Jest to najważniejsze ze wszystkich sanktuariów bogini miłości, jakie istniały w starożytnym świecie (XII wpne), o czym przypomina Homer.

Świątynia ta była miejscem kultu Bogini Miłości już w 3800 rpne i była uważana za najważniejsze sanktuarium Afrodyty w starożytnym świecie. Do tej świątyni przybyli pielgrzymi z Grecji i Egiptu. Takie kongresy odbywały się wraz z nadejściem wiosny, czyli z przebudzeniem wszystkiego, co żywe i nowe.

To święto nazywało się Afrodyzja. W zasadzie wszystko sprowadzało się do orgii między widzami, dlatego świątynia nazywana jest także Świątynią Stu Pomieszczeń, gdyż liczne pomieszczenia służyły oddawaniu się cielesnym przyjemnościom w imię czczenia Bogini Miłości – Afrodyty. Ale wraz z przyjęciem chrześcijaństwa ta tradycja ustała.

Po zakończeniu pielgrzymki świątynia stopniowo opustoszała, otaczający ją wspaniały ogród został wycięty, a wiele kamieni rozebrano pod budowę bardziej wówczas potrzebnych budowli. A do naszych czasów dotarły już ruiny niegdyś sanktuarium i wystawa ze znaleziskami archeologów.