Живерни – то ли городок, то ли деревня, недалеко от Вернона. Поселение упомянуто впервые в XI веке под латинизированным названием Giverniacum. Предполагается, что название произошло от кельтского слова «козел». Поселение было владением аббатств. Дольше других им владело руанское аббаство Сен-Уэн.
Поселение представляет собой одну длинную главную улицу. Эта улица носит имя Моне. На ней находятся все значимые объекты. Ее пересекают несколько маленьких. На главной улице находится дом Моне, музей импрессионизма, туристический офис, ателье художников, рестораны, церковь, кладбище.
Группы входят в дом Моне со стороны парковки. Одиночные туристы – со стороны главной улицы (дом Моне стоит на ней). Возле дома художника разбит сад, похожий на регулярный. Водный же сад (который был натурой для кувшинок Моне) находится немного дальше: нужно пройти подземным переходом. По моему мнению, водный сад интереснее и необычнее. Он сделан в стиле английских парков, производит впечатление заросшего. В то время как сад у дома художника почти полностью закрыт (его можно обойти по периметру, не заходя внутрь) и в нем нет этого ощущения наложившего отпечаток времени (или он реконструируется? ). В доме нет картин Моне (только копии). Но есть японские гравюры, которыми был увлечен художник. Рядом есть загон для животных «для создания атмосферы времен художника» (тогда животные тоже были).
Если выйти из дома на главную улицу, то нужно повернуть налево, чтобы увидеть остальные места в Живерни. Первым будет музей импрессионистов. Они поселились в местечке даже раньше художника; Моне обосновался в доме в 1883 г. и прожил здесь до своей смерти в 1926 г. Падчерица художника (дочь второй жены) вышла замуж за американского импрессиониста. Примерно напротив через улицу находится туристический офис. Там можно взять карту места, с которой обследовать оставшиеся достопримечательности. Дальше по той же стороне, что и музей импрессионистов находится «партер», где воссоздано маковое поле. В середине лета как раз можно увидеть цветущие маки, васильки, овес.
Дальше по улице можно дойти до церкви, где Моне сочетался с второй женой, рядом с которой они и другие родственники похоронены. Могила находится справа от церкви на подъеме к основному кладбищу. Первая могила (или памятник) посвящены тем, кто погиб в 1944 г. За ней, заросшая цветами могила семьи Моне. Еще дальше, слева от ее, находится могила первого мужа Алисы Ошене (вторая жена художника).
Церковь Св. Радегунды относят к XI-XII векам (расцвет герцогства Нормандия). Часть ее пристроена в XV веке.
Радегунда жила в VI веке. Была дочерью короля Тюрингии, женой короля франков Хлотаря I. Она уже была христианкой, хотела посвятить себя религии, когда ее выдали замуж за язычника Хлотаря I. В замужестве она много помогала окружающим. После того как Хлотарь убил ее брата, она покинула двор, основала монастырь Святого Креста в Пуатье и ушла туда.
Есть легенда, где говорится, что, ужаснувшись убийству, она сбежала из дворца. Ее преследовали. Убегая через голое еще поле, она истово молилась, чтобы ее не догнали. И бог совершил чудо: вокруг Радегунды вырос овес, который ее скрыл. Хлотарь, увидев такое чудо, уверовал, принял христианство и отпустил жену в монастырь. Поэтому Радегунду иногда изображают с колосьями овса в одной руке и книгой – в другой. Говорят, что она исцеляет больных кожными заболеваниями. У церкви в Живерни есть камень, говорят, что если к нему прикоснуться, можно избавиться от такого рода болезней.
Giverny to miasto lub wieś niedaleko Vernon. Osada wzmiankowana po raz pierwszy w XI wieku pod zlatynizowaną nazwą Giverniacum. Przyjmuje się , ż e nazwa pochodzi od celtyckiego sł owa oznaczają cego „kozę ”. Osada był a domeną opactw. Opactwo Rouen w Saint-Ouen posiadał o go dł uż ej niż inne.
Osada to jedna dł uga gł ó wna ulica. Ta ulica nosi imię Moneta. Zawiera wszystkie waż ne przedmioty. Przecina ją kilka mał ych. Przy gł ó wnej ulicy znajduje się dom Moneta, muzeum impresjonistó w, biuro turystyczne, pracownie artystó w, restauracje, koś ció ł , cmentarz.
Grupy wchodzą do domu Moneta od strony parkingu. Turyś ci samotni - od strony gł ó wnej ulicy (na niej stoi dom Moneta). W pobliż u domu artysty znajduje się ogró d podobny do zwykł ego. Ogró d wodny (któ ry był charakterem lilii wodnych Moneta) jest nieco dalej: trzeba przejś ć przez przejś cie podziemne. Moim zdaniem ogró d wodny jest ciekawszy i niecodzienny.
Wykonany jest w stylu parkó w angielskich, sprawia wraż enie zaroś nię tego. Natomiast ogró d przy domu artysty jest prawie cał kowicie zamknię ty (moż na go obejś ć bez wchodzenia do ś rodka) i nie ma w nim odciś nię tego wraż enia czasu (a moż e jest rekonstruowany? ). W domu nie ma obrazó w Moneta (tylko kopie). Ale istnieją japoń skie ryciny, któ rymi pasjonował się artysta. Nieopodal znajduje się zagroda dla zwierzą t „aby stworzyć atmosferę czasó w artysty” (wtedy też był y zwierzę ta).
Jeś li wyjdziesz z domu na gł ó wnej ulicy, musisz skrę cić w lewo, aby zobaczyć pozostał e miejsca w Giverny. Pierwszym bę dzie Muzeum Impresjonistó w. Osiedlili się w mieś cie jeszcze przed artystą ; Monet zamieszkał w domu w 1883 roku i mieszkał tu aż do ś mierci w 1926 roku. Pasierbica artysty (có rka jego drugiej ż ony) wyszł a za amerykań skiego impresjonistę . Mniej wię cej po drugiej stronie ulicy znajduje się biuro turystyczne.
Tam moż esz wzią ć mapę miejsca, z któ rego moż esz zwiedzić pozostał e atrakcje. Dalej po tej samej stronie co Muzeum Impresjonistó w znajduje się „parter”, w któ rym odtworzono pole makowe. W ś rodku lata moż na zobaczyć kwitną ce maki, chabry, owies.
Dalej ulicą moż na dojś ć do koś cioł a, w któ rym Monet poś lubił swoją drugą ż onę , obok któ rego pochowani są oni i inni krewni. Gró b znajduje się na prawo od koś cioł a na wzniesieniu na gł ó wny cmentarz. Pierwszy gró b (pomnik) poś wię cony jest zmarł ym w 1944 r. Za nim gró b rodziny Monet poroś nię ty kwiatami. Jeszcze dalej, na lewo od niej, znajduje się gró b pierwszego mę ż a Alice Oshenet (drugiej ż ony artystki).
Koś ció ł ś w. Radegundy należ y do XI-XII wieku (rozkwitu Księ stwa Normandii). Czę ś ć dobudowano w XV wieku.
Radegunda ż ył a w VI wieku. Był a có rką kró la Turyngii, ż oną kró la Frankó w Chlothara I.
Był a już chrześ cijanką , chciał a poś wię cić się religii, kiedy wyszł a za poganina Chlothara I. W swoim mał ż eń stwie bardzo pomagał a innym. Po tym, jak Chlothar zabił jej brata, opuś cił a dwó r, zał oż ył a klasztor Ś wię tego Krzyż a w Poitiers i tam pojechał a.
Istnieje legenda, któ ra mó wi, ż e przeraż ona morderstwem uciekł a z pał acu. Był a ś cigana. Uciekają c przez wcią ż nagie pole, ż arliwie modlił a się , ż eby jej nie dogonili. I Bó g dokonał cudu: owies wyró sł wokó ł Radegundy, któ ra ją ukrył a. Chlothar widzą c taki cud uwierzył , nawró cił się na chrześ cijań stwo i pozwolił swojej ż onie udać się do klasztoru. Dlatego Radegunda jest czasami przedstawiana z kł osami owsa w jednej rę ce i księ gą w drugiej. Podobno leczy pacjentó w z chorobami skó ry. Koś ció ł w Giverny ma kamień , mó wią , ż e jeś li go dotkniesz, moż esz pozbyć się tego rodzaju choroby.