiesznie sprzedał Aleksandrowi zdobiące go obrazy z kolekcji Kassel. Do Ermitażu przewieziono między innymi cztery posągi Canovy i kameę Gonzagi.
Po śmierci księcia wdowa po nim sprzedała Malmaison szwedzkiemu bankierowi Jonasowi Hagermanowi.
W 1842 roku majątek nabyła Krystyna Hiszpańska, wdowa po hiszpańskim królu Ferdynandzie VII, a w 1861 roku właścicielem Malmaison został cesarz francuski Napoleon III, będący zarówno bratankiem Napoleona I, jak i wnukiem Józefiny.
Malmaison bardzo ucierpiało podczas wojny francusko-pruskiej toczącej się w latach 1870–71. W pięknym pałacu przez pewien czas mieściły się koszary niemieckie.
W 1877 r. państwo sprzedało Malmaison kupcowi, który na terenie posiadłości zbudował park. A w 1896 roku majątek nabył historyk epoki napoleońskiej Daniel Ifla, piszący pod pseudonimem „Ozyrys”. To on zgromadził kolekcję poświęconą Napoleonowi i przekazał Malmaison państwu (1904).
Obecnie Malmaison wraz z pobliską posiadłością Bois-Préau tworzy muzeum epoki napoleońskiej. Został otwarty w 1906 roku. Ostatnią renowację zakończono w 1992 roku.
W salonach zrekonstruowanych w stylu I Cesarstwa odrestaurowano wyposażenie z początku XIX wieku, wystawiono portrety, przedmioty gospodarstwa domowego rodziny cesarskiej i inne pamiątki, w szczególności tron Napoleona z Fontainebleau, łóżko polowe na którym zginął, jego maska pośmiertna.
