Западную Европу с юга на север или летние каникулы 2009
11.08. 2009
Итак, начинаю писать очередной отчет по летнему путешествию на автомобиле. Маршрут следования мы на сей раз поменяли в корне, причиной чему было желание провести хотя бы недельку на море (пляжного отдыха у нас не выпадало аж с далекого 2005 года, когда мы посещали замечательную страну Грецию). Приобретенная в прошлом году недвижимость в Болгарии в виде апартаментов в районе Солнечного Берега (Бургаская область, поселок Коблешково, комплекс The Vineyards) решила проблему выбора места морской части нашего вояжа. Тему покупки недвижимости за рубежом в целом и в Болгарии в частности я затрагивать в своем повествовании не буду, здесь как говорится на вкус и цвет… К тому же эта тема заслуживает отдельного рассказа, может быть напишу если время будет. Здесь я лишь в общих чертах опишу тот район этой замечательной страны бывшего Варшавского договора, где мы были и теперь, я надеюсь, будем бывать каждый год. Видимо Болгария станет отправной (или конечной в зависимости от маршрута следования) нашей точкой в Европе. Ситуация пока осложняется отсутствием этой страны в Шенгенском соглашении, но я думаю болгары эту проблему вскорости решат и можно будет с одной визой путешествовать по всей Европе. Швейцария наконец-то проблему решила, впрочем об этом дальше, а пока общие положения.
Действующие лица: как обычно, семья из трех человек, а именно мои родители, и Ваш покорный слуга, пока еще холостой. А также как и в прошлом году проверенный в поездках автомобиль Audi Q7 3.0 TDi (2007) с пробегом на момент старта путешествия 56 000 км. Наш незаменимый электронный помощник навигатор Garmin Nuvi 610, за особую «тупизну» еще в прошлом году получивший ласковое прозвище «Гоблин», его младший брат навигатор Eplutus выполняет роль страхующего, если Гоблин вдруг сдаст. Финансовые составляющие – кредитные карты Raiffissen Bank. В прошлом году нас сопровождала карточка ВТБ, но срок ее действия истек, а продлевать банк отказался, по причине прекращения работы с физлицами. Сильно нас это не растроило, райффазеновские карты работают также стабильно, пока у меня возникла лишь одна проблема – при оплате онлайн билетов на паром Minoan Lines, но звонок в банк решил эту проблему в считанные минуты (спасибо девушкам операционисткам).
Маршрут следования: впервые в жизни мы решили пересечь границу нашей Родины относительно недалеко от дома (а не в Ленинградской области как обычно). К сожалению (глубочайшему, могу сказать откровенно) Финляндии у нас рядышком нету, есть только Украина да Беларусь, а поскольку путь через Белоруссию нам как бы не очень удобен, показался, выбор само собой пал на Украину. Глядя на карту видно, что для попадания в столь желанную Болгарию нам необходимо пересечь аж ЧЕТЫРЕ границы, а именно Русско – Украинскую, Украино – Молдавскую, Молдаво – Румынскую и Румыно-Болгарскую (последняя чистая формальность, могу заверить). А вот на всех остальных…. но об этом позже. Итак, в Болгарии мы отдохнули, допустим, ну в море искупались, покушали вкусную рыбку, это все понятно, но наши души истиных Путешественников рвались вперед, в неизвестное, туда, где мы еще не бывали (или где бывали и нам ОЧЕНЬ понравилось). Так что дальнейшее следование сложилось как-то само собой по обоюдному согласию. Итак, маршрут: Липецк – Одесса – Молдавия (транзит) – Румыния (транзит) – Болгария (8 дней отдыха) – Греция (транзит) – Италия (Милан, 3 ночи) – Швейцария (Женева, 2 ночи) – Франция (Париж , 3 ночи) – Германия (Гамбург, 1 ночь) – Финляндия (Транзит) – Тверь – Липецк. С дорогой и паромами – 23 дня пути.
Подготовительные работы: визы на этот раз решили получать сами, ибо это последнее , что мы всегда доверяли турагенствам (а зря, должен заметить, так как дерут они за это нехитрое, в общем-то, дело втридорога). Благо и у Болгарии и у Греции (первой страны Шенгенского договора в которую мы въезжаем) в Москве есть замечательные визовые центры. Потрясающе удобный сервис, все быстро, практически никаких очередей, надо только грамотно подготовить пакет документов, что, в общем-то если следовать инструкциям на сайтах обеих центров весьма не сложно. У нас вышла лишь одна неувязка, мы летали в Болгарию в июне (оформляли документы на недвижимость) и турагенство открыло визы на два месяца (вместо необходимых пяти дней), почему этот момент не был с нами согласован и кто принял такое решение (билеты на самолет туда – обратно мы предоставили) непонятно, но на момент подачи заявления в визовый центр, «старые» визы еще действовали и в выдаче новых нам отказали, несмотря на то, что по ним мы уже летали. Пришлось ждать срока окончания старых виз и ехать снова (говорят можно аннулировать визу через заявление в посольстве, но мы не стали пробовать, мы в даты укладывались нормально). В обоих случаях визы были готовы в течении двух рабочих дней (правда болгарская идет как «срочная» и дороже соответственно, у греков два дня стандартное время рассмотрения заявки). Для жителей дальних регионов этот вариант сложен, конечно, в определенном смысле, а уж для москвичей, да тех, кто к Стольному Граду нашему близок, сам Бог велел не давать на себе наживаться посредникам.
Номера в отелях и билеты на паромы я оплачивал через Интернет используя кредитную карту. Отмечу, что если отели как правило не снимают денег при бронировании (максимум могут заблокировать на карте деньги равные стоимости одних суток), то паромные компании снимают деньги моментально после оформления билетов, как и авиакомпании, так что будьте внимательны при оформлении, изменение дат отправки, типа каюты или транспортного средства может быть осложнено при неправильном оформлении. Паром на маршруте Греция – Италия компании MINOAN LINES (www. ferries. gr). Выплывает из Игуменицы и идет в Анкону (время в пути около 14 часов). Паромов очень много, выбор огромен, поэтому каждый может подобрать под себя наиболее удобный вариант. Паром из Германии в Финляндию компании FINNLINES (www. finnlines. com). Мы путешествовали на нем в прошлом году по тому же маршруту, нам он показался наиболее удобным. Посмотрим что будет в этом. Выходит из Травемюнде, приходит в Хельсинки, идет почти полтора суток. SUPERFAST быстрее, но нам в прошлом году на нем плыть не понравилось. Для справки www. superfast. com (кстати, они и из Греции в Италию плавают, так что может быть кому-то покажется удобнее заказать билеты в одной компании).
Все электронные устройства показывали, что от Липецка до Бургаса расстояние чуть больше двух тысяч километров. По территории России ехать нам надо было недолго, взяв направление на Курск к пограничному переходу «Крупец», переходящему в г. Глухов на территории Украины. Серединой пути оказывалась Одесса (очень жалею, что не было времени хотя бы одним глазком посмотреть этот замечательный город). Итак, тысяча километров в день, если хотим добраться до Бургаса с одной ночевкой. Бывалые водители скажут ерунда и будут в чем-то правы, а в чем-то нет, необходимо брать поправку на незнание дороги как таковой, а также форс-мажорные обстоятельства, коих что у нас на Родине, что у соседей наших славянских в избытке каждый день. В том же направлении в Украину можно попасть и через проходной пункт «Хомутовка», расположен он на трассе Киев – Москва. Но бывалые путешественники в Украину нас от этого маршрута отговорили, народу много там собирается обычно. Утверждать не могу, не видел, но уважаемым людям верить на слово можно. Дорогу до границы описывать не буду, неинтересно, да и у каждого она своя, в зависимости от того кто откуда едет, я же никому ничего не навязываю, лишь рассказываю свои ощущения и впечатления от всего что с нами случилось.
Граница…это страшное слово для любого советского человека. Да и для постсоветского порой тоже, мы, прожившие десятилетия под массой всевозможных запретов испытываем страх до сих пор при приближении к ней. Признайтесь, ведь подходя к окошку пограничника в аэропорту и протягивая паспорт вы всегда нервничаете. Ведь так? Мы боимся, а вдруг не пустят, а что если что-то не понравится, да и лица сидящих в «будочках» пограничников не предвещают ничего хорошего (где они их таких находят, не могу понять). Но это лирика все, а если по существу, то подъезжая к пограничному контролю я как всегда слегка нервничал, в голову лезут разные мысли, оплатил ли я последний штраф в ГАИ, пришедший от службы Судебных приставов, не привяжутся ли пограничники к блокам сигарет которые мы везем в чемодане (родители у меня курящие, увы), а вдруг, а если…и так далее. Обычные мысли «совка» так сказать, хоть и пересекал уже эту границу тысячу раз и не первый паспорт уже визами утыкан. Российские пограничники произвели прекрасное впечатление. Не скажу что первый раз в жизни, но все же не часто встретишь столь, не побоюсь этого слова, культурных и услужливых работников что погранслужбы, что таможенников. Единственное в чем мы еще не дотягиваем до Евросоюза, это в том, что машины все-таки смотрят (надо сказать весьма формально) и таможенную декларацию на временный вывоз автомобиля все еще заставляют писать. Бумага откровенно бессмысленная. В идеале – протянул в окошко паспорт, не выходя из машины, тебе «штампик» поставили и с Богом дальше. Неужели сложно? Много нарушителей вы поймали среди частных лиц, господа таможенники? Ведь будем откровенны, те кому есть что контрабандой везти, они уже давно нашли варианты и спокойно себе возят. Так есть ли смысл трепать собственных граждан. Но, должен сказать, скорость прохождения нашей таможни все равно оказалась очень быстрой. Нам даже пожелали счастливого пути и улыбнулись. Я очень надеюсь, что мы все-таки движемся в правильном направлении. Но очень медленно почему-то. А вот украинские таможенники и пограничники. Да. Без эмоций писать не могу, уж извините, но думаю те кто хоть раз в Украину ездил меня поймут. Возвести коррупцию на границе в ранг чуть ли не государственного дела это, простите, ну ни в какие ворота. «Банановой республикой» отдает то, что мы увидели на украинском таможенном посту. Так откровенно денег у нас не вымогали еще ни разу, даже наши родные гаишники, коих хают по чем свет стоит, ангелы по сравнению с украинскими таможенниками. В первой же «будочке» на территории Украины сидели парочка веселых пограничников, сунувших мне три бумажки на украинском языке со словами: «Может помочь, а то вы здесь надолго застрянете». Намек я понял сразу, терять время на объяснения что «не верблюд» не хотелось, поэтому с открытым сердцем пожертвовал пятистами рублями в качестве материальной помощи братскому украинскому народу. Скорость, с которой ребята заполнили свои бумажки была просто феноменальна, они тут же засунули их куда-то в тумбочку стола и выдали мне зелененькую бумажку. Готов спорить, в конце смены все из тумбочки попросту выбрасывается, ну не верю я что это кому-то нужно или в архив идет, мы там даже не расписывались. Дальше у пограничников пошло веселее, ребята по рации передали, что с нами «решен вопрос», до таможенников они видимо не дозвонились. Дальше началось: «Подгоните машину сюда», «Вы в первый раз в Украину», «А тут надо декларацию оформлять», «А потом мы будем машину осматривать», и так далее. Все бы это длилось до бесконечности, но тут подошел какой-то большой начальник и очень громко сказал своим подчиненным что они не правы. После чего нас отпустили в течение одной минуты, хотя грустный грустный таможенник все-таки попытался осмотреть машину и придраться к пачке «Парацетамола», лежащей в подлокотнике. Ужас. Позор для украинской власти. Других слов я просто не нахожу. Какое НАТО, какой Евросоюз, о чем вы, дорогие господа Ющенко и Тимошенко. Вам надо для начала навести порядок внутри своей немаленькой республики, хотя бы минимальный, убрать всю эту мразь с постов, убрать ДАИшников, которые побираются хуже, чем наши в десять раз. Печально, очень печально наблюдать, как между теми, кто еще недавно был одной Державой пролегла черта непонимания, ненависти и взаимных упреков. Это трагедия нашего времени иначе я сказать не могу. Но есть, есть еще в мире таможенники, которые хуже украинцев, пусть и не в смысле взяток…уж лучше бы они их брали. Об этом чуть дальше.
По существу могу сказать, что неожиданной для нас вещью оказалось то, что при въезде мы должны указать пограничный переход через который мы покинем Украину. Смысл сего опять же от нас ускользнул, но надо так надо, а поскольку я не знал никаких переходов, по карте указал на мой взгляд ближайший «Рени», а в итоге мы попали в «Виноградное», где бравые пограничники чуть было не развернули нас назад, но за 50 гривен согласились выпустить здесь, погрозив пальчиками. Сдается мне это еще один полулегальный способ взяточниства, переходов много, все рядом, попробуй в нужный попади, а ехать потом еще 50 – 80 км. , когда ты уже у заветной цели, вроде бы как не с руки, вот и пользуются этим господа пограничники. Хотя, положа руку на сердце, к «выпускающим» у нас претензий практически не было, таможенники даже не стали машину смотреть, хоть здесь молодцы. Мы им даже бутылку «Липецкой» минералки дали, уж больно контраст сильный, хотя тоже побирушки, но хотя бы уважительные побирушки.
Незалежная встретила хорошими дорогами и полным отсутствием обменных пунктов валюты (бабушек после границы мы как-то лихо проскочили, возможно они и меняют, да только курс скорее всего не совсем честный). А вот дороги подивили на самом деле. Абсолютно пустая трасса Москва – Киев расстроила лишь на участке ремонта, с объездом в километров сорок. Экскурсия в эту украинскую глубинку показала что там дорог нет и видимо не будет никогда. Местами асфальт «стерся» до грунта и гравийной подложки. А в целом очень хорошая и быстрая дорога. За 150 км. до Киева остановились перекусить в простом придорожном кафе, даже названия запоминать не стал, таких тысячи что у нас что там, цены удивили сильно, в Украине все дороже чем в России, причем на порядок дороже. Еда, кстати, оказалась неплохой, но воображения не поразила, спасибо хоть с животами не мучались. Назвать ее вкусной не берусь, хотя настоящую украинскую кухню попробовать хотелось, жаль не знали мы где это можно сделать да и времени было мало. После Киева в южном направлении на Одессу идет потрясающий широкий автобан с идеальным покрытием. Глядя на покосившиеся домики в деревушках и практически полное отсутствие инфраструктуры вдоль трассы, дорогу мы воспринимали как нечто из фантастического фильма или как минимум из другого измерения. А в целом за столь короткий вояж по нашему ближайшему соседу у нас сложилось впечатление, что сосед этот от нас отстал как минимум лет на десять, а раз мы от Европы на сто…в общем понятно, не видать Украине Евросоюза как своих ушей, в противном случае было бы обидно, не заслуживает она пока еще такого подарка судьбы. Отношение к русским двоякое, не скажу что негативное, скорее «никакое» если можно так выразится. Обниматься не бросаются, но и вслед не плюют, уже приятно. Хотя чем сильнее заворачиваешь на запад, тем чаще не хотят говорить по-русски. Причем видно, что человек язык знает, но принципиально разговаривать не хочет. Ну судить их мы не в праве, дело наше было лишь побыстрее их проехать. Что мы и постарались сделать, но учитывая поздний выезд из дома и потерю времени на границе, сделали не идеально, а именно не доехали 250 км. до Одессы, которые аукнулись нам на следующий день, из за чего в Бургас мы попали поздно ночью, но об этом дальше, опять я тороплю события. Ближе к Одессе вдоль дороги появляется жизнь, которая в сотне километров после Киева вроде бы закончилась. Ночевать остановились в небольшом мотеле вдоль трассы, оставив машину прямо возле входа. Ни мотель ни сам комплекс не заслуживает каких-либо как хвалебных, так и отрицательных высказываний, обычный, в меру чистый, очень не по статусу дорогой (люкс 600 гривен), в общем типичный представитель своего класса, останавливаться в которых можно лишь по большой нужде и единственное желание поскорее уехать на следующее утро.
Утро это слава Богу наступило и мы двинулись дальше на юг, кстати, хочу сказать, что нормальной карты Украины для навигатора у нас не было, поэтому на заправке была куплена бумажная, о чем мы ни разу не пожалели, а учитывая периодические «глюки» навигации везде, включая Западную Европу, в последствии я покупал карты всех стран где нам приходилось ехать. Из своего уже немалого опыта использования навигатора, могу сказать, что он незаменим в крупных городах, да вообще, в любых городах он незаменим, дорогу к отелю найти или правильное направление до следующего города взять. А вот на трассах навигация частенько сбоит, путается в развилках и может отправить совсем не туда, куда вам требуется. Так что мой совет – совмещайте навигацию и старые добрые бумажные карты, так будет много надежнее чем плутать по незнакомым странам не сильно понимая куда вы вообще двигаетесь.
Одессу проехали быстро, очень положительные эмоции доставил сотрудник ДАИ, остановивший меня за неправильное поведение при движении по кольцу. Улыбнулся, представился, спросил куда путь держим, объяснил в чем я был не прав, спросил не пил ли я, на отрицательный ответ сказал «Та ты ж уже второй день в отпуске, пора бы и начать», отдал документы и пожелал счастливого пути. Спасибо тебе. Есть все-таки Люди еще на земле этой. (Его коллега поймав меня на радар в полусотне километров от границы начал клянчить четыреста гривен, но в итоге удовлетворился пятистами рублями. Думаю удовлетворился и тремя сотнями, но опять же было очень дорого время).
После Одессы дорога заметно портится, но в целом остается не сильно загруженной. До границы остается от 50 до 110 км. в зависимости от перехода который вы выбрали. В Украине рекомендую и заправиться, так как бензин конечно же дешевле чем в Европе, хоть и дороже несколько чем у нас. Качество топлива в целом удовлетворительное, но чтобы не рисковать, мы выбирали комплексы посолиднее, желательно известных топливных брендов. Убить автомобиль плохой соляркой в самом начале путешествия крайне не хотелось.
Украино – Молдавская граница как я уже выше писал, со стороны Незалежной прошла достаточно быстро и культурно, исключая маленький уже описанный инцидент с несовпадением указанного в паспорте перехода, с тем, на который мы попали. Молдавский КПП встретил тишиной полной и двумя скучающими пограничниками. Вышедший из КПП угрюмый мальчик, забрал паспорта и пошел к компьютеру. Паспорта он разглядывал минут пятнадцать, откровенно тянул время и всячески на меня поглядывал, но платить деньги при въезде в страну, по которой нам ехать от силы 50 км. мы посчитали излишним, в итоге я был отпущен к таможенникам, которые хмуро осмотрев автомобиль снаружи также сели, что-то долго и активно писать. После всей этой бессмысленной тягомотины, в банк была оплачена квитанция местного экологического сбора в сумме 100 рублей рублями же и мы отбыли дальше. Бумагу которую вам выдаст девушка в банке, ни в коем случае не выбрасывайте, ее спросят при выезде и если не будет придется я думаю опять платить, вряд ли в Молдавии есть развитая система контроля этих платежей, чтобы факт оплаты проследили на выездном пункте. Экологический сбор можно оплатить и на выезде, но это лишняя потеря времени. На переходе Вулканести, где мы въезжали в Молдавию людей не было, а вот на выездном Джурджулести их оказалось с избытком, чуть позже напишу почему.
Молдавия поразила, до глубины души, такого шока от увиденного я не испытывал уже давно. Дорога местами стерта до состояния грунтовки, асфальт разбитый, последний ремонт был наверное еще в восьмидесятых. Людей нет, деревни выглядят так, как будто немецких оккупантов из них вчера выгнали с кровопролитными боями. Вдоль того что с трудом можно назвать трассой стоят скелеты огромных заводов, все в ужасном запустении. Складывается впечатление, что бюджет Молдавии формируют сторублевки оставленные на КПП транзитниками и иных поступлений просто нет. Ни одного виноградника мы не увидели, как не увидели ни одного засеянного поля. По дорогам ездит то, что уже не может ездить в принципе и давно просится на заслуженный отдых на свалке. Сложно сказать, может быть ближе к Кишиневу ситуация и меняется, возможно там есть какая-то цивилизация. Но на пути нам не встретилось ни одной заправки и ни одного кафе, даже придорожных киосков нет. Давненько я такого не видел, Россия даже в тяжелейшие ранние девяностые выглядела как-то оптимистичнее чтоли.
На переходе Джурджулести (могу ошибиться в транскрипции) собралась довольно приличная очередь. Вызвана она была, как потом выяснилось, удивительно медленной и невероятно глупой работой молдавских пограничников. Ждать пришлось не меньше получаса, после чего нас пропустили к КПП, где местный деревенский паренек в большой зеленой фуражке занимался тем, что проверял номера кузова автомобилей. Всех без исключения, сверяя его с тем, что указан в техпаспорте. На вопрос «Зачем? » получил ответ «Так положена» и мы с ним принялись искать, поскольку место расположения номера кузова я не знал. Думаю эта затея и ему самому в скором времени надоела, но мы добрались-таки до багажника, где нашли какую-то табличку удовлетворившую представителя власти республики Молдавия. Думаю парню просто интересно где у какой иномарки расположен номер кузова, или под капоты любопытно смотреть, незнаю, но больше такого дурдома мы нигде не встречали, тем более непонятно какая разница ему, ведь мы покидаем страну на той же машине что и въехали. Логики найти невозможно. Не говорю уже про то, что оформлял нас он очень медленно, за это время собралась очередь у таможенников, проверяющих наличие оплаты за экологию, где пришлось постоять еще минут десять. В итоге на то чтобы выехать из Молдавии, в которую не находись она территориально столь неудобным для нас россиян образом, я бы ни в жизнь не поехал. Румыны по сравнению со всеми – истинные европейцы. Таможни мы не видели вообще, пограничники забрали паспорта, вернули через одну минуту и пожелали счастливого пути.
В общем если вы решили ехать подобным маршрутом, то советую запастись терпением. Общая потеря времени может составить четыре часа как минимум, возможно больше, если повезет меньше.
Дальнейшее повествование буду вести по странам.
Румыния: Несмотря на недавнее вхождение в Евросоюз и явную гордость, связанную с этим событием (евросоюзовские флаги развешаны на каждом шагу), Румыния пока еще далека от того, что мы привыкли понимать под Европой. Сразу отмечу, что в деревнях найти англоговорящего человека большая проблема. В целом страна не очень располагает к изучению, язык непонятный, дорожные знаки на английском не дублируются, дороги узкие и в основном даже хуже чем в центре России. Если заправится на территории Украины и запастись там же бутербродами и водой, то Румынию можно пролететь не останавливаясь. Нам показалось это наиболее правильным, но необходимо поменять пару евро на местные «леи», так как по дороге надо заплатить 8 лей за переезд по мосту через Дунай. Поменять деньги теоретически можно в любом отделении банка, но мы потратили на это порядка сорока минут, так как занести фамилию из паспорта в компьютер у местной операционистки долгое время не получалось. Честно говоря, до конца выяснить причину столь длительной задержки нам не удалось, так как ни на каком языки кроме местного никто в банке не разговаривал. Машина тоже вызвала у местных «аборигенов» настоящий ажиотаж, к нам сразу стали собираться местные попрошайки и бомжеватого вида люди. В общем приятного на самом деле было мало, при первой же возможности мы ретировались с улицы. Также фиаско потерпела и попытка купить воды в маленьком магазинчике ближе к границе с Болгарией. Магазин оказался аналог среднестатистического российского «сельпо» с весьма ограниченным ассортиментом и очередью из дюжины местных жителей. Так что останавливаться в Румынии надолго я бы не советовал, хотя конечно ближе к Бухаресту ситуация скорее всего улучшается. Также не рекомендую ехать по Румынии ночью, можно не заметить большую яму прямо по среди дороги или, не дай Бог, гужевую повозку местных крестьян, опознавательные знаки на коих отсутствуют в принципе. В приложении постараюсь прикрепить карту маршрута по Румынии или если не получится опишу его по населенным пунктам, поскольку заблудиться в этой стране легко, а нормальной карты для навигатора я лично найти не смог. Если обратный ваш маршрут также будет пролегать по Румынии, то желательно приобрести на любой заправке местную экологическую карту (Виньетку), на въезде ее могут и не спросить, а вот на обратном пути спросят обязательно, штраф за ее отсутствие таможенники выставляют просто сумасшедший – 50 евро. Но договориться можно и на двадцатку. Так что проще купить за десять лей недельную виньетку и избежать проблем.
Пограничный переход в Болгарию находится в районе города Констанца, ехать по Румынии довольно-таки далеко, около 300 километров. Дорожное покрытие нормализуется только ближе к побережью, но полотно все равно очень узкое, обгонять неудобно. Поскольку мы постарались максимально быстро проехать Румынию, каких-либо достопримечательностей этой страны рассказать не могу, туризм пока развит слабо, побережье занято в основном местным населением, вдоль дороги стоит очень большое количество людей, сдающих помещения под наем. В целом побережье производит более приятное впечатление, но и ему еще до Европы далеко.
Болгария: Пограничный переход Дуранкулак. Болгары и румыны мигрируют туда-сюда просто проверяя удостоверение личности, как же хорошо все-таки быть одним государством. Нас тоже задерживать не стали, проштамповали паспорта и пропустили в страну. Из машины мы даже не выходили. Кстати, автомобильную страховку, так называемую Зеленую карту (Green card) у нас спрашивали на всех границах, начиная с украинской и заканчивая болгарской. После болгарской ее не спрашивали ни разу, хотя, надо признать, больше у нас и небыло границ в привычном понимании. Между Варной и Бургасом примерно 70 километров горных перевалов, дороги там хорошие, но довольно крутые, водят болгары резковато и порой очень рискованно, что доказывает достаточно большое количество аварий, будьте осторожны.
Что посмотреть в Болгарии если вы отдыхаете на Солнечном Берегу или в его окрестностях? Ну конечно же Старый город Несебр в первую очередь. Особенно интересно гулять там вечером, когда старинные истинно болгарские домики подсвечиваются со всех сторон. Туристов очень много, в основном жители Великобритании, обосновавшиеся на черноморском побережье по причине низких цен и вполне европейских условий проживания и сервиса. В Старом Городе очень много замечательных маленьких ресторанчиков, предлагающих в основном свежую местную рыбу приготовленную различными способами, а также некоторые морские деликатесы. Из посещенных нами могу отметить рестораны Романтика и Нептун, они расположены на разных концах города и имеют открытые террасы с превосходным видом на залив (Романтика) или Солнечный Берег (Нептун). Есть еще неплохой ресторан называющийся Gloria Mar, расположен чуть ниже Романтики, вечерами столик там не найти, весь местный бомонд на дорогих автомобилях бронирует весь ресторан заранее, но вот вкусно пообедать днем там вполне можно, цены не сильно отличаются от средних по городу. В целом еда в Старом Несебре практически во всех заведениях похожа, в большинстве из них есть меню на русском языке и как правило русскоговорящие официанты. Для незнающих ни одного иностранного языка Болгария – лучший выбор. Не поддавайтесь на работу зазывал, коими изобилуют не очень качественные рестораны. Вообще все самые хорошие рестораны расположены внутри города, наверху. В нижнем ярусе и возле парковок находятся небольшие забегаловки, как правило предлагающие на самый лучший товар за те же деньги. Если выйти из Старого Города, перейти мост и пройти по дороге налево, примерно в паре километров слева будет очень большой ресторан болгарской национальной кухни. Найти его несложно, он расположен напротив единственного в той стороне платного паркинга, уже практически на выезде из Несебра, по направлению к Равде. Цены во всех ресторанах умеренные, местная валюта «лев», обменников много, на момент нашего визита оптимальный курс покупки к евро был 1.93 лева за 1 евро. Сувениры в Несебре дешевле чем на Солнечном Берегу и выбор их больше, однако должен заметить, что популярную у туристов косметику из роз и розовое же мыло выгоднее покупать в аптеках или крупных магазинах Бургаса. У лотошников на курортах она стоит порой в два раза дороже.
Обязательно посетите аквапарк Несебра. Он стоит на прибрежной трассе Бургас – Варна и лично меня просто поразил. Людей правда в сезон очень много и порой сложновато найти свободный шезлонг или круг для катания, но оно стоит того. В парке сорок различных водных аттракционов, включая очень высокие горки и красивую искусственную речку. Аквапарк будет интересен и взрослым и детям, так что потратить на его посещение целый день вполне можно, уверен вы захотите вернуться туда снова.
Когда решите отдохнуть от моря и заняться шоппингом, совсем не обязательно ехать по серпантинам обратно в Варну, посетите недавно открывшийся в Бургасе центр Burgas Plaza с большим количеством магазинов известных европейских брендов. Цены вполне демократичные, как и на все в Болгарии.
Из отелей могу порекомендовать комплекс Sol Nessebar Palace (звезды 4+) или расположенный в Поморье пятизвездочный Sunset Resort. К русским в Болгарии относятся очень хорошо, язык очень понятен для родного уха и даже если вы не говорите по-болгарски, а продавец в магазине не знает и слова по-русски, вы всегда найдете общий язык. Дороги Евросоюз строить начал, от Софии до Бургаса трасса просто великолепная. Побережье развивается семимильными шагами и я думаю в течении лет пяти все строительство будет закончено. Кризис бы главное все не убил.
В процессе формирования маршрута, обнаружилась любопытная вещь – практически на протяжении всей Греко-болгарской границы нет ни одного автомобильного перевала. И хотя глядя в карту кажется, что от Бургаса до Греции рукой подать, нам на самом деле пришлось ехать в другой конец страны. Хорошо еще страна попалась небольшая. Так что выехав из дома рано утром 14-го августа, мы тронулись по трассе Бургас – София в направлении Пловдива на Салоники. Кстати навигатор здесь упрямо предлагает ехать до Софии и лишь оттуда уходить на большую трассу в направлении Греции. Такой путь возможен, но по времени он весьма длительный, правда исключает путь по горным перевалам, коих западнее Пловдива в избытке. Мы же взяли курс на Пазарджик, после него на Велинград и благополучно миновав перевалы выдвинулись к Греческой границе. Эти области Болгарии изобилуют горнолыжными курортами, к сожалению пока у нас небыло возможности проверить их с точки зрения пригодности к посещению, но по крайней мере они должны не уступать по уровню прибрежным курортам. Благодаря горным лыжам, туристический сезон в Болгарии длится фактически круглый год, все сувенирные лавочки в конце сентября, начале октября перебираются на горнолыжные курорты, где обитают до апреля – мая. В горах местные жители продают мед, его кстати можно купить практически везде в стране, но выбор в горной местности больше, на побережье в основном продают не очень вкусный розовый.
Греция: Последняя граница, на которой у нас проверили документы и поставили штампик о въезде в зону шенгена. Вся процедура заняла десять минут, не больше. Кстати у болгар документы тоже смотрят, но разумеется никаких виз им не требуется и штампики им не ставят. До Салоников от границы около сотни верст по строящемуся автобану, машин крайне мало, ехать приятно. Главное при объезде города не запутаться на больших развилках, они у греков очень своеобразные, если вам надо ехать по трассе направо, на развилке занимайте левую сторону. Я таким образом чуть было не въехал в сами Салоники, делать там при движении транзитом и наличии билетов на паром на текущую дату, нечего. Все-таки лучше тоже купите карту. Навигатор не всегда корректно определяет маршрут. После того как трассы разделяются на ту что уходит на юг к Афинам и на западную, идущую к Игуменице и Италии соответственно, шоссе превращается в великолепный многополосный автобан с невероятным количеством тоннелей. Имейте ввиду, дороги в Греции платные, хотя эта плата по сравнению с Западной Европой весьма скромна, но иметь карманные евро на проезд надо. Некоторые турникеты принимают кредитки, но с ними как мне показалось много возни. Мы отдыхали в Греции в 2005 году и страна произвела на нас очень благоприятное впечатление, в этот раз мы пролетели ее достаточно быстро, чтобы сделать какие-то выводы, но народ по прежнему доброжелателен, не говорит по-русски и почему-то редко готовят что-то кроме свинины на обед. Трасса до порта великолепная, средняя скорость потока – 120 км/ч, что позволяет без усталости к вечеру добраться до нужного терминала. Единственное чего показалось мало, так это придорожных кафе (их по-моему после Салоников нет вовсе) и заправок. С пустым баком сильно, как в Германии, не разгонишься. Можно крепко встать.
Порт Игуменицы оказался достаточно небольшим и очень грязным. Граница с Албанией сильно сказывается и на порту и на городишке в целом. Он явно далек от туристического центра, хотя увеселительных заведений и всякого рода кафе и барами здесь хватает. Кстати в отличие от финских паромов, здесь необходимо проходить предварительную регистрацию в самом здании порта, у стойки своего паромного центра. В скандинавских линиях оформление происходит непосредственно перед посадкой на паром, такая система намного более удобная.
В ожидании парома, скучали и искали в толпе возле машин на посадку, хотя бы одного…нет, не русского, хотя бы европейца. Албанцы заняли все. Причем включая пол в коридорах парома и на открытых палубах. Подобного дурдома я давненько не видел, но мириться с ним приходится. Наблюдать картину как ребята из неплохой по сути БМВ Х5 с английскими номерами, высаживаются на грязный асфальт возле машины и начинают играть в карты забавно, но в то же время страшновато. Видимо у этих людей в крови режим жесткой экономии, поскольку оснащены они для подобных вояжей по полной программе. Спальные мешки, надувные матрацы, насосы для того чтобы эти матрацы качать, даже небольшие двухместные палатки и те были разбиты практически по всем открытым палубам. На скандинавских паромах, особенно на коротких внутренних рейсах мы встречали спящих в коридоре людей, но такой массовости там небыло никогда. Возможно время для плавания было выбрано неудачно, в будущем я с этим разберусь обязательно. Сам паром Europa Palace компании MINOAN LINES вполне стандартный, разве что заметно больше тех на которых мы плавали ранее. Типов кают довольно много на любом пароме, поэтому каждый выбирает себе наиболее удобный вариант, мы предпочитаем чтобы обязательно было окно, потому что во внутрипалубных каютах не сложно заработать клаустрофобию.
Италия: Впервые в жизни нас заставили выезжать из парома чуть ли не задом, прыгая по стальным тросам противоскольжения. Семья англичан, припаркованная на автопалубе рядом с нашей машиной выразила свое отношение к итало-греческому парому одним словом «CRAZY” и не согласиться с ними мы не могли. Мало того что паром набили на порядок большим количеством машин чем он должен брать (еще при въезде нас заставляли парковаться не по разметке а максимально близко к другой машине, причем как потом из авто выходить, шустрых, плохо говорящих на каких либо языках, матросов не интересовало вообще, им надо было «набить» как можно больше машин, чтобы поместились все кому продали билеты. На выезде обслуживающий персонал вообще пустил все на самотек и в результате каждый ехал туда куда хотел, несмотря на то, что вокруг него было как минимум тысяча других выезжающих автомобилей.
С трудом выбравшись на улицы Анконы мы ввели в навигатор адрес отеля в Милане и двинулись в путь. Принцип движения по платным итальянским магистралям был нами изучен еще зимой, когда мы посещали эту страну на новый год. Смысл прост – при выезде на трассу, турникет выдает вам талончик на проезд, вы его сохраняете и когда съезжаете с магистрали в любом населенном пункте, там стоит терминал оплаты, в который служащий вставляет ваш талон и в зависимос
Europa Zachodnia z poł udnia na pó ł noc czyli wakacje 2009
11.08. 2009
Wię c zaczynam pisać kolejny reportaż z letniej wycieczki samochodem. Tym razem radykalnie zmieniliś my trasę , któ rej powodem był a chę ć spę dzenia przynajmniej tygodnia na morzu (nie mieliś my wakacji na plaż y od odległ ego 2005 roku, kiedy to odwiedziliś my cudowny kraj Grecji). Nabyta w zeszł ym roku nieruchomoś ć w Buł garii w postaci apartamentó w w rejonie Sł onecznego Brzegu (region Burgas, wieś Kobleshkovo, kompleks The Vineyards) rozwią zał a problem wyboru miejsca na morską czę ś ć naszej podró ż y. Nie bę dę poruszał tematu kupowania nieruchomoś ci za granicą w ogó le, a w Buł garii w szczegó lnoś ci w mojej historii, tutaj, jak mó wią , zależ y to od gustu i koloru ...W dodatku ten temat zasł uguje na osobną historię , moż e bę dę napisz jeś li mam czas.
Tutaj tylko pokró tce opiszę ten region tego wspaniał ego kraju był ego Ukł adu Warszawskiego, w któ rym byliś my i mam nadzieję , ż e bę dziemy je odwiedzać co roku. Podobno Buł garia stanie się począ tkowym (lub koń cowym, w zależ noś ci od trasy) naszym punktem w Europie. Sytuację nadal komplikuje brak tego kraju w ukł adzie z Schengen, ale myś lę , ż e Buł garzy wkró tce rozwią ż ą ten problem i bę dzie moż na podró ż ować po cał ej Europie na jednej wizie. Szwajcaria wreszcie rozwią zał a problem, ale o tym pó ź niej, ale na razie przepisy ogó lne.
Postacie: jak zwykle trzyosobowa rodzina, czyli moi rodzice i wasza posł uszna sł uż ą ca, wcią ż kawalerowie. I podobnie jak w zeszł ym roku testowane na drogach Audi Q7 3.0 TDi (2007) z przebiegiem 5.000 km na starcie.
Nasz niezastą piony asystent elektroniczny, nawigator Garmin Nuvi 610, za swoją szczegó lną „gł upię ” otrzymał w zeszł ym roku czuł y przydomek „Goblin”, jego mł odszy brat nawigator Eplutus dział a jako ubezpieczyciel, jeś li Goblin nagle się podda. Komponenty finansowe - karty kredytowe Raiffissen Bank. W zeszł ym roku towarzyszył a nam karta VTB, ale stracił a ona waż noś ć , a bank odmó wił odnowienia, z powodu zakoń czenia pracy z osobami fizycznymi. Nie bardzo nas to zdenerwował o, karty Raiffeisen ró wnież dział ają stabilnie, do tej pory miał em tylko jeden problem - pł acą c online za bilety na prom Minoan Lines, ale telefon do banku rozwią zał ten problem w cią gu kilku minut (dzię ki kasjerkom ).
Trasa: po raz pierwszy w ż yciu zdecydowaliś my się przekroczyć granicę naszej Ojczyzny stosunkowo blisko domu (a nie jak zwykle w rejonie Leningradu).
Niestety (do najgł ę bszego, powiem szczerze) nie mamy obok siebie Finlandii, jest tylko Ukraina i Biał oruś , a ponieważ droga przez Biał oruś wydaje się nam mał o wygodna, wydawał o się , ż e wybó r padł na Ukraina sama w sobie. Patrzą c na mapę widać wyraź nie, ż e aby dostać się do upragnionej Buł garii, musimy przekroczyć aż CZTERY granice, a mianowicie rosyjsko-ukraiń ską , ukraiń sko-moł dawską , moł dawsko-rumuń ską i rumuń sko-buł garską (ostatnia czysta formalnoś ć , zapewniam). Ale dla wszystkich innych…. ale o tym pó ź niej. Tak wię c w Buł garii odpoczywaliś my, na przykł ad pł ywaliś my w morzu, jedliś my pyszne ryby, to wszystko zrozumiał e, ale nasze dusze prawdziwych Podró ż nikó w pospieszył y naprzó d, w nieznane, tam, gdzie jeszcze nie byliś my (lub gdzie byliś my był i BARDZO nam się podobał o). Tak wię c dalsze podą ż anie rozwijał o się jakoś samo przez się za obopó lną zgodą.
A wię c trasa: Lipieck - Odessa - Moł dawia (tranzyt) - Rumunia (tranzyt) - Buł garia (8 dni odpoczynku) - Grecja (tranzyt) - Wł ochy (Mediolan, 3 noce) - Szwajcaria (Genewa, 2 noce) - Francja ( Paryż , 3 noce) - Niemcy (Hamburg, 1 noc) - Finlandia (Transit) - Twer - Lipieck. Drogą i promami - 23 dni podró ż y.
Prace przygotowawcze: tym razem postanowiliś my sami zał atwić wizy, bo to ostatnia rzecz, któ rej zawsze zaufaliś my biurom podró ż y (i na pró ż no, muszę powiedzieć , bo walczą o tę prostą , w ogó le wygó rowaną cenę ). Na szczę ś cie zaró wno Buł garia, jak i Grecja (pierwszy kraj Schengen, do któ rego wjeż dż amy) mają wspaniał e centra wizowe w Moskwie. Niesamowicie wygodna obsł uga, wszystko jest szybkie, praktycznie nie ma kolejek, wystarczy odpowiednio przygotować paczkę dokumentó w, co generalnie, jeś li zastosujesz się do instrukcji na stronach internetowych obu oś rodkó w, nie jest bardzo trudne.
Mieliś my tylko jeden problem, polecieliś my do Buł garii w czerwcu (wyrobienie dokumentó w dla nieruchomoś ci) a biuro podró ż y otworzył o wizy na dwa miesią ce (zamiast wymaganych pię ciu dni), dlaczego ten moment nie został z nami uzgodniony i kto taki zrobił . decyzji (bilety lotnicze tam i z powrotem) nie jest jasne, ale w momencie skł adania wniosku do centrum wizowego „stare” wizy był y jeszcze waż ne i odmó wiono nam wydania nowych, mimo ż e już z nimi latał . Musiał em poczekać na datę waż noś ci starych wiz i jechać ponownie (podobno moż na anulować wizę poprzez podanie w ambasadzie, ale nie pró bowaliś my, normalnie dopasowujemy terminy). W obu przypadkach wizy był y gotowe w cią gu dwó ch dni roboczych (chociaż buł garska jest „pilna” i odpowiednio droż sza, Grecy mają dwa dni na standardowy czas rozpatrywania wniosku).
Dla mieszkań có w odległ ych regionó w ta opcja jest oczywiś cie w pewnym sensie trudna, a nawet Moskali i tym, któ rzy są blisko naszego Stolnego Miasta, sam Bó g nakazał , aby poś rednicy nie czerpali z siebie korzyś ci.
Za pokoje hotelowe i bilety na prom pł acił em online kartą kredytową . Zaznaczam, ż e jeś li hotele zazwyczaj nie wypł acają pienię dzy przy rezerwacji (maksymalne, jakie mogą zablokować na karcie, to pienią dze ró wne kosztowi jednego dnia), to firmy promowe wypł acają pienią dze natychmiast po wystawieniu biletó w, tak jak linie lotnicze, wię c bą dź ostroż ny przy rezerwacji , zmieniają ce się daty wyjazdu, rodzaj kabiny lub pojazdu mogą być skomplikowane, jeś li nie są odpowiednio zaprojektowane. Prom na trasie Grecja - Wł ochy firmy MINOAN LINES (www. promy. gr). Pł ynie z Igoumenitsy i pł ynie do Ankony (czas podró ż y to okoł o 14 godzin). Promó w jest bardzo duż o, wybó r jest ogromny, wię c każ dy moż e wybrać dla siebie najwygodniejszą opcję.
Prom z Niemiec do Finlandii przez FINNLINES (www. finnlines. com). Jechaliś my nią w zeszł ym roku tą samą trasą , wydawał o nam się to najwygodniejsze. Zobaczmy, co się w tym stanie. Opuszcza Travemü nde, przybywa do Helsinek, podró ż uje prawie pó ł tora dnia. SUPERFAST jest szybszy, ale ż eglowanie nim nie sprawiał o nam przyjemnoś ci w zeszł ym roku. Dla odniesienia www. Super szybko. com (nawiasem mó wią c, pł ywają też z Grecji do Wł och, wię c komuś moż e wydawać się wygodniej rezerwować bilety w jednej firmie).
Wszystkie urzą dzenia elektroniczne wykazał y, ż e odległ oś ć z Lipiecka do Burgas wynosił a nieco ponad dwa tysią ce kilometró w. Nie musieliś my dł ugo jechać przez Rosję , kierują c się na Kursk do przejś cia granicznego Krupets, któ re przechodzi do miasta Glukhov na terytorium Ukrainy. Odessa okazał a się być ś rodkiem drogi (bardzo mi przykro, ż e nie był o czasu, aby choć jednym okiem zobaczyć to cudowne miasto).
A wię c tysią c kilometró w dziennie, jeś li chcemy dostać się do Burgas z jednym noclegiem. Doś wiadczeni kierowcy powiedzą bzdury i bę dą mieli rację pod pewnymi wzglę dami, ale pod pewnymi nie, trzeba wzią ć poprawkę za nieznajomoś ć drogi jako takiej, a takż e okolicznoś ci sił y wyż szej, któ re mamy w naszej ojczyź nie, ż e nasi sł owiań scy są siedzi mają pod dostatkiem każ dego dnia. W tym samym kierunku moż na dostać się na Ukrainę przez punkt kontrolny Chomutovka, znajdują cy się na autostradzie Kijó w-Moskwa. Ale doś wiadczeni podró ż nicy na Ukrainę odwiedli nas od tej trasy, zwykle zbiera się tam duż o ludzi. Nie mogę potwierdzić , nie widział em tego, ale szanowanym ludziom moż na zaufać na sł owo. Nie bę dę opisywał drogi do granicy, nie jest ciekawa, a każ dy ma swoją , w zależ noś ci od tego, kto ską d jedzie, nikomu niczego nie narzucam, po prostu opowiadam swoje uczucia i wraż enia ze wszystkiego, co się wydarzył o nas.
Granica ...to okropne sł owo dla każ dej osoby sowieckiej.
Tak, a czasami takż e w postsowieckim, my, któ rzy ż yliś my przez dziesię ciolecia pod masą wszelkiego rodzaju zakazó w, wcią ż odczuwamy strach, gdy się do niego zbliż amy. Przyznaj, bo podchodzą c do okienka pogranicznika na lotnisku i wycią gają c paszport, zawsze jesteś zdenerwowany. Tak jest? Boimy się , co jeś li ich nie wpuszczą , a co jeś li coś im się nie spodoba, a twarze pogranicznikó w siedzą cych w „budkach” nie wró ż ą dobrze (nie rozumiem, gdzie znajdują ich). Ale to już wszystkie teksty, a jeś li w istocie, to zbliż ają c się do kontroli granicznej, jak zawsze był em trochę zdenerwowany, przychodzą mi do gł owy ró ż ne myś li, czy zapł acił em ostatnią grzywnę w policji drogowej, któ ra przyszł a od komornika sł uż by, czy straż graniczna przywią ż e się do blokó w papierosó w, któ re nosimy w walizce (moi rodzice palą , niestety), co jeś li, co jeś li… i tak dalej. Zwykł e myś li o „szufelce”, ż e tak powiem, chociaż przekraczał już tę granicę tysią c razy i nie pierwszy paszport jest już nabijany wizami.
Znakomite wraż enie zrobili rosyjscy pogranicznicy. Nie powiem, ż e to pierwszy raz w ż yciu, ale i tak nieczę sto się tak spotykacie, nie boję się tego sł owa, kulturalni i pomocni pracownicy, zaró wno pogranicznicy, jak i celnicy. Jedyną rzeczą , w któ rej jeszcze nie docieramy do Unii Europejskiej, jest to, ż e samochody są jeszcze oglą dane (trzeba to powiedzieć bardzo formalnie) i deklaracja celna na wywó z czasowy samochodu jest nadal wymuszona do napisania. Gazeta jest szczerze pozbawiona sensu. Idealnie wycią gną ł paszport przez okno nie wysiadają c z samochodu, dali „pieczą tkę ” i jechali dalej z Bogiem. Czy to jest trudne? Zł apał eś wielu gwał cicieli wś ró d osó b prywatnych, panó w, celnikó w? Przecież bą dź my szczerzy, ci, któ rzy mają coś do przemycenia, już dawno znaleź li opcje i spokojnie się noszą . Czy ma wię c sens machanie wł asnymi obywatelami. Ale muszę przyznać , ż e tempo naszej odprawy celnej był o nadal bardzo szybkie.
Ż yczyli nam nawet szczę ś liwej podró ż y i uś miechali się . Naprawdę mam nadzieję , ż e nadal idziemy we wł aś ciwym kierunku. Ale z jakiegoś powodu bardzo powoli. Ale ukraiń scy celnicy i straż nicy graniczni. Tak. Nie mogę pisać bez emocji, przepraszam, ale myś lę , ż e zrozumieją mnie ci, któ rzy choć raz byli na Ukrainie. Podniesienie korupcji na granicy do rangi prawie sprawy pań stwowej to, przepraszam, nie ma mowy. „Republika Bananowa” oddaje to, co widzieliś my na ukraiń skim posterunku celnym. Tak wię c szczerze mó wią c, nigdy nie wył udzono od nas pienię dzy, nawet nasi policjanci drogowi, któ rych obwiniają o to, ile wart jest ś wiat, są anioł ami w poró wnaniu z ukraiń skimi celnikami. W pierwszej „budce” na terenie Ukrainy para wesoł ych pogranicznikó w wepchnę ł a mi trzy kartki po ukraiń sku ze sł owami: „To moż e pomó c, inaczej utkniesz tu na dł ugo ”.
Podpowiedź zrozumiał am od razu, nie chciał am tracić czasu na wyjaś nianie, ż e „nie wielbł ą d”, wię c z otwartym sercem przekazał am pię ć set rubli jako pomoc materialną dla bratniego narodu ukraiń skiego. Szybkoś ć z jaką chł opaki wypeł niali swoje papiery był a po prostu fenomenalna, od razu poł oż yli je gdzieś na stoliku nocnym i dali mi zieloną kartkę . Jestem skł onny się spierać , pod koniec zmiany wszystko jest po prostu wyrzucane ze stolika nocnego, no có ż , nie wierzę , ż e ktoś tego potrzebuje lub idzie do archiwum, nawet tam nie podpisaliś my. Dalej pogranicznicy poszli radoś niej, chł opaki powiedzieli w radiu, ż e z nami sprawa został a „rozwią zana”, podobno nie dodzwonili się do celnikó w. Potem zaczę ł o się : „Jedź samochodem tutaj”, „Jesteś po raz pierwszy na Ukrainie”, „A potem musisz sporzą dzić deklarację ”, „A potem sprawdzimy samochó d” i tak dalej.
Wszystko to trwał oby w nieskoń czonoś ć , ale wtedy pojawił się jakiś wielki szef i bardzo gł oś no powiedział swoim podwł adnym, ż e się mylą . Potem zostaliś my zwolnieni w cią gu minuty, chociaż smutny, smutny celnik nadal pró bował obejrzeć samochó d i znaleź ć usterkę w paczce Paracetamolu leż ą cej w podł okietniku. Przeraż enie. Wstyd dla ukraiń skiego rzą du. Po prostu nie mogę znaleź ć innych sł ó w. Czym jest NATO, czym jest Unia Europejska, o czym mó wicie, drodzy panowie Juszczenko i Tymoszenko. Najpierw musisz przywró cić porzą dek w swojej doś ć duż ej republice, przynajmniej minimalnie, usuną ć wszystkie te szumowiny z ich postó w, usuną ć policję drogową , któ ra ż ebra dziesię ć razy gorzej niż nasza. To smutne, bardzo smutne obserwować , jak mię dzy tymi, któ rzy do niedawna stanowili jedną Moc, przebiegał a linia nieporozumień , nienawiś ci i wzajemnych wyrzutó w. To jest tragedia naszych czasó w, inaczej nie mogę powiedzieć.
Ale są , są jeszcze na ś wiecie celnicy, któ rzy są gorsi od Ukraiń có w, choć nie w sensie ł apó wek… lepiej by je wzię li. Wię cej na ten temat nieco dalej.
W zasadzie mogę powiedzieć , ż e czymś nieoczekiwanym dla nas był o to, ż e przy wjeź dzie musimy wskazać przejś cie graniczne, przez któ re opuś cimy Ukrainę . Znaczenie tego znowu nam umknę ł o, ale tak musiał o być , a ponieważ nie znał em ż adnych przejś ć , wskazał em na mapie najbliż szego Reni i w koń cu wylą dowaliś my w Vinogradnoye, gdzie odważ na granica straż nicy prawie nas odwró cili, ale za 50 hrywien zgodzili się wypuś cić go tutaj, potrzą sają c palcami. Wydaje mi się , ż e to kolejny pó ł legalny sposó b przekupstwa, jest duż o przejś ć , wszystko jest w pobliż u, spró buj trafić na wł aś ciwy, a potem przejedź kolejne 50-80 km. , gdy jesteś już przy upragnionym celu, wydaje się , ż e jest poza kontrolą , wię c panowie straż y granicznej to wykorzystują.
Chociaż szczerze mó wią c, na „listy” praktycznie nie mieliś my ż adnych skarg, celnicy nawet nie spojrzeli na samochó d, mimo ż e są tu ś wietni. Daliś my im nawet butelkę wody mineralnej „Lipieck”, kontrast jest zbyt mocny, chociaż to też ż ebracy, ale przynajmniej szanują cy się ż ebracy.
Plac spotkał się z dobrymi drogami i zupeł nym brakiem kantoró w (jakoś sł ynnie przemknę liś my obok babć po granicy, moż e się zmienią , ale kurs najprawdopodobniej nie do koń ca uczciwy). Ale drogi naprawdę zaskoczył y. Absolutnie pusta autostrada Moskwa - Kijó w zdenerwowana tylko w miejscu naprawy, z objazdem czterdziestu kilometró w. Wycieczka do tego ukraiń skiego zaplecza pokazał a, ż e tam nie ma dró g i podobno nigdy ich nie bę dzie. W niektó rych miejscach asfalt „zuż ył się ” do podł oż a gruntowego i ż wirowego. Ale ogó lnie bardzo dobra i szybka droga. Do 150 km.
przed Kijowem zatrzymaliś my się , ż eby coś przeką sić w prostej przydroż nej kafejce, nazwisk nawet nie pamię tał em, są nas tam tysią ce, ceny bardzo mnie zaskoczył y, na Ukrainie wszystko jest droż sze niż w Rosji i znacznie droż sze. Jedzenie przy okazji okazał o się niezł e, ale nie dział ał o to na wyobraź nię , przynajmniej dzię ki temu nie cierpieliś my z ż oł ą dkami. Nie mogę nazwać tego smacznym, chociaż chciał em spró bować prawdziwej ukraiń skiej kuchni, szkoda, ż e nie wiedzieliś my, gdzie moż na to zrobić , a czasu był o mał o. Za Kijowem, w kierunku poł udniowym do Odessy, znajduje się oszał amiają ca szeroka autostrada z doskonał ym zasię giem. Patrzą c na rozklekotane domy na wsiach i prawie cał kowity brak infrastruktury wzdł uż autostrady, odebraliś my drogę jako coś z filmu science fiction, a przynajmniej z innego wymiaru.
do Odessy, któ ra na drugi dzień nam się odbił a, przez co do Burgas dotarliś my pó ź no w nocy, ale o tym pó ź niej znowu się spieszy. Bliż ej Odessy ż ycie pojawia się na drodze, któ ra sto kilometró w za Kijowem zdaje się koń czyć . Zatrzymaliś my się na noc w mał ym motelu przy autostradzie, zostawiają c samochó d tuż przy wejś ciu. Ani motel, ani sam kompleks nie zasł ugują na pochwał y ani negatywne opinie, zwyczajny, umiarkowanie czysty, bardzo drogi (luksus 600 hrywien), w ogó le typowy przedstawiciel swojej klasy, gdzie moż na zatrzymać się tylko w wielkiej potrzebie i jedynej chę ci wyjdź nastę pnego ranka tak szybko, jak to moż liwe.
Dziś rano, dzię ki Bogu, przyjechaliś my i ruszyliś my dalej na poł udnie, przy okazji chcę powiedzieć , ż e nie mieliś my normalnej mapy Ukrainy dla nawigatora, wię c kupiliś my papierową na stacji benzynowej, któ rej nigdy nie ż ał ował em, a biorą c pod uwagę okresowe „zakł ó cenia” nawigacji wszę dzie, w tym w Europie Zachodniej, pó ź niej kupił em mapy wszystkich krajó w, do któ rych musieliś my jechać . Z mojego już sporego doś wiadczenia w korzystaniu z nawigatora mogę powiedzieć , ż e jest on niezbę dny w duż ych miastach i ogó lnie w każ dym mieś cie jest niezbę dny, znajdź drogę do hotelu lub obierz wł aś ciwy kierunek do nastę pnego miasta. Ale na autostradach nawigacja czę sto zawodzi, gubi się w rozwidleniu i moż e nie wysł ać cię w ogó le tam, gdzie chcesz. Wię c radzę poł ą czyć nawigację ze starymi, dobrymi mapami papierowymi, bę dzie to o wiele bardziej niezawodne niż wę drowanie po nieznanych krajach bez prawdziwego zrozumienia, doką d się poruszasz.
Szybko przejechaliś my przez Odessę , bardzo pozytywne emocje wzbudził policjant, któ ry zatrzymał mnie za zł e zachowanie podczas jazdy po ringu. Uś miechną ł się , przedstawił się , zapytał , doką d jedziemy, wyjaś nił , w czym się mylił em, zapytał , czy pił em, na negatywną odpowiedź powiedział : „Có ż , jesteś na drugim dniu wakacji, czas zaczą ć ”, przekazał dokumenty i ż yczył udanej podró ż y. Dzię kuję Ci. Na tej ziemi wcią ż są ludzie. (Jego kolega, zł apawszy mnie na radarze pię ć dziesią t kilometró w od granicy, zaczą ł bł agać o czterysta hrywien, ale w koń cu zadowolił o go pię ć set rubli. Myś lę , ż e był zadowolony z trzystu, ale znowu czas był bardzo drogi).
Po Odessie droga wyraź nie się pogarsza, ale generalnie nie jest zbyt ruchliwa. Do granicy pozostaje od 50 do 110 km. w zależ noś ci od wybranego przejś cia. Na Ukrainie ró wnież polecam tankowanie, bo benzyna jest na pewno tań sza niż w Europie, choć nieco droż sza niż u nas.
Jakoś ć paliwa jest generalnie zadowalają ca, ale ż eby nie ryzykować , wybieramy bardziej efektowne kompleksy, najlepiej znane marki paliw. Naprawdę nie chciał em zabijać auta kiepskim olejem napę dowym na samym począ tku podró ż y.
Granica ukraiń sko-moł dawska, jak pisał em powyż ej, minę ł a doś ć szybko i kulturalnie od strony Niepodległ oś ci, z wyją tkiem opisanego już drobnego incydentu z niedopasowaniem przejś cia wskazanego w paszporcie do tego, do któ rego dotarliś my. Moł dawski punkt kontrolny spotkał się z cał kowitą ciszą i dwoma znudzonymi straż nikami granicznymi. Ponury chł opak wyszedł z punktu kontrolnego, zabrał paszporty i podszedł do komputera. Patrzył na paszporty przez jakieś pię tnaś cie minut, szczerze zmarnował czas i patrzył na mnie w każ dy moż liwy sposó b, ale ż eby zapł acić przy wjeź dzie do kraju przez któ ry przejeż dż amy najwyż ej 50 km. uznaliś my to za niepotrzebne, w koń cu wypuszczono mnie celnikom, któ rzy krzywią c się na samochó d z zewną trz, ró wnież usiedli, piszą c coś dł ugo i aktywnie.
Na skrzyż owaniu Giurgiulesti był a cał kiem przyzwoita kolejka (mogę się pomylić w transkrypcji). Nazwano to, jak się pó ź niej okazał o, zaskakują co powolną i niesamowicie gł upią pracą moł dawskich pogranicznikó w. Musieliś my odczekać co najmniej pó ł godziny, po czym pozwolono nam udać się do punktu kontrolnego, gdzie miejscowy chł opak w duż ej zielonej czapce sprawdzał numery karoserii samochodó w. Wszystko bez wyją tku, poró wnują c to z tym, co wskazano w arkuszu danych. Na pytanie „Dlaczego? ”Otrzymał em odpowiedź „ Tak powinno być ”i zaczę liś my z nim szukać , ponieważ nie znał em lokalizacji numeru ciał a. Myś lę , ż e ten pomysł szybko się nim znudził , ale w koń cu dotarliś my do bagaż nika, gdzie znaleź liś my jakiś znak, któ ry usatysfakcjonował przedstawiciela wł adz Republiki Moł dawii.
Chyba koleś się tylko zastanawia gdzie znajduje się numer karoserii na jakim zagranicznym samochodzie, czy ciekawie zajrzeć pod maskę , nie wiem, ale takiego wariata nie widzieliś my nigdzie indziej, tym bardziej to nie jest jasne dla niego, jaka to ró ż nica, bo wyjeż dż amy z kraju tym samym samochodem, któ rym wjechaliś my. Logika jest niemoż liwa do znalezienia. Nie mó wią c już o tym, ż e obsł ugiwał nas bardzo powoli, w tym czasie kolejka zebrał a się u celnikó w sprawdzają cych dostę pnoś ć zapł aty za ś rodowisko, gdzie musieliś my stać jeszcze dziesię ć minut. W rezultacie, ż eby wyjechać z Moł dawii, w któ rej nie leż ał a ona w tak ucią ż liwy terytorialnie dla nas Rosjan sposó b, nigdy bym nie pojechał . Rumuni, w poró wnaniu ze wszystkimi innymi, są prawdziwymi Europejczykami. W ogó le nie widzieliś my odprawy celnej, pogranicznicy zabrali paszporty, zwró cili je w minutę i ż yczyli nam udanej podró ż y.
Generalnie, jeś li zdecydujesz się na tę trasę , radzę uzbroić się w cierpliwoś ć.
Cał kowita strata czasu moż e wynosić co najmniej cztery godziny, prawdopodobnie wię cej przy mniejszym szczę ś ciu.
Dalsza narracja bę dzie prowadzona wedł ug krajó w.
Rumunia: Pomimo niedawnego przystą pienia do Unii Europejskiej i oczywistej dumy zwią zanej z tym wydarzeniem (flagi Unii Europejskiej powiewają na każ dym kroku), Rumunia wcią ż jest daleka od tego, do czego przywykliś my jako Europa. Od razu zaznaczę , ż e na wsiach jest duż y problem ze znalezieniem osoby angloję zycznej. Ogó lnie kraj nie sprzyja nauce, ję zyk jest niezrozumiał y, znaki drogowe w ję zyku angielskim nie są duplikowane, drogi są wą skie i przeważ nie gorsze niż w centrum Rosji. Jeś li zatankujesz na terytorium Ukrainy i zaopatrzysz się tam w kanapki i wodę , moż esz przelecieć przez Rumunię bez zatrzymywania się . Wydawał o nam się to najbardziej sł uszne, ale trzeba wymienić kilka euro na lokalne „lei”, ponieważ po drodze trzeba zapł acić.8 lei za przeprawę przez most na Dunaju.
Teoretycznie moż na wymienić pienią dze w dowolnym oddziale banku, ale spę dziliś my na tym okoł o czterdziestu minut, ponieważ miejscowy kasjer dł ugo nie mó gł wpisać nazwiska z paszportu do komputera. Szczerze mó wią c, nie udał o nam się do koń ca ustalić przyczyny tak duż ego opó ź nienia, ponieważ nikt w banku nie mó wił w innym ję zyku niż lokalny. Samochó d wywoł ał też prawdziwe poruszenie wś ró d miejscowych „tubylcó w”, miejscowi ż ebracy i bezdomni natychmiast zaczę li się dla nas gromadzić . W sumie przyjemnie był o niewiele, przy pierwszej okazji wycofaliś my się z ulicy. Nie powiodł a się ró wnież pró ba zakupu wody w mał ym sklepie bliż ej granicy z Buł garią . Sklep okazał się odpowiednikiem przecię tnego rosyjskiego sklepu wielobranż owego z bardzo ograniczonym asortymentem i linią kilkunastu lokalnych mieszkań có w.
Nie radził bym wię c pozostawać dł uż ej w Rumunii, choć oczywiś cie bliż ej Bukaresztu sytuacja prawdopodobnie się poprawi. Nie polecam też jeź dzić po Rumunii nocą , moż na nie zauważ yć duż ej dziury na samym ś rodku drogi lub, nie daj Boż e, wozu konnego lokalnych chł opó w, na któ rym w zasadzie nie ma znakó w identyfikacyjnych. W aplikacji postaram się zał ą czyć mapę trasy dla Rumunii, lub jak nie wyjdzie to opiszę przez osady, bo ł atwo się w tym kraju zgubić , a ja osobiś cie nie mogł em znaleź ć normalnego mapa dla nawigatora. Jeś li twoja trasa powrotna bę dzie przebiegać ró wnież przez Rumunię , zaleca się zakup lokalnej karty ekologicznej (winiety) na dowolnej stacji benzynowej, moż e nie poprosić o nią przy wejś ciu, ale na pewno zapytają w drodze powrotnej, organy celne Funkcjonariusze ustanowili grzywnę za jej nieobecnoś ć po prostu szaloną - 50 euro. Ale moż esz zgodzić się na dwadzieś cia.
Ł atwiej wię c kupić tygodniową winietę za dziesię ć lei i unikną ć problemó w.
Przejś cie graniczne do Buł garii znajduje się w pobliż u miasta Konstanca, do Rumunii jest doś ć daleko, okoł o 300 kilometró w. Nawierzchnia drogi normalizuje się dopiero bliż ej wybrzeż a, ale pł ó tno jest nadal bardzo wą skie, niewygodne jest wyprzedzanie. Ponieważ staraliś my się jak najszybciej przejechać przez Rumunię , nie mogę Wam podać ż adnych zabytkó w tego kraju, turystyka jest wcią ż sł abo rozwinię ta, wybrzeż e jest zaję te gł ó wnie przez miejscową ludnoś ć , jest bardzo duż a liczba osó b wynajmują cych lokale po drodze. Ogó lnie wybrzeż e sprawia przyjemniejsze wraż enie, ale wcią ż jest daleko od Europy.
Buł garia: przejś cie graniczne Durankulak. Buł garzy i Rumuni migrują tam iz powrotem, sprawdzają c swoją toż samoś ć , jak dobrze jest być jednym pań stwem.
Nas też nie zatrzymali, podbili nam paszporty i wpuś cili nas do kraju. Nawet nie wysiedliś my z samochodu. Przy okazji poproszono nas o ubezpieczenie samochodu tzw. Zieloną Kartę na wszystkich granicach, od Ukrainy po Buł gar. Po buł garsku nigdy jej nie pytali, choć trzeba przyznać , ż e nie mieliś my już granic w zwykł ym tego sł owa znaczeniu. Mię dzy Warną a Burgas jest okoł o 70 kilometró w przeł ę czy, drogi tam są dobre, ale raczej strome, Buł garzy jeż dż ą ostro i czasami bardzo ryzykownie, o czym ś wiadczy doś ć duż a liczba wypadkó w, należ y uważ ać.
Co zobaczyć w Buł garii na wakacjach w Sł onecznym Brzegu lub jego okolicach? No, oczywiś cie, przede wszystkim Stare Miasto w Nesebyrze. Szczegó lnie interesują ce jest spacerowanie tam wieczorem, kiedy stare, prawdziwie buł garskie domy są oś wietlone ze wszystkich stron.
Jest wielu turystó w, gł ó wnie mieszkań có w Wielkiej Brytanii, któ rzy osiedlili się na wybrzeż u Morza Czarnego ze wzglę du na niskie ceny oraz cał kowicie europejskie warunki ż ycia i obsł ugi. Na Starym Mieś cie jest wiele wspaniał ych mał ych restauracji, oferują cych gł ó wnie ś wież e lokalne ryby przyrzą dzane na ró ż ne sposoby, a takż e niektó re przysmaki z owocó w morza. Z restauracji, któ re odwiedziliś my, mogę wymienić restauracje Romantika i Neptun, któ re znajdują się na ró ż nych krań cach miasta i mają otwarte tarasy z doskonał ym widokiem na zatokę (Romantika) lub Sł oneczny Brzeg (Neptun). Jest też dobra restauracja Gloria Mar, poł oż ona tuż pod Romanticą , wieczorami nie moż na tam znaleź ć stolika, wszyscy lokalni beau monde w drogich samochodach rezerwują cał ą restaurację z wyprzedzeniem, ale cał kiem moż liwe tam obiad po poł udniu, ceny niewiele odbiegają od ś redniej w mieś cie.
Ceny we wszystkich restauracjach są umiarkowane, lokalna waluta to „lew”, jest wiele wymiennikó w, w czasie naszej wizyty optymalny kurs zakupu w stosunku do euro wynosił.1, 93 lewa za 1 euro. Pamią tki w Nesebyrze są tań sze niż w Sł onecznym Brzegu i jest wię kszy wybó r, jednak warto zauważ yć , ż e kosmetyki ró ż ane i popularne wś ró d turystó w ró ż owe mydł o w aptekach lub duż ych sklepach w Burgas jest bardziej opł acalne. W lotosnikach w kurortach czasami kosztuje to dwa razy wię cej.
Koniecznie odwiedź park wodny Nesebyr. Stoi na nadmorskiej autostradzie Burgas - Warna i osobiś cie był em po prostu zdumiony. Co prawda w sezonie jest duż o ludzi i czasem trudno jest znaleź ć darmowy leż ak lub kó ł ko do jazdy na nartach, ale warto. Park posiada czterdzieś ci ró ż nych atrakcji wodnych, w tym bardzo wysokie zjeż dż alnie i pię kną sztuczną rzekę . Park wodny bę dzie interesują cy zaró wno dla dorosł ych, jak i dla dzieci, wię c cał kiem moż liwe jest spę dzenie w nim cał ego dnia, na pewno bę dziesz chciał tam wró cić.
Decydują c się na odpoczynek od morza i zakupy, wcale nie trzeba jechać serpentynami z powrotem do Warny, odwiedzić niedawno otwarte centrum Burgas Plaza w Burgas z duż ą liczbą sklepó w znanych europejskich marek. Ceny są doś ć demokratyczne, jak wszystko w Buł garii.
Z hoteli mogę polecić kompleks Sol Nessebar Palace (4+ gwiazdki) lub pię ciogwiazdkowy Sunset Resort poł oż ony w Pomorie. Rosjanie w Buł garii są traktowani bardzo dobrze, ję zyk jest bardzo zrozumiał y dla rodzimego ucha, a nawet jeś li nie mó wisz po buł garsku, a sprzedawca w sklepie nie zna nawet sł owa po rosyjsku, zawsze znajdziesz wspó lny ję zyk. Unia Europejska zaczę ł a budować drogi, od Sofii do Burgas trasa jest po prostu wspaniał a. Wybrzeż e rozwija się w zawrotnym tempie i myś lę , ż e w cią gu pię ciu lat cał a budowa zostanie ukoń czona. Kryzys nie zabił by wszystkiego.
W trakcie tworzenia trasy odkryto ciekawą rzecz - prawie na cał ej granicy grecko-buł garskiej nie ma ani jednej przepustki samochodowej. I choć patrzą c na mapę wydaje się , ż e z Burgas do Grecji jest na wycią gnię cie rę ki, tak naprawdę musieliś my udać się na drugi koniec kraju. Dobrze, ż e kraj jest wcią ż mał y. Wychodzą c wię c z domu wcześ nie rano 14 sierpnia ruszamy autostradą Burgas - Sofia w kierunku Pł owdiwu do Salonik. Nawiasem mó wią c, nawigator tutaj uparcie proponuje jechać do Sofii i dopiero stamtą d udać się na duż ą autostradę w kierunku Grecji. Taka ś cież ka jest moż liwa, ale czasowo jest bardzo dł uga, choć wyklucza drogę przez przeł ę cze, któ rych na zachó d od Pł owdiwu jest mnó stwo. Wzię liś my kurs do Pazardż ik, a nastę pnie do Welingradu i bezpiecznie przejeż dż ają c przeł ę cze ruszyliś my na granicę grecką.
Te rejony Buł garii obfitują w oś rodki narciarskie, niestety nie mieliś my jeszcze okazji przetestować ich pod ką tem odwiedzalnoś ci, ale przynajmniej powinny doró wnywać kurortom nadmorskim. Dzię ki narciarstwu sezon turystyczny w Buł garii trwa praktycznie cał y rok, wszystkie sklepy z pamią tkami na przeł omie wrześ nia i paź dziernika przenoszą się do oś rodkó w narciarskich, gdzie mieszkają do kwietnia - maja. W gó rach miejscowi sprzedają mió d, nawiasem mó wią c, moż na go kupić prawie w cał ym kraju, ale w gó rach jest wię kszy wybó r, na wybrzeż u najczę ś ciej sprzedają niezbyt smaczny ró ż.
Grecja: Ostatnia granica, na któ rej sprawdziliś my dokumenty i wbiliś my pieczą tkę na wjeź dzie do strefy Schengen. Cał a procedura trwał a dziesię ć minut, nie wię cej. Swoją drogą zaglą dają też do dokumentó w Buł garó w, ale oczywiś cie nie potrzebują wiz i nie przyklejają na nich pieczą tek.
Do Salonik od granicy okoł o stu mil wzdł uż budowanej autostrady jest bardzo mał o samochodó w, fajnie się jeź dzi. Najważ niejszą rzeczą podczas poruszania się po mieś cie jest nie mylić się na duż ych rozwidleniach, są one bardzo osobliwe wś ró d Grekó w, jeś li musisz jechać w prawo wzdł uż autostrady, skrę ć w lewą stronę na rozwidleniu. Tak wię c prawie wjechał em do samych Salonik, nie ma tam nic do roboty poruszają c się tranzytem i mają c bilety na prom na obecną datę . Mimo to lepiej też kupić kartę . Nawigator nie zawsze prawidł owo wyznacza trasę . Po podzieleniu autostrad na tę , któ ra biegnie na poł udnie do Aten i na zachodnią , prowadzą cą odpowiednio do Igoumenitsy i Wł och, autostrada zamienia się we wspaniał ą wielopasmową autostradę z niesamowitą liczbą tuneli. Pamię taj, ż e drogi w Grecji są pł atne, chociaż ta opł ata jest bardzo skromna w poró wnaniu do Europy Zachodniej, ale musisz mieć kieszonkowe na podró ż.
Najwyraź niej ci ludzie mają we krwi reż im oszczę dnoś ci, ponieważ są w peł ni przygotowani do takich podró ż y. Ś piwory, dmuchane materace, pompki do pompowania tych materacy, nawet mał e dwuosobowe namioty był y rozstawiane na prawie wszystkich otwartych pokł adach. Na promach skandynawskich, zwł aszcza na kró tkich lotach krajowych, spotykaliś my ludzi ś pią cych na korytarzu, ale nigdy nie był o tam tak masowej obecnoś ci. Być moż e bezskutecznie wybrano czas na pł ywanie, w przyszł oś ci na pewno się tym zajmę . Sam prom MINOAN LINES Europa Palace jest doś ć standardowy, poza tym, ż e jest zauważ alnie wię kszy od tych, któ rymi pł ywaliś my wcześ niej. Na każ dym promie jest sporo kabin, wię c każ dy wybiera dla siebie najwygodniejszą opcję , wolimy, ż eby był o okno, bo klaustrofobię nie jest trudno dostać w kabinach wewną trz pokł adu.
Wł ochy: Po raz pierwszy w ż yciu byliś my zmuszeni opuś cić prom prawie tył em, skaczą c po stalowych linach antypoś lizgowych. Angielska rodzina, zaparkowana na pokł adzie samochodowym obok naszego samochodu, jednym sł owem „CRAZY” wyraził a swó j stosunek do promu wł osko-greckiego i nie mogliś my się z nimi nie zgodzić . Nie doś ć , ż e prom zapeł nił się o rzą d wielkoś ci wię kszą liczbą samochodó w niż powinien (nawet przy wjeź dzie byliś my zmuszeni parkować nie wedł ug oznaczeń , ale jak najbliż ej innego samochodu i jak wysią ś ć z auta pó ź niej zwinni, sł abo mó wią cy jakimikolwiek ję zykami, ż eglarze generalnie nie interesowali się , musieli „wypchać ” jak najwię cej samochodó w, aby każ dy, komu sprzedano bilety, zmieś cił się . Oczywiś cie iw rezultacie wszyscy pojechali tam, gdzie chcieli, mimo ż e wokó ł niego był o co najmniej tysią c innych wyjeż dż ają cych samochodó w.
Ledwie wyszliś my na ulice Ankony, wprowadziliś my do nawigatora adres hotelu w Mediolanie i ruszyliś my. Zasada poruszania się po pł atnych wł oskich autostradach został a przez nas przestudiowana zimą , kiedy odwiedziliś my ten kraj na nowy rok. Znaczenie jest proste - przy zjeź dzie z autostrady koł owró t daje bilet na przejazd, ty go oszczę dzasz, a gdy zjeż dż asz z autostrady w dowolnej osadzie, znajduje się terminal pł atniczy, w któ rym pracownik wkł ada bilet i w zależ noś ci od