Новенький Аэрбус малиновой раскраски плавно снижался над просторами польской глубинки. Зайдя на посадку, пилот шутки ради взмахнул крыльями самолета и уверенно соприкоснулся с землей. Наиболее доступные Шенгенские ворота евросоюза находились всего в 10 минутах ходьбы. На охрану границ были брошены лучшие из лучших. Отобранные польские пограничники отличались хмурым взглядом, недоверчивой предвзятостью и нагловатой полуулыбкой. Единственный намек на не профессиональность, который можно было уловить из-за взглядо-непробиваемого окошка, была размашистая манера набирать фамилию на клавиатуре четкими ударами среднего пальца. Вереница двигалась медленно. Польская застава, напуганная атакой украинского бомонда, с опаской разглядывала паспорта под всеми углами, делая контрольные копии, непрестанно вглядываясь в невольно сокращающиеся мускулы лица пассажира. Фильтр работал четко. В воздухе пахло напряженностью и чьими-то носками.
С регулярной периодичностью выборочным гостям предлагали с документами пройти в темную комнату. Неизвестная участь прошедших напрягала, так как за стеной явно находился не телепорт на Украину.
Очередь редела медленно и даже самые терпеливые начали ломиться в туалет для инвалидов, так как инвалидов в очереди-то и не было. 6 кресел обтянутых бездушным кожзаменителем явно не могли разместить всю толпу, вымотанную уже более получасовым простоем.
Зазевавшись на выходе из самолета, мы оказались в конце очереди и поэтому границу пересекали в последних рядах. Последние ряды подтянулись к контролю, где-то через час. Не испытав должных проволочек, мы проскочили контроль поспешив к заскучавшим без нас чемоданам.
2 поворота на лево и мы на улице. Непонятно холодный ветер, явно не июньской породы нанес атаку с северо-запада. Выбрав заданный курс, мы активно поспешили к маршрутке с надписью Matuzsek, так как кроме нее спешить к чему-то более особо было некуда. Аэропорт заполнял собой пространство в 2 терминала и 4.5 м2. Людей было не много, а те что и были – явно знали куда им было нужно. Поэтому кроме нас, на бегу придерживающих свои сумки, в то время в аэропорту был заметен только один интеллигент, который явно с усердием отличника искал автобусную остановку.
Водитель понимать польский в моем исполнении отказывался. И только после того как в контексте негодования я громко выкрикнул свою фамилию, он, с пониманием и радостью в глазах, махнул рукой в сторону открытой двери. Все были в сборе и автобус тронулся.
Сразу же в глаза бросился неестественно зеленый окрас деревьев. Сразу было видно, что влаги им здесь хватает и в знак благодарности они светились живым зеленым оттенком. Помимо зелени, задавали тон хорошему настроению чудные домики вдоль трассы с игрушечно-черепичными крышами, то что у нас можно встретить только в деревнях с достатком «выше среднего». Обычно крыши наших полунедостроек зияют своими зацветшими шиферными крышами глубоко-зеленого цвета, как коренной зуб своим не в меру распространившимся кариесом.
Качественная трасса давалась легко. Автобусные колеса с радостью проглатывали километры, совершенно разучившись реагировать своими суппортами на отсутствующие неровности.
Автобус был наполнен разнокалиберной публикой. Впереди меня сидела внушительная дама, радостно уплетавшая эскимо. При этом она успевала перекидываться акцентированным английским со своим собеседником с ближнего востока. Так сказать, ела мороженное и вещала о смысле жизни.
Позади меня разместились 2 семейные пару соотечественников. Одни вяло переругивались, а другая пара разбилась по интересам. Она неглубоко спала, а он, уткнувшись взглядом в GPS, негромко подсказывал водителю, когда тот поворачивал не на ту дорогу.
Через час с небольшим автобус плавно вырулил на автовокзал. При выгрузке мы сразу ощутили холодное дыхание культурной столицы Польши. Так как мы были одеты по требованиям юга Украины, то польские северные метры в секунды были встречены весьма неприветливо нашими полуоткрытыми телами. Благо, что автобус не торопился и мы успели натянуть на себя кое-какое обмундирование. Оглянувшись на авто причале вокруг я понял, что оглядываться второй раз бессмысленно. Территория была явно не знакома. Пришлось действовать, как учил великий Александр Македонский и мой дедушка, ориентироваться на месте. Я сразу мысленно поблагодарил Google Earth, который предательски утаил от меня этот район города. Хотя как можно утаить центральный автовокзал я не знаю. Поработав несколько секунд над произношением, я на украинском версии польского поинтересовался как же все-таки быть дальше и заодно спросил сколько время, так как этот вопрос уж больно хорошо звучит из моих уст. На этот раз водитель все понял и скомандовал садиться. Через 2 минуты я увидел и площадь Матейко и Барбакан и сразу же компас в моей голове пришел в меридиан. Дальнейшую дорогу я узнавал без труда.
Квартира поразила напичканностью и высотой потолков. Дочка сразу оценила 2-х ярусный проект жилища и стратегически верно разместила свои игрушки. Наше прибытие в Краков и время обеда совпало. Так что пора было заняться поиском корчмы.
Выбор пал на невзрачное с виду заведение Cyclope, в котором оказалось намного лучше, чем мы представляли. Итальянская душа заведения, позволяла ему преподносить неплохие блюда из разделов «Пиццы» и «Паста и спагетти». Были сыты и глаза и кишечник. После таких выкрутасов с мучными изделиями хотелось только зрелищ. А зрелища, судя по карте, были неподалеку.
Огромная площадь в 2 гектара жила и дышала прямо перед нами. Молодые и не очень люди беззаботно прогуливались по гранитной подстилке, размещавшей на своих плечах, торговые ряды, великолепный Мариацкий костел, легенду города костел Святого Войчеха и отреставрированную представительницу 13-го столетия – городскую Ратушу, а также 1000 и 1 кафе, заставившие своими разноцветными столиками основной периметр. Площадь была похоже на картинку, и с какой стороны не возьмись делать фотоснимок, любой можно отсылать с маркой на обратной стороне в виде видовой открытки. Здесь жили, думали, любили и активно встречались под бронзовым изваянием самого Адама Мицкевича – многие сотни краковчан и гостей города. Среди которых на 5 дней теперь были и мы. Сладкой морковкой манили нас красоты этой жемчужины Польской республики, обещая веселье, приключения и романтические вечера в компании памятников старины и искусства. На миг меня охватило внезапное чувство, что безработничать в Кракове было бы намного престижней и приятней, чем вкалывать в Севастополе. Но это чувство быстро прошло, так и не прорвавшиеся снова через фейс-контроль моей сознательности благоразумия.
Посвятив весь вечер праздношатанию и поиску ориентиров с карты мы фривольно наслаждались июньской прохладой, приобщались к духу Старого города и впитывали настроения и запахи, истекавшие из многочисленных ресторанов и кафе.
Вечернюю трапезу мы решили провести в очень привлекательном и небольшом кафе Morena. Поначалу я долго не мог уловить специализацию кафе, а после не мог долго поверить, что это гречневая каша. Так как гречневую кашу я не считал основой своего рациона, то выбор пал на чудный национальный суп журек, который за 12 злотых подарил мне чувство сытости и удовольствия. Финальными аккордами вечера были радостные визги дочки, которая радостно уплетала многоэтажное мороженное, всегда приводившее ее в прекраснейшее расположение духа.
Первый день стояло начать с чего то значительного, а так как в Кракове, наверное, нет ничего значительнее Вавеля, то он и был целью. В этот воскресный день в парке был устроен конкурс школ по созданию животных огромных размеров из подручного канцелярского материала. Огромные трехглавые драконы, великанские лошади и увеличенные копии насекомых наводнили Платаны, как на шанхайском параде. Так что пока мы добрались до самого замка, мы фотографировались почти с каждым представителем союза фантазии и рукоделия. С хорошим настроением и тягой к великому мы вступили на территорию замка. Замок и его территория оказались намного больше, чем я предполагал. Первоначально решили произвести разведку боем и выхватив из толпы какого-то «языка» выяснить почем в Одессе рубероид и где пункт приема стеклотары. Сговорчивых языков не попадалась, а размещение входов и выходов уводили нас все дальше от понимания схемы-расположения дворца и королевских замыслов на застройку придворцовой территории. Время шло, а действий никаких не предвиделось. Первой начала сдаваться дочка, после чего ей были куплены пятнашки с изображением Мариацкого костела, которое последующие 2 часа интересовали ее гораздо больше, чем все остальное вокруг. Взятая там же карта-схемка указала нам выход из ситуации и вход в туристический центр.
Приобретя билеты, мы начали наш путь к знаниям о польской иерархии, королевским изыскам и их общежитии. Королевские покои предложили путникам прежде всего пройти контроль, на подобии аэропортовского, с теми же самыми сканерами. Подтянув семейные трусы, я с бесстрашием увлек за собой свою команду. После осмотра мы принялись осматривать сами. Нам строго настрого запретили фотографировать и даже когда я по-ковбойски пытался извлечь фотоаппарат для снимка, всегда находился какой-то расторопный служитель, который первее меня обозначал пальцами выстрел из своего воображаемого револьвера с давно знакомым с детства звуком «Тыщ! ». Сдавайся! Я был безоружен и вынужден вернуться с фотоохоты без трофеев.
Насладившись покоями и «Дамой с горностаем», мы спустились на раскопки «Утраченного Вавеля». Но и там действовал запрет на фотоохоту. Хорошо, что хоть на Содомерской башне я во всю мог клацать затвором. Пещера дракона встретила нас витиеватой лестницей и радостными криками детей спешившими навстречу опасности. Но дракон всех поджидал аж на выходе из пещеры, радостно приветствуя пожароопасным рыком. Так как драконы тоже люди и нуждаются в отдыхе, то извергает он пламя строго с 6 до 9 вечера.
После дракона нашему вниманию была предложена воскресная ярмарка с многочисленными аттракционами для детей. Очереди заставляли задуматься, но в шарики на воде мы все таки попали. Живая масса вдоль реки Вислы жила и радовалось, а по количеству казалось, что здесь собралась основная часть населения Кракова.
Тем же вечером на площади перед Галереей Краковской происходили тренировочные мероприятия для детей перед Евро-2012. Девочки могли показать себя в качестве солисток группы поддержки, а бравые парни проверяли себя на футбольной площадке и в ударных соревнованиях. Город готовил площадь к реконструкции под фан-зону будущего чемпионата, а мы пошли готовиться к завтрашней поездке в Величку.
Автобус покинул пределы города и мирно лавировал по окраинам Кракова, под звук польской перебранки пассажирки и контрольных билетеров. Так как аппарат не давал сдачу, то гражданка оставила за собой право ехать без билета, которое громко оспаривали 2 кондукторов, требую от нее сознательности. Понимая в общих частях суть беседы мы въехали в городок Величка. Соляные шахты манили и душу и тело. А когда народ начал массово покидать автобус, я понял, что это оно. 304 автобус побирается к шахтам довольно близко и пройдя всего лишь метров 50 в горку мы очутились во дворике, вмещающем в себя оголтелую толпу желающих понять всю соль этого подземного мира.
Двери в поземное царство соли открываются только при предъявлении соответствующих прав на визит, которые стоят от 49 злотых. Так как я готовился еще с вечера, как на экзамен, выучив основную часть материала и записав на планшетик маршрут, то мы не стали примыкать к английской группе, а решили сродниться с польскими туристами. После 15-минутного томления мы устремились по лестнице на 35м вниз. Спуск сопровождался тяжелым дыханием последователей и приглушенными возгласами особо впечатлительных из них. После спуска, нам не дали долго околачивать груши, и, озвучив кое-какие меры безопасности (наиболее важная из которых это не прижимать дверьми слишком уж лихо пальцы задних пассажиров), увлекли в глубину камер, штреков и часовен набожных шахтеров.
Соляной мир демонстрировал нам свои вполне разработанные участки, наполненные памятниками, фигурами, оборудованными люстрами и факелами залами. Особо удачно создавалась атмосфера в камере под названием Сгоревшая. Там под сводами вырубки были силуэты ползающих «грешников», особо опытных членов профсоюза горняков выжигавшими своими факелами остатки метана, возникшего в ходе выработок. Для пущего эффекта здесь включается соответствующая музыка и если немного отстать от группы, то можно не плохо подмочить репутацию.
Прогулка проходила в постоянном движении и только, когда мы достигли часовни Кинги, особо неподготовленные путники могли присесть на скамейки. Сама часовня длинной в 54 метра впечатляет. Собрав в себе скульптурные вариации на библейские мотивы, усиленные статуей Папы Иоанна Павла II. Часовня является действующей, но при таком потоке туристов, непонятно в какие часы.
Соляной массив наполнен лестницами и деревянными механизмами предназначенными для транспортировки соли. А в глубинах одной из шахт вас встретит представитель стройотряда гномов, которые то тут, то там указаны в списках помощников соле-добывателям. Есть один трофейный гном, между прочем, очень даже настоящий, который охотно фотографируется с детьми.
В самом же низу, выдолблены залы по последнему слову техники. Они оборудованы конференц-комнатами, рестораном, Wi-Fi соединением и антеннами для мобильной связи.
Подъем на верх будет осуществлен при помощи лифтов по 8 человек. Было довольно таки тесно, хотя и не так тесно как в общих вагонов ж. д. состава Одесса-Симферополь. Наиболее хрупкие туристы пытали экскурсоводов, такие же старые тросы у лифтов как и сама шахта. На что экскурсоводы с завидной хладнокровностью отвечали, что они точно не знают.
Поверхность встречала нас солнечными лучами и магазинами с сувенирами. И те и другие мы принимали с великим удовольствием.
В тот вечер также состоялась, обещанная дочке, прогулка в карете с лошадьми. Сойдясь в цене, нам было объявлено разрешение на посадку в купе. А когда я собрался сделать пару снимков моей женской сборной, то с северо-запада ко мне приблизился какой-то мужик потрепанного вида и настойчиво начал принимать фотоаппарат из моих рук. Прямо как в «Собачеем сердце»: «Примите-ка у Шарикова тарелку». Лицо его носило отпечаток усталости и запоев, и поэтому только после одобрительного взмаха извозчика я понял, что это его «мальчик». «Мальчик» по возрасту и виду напоминал мальчика в исполнении Кисы Воробьянинова из «12 стульев» при приемке его на пароход вместе с Остапом. Но нужно отдать должное, что этот «мальчик» очень ловко вылавливал здоровым сочком отходи производства лошадиных желудков. Не знаю куда он убирал потом это сочок, но по запаху, видимо не далеко.
Следующий день был посвящен дождливому настроению и аквапарку. Дождь шел серьезный. Под таким затяжным дождем можно было легко помыться любому неумытому поросенку, которого по каким-либо причинам не попал в мамину спальню к кривоногому и хромому, с незакрепленной головой Умывальнику.
Но мы, все таки, решили наводить чистоту в аквапарке. Оседлав нужный нам автобус, мы в течении получаса пытались вывести на чистую воду польского гражданина, который явно понимал наш разговор на русском, но упорно молчал и не позволял вырваться ни слову. Закончив эту 30-минутную адскую пытку и пообещав вернуться, мы вышли из транспорта. Парк водных аттракционов манил к себе водными развлечениями и детскими улыбками с рекламных проспектов.
Произведя не сложные бухгалтерские вычисления на кассе, мы оплатили карточкой проход и поспешили за шумными школьниками. Нашему глазу предстала не привычная нам строгая последовательность доступа к самим бассейнам. Не выполнив предыдущий этап, ты не допускался далее. Привычный мне способ – переодеть плавки под полотенцем и расспрашивать проходящих о камерах хранения здесь не работал. Пришлось наблюдать за сообразительными школьниками. Разобравшись с двойными дверцами кабинок и магнитными защелками на камерах хранения мы через душевые прошли на вход. Не успев вымолвить, что парк вроде ничего, я заметил как дочка уже гребла к середине бассейна. Купальный сезон в Польше открыт.
Напарившись в сауне и накатавшись с горок, мы еле вытащили дочку из бассейна. А пока я держал ее в руках, она все еще отчаянно бежала ногами в воздухе в обратном направлении.
Оставив парку наши пожелания успеха и процветания, мы удалились с багажом эмоций и приятной усталости.
Предпоследний день мы полностью посветили культуре и искусству. Краков обзавелся таким количеством музеев, выставок и костелов, что неподготовленному туристу не проглотить и за неделю. Мобилизовав оставшиеся силы, мы нанесли удар по городским укреплениям с северной стороны. Барбакан и Флорианская башня легко сдались за небольшой подкуп в 14 злотых. Проведя нас маршрутом участника сборной стражников 16 века, мы почувствовали запах пороха и представили как мерились нападающие и защищающиеся у кого же все таки валовый продукт больше.
После оборонной тематики потянуло на искусство и чтобы воспринимать его не на пустой желудок, мы окапались в «Яме Михалика». Кафе, находящееся «на плаву» уже более 100 лет, было основано сыном земского начальника, которого наши львовские кондитеры научили уму разуму. С тех пор кафе специализируется на сладостях с романтическими названиями. Да и кофе, здесь тоже отменный.
После кондитерской мы были готовы познавать соль земли и смысл существования одной из самых знаменитых фигур польской интеллигенции Яна Матейко. В его доме был организован полноценный музей с его картинами, коллекциями и довольно зажиточными жилищно-комунальными условиями.
Следующим объектом был ни чем не примечательный с виду Костел Святого Войчеха. На входе рекламную продукцию распространяли 2 парня студенческого возраста. Речь шла об исполнении в 7 скрипок известных произведений классиков и мелочи вроде 80 злотых. После того, как мы побывали в костеле, то было понятно, что если на концерт придет более 20 человек, то сидящие в первых рядах будут очень не удачно цепляться носами за смычки исполнителей.
Внимание привлек вход в подземное помещение справа от костела. Спустившись вниз, мы были встречены очень интересным персонажем, до боли напоминающего того хлопца, которого все мое детство обвиняли в ликвидации деда садовым инвентарем. При попытки пересечь вход он поинтересовался являемся ли мы студентами или нет. Так как я считаю, что студент – это любой кто еще не удовлетворил свою тягу к знанию, независимо от возраста, то я так ему об этом и сообщил, стыдливо пряча 6-летнюю дочь за спину. Конопатого это не смутило и изъяв у нас 2 злотых он выдал нам 2 студенческих билета на выставку. Выставку не назовешь всеобъемлющей, но кое-что из истории постройки Главной площади мы все таки узнали.
Покинув выставку, мы пожелали взобраться на ратуш, в чем получили неожиданный отказ. Мол ратуша тоже человек и рабочий день никто не отменял. В утешение нам досталось забытая кем-то голова, лежавшая позади ратуши. Видимо, кто-то совсем голову потерял от счастья. Никаких следов владельца мы не нашли, поэтому и фотографировались без спросу.
Вот и подошла к концу блиц-обзор по Кракову. Наряду с тем багажом знаний, который у меня пополняется с самого детства, там появится еще одна запись, что Краков прекрасен в любое время года и время суток. Краков выгодно отличается от тех городов, романтика которых поставлена на конвейер, а ретушованный в фотошопе взгляд обращен к кошельку туриста. Это один из тех уголков, который дарит свою красоту и шарм за совершенно вменяемые коврижки и не наводит блеск и пафос центральными районами, чтобы потом отпугнуть зияющими прорехами и неприязнью подворотен и грязных улочек. Здесь все дышит историей, пахнет воском свечей и манит атмосферой, не терпящей суеты. Краков является эталоном польской культуры и легендой, длящейся по сегодняшний день!
Zupeł nie nowy Airbus w kolorze malinowym zjechał pł ynnie po rozległ ych obszarach zaplecza Polski. Zbliż ają c się do lą dowania, pilot zatrzepotał skrzydł ami samolotu dla zabawy i pewnie dotkną ł ziemi. Najbardziej dostę pna brama Schengen w Unii Europejskiej znajdował a się zaledwie 10 minut spacerem od hotelu. Najlepsi z najlepszych zostali wysł ani do ochrony granic. Wybrani polscy pogranicznicy wyró ż niali się grymasem, nieufnym uprzedzeniem i zuchwał ym pó ł uś miechem. Jedyną oznaką nieprofesjonalizmu, jaką moż na był o wychwycić zza nieprzenikliwego dla oka okna, był o zamaszyste wpisywanie nazwiska na klawiaturze wyraź nymi pocią gnię ciami ś rodkowego palca. Linia poruszał a się powoli. Polska placó wka, przestraszona atakiem ukraiń skiego beau monde, uważ nie oglą dał a paszporty pod każ dym ką tem, robią c kopie kontrolne, stale wpatrują c się w mimowolnie napinają ce się mię ś nie twarzy pasaż era. Filtr dział ał dobrze.
Powietrze pachniał o napię ciem i czyimiś skarpetkami.
W regularnych odstę pach czasu wybranym goś ciom proponowano wchodzenie z dokumentami do ciemnego pokoju. Nieznane losy przeszł oś ci napię ł y się , bo za murem wyraź nie nie był o teleportu na Ukrainę.
Kolejka powoli przerzedzał a się i nawet najbardziej cierpliwi zaczę li wł amywać się do toalety dla niepeł nosprawnych, ponieważ w kolejce nie był o osó b niepeł nosprawnych. 6 krzeseł pokrytych bezduszną skó rą oczywiś cie nie mogł o pomieś cić cał ego tł umu, wyczerpanego ponad pó ł godzinnym przestojem.
Zagapiwszy się przy wyjś ciu z samolotu, wylą dowaliś my na koń cu kolejki i tym samym przekroczyliś my granicę w ostatnich rzę dach. Ostatnie rzę dy podjechał y pod kontrolę okoł o godziny pó ź niej. Nie doś wiadczają c odpowiednich opó ź nień , prześ liznę liś my się przez kontrolę , pę dzą c do walizek, któ re nudził y się bez nas.
2 skrę camy w lewo i jesteś my na ulicy. Z pó ł nocnego zachodu zaatakował niezrozumiale zimny wiatr, oczywiś cie nie czerwcowy.
Po wybraniu danego kursu czynnie pospieszyliś my do busa z napisem Matuzsek, bo nie był o gdzie spieszyć się na coś bardziej wyją tkowego. Lotnisko zajmował o powierzchnię.2 terminali i 4.5 m2. Nie był o wielu ludzi, a ci, któ rzy byli wyraź nie wiedzieli, doką d muszą się udać . Dlatego opró cz nas, trzymają cych w biegu nasze bagaż e, na lotnisku był wtedy widoczny tylko jeden intelektualista, któ ry najwyraź niej z zapał em doskonał ego studenta szukał przystanku autobusowego.
Kierowca odmó wił zrozumienia ję zyka polskiego w moim wykonaniu. I dopiero po tym, jak w kontekś cie oburzenia gł oś no wykrzykną ł em swoje nazwisko, on ze zrozumieniem i radoś cią w oczach machną ł rę ką w kierunku otwartych drzwi. Wszyscy byli zebrani i autobus ruszył.
Natychmiast mó j wzrok przykuł nienaturalnie zielony kolor drzew. Od razu stał o się jasne, ż e mają tu wystarczają co duż o wilgoci i na znak wdzię cznoś ci ś wiecił y ż ywym zielonym odcieniem.
Opró cz zieleni, dobremu nastrojowi nadają wspaniał e domy wzdł uż szosy z dachami krytymi zabawkami, coś , co moż na znaleź ć tylko w wioskach o „powyż ej przecię tnych” dochodach. Zwykle dachy naszych niedobudowanych budynkó w otwierają się kwitną cymi, ł upkowymi dachami w kolorze gł ę bokiej zieleni, jak trzonowce z nadmiernie rozprzestrzenioną pró chnicą.
Ś cież ka wysokiej jakoś ci był a ł atwa. Koł a autobusu chę tnie poł ykał y kilometry, zupeł nie zapomniawszy, jak reagować zaciskami na brakują ce nieprawidł owoś ci.
Autobus był wypeł niony ró ż norodną publicznoś cią . Przede mną siedział a imponują ca dama, radoś nie zajadają ca loda. W tym samym czasie udał o jej się wymienić akcentowany angielski ze swoim rozmó wcą z Bliskiego Wschodu. Ż e tak powiem, jadł a lody i opowiadał a o sensie ż ycia.
Za mną był a 2 rodzinna para rodakó w.
Niektó rzy leniwie pokł ó cili się , a druga para zerwał a zgodnie z ich zainteresowaniami. Spał a lekko, a on, zanurzają c oczy w GPS, cicho podpowiadał kierowcy, kiedy skrę cał w zł ą drogę.
Godzinę pó ź niej autobus pł ynnie podjechał na dworzec autobusowy. Podczas rozł adunku od razu poczuliś my zimny oddech kulturalnej stolicy Polski. Ponieważ ubraliś my się zgodnie z wymogami poł udnia Ukrainy, polskie pó ł nocne metry w kilka sekund spotkał y się bardzo nieprzyjaź nie z naszymi pó ł otwartymi ciał ami. Na szczę ś cie autobus się nie spieszył i udał o nam się zał oż yć trochę munduró w. Patrzą c wstecz na miejsce do cumowania samochodu, zdał em sobie sprawę , ż e nie ma sensu oglą dać się za siebie po raz drugi. Terytorium był o wyraź nie nieznane. Musiał em dział ać , jak nauczał wielki Aleksander Wielki i mó j dziadek, aby nawigować na miejscu. Od razu w myś lach podzię kował em Google Earth, któ ry zdradziecko ukrył przede mną ten obszar miasta.
Chociaż nie wiem, jak ukryć gł ó wny dworzec autobusowy. Po kilku sekundach pracy nad wymową zapytał em w ukraiń skiej wersji polskiego, co dalej robić i jednocześ nie zapytał em, ile czasu, skoro to pytanie brzmi zbyt dobrze z moich ust. Tym razem kierowca wszystko zrozumiał i kazał usią ś ć . Po 2 minutach zobaczył em zaró wno Plac Matejki jak i Barbakan i od razu kompas w mojej gł owie podszedł do poł udnika. Bez trudu znalazł em drogę naprzó d.
W mieszkaniu uderzył o wypeł nienie i wysokoś ć sufitó w. Moja có rka od razu docenił a dwupoziomowy projekt domu i strategicznie prawidł owo umieś cił a swoje zabawki. Nasz przyjazd do Krakowa zbiegł się z porą obiadową . Czas wię c zaczą ć szukać tawerny.
Wybó r padł na nijako wyglą dają cy zakł ad Cyclope, któ ry okazał się znacznie lepszy niż sobie wyobraż aliś my. Wł oska dusza lokalu pozwolił a mu serwować dobre dania z sekcji Pizza i Pasta oraz Spaghetti.
Był y peł ne i oczy i jelita. Po takich bajerach z produktami mą cznymi chciał am tylko okularó w. A spektakl, są dzą c po mapie, był w pobliż u.
Tuż przed nami ż ył i oddychał ogromny obszar o powierzchni 2 hektaró w. Mł odzi i niemł odzi ludzie przechadzali się beztrosko po granitowej poś cieli, któ ra na ich ramionach umieś cił a pasaż e handlowe, wspaniał y Koś ció ł Mariacki, legendę miasta, koś ció ł ś w. Okolica wyglą dał a jak zdję cie, a z któ rej strony robisz zdję cie, dowolne moż na wysł ać ze stemplem na odwrocie w formie widokó wki. Tu mieszkał o, myś lał o, kochał o i aktywnie spotykał o się pod brą zowym pomnikiem samego Adama Mickiewicza - setki krakowian i goś ci miasta. Wś ró d któ rych byliś my już przez 5 dni.
Pię kno tej perł y Rzeczypospolitej kusił o nas sł odkimi marchewkami, obiecują c zabawę , przygodę i romantyczne wieczory w towarzystwie staroż ytnych zabytkó w i sztuki. Przez chwilę nagle poczuł em, ż e bycie bezrobotnym w Krakowie bę dzie o wiele bardziej prestiż owe i przyjemne niż cię ż ka praca w Sewastopolu. Ale to uczucie minę ł o szybko, nigdy wię cej nie przebijają c się przez kontrolę twarzy mojej ś wiadomoś ci roztropnoś ci.
Poś wię ciwszy cał y wieczó r na wł ó czę gę i szukanie punktó w orientacyjnych z mapy, frywolnie rozkoszowaliś my się czerwcowym chł odem, ł ą czyliś my się z duchem Starego Miasta i chł onę liś my nastrojami i zapachami pł yną cymi z licznych restauracji i kawiarni.
Zdecydowaliś my się na wieczorny posił ek w bardzo atrakcyjnej i mał ej kawiarni Morena. Począ tkowo przez dł ugi czas nie mogł em zł apać specjalizacji kawiarni, a potem dł ugo nie mogł em uwierzyć , ż e to kasza gryczana.
Ponieważ nie uważ ał am kaszy gryczanej za podstawę mojej diety, wybó r padł na cudowną narodową zhurkę , któ ra za 12 zł dał a mi uczucie sytoś ci i przyjemnoś ci. Ostatnimi akordami wieczoru był y radosne piski có rki, któ ra radoś nie jadł a wielopię trowe lody, któ re zawsze wprowadzał y ją w najlepszy nastró j.
Warto był o zaczą ć pierwszy dzień od czegoś znaczą cego, a skoro nie ma chyba nic waż niejszego w Krakowie niż Wawel, to był celem. W tę niedzielę w parku zorganizowano konkurs dla szkó ł na tworzenie ogromnych zwierzą t z improwizowanej papeterii. Ogromne tró jgł owe smoki, olbrzymie konie i powię kszone repliki owadó w zalał y platany, jak na paradzie w Szanghaju. Wię c dopó ki nie dotarliś my do samego zamku, robiliś my sobie zdję cia z niemal każ dym przedstawicielem unii fantazji i robó tek rę cznych.
Z dobrym nastrojem i pragnieniem wielkich wkroczyliś my na teren zamku. Zamek i jego terytorium okazał y się znacznie wię ksze niż się spodziewał em. Począ tkowo postanowili przeprowadzić zwiad na sił ę i wyrwawszy tł umowi jakiś „ję zyk”, dowiedzieć się , ile jest ruberoidó w w Odessie i gdzie znajduje się punkt zbió rki szklanych pojemnikó w. Nie natknę liś my się na ż adne przyjazne ję zyki, a rozmieszczenie wejś ć i wyjś ć oddalał o nas coraz bardziej od zrozumienia ukł adu pał acu i kró lewskich planó w zagospodarowania terenu pał acowego. Miną ł czas i nie oczekiwano ż adnych dział ań . Có rka jako pierwsza się poddał a, po czym kupiono jej metki z wizerunkiem Koś cioł a Mariackiego, któ ry przez kolejne 2 godziny interesował ją o wiele bardziej niż wszystko dookoł a. Schematyczna mapa zabrana z tego samego miejsca pokazał a nam wyjś cie z sytuacji i wejś cie do centrum turystycznego.
Po zakupie biletó w rozpoczę liś my naszą podró ż do poznania polskiej hierarchii, kró lewskich rozkoszy i ich schroniska.
Komnaty kró lewskie oferował y podró ż nym przede wszystkim przejś cie przez kontrolę , podobnie jak na lotnisku, tymi samymi skanerami. Wcią gają c moje rodzinne szorty, nieustraszenie cią gnę ł am ze sobą swoją druż ynę . Po oglę dzinach zaczę liś my się badać . Zabroniono nam robienia zdję ć , a nawet gdy ja, jak kowboj, usił ował em wyją ć aparat do zdję cia, zawsze był jakiś szybki sł uż ą cy, któ ry przede wszystkim zaznaczał palcami strzał z wyimaginowanego rewolweru. brzmi znajomo z dzieciń stwa „Tysią c! ”. Poddaj się ! Był em nieuzbrojony i zmuszony do powrotu z polowania na zdję cia bez trofeó w.
Po obejrzeniu komnat i „Damy z gronostajem” zeszliś my do wykopalisk „Wawelu Zaginionego”. Ale był też zakaz fotografowania. Dobrze, ż e przynajmniej na wież y Sodomer mogł em maksymalnie zatrzasną ć okiennicę . Smocza jaskinia spotkał a nas krę tymi schodami i radosnymi okrzykami dzieci pę dzą cych ku niebezpieczeń stwu.
Autobus opuś cił granice miasta i spokojnie jechał przedmieś ciami Krakowa, przy dź wię kach polskiej kł ó tni mię dzy pasaż erem a kontrolerami. Ponieważ urzą dzenie nie wydał o reszty, obywatelka zastrzegł a sobie prawo do przejazdu bez biletu, co był o gł oś no kwestionowane przez 2 konduktoró w, ż ą dam od niej ś wiadomoś ci. Rozumieją c ogó lnie istotę rozmowy, weszliś my do miasteczka Velichka. Kopalnie soli przycią gał y zaró wno duszę , jak i ciał o. A kiedy ludzie zaczę li masowo wychodzić z autobusu, zdał em sobie sprawę , ż e to był o to. Autobus 304 podjeż dż a doś ć blisko kopalni, a po pokonaniu zaledwie 50 metró w pod gó rę znaleź liś my się na dziedziń cu, któ ry mieś ci rozgorą czkowany tł um ludzi, któ rzy chcą zrozumieć cał ą só l tego podziemnego ś wiata.
Drzwi do podziemnej krainy soli otwierane są tylko po okazaniu odpowiednich uprawnień do zwiedzania, któ re kosztują od 49 zł.
Ponieważ przygotowywał am się od wieczora, jakby do egzaminu, poznawszy gł ó wną czę ś ć materiał u i spisał am trasę na tablecie, nie doł ą czyliś my do angielskiej grupy, ale postanowiliś my zwią zać się z polskimi turystami. Po 15 minutach lenistwa zbiegliś my po schodach 35m w dó ł . Zejś ciem towarzyszył cię ż ki oddech wyznawcó w i stł umione okrzyki najbardziej wraż liwych z nich. Po zejś ciu nie wolno nam był o dł ugo krę cić się wokó ł gruszek, a po ogł oszeniu pewnych ś rodkó w bezpieczeń stwa (z któ rych najważ niejsze to nie naciskać zbyt gł oś no palcó w tylnych pasaż eró w drzwiami), byliś my niesiony w gł ą b cel, sztolni i kaplic poboż nych gó rnikó w.
Ś wiat soli pokazał nam swoje w peł ni zagospodarowane tereny wypeł nione pomnikami, figurami, salami wyposaż onymi w ż yrandole i pochodnie. Szczegó lnie udana był a atmosfera stworzona w komorze Spalony.
Tam pod arkadami polany widniał y sylwetki peł zają cych „grzesznikó w”, zwł aszcza doś wiadczonych czł onkó w zwią zku zawodowego gó rnikó w, któ rzy pochodniami spalali resztki metanu powstał ego podczas prac. Aby spotę gować efekt, wł ą cza się tu odpowiednią muzykę , a jeś li jesteś trochę w tyle za grupą , to nie moż esz ź le zszargać swojej reputacji.
Spacer odbywał się w cią gł ym ruchu i dopiero gdy dotarliś my do kaplicy Kingi, na ł awkach mogli usią ś ć szczegó lnie nieprzygotowani podró ż nicy. Sama kaplica o dł ugoś ci 54 metró w robi wraż enie. Po zebraniu rzeź biarskich wariacji na motywach biblijnych, wzbogaconych o posą g Papież a Jana Pawł a II. Kaplica jest czynna, ale przy takim napł ywie turystó w nie wiadomo w jakich godzinach.
Masyw solny wypeł niony jest drabinkami i drewnianymi mechanizmami przeznaczonymi do transportu soli.
Tego wieczoru też odbył się obiecany có rce spacer powozem z koń mi. Po uzgodnieniu ceny dostaliś my pozwolenie na wejś cie do przedział u. A kiedy miał am zrobić kilka zdję ć mojej kobiecej ekipy, jakiś nę dzny mę ż czyzna podszedł do mnie z pó ł nocnego zachodu i uporczywie zaczą ł wyjmować aparat z moich rą k. Tak jak w „Sercu psa”: „Weź talerz od Szarikowa”. Na jego twarzy odcisną ł się ś lad zmę czenia i upojenia alkoholowego, dlatego dopiero po aprobują cym machnię ciu doroż karza zdał em sobie sprawę , ż e to jego „chł opiec”. „Chł opiec” wiekiem i wyglą dem przypominał chł opca w wykonaniu Kisy Vorobyaninov z „12 krzeseł ”, kiedy został przyję ty na statek wraz z Ostapem. Ale musimy oddać hoł d temu, ż e ten „chł opiec” bardzo sprytnie wył apał zdrowym sokiem odpady wytwarzane przez ż oł ą dki koni. Nie wiem, gdzie nastę pnie usuną ł ten sok, ale po zapachu najwyraź niej niedaleko.
Kolejny dzień poś wię cony był deszczowemu nastrojowi i aquaparkowi. Deszcz był poważ ny. Przy tak zalegają cym deszczu ł atwo był o każ demu nieumytemu prosiakowi, któ ry z jakiegoś powodu nie dostał się do sypialni mamy, by krzywonogi i kulawy, z luź ną gł ową , do umywalki, mó gł się bez problemu umyć.
Ale mimo to postanowiliś my posprzą tać park wodny. Osiodł awszy potrzebny nam autobus, przez pó ł godziny pró bowaliś my doprowadzić do czystej wody obywatela polskiego, któ ry wyraź nie rozumiał naszą rozmowę po rosyjsku, ale uparcie milczał i nie pozwalał umkną ć ani sł owu. Po zakoń czeniu tej 30-minutowej piekielnej tortury i obiecaniu powrotu wysiedliś my z transportu. Wodny park rozrywki kusił rozrywką wodną i uś miechami dzieci z broszur.
Po dokonaniu prostych obliczeń księ gowych przy kasie zapł aciliś my za przejazd kartą i pospieszyliś my za hał aś liwymi uczniami.
Naszemu oku został a przedstawiona ś cisł a sekwencja dostę pu do samych basenó w, któ ra nie był a nam znana. Jeś li nie ukoń czył eś poprzedniego etapu, nie moż esz dalej. Zwykł y dla mnie sposó b - zmiana ką pieló wek pod rę cznikiem i wypytywanie przechodnió w o przechowalnię bagaż u - tu się nie sprawdził . Musiał em oglą dać mą drych ucznió w. Po zaję ciu się podwó jnymi drzwiami budek i magnetycznymi zatrzaskami na szafkach przeszliś my przez prysznice do wejś cia. Zanim zdą ż ył em powiedzieć , ż e park wydawał się niczym, zauważ ył em, ż e moja có rka już wiosł ował a na ś rodek basenu. Sezon pł ywacki w Polsce otwarty.
Po zaparowaniu w saunie i zjechaniu ze zjeż dż alni ledwo wycią gnę liś my naszą có rkę z basenu. I kiedy trzymał em ją w dł oniach, wcią ż desperacko biegał a nogami w powietrzu w przeciwnym kierunku.
Opuszczają c park z ż yczeniami powodzenia i pomyś lnoś ci wyjechaliś my z bagaż em emocji i przyjemnego zmę czenia.
Przedostatni dzień poś wię ciliś my w peł ni kulturze i sztuce.
Po cukierni byliś my gotowi zgł ę bić só l ziemi i sens istnienia jednej z najsł ynniejszych postaci polskiej inteligencji, Jana Matejki. W jego domu zorganizowano peł noprawne muzeum z jego obrazami, zbiorami i raczej zamoż nymi warunkami mieszkaniowymi i komunalnymi.
Kolejnym obiektem był niepozorny koś ció ł ś w. Wojciecha. Przy wejś ciu produkty reklamowe rozdawał y 2 chł opaki w wieku studenckim. Chodził o o wykonanie sł ynnych dzieł klasyki w 7 skrzypcach i drobiazgach jak 80 zł . Po wizycie w koś ciele stał o się jasne, ż e gdyby na koncert przyszł o wię cej niż.20 osó b, ci siedzą cy w pierwszych rzę dach nie zdoł aliby z powodzeniem uczepić się dziobó w wykonawcó w.
Uwagę przykuwał o wejś cie do podziemnego pomieszczenia na prawo od koś cioł a.
Schodzą c na dó ł , spotkał a nas bardzo ciekawa postać , boleś nie przypominają ca faceta, któ rego cał e moje dzieciń stwo oskarż ano o eliminowanie dziadka narzę dziami ogrodniczymi. Pró bują c przejś ć przez wejś cie, zapytał , czy jesteś my studentami, czy nie. Ponieważ uważ am, ż e uczeń to każ dy, kto nie zaspokoił jeszcze swojego gł odu wiedzy, niezależ nie od wieku, opowiedział am mu o tym, nieś miał o chowają c za plecami moją.6-letnią có rkę . Kocioł nie był tym zakł opotany i po wypł acie od nas 2 zł dał nam 2 bilety studenckie na wystawę . Wystawy nie moż na nazwać kompleksową , ale i tak dowiedzieliś my się czegoś z historii budowy Rynku Gł ó wnego.
Opuszczają c wystawę zapragnę liś my wspią ć się na ratusz, w któ rym otrzymaliś my niespodziewaną odmowę . Mó wią , ż e ratusz też jest osobą i nikt nie odwoł ał dnia pracy. Na pocieszenie dostaliś my zapomnianą przez kogoś gł owę leż ą cą za ratuszem. Podobno ktoś cał kowicie stracił gł owę ze szczę ś cia.
Nie znaleź liś my ż adnych ś ladó w wł aś ciciela, wię c zrobiliś my zdję cia bez pytania.
Tak wię c bł yskawiczny przeglą d Krakowa dobiegł koń ca. Wraz z bagaż em wiedzy, któ ry uzupeł niam od dzieciń stwa, pojawi się kolejny zapis, ż e Krakó w jest pię kny o każ dej porze roku i dnia. Krakó w wypada korzystnie w poró wnaniu z tymi miastami, któ rych romans trafia na taś mę , a wyretuszowane w Photoshopie spojrzenie zwró cone jest na portfel turysty. To jeden z tych zaką tkó w, któ ry nadaje swoje pię kno i urok zupeł nie zdrowym piernikom, a nie wnosi blasku i patosu centralnym obszarom, by pó ź niej odstraszyć bramy i brudne ulice zieją cymi dziurami i wrogoś cią . Wszystko tu tchnie historią , pachnie woskiem ze ś wiec i kusi nietolerują cą awanturą atmosferą . Krakó w to wyznacznik polskiej kultury i legenda, któ ra trwa do dziś !
