На сегодня у нас была запланирована поездка в Мириссу. В прошлом году мы туда заезжали на полчасика. Сейчас мы поставили себе за цель обследовать пляжи к северу от нее. Дождя, вроде бы не было, однако же, небо не предвещало ничего хорошего. Выпросив у хозяина зонтик на всякий случай, отправились на автобусе. Ехали около часа. Выйдя, пошли сразу направо. Налево мы уже ходили. Возможно, из-за пасмурной погоды, но пляж особого впечатления не произвел.
Унаватуна мне больше нравится. Дошли до порта.
Дальше пришлось идти через поселок. Там надыбали будку по продаже экскурсий по наблюдению за китами.
Притормозили, было. Но как-то не очень хотелось. Пасмурно, штормит. Из будки никто не выскочил и не попытался втюхать нам билеты. Ну и ладно. Пошли дальше. В Мириссе, как и в Бразилии, очень много диких обезьян (а может домашних).
Они кааак прыгнут!
Дальше пришлось идти вдоль трассы.
Возле буддийского храма висела картина маслом – сюжет как то подозрительно перекликался с библейским. Местная Мадонна с младенцем, нимбы над головами.
Дальше по курсу шла бухта Велигама. Понравилась нам еще меньше Мириссы. Мелко, волнисто, густо наводнено начинающими серферами.
Берег – сплошная серферская школа. Картинка на одной из лодок повеселила. Если ей верить, серфер – высшее звено эволюции! Во как!
Дальше дорога уходила далеко от пляжей. Но мы из любопытства все равно сворачивали туда посмотреть. Хорошо, что было не жарко, я бы сказала даже, идеально, для прогулок такого рода. Не нужно было постоянно переодеваться туда-обратно. Купаться не хотелось абсолютно. Зато и дождя не было. Зонтик зря таскали. Зонтик – это лекарство от дождя. Возьмешь его с собой – дождя не будет (народная примета).
Первый пляж был захвачен. На берегу стояла довольно бедная хатынка. Ничего интересного. Хотя, довольно приличный отель там тоже был. Странно – отель есть, а пляжа нет!
Следующий пляж был довольно живописным. Маленький, уединенный. На обрыве, маячило что-то респектабельное.
Но на пляже сидел только один парень в наушниках, погруженный в глубокую медитацию.
Отмахали мы в этот день километров пятнадцать. Мне поднадоело. Сели в автобус и покатились восвояси с заездом в супермаркет Галле. Ради разнообразия купили какой-то совершенно дешевой рыбки.
За две мы заплатили что-то около 150 рупий. Но очень вкусная. Из костей – только хребет. Так что цена – не всегда показатель.
Забыла сказать. Наша вилла, как и все окрестные, граничила с территорией не то монастыря, не то еще какого заведения подобного рода. По утрам с балкона я иногда видела монахов, чистящих зубы. Каждый день на закате было слышно их заунывное пение. Довольно громко. Но длилось недолго. А в этот день был какой-то их праздник. По этому случаю ночь нам пришлось провести в полудреме. Заснуть было решительно невозможно. Пение, на этот раз, доносилось тише обычного, но периодически сопровождалось ударами в колокол. По правде говоря, меня оно и не напрягало вовсе. Тело как бы входило в резонанс с пением, порождая где-то в глубине тонкие вибрации. Даже некий кайф присутствовал. А Вадик тупо не выспался. Экзотичненько!
А так место довольно тихое. Если повезет с соседями. Предыдущую ночь нам мешали спать вопли немцев, поселившихся на первом этаже, отмечавших днюшку одной из ихних девушек. Ну как ночь? Ночь у нас начиналась довольно рано. Не могу сказать, во сколько угомонились немцы. Может быть и в 21.00. Для нас это уже была глубокая ночь. Да и немцы, похоже, ночевали тут лишь однажды.
По утрам нас будили крики павлинов и других птичек. В обед приходили обезьяны, которых соседи кормили хлебом.
Последний день в Унаватуне мы решили посвятить форту Галле и мини-шопингу. Не доезжая до автовокзала, вышли с целью купить на базарчике рюкзак, а то мой слишком мал для обратной дороги. Сторговали за 2200 рюкзачок на 55 литров. Запихнули в него мой старый маленький, и пошли на прогулку.
Форт за год не изменился, поэтому мы быстро нагулялись. Но все равно, будучи тут уже в который раз, мы увидели что-то новенькое, не виденное раньше. Например, вот такого слона.
И павлина.
И китайскую свадьбу.
А еще магазин «Одель», который никак не могли найти в предыдущие посещения. Правда, ассортимент меня опечалил. Футболки абсолютно идентичного фасона. Расцветки тоже удручали. А цены вгоняли в депресняк. Ничего так и не купив, ушли.
Повеселили нас стены форта, густо облепленные зрителями.
Видимо им билетов на крикетный матч не хватило. Или денег на билеты.
Стали искать магазин «Крейзи». Вроде ж где-то тута был. В прошлый раз я его нашла только благодаря метке на карте, любезно предоставленной мне Надин. И я думала, что запомнила место. А фига! Кружляли, кружляли. Казалось бы, что там того Галле? С трудом, но нашли. Прикупила себе черные ливайсы без всяких дырок, талий под мышками, и только слегка стрейчевые. Практически, классика. За 2200 рупий. Мужские были дороже раза в полтора-два, и Вадик отказался от покупки. Через дорогу в магазине Крейзи-кидс купила внучке футболку. 590 рупий. Тоже недешево, но гораздо дешевле, чем в Одели.
Пообедав дома, пошли на Джангл-бич. Сегодня немного распогодилось.
В предыдущие дни закат был на твердую двойку. И, по сравнению с Хиккадувой, Унаватуна сильно проигрывала в плане закатов. Солнце здесь садилось не в море, а за мыс. Поэтому на обратном пути с Джангла мы решили пойти за угол, в смысле за северную оконечность бухты, чтобы увидеть закат в море. Прыгая с камня на камень, рискуя сломать ногу, я не очень смотрела по сторонам. Найдя подходящий камень и заняв позицию с фотоаппаратом, я, наконец, огляделась. Ближе к берегу, за камнями я заметила голого местного мужика. Чего он там нудился, я не знаю. Загорать им, вроде бы, и ни к чему. Да и солнце уже садилось. Но какое мне дело? Пусть себе нудится. Закат был опять так себе, но на фоне потрясающего прибоя смотрелся весьма даже неплохо.
Клацая фотиком, я все же правым глазом косила в сторону нудиста. Но я ошиблась. Это оказался не нудист. Эксгибиционист, онанист… Могу ошибиться с диагнозом. Короче, парень стал, выражаясь культурным языком, себя ласкать. А попросту – дрочить. Мама дорогая! Но я не показываю виду, что заметила. У меня обзор, почти как у совы, на 270 градусов, не поворачивая головы. Продолжаем снимать.
И тут он поднялся и двинул в нашу сторону. Пробравшись сквозь завалы камней, подошел к нам и начал что-то втирать на своем тарабарском. Чего он хотел, понятия не имею, даже страшно предположить. Я сквозь зубы цежу: «Вадик, ноги!» И мы начинаем скакать в противоположном направлении, огибая красавца по дуге. Закат мы не досмотрели. Ладно, пойдем на пляже досмотрим.
Ну, так себе, закат.
Огоньки и то красившее.
Утром, позавтракав и сдав комнату, не без сожаления покинули гостеприимную виллу. Наш путь лежал дальше на юг. После долгих колебаний между Тангалле и Диквеллой, после того, как я задолбала хваленый форум Винского, но так и не получив вразумительного ответа, я выбрала следующим местом дислокации Диквеллу. Отельчик был мною присмотрен приблизительно, как и в случае с Унаватуной. Но как к нему подобраться, было не вполне понятно. Судя по карте, если идти по пляжу, то дорогу преграждает некий аппендикс – то ли речка, то ли заливчик. Неизвестно, насколько он глубок. А со стороны суши, к нему вообще не было никаких дорог.
Приехали в Диквеллу проходящим через Унаватуну автобусом Коломбо-Тангалле. По дороге видела живого слона на территории какого-то храма.
Пройдясь по поселку, с удовольствием отметили, что здесь есть и супермаркет и рыбный рынок. Что еще нужно для счастья?
С трассы дорога поворачивала к пляжу. Вдоль дороги – сплошные гесты. На воротах одного из них читаю, что там и кухня имеется, и с виду очень даже все прилично. Зашли. Стрелка со словом «Рецепшн» указывала куда-то на задворки. Все заколочено. Но шлепки у двери стоят. Стучали-стучали, никого! А вот и кухонька. Как-то не впечатляет. И балконов нету. Пошли отсюда! В следующий гест нас заманили. Показали номер с кухней. Аж за 4000. Холодильник был не холодильник, а мини-бар. Были и другие комнаты, по 2000, но очень маленькие, темные. Общей кухней пользоваться позволялось, но холодильника не было вообще. Нам не понравилось, и мы ушли. Дальше шел крутой отель, название которого я перевела, как «Соленый дом». На нем висела табличка «Усе занято». Из двора напротив по дороге бежали потоки мыльной воды. Постирушечки, видимо. Кое-как преодолев эту пенную реку, вышли, наконец, на пляж. Он назывался Хирикетия. Так себе названьице. Но не смотря на это, пляж был прекрасен! На первый взгляд.
Dziś planujemy wyjazd do Mirissy. W zeszł ym roku pojechaliś my tam na pó ł godziny. Teraz postawiliś my sobie za cel zbadanie plaż na pó ł noc od niego. Wydawał o się , ż e nie ma deszczu, ale niebo nie wró ż ył o dobrze. Po poproszeniu wł aś ciciela o parasol na wszelki wypadek pojechaliś my autobusem. Jechaliś my okoł o godziny. Kiedy wyszliś my, poszliś my prosto w prawo. Szliś my już w lewo. Zapewne ze wzglę du na pochmurną pogodę , ale plaż a nie zrobił a wię kszego wraż enia.
Bardziej lubię Unawatunę . Przybyli do portu.
Potem musiał em przejś ć przez wioskę . Tam znaleź li stoisko do sprzedaż y wycieczek z obserwacją wielorybó w.
Zwolnił . Ale jakoś tak naprawdę nie chciał em. Pochmurno, burzowo. Nikt nie wyskoczył z budki ani nie pró bował wyrwać nam biletó w.
No dobrze. Trwać . W Mirissie, podobnie jak w Brazylii, jest duż o dzikich mał p (a moż e i domowych).
Oni skaczą !
Potem musiał em iś ć wzdł uż trasy.
W pobliż u buddyjskiej ś wią tyni wisiał obraz olejny – fabuł a jakoś podejrzanie rezonował a z treś cią biblijną . Miejscowa Madonna z dzieckiem, aureole nad gł ową .
Dalej na trasie znajdował a się zatoka Veligama. Zapach podobał nam się jeszcze mniej. Pł ytkie, faliste, gę sto zalewane przez począ tkują cych surferó w.
Bereg to kompletna szkoł a surfingu. Zdję cie na jednej z ł odzi rozbawił o. Wedł ug niej surfer jest najwyż szym ogniwem ewolucji! W jak!
Wtedy droga zeszł a daleko od plaż .
Ale z ciekawoś ci odwró ciliś my się , ż eby tam zajrzeć . Dobrze, ż e nie był o gorą co, powiedział bym wrę cz, ż e idealnie na takie spacery. Nie był o potrzeby cią gł ego zmieniania się tam iz powrotem. W ogó le nie chciał em pł ywać . Ale nie był o deszczu. Parasol został przecią gnię ty na pró ż no. Parasol to lekarstwo na deszcz. Zabierz go ze sobą - nie bę dzie deszczu (omen ludowy).
Zdobyto pierwszą plaż ę . Na brzegu był a raczej biedna chata. Nic interesują cego. Chociaż był tam też cał kiem przyzwoity hotel. Dziwne - jest hotel, ale nie ma plaż y!
Nastę pna plaż a był a doś ć malownicza. Mał y, zaciszny. Na klifie pojawił o się coś godnego szacunku.
Ale na plaż y był tylko jeden facet w sł uchawkach, pogrą ż ony w gł ę bokiej medytacji.
Tego dnia pomachaliś my pię tnaś cie kilometró w. Jestem zmę czony. Wsiedliś my do autobusu i pojechaliś my do domu z odprawą w supermarkecie Galle.
Dla urozmaicenia kupili bardzo tanie ryby.
Za dwoje zapł aciliś my okoł o 150 rupii. Ale bardzo smaczne. Z koś ci - tylko krę gosł up. Wię c cena nie zawsze jest wskaź nikiem.
Zapomniał em powiedzieć . Nasza willa, podobnie jak cał e otoczenie, graniczył a z terenem nie klasztoru, nie jakiejś innej instytucji tego typu. Rano z balkonu widział em czasem mnichó w myją cych zę by. Ich melancholijny ś piew sł ychać był o codziennie o zachodzie sł oń ca. Doś ć gł oś no. Ale to nie trwał o dł ugo. I tego dnia był o jakieś ich ś wię to. Z tej okazji musieliś my spę dzić noc w pó ł ś nie. Zdecydowanie nie dał o się zasną ć . Ś piew był tym razem cichszy niż zwykle, ale od czasu do czasu towarzyszył y mu dzwonki. Prawdę mó wią c, wcale mi to nie przeszkadzał o. Ciał o wydawał o się rezonować ze ś piewem, wytwarzają c gdzieś w gł ę bi subtelne wibracje. Był nawet szum.
A Vadik gł upio nie spał . Egzotyczny!
A miejsce jest doś ć ciche. Jeś li masz szczę ś cie z są siadami. Poprzedniej nocy niepokoił y nas krzyki Niemcó w, któ rzy osiedlili się na parterze, ś wię tują c dzień jednej ze swoich dziewczyn. Jak tam noc? Noc zaczę ł a się doś ć wcześ nie. Nie potrafię powiedzieć , jak bardzo Niemcy się uspokoili. Moż e o 21. Dla nas był o już pó ź no w nocy. I wydaje się , ż e Niemcy spę dzili noc tylko raz.
Rano obudził y nas krzyki pawi i innych ptakó w. Na obiad przyszł y mał py, któ re są siedzi karmili chlebem.
Ostatni dzień w Unawatunie postanowiliś my poś wię cić na Fort Halle i mini-zakupy. Przed dotarciem na dworzec autobusowy wyszliś my kupić plecak na bazar, albo mó j jest za mał y na drogę powrotną . Wykupowano 2200 plecakó w o pojemnoś ci 55 litró w. Mó j stary chł opak został w nią wepchnię ty i poszedł na spacer.
Fort nie zmienił się od roku, wię c szybko przytyliś my.
Ale mimo to, bę dą c tu po raz kolejny, zobaczyliś my coś nowego, nigdy wcześ niej nie widzianego. Na przykł ad tutaj jest taki sł oń .
I paw.
I chiń skie wesele.
Oraz sklep „Odel”, któ rego nie moż na był o znaleź ć podczas poprzednich wizyt. Jednak zasię g mnie zasmucił . T-shirty w absolutnie identycznym stylu. Kolory też są przygnę biają ce. A ceny pogrą ż ył y się w depresji. Nic nie kupił em i odszedł em.
Ubawił y nas mury fortu, gę sto zastawione widzami.
Najwyraź niej nie mieli wystarczają cej liczby biletó w na mecz krykieta. Albo pienią dze na bilety.
Zaczą ł em szukać sklepu „Crazy”. Wyglą da na to, ż e gdzieś tu był . Ostatnim razem znalazł em go tylko dzię ki znakowi na mapie uprzejmie mi przekazane przez Nadine. I wydawał o mi się , ż e pamię tam to miejsce. I fig! Krą ż y, krą ż y.
Wydawał oby się , ż e istnieje ten Galle? Prawie, ale znaleziono. Kupił am sobie czarne livai bez dziurek, z talią pod pachami i tylko lekko rozcią gliwe. Praktycznie klasyka. Za 2200 rupii. Mę ż czyź ni byli pó ł tora do dwó ch razy droż si, a Vadik odmó wił kupowania. Po drugiej stronie ulicy od sklepu Crazy Kids kupił a wnuczce T-shirt. 590 rupii. Też nie tanio, ale duż o taniej niż w Odlu.
Po obiedzie w domu pojechaliś my na plaż ę Jungle Beach. Dzisiaj trochę się rozjaś nił o.
W poprzednich dniach zachó d sł oń ca był solidną dwó jką . A w poró wnaniu do Hikkaduwy, Unawatuna duż o stracił a pod wzglę dem zachodó w sł oń ca. Tutaj sł oń ce nie zaszł o na morzu, ale nad przylą dkiem. Tak wię c w drodze powrotnej z Dż ungli postanowiliś my wyjś ć za ró g, w sensie pó ł nocnego krań ca zatoki, aby zobaczyć zachó d sł oń ca w morzu. Skaczą c z kamienia na kamień , ryzykują c zł amanie nogi, tak naprawdę nie rozglą dał em się .
Znalazł em odpowiedni kamień i zają ł em pozycję z aparatem, w koń cu się rozejrzał em. Bliż ej brzegu, za kamieniami, zauważ ył em nagiego miejscowego mę ż czyznę . Nie wiem, dlaczego się tam nudził . Wyglą da na to, ż e opalać je, ale bezskutecznie. A sł oń ce już zachodził o. Ale co mnie obchodzi? Daj się nudzić . Zachó d sł oń ca znó w był taki sobie, ale na tle oszał amiają cego przyboju wyglą dał bardzo dobrze.
Klikają c w kamerę , nadal kosił am prawym okiem w kierunku nudysty. Ale był em w bł ę dzie. Okazał o się , ż e nie jest nudystą . Ekshibicjonista, masturbator… Mogę się mylić z diagnozą . Kró tko mó wią c, facet zaczą ł pieś cić się w ję zyku kulturowym. I po prostu - szarpać się . Droga Mamo! Ale nie pokazuję tego, co zauważ ył em. Mam widok, prawie jak sowa, pod ką tem 270 stopni, bez odwracania gł owy. Nadal strzelamy.
A potem wstał i ruszył w naszym kierunku.
Po przejś ciu przez rumowisko kamieni podszedł do nas i zaczą ł pocierać coś na swoim tarabarskim. Czego chciał , nie mam poję cia, nawet strasznie się domyś lam. Zaciskam zę by: „Vadik, nogi! I zaczynamy skakać w przeciwnym kierunku, zginają c przystojnego mę ż czyznę po ł uku. Nie oglą daliś my zachodu sł oń ca. Dobra, chodź my zobaczyć plaż ę .
No có ż , zachó d sł oń ca.
Ś wiatł a i najpię kniejsze.
Rano, po ś niadaniu i wynaję ciu pokoju, nie bez ż alu wyszedł em z goś cinnej willi. Nasza ś cież ka wiodł a dalej na poł udnie. Po dł ugich wahaniach mię dzy Tangalle i Dikvellą , po tym, jak schrzanił em osł awione forum Vinsky'ego, ale nigdy nie otrzymał em zrozumiał ej odpowiedzi, wybrał em Dikvellę jako moją nastę pną lokalizację . Hotelem zaopiekował em się tak jak w przypadku Unawatuny. Ale jak się do tego dostać nie był o do koń ca jasne.
Lodó wka nie był a lodó wką , ale mini barem. Był y też inne pokoje, 2000, ale bardzo mał e, ciemne. Moż na był o korzystać ze wspó lnej kuchni, ale w ogó le nie był o lodó wki. Nie podobał o nam się to i wyjechaliś my. Dalej był fajny hotel, któ rego nazwę przetł umaczył am jako „Salt House”. Był na nim napis „Wszystko zaję te”. Strumienie wody z mydł em pł ynę ł y z podwó rka naprzeciwko drogi. Najwyraź niej Postirushechki. Jakoś , pokonują c tę spienioną rzekę , w koń cu udaliś my się na plaż ę . Nazywał się Hiriketia. Tak zwane. Ale mimo to plaż a był a pię kna! Na pierwszy rzut oka.