Шри-Ланка – фруктовый рай, обезьянья земля, земля слонов, Буддистских храмов и Будд, остров чая и неповторимых закатов – как назвать эту прекрасную, богатую на растительный и животный мир страну? ! Наверное, действительно – благословенная земля, лучше и не придумать, хотя существует 43 названия этой страны. Не зря М. Бунин, подплывая в 1912 году к Цейлону, написал «Земля, рай все ближе…».
Только что вернулась со Шри-Ланки, впечатлений море, нет – океан, с чего начать? С начала! А начало 7 июля 2010 года, когда после 28 часов изнурительной поездки мы высадились в аэропорту Коломбо. У нас был разработан индивидуальный тур, сами составили программу, выбрали, что бы нам хотелось посмотреть и с чем ознакомиться, но не стали морочить себе голову беготней за визами, билетами, бронированием гостиниц – все это было предоставлено профессионалам и они отлично справились со своей работой.
7.07. 2010. «Нас утро встречает рассветом…» В 4 часа утра Шри-Ланка встретила нас 32-градусной жарой и гидом-ланкийцем, который держал табличку с нашими именами. Скорее перебежать в машину с кондиционером (это потом мы уже привыкли и к высокой влажности, и к душному жаркому воздуху, а где сейчас-то лучше? ).
Едем и жадно вглядываемся в темноту улиц – пальмы, лачужки, лавочки и снова пальмы, и всюду по дороге Будды в стеклянных колпаках и под навесами, маленькие и большие, красивые, «золотые», внимательно следящие за вами – уже чувствуется экзотика, а ведь именно за ней мы и приехали!
Отель Pegassus Reef в 13 км от Коломбо, в небольшой рыболовной деревушке Wattala. Через 50 минут мы в номере, не утерпела, вышла на веранду и…океан, шум накатывающихся волн, а прямо перед окном сад магнолий и нежный запах…! Так, наверное, и выглядит рай!
В саду шустрые бурундучки, разноцветные бабочки и вездесущие вороны, я так поняла, что эта птица здесь самая распространенная, хотя в стране 428 видов птиц, из них 33 эндемических (т. е. обитают только в Шри-Ланке).
Отель хороший, перед поездкой искала отзывы о нем – не нашла, поэтому немного подробностей сервиса. В номере имеются чайно-кофейные принадлежности, 2 бутылки воды, ТВ (русского канала нет), холодильник, кондиционер, сейф, душевая кабина (без ванны), мыло, гель, шампунь, фумигатор (он был во всех отелях, но комары нам не досаждали, ни возле океана, ни в центральной части острова). Еда хорошая, как для отеля 3+*-4* (разные данные о звездности этого отеля), два ресторана (работал открытый), бассейн, вежливый, предупредительный персонал.
Народ Шри-Ланки вообще отличает вежливость, спокойствие, они не ругаются (руганью в нашем европейском понимании), практически не курят, особо не пьют, в праздники пивные закрываются, всегда готовы помочь решить возникшую проблему, гостеприимны, доброжелательны и наивны, как дети, когда видят что-то редкое, а мы для них еще редкость (я не имею в виду персонал отелей). Население невысокое, субтильное, загорелое до черноты, только ладони светлые с черными «линиями судьбы».
С интересом слушаем информацию гида – страна стала независимой с 1948 года, на сегодняшний день из категории стран третьего мира Шри-Ланка перешла в разряд развивающихся, по форме государственного устройства – президентская республика, президента избирают на 6 лет. Население многонационально – сингалы, тамилы, арабы и принадлежит к различным религиям – буддизм, индуизм, 8% мусульмане. В стране 2 календаря. По буддистскому сейчас 2554 год от смерти Будды. Свою историю знают с 2.5 тыс. лет, гордятся ею, берегут и стараются передать и рассказать о ней нам, туристам.
Утром по ТВ просмотрела репортаж о вчерашних столкновениях бастующих и правительственных войск, прямо-таки боевые действия. Гид спокойно сказал, что приняли, какой-то непопулярный закон, и население стало протестовать. Я не стала вдаваться в подробности, памятуя о тамильских выступлениях. Но днем, когда мы поехали на экскурсию по Коломбо, через каждые 10 метров вооруженные автоматами военные в зеленой, белой форме, сплошной патруль. «Это обычная картина, нечего волноваться» – сказал гид, и я приняла это как должное, охраняют спокойствие, пусть охраняют (армия в стране контрактная, набор с 18 лет).
Хотя Коломбо лишь деловой коммерческий центр страны, именно этот город и сами жители, и во всем мире считают фактической столицей Шри-Ланки.
Наблюдаем из окон машины бедный быт, небольшие убогие домишки, множество тук-туков, женщин в сари. Заехали на Колоннадную площадь, к памятнику первому премьер-министру, посетили музей независимости Шри-Ланки, престижный 7 район Cinnamon gardenss, где находятся дорогие красивые дома местной элиты (квартира в простом районе Коломбо стоит около 100 тыс. $. ), старинные особняки колониального стиля; проезжаем небоскребы, 5-ти звездные отели, древний буддистский храм Гангарама, индуистский храм Катисеран в районе Pettah, где сосредоточена торговля города. В городе с 1.5 млн. населением переплетается и старое колониальное прошлое, и деловое настоящее страны, город многолик и суетлив.
На Набережной Коломбо показывают отель, где в 1890 году жил Чехов, но ему мешал шум волн и он переселился в другой отель. По берегу гуляло много людей, молодежи и, конечно же, присутствовали вооруженные стражи порядка.
Зашли в магазин Odel – ничего особенного. На витринах видели много красивых сари: и вышитые, и с золотой нитью, и разноцветные блестящие. Сари – официальная одежда женщин, работающих в государственных учреждениях, школах, больницах. За время нашего пути мы много раз на экскурсиях пересекались со школьниками и видели учительниц в красивых сари.
Вслушиваюсь в слова ланкийцев: папа – тата, кошка – пуса (как я удивилась, ведь мою зовут Пуся! ), мама- ама, а ведь похожи на наши слова! «А ю бован! » – пожелание долгих лет жизни, так здороваются. Всегда была интересна загадочная точка на лбу. Наш гид пояснил, что ее ставят от сглаза и маленьким детям, а тамильские женщины обозначают точкой свое замужество, этот народ более темнокожий, жители севера. Если мужчина носит «юбку» – саронг (ткань, обернутая вокруг бедер), то зачастую это имеет отношение к арабам, которые, в основном, занимаются торговлей.
Замечательно то, что 98% населения грамотны, дети учатся с 5 лет, обучение 12 лет, каникулы 3 раза в год. Государство (! ) бесплатно обеспечивает детей на год двумя полными комплектами одежды – рубашки, юбки-брюки, носки, кроссовки, все беленькое. Только галстуки у каждой школы разные – красные, как и бантики у девочек, синие в полоску, бордовые… Среднее и высшее образование, как и лечение, в стране бесплатны. Хотя, конечно, существуют частные школы и больницы.
Учителя и врачи – очень уважаемые профессии (! ) и соответственно хорошо оплачиваются, врачи получают 2000$. Пенсия учителя около 200$, на пенсию выходят с 55 лет, существует и социальная пенсия и зависит от соц. накоплений, но многие делают свои личные накопления, не надеясь на государство (это знакомо! ). Заключать браки разрешено с 18 лет, но мужчины обычно женятся в 29-30 лет. Семья имеет в среднем 2 детей. Минимальная зарплата примерно 140$. Продолжительность жизни составляет 76 лет (есть, о чем задуматься! ).
Сразу хочу опровергнуть миф о бесшабашной езде водителей Шри-Ланки. Возможно, нам повезло с аккуратным водителем, но, думаю, туристов просто смущает и пугает левостороннее движение (английское наследие), когда кажется, что встречная машина летит прямо на тебя! За все время нашего путешествия, а мы проехали более 1000 км (при размерах страны 435 х 225 км) наш водитель нигде не ехал более 70 км/час, а в горной местности района Канди 40 км/час. Так что лихачи везде встречаются!
Вечером приобщились к национальной кухне, то, что много острых блюд с кари, пряностями – да, правда, была готова к этому, поэтому избегала (увы, диета), но отведала пирожки с рыбой, маленькие булочки с сыром, роти – кокосовые лепешки из кокосовой стружки, рисовой муки.
Рис – культ страны, посевы встречаются повсеместно и поражают своим ярко-зеленым цветом. Даже в этой вечнозеленой стране, рис производится не для экспорта, а для внутреннего потребления и поэтому много блюд из риса. Не утерпела, попыталась попробовать крабового кари – только дотронулась губами – аж дух захватило, выпила пол-литра воды, чтобы чувствовать хоть какой-нибудь вкус, кроме жжения во рту и горле. Нет, не мое…
8.07. 2010. Утро, ранний подъем, сегодня насыщенная экскурсионная программа – поездки в Дамбуллу и Сигирию.
Выезд в 7.30. По дороге заезжаем в Ibbankatuka, захоронение IХ в. до н. е. Этот памятник старины находится в стороне от дороги и туристы практически не посещают его. Несколько каменных могил - огромных плит, уложенных на площади около 30-40 кв. метров, ни оград, ни табличек, но все аккуратно почищено, травка выщипана, естественное ограждение насыпь и невдалеке стульчик, где, очевидно и сидит крестьянин, следящий за могильником. Мы спустились вниз, походили между рядами каменных могил и почувствовали – вот тут оно и есть – уважение и любовь к своей истории! Да, не зря основные постулаты буддизма – любовь, сострадание, терпимость, равенство.
Пришло время сказать несколько слов о нашем гиде – Сенаке (почти Сенека! ). От гида зависит многое, 90% успеха экскурсии, узнаешь ли ты страну, полюбишь ли ее, захочешь ли опять вернуться, поймешь ли ее быт, нравы, традиции, народ. Так вот нам посчастливилось узнавать Шри-Ланку с гидом, который очень любит свою страну, отлично знает ее историю на профессиональном уровне и может прекрасно о ней рассказать на понятном нам языке – русском.
18 лет Сенака прожил на территории Украины и России, учился в Одессе, был во Львове, Крыму, учился в Москве, был в Петербурге, имеет два высших образования. Он старался показать страну с той стороны, с которой не увидишь на обычной экскурсии.
Вот несколько таких мини-экскурсий.
Заехали мы по дороге на каучуковую плантацию. Территория, огороженная проволокой, небольшая лавка с фруктами и местные аборигены – старики, дети. При нас ловким движением огромного ножа были «открыты» кокосовые орехи, не простые, привычные для нас по супермаркетам, а оранжевые – королевские, именно их и предпочитают местные жители, всунуты туда трубочки и мы наслаждались живительной влагой немного похожей на березовый сок.
Затем «экскурсия» по каучуковому лесу, косой надрез на дереве, на земле баночка и медленно сочащаяся в нее белая жидкость – каучук. Когда тянешь ее пальцами, она превращается в клейкую твердую полоску. Вот так-то!
А как ловко на кирпичном дворике мастер формировал песок формой (вспомнила детские пасочки из песка), затем передавал другому рабочему на просушку и тот ловко укладывал их ребром - штабеля кирпичей.
На следующей остановке, во дворе, где перерабатывали кокос, мы видели, как его отделяют от внутренностей и складывают в огромные кучи, затем из этого материала будут делать матрацы. Именно здесь нас угостили проросшим кокосом, у которого кокосовое молоко стало твердым ядром – очень вкусно, для местных жителей это лакомство.
Итак, мы приехали в комплекс древних скальных монастырей I века до н. э. – Дамбуллу. Этот монастырский комплекс действует и поныне. Череда пещерных храмов на высоте 150 метров расположена над живописной равниной. Мы разулись, сдали свою обувь (это традиция, во всех храмах надо ходить босиком или в носках и без головного убора, с меня сняли даже козырек), закрыли плечи и ноги до колен. По горячим камням перебежали к пещерам.
Пять скальных залов объединены открытой галереей, в каждой пещере находятся скульптурные изображения Будды, сидящие, лежащие, стоящие, большие и поменьше – самая большая коллекция Будд, некоторым более 2000 лет. Особенно впечатляет 14-метровый лежащий Будда – момент входа Будды в Нирвану. На стенах и потолке росписи, но их уже плохо видно из-за слоя сажи от лампадок и благовоний верующих.
В последнем зале один Будда был покрашен золотой краской и явно выделялся своим свежевыкрашенным видом. Гид рассказал, что не так давно в Интернет была выложена фотография, где обнаженная девушка-иностранка была сфотографирована рядом с Буддой. Монахи закрыли пещеру и лишь по прошествии определенного времени, выкрасив заново Будду, как бы очистив его, разрешили открыть этот зал для новых посещений.
Монах-смотритель заходил во время нашего посещения, но надсмотрщиков в нашем понимании не было, фотографировать можно везде, только не садиться и не трогать руками. Заплатили 50 рупий (цена не фиксирована, 1$ » 112 рупий) за хранение обуви и отправились назад.
Дорога на и из храмов Дамбуллы запомнилась обезьянами, которые вызывали у нас, жителей мегаполиса, неподдельный восторг. Вот они – юркие, подвижные, с уморительными мордашками, подпрыгивают, хватают друг друга, чешут лохматые головки с челочками и проявляют к нам неподдельный интерес. Несколько малышей подошло ко мне, одна обезьянка зацепилась маленькой лапочкой за мою штанину и повисла. Так и хотелось их погладить, но гид предупредил, что кормить и пытаться потрогать их нельзя, уж слишком их много и потом не разгонишь. Один старший «обезьян» разлегся посередине дороги и сонно сквозь полузакрытые веки поглядывал на нас – дескать, что, гости, ходите? А я здесь хозяин!
Приятно видеть животных в их привычной и естественной среде обитания, не в ошейнике или на цепи, не за оградой или в клетке, а вот так, весело прыгающих по ветвям деревьев. Благословенна земля Шри-Ланки, дарящая такую возможность различным животным, ведь в стране 19 национальных парков и это составляет 25% страны.
И опять-таки хочу развеять еще один миф о несносных приставучих продавцах и попрошайках Шри-Ланки. По сравнению с турецко-тунисско-египетскими приставалами эти – сущие дети! Продают сувениры дешевле, чем в магазине, я купила несколько магнитов по 100 рупий, потом в отеле они стоили 370 рупий. Так что не зря приставали и уговаривали, спасибо!
И вот после полудня мы видим вдалеке величественную 370-метровую скалу Сигирия. Поселили нас у ее подножья, в прекрасном отеле SIGIRIYA VILLAGE, который расположен в лесу, среди почти нетронутой природы. Бунгало, а отель состоит только из них, имеет большую комнату и ванную.
Маленькая юркая ящерка пробежала по стене. Все немного потрепано, старовато, в таком полунационально-полуколониальном стиле: картины на стенах, тростниковые жалюзи, разновысокие стулья, шкаф, в который встроены холодильник и телевизор. Увы, набора чай-кофе, так милого сердцу туриста-путешественника, не было. Зато ресторан предлагает очень хорошую еду и обслуживание. За время путешествия мы жили в четырех (! ) отелях и сделали выбор в пользу именно этого ресторана и блюд в нем!
Но главное, это лес вокруг, пруд, в котором плавали утки с хохолками, гуляющие с наступлением темноты, водоемы с черепахами и прыгающие всюду … да, да обезьяны!
Я читала отзывы об этом отеле, все положительные, и была готова к встрече с этими гостями, но, когда открыла полдвери (а дверь бунгало состоит из двух половин) и увидела гостей, крупнее, чем в Дамбулле, на высоких лапах, вышагивающих перед домом, не смогла сдержать удивления и восторга. Ну, думаю, я защищена, наконец-то, покормлю обезьян, не зря же везла заморское печенье! Бросаю – кидается обезьяна, но на неё тут же налетает «старшой» и отбирает, что поделаешь - иерархия, бросаю второе печенье обиженному, и тут начинают выпрыгивать откуда-то сверху с деревьев, с крыши, сбоку из-за кустов обезьяны и обезьянки.
Передо мной стоит мама-обезьянка и на животе у нее детеныш, я решаю бросить печенье ей и тут, старшой, который уже расправился с печеньем, начинает решительно двигаться ко мне, с явным намерением запрыгнуть на дверь! Все, кормление закончено. Я захлопываю верхнюю часть двери и сижу в засаде, раздумывая, придется ли мне вызывать помощь или осада сама будет снята. Обезьяны упорно прогуливаются перед дверью. Но, очевидно, я преувеличила опасность, минут через 15 приехали жильцы в соседнее бунгало и обезьяны естественным путем рассеялись – путь свободен.
Однако ночью было слышно, как обезьяны ходят по крыше и стучат по стеклам, задевая его своими конечностями или хвостами. Экзотика!
ЮНЕСКО включила Сигирию в список 7 памятников страны. Идем по садам Сигирии (вернее, того, что от них осталось), гид рассказывает о системе прудов и фонтанов, которые действуют и сегодня, когда идет дождь, проходим гигантский парк камней: вот камень «Слон» (и, действительно, похож! ), а вот камень-скала «Змея», пещера богини Афродиты с цистерной-валуном для воды. В 17.00 начинаем восхождение на 120-метровую гору. Это где-то 60 этажей.
Решила, дойду до лап льва, а там, как пойдет (на Великую Китайскую стену зашла только до подъема к первой башне). Надо пройти 1200 ступеней. Где-то это крутые каменные ступени, где-то винтовая железная лестница. «Ничего», - бодро говорю гиду, - «У нас часто дома лифт не работает, я поднимаюсь на свой 10 этаж – мне не впервой», но внутри мандраж – осилю ли? С нами идет «прилипала» - абориген, знаю, читала, будут помогать, подталкивать, а потом внизу запросят 100-200 $.
Опровергну еще один миф и для начала скажу – спасибо, «прилипала», что, когда в ответ на твое предложение поддержать при подъеме, я гордо вырвала руку и сказала, что мы не нуждаемся в услугах, ты продолжал сопровождать нас.
И вот галерея фресок с портретами небесных дев (главная фреска девы ручной работы на тарелке теперь стоит у меня на почетном месте в комнате – подарок гида) с сохранившимися яркими красками (все помнят: состав яичного белка с медом диких пчел), затем и отполированная минералами зеркальная стена, с выцарапанными на ней поэмами прекрасным дамам. С земли она выглядит как сплошное гладкое полотно светло-коричневого цвета, а вот и лапы льва.
Веселые школьники гуськом поднимаются на стену (молодцы, воспитывают в детях не только любовь к истории, но и выносливость) и я решаюсь – иду. Ведь там, на вершине, должны быть руины дворца, бассейн и королевский трон! Гид остался у лап и добровольный помощник (вот я уже подняла его в звании) полез с нами по «ступеням, вырезанным между лапами, горлом и челюстями неимоверных размеров льва». Вверху пришлось подождать спускающихся школьников и вот мы на вершине! Виды изумительные.
«Крепость в небесах» – всего лишь каменные развалины былого величия, площадь (13 х 7 м) как для дворца невелика, королевский трон – большая каменная плита, остатки укреплений, стен, бассейна. Сомневаюсь, чтобы царь Касапа даже дважды в год лазил сюда, а пронести его не было возможности, все-таки склоняюсь к версии, что здесь был монастырь выносливой и терпеливой буддистской секты, но…девы…? ! Есть, о чем задуматься.
Фотоаппарат не перестаёт щелкать. Туча, которая казалась еще очень далеко и дождь, который лил где-то там вдалеке, приблизились мгновенно, как всегда в Шри-Ланке, налетел ветер и начался дождь. Думаю, редко кому «посчастливилось» в проливной дождь, под сильным ветром, оказаться на вершине Сигирии, когда кроме нас и проводника, была лишь молодая пара итальянцев с гидом.
Последние фотографии на вершине, еще возле трона, еще на лестнице и бегом спускаться. Спуск занял меньше времени, чем подъем, несмотря на скользкие ступени, крутые спуски, но проводник вовремя подавал нам руку на мокрых крутых ступенях и это вселяло уверенность – смогу, спущусь, зато какие останутся впечатления и воспоминания!
И вот мы у лап льва. Наш гид одиноко прячется от дождя под навесом – никого вокруг нет. Преодолеваем остальные сотни ступеней, и вот мы у машины, шофер заботливо передает нам зонтик. 18 часов 15 минут! Проводник скромно стоит в сторонке и, если бы мы уехали, просто поблагодарив, ничего бы не сказал. Благодарим его и даем 5$, видим, как он рад, бросается пожимать нам руки, кивает головой и долго-долго машет вслед машине! Вот вам и 100-200$, вот вам и вымогатели!
Дождь закончился также быстро, как и начался. Я мокрая, но счастливая и гордая собой!
9.07. 2010. Сегодня едем на восток в Полоннаруву, в средневековую столицу страны, резиденцию (сколько их в стране? ! ) правителей Анурадхапуры, где они скрывались от тамильских нашествий.
Первые жители появились во II веке до н. э. , английские охотники обнаружили город в ХIХ веке. Рассматриваем остатки дворца короля Ниссанкамалла – трехэтажные руины, а ведь когда-то это были 7 этажей с 1000 комнат. Справа сохранился каменный туалет и глубокая канализационная яма, в которую все с большим интересом заглядывают, остатки бассейна, платформа, украшенная барельефами слонов и львов.
Зашли в небольшой пещерный буддистский храм Тупарама, где сфотографировали все 7 статуй Будды. Хорошо сохранилась часовня, украшенная изображениями богов, людей и животных хотя главная статуя Будды разрушена. Проходим руины храма дерева Бо, Терассу Зуба Будды, по левую сторону круглое здание Ватадаге, где хранилась ступа с реликвией и зал с 4 статуями Будды, смотрящими на север, восток, юг и запад, Семиэтажный храм Сатмахал Пасада – вариация ступы.
Известный Каменный храм Гал Вихара – четыре статуи Будды, высеченные в гранитной скале, датируются ХII веком, где 7-метровый Будда стоит, сидит, лежит. Именно этот храм в рекламных проспектах позиционируется как храм с лежащим Буддой. Огромный Будда вырезан прямо в скале и выглядит внушительно. Вокруг опять много школьников, молодых монахов-буддистов в ярко-желтых одеждах. Интересно соблюдают ли и сейчас эти юноши основные 5 заповедей буддизма – не убей, не лги, не укради, не прелюбодействуй, не пей?
При подъезде к Полоннаруве видели стадо диких темно-серых слонов, которые паслись в национальном заповеднике в 100 метрах от дороги. Территория огорожена колючей проволокой с током. Дикие слоны небезопасны, близко подходить к ним нельзя. Так как останавливалось много машин с местными жителями, мы поняли, что это не совсем обыденное зрелище и для шри-ланкийцев.
В зоне национального заповедника находятся и поселения крестьян, которые вынуждены мириться с присутствием слонов. По дороге мы встречали легкие деревянные домики на деревьях, к которым вели лесенки. Такой же домик находился возле нашего бунгало для создания колоритного пейзажа. Гид пояснил, что, когда не хватает пищи, слоны могут посетить деревню, где их привлекают посевы риса. Тогда хозяин отправляет семью в безопасное место, а сам сидит на дереве и наблюдает за слонами, правда, как он может регулировать процесс, а тем более предотвратить его – неизвестно. В Полоннаруве опять встречаем обезьян. Я уже начинаю привыкать к их присутствию. Одна из них, видя, что ее снимают, подсела поближе и стала позировать. Что поделаешь, приматы!
Теперь наш путь лежит на север в Анурадхапуру, столицу северной Центральной провинции, город монастырей и ступ. Анурадхапура не только древняя столица страны, но и святой город, на территории которого находится 8 святых мест – дерево Бо (фикус) и семь дагоб (ступ). Этот город оставил прекрасные впечатления. Осмотр его начался с музея, где хранились древности, найденные при раскопках, а затем мы отправились к ступам – дагобам.
Да, пирамиды Египта мы изучаем в школе и первым делом стремимся увидеть, посещая Египет, а ведь ступы Анурадхапуры не менее величественны и знамениты. Под каждой ступой захоронен кусочек праха или реликвии, связанные с Буддой. Внутри ступы полностью заполнены. К ним нельзя становиться спиной при фотографировании, ходить рядом в обуви, они так же священны, как и сам Будда.
Первая самая высокая (120 метров) ступа Джетаванарама (в древнем мире это было третье по величине строение после пирамид Хеопса и Хефрена в Гизе), построена над отпечатком ступни Будды и мы были на тот момент ее единственными посетителями. Самая впечатляющая и самая старая белая ступа называется Руанвели (92 метра, II-I век до н. э. ). Возле нее была масса народа, подойти босиком было просто нереально, настолько раскалены были камни. Отряд девочек-школьниц в белых носочках чинно прошествовал мимо нас. Пролетела босиком женщина-иностранка, перебежками, сначала по траве, а потом перепрыгивая из тени в тень к выходу. Кроме этих на территории монастыря есть ступы поменьше размером, но не менее важные.
Посетили скальный монастырь Исурумуния, дворцы и искусственный водоем. Видели озеро лотосов, жаль, что в июле они почти не цветут. Подъехали к слоновьему бассейну Эт Покуна (равный шести олимпийским бассейнам). Так он называется из-за своих огромных размеров. Там видели игуану, которая бежала по развалинам. Недалеко Бассейны Близнецы, которые отличаются друг от друга по размеру на 12 метров и имели в свое время уникальную систему очистки. Сейчас очищен лишь один из них.
Усталые, присели возле уличной лавочки, хозяин угостил нас чаем белималь (что-то наподобие нашей ромашки) с сахаром хакуру вприкуску. Этот сахар - из пальмового нектара, есть такой пальмовый цветок на Цейлоне. И что же, появились силы двигаться дальше!
Утром продолжили дегустацию местной кухни – джем из деревянного яблока (наши яблоки редкость, ланкийцы употребляют водяное и деревянное яблоко), яичный роти – блин с яйцом внутри (раскатывают тесто в лепешку, сверху мажут яйцом), чипсы из рисовой муки и вкусную буйволиную простоквашку (я ее ела и с сиропом, и без, очень вкусно, вспомнилось болгарское «кисело мляко»). Водяное яблоко невкусное, местные жители едят его, потому что оно содержит много воды. Купили маракуйю за 40 рупий, очень кислая и много зерен внутри, предпочтительнее употреблять с сахаром.
Англичане приучили местное население пить чай с молоком. Можно просто доливать в чай молоко, его всегда приносят к чаю, а можно готовить так, как это делали в чайном магазине - на чашку 1 чайная ложка чая, 2 ч. ложки сахара и 2 ч. ложки сухого молока. Заваривать ровно 3 минуты – не передержать! Чай получается, как кофе и по вкусу, и по цвету. Никогда не думала, что так вкусно! Кстати, кофе на Цейлоне невкусный и мы никогда его не заказывали, разве что пили растворимый в номере отеля.
10.07. 2010. Да, дни летят. С утра поехали искать слонов. Как же, быть на Шри-Ланке и не покататься на слоне. В августе перед полнолунием начинается большой праздник в Канди (гид произносит «Кенди») в Храме Зуба Будды и всех слонов начинают отправлять туда уже сейчас для участия в торжественном шествии по улицам города. Без успеха обзвонив несколько мест, где есть слоны, мы все-таки отправляемся к живописному озеру.
Вот они – индийские слоны, мечта детей и взрослых всех стран и народов! После недолгого ожидания и экипировки нашей слонихи Рани в зеленую юбочку (ведь девочка все-таки, всего 20 лет при жизни в 80 лет) мы усаживаемся в загородку на досках и одеялах. В путь! Одеяла слабо помогают. Я чувствую каждый шаг и движение спины слонихи, которая чинно идет вдоль живописного озера. Рядом бежит босой погонщик, который что-то кричит ей на своем языке и машет палкой, а за нами «фотограф-любитель» с нашим фотоаппаратом.
По дороге покупаем бананы, не жалеем, одну-две-семь связок бананов – все ей, нашей умнице, которая чувствуя вкусняшки, смешно забрасывает хобот на голову, шевелит им и дышит как в трубу. Положишь связку в хоботок – ловко подхватит, завернет и в мгновение ока ничего нет. Снова тянется, напрягается, понимает, что у нас руки коротки, не всегда достанем до носа-хобота.
И вот купание в озере, слон уже по пояс в воде, рулит своим плоским хвостом с кисточкой на конце (я видела только безволосые хвостики, а тут длинный и изогнутый). Я представляю, что мне уже с головой, и тут, по команде нашего погонщика, Рани опускает хобот в воду и срывает пучок водяных лилий, тех самых фиолетовых лилий, которые являются символами страны.
Изображение слона часто встречается на открытках, фотографиях, картинках и может показаться, что именно он и есть символ страны, но нет, символ Шри-Ланки – дикий петух! Кроме того, – водяная фиолетовая лилия и железное (черное эбеновое) дерево. Так вот из этих лилий погонщик делает ожерелье и одевает нам на шею – приятно холодит мокрый прекрасный цветок и чувствуешь себя ребенком. Спасибо этим большим мощным животным, что они могут вернуть нас в детство!
Однако проза жизни: в стране было 19 тыс. слонов, но англичане уничтожили их, добывая бивни, и сейчас осталось не более 3.5-4 тысяч. Слоны едят 200 кг листьев в день и выпивают 90 литров воды, лишь у 5% растут бивни. Катание стоило нам по 30$ с человека, плюс к этому вознаграждение погонщику и фотографу, зато мы получаем отпечатанные сертификаты, удостоверяющие, что мы были на слоновьем сафари.
Следующий пункт остановки - географический центр, слияние буддизма и индуизма, место, куда нечасто заглядывают туристы. Богатая природа, на развалине храма Наленда Гидичей (8 век н. э. ) сцена из Камасутры (вот и влияние индуизма! ). Сфотографировали хамелеона, который спокойно позировал нам на развалинах.
Заехали в сад специй в Матале, где нам интересно рассказали о специях и пряностях, мы посмотрели, как они растут в саду, попробовали с переменным успехом определить, что есть что. Ваниль, кардамон, перец и гвоздику определили сразу, с корнем имбиря и мускатом затруднились, а листья коки вызвали неподдельный интерес. Именно их (так называемый, батель) жуют местные жители, отчего их зубы и слюна становятся красными, а настроение, очевидно, веселым.
Экскурсовод поведал нам, что чрезмерное употребление специй в стране связано с массой тропических болезней, особенно кишечных инфекций, предотвратить которые помогает обильное добавление специй в пищу. Я хотела спросить, как потом лечат гастрит, но воздержалась. Нас угостили чаем со специями, который мы потом приобрели в магазине.
По проспекту, выданному нам, мы выбрали себе косметические и лечебные средства, которые купили в магазине. Все они с номерами, чтобы не перепутать, что к чему. Позже заметила, что номера на бутылочках и пакетах не совпадают с номером и описанием проспекта, хорошо, что я помню, что и для чего брала и нашла нужное описание. Конечно же, взяли масло розы, а также сандаловое масло, экстракт ванили, чай со специями, молочное какао и лечебные средства.
Провели курс массажа головы, воротниковой зоны и рук, который входит в стоимость экскурсии (снова миф, никто денег за массаж не требовал, вознаграждение – дело добровольное). Страна и население бедное, поэтому от сотни-другой рупий никто не отказывается.
Отправляемся в Канди. По дороге посещаем 200-летний индуистский храм, посвященный Матери 3-х богов. Очень красиво, на крыше и воротах вырезано множество фигурок богов, животных, сцен из мифологии Индии.
В горах нас застает сильнейший тропический ливень – стена воды, оранжевые потоки несутся с гор, в одном месте даже пришлось объезжать дорогу – ее размыло, но мы успеваем еще заехать в магазин-мастерскую батика и магазин-мастерскую резьбы по дереву. Была мысль приобрести национальную маску с естественной окраской, которая не так ярка, как искусственная, зато более долговечна, но когда в магазине воочию я увидела эти маски со страшными оскаленными зубами, которые и стоят недешево (7000 рупий), у меня пропало желание. Подумала, куда я ее поставлю, а вдруг наткнусь в темноте дома, останусь заикой, поэтому я ограничилась маленьким магнитиком с маской и красивым нефритовым в разводах слоником.
Умелицы мастерской батика тоже весьма искусны и их картины, кофты, наволочки, сумки очень красивы, но и цены соответствующие – маленький рисунок слоника стоит 400 рупий.
И вот мы в Канди, последней из трех древних столиц Шри-Ланки, цитадели буддизма и горной столице страны (488 м над уровнем моря). Цель нашего пребывания – Храм Священного Зуба Будды. Пока ожидали национальные танцы в 17.30, зашли в кафе рядом, где отведали апа - лепешки из рисовой муки с яйцом сверху (отдельно тарелочка со специями) и чай с молоком.
Национальные танцы собрали множество людей, большинство иностранцев. Зал был полон, но наш расторопный гид устроил нас на центральных местах второго ряда (когда начали ходить по углям и их раздувать, я поняла, почему не первый ряд считается лучшим). Национальные танцы очень колоритны, исполнялись в красочных костюмах, под национальные инструменты, тут и жонглирование тарелками, и кувырки, а затем все встали под гимн страны.
В конце концерта, главное выступление – хождение по углям, и опять все хорошо поставлено, с подсветкой и дробью барабанов. Когда раздували угли, искры летели во все стороны и люди с первых рядов поспешно вскакивали.
Вечером (а темнеет уже в 18.30) при подсветке Храм Священного Зуба Будды особенно красив. Вместе с билетом дали небольшой рекламный диск с видами храма и природы под национальную музыку. И снова босиком заходим внутрь двухэтажного Внутреннего храма: расписные потолки, резные деревянные двери, украшения из слоновой кости и серебра, размеренный стук барабанов, множество людей и очередь к реликвии - Зубу Будды. Фотографировать реликвию нельзя, только из-за ограждения.
Мы подошли к открытой двери комнаты, заглянули внутрь, но тут охранник начал торопить, подгонять и в мгновение ока мы были уже на выходе. Посетили зал с Буддами со всего мира и решили опять пойти смотреть Зуб Будды. Очередь была еще больше, но шла быстро, и когда мы приблизились, ничто не помешало нам заглянуть внутрь дверцы и увидеть в отдалении золотую ступу, где и находится священная реликвия.
Мы добрались по крутой дороге на самую вершину к отелю HOTEL TOPAZ, где нам предстояло провести пятую ночь в Шри-Ланке. Отель находится в живописном месте на вершине горы, из окон видны горы (конечно, не Сигирия, как писалось в одном из отзывов, я спросила, так ли это, так пол-отеля смеялось выдумкам некоторых наших туристов). Напротив входа, уровнем ниже, небольшой бассейн. Поплавать не удалось, так как приехали поздно, а утром уже надо двигаться вперед.
Утром наблюдала, как на крыше здания бегали и играли обезьяны. Картина, открывающаяся из окон, живописная, как, впрочем, и везде в Шри-Ланке. Сам отель соответствует 3*, где-то потрепано, где-то пошарпано, что-то застирано, что-то недовыстирано. Еда среднего уровня, как говорят в таких случаях - голодным не будешь, но и удовольствия особенного не получишь.
11.07. 2010. Утро встретило прохладой, туманом в горах, переливчатыми трелями птиц. Где-то запел петух и повеяло своим, родным. 6 утра, тихо, прохладно, полный релакс перед днем, обещающим новые впечатления. Будды мне уже снятся – столько я их уже перевидала в разных видах, позах и изображениях, в древнем варианте и современном исполнении.
Утром, пока еще не так жарко, поехали в Королевский Ботанический сад в Перадении под Канди, где по полной программе провели фотосессию. Сколько же там деревьев с экзотическими плодами и огромными листьями, зарослей бамбука, лиан, а также движущийся гигантский фикус Бенджамина, множество прекрасных цветов, оранжерея орхидей!
На высоких деревьях гроздья летучих лисиц. Подвесной мостик через реку – все красиво и романтично. Мы встретили множество парочек, примостившихся под и на стволах деревьев, но вездесущие стражи порядка и тут настигали влюбленных. Когда одна из парочек в беседке увлеклась, то послышался свист, грозный окрик полицейского и парочка мгновенно ретировалась.
Территория парка 59 га, всего в парке 4 тысячи крупных деревьев. Здесь мы увидели красную ягоду – карат 0.02 гр. , которая до сих пор является мерой веса ювелирных изделий, стыдливую мимозу, мгновенно сворачивающую свои листочки от прикосновения, парк деревьев, посаженных выдающимися людьми – дерево царя Николая II, Юрия Гагарина, королевы Англии Елизаветы, первого премьер-министра Шри-Ланки и т. д.
Заехали в ювелирный магазин. Посмотрели фильм про добычу в горах драгоценных камней, макет штольни – поистине рабский труд, слов нет. Камни красивые, драгоценные, полудрагоценные, особенно сапфиры, рубины, топазы. Цены разные в зависимости от величины и чистоты камня - от 300$ до 2000$ и выше. Можно торговаться, например, нам уступили 100$.
В статьях дохода Шри-Ланки первое место занимает чай, затем экспорт текстиля, а туризм лишь на 5 месте. И вот мы приехали в магазин чая, выбрали разные сорта черного и зеленого. Нам рассказывали, что чем чай мельче, тем он крепче, чем крупнее – тем ароматнее.
В магазине продается смешанный чай, именно такой, как мы и пили повсюду, он наиболее распространен. Интересно, что вместе с нами были китайцы, которые покупали чай «тоннами», даже не хватило, и они сделали заказ в отель, кроме того, они покупали много подарочных наборов в деревянных упаковках. Удивляюсь - ведь именно Китай родина чая (мы, находясь в Китае, оттуда его везли), мне разъясняют, что у них чай очень дорогой, а здесь чай от 170 до 5000 рупий (1$ » 112 рупий), т. е. на л
Sri Lanka to owocowy raj, kraina mał p, kraina sł oni, buddyjskich ś wią tyń i Buddó w, wyspa herbaty i niepowtarzalnych zachodó w sł oń ca – jak nazwać ten pię kny kraj, bogaty we florę i faunę ? ! Chyba rzeczywiś cie bł ogosł awiona ziemia, lepiej o tym nie myś leć , choć istnieją.43 nazwy tego kraju. Nic dziwnego, ż e M. Bunin, pł yną c na Cejlon w 1912 roku, napisał „Ziemia, raj coraz bliż ej…”.
Wł aś nie wró ciliś my ze Sri Lanki, wraż enia z morza, nie – oceanu, od czego zaczą ć ? Najpierw! I począ tek 7 lipca 2010, kiedy po 28 godzinach wyczerpują cej podró ż y wylą dowaliś my na lotnisku w Kolombo. Opracowaliś my indywidualną wycieczkę , sami opracowaliś my program, wybraliś my to, co chcielibyś my zobaczyć i z czym się zapoznać , ale nie oszukiwaliś my się bieganiem po wizy, bilety, rezerwacje hotelowe - wszystko to został o dostarczone profesjonalistom i zrobili ś wietna robota.
7.07. 2010.
„Ranek wita nas ś witem…” O czwartej rano Sri Lanka spotkał a nas z 32-stopniowym upał em i lankijskim przewodnikiem, któ ry trzymał tabliczkę z naszymi imionami. Raczej wpadamy na klimatyzowany samochó d (pó ź niej przyzwyczailiś my się zaró wno do duż ej wilgotnoś ci, jak i dusznego, gorą cego powietrza, ale gdzie jest teraz lepiej? ).
Jedziemy i ochoczo zaglą damy w ciemnoś ć ulic - palmy, szał asy, ł awki i znowu palmy, i wszę dzie wzdł uż drogi Budda w szklanych czapkach i pod markizami, mał y i duż y, pię kny, „zł oty”, bacznie cię obserwują cy – już czujesz się egzotycznie, ale po to przyszliś my!
Pegassus Reef Hotel, 13 km od Kolombo, w mał ej wiosce rybackiej Wattala. Po 50 minutach byliś my w pokoju, nie mogliś my tego znieś ć , wyszliś my na werandę i… ocean, szum fal, a tuż przed oknem ogró d magnolii i delikatny zapach…! Tak wyglą da raj!
W ogrodzie są zwinne wiewió rki, kolorowe motyle i wszechobecne wrony, rozumiem, ż e ten ptak jest tu najczę stszy, choć w kraju jest 428 gatunkó w ptakó w, 33 z nich jest endemicznych (czyli ż yją tylko na Sri Lanki).
Hotel jest dobry, przed wyjazdem szukał em opinii na jego temat - nie znalazł em go, wię c kilka szczegó ł ó w usł ugi. W pokoju znajduje się zestaw do parzenia kawy i herbaty, 2 butelki wody, telewizor (bez kanał u rosyjskiego), lodó wka, klimatyzacja, sejf, prysznic (bez wanny), mydł o, ż el, szampon, fumigator (był o we wszystkich hotelach, ale my nie komaró w) zirytowany ani w pobliż u oceanu, ani w centralnej czę ś ci wyspy). Jedzenie dobre, jak na hotel 3+*-4* (inne dane na temat gwiazdek tego hotelu), dwie restauracje (otwarte), basen, uprzejma, pomocna obsł uga.
Mieszkań cy Sri Lanki generalnie wyró ż niają się grzecznoś cią , spokojem, nie przeklinają (przeklinają c w naszym europejskim znaczeniu), praktycznie nie palą , nie piją duż o, puby są zamknię te w ś wię ta, zawsze są gotowi aby pomó c rozwią zać problem, któ ry się pojawił , są goś cinni, przyjaź ni i naiwni, jak dzieci, kiedy widzą coś rzadkiego, a my nadal jesteś my dla nich rzadkoś cią (nie mam na myś li personelu hotelowego). Populacja jest niska, smukł a, opalona na czarno, tylko palmy są jasne z czarnymi „liniami losu”.
Z zainteresowaniem sł uchamy informacji przewodnika - kraj usamodzielnił się od 1948 roku, dziś Sri Lanka przeszł a z kategorii krajó w trzeciego ś wiata do kategorii rozwijają cych się , w formie rzą du jest republiką prezydencką , prezydent wybierany jest na 6 lat. Populacja jest wielonarodowa - syngaleska, tamilska, arabska i należ y do ró ż nych religii - buddyzmu, hinduizmu, 8% muzuł manó w. W kraju są.2 kalendarze. Wedł ug buddysty jest teraz 2554 od ś mierci Buddy.
Swoją historię znają od 2.5 tysią ca lat, są z niej dumni, pielę gnują ją i starają się o niej nam, turystom, przekazać i opowiedzieć.
Rano oglą dał em w telewizji reportaż o wczorajszych starciach strajkują cych z oddział ami rzą dowymi, wrę cz walczą cych. Przewodnik spokojnie powiedział , ż e przyję li jakieś niepopularne prawo, a ludnoś ć zaczę ł a protestować . Nie wchodził em w szczegó ł y, pamię tają c o wystę pach tamilskich. Ale po poł udniu, gdy jechaliś my na zwiedzanie Kolombo, co 10 metró w uzbrojeni w karabiny maszynowe w zielonych, biał ych mundurach, cią gł y patrol. „To pospolity obrazek, nie ma się o co martwić ” – powiedział przewodnik i wzią ł em to za pewnik, pilnują spokoju, niech pilnują (wojsko w kraju jest na kontrakcie, rekrutacja od 18 lat) .
Chociaż Kolombo to tylko centrum biznesowe i handlowe kraju, to wł aś nie to miasto sami mieszkań cy i na cał ym ś wiecie uważ ają za faktyczną stolicę Sri Lanki.
Z okien samochodu obserwujemy ubogie ż ycie, mał e nę dzne domy, duż o tuk-tukó w, kobiety w sari. Zatrzymaliś my się przy Placu Kolumnadowym, pod pomnikiem pierwszego premiera, zwiedziliś my Muzeum Niepodległ oś ci Sri Lanki, prestiż ową.7. dzielnicę Ogrodó w Cynamonowych, gdzie znajdują się drogie pię kne domy lokalnej elity (mieszkanie w prostej okolicy Kolombo kosztuje okoł o 100 tys. dolaró w), styl dawnych rezydencji kolonialnych; mijamy drapacze chmur, 5-gwiazdkowe hotele, staroż ytną buddyjską ś wią tynię Gangarama, hinduską ś wią tynię Katiseran w rejonie Pettah, gdzie koncentruje się miejski handel. W mieś cie liczą cym 1.5 miliona ludzi, zaró wno dawna przeszł oś ć kolonialna, jak i biznesowa teraź niejszoś ć kraju są ze sobą powią zane, miasto jest wieloaspektowe i tę tnią ce ż yciem.
Na nabrzeż u Colombo pokazują hotel, w któ rym Czechow mieszkał w 1890 roku, ale zaniepokoił go szum fal i przenió sł się do innego hotelu. Brzegiem szł o duż o ludzi, mł odych ludzi i oczywiś cie obecni byli uzbrojeni funkcjonariusze organó w ś cigania.
Poszliś my do sklepu Odel - nic specjalnego.
W oknach widziano wiele pię knych sari: zaró wno haftowanych, jak i przeszywanych zł otą nicią oraz wielokolorowych bł yszczą cych. Sari to formalny stró j kobiet pracują cych w agencjach rzą dowych, szkoł ach, szpitalach. Podczas naszej podró ż y wielokrotnie przecinaliś my ś cież ki z uczniami na wycieczkach i widzieliś my nauczycieli w pię knych sari.
Sł ucham sł ó w Sri Lanki: tata – tata, kot – pusa (jakż e się zdziwił am, bo mam na imię Pusya! ), Mama-ama, ale wyglą dają jak nasze sł owa! „Jesteś bovanem! ”- ż yczenie dł ugiego ż ycia, tak się witają . Tajemnicza kropka na czole zawsze był a ciekawa. Nasz przewodnik tł umaczył , ż e od zł ego oka kł adziony jest na mał e dzieci, a tamilskie kobiety zaznaczają swoje mał ż eń stwo kropką , to ludzie o ciemniejszej karnacji, mieszkań cy pó ł nocy. Jeś li mę ż czyzna nosi „spó dnicę ” – sarong (materiał owinię ty wokó ł bioder), to czę sto odnosi się to do Arabó w, któ rzy zajmują się gł ó wnie handlem.
Godne uwagi jest to, ż e 98% populacji jest piś mienna, dzieci uczą się od 5 roku ż ycia, uczą się od 12 lat, wakacje 3 razy w roku. Pań stwo (! ) zapewnia dzieciom przez rok za darmo dwa komplety ubrań - koszule, spó dniczki, spodnie, skarpetki, trampki, wszystko jest biał e. Tylko krawaty w każ dej szkole są inne - czerwone, jak kokardki dziewczą t, niebieskie w paski, bordowe...Szkolnictwo ś rednie i wyż sze oraz leczenie są na wsi bezpł atne. Chociaż oczywiś cie istnieją prywatne szkoł y i szpitale.
Nauczyciele i lekarze to bardzo szanowane zawody (! ) i odpowiednio dobrze opł acani, lekarze otrzymują.2000 dolaró w. Emerytura nauczyciela wynosi okoł o 200 USD, przechodzą oni na emeryturę od 55 roku ż ycia, jest też emerytura socjalna i zależ y od socjalnej. oszczę dnoś ci, ale wielu dokonuje oszczę dnoś ci osobistych bez polegania na pań stwie (to jest znajome! ). Mał ż eń stwa są dozwolone od 18 roku ż ycia, ale mę ż czyź ni zazwyczaj biorą ś lub w wieku 29-30 lat. Rodzina ma ś rednio 2 dzieci. Pł aca minimalna wynosi okoł o 140 USD.
Ś rednia dł ugoś ć ż ycia to 76 lat (jest o czym myś leć! ).
Chcę od razu obalić mit o brawurowej jeź dzie lankijskich kierowcó w. Być moż e mieliś my szczę ś cie z ostroż nym kierowcą , ale myś lę , ż e turyś ci są po prostu zdezorientowani i onieś mieleni ruchem lewostronnym (dziedzictwo angielskie), kiedy wydaje się , ż e nadjeż dż ają cy samochó d leci prosto na ciebie! Przez cał y czas naszej podró ż y, a przejechaliś my ponad 1000 km (przy wielkoś ci kraju 435 x 225 km), nasz kierowca nigdy nie jeź dził nigdzie wię cej niż.70 km/h, a 40 km/h po wyż ynach Region Kandy. Oszuś ci są wię c wszę dzie!
Wieczorem doł ą czyli do kuchni narodowej, ż e jest duż o pikantnych dań z curry, przyprawami - tak, to prawda, był am na to gotowa, wię c unikał am (niestety diety), ale pró bował am pasztetó w rybnych, mał e buł eczki z serem, roti – ciastka kokosowe z pł atkó w kokosowych, mą ka ryż owa.
Ryż to kult kraju, uprawy moż na znaleź ć wszę dzie i zadziwiają jasnozielonym kolorem.
Nawet w tym wiecznie zielonym kraju ryż nie jest produkowany na eksport, ale do konsumpcji krajowej, wię c istnieje wiele potraw z ryż u. Nie mogł am się oprzeć , spró bował am krabowego curry - tylko dotknę ł am ustami - zaparł o mi dech w piersiach, wypił am pó ł litra wody, ż eby poczuć choć trochę smaku, poza pieczeniem w ustach i gardł o. Nie, nie mó j...
8.07. 2010. Rano, wcześ nie rano, dziś bogaty program wycieczek - wyjazdy do Dambulli i Sigiriya.
Wyjazd o 7.30. Po drodze zatrzymujemy się w Ibbankatuka, miejscu pochó wku z IX wieku. pne e. Ten antyczny zabytek znajduje się z dala od drogi i turyś ci praktycznie go nie odwiedzają . Kilka kamiennych grobó w - ogromne pł yty uł oż one na powierzchni okoł o 30-40 metró w kwadratowych. metró w, ż adnych pł otó w, ż adnych znakó w, ale wszystko jest schludnie wyczyszczone, trawa jest zerwana, naturalne ogrodzenie to nasyp, a niedaleko jest krzesł o, na któ rym oczywiś cie siedzi chł op, pilnują c cmentarzyska.
Zeszliś my na dó ł , przeszliś my mię dzy rzę dami kamiennych grobó w i poczuliś my - tu jest - szacunek i mił oś ć do naszej historii! Tak, nie bez powodu gł ó wnymi postulatami buddyzmu są mił oś ć , wspó ł czucie, tolerancja, ró wnoś ć.
Czas powiedzieć kilka sł ó w o naszym przewodniku - Senacu (prawie Senece! ). Wiele zależ y od przewodnika, 90% sukcesu wycieczki, czy rozpoznajesz kraj, czy się w nim zakochasz, czy chcesz wró cić , czy rozumiesz jego sposó b ż ycia, zwyczaje, tradycje, ludzi. Mieliś my wię c szczę ś cie poznać Sri Lankę z przewodnikiem, któ ry bardzo kocha swó j kraj, bardzo dobrze zna jego historię na poziomie zawodowym i potrafi doskonale opowiedzieć o nim w ję zyku, któ ry rozumiemy - rosyjskim.
Senaka mieszkał.18 lat na terytorium Ukrainy i Rosji, studiował w Odessie, był we Lwowie, na Krymie, studiował w Moskwie, był w Petersburgu, ma dwa wyż sze wykształ cenie. Pró bował pokazać kraj z tej strony, któ rego nie zobaczylibyś cie na zwykł ej trasie.
Oto niektó re z tych mini-wycieczek.
Zatrzymaliś my się w drodze na plantację kauczuku. Teren ogrodzony drutem, mał y sklep z owocami i miejscowi tubylcy - starcy, dzieci. U nas zgrabnym ruchem wielkiego noż a „otwierał y się ” kokosy, nie zwykł e, znane nam w supermarketach, ale pomarań czowe – kró lewskie, czyli takie, jakie wolą miejscowi, wkł adano tam rurki i cieszyliś my się ż yciem -dają cy wilgoć trochę jak sok brzozowy.
Potem „wycieczka” po gumowym lesie, skoś ne cię cie na drzewie, sł ó j na ziemi i powoli są czą cy się do niego biał y pł yn - guma. Kiedy cią gniesz go palcami, zamienia się w lepki twardy pasek. Otó ż to!
A jak sprytnie na ceglanym dziedziń cu mistrz uformował piasek w kształ t (przypomniał em sobie worki z piaskiem dla dzieci), po czym podał go innemu robotnikowi do wyschnię cia, a on zrę cznie uł oż ył je krawę dzią - stosy cegieł.
Na kolejnym przystanku, na podwó rku, gdzie przetwarzano kokos, widzieliś my, jak oddziela się go od wnę trza i ukł ada w ogromne stosy, a nastę pnie z tego materiał u zostaną wykonane materace. To tutaj zostaliś my uraczeni kokosem z kieł kó w, w któ rym mleko kokosowe stał o się twardym rdzeniem - bardzo smaczny, dla miejscowych ten przysmak.
Tak wię c dotarliś my do kompleksu staroż ytnych klasztoró w skalnych z I wieku p. n. e. mi. - Dambullu. Ten zespó ł klasztorny jest czynny do dziś . Nad malowniczą ró wniną znajduje się szereg ś wią tyń jaskiniowych na wysokoś ci 150 metró w. Zdję liś my buty, oddaliś my nasze buty (to jest tradycja, we wszystkich koś cioł ach trzeba chodzić boso lub w skarpetkach i bez nakrycia gł owy, nawet zdję li mi daszek), zakryliś my ramiona i nogi do kolan. Po rozgrzanych kamieniach pobiegliś my do jaskiń.
Pię ć sal skalnych ł ą czy otwarta galeria, w każ dej jaskini znajdują się rzeź biarskie wizerunki Buddy siedzą cego, leż ą cego, stoją cego, duż ego i mniejszego - najwię ksza kolekcja Buddó w, niektó re mają ponad 2000 lat. Szczegó lnie imponują cy jest 14-metrowy leż ą cy Budda – moment wejś cia Buddy w Nirwanę . Na ś cianach i suficie wiszą obrazy, ale są już sł abo widoczne z powodu warstwy sadzy z lamp i kadzideł wiernych.
W ostatniej sali jeden Budda został pomalowany zł otą farbą i wyraź nie wyró ż niał się ś wież o pomalowanym wyglą dem. Przewodnik powiedział , ż e nie tak dawno temu w Internecie pojawił a się fotografia, na któ rej obok Buddy sfotografowano nagą dziewczynę z zagranicy. Mnisi zamknę li jaskinię i dopiero po pewnym czasie, po przemalowaniu Buddy, jakby ją czyszczą c, pozwolili otworzyć tę salę dla nowych odwiedzin.
Mnich-dozorca przyszedł podczas naszej wizyty, ale w naszym rozumieniu nie był o nadzorcó w, wszę dzie moż na robić zdję cia, tylko nie siadaj i nie dotykaj rę kami. Za przechowanie butó w zapł aciliś my 50 rupii (cena nie jest ustalona, .1 $ » 112 rupii) i wró ciliś my.
Drogę do i ze ś wią tyń Dambulla zapamię tał y mał py, co wywoł ał o w nas, mieszkań cach metropolii, prawdziwy zachwyt. Oto są – zwinni, mobilni, o przezabawnych twarzach, podskakują c, chwytają c się nawzajem, drapią c się w kudł ate gł owy grzywką i okazują c nam szczere zainteresowanie. Kilkoro dzieciakó w podeszł o do mnie, jedna mał pka zł apał a mał ą ł apkę na mojej nodze i powiesił a. Bardzo chciał em je pogł askać , ale przewodnik ostrzegał , ż e nie moż na ich karmić i pró bować ich dotykać , jest ich za duż o i wtedy się ich nie rozproszy. Jedna starsza "mał pa" poł oż ył a się na ś rodku drogi i sennie spojrzał a na nas przez przymknię te powieki - mó wią , co, goś cie, jedź cie?
A ja tu jestem szefem!
Fajnie jest widzieć zwierzę ta w ich zwykł ym i naturalnym ś rodowisku, nie w obroż y czy na ł ań cuchu, nie za pł otem czy w klatce, ale tak wesoł o skaczą ce po gał ę ziach drzew. Bł ogosł awiona jest kraina Sri Lanki, dają ca taką moż liwoś ć ró ż nym zwierzę tom, ponieważ w kraju jest 19 parkó w narodowych i stanowi to 25% kraju.
I znowu chcę rozwiać kolejny mit o nieznoś nych, czepliwych sprzedawcach i ż ebrakach na Sri Lance. W poró wnaniu z napastnikami turecko-tunezyjsko-egipskimi są to tylko dzieci! Pamią tki sprzedają się taniej niż w sklepie, kupił em kilka magnesó w za 100 rupii, potem w hotelu kosztują.370 rupii. Nie na pró ż no wię c nagabywali i przekonywali, dzię kuję!
A po poł udniu widzimy w oddali majestatyczną.370-metrową skał ę Sigiriya. Osiedliliś my się u jego podnó ż a, w pię knym hotelu SIGIRIYA VILLAGE, któ ry znajduje się w lesie, wś ró d prawie dziewiczej przyrody.
Bungalowy, a hotel skł ada się tylko z nich, posiada duż y pokó j i ł azienkę.
Wzdł uż ś ciany biegł a mał a energiczna jaszczurka. Wszystko trochę nę dzne, trochę stare, w takim na wpó ł narodowym, pó ł kolonialnym stylu: obrazy na ś cianach, rolety z trzciny, krzesł a ró ż nej wysokoś ci, szafa z wbudowaną lodó wką i TV. Niestety, nie był o zestawu herbaty i kawy, tak drogie sercu turysty-podró ż nika. Ale restauracja oferuje bardzo dobre jedzenie i obsł ugę . Podczas podró ż y mieszkaliś my w czterech (! ) hotelach i dokonaliś my wyboru na korzyś ć tej konkretnej restauracji i dań w niej!
Ale najważ niejsze jest las dookoł a, staw, w któ rym pł ywał y kaczki z kę pkami, spacerują c po zmroku, zbiorniki z ż ó ł wiami i wszę dzie skaczą ce...tak, tak mał py!
Czytał am opinie o tym hotelu, wszystkie pozytywne i był am gotowa na spotkanie z tymi goś ć mi, ale kiedy otworzył am pó ł drzwi (a drzwi bungalowu skł adają się z dwó ch poł ó wek) i zobaczył am goś ci, wię kszych niż w Dambulli, na wysokich ł apach , chodzą c przed domem nie mogł am powstrzymać zaskoczenia i zachwytu. Có ż , myś lę , ż e jestem chroniony, w koń cu nakarmię mał py, nie na pró ż no niosł em zagraniczne ciasteczka! Rzucam - mał pa rzuca się , ale „senior” od razu spada na nią i zabiera, có ż moż na zrobić - hierarchia, drugie ciastko rzucam obraż onym, a potem mał py i mał py zaczynają gdzieś wyskakiwać w gó rze z drzew, z dachu, z boku z powodu krzakó w.
Stoi przede mną mał pia mama i ma na brzuchu lisią tko, postanawiam rzucić jej ciasteczko i wtedy starszy, któ ry już miał do czynienia z ciastkiem, zaczyna ś miał o iś ć w moją stronę , z wyraź nym zamiar wskoczenia na drzwi! To wszystko, karmienie się skoń czył o.
Zatrzaskuję drzwi i siedzę w oczekiwaniu, zastanawiają c się , czy powinienem wezwać pomoc, czy też samo oblę ż enie zostanie zniesione. Mał py uparcie chodzą przed drzwiami. Ale oczywiś cie przesadził em z niebezpieczeń stwem, po 15 minutach lokatorzy dotarli do są siedniego bungalowu i mał py naturalnie się rozproszył y - ś cież ka jest wolna.
Jednak w nocy sł ychać był o, jak mał py chodzą po dachu i pukają w szybę , dotykają c jej koń czynami lub ogonem. Egzotyczny!
UNESCO umieś cił o Sigiriję na liś cie 7 zabytkó w kraju. Spacerujemy po ogrodach Sigiriya (a raczej tego, co z nich został o), przewodnik opowiada o systemie stawó w i fontann, któ re dział ają do dziś , gdy pada, mijamy gigantyczny park kamieni: oto „ Sł onia” kamień (a rzeczywiś cie tak wyglą da! ) , a oto kamienna skał a „Wą ż ”, jaskinia bogini Afrodyty z cysterną -gł azem na wodę . O godzinie 17.00 rozpoczynamy wspinaczkę na 120-metrową gó rę . To okoł o 60 pię ter.
Postanowił em, ż e dojdę do ł ap lwa, a potem tak jak poszł o (do Wielkiego Muru Chiń skiego trafił em dopiero przed wejś ciem na pierwszą wież ę ). Musisz przejś ć.1200 krokó w. Gdzieś są to strome kamienne schody, gdzieś spiralne ż elazne schody. „Nic”, mó wię radoś nie do przewodnika, „winda czę sto nie dział a w naszym domu, wchodzę na moje 10. pię tro – to nie jest dla mnie pierwszy raz”, ale wewną trz zdenerwowania – czy mogę to opanować ? Idzie z nami „lepkie” - aborygen, wiem, czytam, pomogą , pchną , a potem poproszą o 100-200 $ poniż ej.
Obalę jeszcze jeden mit i na począ tek powiem – dzię kuję , „kiepsko”, ż e gdy w odpowiedzi na Twoją propozycję wsparcia podczas podwyż ki z dumą wycią gnę ł am rę kę i powiedział am, ż e nie potrzebujemy usł ug, nadal nam towarzyszył eś.
A oto galeria freskó w z portretami niebiań skich panien (gł ó wny fresk rę cznie robionej dziewicy na talerzu stoi teraz na honorowym miejscu w moim pokoju - prezent od przewodnika) z zachowanymi jasnymi kolorami (wszyscy pamię tają : skł ad biał ka jajka z miodem dzikich pszczó ł ), a nastę pnie wypolerowaną minerał ami lustrzaną ś cianę , na któ rej wydrapane są wiersze do pię knych pań . Z ziemi wyglą da jak solidne gł adkie pł ó tno o jasnobrą zowym kolorze, a oto ł apy lwa.
Wesoł e dzieci w wieku szkolnym wspinają się po ś cianie pojedynczo (dobrze, wychowują w dzieciach nie tylko zamił owanie do historii, ale i wytrzymał oś ci) i postanawiam jechać . Przecież tam na szczycie powinny znajdować się ruiny pał acu, sadzawka i kró lewski tron! Przewodnik pozostał przy ł apach, a pomocnik-ochotnik (tu już go podniosł em) wspinał się z nami po „schodach wyrzeź bionych mię dzy ł apami, gardł em i szczę kami niewiarygodnych rozmiaró w lwa”. Na szczycie musieliś my poczekać na schodzą ce dzieci w wieku szkolnym i oto jesteś my na szczycie! Widoki są niesamowite.
„Twierdza na niebie” to tylko kamienne ruiny swojej dawnej ś wietnoś ci, powierzchnia (13 x 7 m) jest niewielka jak na pał ac, tron kró lewski to duż a kamienna pł yta, pozostał oś ci fortyfikacji, muró w i basenu. Wą tpię , aby kró l Kasapa wspinał się tu nawet dwa razy w roku i nie moż na był o go nosić , niemniej jednak skł aniam się ku wersji, ż e istniał klasztor wytrzymał ej i cierpliwej sekty buddyjskiej, ale ...dziewice ... ? ! Jest o czym myś leć.
Aparat nie przestaje klikać . Chmura, któ ra wydawał a się wcią ż bardzo odległ a, i deszcz, któ ry lał gdzieś w oddali, zbliż ył y się natychmiast, jak zawsze na Sri Lance, zerwał się wiatr i zaczą ł padać . Myś lę , ż e rzadko kto miał „szczę ś cie” w ulewnym deszczu, przy silnym wietrze, bę dą c na szczycie Sigiriyi, kiedy opró cz nas i przewodnika był a tylko mł oda para Wł ochó w z przewodnikiem.
Ostatnie zdję cia są na gó rze, wcią ż przy tronu, wcią ż na schodach i zbiegają w dó ł.
) wł adcy Anuradhapury, gdzie ukrywali się przed najazdami Tamiló w.
Pierwsi mieszkań cy pojawili się w II wieku p. n. e. mi. , angielscy myś liwi odkryli miasto w XIX wieku. Badamy pozostał oś ci pał acu kró la Nissankamalla - trzypię trowe ruiny, ale kiedyś był o to 7 pię ter z 1000 pokojami. Po prawej stronie zachował a się kamienna toaleta i gł ę boki kanał ś ciekowy, do któ rego wszyscy zaglą dają z wielkim zainteresowaniem, pozostał oś ci basenu, podest ozdobiony pł askorzeź bami sł oni i lwó w.
Poszliś my do mał ej jaskini buddyjskiej ś wią tyni Tuparama, gdzie sfotografowaliś my wszystkie 7 posą gó w Buddy. Kaplica jest dobrze zachowana, ozdobiona wizerunkami bogó w, ludzi i zwierzą t, choć gł ó wny posą g Buddy jest zniszczony. Mijamy ruiny ś wią tyni drzewa Bo, Taras Zę ba Buddy, po lewej stronie okrą gł y budynek Vatadage, w któ rym przechowywano stupę z relikwią oraz halę z 4 posą gami Buddy, patrzą cą na pó ł noc , wschó d, poł udnie i zachó d, siedmiopię trowa ś wią tynia Satmahal Pasada - odmiana stupy.
Sł ynna Kamienna Ś wią tynia Gal Vihara - cztery posą gi Buddy wykute w granitowej skale pochodzą z XII wieku, gdzie stoi 7-metrowy Budda, siedzi, leż y. To wł aś nie ta ś wią tynia w broszurach jest pozycjonowana jako ś wią tynia z leż ą cym Buddą . Ogromny Budda jest wyrzeź biony w skale i wyglą da imponują co. Wokó ł znowu jest wielu ucznió w, mł odych mnichó w buddyjskich w jasnoż ó ł tych szatach. Ciekawe, czy ci mł odzi mę ż czyź ni nadal przestrzegają gł ó wnych 5 przykazań buddyzmu - nie zabijaj, nie kł am, nie kradnij, nie cudzoł ó ż , nie pij?
Przy wjeź dzie do Polonnaruwy widziano stado dzikich ciemnoszarych sł oni pasą cych się w rezerwacie narodowym 100 metró w od drogi. Teren ogrodzony drutem kolczastym z prą dem. Dzikie sł onie nie są bezpieczne, nie moż na się do nich zbliż yć . Ponieważ wiele samochodó w zatrzymywał o się z lokalnymi mieszkań cami, zdaliś my sobie sprawę , ż e nie jest to ró wnież zwykł y widok dla Sri Lanki.
W strefie rezerwatu narodowego znajdują się takż e osady chł opó w, któ rzy zmuszeni są tolerować obecnoś ć sł oni. Po drodze spotkaliś my lekkie drewniane domy na drzewach, do któ rych prowadził y drabiny. Ten sam dom znajdował się w pobliż u naszego bungalowu, aby stworzyć kolorowy krajobraz. Przewodnik wyjaś nił , ż e gdy brakuje jedzenia, sł onie mogą odwiedzić wioskę , do któ rej przycią gają je uprawy ryż u. Nastę pnie wł aś ciciel wysył a rodzinę w bezpieczne miejsce, a on sam siada na drzewie i obserwuje sł onie, jednak nie wiadomo, jak moż e uregulować ten proces, a co dopiero temu zapobiec. W Polonnaruwie znó w spotykamy mał py. Zaczynam się przyzwyczajać do ich obecnoś ci. Jedna z nich, widzą c, ż e jest filmowana, usiadł a bliż ej i zaczę ł a pozować . Co moż esz zrobić , naczelne!
Teraz nasza droga prowadzi na pó ł noc do Anuradhapury, stolicy pó ł nocnej Prowincji Centralnej, miasta klasztoró w i stup.
Anuradhapura to nie tylko staroż ytna stolica kraju, ale takż e ś wię te miasto, na terenie któ rego znajduje się.8 ś wię tych miejsc - drzewo Bo (fikus) i siedem dagob (stupy). To miasto pozostawił o wspaniał e wraż enia. Jej oglę dziny rozpoczę ł y się od muzeum, w któ rym przechowywano zabytki znalezione podczas wykopalisk, a nastę pnie udaliś my się do stup - dagob.
Owszem, studiujemy egipskie piramidy w szkole i przede wszystkim staramy się to zobaczyć podczas wizyty w Egipcie, ale stupy Anuradhapury są nie mniej majestatyczne i sł awne. Pod każ dą stupą zakopany jest kawał ek popioł u lub relikwie zwią zane z Buddą . Wewną trz stupa jest cał kowicie wypeł niona. Nie moż na odwró cić się od nich plecami podczas fotografowania, chodzić obok nich w butach, są tak samo ś wię te jak sam Budda.
Pierwsza najwyż sza (120 metró w) stupa Jetavanarama (w staroż ytnym ś wiecie był a to trzecia co do wielkoś ci budowla po piramidach Cheopsa i Chefrena w Gizie), został a zbudowana na ś ladzie Buddy i byliś my wó wczas jedynymi goś ć mi. Najbardziej imponują ca i najstarsza biał a stupa to Ruanveli (92 metry, II-I wiek p. n. e. ). W pobliż u był o duż o ludzi, po prostu nierealne był o podejś ć boso, kamienie był y tak gorą ce. Koł o nas przemaszerował oddział uczennic w biał ych skarpetkach. Cudzoziemka leciał a boso, w biegach, najpierw po trawie, a potem skaczą c z cienia w cień w kierunku wyjś cia. Opró cz tego na terenie klasztoru znajdują się mniejsze stupy, ale nie mniej waż ne.
Zwiedziliś my skalny klasztor Isurumuniya, pał ace i sztuczny zbiornik wodny. Widzieliś my jezioro lotosó w, szkoda, ż e w lipcu prawie nie kwitną . Pojechaliś my do basenu sł oni Et Pokuna (ró wne sześ ciu basenom olimpijskim).
Wodne jabł ko nie jest smaczne, miejscowi jedzą , bo zawiera duż o wody. Kupił em marakuję za 40 rupii, bardzo kwaś ny i duż o ziaren w ś rodku, najlepiej uż ywać z cukrem.
Brytyjczycy nauczyli miejscową ludnoś ć picia herbaty z mlekiem. Moż esz po prostu dodać mleko do herbaty, zawsze jest przynoszone do herbaty, lub moż esz ugotować tak jak w herbaciarni - 1 ł yż eczka herbaty, 2 ł yż eczki cukru i 2 ł yż eczki mleka w proszku na filiż ankę . Zaparz dokł adnie 3 minuty - nie rozgotuj! Herbata okazuje się smakiem i kolorem jak kawa. Nigdy nie myś lał am, ż e bę dzie tak pysznie! Swoją drogą kawa na Cejlonie jest bez smaku i nigdy jej nie zamawialiś my, poza tym, ż e piliś my kawę rozpuszczalną w pokoju hotelowym.
10.07. 2010. Tak, dni latają . Rano poszliś my szukać sł oni. Jak być na Sri Lance i nie jeź dzić na sł oniu.
W sierpniu, przed peł nią księ ż yca, w Kandy zaczyna się wielkie ś wię to (przewodnik mó wi „Cukierki”) w Ś wią tyni Relikwii Zę ba, a wszystkie sł onie są już tam wysył ane, aby wzią ć udział w uroczystej procesji ulicami Miasto. Bez powodzenia, po wywoł aniu kilku miejsc, w któ rych są sł onie, nadal udajemy się nad malownicze jezioro.
Oto one - sł onie indyjskie, marzenie dzieci i dorosł ych wszystkich krajó w i narodó w! Po kró tkim oczekiwaniu i ubraniu naszej sł onicy Rani w zieloną spó dniczkę (w koń cu dziewczyna ma dopiero 20 lat, gdy ma 80 lat), siadamy w pł ocie na deskach i kocach. Ruszajmy w drogę ! Koce niewiele pomagają . Czuję każ dy krok i ruch grzbietu sł onia, któ ry ł adnie przechadza się po malowniczym jeziorze. W pobliż u biegnie boso kierowca, któ ry krzyczy coś do niej w swoim ję zyku i macha kijem, a za nami „fotograf-amator” z naszym aparatem.
Po drodze kupujemy banany, nie ż ał ujemy, jedna, dwie lub siedem pę czkó w bananó w - wszystko dla niej, naszej mą drej dziewczynki, któ ra czują c sł odycze, zabawnie przerzuca trą bę przez gł owę , porusza nim i oddycha jak rura. Wkł adasz zawinią tko do trą bki - zrę cznie podnosi, zawija iw mgnieniu oka nic nie ma. Znowu się rozcią ga, napina, rozumie, ż e mamy kró tkie rę ce, nie zawsze moż emy dosię gną ć pnia nosa.
A teraz pł ywają c w jeziorze sł oń jest już po pas w wodzie, steruje pł askim ogonem z chwostem na koń cu (widział am tylko ogony bezwł ose, a tutaj jest dł ugi i zakrzywiony). Wyobraż am sobie, ż e już jestem nad gł ową , a potem, na polecenie naszego kierowcy, Rani opuszcza bagaż nik do wody i zbiera kiś ć lilii wodnych, tych samych fioletowych lilii, któ re są symbolami kraju.
Wizerunek sł onia czę sto znajduje się na pocztó wkach, fotografiach, obrazkach i moż e się wydawać , ż e to on jest symbolem kraju, ale nie, symbolem Sri Lanki jest dziki kogut!
Ponadto wystę puje fioletowa lilia wodna i drzewo ż elazne (czarny heban). Kierowca robi wię c z tych lilii naszyjnik i zakł ada go na szyję - przyjemnie chł odzi mokry pię kny kwiatek i czujesz się jak dziecko. Dzię ki tym wielkim potę ż nym zwierzę tom mogą nas sprowadzić z powrotem do dzieciń stwa!
Jednak proza ż ycia: w kraju był o 19 tysię cy sł oni, ale Brytyjczycy je zniszczyli, wyrywają c kł y, a teraz pozostał o nie wię cej niż.3, 5-4 tys. Sł onie zjadają dziennie 200 kg liś ci i wypijają.90 litró w wody, tylko 5% hoduje kł y. Przejazd kosztował nas 30 dolaró w za osobę , plus opł ata za kierowcę i fotografa, ale dostajemy wydrukowane certyfikaty potwierdzają ce, ż e byliś my na sł oniowym safari.
Kolejnym przystankiem jest centrum geograficzne, zbieg buddyzmu i hinduizmu, miejsce, do któ rego rzadko zaglą dają turyś ci. Bogata przyroda, na ruinach ś wią tyni Nalanda Gidichi (VIII wne) scena z Kamasutry (to wpł yw hinduizmu! ).
Zgodnie z przekazanym nam prospektem, wybraliś my produkty kosmetyczne i medyczne, któ re kupiliś my w sklepie. Wszystkie z liczbami, ż eby nie pomylić co jest. Pó ź niej zauważ ył em, ż e numery na butelkach i opakowaniach nie zgadzają się z numerem i opisem prospektu, dobrze, ż e pamię tam co i dlaczego to wzią ł em i znalazł em wł aś ciwy opis. Wzię li oczywiś cie olejek ró ż any, a takż e olejek z drzewa sandał owego, ekstrakt waniliowy, herbatę z przyprawami, mleko kakaowe i produkty lecznicze.
Przeprowadziliś my kurs masaż u gł owy, okolic obroż y i dł oni, któ ry jest wliczony w cenę wycieczki (znowu mit, nikt nie prosił o pienią dze na masaż , nagroda jest dobrowolna). Kraj i ludnoś ć są biedni, wię c nikt nie odmawia stu czy dwó ch rupii.
Jedziemy do Kandy. Po drodze odwiedzamy 200-letnią ś wią tynię hinduistyczną poś wię coną Matce Trzech Bogó w. Bardzo pię kne, na dachu i bramie wyrzeź biono wiele postaci bogó w, zwierzą t, scen z mitologii Indii.
W gó rach ł apie nas najsilniejsza tropikalna ulewa – ś ciana wody, z gó r spł ywają pomarań czowe strumyki, w jednym miejscu musieliś my nawet obejś ć drogę – został a zmyta, ale i tak udaje nam się zatrzymać sklep z batikami i rzeź biarz. Pojawił się pomysł , aby kupić maskę narodową w naturalnym kolorze, któ ra nie jest tak jasna jak sztuczna, ale trwalsza, ale kiedy zobaczył am na wł asne oczy te maski z okropnymi obnaż onymi zę bami, któ re nie są tanie (7000 rupii), Stracił em pragnienie. Myś lał am o tym, gdzie bym to poł oż ył a i nagle potykam się w ciemnoś ci w domu, pozostanę ją kał ą , wię c ograniczył am się do mał ego magnesu z maską i pię knym jadeitowym sł oniem w rozwodach.
Rzemieś lnicy z pracowni batikowej są ró wnież bardzo zrę czni i ich obrazy, swetry, poszewki na poduszki, torby są bardzo pię kne, ale ceny są odpowiednie - mał y rysunek sł onia kosztuje 400 rupii.
A oto jesteś my w Kandy, ostatniej z trzech staroż ytnych stolic Sri Lanki, cytadeli buddyzmu i gó rskiej stolicy kraju (488 m n. p. m. ). Celem naszego pobytu jest Ś wią tynia Relikwii Ś wię tego Zę ba. W oczekiwaniu na tań ce narodowe o 17.30 udaliś my się do pobliskiej kawiarni, gdzie skosztowaliś my apa – ciastek z mą ki ryż owej z jajkiem na wierzchu (oddzielnie talerz z przyprawami) i herbaty z mlekiem.
Tań ce narodowe zgromadził y wiele osó b, w wię kszoś ci obcokrajowcó w. Sala był a peł na, ale nasz sprawny przewodnik ustawił nas na ś rodkowych siedzeniach w drugim rzę dzie (kiedy zaczę li chodzić po wę glach i wachlować , zdał em sobie sprawę , dlaczego nie pierwszy rzą d jest uważ any za najlepszy). Tań ce narodowe są bardzo kolorowe, wykonywano je w kolorowych strojach, przy dź wię kach narodowych instrumentó w, był o ż onglowanie talerzami, salta, a potem wszyscy wstawali do hymnu.
Pod koniec koncertu gł ó wny wystę p to chodzenie po wę glach i znowu wszystko jest dobrze wyreż yserowane, z oś wietleniem i bę bnieniem.
Kiedy wę gle był y rozpalane, we wszystkich kierunkach leciał y iskry, a ludzie z pierwszych rzę dó w pospiesznie podskakiwali.
Wieczorem (a robi się ciemno już o 18.30), kiedy jest oś wietlona, Ś wią tynia Relikwii Ś wię tego Zę ba jest szczegó lnie pię kna. Wraz z biletem przekazali do narodowej muzyki mał y krą ż ek reklamowy z widokiem na ś wią tynię i przyrodę . I znowu wchodzimy boso do dwupię trowej Wewnę trznej Ś wią tyni: malowane sufity, rzeź bione drewniane drzwi, biż uteria z koś ci sł oniowej i srebra, miarowy rytm bę bnó w, duż o ludzi i linia do relikwii – Zę ba Buddy. Fotografowanie relikwii jest niedozwolone, tylko ze wzglę du na ogrodzenie.
Podeszliś my do otwartych drzwi pokoju, zajrzeliś my do ś rodka, ale wtedy straż nik zaczą ł pę dzić , popychać nas iw mgnieniu oka byliś my już przy wyjś ciu. Odwiedziliś my halę z Buddami z cał ego ś wiata i postanowiliś my udać się ponownie, aby zobaczyć Zą b Buddy.
Kolejka był a jeszcze dł uż sza, ale przesuwał a się szybko, a gdy się zbliż aliś my, nic nie przeszkodził o nam zajrzeć do drzwi i zobaczyć w oddali zł otą stupę , w któ rej znajduje się ś wię ta relikwia.
Wjechaliś my stromą drogą na sam szczyt do HOTELU TOPAZ, gdzie mieliś my spę dzić pią tą noc na Sri Lance. Hotel poł oż ony jest w malowniczym miejscu na szczycie gó ry, z okien widać gó ry (oczywiś cie nie Sigiriya, jak napisano w jednej z recenzji, zapytał em czy tak jest, bo poł owa hotelu się ś miał a na wynalazki niektó rych naszych turystó w). Naprzeciw wejś cia, poziom niż ej, znajduje się mał y basen. Nie dał o się pł ywać , bo przyjechaliś my pó ź no, a rano już trzeba był o iś ć do przodu.
Rano obserwował em mał py biegają ce i bawią ce się na dachu budynku. Obraz, któ ry otwiera się z okien, jest malowniczy, jak zresztą wszę dzie na Sri Lance. Sam hotel odpowiada 3*, gdzieś nę dzny, gdzieś nę dzny, coś wypranego, coś niedomytego.
Przecię tne jedzenie, jak mó wią w takich przypadkach - nie bę dziesz gł odny, ale też nie bę dziesz miał przyjemnoś ci.
11.07. 2010. Poranek spotkał się z chł odem, mgł ą w gó rach, opalizują cymi trylami ptakó w. Gdzieś zapiał i oddychał kogut za swoich krewnych. 6 rano, cisza, chł ó d, cał kowity relaks przed dniem, któ ry obiecuje nowe doznania. Ś nię już o Buddach - widział em już tak wielu z nich w ró ż nych formach, pozach i obrazach, w staroż ytnej wersji i we wspó ł czesnej wersji.
Rano, gdy jeszcze nie był o tak gorą co, pojechaliś my do Kró lewskich Ogrodó w Botanicznych w Peradeniya koł o Kandy, gdzie odbyliś my peł ną sesję zdję ciową . Ile drzew z egzotycznymi owocami i ogromnymi liś ć mi, zaroś la bambusa, liany, a takż e ruchomy gigantyczny figowiec Benjamin, wiele pię knych kwiató w, szklarnia storczykó w!
Na wysokich drzewach są skupiska latają cych lisó w. Wiszą cy most przez rzekę - wszystko jest pię kne i romantyczne.
Ceny ró ż nią się w zależ noś ci od wielkoś ci i czystoś ci kamienia - od 300$ do 2000$ i wię cej. Moż esz się targować , na przykł ad straciliś my 100 USD.
W dochodach Sri Lanki herbata zajmuje pierwsze miejsce, nastę pnie eksport tekstylió w, a turystyka jest dopiero na pią tym miejscu. I tak dotarliś my do herbaciarni, wybraliś my ró ż ne odmiany czarnej i zielonej. Powiedziano nam, ż e im mniejsza herbata, tym mocniejsza, im wię ksza, tym bardziej aromatyczna.
Sklep sprzedaje herbatę mieszaną , dokł adnie taką samą jaką piliś my wszę dzie, jest najczę stsza. Co ciekawe, byli z nami Chiń czycy, któ rzy kupili herbatę w „tonach”, nawet za mał o i zł oż yli zamó wienie do hotelu, dodatkowo kupili duż o zestawó w upominkowych w drewnianych paczkach. Dziwię się - w koń cu Chiny to miejsce narodzin herbaty (my, bę dą c w Chinach, przywieź liś my ją stamtą d), tł umaczą mi, ż e ich herbata jest bardzo droga, a tu herbata kosztuje od 170 do 5000 rupii (1 USD » 112 rupii), czyli l
