Iltur: okropności transferu

Tego lata moja żona i ja postanowiliśmy pojechać na wakacje do Bułgarii. Ponieważ chcieli zamieszkać nie w dużym hotelu, a w małym prywatnym hotelu w Starym Nesebyrze, pomoc biura podróży była wymagana tylko w uzyskaniu wizy i zakupie biletów (zdecydowali się pojechać autobusem - współmałżonek nie toleruje samolotów , a pociągiem trzeba było dojechać do miejsca przeznaczenia z 3 przeszczepów). Nie zastanawiając się nad tym, którego przewoźnika wybrać, zwróciłam się do pierwszego biura podróży, które trafiło w centrum naszego miasta – Iltur. Zostaliśmy tam serdecznie przywitani, wizy wydano na czas, bez problemu zamówiliśmy bilety przez Iltur, a 6 września wsiedliśmy do starego żółtego dwupiętrowego Van Hoola z numerami ogonowymi B8600HA i - jedziemy. Poza brudnym autobusem i niezbyt schludnie ubranymi kierowcami (zamiast oczekiwanych spodni, koszul i krawatów, do których oko jest przyzwyczajone podczas regularnych lotów do Niemiec, panowie mieli na sobie wyblakłe T-shirty i nosili do granic możliwości kapcie) nie ma powodu do denerwowania się w drodze do Bułgarii. Tak było. Niuanse zaczęły się później, po przybyciu do kraju. Na początek zamierzaliśmy z żoną wysadzić się gdzieś w rejonie Warny, chociaż bilety zostały kupione do Nesebyru. Coś jest nie tak z listami. Czy jednak można czymś takim zaskoczyć osobę urodzoną w ZSRR? Rozwiąż sytuację i idź dalej. W rejonie Słonecznego Brzegu autobus nagle zatrzymał się na pustynnym terenie. „Wszyscy wysiadają z autobusem z bagażami i czekają” – oznajmił zwięźle kierowca przez zestaw głośnomówiący. Około 80 pasażerów, zdziwionych takim obrotem wydarzeń, potulnie wykonało surowy rozkaz, niosąc torby i walizki w proch pobocza. Nikt nie narzekał. Po przesłuchaniu kilkunastu osób zdałem sobie sprawę, że ludzie nie są świadomi tego, co się dzieje. Postanowiłem sprawdzić u kierowców. Podszedłem do domku od strony ulicy, drzwi były otwarte - „co się stało? autobus się zepsuł? - spytał Bułgar przekopujący swoją torbę podróżną. - "Więc to jest konieczne!" - odpowiedź była bardzo krótka - i drzwi trzasnęły przed moim nosem. Dostęp do właścicieli informacji został zablokowany. A to, powtarzam, był właśnie Słoneczny Brzeg – daleko od miejsca docelowego trasy wskazanej na biletach zakupionych u Iltura (sądząc po nich, ostatnim przystankiem na trasie był Sozopol, do którego droga wyraźnie wiodła przez drogi Nesebyrze nasze serca). Ludzie nerwowo palili i czekali nie wiadomo co. Ale - nie będę zanudzał czytelnika szczegółami o półtoragodzinnym oczekiwaniu na pasażerów w słońcu na mały minibus, który potem podjeżdżał i odjeżdżał co 20-30 minut, zabierając ludzi po okolicy w maleńkich porcjach. W końcu ten nieprzyjemny niuans nigdy nie stałby się powodem, który skłonił mnie do „wzięcia pióra”.

Potem była Bułgaria. Przy cudownej pogodzie, ulubionej kuchni, znakomitych winach i pozytywnych wrażeniach. Ale cokolwiek powiesz, wszystko co dobre się kończy, a ja osobiście zawsze zaczynałem odczuwać prawdziwość przysłowia „na imprezie jest dobrze, ale w domu jest lepiej” bliżej połowy 2 tygodnia pobytu w jakikolwiek kraj. Spotkaliśmy się w drodze powrotnej.

Uwagi (9) zostaw komentarz

9 uwagi

Pokaż inne komentarze …