Это не Египет, это значительно дороже…
Одно из впечатлений после отдыха.
- В ОАЭ есть нефть.
- Да, теперь там есть все.
Почти разговор двух туристов.
Выбор страны для отдыха.
По-хорошему говоря, в ОАЭ мы всерьез не собирались. Недешевые отели, очень дорогие экскурсии и «пустой» (по сравнению с Красным морем) Персидский залив не сильно вдохновляли нас для поездки в эту страну.
Мы готовились к поездке в Египет, благо, там мы уже чувствуем себя как дома. Был подобран отель для отдыха (Albatros Junglie Aqua Park 4*), цена на него (2.400 долларов за 14 ночей, поселение 2+1, олл) вполне устраивала, но тут произошло непредвиденное – этот отель пропал из перечня доступных для бронирования у всех туроператоров Украины. Вообще-то, продавали его только два туроператора (Анекс и Тез Тур), пропал он у обоих: сразу и бесповоротно. Пару недель ожидания ничего не изменили, отель был «в стопе». Попробовал выяснить у знакомых турагентов в чем дело, получал расплывчатые объяснения, что Альбатросы разорвали агентские отношения с украинскими туроператорами и пока продаваться у нас не будут.
Решил: не беда, поедем в знакомые нам Sunrise Mamlouk или Sunrise Garden. Не тут-то было: цены на эти отели уже в феврале взлетели до двух с половиной - трех тысяч долларов. Март особых изменений в цене не принес, а в начале апреля эти отели перестали продаваться до 10-го мая. И тут незадача! Все более-менее нормальные отели в Хургаде или Шарме резко подорожали на порядок, а лететь в «убитые» египетские пятерки для борьбы с трудностями и проблемами нем не хотелось. И тут выплыл вариант с ОАЭ…
С туроператором определились быстро: в Украине работающих с ОАЭ крупных игроков всего два: «Натали Турс» и «Join Up». Уровень надежности у обоих высокий (по опросу отдыхающих), а цены у «Join Up» однозначно оказывались дешевле, причем заметно, на 200-500 долларов. Так что, тут особых сомнений не было - «Join Up».
Выбор отеля, типа питания и даты поездки.
Выбор отеля в ОАЭ был делом не простым. Пляжные отели отбросили сразу, ввиду их дороговизны. Дубайские отели не устраивали или по расположению, или по цене, инфраструктура некоторых тоже внушала сомнения. Цены на отели в Шардже (соседнем с Дубаи городе) выглядели довольно привлекательно. Поэтому стали искать себе отель именно там.
Требования к отелю у нас были следующие: наличие своей кухни, удобное расположение рядом с торговыми центрами и супермаркетами, близость к Дубаи, хорошие отзывы, и высокий рейтинг на сайте Турправды. После недолгой сортировки осталось два отеля: «Golden Tulip Sharjah 4*» и «Ramada Sharjah 4*».
Еще пару дней раздумий, и «Ramada Sharjah 4*» уверенно победила за явным преимуществом (больше отзывов туристов, причем, все положительные, высокий рейтинг, практически идеальное расположение (как для городского отеля) и более дешевая цена).
Ну вот, вроде все ясно: со страной определились, туроператор выбран, отель подобран, определяемся с типом номера и питания, и датой вылета. С номером все было просто: в отеле есть «маленькие» номера (площадью 75 кв. м. и одним санузлом) и «большие» (площадь 100 кв. м. и два санузла). «Большой» номер был дороже первого примерно на 25 %, резонно решаем не переплачивать, и ютиться в «маленьком» номере. Тесно конечно, но, как говориться, «в тесноте, да не в обиде» ;-)))). Вариант питания тоже был ясен: только завтрак (в нашем варианте) стоил на 700 долларов дешевле системы завтрак/ужин. Большим удобством в варианте «Bad & Brekfast» была полная свобода в питании на весь оставшийся день, без привязки к отелю (последующий отдых подтвердил правильность выбора именно такого типа питания). Кстати, в этом отеле стоимость питания для ребенка разбита по нескольким возрастным группам (до 2-х лет, 2-6, 6-14). Ради интереса посмотрел разницу, питание пятилетнего ребенка (в нашем случае) на две недели стоит на 110 долларов дешевле шестилетнего. Ну, типа, сэкономили ;-)))
Цены на этот отель я просматривал на сайте туроператора. Мы рассматривали такой вариант тура: 14 ночей, поселение 2+1, «маленький» номер, питание ВВ. Туры с вылетом через два-три дня были заметно дешевле (1.700 долларов), чем тур с вылетом через неделю (2.000). Проблема была в визе – на сайте Join Up, черным по белому было написано, что для гарантированного получения визы надо минимум шесть дней. Можно было рискнуть, и попробовать успеть получить визу по «горящему» туру, но был не очень веселый вариант не успеть с получением визы и ждать ее уже в аэропорту ОАЭ, не говоря уже о варианте с отказом в визовом отделе. По идее, семья из трех человек, на одной фамилии, не имеющая «грехов» при предыдущих посещениях этой страны и не имеющая в загранпаспорте визы Израиля, получала разрешение на посещение эмиратов гарантированно. Но, прикинув все «за» и «против», выбираем более дорогой, но спокойный вариант получения визы.
Восьмого апреля с деньгами подъезжаю в турфирму «ВАШ ТУР». Менеджер Анна быстро вбивает все данные для получения виз, просит меня перепроверить данные, и (после всех формальностей) отправляет заявку ТО. У нас два загранпаспорта (дочка вписана в паспорт жены), значит дополнительно 140 долларов за визы. После всех скидок цена тура составила 1.934 доллара (с учетом виз). Получается, один день полный день проживания в пакете тура нам обходится в 150 долларов (1.934 : 13 = 148). Как по мне, цена приемлемая…
Вылеты у Join Up безальтернативные: каждый день рейс «Air Arabia» G9 294 Киев-Шарджа в 13.50 уносит отдыхающих туда и возвращает рейсом G9 293 в 9.00. Это у Анекса можно было «играться» с временем вылетов, тут же такая возможность отсутствовала.
Через четыре дня (12 апреля) позвонила Анна, и сообщила, что визы нам открыли, и она высылает мне полный пакет документов для поездки. Все-таки, как удобно все документы получать по электронной почте, и экономить время! Распечатываю все документы в двух экземплярах (один идет в рюкзак, второй в чемодан, на всякий случай), и, по документам, мы к поездке готовы.
Эта наша поездка не особо отличалась от предыдущих, «египетских». Не надо было такого количества разнообразной одежды (в апреле в ОАЭ вечером не холодно) и солнцезащитная серия кремов и спреев была максимальной степени, зонтик от солнца на пляж, вот, в принципе, и все отличия. Пакуем практически все мыслимые лекарства для ребенка (в ОАЭ лекарства оч-чень дорогие, да и подыскать аналог не всегда возможно), сменную обувь, и другое, по мелочам. Отдельно собирается «обед туриста» в самолет: по правилам авиакомпании «Air Arabia» питание на борту платное, состоит в основном из снеков, булочек, газировки и прочего, цены как в хорошем кафе. К сожалению, по новым замечательным «антитеррористическим» правилам в салон нельзя проносить жидкости объемом более 100 мл (мол, не дадим террористам шансов). Пакуем еду для ребенка, не забываем о себе, и кидаем в «салонную» сумку несколько пакетов с соком (заберут при досмотре, ну и хрен с ним, а так может и пронесем). Еще важный нюанс: на регистрацию рейса надо прибыть не за два часа до вылета, а за ТРИ! Почему не знаю, может дают больше время на изучение ассортимента «Duty Free» ;-))) Ну, вроде все собрано, можно и лететь.
Простая арифметика: вылет в 13.50, регистрация начинается в 10.50, ехать до аэропорта 30 минут, накидываем еще двадцать на возможные пробки, итого выезд из дома был назначен на 10 часов утра.
Друг на машине прибыл вовремя, усаживаемся и стартуем. Дорога (по меркам Киева) пустынная, быстро добираемся, уже при въезде на территорию аэропорта начинаем гадать, как именно заехать в терминал D. Из этого терминала мы ни разу не улетали, поэтому стараемся ехать по указателям. Не получилось – нам надо было подняться на виадук, а мы подъехали к нижнему выезду, где разметка не позволяла остановиться. Наш водитель беспечно машет рукой (мол, быстро выгрузитесь, и я уеду), и нахально паркуется перед автобусом с шахи.. , тьфу, хасидами. Выскакиваем, вытягиваем чемодан и сумки, прощаемся, и … слышим: «Добрий день, ДАЇ міста Києва вітає Вас, чому столичний водій так грубо порушує ПДД?». Блин, гаишник из автобуса с хасидами вышел, вот ведь, незадача.
Жека (водитель) показывает документы:
- Да мы на секунду стали, только выгрузиться.
- А что полоса сплошная означает, не знаете?
- Знаю, а где тут парковаться?
- А наверху надо было, а что у Вас тонировка такая сильная, Вы что, нормативов не знаете?
- Так она такая с салона пришла, у меня все документы есть!
Я не ухожу, стою рядом и делаю озабоченный вид. Гаишник недовольно косится на меня (без свидетелей больше шансов «договориться» с водителем полюбовно), но я никуда не ухожу, и «нависаю» рядом. Расчет на то, что он сопровождает группу израильтян, и у него нет времени на составление протокола, а срубить «по легкому» при свидетеле у него не получится. Разговор длится еще пару минут, гаишника зовут из стоящей рядом патрульной машины, и, дав нам пару наставлений нравоучительным тоном, тот разворачивается и уходит. Уф-ф, повезло… Прощаемся, и идем в терминал.
Определяем свой маршрут по стрелкам, поднимаемся на второй этаж, смотрим на табло – уже идет регистрация на наш рейс, быстро находим стойку и занимаем очередь. Мрачный пограничник изучает наши документы, почему-то долго рассматривает мой паспорт, несколько раз сверяя оригинал с фотографией, проверяет визы и оформляет багаж. Идем дальше к таможенному контролю. Поскольку жидкости в салон проносить нельзя, допиваем минералку, возле таможенного поста большой мусорный контейнер, хочу выкинуть пустую бутылку, но сначала с любопытством заглядываю в середину. Так и есть, там полно баллончиков с аэрозолями, кремами, бутылки с газировкой, пару бутылок ВИНА и даже едва начатая литровая бутылка водки :-) Таможня строга… Помню про наши пакеты с соком в рюкзаке, надеюсь, что не увидев на сканере ничего, напоминающего флакон или бутылке нас дотошно проверять не будут. Так и получилось – прошли без проблем, «контрабанда» была спасена! Проверка паспортов, и все, мы в зоне вылета.
В терминале D зона вылета огромна по площади, пустынна и неприветлива. Два абсолютно одинаковых дютика и кафе, комната «Матери и ребенка», и три комнаты для курильщиков, функционирующих по идиотской схеме (двери в эти курилки не закрываются, поэтому все вокруг в радиусе десятка метров пропитано дымом).
Посмотрели ассортимент дютиков – все банально и привычно, ничего экстраоригинального. Покупаем пару бутылок шоколадного ликера «Mozart» по 15 евро (в Киеве его найти проблематично), конфеты ребенку, и идем ожидать посадки.
Посадка в самолет «Airbus A 320-200» производится из «рукава», поэтому нам даже не пришлось выходить на улицу. Заходим в салон, рассаживаемся, выслушиваем «бесценные» указания от арабских детишек, которые с мониторов рассказывают нам на английском языке все правила поведения в нештатных ситуациях. Персонал лайнера состоял филиппинок, одна из которых свободно разговаривала на русском языке. Взлетаем, набираем высоту, на мониторах отображаются скорость, высота полета и расстояние до пункта назначения. Удобно, можно ориентироваться, где летишь, над какой страной, и прочее.
Виски + армия = проблемы.
Буквально через несколько минут после взлета обнаружилось ну оч-чень веселая компания, сидящая сразу за нашими сиденьями. Веселье этой компании заключалось в распивании бутылки виски, постоянными матами, рыганьем и гоготом на весь салон. При этом компания активно делилась впечатлениями друг с другом и всем салоном о своих подвигах в военных частях, где они, судя по всему, командовали. Пара замечаний от меня абсолютно ничего не изменили - военные летели на отдых, и их уже ничего не могло остановить!!! Сзади пара женщин тоже сделала замечание, с тем же успехом.
Поняв, что почти пять часов такого «веселья» мы не выдержим, и, отметив несколько пустых рядов в начале салона, я подошел к стюардессе:
- Я извиняюсь, можно мы с женой и ребенком пересядем в начало салона?
- Нет, эти места занимать нельзя.
- У нас сзади пьяная компания постоянно материться и не дает спокойно общаться. Если вы нас не пересадите, то скоро у вас на борту будет скандал как минимум, драка как максимум. Причем в течение ближайших пяти минут. Мое терпение на пределе, или пересаживайте нас сюда, или сами утихомиривайте буйных пассажиров.
Стюардесса задумалась, на английском обрисовала ситуацию подошедшей другой стюардессе (я так понял, старшей по званию) и, после консультации, указала нам на свободный ряд впереди. Ура, проблема решилась! Собираем вещи, перебираемся на новые места, и умиротворенно откидываемся.
Далее полет проходил мирно, мы перекусили своей едой, выдали Марго планшет для просмотра мультиков и остаток полета провели в разговорах о предстоящем отдыхе.
Аэропорт Шарджи.
Приземлились, погрузились в автобус, заходим в здание аэропорта. Дальше наша группа «украино туристо» замешкалась, поскольку не совсем было ясно, куда идти. Пару человек увидели стойку с надписью «Passport control» и ринулись туда, остальные (в том числе и мы) уверенно последовали за ними. Там нас всех благополучно завернула арабка в униформе, и направила на сканирование сетчатки.
Занимаем очередь, стоим, ждем, слышу сзади разговор парня и девушки, обоим лет по двадцать. Прислушиваюсь, и балдею высказываний парня:
- … Таня, ты главное не моргай, и все будет хорошо!
- А это что, больно?
- Ну как сказать, жжет, и достаточно сильно, главное не моргай, а то зрения лишишься!
- Ой, как же так все опасно?
- Арабы, им никого не жалко!!!
Как бы невзначай поворачиваю голову, встречаюсь глазами с парнем, тот подмигивает – ага, еще один приколист! Бедная Таня все принимает всерьез, и с ужасом поглядывает на сокращающуюся перед ней очередь к сканирующему аппарату. К сожалению, они стояли в очереди за нами, и я не увидел конец этой душещипательной драмы ;-)))
Сама процедура сканирования элементарна – наклоняешься к панельке сканирования, две секунды и свободен! Марго сканированию не подлежала, чем была очень разочарована ;-)))
Паспортный контроль проходим за секунды, забираем багаж и идем к выходу из аэропорта. Время уже позднее, но представителей встречающей стороны много, они с улыбками указывают направление движения, потеряться предельно сложно.
На улице стоит стойка, за которой араб ставит галочки напротив фамилий прибывших туристов. Стоящий рядом араб вручает всем женщинам по розе, а детям по шоколадке. В нашем случае его немного заглючило, и Анюта получила шоколадку, а Марго цветок. Не проблема, так тоже не плохо, забираю большой пакет с документами и становлюсь рядом, в ожидании развозки.
Через минут десять нас приглашают в маршрутку, туда же усаживают еще две пары, и мы отправляемся. К сожалению, нас в отель отвезли в последнюю очередь, поэтому наши «покатушки» по Шардже и Аджману затянулись на целый час.
Наконец, добираемся до нашего отеля. «Ramada Sharjah» встречает нас приветливым носильщиком, который вежливо отбирает у нас чемоданы, и препровождает в пустынное фойе. На ресепшн нам выдают конверт с инфолистом и карточками, портье заверяет, что подготовил для нас самый лучший номер и указывает на лифт. У нас номер 2102, первые две цифры указывают на этаж, поэтому устремляемся вверх на заданный этаж.
Усталость неимоверная, заходим в номер с желанием упасть, но любопытство пересиливает – идем рассматривать апартаменты. Сразу обращаю внимание на то, что в номере два санузла, хотя мы оплачивали «однотуалетный» номер. Неплохо, смотрим дальше: большой коридор, мини столовая, мягкий уголок с низеньким столиком и телевизором, большая оборудованная кухня, и спальня. Еще одна дверь оказалась заперта, ее нам так и не открыли. Через небольшое время до меня дошло, что нам выделили «большой» номер, но к одной спальне закрыли доступ. В общем, номер очень понравился, и планировкой, и «наполнением».
Первое знакомство с Шарджей.
Голод не тетка, бросаем вещи и спешим на прогулку «за едой». Заходим в лифт, нажимаю цифру «1», спускаемся, открываются двери и … мы на самом обычном этаже, явно это не первый этаж. Ниже цифры «1», только клавиша с буквой «G», нажимаем ее, и, ура, попадаем на ресепшн. Оказывается, в ОАЭ европейская система исчисления этажей, непривычная для нас, и, на мой взгляд, странная, где второй этаж (по нашей системе) оказывается третий, и т.д. Значит, мы живем не на 21 этаже, а на 22…
Выходим на улицу, расспрашиваю на ресепшн, где супермаркет «Лу Лу», и портье и швейцар меня уверенно направляют через дорогу в направлении огромного здания с надписью «Sahara Mall».
Кстати, в ОАЭ меня просто убила одна специфическая черта арабов. Если вы спрашиваете у них дорогу, она ВСЕГДА уверенно указывают вам направление. Даже если понятия не имеют, где находится искомый объект. Ну, буквально ни один араб нам не отказал нам в поисках различных магазинов, строений и прочего, но часто оказывалось, что в указанном направлении ничего и в помине нет, и почему нам совершенно четко указали неправильный путь, непонятно…
Путь в этот торговый центр пролегал через надземный переход, оборудованный двумя лифтами. Впоследствии мы ими иногда пользовались, но в основном их использовали люди с велосипедами, колясками и прочими габаритными предметами.
Заходим в «Sahara Mall», спрашиваю, где тут «Лу Лу», охранник уверенно указывает вниз, прямо на вход в супермаркет … «Spinneys». Мда, странно, но, поскольку желание «поесть» уже плавно переросло в желание «пожрать, и поскорее», то идем туда.
Супермаркет стандартный, набираем побольше готовой еды (курица гриль, рис, хлеб, йогурты), соки и йогурты, после чего быстро отправляемся в номер.
На ночь (на часах половина девятого вечера) наедаться вредно, но мы все дружно накидываемся на курицу гриль. Начинаем ужин и … понимаем, что курицу есть невозможно, она сильно перченая, есть невозможно. Вот блин, забираю курицу себе, отдаю рис с мясом девчонкам, те пробуют – он тоже острый и несъедобный!!! Короче, перекусили йогуртами с выпечкой, на том этот тяжелый день был окончен…
Утром пра-а-ативно звенит будильник, намекая на то, что если мы желаем посетить ресторан для завтрака, то самое время вставать. С трудом поднимаемся, совершаем утренний моцион, и спускаемся вниз.
Ресторан «Zaafaran» находится слева от входа в отель. Оформлен он в приятном европейском стиле, мебель новая, огромные панорамные окна выходят на улицу, для удобства трапезничающих, они закрыты жалюзи, излишне говорить, что в помещении работает кондиционер. Зайдя в ресторан, вы называете номер своих апартаментов человеку за стойкой слева, после чего он препровождает вас к свободному сервированному столику.
В этот день завтрак был очень вкусным, был мой любимый жареный бекон, свежие фрукты и омлет. Для заказа омлета необходимо подойти к окошку, ведущему в кухню, и сообщить желаемое количество порций и начинку. Как показала дальнейшая практика, довольно часто заказанные омлеты просто выставлялись из окошка, и если вы не караулили их, то их тут же «уводили» другие голодные постояльцы. Решалась эта проблема парой дирхамов для одного из разносчиков пищи, после чего он приносил заказ к вашему столику.
Из напитков можно взять в автомате соковый напиток (апельсин, ананас или яблочный, содержимое сока в стакане составляет около пяти процентов). К сожалению, в автомате часто путали напитки местами, так что, нажимая кнопку с надписью «Apple», совсем не обязательно лился именно яблочный сок ;-)))) Иногда автомат наливал просто ничем не закрашенную воду, так что веселуха была еще та! В течение завтрака предлагали кофе и чай, и если чай еще был более-менее, то кофе был самый обыкновенный растворимый «Нескафе», так что роскошествовать особо было не чем.
С кормлением ребенка пяти лет проблем не возникло – разнообразные каши, овощи, мюсли, йогурты прекрасно подходили для этой цели.
Автобус и пляж.
После завтрака (около десяти утра) берем полотенца (стойка слева от ресепшн, за углом) и стоим в ожидании автобуса. Обращаю внимание, что большинство людей, ждет автобус не в прохладном холле отеля, а на улице, при температуре около 35-ти градусов. Смутные подозрения, что это все не просто так, подтверждаются комментариями отдыхающих, которые переговариваются друг с другом о своих шансах влезть в автобус. Настроение немного падает, лезть на штурм автобуса с пятилетним ребенком на руках не сильно хочется, перспектива ждать следующего автобуса тоже не сильно радует, но делать нечего – стоим, высматриваем. Минут двадцать ожидания только увеличили количество желающих уехать на пляж, наконец, подъезжает автобус. Впоследствии оказалось, что всего в наличии три автобуса, но в основном на пляж возили два – пятнадцатиместный (маленький) и сорокаместный (большой). В этот раз приехал большой, и мы оказались в числе пассажиров, успевших занять места в салоне. Еще человек десять тоскливо посмотрели на заполненный автобус, и ушли в холл. Сочувствую…
До пляжа мы добрались за пятнадцать минут, выгружаемся, и идем за толпой туристов к входу. В отель автобус отвозит с 13.00 до 14.00, забирает с того же места, где и высаживает, хотя возможны варианты, все зависит от заполненности парковки.
Пляж «Mamazar Beach Park».
Для входа на пляж нужно купить билеты, которые продаются слева от входа в кассе. Стоимость билета составляет 5 дирхам (1.36 доллара), дети после двух лет оплачиваются по общему тарифу. С сомнением смотрю на Марго, ей пять лет, рост 117 см, на двухлетнего ребенка похожа слабо, но решаю ради интереса билет не покупать, думаю: завернут охранники – куплю. Покупаю два билета, идем к входу, охранник лениво надрывает наши билеты и отворачивается к другим посетителям – прокатило ;-))))
Заходим на территорию, симпатичная территория, наугад идем направо. Немного попетляли по мощеным тропинкам, добираемся до воды, температура воздуха 37 градусов, а на пляже практически нет людей. Так же нет шезлонгов, зонтиков и сервиса – перед нами просто широкая полоса песка и вода, и больше ничего! Ладно, устраиваемся под пальмой, идем смотреть воду, та оказывается теплой (24 градуса) и чистой. Живности в воде не наблюдается, на дне полно камней, все, мягко говоря, не впечатляет.
В общем, купаемся и загораем до полудня, после чего собираемся, и идем исследовать этот пляж-парк. На территории находим несколько больших и хорошо оборудованных детских площадок. Все они абсолютно пустынны, что и не удивительно – на солнце около сорока градусов, все основные детали горок, качелей и прочего, сделаны из металла, поэтому пользоваться ими совершенно невозможно. Марго находит себе одну качель в тени, катается минут десять, и мы идем дальше.
Выходим из парка, идем на парковку, время – половина первого, до первого автобуса еще куча времени. Недалеко от парковки есть остановка общественного транспорта, на которой установлено два павильона для ожидающих пассажиров. В одном из них не работает система кондиционирования, поэтому он совершенно пуст, поскольку находиться в железной нагретой коробке ни у кого желания нет, заходим во второй, там блаженство – прохладные сиденья и воздух.
Без пятнадцати час с сожалением покидаем наш оазис, и направляемся к скоплению туристов из разных отелей, высматривающих свои автобусы. Нам везет – почти сразу приезжают два автобуса от «Рамады», один наполняется и уезжает, второй (в который попали мы) честно ожидает туристов до часу дня, и только потом отправляется в отель.
Землетрясение.
В отеле отдыхаем от отдыха на пляже ;-))) Анюта направляется в ванную, Марго носится по номеру, а я решаю заполнить анкеты, выданные нам при трансферте из аэропорта в отель.
Усаживаюсь за стол, пишу, через некоторое время замечаю подрагивание стола. Недоуменно рассматриваю его, потом слышу противный скрежет сверху – поднимаю голову и вижу раскачивающиеся во все стороны люстры, и, не успеваю я сообразить, что к чему, как с подлокотника кресла падает стакан. Землетрясение!!! Быстро прикидываю, что во время землетрясения пользоваться лифтами нельзя, с 22-го этажа быстро не сбежишь, поэтому принимаю решение … просто поснимать этот хаос на видео. Анюта принимает душ, решаю «приободрить» ее:
- Анют, не обращай внимание, но возможно мы сейчас упадем!
- Что?!?!? Не слышу!
- Говорю, землетрясение у нас!!! Давай медленно выходи из ванной!
- А почему медленно?
- А чтоб не создавать паники ;-))) !!!
- Да ну тебя!!! Что, все так плохо?
- Не знаю….
Марго весело изображала балансирование на кресле, Анюта наспех одевалась, а я… Я с интересом поглядывал из окна на высыпавших на улицы туристов и арабов. Все это продолжалось минут пять, после чего люстры угомонились и замерли. Решаем не менять свои планы, и к половине четвертого идти на встречу с гидом.
В 15.20 у нас в номере раздается звонок, и женский голос напоминает, что у нас через десять минут встреча на ресепшн. Ок, спускаемся и находим нашего гида у столиков за ресепшн.
Имя гида забыл, мы видели ее только один раз, но остались довольны общением с ней. На чистом русском женщина проинформировала нас о всех нюансах пребывания в ОАЭ в общем, и в Шардже в частности. Рассказала о нюансах покупки золота на золотом рынке Шарджи «Gold Souq», о уловках местных таксистов, и многом другом. Наш разговор постоянно прерывался звонками ее подруг, спешивших поделиться с ней новостями о том, кто и как пережил землетрясение. По словам гида, такие события в Шардже бывают раз в пять-шесть лет, нынешние толчки дошли к нам из Ирана, где в эпицентре было около 8.5 баллов. В Дубаи многие испуганные жители выскакивали из банков и магазинов, бросив ценные вещи и деньги. Везет нам с приключениями…
Выходим из отеля и направляемся на поиски супермаркета «Лу Лу», где по многим отзывам наиболее низкие цены на продукты. Гид нам дала довольно точные ориентиры, и через минут десять мы вышли к точке назначения.
Супермаркет «Лу Лу».
Этот торговый комплекс принадлежит индийцам, на первом этаже находится продуктовый супермаркет, выше этажом обменник, и промышленные товары, еще выше электроника. После нескольких посещений могу охарактеризовать его как «хороший» по ассортименту и ценам. Таких уж прям низких цен там я не видел, большинство товаров действительно НЕМНОГО дешевле, чем в «Spinneys», но смысл скупаться в «Лу Лу» есть только при больших объемах закупок. Подавляющее большинство готовых продуктов в этом супермаркете нам есть было невозможно из-за неумеренного (на наш вкус) увлечения поварами перцем и пряностями. Курица гриль была не то, что бы «с огоньком», она просто «пылала» ;-)))), готовое мясо было двух видов – острое и не очень, так вот, это «не очень» для меня оказалось достаточным, что бы выступили слезы. Вегетарианские самосы (мешочки из теста с овощами) тоже были «пикантные», почти все пирожки были из той же оперы. Но это все я понял уже гораздо позже… Увидел консервированное манго, радостно схватил банку, ну, думаю, полакомлюсь (ага, сейчас, манго оказался щедро приправленный перцем ЧИЛИ :-(((() Купили себе «голубого» краба (16 дирхам за 450 грамм), пол килограмма акульего филе (7 дирхам), всякого разного вкусного. Я всегда читаю состав продуктов - пересматриваю соки в больших канистрах, почти все 20-30 % нектары, нашел только один 100 % сок (апельсиновый, 11 дирхам за 3 литра), что интересно, срок хранения даже в закрытой упаковке всего 20 дней. Оказался очень вкусный, весь дальнейший отдых мы покупали этот сок как основной для питья, изредка брали другие, для разнообразия.
«Sahara Mall».
Нагруженные покупками добираемся до отеля, обедаем, и выходим на променад в «Sahara Mall». Честно говоря, я такие прогулки по торговым центрам не люблю, но для Эмиратов сделал исключение.
Бутики, фирменные магазины спортивных брендов, кафешки «а ля понты», парфюмерия - цены на все выше, чем в Украине. Ничего особо привлекательного не находим, до тех пор, пока не поднимаемся на четвертый этаж левого крыла (если заходить со стороны Шарджи). Там оказывается игроленд, детские радости в виде вкуснятин и аттракционы. Схема оплаты проста – покупаете карточку, вносите на нее деньги, и вперед! Разброс цена на услуги детских игровых автоматов широк – от 2.5 дирхам за сеанс гонок или стрелялок, до 17 дирхам за автомат-хваталку, где можно вытащить небольшой мяч из кожзама. Марго разрывается между автоматами, только и успеваю проводить карточкой для оплаты, перепробовали где-то две трети, потом Анюта решила попытать счастья, и вытащить мяч, опустошаем карточку, точные движения джойстиком, и мяч падает в отсек приза. Кстати, точно такой в магазине стоит 50 дирхам, так что все по честному – есть три попытки.
На свою голову придумываю себе приключение – решаю прокатиться с Марго на паровозике, что-то вроде мини американских горок. Кроме нас желающих не было, садимся в первый вагончик и… начался АД! Система безопасности в этом гребаном аттракционе очень проста – опускается небольшой тонкий металлический поручень, который не то, что не держит ребенка, он его даже не касается!!! Учитывая, что состав движется довольно быстро, и часто совершает крутые повороты, то шанс на то, что Марго вылетит за пределы сидения, и упадет с семи-восьмиметровой высоты были вполне реальны. Одной рукой вцепляюсь в поручень, другой намертво охватываю дочку, упираюсь ногами в пол и с ОГРОМНЫМ нетерпением ожидаю конца этой поездки. Нас швыряет из стороны в сторону, Марго весело заливается хохотом, а я сквозь зубы ругаю себя за эту дурацкую идею. Нафиг такие аттракционы!!! Слава Богу, все закончилось благополучно, на дрожащих ногах спускаемся к Анюте. Покупаю на всю семью «успокоительное» в виде мороженого, и отправляемся в отель.
На стойке спрашиваю про интернет, отвечают: «Без проблем, беспроводной интернет для постояльцев отеля бесплатный!». Настороженно несколько раз переспрашиваю, точно ли бесплатный (на сайте указано, что эта услуга платная – 3 дирхама/час), улыбчивая филлипинка заверяет меня в отсутствии подвоха, демонстрирует табличку, где все это прописано. Ладно, получаю пароль, и отправляемся в номер.
Интернет в отеле «Ramada Sharjah».
Ужинаем, достаю планшет, ввожу пароль, пара секунд, и мы в сети. Проверяю скорость – вполне достойная 35-52 МБ/сек. Запускаю «Skype», набираю номер родственников в Украине, абонент на месте, общаемся. Весь отдых мы периодически заходили в инет, по вечерам общались по скайпу, смотрели новостные сайты, после чего выплыло несколько нюансов пользования интернетом в этом отеле:
1. В нашем номере (как выяснилось позже и во многих других) интернет нормально работает только в непосредственной близости от входной двери (холл, уголок отдыха). В спальне он уже работает в режиме «повезет- не повезет», и часто прерывается сигнал.
2. Хоть (по словам портье) пароль выдается один раз на весь период отдыха, у нас трижды приходилось узнавать новый, поскольку сервер отеля переставал нас пускать в сеть.
3. Некоторые сайты просмотреть невозможно, поскольку доступ к ним был закрыт админами. Я еще понимаю, почему не открывались сайты с эротическим содержимым, но вот почему были заблокированы два украинских ФУТБОЛЬНЫХ сайта и один новостной, это для меня осталось загадкой.
4. Скорость вполне приличная и стабильная, видеосвязь работает отлично. Особенно если сесть под входной дверью ;-))).
Разбираемся в особенностях пляжа.
Первую половину следующего дня мы провели на пляже, попутно открыв для себя несколько полезных нюансов.
Во-первых после входа на территорию желательно идти в левую часть пляжа – там сосредоточена вся активная жизнь (раздевалки, туалеты, магазинчик). Пляж в этой части мелкопесочный, иногда попадаются вкрапления булыжников.
Во-вторых, тут можно арендовать лежаки и зонтики (по 10 дирхам). Арендовали мы их всего один раз, поскольку и дороговато, и неудобно. Все зонтики имеют тупой конец, и глубоко вкопать их целое инженерное исскуство, а вкапывать их необходимо по причине ветров, которые легко вырывают их, и несут по всему пляжу. В особо ветреные дни многие отдыхающие или опускали их как можно ниже, или вообще закрывали. Мы находили себе место под пальмами, расстилали взятые из отеля большие коричневые полотенца и прекрасно устраивались со всеми удобствами.
На детей после двух лет надо покупать билет, я на Марго билет не брал, просто проходили с невозмутимым видом, девять раз прошли, два раза нас завернули к кассе ;-)))
Пляж периодически патрулирует полиция на джипе. Они очень аккуратно ездят мимо отдыхающих, и высматривают нарушителей. При мне они остановились возле троих любителей кальяна, раскуривающих его прямо на пляже. Полиция даже выходить из машины не стала, они остановились недалеко от курильшиков, подозвали одного и что-то ему сказали. Не знаю, что именно, но через пару минут кальян был упакован в сумку ;-))) В этот день нам не повезло с отъездом, автобус приехал маленький, и мы ждали другой, что в общей сложности вылилось в сорок минут стояния на солнцепеке, это явно не лучшее завершение пляжного отдыха :-((
Отдыхаем в номере, обедаем филе акулы, фруктами и мороженным. К пяти спускаемся на ресепшн, и общаемся с другими туристами в ожидании трансферта. Отельный автобус подъехал вовремя, забрал всех желающих, и мы отправились в Дубаи, к станции метро «Deira City». Ехали минут пятнадцать, высаживаемся у огромного торгового центра, водитель напоминает нам, что забирать будет с этого же места, в десять часов вечера. Ок, фотографирую место высадки, и идем к станции метро.
Главная цель нашей поездки в Дубаи – покупка билетов на самое высокое здание в мире «Burj Khalifa». Покупка билетов заранее гораздо дешевле, времени в ОАЭ у нас достаточно, поэтому едем к башне на разведку.
Все входы в метро в Дубаи выполнены в форме ракушек, что помогает легко их вычислить в городских лабиринтах. Спускаемся на эскалаторе вниз, находим кассу.
Система оплаты в дубайском метро достаточно запутанная (по крайней мере, для меня). Есть разовые карточки, серебряные, золотые, разные по стоимости вагоны и т.д. Ездить мы планировали не единожды, поэтому покупаем две штуки «Silver Card» за 20 дирхам каждая, на саму карточку падает 14 дирхам. Ладно, идем к турникетам.
Возле них висит табличка, что дети от пяти лет должны оплачивать свой проезд. Задумываюсь, нагибаюсь к дочке:
- Так, Марго, если тебя спросят, сколько тебе лет покажешь четыре пальца!
- Так надо.
- Ладно, пойдем другим путем, мороженое хочешь?
- Тогда сегодня тебе четыре года! Это понятно?
- Да, а когда получу мороженое?
- Сегодня, после выхода из метро.
- Ага, договорились!
Беру Марго на руки, провожу карточкой по турникету, там высвечивается сумма: «14». Прохожу с ребенком за турникет, опускаю ее, идем дальше. Как оказалось, никто особо за возрастом детей не следит, при мне десяти-двенадцатилетние дети тоже проходили как четырехлетние, так что, я зря раскошелился на мороженое ;-))))
В самом метро множество указателей, так что можно ориентироваться достаточно легко. Находим нужный спуск, стоим, ждем метро, рассматриваем все вокруг. Метро позиционируется как «самое безопасное и современное в мире», до подъезда вагонов двери, ведущие к рельсам закрыты, открываются они одновременно с дверями вагона, над головой висит монитор, на котором отображается время, оставшееся до прибытия поезда. В среднем интервал движения поездов составляет 5-6 минут, на мой взгляд, это несколько многовато.
Приезжаем состав, двери раздвигаются, и … начинается неконтролируемое движение пассажиров из вагона и наоборот. В дубайском метро никто не дожидается выхода пассажиров из вагона, открытая дверь вагона манит арабов как пещера Алладина, поэтому толпа с перрона начинает ломиться в вагон, не обращая внимания на желающих выйти, те же, в свою очередь понимают, что желание выйти из вагона еще надо реализовать, и ломятся к выходу. Не раз наблюдал картину, как особо хилые выходящие вцеплялись в поручень вагона, дожидались, пока все желающие войдут, и потом быстро выскакивали на перрон. Так сказать, национальный вид спорта ;-))) Пару раз возникали конфликтные ситуации с туристами (в том числе и со мной), когда выходящие европейцы не пускали особо быстрых пассажиров в вагоны, просто отпихивая их в сторону. Я сам пускал Марго перед собой, выставив руки вперед, всем своим видом показывая, что не дай бог кому-нибудь ломануться на ребенка! Помогало ;-)))
Заходим в вагон, находим свободное место у окна, едем. До нужной станции без пересадок мы ехали минут тридцать, в вагоне был уже привычный интернационал: туристы, арабы, негры, азиаты в равных частях ;-)) При проходе через турникет прикладываю карточку, та показывает сумму снятую за проезд, и остаток на карточке (за эту поездку у нас сняло 4.10 дирхама). Если на карточке недостаточно средств для оплаты, то автомат начинает верещать мерзким звуком, намекая вам на то, что так просто выйти не удас
To nie Egipt, to jest znacznie droż sze.
Jedno z wraż eń po reszcie.
- W Zjednoczonych Emiratach Arabskich jest ropa.
- I to wszystko?
- Tak, teraz jest wszystko.
Prawie rozmowa mię dzy dwoma turystami.
Wybó r kraju na wakacje.
Có ż , w Zjednoczonych Emiratach Arabskich nie byliś my poważ ni. Tanie hotele, bardzo drogie wycieczki i „pusta” (w poró wnaniu do Morza Czerwonego) Zatoka Perska nie zainspirował a nas do podró ż y do tego kraju.
Przygotowywaliś my się do wyjazdu do Egiptu, dobrze, ż e już tam czujemy się jak w domu. Wybrano hotel na odpoczynek (Albatros Junglie Aqua Park 4*), cena za niego (2400 dolaró w za 14 nocy, rozliczenie 2+1, wszystko) cał kiem zadowalają ca, ale tu wydarzył o się nieprzewidziane - ten hotel znikną ł z listy dostę pne do rezerwacji we wszystkich touroperatorach Ukrainy. W rzeczywistoś ci został sprzedany tylko przez dwó ch touroperatoró w (Annex i Thesis Tour), znikną ł z obu: natychmiast i nieodwoł alnie. Kilka tygodni czekania nic nie zmienił o, hotel był "pieszo".
Pró bował dowiedzieć się od znajomych biur podró ż y, co się dzieje, otrzymywał niejasne wyjaś nienia, ż e Albatrosy zerwał y relacje agencyjne z ukraiń skimi touroperatorami i nie zostaną jeszcze sprzedane.
Postanowił em: nie ma problemu, chodź my do naszych przyjació ł Sunrise Mamlouk lub Sunrise Garden. Nie był o tutaj: ceny tych hoteli w lutym poszybował y do dwó ch i pó ł - trzech tysię cy dolaró w. Marzec nie przynió sł wię kszych zmian cen, a na począ tku kwietnia hotele te przestał y sprzedawać do 10 maja. A oto poraż ka! Mniej wię cej normalne hotele w Hurghadzie czy Sharm gwał townie wzrosł y o rzą d wielkoś ci, a ja nie chciał em wpadać w „zabite” egipskie pią tki, aby radzić sobie z trudnoś ciami i problemami. I tutaj pojawił a się opcja z ZEA.
Organizator wycieczki został szybko zidentyfikowany: w Zjednoczonych Emiratach Arabskich na Ukrainie dział ają tylko dwaj gł ó wni gracze: Natalie Tours i Join Up. Poziom wiarygodnoś ci w obu jest wysoki (wedł ug sondaż u urlopowiczó w), a ceny w „Doł ą cz” był y wyraź nie tań sze i znacznie, o 200-500 dolaró w.
Nie był o wię c wą tpliwoś ci - Doł ą cz.
Wybó r hotelu, rodzaju wyż ywienia i terminu podró ż y.
Wybó r hotelu w Zjednoczonych Emiratach Arabskich nie był ł atwy. Hotele plaż owe został y natychmiast odrzucone ze wzglę du na ich wysokie koszty. Hotele w Dubaju nie odpowiadał y ani lokalizacją , ani ceną , wą tpliwoś ci budził a też infrastruktura niektó rych. Ceny hoteli w Sharjah (są siadują cym z Dubajem mieś cie) wyglą dał y doś ć atrakcyjnie. Zaczę li wię c szukać hotelu wł aś nie tam.
Wymagania dla hotelu, któ ry mieliś my to: dostę pnoś ć wł asnej kuchni, dogodna lokalizacja w pobliż u centró w handlowych i supermarketó w, bliskoś ć Dubaju, dobre recenzje i wysoka ocena na stronie Turpravda. Po kró tkim sortowaniu pozostał y dwa hotele: Golden Tulip Sharjah 4 * i Ramada Sharjah 4 *.
Jeszcze kilka dni zadumy, a „Ramada Sharjah 4*” pewnie wygrał a wyraź ną przewagą (wię cej recenzji turystó w, wszystkie pozytywne, wysoka ocena, niemal idealna lokalizacja (jak na hotel miejski) i tań sza cena).
Otó ż wydaje się , ż e wszystko jest jasne: ustalono kraj, wybrano touroperatora, wybrano hotel, zdeterminowany rodzajem pokoju i wyż ywienia oraz datą wyjazdu. W pokoju wszystko był o proste: hotel ma pokoje "mał e" (75 m2 i jedna ł azienka) i "duż e" (100 m2 i dwie ł azienki). „Duż y” pokó j był o okoł o 25% droż szy niż pierwszy, rozsą dnie decydujemy się nie przepł acać i kulić się w „mał ym” pokoju. Oczywiś cie blisko, ale, jak mó wią , „w tł umie, ale nie na obrazie”; -)))). Opcja jedzenia był a ró wnież jasna: samo ś niadanie (w naszej wersji) był o o 700 USD tań sze niż system ś niadanie/obiad. Duż ym udogodnieniem w wersji „Bad & Brekfast” był a peł na dowolnoś ć w jedzeniu przez resztę dnia, bez bycia przywią zanym do hotelu (kolejne wakacje potwierdził y wł aś ciwy wybó r tego typu jedzenia). Nawiasem mó wią c, w tym hotelu koszt wyż ywienia dla dziecka jest podzielony na kilka grup wiekowych (do 2 lat, 2-6.6-14).
Dla ciekawoś ci przyjrzał am się ró ż nicy, karmienie pię ciolatka (w naszym przypadku) przez dwa tygodnie jest o 110 dolaró w tań sze niż sześ ciolatka. Có ż , jak, uratowany; -)))
Spojrzał em na ceny tego hotelu na stronie internetowej organizatora wycieczek. Rozważ aliś my nastę pują cą wersję wycieczki: 14 nocy, zakwaterowanie 2 + 1, mał y pokó j, jedzenie BP. Wycieczki z wyjazdami w dwa lub trzy dni był y znacznie tań sze (1700 USD) niż wycieczki z wyjazdami w cią gu tygodnia (2 000). Problem był z wizą - na stronie Join Up czarno na biał ym był o napisane, ż e gwarantowana wiza wymaga co najmniej sześ ciu dni. Moż na był o zaryzykować i postarać się o wizę na „gorą cej” wycieczce, ale nie był o fajną opcją nie mieć czasu na wizę i czekać na nią na lotnisku ZEA, nie mó wią c już o opcji odmowa wydział u wizowego.
Chodzi o to, ż e trzyosobowa rodzina o tym samym nazwisku, któ ra nie ma „grzechó w” podczas poprzednich wizyt w tym kraju i nie ma wizy izraelskiej w zagranicznym paszporcie, otrzymał a gwarantowane pozwolenie na wizytę w emiratach. Ale oceniają c wszystkie plusy i minusy, wybieramy droż szą , ale spokojną opcję wizy.
8 kwietnia jadę z pienię dzmi do biura podró ż y „TWOJA WYCIECZKA”. Kierownik Anna szybko kasuje wszystkie dane do uzyskania wizy, prosi o ponowne sprawdzenie danych i (po zał atwieniu wszystkich formalnoś ci) wysył a proś bę o konserwację . Posiadamy dwa paszporty zagraniczne (có rka jest zarejestrowana w paszporcie ż ony), wię c dodatkowe 140$ za wizy. Po wszystkich zniż kach cena wycieczki wyniosł a 1934 USD (w tym wizy). Okazuje się , ż e cał odniowy pobyt w pakiecie wycieczkowym kosztuje nas 150 dolaró w (1934:13=148). Moim zdaniem cena jest rozsą dna.
Wyloty do Join Up nie mają alternatywy: codziennie lot „Air Arabia” G9 294 Kijó w-Sharjah o godzinie 13.50 zabiera tam urlopowiczó w i wraca lotem G9 293 o godzinie 9.00.
Moż na był o „pobawić się ” w Aneksie godzinami wyjazdó w, ale takiej moż liwoś ci nie był o.
Cztery dni pó ź niej (12 kwietnia) zadzwonił a Anna i powiedział a, ż e wizy został y dla nas otwarte i wysł ał a mi komplet dokumentó w na wyjazd. W koń cu, jak wygodnie jest otrzymywać wszystkie dokumenty na e-mail i oszczę dzać czas! Wszystkie dokumenty drukuję w dwó ch egzemplarzach (jeden w plecaku, drugi w walizce na wszelki wypadek) i zgodnie z dokumentami jesteś my gotowi do podró ż y.
Ta nasza wyprawa nie ró ż nił a się zbytnio od poprzednich, „egipskich”. Nie trzeba był o mieć tylu ró ż nych ubrań (w ZEA w kwietniu nie jest zimno), a seria kremó w i sprayó w z filtrem przeciwsł onecznym był a maksymalna, parasol od sł oń ca na plaż y, to w zasadzie wszystkie ró ż nice. Pakujemy prawie wszystkie moż liwe leki dla dziecka (w Zjednoczonych Emiratach Arabskich leki są bardzo drogie i nie zawsze moż na znaleź ć odpowiednik), zmienne buty itp. oraz drobiazgi.
„Turystyczny lunch” jest na pokł adzie osobno: zgodnie z regulaminem linii lotniczej „Air Arabia” jedzenie na pokł adzie jest pł atne, skł ada się gł ó wnie z przeką sek, buł ek, napojó w gazowanych i nie tylko, ceny jak w dobrej kawiarni. Niestety, zgodnie z nowymi wspaniał ymi zasadami „antyterrorystycznymi” do salonu nie moż na wnosić pł ynó w o obję toś ci powyż ej 100 ml (mó wią , ż e terrorystom nie damy szans). Pakujemy jedzenie dla dziecka, nie zapominamy o sobie, a do „salonowej” torby wrzucamy kilka paczek soku (zostanie zabrane podczas oglę dzin, a do niego chrzan, a moż e zabierzemy). Kolejny waż ny niuans: musisz przybyć na odprawę nie dwie godziny przed odlotem, ale TRZY! Dlaczego nie wiem, moż e dają mi wię cej czasu na zapoznanie się z asortymentem Duty Free; -))) Có ż , jakby wszystko był o zebrane, moż esz latać.
Prosta arytmetyka: odjazd o 13:50, odprawa zaczyna się o 10:50, dojazd na lotnisko 30 minut, naszkicuj kolejne dwadzieś cia o ewentualnych korkach, razem wyjazd z domu zaplanowano na 10 rano.
Kolega przyjechał samochodem na czas, siadamy i ruszamy. Droga (wedł ug kijowskich standardó w) jest pusta, docieramy tam szybko, jak tylko wjeż dż amy na lotnisko, zaczynamy się zastanawiać , jak dostać się do Terminalu D. Nigdy z tego terminalu nie lecieliś my, wię c staramy się podą ż ać za znakami. Nie wyszł o - musieliś my wspią ć się na wiadukt i zjechaliś my do dolnego wyjś cia, gdzie oznaczenia nie pozwalał y nam się zatrzymać . Nasz kierowca beztrosko macha rę ką (mó wią szybko wysiadaj, a ja pojadę ) i bezczelnie parkuje przed autobusem od szachó w. . , hm, chasydzi. Wyskakujemy, wyjmujemy walizki i torby, ż egnamy się i sł yszymy: „Cześ ć , wita cię policja drogowa Kijowa, dlaczego kierowca stolicy tak niegrzecznie ł amie przepisy ruchu drogowego? ». Cholera, oficer GAI wysiadł z autobusu z chasydami, to poraż ka.
Zheka (kierowca) pokazuje dokumenty:
- Wię c po prostu rozł adowaliś my się na sekundę.
- A ż e listwa jest cią gł a, wię c nie wiesz?
- Wiem, gdzie tu zaparkować?
- A na gó rze był o to konieczne, a twoje tonowanie jest tak mocne, ż e nie znasz standardó w?
- Tak wyszł a z salonu, wszystkie dokumenty mam!
Nie chodzę , stoję z boku i udaję , ż e się martwię . Oficer GAI zezuje na mnie nieszczę ś liwie (bez ś wiadkó w jest wię ksza szansa na polubowne „negocjowanie” z kierowcą ), ale nigdzie się nie wybieram, a dalej „zawieszam się ”. Oczekuje się , ż e towarzyszy grupie Izraelczykó w i nie ma czasu na sporzą dzenie raportu, a ś wiadek nie bę dzie w stanie „lekko” obcią ć . Rozmowa trwa jeszcze kilka minut, funkcjonariusz GAI zostaje wezwany ze stoją cego w pobliż u radiowozu i po udzieleniu nam kilku instrukcji tonem pouczają cym odwraca się i odchodzi. Ugh, powodzenia… Poż egnaj się i idź do terminalu.
Trasę wyznaczamy strzał kami, wchodzimy na drugie pię tro, patrzymy na tablicę - odprawa na nasz lot już trwa, szybko znajdujemy bar i skrę camy.
Ponury pogranicznik studiuje nasze dokumenty, z jakiegoś powodu dł ugo patrzy na mó j paszport, kilkakrotnie sprawdza oryginał ze zdję ciem, sprawdza wizy i pakuje. Przejdź my do kontroli celnej. Ponieważ nie da się wnieś ć pł ynó w do salonu, koń czymy pić wodę mineralną w pobliż u posterunku celnego duż y ś mietnik, chcę wyrzucić pustą butelkę , ale najpierw z zainteresowaniem zaglą dam do ś rodka. Zgadza się , jest peł no w nim puszek z aerozolem, kremó w, butelek po napojach, kilku butelek WINA, a nawet ledwie rozpoczę tej litrowej butelki wó dki przypominają cej butelkę lub butelkę , któ rej nie bę dziemy dokł adnie sprawdzać . I tak się okazał o – przeszł o bez problemó w, „przemyt” został uratowany! Sprawdź paszporty i wszyscy jesteś my w strefie odlotó w.
W Terminalu D strefa odlotó w jest ogromna, opustoszał a i nieprzyjazna.
Dwie identyczne dutas i kawiarnie, sala "Matki i Dziecka" oraz trzy pokoje dla palaczy, dział ają ce na idiotycznym schemacie (drzwi do tych palarni nie zamykają się , wię c wszystko dookoł a w promieniu dziesię ciu metró w jest przesią knię te dymem) .
Przyjrzeliś my się gamie duetó w - wszystko jest banalne i znajome, nic nadzwyczajnego. Kupujemy kilka butelek likieru czekoladowego Mozart za 15 euro (trudno jest znaleź ć go w Kijowie), sł odycze dla dziecka i czekamy na wejś cie na pokł ad.
Wsiadanie do Airbusa A 320-200 odbywa się z „rę kawa”, wię c nie musieliś my nawet wychodzić na zewną trz. Wchodzimy do salonu, siadamy, sł uchamy „nieocenionych” instrukcji dzieci arabskich, któ re z monitoró w opowiadają nam po angielsku wszystkie zasady postę powania w sytuacjach awaryjnych. Personel liniowca skł adał się z Filipiń czykó w, z któ rych jeden mó wił pł ynnie po rosyjsku.
- Przepraszam, czy moja ż ona i dziecko i ja mogę przenieś ć się na począ tek salonu?
- Nie, tych miejsc nie moż na zajmować.
- Za nami pijana firma nieustannie przeklina i nie pozwala na dyskretną komunikację . Jeś li nas nie przeniesiesz, to wkró tce bę dziesz miał na pokł adzie skandal, a co najwyż ej walkę . Co wię cej, przez nastę pne pię ć minut. Moja cierpliwoś ć się koń czy, albo przenieś nas tutaj, albo sam uspokó j agresywnych pasaż eró w.
Stewardesa zastanowił a się nad tym, przedstawił a sytuację stewardesy po angielsku (rozumiem, senior w randze) i po konsultacji wskazał a nam wolny rzą d przed nami. Hurra, problem odważ ył się ! Zbieramy rzeczy, przenosimy się w nowe miejsca i spokojnie odrzucamy.
Potem lot był już spokojny, zjedliś my coś do jedzenia, daliś my Margot tablet do oglą dania bajek i resztę lotu spę dziliś my na rozmowach o przyszł ych wakacjach.
Lotnisko Szardż a.
Wylą dowaliś my, wskoczyliś my do autobusu, pojechaliś my pod budynek lotniska. Wtedy nasza grupa „Ukraina Turysta” spó ź nił a się , ponieważ nie był o jasne, doką d się udać.
Kilka osó b zobaczył o stoisko z napisem „Kontrola paszportowa” i rzucił o się tam, reszta (w tym my) ś miał o poszł a za nimi. Tam wszyscy zostaliś my owinię ci przez Arabkę w mundurze i wysł ani na badanie siatkó wki.
Na zmianę stoimy, czekamy, sł yszę za rozmową chł opca i dziewczynki, oboje po dwudziestce. Sł ucham wypowiedzi ł ysego:
-… Tanya, najważ niejsze to nie mrugać i wszystko bę dzie dobrze!
- Czy to boli?
- Có ż , jak to powiedzieć , pali się i doś ć mocno, najważ niejsze jest, aby nie mrugać , bo się go pozbę dziesz!
- Och, jak niebezpieczne jest wszystko?
- Arabowie, nikogo nie ż ał ują ! !!
Jakby niechcą cy odwró cił gł owę , spojrzał facetowi w oczy, mruga - aha, kolejny ż artowniś!
Biedna Tanya traktuje wszystko poważ nie iz przeraż eniem patrzy na kurczą cą się przed nią linię , do maszyny skanują cej. Niestety, stali za nami w kolejce i nie widział em koń ca tego szczerego dramatu; -)))
Sama procedura skanowania jest prosta - pochyl się nad panelem skanowania, dwie sekundy i za darmo!
Margo nie został a poddana skanowaniu, co bardzo ją rozczarował o; -)))
W kilka sekund przechodzimy kontrolę paszportową , odbieramy bagaż e i jedziemy na lotnisko. Jest już za pó ź no, ale jest wielu przedstawicieli partii, wskazują kierunek ruchu uś miechami, niezwykle trudno się zgubić.
Na ulicy znajduje się stoisko, za któ rym Arab stawia przed nazwiskami turystó w kleszcze. Arab daje ró ż e wszystkim kobietom i czekoladki dzieciom. W naszym przypadku był o to trochę przytł umione, a Anyuta dostał a tabliczkę czekolady, a Margo - kwiatek.
Od razu zwracam uwagę na to, ż e w pokoju są dwie ł azienki, chociaż zapł aciliś my za pokó j „z jedną toaletą ”. Nieź le, spó jrzmy dalej: duż y korytarz, mini jadalnia, czę ś ć wypoczynkowa z niskim stoł em i telewizorem, duż a wyposaż ona kuchnia i sypialnia. Kolejne drzwi był y zamknię te, nigdy dla nas nie został y otwarte. Po chwili zorientował em się , ż e dostaliś my duż y pokó j, ale dostę p do jednej sypialni był zamknię ty.
Ogó lnie bardzo podobał mi się pokó j i planowanie oraz „wypeł nianie”.
Pierwsza znajomoś ć z Sharjah.
Gł ó d nie jest ciocią , wyrzucamy rzeczy i spieszymy się na spacer po jedzenie. Wchodzimy do windy, naciskamy cyfrę „1”, schodzimy w dó ł , drzwi się otwierają i jesteś my na normalnym pię trze, oczywiś cie nie jest to pierwsze pię tro. Pod cyfrą „1” tylko klawisz z literą „G”, naciś nij go i hurra, dojedź do recepcji. Okazuje się , ż e w Zjednoczonych Emiratach Arabskich europejski system obliczania pię ter, nietypowy dla nas i moim zdaniem dziwny, gdzie drugie pię tro (wedł ug naszego systemu) to trzecie itd.
Okazuje się , ż e nie mieszkamy na 21. pię trze, ale na 22. pię trze.
Wychodzimy na ulicę , przesł uchani w recepcji, gdzie supermarket Lou Lu, a recepcjonista i portier ś miał o prowadzą mnie przez ulicę w kierunku ogromnego budynku z napisem „Sahara Mall”.
Nawiasem mó wią c, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich został em wł aś nie zabity przez specyficzną cechę arabską . Jeś li poprosisz ich o wskazó wki, zawsze wskaż ą ci wł aś ciwy kierunek.
Nawet jeś li nie ma poję cia, gdzie znajduje się poż ą dany obiekt. Otó ż dosł ownie ż aden Arab nie odmó wił nam przeszukania ró ż nych sklepó w, budynkó w itp. , ale czę sto okazywał o się , ż e w tym kierunku nie ma nic bliskiego i dlaczego wyraź nie pokazano nam zł ą drogę , nie jest jasne…
Droga do tego centrum handlowego prowadził a przez wiadukt wyposaż ony w dwie windy. Pó ź niej czasem z nich korzystaliś my, ale najczę ś ciej uż ywali ich ludzie z rowerami, wó zkami i innymi nieporę cznymi przedmiotami.
Idziemy do "Sahara Mall", pytam gdzie jest "Lu Lu", ochroniarz pewnie wskazuje w dó ł , tuż przy wejś ciu do supermarketu..."Spinneys". No có ż , to dziwne, ale ponieważ chę ć „jedzenia” stopniowo przerodził a się w chę ć „jedzenia, a już niedł ugo”, jedziemy tam.
W supermarkecie standardowo zbieramy wię cej gotowej ż ywnoś ci (grillowany kurczak, ryż , chleb, jogurt), soki i jogurty, a potem szybko udajemy się do pokoju.
Jedzenie w nocy (o wpó ł do ó smej o dziewią tej wieczorem) jest szkodliwe, ale wszyscy spieszymy do grillowanego kurczaka. Zaczynamy obiad i… rozumiemy, ż e kurczaka nie da się zjeś ć , jest bardzo pieprzny, nie da się zjeś ć . Oto naleś nik, kurczaka biorę do siebie, ryż i mię so podaję dziewczynkom, pró bują - też pikantne i niejadalne! ! ! ! ! Kró tko mó wią c, zjadł em przeką skę z jogurtem i ciastkami, to już koniec tego trudnego dnia.
Ś niadanie.
Rano pra-a-aktywny budzik, podpowiadają cy, ż e jeś li chcemy odwiedzić restaurację na ś niadanie, czas wstać.
Z trudem wstajemy, wykonujemy poranne ć wiczenia i schodzimy.
Restauracja Zaafaran znajduje się na lewo od wejś cia do hotelu. Urzą dzony w przyjemnym europejskim stylu, nowe meble, ogromne panoramiczne okna wychodzą na ulicę , dla wygody jadalni są zasunię te rolety, nie trzeba dodawać , ż e pokó j jest klimatyzowany.
Wchodzą c do restauracji dzwonisz pod numer swojego mieszkania do osoby za ladą po lewej stronie, po czym zaproponuje ci wolny stolik.
Ś niadanie tego dnia był o bardzo smaczne, był mó j ulubiony smaż ony boczek, ś wież e owoce i omlet. Aby zamó wić omlet, należ y podejś ć do okna prowadzą cego do kuchni i zgł osić ż ą daną liczbę porcji i nadzień . Jak pokazał a dalsza praktyka, doś ć czę sto zamó wione omlety był y po prostu wystawiane z okna, a jeś li nie czekał o się na nie, od razu „zabierali je” inni gł odni goś cie.
Ten problem rozwią zał a para dirhamó w dla jednego z dostawcó w jedzenia, po czym przynió sł zamó wienie do twojego stolika.
Z napojó w moż na pobrać sok z automatu (zawartoś ć soku pomarań czowego, ananasowego lub jabł kowego w szklance wynosi okoł o pię ciu procent).
Niestety automaty czę sto mylą napoje miejscami, przez co naciskają c przycisk z napisem Apple, nie trzeba wlewać soku jabł kowego; -)))) Czasem maszyna po prostu wylewał a niepomalowaną wodę , wię c zabawa był a nadal taka sama! Do ś niadania podawano kawę i herbatę , a jeś li herbaty był o mniej lub wię cej, to kawa był a bardzo rozpuszczalna Nescafe, wię c nie był o się czym rozkoszować.
Nie był o problemó w z wyż ywieniem pię ciolatka – do tego celu idealnie nadawał y się ró ż norodne pł atki zboż owe, warzywa, musli, jogurt.
Autobus i plaż a.
Po ś niadaniu (okoł o dziesią tej rano) bierzemy rę czniki (stoimy na lewo od recepcji, za rogiem) i czekamy na autobus.
Należ y pamię tać , ż e wię kszoś ć osó b oczekują cych na autobus nie znajduje się w chł odnym lobby hotelu, ale na ulicy, w temperaturze okoł o 35 stopni.
00, odbiera z tego samego miejsca, w któ rym lą duje, choć moż liwe opcje, wszystko zależ y od obł oż enia parkingu.
Park plaż owy Mamazar.
Aby wejś ć na plaż ę należ y kupić bilety sprzedawane na lewo od wejś cia do kasy. Bilet kosztuje 5 dirhamó w (1.36 USD), dzieci po dwó ch latach pł aci się wedł ug stawki ogó lnej. Patrzę na Margo z pową tpiewaniem, ma pię ć lat, 117 cm wzrostu, wyglą da trochę jak dwuletnie dziecko, ale postanawiam nie kupować biletu ze wzglę du na zainteresowanie, myś lę : straż nicy się zapakują w gó rę - kupię . Kupuję dwa bilety, idę do wejś cia, straż nik leniwie rozdziera nam bilety i zwraca się do innych goś ci - zamiatany; -))))
Wchodzimy na terytorium, ł adne terytorium, losowo idziemy w prawo. Trochę splą tane brukowane ś cież ki, do wody, temperatura 37 stopni, a na plaż y prawie nie ma ludzi.
Nie ma też leż akó w, parasoli i obsł ugi - mamy po prostu szeroki pas piasku i wody i nic wię cej!
Dobra, wejdź pod palmę , idź pooglą dać wodę , któ ra jest ciepł a (24 stopnie) i czysta. W wodzie nie obserwuje się zwierzą t, dno jest peł ne kamieni, wszystko delikatnie mó wią c nie robi wraż enia.
Ogó lnie rzecz biorą c, pł ywamy i opalamy się do poł udnia, po czym zbieramy się i idziemy na zwiedzanie tego parku na plaż y. Na terenie znajdziemy kilka duż ych i dobrze wyposaż onych placó w zabaw. Wszystkie są cał kowicie opuszczone, co nie jest zaskakują ce - w sł oń cu okoł o czterdziestu stopni wszystkie gł ó wne czę ś ci zjeż dż alni, huś tawek i nie tylko wykonane są z metalu, wię c korzystanie z nich jest absolutnie niemoż liwe. Margo znajduje huś tawkę w cieniu, jedzie przez dziesię ć minut i ruszamy dalej.
Wychodzimy z parku, idziemy na parking, czas - poł owa pierwszego, przed pierwszym autobusem duż o czasu.
W pobliż u parkingu znajduje się przystanek komunikacji miejskiej, na któ rym znajdują się dwa pawilony dla oczekują cych pasaż eró w.
W jednej z nich nie dział a klimatyzacja, wię c jest zupeł nie pusta, bo nikt nie chce być w podgrzewanej ż elaznej skrzyni, jedziemy do drugiej, jest bł ogoś ć fajnych foteli i powietrza.
Bez pię tnastu godzin z ż alem opuszczamy naszą oazę i idziemy do tł umu turystó w z ró ż nych hoteli obserwują cych ich autobusy. Mamy szczę ś cie – prawie od razu przyjeż dż ają dwa autobusy z „Ramady”, jeden zapeł nia się i odjeż dż a, drugi (w któ rym dostaliś my) uczciwie czeka na turystó w do pierwszej godziny doby i dopiero wtedy jedzie do hotelu.
Trzę sienie ziemi.
W hotelu odpoczywamy od wypoczynku na plaż y; -))) Anyuta idzie do ł azienki, Margo wbiega do pokoju, a ja postanawiam wypeł nić ankiety, któ re otrzymaliś my przy przewozie z lotniska do hotelu.
Siadam przy stole, piszę , po chwili zauważ am drż enie stoł u.
Patrzę na niego ze zdziwieniem, po czym sł yszę nieprzyjemny pisk z gó ry – podnoszę gł owę i widzę rozkoł ysane we wszystkich kierunkach ż yrandole, a nie mam czasu zrozumieć , po co spada szklanka z porę czy krzesł a . Trzę sienie ziemi! ! ! ! ! Szybko udaję , ż e podczas trzę sienia ziemi nie moż na korzystać z wind, nie moż na szybko uciec z 22 pię tra, wię c postanawiam po prostu sfilmować ten chaos. Anyuta bierze prysznic, postanawiam ją „zachę cić ”:
- Tak czy inaczej, nie uważ aj, ale moż e teraz upadniemy!
- Co? ! ? ! ! ? nie sł yszę!
- Mó wię , mamy trzę sienie ziemi! ! ! ! ! Wyjdź my powoli z ł azienki!
- A dlaczego powoli?
- I nie wywoł ywać paniki; -)))! ! ! !!
- Có ż , ty! ! ! ! ! Co jest takiego zł ego?
- Nie wiem….
Margot wesoł o przedstawił a balansowanie na krześ le, Anyuta pospiesznie ubrana, a ja… z ciekawoś cią patrzył em przez okno na turystó w i Arabó w wylewają cych się na ulicę.
Wszystko to trwał o pię ć minut, po któ rych ż yrandole uspokoił y się i zamarł y.
Postanawiamy nie zmieniać planó w io wpó ł do trzeciej iś ć na spotkanie z przewodnikiem.
O 15.20 w naszym pokoju rozbrzmiewa dzwonek, a kobiecy gł os przypomina nam, ż e mamy dziesię ciominutowe spotkanie w recepcji. Ok, zejdź my na dó ł i poszukajmy naszego przewodnika w recepcji.
Zapomniał em nazwiska przewodnika, widzieliś my ją tylko raz, ale z przyjemnoś cią się z nią porozumiewaliś my. W czystym rosyjskim kobieta poinformował a nas o wszystkich niuansach zwią zanych z przebywaniem w Zjednoczonych Emiratach Arabskich w ogó le, a w szczegó lnoś ci w Szardż y. Opowiedział a o niuansach kupowania zł ota na targu zł ota w Sharjah „Gold Souq”, sztuczkach lokalnych taksó wkarzy i wielu innych. Naszą rozmowę nieustannie przerywał y telefony od jej przyjació ł , któ rzy pospiesznie dzielili się z nią wiadomoś ciami o tym, kto i jak przeż ył trzę sienie ziemi. Wedł ug przewodnika takie wydarzenia w Sharjah zdarzają się co pię ć , sześ ć lat, obecne wstrzą sy dotarł y do nas z Iranu, gdzie epicentrum miał o okoł o 8.5 punktu.
W Dubaju wielu przeraż onych mieszkań có w wyskakiwał o z bankó w i sklepó w, zostawiają c kosztownoś ci i pienią dze. Powodzenia w naszych przygodach.
Wychodzimy z hotelu i idziemy na poszukiwanie supermarketu „Lu Lu”, gdzie wedł ug wielu opinii najniż sze ceny na produkty. Przewodnik dał nam doś ć dokł adne wytyczne iw cią gu dziesię ciu minut dotarliś my do celu.
Supermarket Lou Lou.
Ten kompleks handlowy należ y do Indian, na parterze znajduje się supermarket spoż ywczy, na pię trze wymiennik, a towary przemysł owe, jeszcze wyż sza elektronika. Po kilku wizytach mogę opisać go jako „dobry” w zakresie i cenach. Nie widział em tam tak bezpoś rednich niskich cen, wię kszoś ć towaró w jest naprawdę trochę tań sza niż Spinneys, ale sensowne jest kupowanie w Lu Lu przy duż ych zakupach.
Zdecydowana wię kszoś ć gotowych produktó w w tym supermarkecie był a dla nas niemoż liwa do spoż ycia z powodu nadmiernej (na nasz gust) pasji kucharzy do papryki i przypraw. Grillowany kurczak nie był czymś , co „z ogniem”, po prostu „palił o się ”; -))))), gotowe mię so był o dwojakiego rodzaju - ostre i niezbyt, wię c to „niezbyt” wystarczył o mi do ł ez. Wegetariań skie samosy (worki ciasta z warzywami) też był y „ostre”, prawie wszystkie ciasta pochodził y z tej samej opery. Ale zdał em sobie z tego sprawę znacznie pó ź niej ...Zobaczył em mango w puszkach, szczę ś liwie chwycił em sł oik, no có ż , chyba zjem (tak, teraz mango był o obficie doprawione papryczkami chili: - ((() Kupił em a „niebieski” krab (16) dirhamek za 450 g), pó ł kilo fileta z rekina (7 dirhamó w), przeró ż ne pysznoś ci.
Zawsze czytam skł ad produktó w - patrzę na soki w duż ych kanistrach, prawie wszystkie 20-30% nektaru, znalazł em tylko jeden sok 100% (pomarań czowy, 11 dirhamó w na 3 litry), co ciekawe, trwał oś ć nawet w zamknię ty pakiet to tylko 20 dni. Okazał o się bardzo smaczne, przez cał ą resztę wakacji kupowaliś my ten sok jako gł ó wny napó j, od czasu do czasu braliś my inne dla urozmaicenia.
Centrum handlowe Sahara.
Obł adowani zakupami docieramy do hotelu, jemy obiad i wychodzimy na promenadę w Sahara Mall. Szczerze mó wią c nie lubię takich galerii handlowych, ale zrobił em wyją tek dla Emirató w.
Butiki, markowe sklepy marek sportowych, kawiarnie "a la Ponty", perfumy - wszystkie ceny są wyż sze niż na Ukrainie. Nie znajdujemy nic szczegó lnie atrakcyjnego, dopó ki nie wejdziemy na czwarte pię tro lewego skrzydł a (jeś li idzie się z Sharjah). Jest plac zabaw, dziecię ce radoś ci w postaci przysmakó w i atrakcji.
Schemat pł atnoś ci jest prosty - kup kartę , wpł ać na nią pienią dze i ruszaj dalej!
Przedział cenowy automató w dla dzieci jest szeroki – od 2.5 dirhama za wyś cig lub strzelanie, do 17 dirhamó w za automat, w któ rym moż na wycią gną ć mał ą kulkę ze sztucznej skó ry. Margo jest rozdarta mię dzy maszynami, mam tylko czas, aby wydać kartę , aby zapł acić , pró bował em okoł o dwó ch trzecich, potem Anyuta postanowił spró bować szczę ś cia i wycią gną ć pił kę , opró ż nić kartę , dokł adne ruchy joystickiem i pił ka wpada do przedział u z nagrodami. Nawiasem mó wią c, ten kosztuje w sklepie 50 dirhamó w, wię c szczerze mó wią c - są trzy pró by.
Wymyś lam dla siebie przygodę - postanawiam przejechać się z Margo pocią giem, jak mini kolejką gó rską . Poza nami nie był o chę tnych, wsiadamy do pierwszego auta i JSC rusza!
System bezpieczeń stwa w tej jebanej atrakcji jest bardzo prosty – opuszczana jest mał a cienka metalowa porę cz, któ ra nie jest czymś , co nie trzyma dziecka, nawet go nie dotyka! ! ! !!
Biorą c pod uwagę , ż e pocią g porusza się doś ć szybko i czę sto robi ostre zakrę ty, prawdopodobień stwo, ż e Margot wyleci z siedzenia i spadnie z wysokoś ci od siedmiu do oś miu metró w, był o cał kiem realne. Jedną rę ką trzymam się porę czy, drugą mocno przytulam có rkę , opieram stopy na podł odze iz OGROMNĄ niecierpliwoś cią wyczekuję koń ca tej wyprawy. Rzuca nami z boku na bok, Margo ś mieje się wesoł o, a ja skarcę się przez zę by za ten absurdalny pomysł . Zobacz takie atrakcje! ! ! ! ! Dzię ki Bogu wszystko dobrze się skoń czył o, na chwiejnych nogach schodzimy do Anyuty. Kupuję dla cał ej rodziny „koją ce” lody w postaci lodó w i jadę do hotelu.
W kasie pytam o internet, odpowiadam: Nie ma problemu, internet bezprzewodowy dla goś ci hotelowych gratis! ».
Kilka razy ostroż nie pytam, czy jest za darmo (na stronie podaje, ż e ta usł uga jest pł atna - 3 dirhamy/godz. ), uś miechnię ta Filipinka zapewnia mnie, ż e nie ma okł adki, pokazuje tabliczkę , na któ rej wszystko jest napisane. Dobra, dostaję hasł o i idę do pokoju.
Internet w Ramada Sharjah.
Zjemy obiad, wyjmujemy tablet, wpisujemy hasł o, kilka sekund i jesteś my online. Sprawdzam prę dkoś ć - cał kiem przyzwoite 35-52 MB/s. Uruchamiam Skype, wybieram numer krewnych na Ukrainie, abonent jest na miejscu, komunikujemy się . Cał ą resztę okresowo chodziliś my do Internetu, wieczorami rozmawialiś my przez Skype, przeglą daliś my strony z wiadomoś ciami, a potem pojawił y się pewne niuanse korzystania z Internetu w tym hotelu:
W naszym pokoju (jak się pó ź niej okazał o w wielu innych) internet dział a dobrze tylko w bezpoś rednim są siedztwie drzwi wejś ciowych (hol, czę ś ć wypoczynkowa). W sypialni pracuje już w trybie „szczę ś cie lub pech”, a sygnał jest czę sto przerywany.
Choć (wedł ug recepcjonistki) hasł o wydawane jest raz na cał y okres odpoczynku, trzy razy musieliś my uczyć się nowego, bo hotelowy serwer przestał nas wpuszczać do sieci.
3. Niektó re witryny nie mogą być przeglą dane, ponieważ został y zablokowane przez administratoró w. Wcią ż rozumiem, dlaczego strony z treś ciami erotycznymi nie został y otwarte, ale dlatego dwie strony ukraiń skie FOOTBALL i jedna strona z wiadomoś ciami został y zablokowane, pozostał o to dla mnie tajemnicą.
4. Prę dkoś ć jest cał kiem przyzwoita i stabilna, komunikacja wideo dział a dobrze. Zwł aszcza jeś li siedzisz pod frontowymi drzwiami; -))).
Rozumiemy cechy plaż y.
Pierwszą poł owę nastę pnego dnia spę dziliś my na plaż y, odkrywają c po drodze przydatne niuanse.
Po pierwsze, po wejś ciu na teren, należ y udać się na lewą stronę plaż y - tam skoncentrowane jest cał e aktywne ż ycie (szatnie, toalety, sklep). Plaż a w tej czę ś ci jest drobno piaszczysta, czasem pojawiają się bruki.
Po drugie, moż na wypoż yczyć leż aki i parasole (10 dirh). Wynaję liś my je tylko raz, bo to drogie i niewygodne. Wszystkie parasole mają tę py koniec, a cał a ich sztuka inż ynierska powinna być gł ę boko wkopana i przekopana przez wiatry, któ re z ł atwoś cią wycią gają je i niosą po cał ej plaż y. W szczegó lnie wietrzne dni wielu urlopowiczó w opuszcza je tak nisko, jak to moż liwe, albo cał kowicie je zamyka. Znaleź liś my miejsce pod palmami, rozł oż yliś my duż e brą zowe rę czniki zabrane z hotelu i usadowiliś my się idealnie ze wszystkimi udogodnieniami.
Bilet dla dzieci musimy kupić po dwó ch latach, biletu dla Margot nie wzię ł am, po prostu minę liś my nieruchomym spojrzeniem, minę liś my dziewię ć razy, dwa razy skierowano nas do kasy; -)))
Plaż a jest okresowo patrolowana przez policję na SUV-ie. Bardzo ostroż nie przejeż dż ają obok wczasowiczó w i wyglą dają na gwał cicieli. U mnie zatrzymali się u trzech mił oś nikó w fajki wodnej, któ rzy palą ją na plaż y.
Policja nawet nie wysiadł a z samochodu, zatrzymał a się w pobliż u palaczy, zadzwonił a do znajomego i coś mu powiedział a. Nie wiem co, ale kilka minut pó ź niej fajka został a zapakowana w torbę ; -))) Tego dnia mieliś my pecha wyjeż dż ać , autobus przyjechał mał y, a my czekaliś my na kolejny, któ ry okazał się czterdziestominutowym staniem na sł oń cu, to zdecydowanie nie jest najlepsze zakoń czenie wakacji na plaż y: - ((
Odpoczywamy w pokoju, jemy obiad z filetó w z rekina, owocó w i lodó w. Schodzimy do recepcji do pią tej i rozmawiamy z innymi turystami czekają cymi na transfer.
Hotelowy bus przyjechał na czas, zabrał wszystkich i pojechaliś my do Dubaju na stację metra „Deira City”. Jechaliś my kwadrans, wylą dowaliś my w pobliż u ogromnego centrum handlowego, kierowca przypomina, ż e wyjedzie z tego samego miejsca o dziesią tej wieczorem. Ok, robię zdję cie lą dowiska i jedziemy na stację metra.
Gł ó wnym celem naszej podró ż y do Dubaju jest zakup biletó w na najwyż szy budynek ś wiata Burdż Chalifa. Zakup biletó w z wyprzedzeniem jest znacznie tań szy, mamy wystarczają co duż o czasu w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, wię c udajemy się do wież y na rekonesans.
Wszystkie wejś cia do metra w Dubaju wykonane są w postaci ż ó ł wi, co uł atwia ich obliczenie w miejskich labiryntach. Schodzimy ruchomymi schodami, znajdujemy kasę.
System pł atnoś ci w metrze w Dubaju jest doś ć zagmatwany (przynajmniej dla mnie). Istnieją karty jednorazowe, srebrne, zł ote, samochody o ró ż nej wartoś ci itp.
Planowaliś my pojechać nie raz, wię c kupujemy dwie sztuki „Srebrnej Karty” po 20 dirhamó w każ da, 14 dirhamó w przypada na samą kartę . Dobra, chodź my do bramek.
Obok nich wisi tabliczka, ż e dzieci powyż ej pią tego roku ż ycia muszą zapł acić za podró ż . Myś lę , skł aniam się ku mojej có rce:
- Tak, Margot, jeś li zostaniesz zapytana, ile masz lat, pokaż esz cztery palce!
"Zgadza się. "
- Dobra, chodź my w drugą stronę , chcesz lody?
- Wię c masz dzisiaj cztery lata!
To zrozumiał e?
- Tak, a kiedy dostanę lody?
- Dziś po wyjś ciu z metra.
- Tak, zgodził em się!
Biorę Margo w ramiona, trzymam kartę koł owrotu, wyś wietla się kwota: „14”. Idę z dzieckiem za bramkę , opuszczam ją , ruszamy dalej. Jak się okazał o, nikt specjalnie nie zwraca uwagi na wiek dzieci, u mnie dziesię ciolatki czy dwunastolatki też uchodził y za czterolatki, wię c na pró ż no marnował em lody; -))))
Samo metro ma wiele wskazó wek, dzię ki czemu moż na się doś ć ł atwo poruszać.
Znajdź wł aś ciwy zjazd, stó j, poczekaj na metro, rozejrzyj się . Metro jest pozycjonowane jako „najbezpieczniejsze i najnowocześ niejsze na ś wiecie”, drzwi prowadzą ce na tory są zamknię te na jezdnię , otwierają się w tym samym czasie co drzwi wagonu, a nad nimi wisi monitor pokazują cy czas pozostał y do przyjeż dż a pocią g. Przecię tny interwał pocią gu to 5-6 minut, moim zdaniem to trochę za duż o.
Dojeż dż amy do magazynu, drzwi się otwierają i… zaczyna się niekontrolowany ruch pasaż eró w z samochodu i odwrotnie. W metrze w Dubaju nikt nie czeka, aż pasaż erowie wyjdą z auta, otwarte drzwi auta przycią gają Arabó w niczym jaskinia Aladyna, wię c tł um z peronu zaczyna wdzierać się do auta, ignorują c tych, któ rzy chcą się wydostać , oni z kolei rozumieją , ż e chę ć wyjś cia wcią ż musi zostać zrealizowana i uciec do wyjś cia.
Nieraz obserwował em zdję cie, jak szczegó lnie sł abo trzymali się porę czy auta, czekali, aż wszyscy wejdą , a potem szybko wskoczyli na peron. Moż na powiedzieć , sport narodowy; -))) Kilkakrotnie dochodził o do sytuacji konfliktowych z turystami (w tym ze mną ), kiedy wyjeż dż ają cy Europejczycy nie wpuszczali do samochodó w szczegó lnie szybkich pasaż eró w, po prostu odpychają c ich na bok. Postawił em Margo przed sobą , wycią gają c rę ce do przodu, pokazują c cał ą twarzą , ż e nie daj Boż e, aby ktoś wł amał się do dziecka! Pomoc; -)))
Wsiadamy do samochodu, znajdujemy wolne miejsce przy oknie, jedziemy. Do wymaganej stacji jechaliś my trzydzieś ci minut bez przesiadki, samochó d był już zwykł ym mię dzynarodowym: turyś ci, Arabowie, Murzyni, Azjaci w ró wnych czę ś ciach; -)) Przechodzą c przez bramkę , zał ą czam kartę i pokazuje kwotę pobraną za podró ż oraz saldo na karcie (na tę podró ż zabraliś my 4.10 dirhamó w).
Jeś li na karcie nie ma wystarczają co duż o pienię dzy, maszyna zaczyna krzyczeć z podł ym dź wię kiem, sugerują c, ż e tak ł atwo jest się wydostać