Zepsute wakacje z Algol

Wyjazd z Algolem do Bułgarii.

Mimo wszystko odwiedziłem Bułgarię. To prawda, z Algolem - po raz pierwszy i ostatni.

Nasze przygody rozpoczęły się na Ukrainie. Dostaliśmy bułgarski autobus, który wyglądał na 15-20 lat. Odległości między siedzeniami były tak małe, że trzeba było siedzieć po skosie. A do tego na siedzeniu przed pasażerem był zepsuty stolik (otwierał się i opadał) i niezrozumiała w działaniu kratka - w końcu jak coś tam położysz, to miejsca nie starczy nawet na 5-letnie dziecko. W popielniczkach (nie, prawdopodobnie ten autobus był z powrotem, kiedy można było palić w autobusach - około czterdzieści lat temu) były śmieci i guma do żucia. Z zagłówków zwisały brudne czerwone peleryny. Cały autobus sprawiał wrażenie, jakby wszystkie dobre rzeczy były za nim dawno temu. A teraz jest już zasłużonym emerytem, ​​który został poproszony o zastąpienie młodego kolegi w gorącym sezonie letnim. Jak się później okazało, bułgarscy partnerzy Algola, firma Shans-Tour, mieli wszystkie 20 autobusów tych samych „emerytów”

Była z nami przewodniczka Ulyana - dziewczyna w wieku 20-22 lat. Mimo wszystkich naszych przygód wciąż próbowała. I to nie jej wina, że ​​nie była odpowiednio przeszkolona, ​​nie miała jasnej trasy postojów, nie miała normalnych napojów i jedzenia, płyt z filmami i, nawet się nie jąkam, DVD z opisem kraju, w którym się znajdujemy. jechały. Tam nic nie było. Z jakiegoś powodu wszystko to odbywa się w normalnych, regularnych autobusach międzymiastowych. Woda do kawy i herbaty jest za darmo o każdej porze - i nie w nocy. Kanapki, woda mineralno-słodka, piwo, frytki, pistacje, orzechy dodatkowo płatne. Jest lodówka, kuchenka mikrofalowa, a nawet (o cud!) działająca toaleta, która jednak otwierana jest tylko w skrajnych przypadkach. Autobus, którym musieliśmy jechać 28 godzin (jak się później okazało – znacznie więcej) to nic z tego! Nie, wciąż była kawa rozpuszczalna i herbata. Warzono je wodą z termosu. Ale, Ulyana, nie piję kawy o dwunastej wieczorem. Mieliśmy nawet telewizor - jeden czarno-biały, nie - czerwono-biały, a drugi został znaleziony przez samych pasażerów - przewodnik był szczerze zdziwiony, że istnieje. Taki mały składany - w samochodach, ale nie w autobusach. Ale oto pech - zaczęli nam to pokazywać dopiero wtedy, gdy jeden z pasażerów pokazał swój dysk z bajkami! Czy naprawdę trudno jest nagrać 5-6 płyt z filmami dla rodzinnej publiczności? (Kiedy w drodze powrotnej, pełnym autobusem, dzieci zaczęły pokazywać „300 Spartan”, kto to zobaczył, zrozumiałby, że pasażerowie prawie pokonali przewodnika).

I tak wyjechaliśmy. Dostaliśmy paszporty i informacje, które zawierały głównie ostrzeżenia, że ​​można nas obrabować, oszukać w kantorach, wysadzić z autobusu, jeśli się upijemy - ale i tak chcieliśmy się upić po 8 godzinach podróży! A firma za to wszystko oczywiście nie ponosi odpowiedzialności! Zbawienie tonących jest dziełem samych tonących!

Pierwsza niespodzianka - nie jechaliśmy przez Stryj, ale przez Bóbrke. Więc jedźmy tam szybciej! Nie. Szybciej nie wyszło, bo w Iwano-Frankowsku trzeba było odebrać pasażerów. Pierwszy przystanek „sanitarny”. Kawiarnia "Klen". Kawiarnia to wielkie słowo! Klon „Klon”. Tutaj jest bardziej poprawne. W pobliżu jest toaleta „jak toaleta”. Okropny, brudny - już naładowany dodatnim ładunkiem i nastawiony na dobry odpoczynek. Z jakiegoś powodu nie chciałem tu jeść - prawdopodobnie chciałem uratować zdrowie i pieniądze partnerów ubezpieczeniowych. Kawę jednak odważyłam się wypić, bo nikt w autobusie nam jej nie zaproponował. Następnie odbieramy pasażerów na stacji w Czerniowcach, gdzie nie wolno nam było iść do toalety – nasz przewodnik nie wie, że na każdej stacji jest toaleta!

A tu przystanek na normalnej stacji benzynowej z kawiarnią i supermarketem, gdzie powiedziano nam, że możemy odpocząć i zjeść i kupić, bo na kolejny autobus „Algol” musimy czekać, bo łatwiej jest przekroczyć granicę razem. Jak się później okazało, na drugi autobus trzeba było czekać ponad trzy godziny i to wcale nie po to, żeby „przekroczyć granicę”, tylko dlatego, że dzieci z drugiego autobusu zostały zarejestrowane u naszego przewodnika! I byliśmy zmuszeni stać z powodu niedociągnięć „Algola” przez dodatkowe trzy godziny.

Ale nie wiedzieliśmy, że nasze przygody dopiero się zaczynały i że najbardziej „zabawy” jeszcze przed nami!

Granica! Wreszcie! Bardzo żwawo jechaliśmy do granicy, a po lewej stronie ciągnęła się niekończąca się kolejka samochodów. Dziesiątki, jeśli nie setki turystów, autobusów i innych osób w samochodach, a przed nami tylko nasz drugi autobus! Odebrano nam paszporty... a oni ich nie zwrócili. Minęła godzina, druga, trzecia - paszporty w końcu zwrócono, ale nie dla wszystkich: najpierw zabrano troje dzieci z autobusu, potem jeszcze dwoje. Nasza przewodniczka walczyła o nie z całych sił, ale zwyczaje były nieugięte – dokumenty zostały sporządzone błędnie! Pełnomocnictwo dla towarzyszących dzieci zostało wydane na 18 osób, prawie dla wszystkich, którzy pracują w Algolu, z wyjątkiem… naszego przewodnika! Przegapiliśmy trzy białoruskie autobusy, trzy ukraińskie, ale one nas trzymały i trzymały! Nie było toalety, kawiarni... Bezcłowy był nieugięty - bez paszportu - bez obsługi! Dopiero po trzech godzinach udało nam się bezcłowo dostać się do Ukrainy. Tak, po bezcłowym w Boryspolu lub Petersburgu - żałosny widok! Od razu rzucę się do przodu: Rumuni w ogóle ich nie mają, Bułgarzy mają darmowy sklep półtora do dwóch razy droższy niż nasz, Turcy mają kiosk! Na początku czwartej godziny jednak przepuszczono nas, usuwając pięciu z autobusu. A oto kolejne trzy godziny czekania już w kolejce z Rumunami. O 23-00 zaoferowano nam kawę i herbatę, ale już nic nie chcieliśmy - po prostu chcieliśmy iść. Dzieci, które jechały do ​​obozu, ogarnąwszy sobie wolne życie, upiły się tanią whisky z bezcłowego podatku i nie licząc sił „przywiozły” za pół autobusu! Przewodnik praktycznie nie żył po tych wszystkich przygodach. Nie mogła sama wyciągnąć pijanych nastolatków z autobusu! Aby jakoś pozbyć się zapachu, nalała do autobusu odświeżacz powietrza. Środek nocy. Rumuni w końcu zwrócili paszporty i pojechaliśmy, zostawiając na Ukrainie pięć osób.

W rezultacie, przybywszy na granicę o 16-30, wjechaliśmy do Rumunii o północy!

Jechaliśmy półtorej godziny, nagle zatrzymaliśmy się, a przewodnik powiedział, że została wezwana i kazano czekać na dzieci, które zostały zabrane z autobusu. Oburzenie pasażerów nie miało granic! Po ośmiu godzinach stania musimy stać w miejscu, nie wiadomo jak długo i czekać na pasażerów, których usunięto z powodu niedbałej pracy Algola! Pasażerowie byli gotowi podrzucić przewodnik i pojechać dalej - przynajmniej. Maksymalnie zadzwoń do telewizji z Czerniowiec i daj Algolowi kompletne przebranie. W końcu ruszyliśmy dalej.

Szósta rano. Staliśmy na otwartym polu i ogłosili nam: toaleta! W terenie! To tak, jakbyśmy byli jakąś bestią! A my wciąż czekamy na wysiadające dzieci, które zabierają za nami autobusem! W efekcie wyładowani pasażerowie zostali odstawieni i przejechaliśmy przez kraj, nie wiadomo, jak to się skończyło w Unii Europejskiej - przez Rumunię!

Przez całą Rumunię zadawałem sobie pytanie – dlaczego oni są w Unii Europejskiej, a nie my? Co znaleźli, czego my nie mamy? Wyobraźcie sobie kontrast: przedmieścia Czerniowiec i trzy-czteropiętrowe pałace milionerów, którzy wyszli z „Kalinowskiego” rynku i „zwykłych” ukraińskich celników oraz standardowa rumuńska wioska z parterowymi domami z rozklekotanymi dachami! Kontrast jest imponujący!

O czwartej powiedziano nam, że do granicy zostały trzy lub cztery godziny. O dziesiątej, po nieustannej jeździe (nie traktuję postoju w kukurydzy poważnie) zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej, ale okazało się, że postój nie był dla nas, tylko dla kierowcy! Walczyłem z dzieckiem do toalety i kupowałem kawę. Powtarzam, nikt inny nie proponował nam kawy. Dziękuję Rumunom! Nigdy bym nie pomyślała, że ​​po tym wszystkim, co o nich słyszałem, mogą być wrażliwymi i sympatycznymi ludźmi! Na stacji benzynowej nie przyjęli moich euro, a anglojęzyczny Rumun poczęstował mnie kawą za darmo! Naprawdę się zdziwiłem, zwłaszcza, że ​​kawa na stacjach benzynowych nie jest tania – 2-3 euro.

Jakimś cudem wylądowaliśmy w Konstancy! Okazało się, że jeździliśmy po całej Rumunii, aby odwiedzić najbardziej ekstremalne bułgarskie kurorty! A oto długo oczekiwany przystanek! Po prostu nie tak, jak sobie to wyobrażaliśmy: UDERZENIE, PCHNIĘCIE, WYPADEK! Sześć samochodów rozbitych przez nasz autobus! Cyganie wpadli do salonu z krzykiem i pięściami i prawie pobili naszego kierowcę! Wszyscy pasażerowie są w szoku! Trzeba przyznać Rumunom (lub naszemu szczęściu), że policja pojawiła się 10 minut później. Okazało się, że dwieście metrów od komisariatu mieliśmy wypadek. Mieliśmy też szczęście, że nasz autobus był stary, ale mocny. Bagażnik Logana został zepsuty „na miękko”, a autobus tylko rozbił zderzak w dwóch miejscach i wybił kilka szkieł ochronnych na reflektorach. Mieliśmy też szczęście, że był dobry Samarytanin, który zgłosił się na ochotnika do bycia tłumaczem i zabrał naszego kierowcę i przewodnika na posterunek policji swoim samochodem i został z nimi przez dwie godziny jako tłumacz!

Zostaliśmy sami w obcym kraju, na obrzeżach Konstancy, w cygańskim regionie. Bez jedzenia (a była już około pierwszej po południu), bez wody, bez możliwości dostania się do toalety, którą zatrzymaliśmy po raz ostatni o drugiej w nocy.

Jakieś dwie godziny później nasz kierowca i przewodnik pojawili się i pojechali dalej naszym poobijanym autobusem. Później dowiedzieliśmy się, że ten sam autobus miał już wypadek 7 sierpnia - kierowca nie zmieścił się w zakręcie na autostradzie i zerwał bok i zderzak.

O 15-30 dotarliśmy do granicy rumuńsko-bułgarskiej, choć mieliśmy tam być o szóstej rano. Woda toaletowa. Bezpłatny sklep (bardzo droga opcja dla cła), w którym tylko woda i czekoladki. Bez kawiarni, bez obskurnej restauracji! Bardzo szybko przekroczyliśmy granicę w 40 minut i pojechaliśmy dalej. I o godzinie ósmej - wpół do ósmej wieczorem (zamiast w południe), prawie w śpiączce, wylądowaliśmy w Nesebyrze. Szybko znaleźliśmy taksówkę (dzięki Ulyanie - pomogła mi znaleźć wymiennik o siódmej wieczorem), pokazaliśmy taksówkarzowi mapę i dojechaliśmy do naszego hotelu. Obsługa, widząc nasz voucher, szybko sprawdziła listę i zaprowadziła nas do pokoju, nawet nie pytając o paszporty. Pokój okazał się ostatnim wolnym pokojem z widokiem na plac budowy, cygańskie baraki i nieużytki. Ale w naszym stanie po prostu nie było siły, by się z kimkolwiek kłócić. Nie powiedziałem nic o tym, że gazety i czasopisma zostały w pokoju po poprzednich lokatorach, którzy byli półtora miesiąca temu. Fakt, że numer nie został usunięty. Nie zwróciłem uwagi na to, że łóżko, które sami zrobiliśmy, było pokryte czarno-żółtymi plamami. Pokój był zakurzony i brudny - sam wziąłem miotłę, mop i posprzątałem pokój. Nie było też odtwarzacza DVD, co obiecano na stronie Algol, na którą mocno liczyliśmy. W końcu tak wygodnie jest zacząć bajki dla dzieci i iść na dyskotekę. A na dodatek do wszystkiego, nawet nie mając czasu na pranie, światło w Słonecznym Brzegu zgasło! Po ciemku, prawie w dotyku, brudni i głodni, udało nam się jeszcze znaleźć dobrą kawiarnię, której rozważni właściciele zadbali o generator.

Jak się później okazało, obsługa naszego hotelu rozumie tylko dwa języki: włoski i bułgarski oraz trochę angielskiego. Nasze prośby czwartego dnia o zmianę ręczników i części łóżka zakończyły się skandalem siódmego dnia i tylko nocny stróż odpowiadał na nie, osobiście zbierając czystą pościel i ręczniki w nie zajętych pokojach. Pokoju oczywiście nikt nie sprzątał, zlew w kuchni, bo był zatkany, pozostał do samego końca, a my zaproponowano nam samodzielne wyniesienie śmieci. Papier toaletowy i paczkę worków na śmieci musieliśmy kupować na własną rękę w pobliskim supermarkecie.

Tak, basen w momencie naszego przyjazdu był mniej więcej czysty, ale szalenie chlorowany. Nawet dwa razy w nim pływaliśmy! Pod koniec naszego pobytu basen zrobił się zielony, bo nikt go nie czyścił. Jesteśmy prawie przyzwyczajeni do Cyganów pod oknem. Oni nawet znaleźli w tym swoje plusy: dzieci były zadowolone z kóz i osłów, a my cieszyliśmy się względną ciszą i brakiem muzyki z basenu.

Sama Bułgaria pozostawiła ambiwalentne wrażenie. Morze jest ciepłe, wręcz gorące, ale pełne glonów, których nikt nie usuwa, chociaż usunięto je nawet w Żelaznym Porcie. Plaża z leżakami jest mniej więcej czysta, ale daleko jej do Iljiczewska, gdzie codziennie przesiewa się piasek i nie znajdziesz ani jednego niedopałka! Cena za leżak/parasol to 3,5 euro, choć materace na leżakach mają 3-4 lata. Najbrudniejszą plażą i jednocześnie najbardziej stromą plażą w Słonecznym Brzegu jest Cocoa Beach. Butelki, niedopałki papierosów na piasku iw morzu oraz pięciometrowy pas wiecznie zielonych śmieci, który zaczyna się na plaży, a kończy w morzu. I fajna scena disco z mega dźwiękiem i światłem.

Jedzenie w kawiarni kosztuje 60-70 lew (300-350 hrywien) dla czterech osób. Są kawiarnie i tańsze, ale w naszej okolicy trzeba było ich szukać. Ku naszemu zaskoczeniu najtańsze, a jednocześnie niezłe kawiarnie znajdowały się w centrum Słonecznego Brzegu, gdzie można było zjeść dobry posiłek z piwem i niezbyt krzykliwą brandy, za 200 hrywien za cztery. Tanie ubrania, zegarki i jednocześnie owoce za 35-40 hrywien za kg. Na targowiskach dumni potomkowie Gabrowitów nie zapłacą ani centa, choć później okazało się, że konfitura różana w supermarkecie też kosztuje dokładnie o połowę mniej! Sok w sklepie kosztuje 1,5-2 euro, piwo zarówno w kawiarniach, jak iw sklepach – 2 lewy (1 euro). Piwo nie jest ani gorsze, ani lepsze od ukraińskiego. Koszt dania mięsnego w kawiarni to od 10 do 26 lew (5-13 euro). Legendarne ogromne porcje zaczynają się od 7 euro. Sałatka od 2,5 do 4 euro.

Atrakcje na plaży: banan 5-7,5 euro za osobę, bułka – 20 euro za bułkę do trzech osób, hulajnoga 20-30 euro za dziesięć do piętnastu minut, spadochron – 40 euro za 1-2 osoby. Helikopter - 35 euro za osobę za 3-5 minut. Park wodny - 12 euro za pół dnia na osobę. Autobus miejski - 0,5 euro. Parowóz otwarty - 1,5 euro. Pamiętaj jednak, że trwa tylko dwa lub trzy przystanki i musisz ciągle się zmieniać. Dlatego przejazd przez cały Słoneczny Brzeg będzie kosztował 6 lub więcej euro.

Osobno chcę opowiedzieć, jak działają bułgarskie biura podróży. Kupiliśmy półtoradniową wycieczkę do Stambułu. Wyjazd o 21-30. Był z nami wielojęzyczny przewodnik Andrey. Mówił po bułgarsku, rosyjsku, węgiersku, niemiecku, angielsku i turecku! Opowiedział szczegółowo, co nas czeka, gdzie są przystanki, gdzie i ile kosztuje toaleta, jak trzeba szybko przekroczyć granicę, żeby nadal móc spać w autobusie. Po stronie ukraińskiej byliśmy po prostu zdumieni. Co prawda w porównaniu z Polakami i Włochami Rosjanie otrzymali autobus gorszy, ale też o dwie głowy lepszy niż ten, który zabraliśmy do Bułgarii. Na wycieczkę, która kosztowała 50 euro za osobę dorosłą i 25 euro za dziecko, zostaliśmy nakarmieni dwa razy, biorąc pod uwagę najnowszy autobus w Stambule, mieliśmy z nami wspaniałego tureckiego przewodnika Burhana, jeździliśmy po Stambule i przez Bosfor, odwiedziliśmy Blue Meczet i plac z obeliskami, zwiedziliśmy rynek egipski, w drodze powrotnej zatrzymaliśmy się o siódmej wieczorem w pobliżu bistro, gdzie przyjęli euro i mogliśmy coś przekąsić! Zauważ, że zabrali połowę ceny od dzieci, z pełnymi dwoma posiłkami dziennie, tak jak dorośli, a Algol wziął pełną cenę, argumentując, że dzieci zajmują całe miejsce i nie siedzą na rękach! A przede wszystkim uderzyło mnie to, że przewodnicy prawie walczyli między sobą, których grupa zje pierwsi!!! Widząc przed sobą kolejkę, nasz przewodnik od razu zgodził się z sąsiednim hotelem, który nie był gorszy, i tam nakarmiono nas, żebyśmy mogli wyruszyć na wycieczkę o 7-45, dokładnie zgodnie z planem!

A teraz Słoneczny Brzeg, plaże, atrakcje, aquaparki, Stary i Nowy Nesebyr, św. Włas już za nami i wracamy do domu!

Jakie było nasze zdziwienie i zdumienie, gdy zobaczyliśmy nasz autobus awaryjny! Ale na szczęście tuż za nim podjechał kolejny autobus, a my zadowoleni, załadowaliśmy się i pojechaliśmy do domu! W autobusie towarzyszyła nam dziewczyna, która ostrzegła, że ​​jest z nami chwilowo, a nasz stały przewodnik usiadł do nas z nadjeżdżającego autobusu. Nigdy nie poznaliśmy jego imienia do końca naszej podróży. Sądząc po uwagach ludzi, którzy podróżowali z nim do Bułgarii, nazywał się Yura.

Pierwszym przystankiem z nowym przewodnikiem jest granica. Nie, na początku kierowcy zatrzymali się przed granicą, wypili kawę dla siebie w kawiarni, nie wypuszczając pasażerów, palili smakołyki w autobusie i jechali do granicy. Ku całemu oburzeniu pasażerów, kierowcy udawali, że nie rozumieją języka rosyjskiego. A nasz nienazwany przewodnik wyeliminował problem palenia w przedziale pasażerskim autobusu, w którym podróżowało wiele dzieci. W efekcie przez całą drogę towarzyszył nam zapach oleju napędowego i papierosów, który praktycznie niweczył całą poprawę zdrowia naszego i naszych dzieci na morzu. Granica, straż graniczna, paszporty i studzienka po stronie rumuńskiej. Ani jeden pasażer nie odważył się wejść do rumuńskiej toalety... Powiedzieć, że był okropny, to nic nie mówić! Ale nie zatrzymaliśmy się od trzech, czterech godzin. Na najbliższym polu kukurydzy dziko wyglądający Rumun biegał z młotem i wypędzał wszystkich turystów. My, nielegalni imigranci, bez paszportów, przekroczyliśmy granicę i wróciliśmy do Bułgarii, aby dostać się do mniej lub bardziej przyzwoitej bułgarskiej toalety, o której wspominaliśmy po drodze. Dalej noc, droga, kolejny postój na stacji benzynowej po kilku przypomnieniach, godzinna kolejka w toalecie, kawa-herbata od przewodnika, droga, 4 rano, stacja benzynowa, toaleta, godzinna kolejka, krzyki muzyka ze stacji benzynowej i pobliskich restauracji, siódma rano, granica.

Już nawet nie mając nadziei na szybkie przekroczenie granicy, byliśmy zaskoczeni, że Rumuni wydali nas za 30-40 minut. Nie uderzył nas nawet brud na rumuńskim urzędzie celnym i jedna kabina robocza w rumuńskiej toalecie na 45 osób - cieszyliśmy się tylko, że w końcu jesteśmy prawie w domu. Jednak…

UKRAINA! Czysto, kwiaty, ogromna toaleta bez kolejek, celnicy pracujący nawet podczas zmian zmian i.....problemy z bułgarskim autobusem. Celnicy powiedzieli, że autobus zepsuł numery na plecach! Przepuszczono nas dopiero trzy godziny później. Tymczasem bułgarscy kierowcy spokojnie palili, myli, golili – w ogóle wydawało się, że to kierowcy ciężarówek, a my byliśmy tylko ładunkiem, przyczepą, stadem owiec przewożonych z tyłu. Nawet na odprawie, przewodnik zapewniał, że zaraz po odprawie zjemy śniadanie. A jak tylko wyjechaliśmy, powiedziano nam, że jedziemy do Lwowa prawie bez postojów, a na odprawie celnej trzeba jeść, bo czasu jest dużo! Drogi nienazwany przewodniku! Na odprawie celnej nie ma kawiarni i sklepów, a bezcłowy nie sprzedaje przy wejściu! Szanowna Firmie "Algol"! Czy naprawdę tak trudno jest opracować trasę, która obejmuje przystanki w pobliżu zwykłych kawiarni, a nie w pobliżu śmierdzących restauracji, takich jak Maple i toalet, takich jak toaleta?! W końcu nie najbiedniejsi jeżdżą do Bułgarii i mogą sobie pozwolić na jedzenie w kawiarni na średnim poziomie. Nie mówię nawet o tym, że można by podnieść cenę biletu o 5-10 dolarów i zapewnić normalny obiad i śniadanie w kawiarni z biura podróży! Nasz przewodnik zatrzymał autobus po gwałtownych zamieszkach, ale niestety młody człowiek nie znał drogi i wybrał stację benzynową z frytkami, herbatnikami i toaletą z jedną (!) kabiną na 45 osób, chociaż poprzednie trzy miały kawiarnie i bistra ... I już na zakończenie, 40 km od Lwowa, poprosiłem o zatrzymanie się na stacji benzynowej, aby po pięciu (!) godzinach jazdy skorzystać z toalety. Zostałem zatrzymany z wielkim skrzypieniem.

Do Lwowa przyjechaliśmy na początku szóstego wieczoru, zamiast drugiego po południu.

zamiast epilogu.

Po podróży z firmą Algol ja i 90 innych osób ponownie byliśmy przekonani, że trzeba latać samolotem na wakacje i ostrożnie podejść do wyboru biura podróży, nie ignorując złych opinii na jego temat. Trzeba też domagać się sporządzenia dodatkowej umowy, w której należy napisać wszystkie pozornie drobiazgi: od sprzątania pokoju po markę i rok produkcji autobusu, od częstotliwości postojów po drodze, po języki ​wypowiedziane przez personel hotelu.

Z szacunkiem i nadzieją, że to ostatnia zła opinia o Algolu, a kierownictwo firmy wyciągnie wnioski i naprawi sytuację na lepsze, wymieni dyrektora technicznego i kilku pracowników odpowiedzialnych za formalności, wybór partnera przewoźnika i staranne opracowanie trasa.

Z poważaniem, Dmitrij.

Uwagi (4) zostaw komentarz

4 komentarz

Pokaż inne komentarze …